Α. Σ. Πρόμαχοι - Άρης Νησίου 1 - 2

Ρεπορτάζ: Άλεξ Αμπάρης

Στο γήπεδο «Χρήστος Τζιβάνης» των Προμάχων σε ένα όμορφο και ποιοτικό, ειδικά από την πλευρά των φιλοξενούμενων, παιχνίδι, ο Άρης Νησίου κέρδισε τον τοπικό Α.Σ. με σκορ 1 – 2.

Οι γηπεδούχοι Προμαχιώτες εμφανίστηκαν ασύνδετοι στις γραμμές τους και άτολμοι αγωνιστικά, εν αντιθέσει με τους εξαιρετικούς φιλοξενούμενους, οι οποίοι είχαν σαφείς προσανατολισμούς στο γήπεδο, είχαν την υπεροχή στη μεγαλύτερη διάρκεια του αγώνα και πήραν τη νίκη δίκαια, παρά το γεγονός ότι αγωνίζονταν με 10 παίκτες από το 40' λόγω αποβολής του Αλεξανδρίδη.

Το φιλμ του αγώνα:

0 – 1 στο 10' με έξοχο σουτ πλασέ από πλάγια του Σαββίδη.

Δοκάρι για τους Προμάχους στο 30' από σουτ του Ν. Νάνου.

Στο 32' δεύτερο δοκάρι για τους γηπεδούχους από σουτ του Σαμσούρη.

Απευθείας κόκκινη κάρτα στο 40' μετά από αντικανονικό φάουλ του Αλεξανδρίδη του Άρη στον Άτζο του Α.Σ.

0 – 2 στο 54' ύστερα από αριστοτεχνικό σουτ του Γκίνη έξω από την μεγάλη περιοχή των γηπεδούχων.

Οι γηπεδούχοι μείωσαν σε 1 - 2 με εύστοχο χτύπημα πέναλτι του Μίτσκα, πέναλτι που κέρδισε ο ίδιος.

Απολύτως δίκαιη νίκη για τη νεοφώτιστη ομάδα του Άρη, που παρά το μειονέκτημα παίκτη, κάλυψε πλήρως τα κενά, χάρη στην εμπειρία των παικτών που διαθέτει, ενώ η εμφάνιση των γηπεδούχων προκάλεσε προβληματισμό για τη συνέχεια του πρωταθλήματος.

Από τον Α. Σ. Πρόμαχοι ξεχώρισαν οι Μιχαηλίδης, Άτζος και Μίτσκας.

Από τον Άρη που άφησε πολύ καλές εντυπώσεις, διακρίθηκαν οι Ουζούνης, Γκίνης, Καραμαλάκης και ο εξαίρετος Σαββίδης.

Η διαιτησία του κυρίου Μπουρλούτσκι (Αλμαλιώτης – Παρούτογλου) ήταν άριστη με σωστά και δίκαια σφυρίγματα. 

φωτο αρχείου

Α. Σ. Πρόμαχοι: Μπελητάσιος, Μεσκίνης (Γ. Νάνος), Μιχαηλίδης, Σαμσούρης (Gazi), Ν. Νάνος (Σατζάκης), Κώνστας, Άτζος, Αδραμάνης (Καλογιάννης), Κοτζαμανώλης, Τσιμτσιρίδης, Μίτσκας. Προπονητής: Δεμίρης.

Άρης Νησίου: Πιστοφίδης, Ουζούνης, Παπουλίδης (Μπέσιος), Γκίνης, Σίσκος (Τσακώνης), Αναστασιάδης, Καραμαλάκης, Δούμος, Ιωσηφίδης, Τσέγανης (Αλεξανδρίδης), Σαββίδης. Προπονητής: Παπαδόπουλος. 

Διαβάστε Περισσότερα

Το Πεφταστέρι που ξαναπήγε στον ουρανό … (Πηγή Καφετζοπούλου)

Αγαπήθηκε πολύ από μια παρέα παιδιών με λευχαιμία.

«Μη με διώχνεις», είπε το αστέρι στον ουρανό.

«Μη φοβάσαι, θα έχεις ένα όμορφο ταξίδι», του απάντησε εκείνος.

«Βοήθεια αδέρφια δεν θέλω να πάω πουθενά», φώναξε τρομαγμένο το αστέρι καθώς άρχισε να πέφτει προς τη γη.

Όσοι είδαν το πεφταστέρι ευχήθηκαν κάτι. Άλλος ήθελε, υγεία, άλλος αγάπη, άλλος ένα καινούριο αυτοκίνητο, μα το αγόρι που αγνάντευε τη θάλασσα, έκανε μια διαφορετική ευχή: «Αυτό το πεφταστέρι να γίνει δικό μου» είπε.

Και μετά ξάπλωσε στο κρεβάτι του και αποκοιμήθηκε…Το πεφταστέρι, που είχε πέσει πάνω στα βράχια, αποφάσισε να περάσει τη νύχτα του εκεί, κοιτάζοντας τους φίλους του στον ουρανό. Στην αρχή, ένιωθε ζήλια και πίκρα, μα σιγά-σιγά, αφέθηκε στη γλύκα της βραδιάς, χάζεψε τα φώτα των καραβιών που χόρευαν στη θάλασσα και μαγεύτηκε από τη μελωδία των κυμάτων.

Το άλλο πρωί ο ήλιος βρήκε το λιμάνι σε μεγάλες φούριες. Αυτοκίνητα έφερναν και έπαιρναν κόσμο στα καράβια, μεγάλα φορτηγά κουβαλούσαν εμπορεύματα. Ένας χαμός!

Το πεφταστέρι, πανικοβλήθηκε και κούρνιασε στα βράχια. «Άπαπα δεν πάω πουθενά πια, θα κάτσω εδώ, που δε θα με πειράξει κανείς», σκέφτηκε. Σε λίγο στάθηκε δίπλα του ένας σκύλος, εκείνο τρόμαξε κι άρχισε να προσεύχεται να μην το πάρει χαμπάρι το κοπρόσκυλο και το καταβροχθίσει. Ευτυχώς, ο σκύλος δεν είδε το πεφταστέρι και έφυγε για να βρει το αφεντικό του.

Το μεσημέρι ο ήλιος τσουρούφλιζε και το πεφταστέρι σκλήρυνε και πήρε ένα όμορφο χρυσαφί χρώμα. Αυτό ήταν, έγινε ένας αστερίας! Όταν σχόλασε το αγόρι που αγνάντευε τη θάλασσα, κατέβηκε στα βράχια να ψάξει το αστέρι του και μόλις το βρήκε το κράτησε με αγάπη στα δυο του χέρια και το πήρε μαζί του.

Το πεφταστέρι ένιωσε ασφάλεια. Μα επειδή ήταν φοβητσιάρικο, ρώτησε το αγόρι: «θα με προσέχεις, έτσι;» «φυσικά θα σε προσέχω», του απάντησε εκείνο χαϊδεύοντάς το. Τα πράγματα όμως δεν ήταν και τόσο εύκολα.

Μόλις η μαμά του αγοριού είδε τον αστερία είπε στο γιο της: «πάλι μάζεψες βρωμιές; Αμέσως στο σκουπιδοτενεκέ αυτή η βλακεία που κρατάς και πλύνε καλά τα χέρια σου, για να φάμε». Το αγόρι στεναχωρήθηκε. Δεν μπορούσε να πετάξει το θησαυρό του.

Έκρυψε το πεφταστέρι κάτω από τα βιβλία του, μα ήξερε πως δεν θα μπορούσε να το κρατήσει για πολύ εκεί μιας κι η μαμά του τα έβρισκε όλα. Έσπαγε το κεφάλι του για να βρει μια λύση και την άλλη μέρα πήρε μαζί του το πεφταστέρι του στο σχολείο. Λίγο πριν μπει στην τάξη, το ρώτησε: «Αστεράκι μου, αν δεν μπορώ να σε κρατήσω εγώ, που θα ήθελες να πας;» «Α, μα να γυρίσω στον ουρανό, πουθενά αλλού», του απάντησε εκείνο.

Σε λίγες ώρες, η δασκάλα ζήτησε από τα παιδιά να μπουν ήσυχα στη σειρά γιατί θα πήγαιναν να επισκεφτούν στο νοσοκομείο, ένα συμμαθητή τους, που από όσο ήξεραν ήταν τόσο άρρωστος, που για να του περάσει ο πόνος θα πήγαινε στον ουρανό. Όλοι του είχαν πάρει από ένα δωράκι. Κι επειδή το άρρωστο παιδί δεν είχε πια μαλλιά, για να μην του κόψουν τη φόρα προς τον ουρανό, το αγόρι, του είχε αγοράσει ένα όμορφο σκουφάκι για να μην κρυώνει. Τότε του ήρθε μια ιδέα. Πήρε το αστέρι του και το έβαλε πάνω στο σκουφάκι. Το τύλιξε καλά με το κορδόνι από το παπούτσι του και όταν έφτασε στο νοσοκομείο, το χάρισε στο φιλαράκο του, που ξετρελάθηκε από τη χαρά του.

Σε μερικές μέρες το άρρωστο αγόρι αφού μάζεψε την αγάπη όλου του κόσμου, έφυγε τελικά για τον ουρανό φορώντας το σκουφάκι του. Έτσι έφυγε μαζί του και το πεφταστέρι. Που όταν έφτασε επάνω πήρε πάλι την παλιά του θέση, ανάμεσα στους φίλους του και τους είπε όσα έγινα κάτω στη γη.

Το αγόρι που αγνάντευε τη θάλασσα, μεγάλωνε ευτυχισμένο, γιατί τα βράδια έβλεπε πάντα το αστέρι του, που του έστελνε λαμπερά φιλιά και ήξερε πως παρόλο που δεν το είχε κοντά του, ήταν για πάντα δικό του, ήταν χαρούμενο και το αγαπούσε, όπως όταν το κράταγε στα χέρια του.

Κι από τότε, έλεγε πως όταν έχεις αγαπήσει κάτι, θες μόνο το καλό του, και όπου κι αν βρίσκεται στην πραγματικότητα για σένα, δεν μπορεί να πάει πιο μακριά από την καρδιά σου.

Πηγή...http://www.poiein.gr

Διαβάστε Περισσότερα

Εγώ μέσα στο αίμα μου θα σε έχω πάλι… (Ράινερ Μαρία Ρίλκε)

Σβήσε τα μάτια μου, μπορώ να σε κοιτάζω

τ’ αυτιά μου σφράγισέ τα, να σ’ ακούω μπορώ.

Χωρίς τα πόδια μου μπορώ να ‘ρθω σ’ εσένα και δίχως στόμα, θα μπορώ να σε παρακαλώ.

Κόψε τα χέρια μου, θα σε σφιχταγκαλιάζω

σαν να ήταν χέρια, όμοια καλά, με την καρδιά.

Σταμάτησέ μου την καρδιά, και θα καρδιοχτυπώ με το κεφάλι.

Κι αν κάμεις το κεφάλι μου σύντριμμα, στάχτη,εγώ μέσα στο αίμα μου θα σ’ έχω πάλι…

Ράινερ Μαρία Ρίλκε

Διαβάστε Περισσότερα

Η ψυχή ένα ελαφρύ αεράκι θέλει και…έφυγε! (Αλκυόνη Παπαδάκη)

Μια άνοιξη σκληρή… ανελέητη…
που έστηνε καρτέρι στα χελιδόνια και τα παγίδευε..
για κάνουν τραγούδι τα όνειρά της…

Αν έπεφταν, λέει, μόνο τα χελιδόνια στην παγίδα της άνοιξης…
Αν γινόταν, λέει, όλα τα όνειρα τραγούδι..
Αν.. Αλλά που…

-Ό,τι πεις… Πίστευε και μη ερεύνα… Τζιζζ η έρευνα, κουμπάρε…
Μόνο τα δικά μου ξέρετε ν’ αναμασάτε και σας διαφεύγει
πως οι καρδιές είναι ελεύθερες,
σαν τις πεταλούδες…
Μπορούνε να πετούνε σ’ όλα τα άνθη..
Ακόμα και σ’ αυτά που κρύβει το σποράκι τους δηλητήριο…

Μήπως θέλει πολύ η ψυχή για ν’ ανθίσει;
Μήπως θέλει πολύ για να σαλπάρει στ’ όνειρο;
Ένα ελαφρό αεράκι κι έφυγε…

Αλκυόνη Παπαδάκη

Διαβάστε Περισσότερα

Η φλογερή καρδιά του Ντανκό…(Μαξίμ Γκόρκι)

Τον πιο παλιό καιρό ζούσε εδώ μία κοινότητα Ανθρώπων. Γύρω απ’ τις τρεις μεριές του οικισμού, ήταν το Μαύρο Δάσος. Και από την τέταρτη, η απέραντη στέπα. Για πολύ καιρό ο ήλιος έλαμπε και ο ουρανός ήταν γαλάζιος, και έτσι οι Άνθρωποι ήταν γενναίοι και ευτυχισμένοι. Μα κάποια μέρα, ήρθανε απ’ την στέπα άλλοι Άνθρωποι, πιο νέοι, πιο βάρβαροι, πιο δυνατοί και έδιωξαν τους πρώτους, βαθιά μέσα στο Μαύρο Δάσος.

Έλη τους περικύκλωσαν και βάλτοι και το σκοτάδι ήτανε πυκνό. Άρχισαν να πεθαίνουν, ο ένας μετά τον άλλο, απ’ τα κουνούπια και τον μολυσμένο αέρα. 
Τότε, γυναίκες και παιδιά, αρχίσανε τους θρήνους και όλοι μαζί καθίσαν να σκεφτούν σαν τι θα κάνουν.


-Δυο δρόμοι ανοίγονται για μας. Ο ένας, προς τα πίσω. Μα εκεί, βρίσκονται οι δυνατοί εχθροί μας. Ο άλλος μπροστά, πέρα απ’ τα Μαύρα Δάση, εκεί που τα μεγάλα δέντρα, με τα πανίσχυρα κλωνιά τους αγκαλιάζονται κι οι κόμποι απ’ τις γυμνές τους ρίζες βυθίζονται βαθιά, στη λιπαρή τη λάσπη.


Και το σκοτάδι ήταν πυκνό και τα μεγάλα δέντρα –δέντρα πέτρινα- στεκόντουσαν βουβά και ακίνητα, μέσα στο μαύρο θάμπος και πιο σφιχτά πλησίαζαν το να το άλλο, τριγύρω στους Ανθρώπους. Μα εκείνοι είχαν συνηθίσει την απλωσιά της στέπας και πιο πολύ τους στένευε το Δάσος, παρά θηλιά κρεμάλας στο λαιμό τους.


Και η Ώρα χτύπησε Έντεκα.

Και όμως, κάποτε ήταν δυνατοί και θα μπορούσαν να νικήσουν. Μα τώρα, κάτω απ’ τα πυκνά κλαδιά, χάθηκε η ψυχή και –ίσως- το σώμα. Και οι θρήνοι γέννησαν την Φρίκη. 
Και οι Μάνες κλαίγανε τους πεθαμένους. Και οι ζωντανοί αλυσοδέθηκαν από τον Φόβο. Λόγια δειλίας άρχισαν να ακούγονται μέσα στο Δάσος. Και ήθελαν στους εχθρούς να παν και γονατίζοντας να τους προσφέρουνε τη λευτεριά τους.

Και είπε ο Ντανκό: 


-Σύντροφοι, δεν κυλάει η πέτρα με την σκέψη μόνο. Όποιος δεν κάνει τίποτε, δεν του συμβαίνει τίποτε. Γιατί να σπαταλιέται η δύναμή μας στον καημό; Πάμε στο Δάσος και ας το περάσουμε ως πέρα. Σίγουρα θα ‘χει κάποιο τέλος. Όλα στον Κόσμο έχουν ένα τέλος. Εμπρός λοιπόν!


-Οδήγησέ μας, με μια φωνή είπανε όλοι. 


Και ξεκινήσαν. Και σε κάθε βήμα, ο Βάλτος –άπληστο σάπιο στόμα- καταβρόχθιζε Ανθρώπους. Σαν φίδια απλωθήκανε παντού οι ρίζες και κάθε βήμα το πληρώνανε με αίμα. Περπάτησαν πολύ καιρό και όλο πυκνώναν τα σκοτάδια. Κουράστηκαν και άρχισαν να γκρινιάζουν για τον Ντανκό και έλεγαν πως, άδικα, νέος και άπειρος τους έσυρε εδώ κάτω –κι ας είχαν όλοι τους συμφωνήσει. Και κάποτε, στο Δάσος μπόρα ξέσπασε. Και έγινε το σκοτάδι πιο μαύρο και απ’ της Κόλασης τις νύχτες. Μα ο Ντανκό περπατούσε πάντα εμπρός. Και τα κλαδιά των δέντρων τους κυκλώσανε. Και κεραυνοί σκίζανε τον αιθέρα. Όλο δυνάμεις και πιο λίγες τους απόμεναν. Μα εκείνος περπατάει πάντα μπρος –«ένας αυτός, και ζει για χίλιους». 
Τσάκισαν και έχασαν το θάρρος τους και ρίξανε το φταίξιμο στον Ντανκό.


-«Σας οδηγώ εγώ», μας είπες!


-Σας οδήγησα. Μα εσείς; Σέρνεστε όλο πιο πολύ στη λάσπη, μπουσουλώντας με τα τέσσερα, σαν ζώα.


Σκοτείνιασαν τα μάτια τους και φάνηκε μέσα σ’ αυτά η λάμψη του θανάτου. 


«Κοίτα τους», μονολόγησε, «πριν όλοι φίλοι, τώρα όλοι τους θηρία» και λάμψανε τα μάτια του σαν φάροι. Και βλέποντάς το αυτό, σκέφτηκαν πως τρελάθηκε και πως, γιαυτό -έτσι ζωηρά- φλογίστηκε η ματιά του και φυλάχτηκαν.

Και σαν κοπάδι λύκων –που θήραμα μυρίστηκε- μαζεύτηκαν, γιατί περίμεναν πως θα ριχτεί πάνω τους πρώτος. Και άρχισε να στενεύει γύρω του ο κλοιός. Και αυτός κατάλαβε τη σκέψη τους και η σκέψη γέννησε στην φλογερή καρδιά του το παράπονο. Και όλο το Δάσος άρχισε να ψέλνει το μαύρο, πένθιμο τραγούδι του. Και ο κεραυνός βροντάει και η βροχή πέφτει ασταμάτητα. 


–«Αν δεν καώ εγώ –αν δεν καείς εσύ- πως θα γεννούνε τα σκοτάδια φως;» φώναξε, κι απ’ τη Βροντή πιο δυνατά.

Και έσκισε με τα χέρια του το στήθος του και έβγαλε από μέσα την καρδιά του και την κρατάει ψηλά, απ’ τα κεφάλια πάνω των Ανθρώπων. 


Αναλαμπάδιασε η Καρδιά –σαν ήλιος- και το σκοτάδι διαλύθηκε μέσα στο φως. Και οι Άνθρωποι –κατάπληκτοι- μαρμάρωσαν.


-Εμπρός, φωνάζει ο Ντανκό και ρίχνεται μπροστά, στην πρωτινή του θέση, ψηλά κρατώντας την Φλεγόμενη Καρδιά του -που φώτιζε την Μοίρα των Ανθρώπων.

Τον ακολούθησαν σαν μαγεμένοι. Το Δάσος αντιβούησε έκπληκτο, μα η βοή του πνίγηκε στον Ήχο των Χρωμάτων. Και τώρα πέθαιναν, μα πέθαιναν δίχως παράπονα και παρακάλια. Έτρεχαν γρήγορα μπροστά, με γενναιότητα, το Φως του Φάρου ακολουθώντας –την Καρδιά του. Και ο Ντανκό πάντα προχωρούσε προς τα εμπρός και η Φλόγα της Καρδιάς του όλο φούντωνε και φούντωνε. Και τέλειωσε το Δάσος. Και έμεινε πίσω τους, βουβό. Και στα λιβάδια πέρα, στη μεγάλη στέπα σαν ξεμύτισαν, λούστηκαν ξαφνικά από ηλιόφως και καθαρό αέρα ξεπλυμένο απ’ την βροχή. Και έλαμψε ο ήλιος και πέρα, το ποτάμι, σαν φιδίσιο σώμα αντιφέγγισε. Σουρούπωνε. Κατά το λιόγερμα, άρχισε να φαντάζει κόκκινο –σαν αίμα- το ποτάμι. Και εκείνος, χαμογέλασε περήφανα. 


Και έγινε η Ώρα, Δώδεκα. 


Στο χώμα πέφτει και η Μάνα Γη προστάζει, και λουλούδια τον αγκάλιασαν. Και δεν τον πρόσεξε κανείς που ‘πεσε κάτω. Και μόνο η γενναία του Καρδιά ακόμα άναβε. Και ένας, την πρόσεξε. Και –φοβισμένος- με το πόδι του την πάτησε. Και η Φλογερή Καρδιά του Ντανκό, χάθηκε για πάντα.

Μαξίμ Γκόρκι

Διαβάστε Περισσότερα