Υπήρχε κάποτε, στην απεραντοσύνη του κόσμου, ένα ψηλό δέντρο στη μέση της ερημιάς, που σχεδόν ξεραμένο, με δυο τρία μεγάλα κλαδιά όλα κι όλα επάνω του, υπέμενε και περίμενε ολομόναχό του το μοιραίο. Να ξεραθεί, να φαγωθεί από τα σαράκια και να σωριαστεί στο έδαφος.
Σε μια άκρια του κλαδιού λοιπόν, βρισκόταν κουρνιασμένος ένας μικροσκοπικός σπόρος, ανάμεσα σε ένα κιτρινισμένο φύλλο, μόνο κι ολομόναχο. Είχε γαντζωθεί από το φυλλαράκι και κοίταζε καρτερικά τον ορίζοντα, μη έχοντας στόχο ή σκοπό.
Αγέρηδες το μαστίγωναν τα κρύα βράδια και η ομίχλη τύλιγε το στρόγγυλο κορμάκι του κάνοντάς το να ριγά από την υγρασία, ενώ έλιωνε και ιδρωκοπούσε την ημέρα, κάτω από τον ανελέητο καυτό ήλιο.
Κι αυτό υπέμενε, καρτερούσε και δάκρυζε και καταριόταν την κακή του μοίρα και τυλιγόταν με το φύλλο και έκλεινε τα θολωμένα μάτια του.
Ώσπου, μια μέρα, που ο ήλιος ήταν στο βασίλεμά του, άκουσε φωνές, χαρούμενες και χαμογελαστές. Και μια γλυκιά φωνή, του χάιδεψε τα αυτιά και μια μελιστάλακτη μελωδία του πλημμύρισε την καρδούλα.
Γεμάτο περιέργεια, το μικρό σποράκι, από την πρωτόγνωρη αυτή αίσθηση, έσκυψε βαθειά, αφήνοντας την ασφάλεια της φωλιάς του φύλλου, επιθυμώντας να δει από πού προέρχεται αυτή η Σειρήνεια φωνή και………
Ωωωωωωωπ, απαγκιστρώνεται από το δέσιμό του και νιώθει να αιωρείται στο κενό και να πέφτει, να πέφτει, να χάνει τον έλεγχο και σε λίγες στιγμές, που του φάνηκαν αιώνας, προσγειώνεται στη ρίζα του ερημόδεντρου.
Ξεπερνώντας το αρχικό σάστισμα, ανοίγει τα μάτια του και τότε…….
Αυτό που αντίκρισε, έκανε το μικρό σποράκι να αναταραχτεί, ένιωσε την καρδούλα του να χτυπάει τόσο γρήγορα, τόσο τρελά, τόσο ανατρεπτικά, που νόμισε ότι ο κόσμος χανόταν…
Μια Νεράιδα, μια αληθινή οπτασία, ένα αγγελικό προσωπάκι με κάτι γκριζογάλαζα μάτια κι ένα βιβλικό χαμόγελο, τον παρατηρούσαν όλο περιέργεια και ενδιαφέρον.
Το μικρό σποράκι, ένιωσε να έχει μουδιάσει σύγκορμο, ενώ μέσα του μπορούσε να αισθανθεί μυριάδες πεταλούδες να χορεύουν σε έναν τρελό, ακατάπαυστο ρυθμό.
Ήταν μια ενσαρκωμένη οπτασία, μια Αναγεννησιακή ονείρωξη, μια απτή Νιρβάνα, και αμέσως είπε μέσα του ενδόμυχα, ότι αυτό πού έβλεπε, ήταν το δάχτυλο του θεού, η μοίρα και το γραμμένο του……
Η χαμογελαστή Νεράιδα, έσκυψε κι όλο περιέργεια και έγνοια, πήρε το μικρό σποράκι στη χούφτα της και με περισσή φροντίδα, το έβαλε στον κόρφο της, σε μια τσέπη του πανωφοριού της.
Το μικρό σποράκι, χωμένο μέσα στο σκοτάδι της τσέπης, μπορούσε να ακούσει την ανάσα της, να νιώσει την καρδιά της να χτυπάει και περίμενε υπομονετικά και με μια περίεργη ανακούφιση, να δει πού θα καταλήξει η απρόσμενη περιπέτειά του.
Πέρασε αρκετή ώρα, ώσπου ξαφνικά ένιωσε την θέρμη του χεριού της και σε μια στιγμή, ο τόπος φωτίστηκε.
Βρισκόταν σε ένα παράθυρο, στο πεζούλι και μέσα σε μια κατακόκκινη πήλινη γλάστρα, μέσα σε ένα αφράτο υγρό χώμα, ενώ μια αίσθηση αγαλλίασης το κυρίευσε.
Μπορούσε από εκεί να δει τον ήλιο μέσα στα δέντρα μιας αυλής, και στην αντίθετη πλευρά, ένα ολόλευκο δωμάτιο, προφανώς ο χώρος όπου ζούσε η Νεράιδα.
Πέρασαν οι ώρες και το σκοτάδι έπεσε, κάνοντας το μικρό σποράκι να χασμουριέται από τη νύστα, όταν, η πόρτα άνοιξε και η εκθαμβωτική οικοδέσποινα εμφανίστηκε, φορώντας μια ολόσωμη ροζ νυχτικιά. Τινάζοντας τα λυτά μακριά της μαλλιά, σκύβει και με μια γλυκιά σαγηνευτική φωνή του γνέφει «καληνύχτα» δίνοντάς του ένα τρυφερό φιλί.
Το μικρό σποράκι, ανταριάστηκε ολάκερο και νόμισε πως θα λιποθυμήσει από την απροσδόκητη έξαψη.
Τελικά, έκλεισε τα μάτια του και βγάζοντας έναν βαθύ αναστεναγμό, αποκοιμήθηκε, χωμένο στο φρέσκο χώμα της γλάστρας, στην ασφάλεια του καινούριου του σπιτιού……
Οι μέρες περνούσαν και το ίδιο σκηνικό επαναλαμβάνονταν , με την Αγάπη να θεριεύει, ανάμεσα στους δύο.
Το μικρό σποράκι άρχισε να αποκτά νόημα και αυτοπεποίθηση για τη ζωή του, ενώ μέρα με τη μέρα έβγαζε ρίζες που τον σταθεροποιούσαν, του έδιναν δύναμη και ξεκίνησε να νιώθει δυνατό και σίγουρο.
Η Αγάπη της Νεράιδας και η πραγματική φροντίδα της, έκαναν το θαύμα τους και μια μέρα, απέκτησε αληθινές, δυνατές ρίζες, κορμό, δύναμη και στην κορυφή του, σχηματίστηκε ένα παραδείσιο ολοστρόγγυλο λευκό άνθος, που μοσχοβολούσε όλο το δωμάτιο, ενώ ένα ζευγαράκι από δυο πουλάκια, με πολύχρωμα πλουμιστά φτερά, πετούσε τιτιβίζοντας χαρούμενα και καθόταν στο περβάζι του παραθύρου χαριεντιζόμενο με χάρη και τσαχπινιά.
Και κάθε φορά που το μικρό σποράκι, άκουγε την Νεράιδα του να πλησιάζει, στηνόταν ολόρθο, και σύοντας καμαρωτά το περήφανο κορμί του, ανέδυε ένα μεθυστικό άρωμα, που όμοιό του δεν υπήρχε πουθενά στον κόσμο.
Κι Αυτή, με το γλυκό της, αιχμαλωτιστικό, όλο Αγάπη χαμόγελο, πλησίαζε, έσκυβε από πάνω του, το φιλούσε τρυφερά και του σιγοψυθίριζε την πιο μαγική λέξη, εκείνη που μπορεί να αναστήσει ακόμη κι ένα μικρό, ασήμαντο, τιποτένιο σποράκι, «Σαγαπώ».
ΣτΣ: Η ιστορία βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα.
