Πρόμαχοι 10 Οκτωβρίου 1985.
Επίσκεψη του τότε προέδρου της Νέας Δημοκρατίας Κωνσταντίνου Μητσοτάκη στους Προμάχους.
Ευχαριστίες στον Τάσο, για τις φωτογραφίες που μας παραχώρησε από το πλούσιο αρχείο του.
Πέμπτη 11 Ιανουαρίου 2018
Η επίσκεψη του προέδρου της Νέας Δημοκρατίας στους Προμάχους
Τους Προμάχους επισκέφθηκε ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας Κυριάκος Μητσοτάκης, στα πλαίσια της περιοδείας που πραγματοποιεί στο νομό Πέλλας.
Συνοδευόμενος από επιτελικά στελέχη του κόμματος, περιόδεψε στα καταστήματα του χωριού, όπου συνομίλησε με τους λιγοστούς κατοίκους, που εκείνη την ώρα βρίσκονταν εκεί.
Μετά από μισή περίπου ώρα, αναχώρησε για τον επόμενο σταθμό της περιοδείας του.
Αξιοσημείωτο της επίσκεψης, η κρύα υποδοχή των κατοίκων, οι οποίοι εξέφρασαν την οργή τους για την επικείμενη θετική συγκατάβαση στην χρήση του όρου Μακεδονία, όσον αφορά την αναγνώριση του κρατιδίου της FYROM, ενώ κάποιοι άλλοι του έθεσαν θέματα φορολογίας και κτηματολογίου.
Γεγονός αναμφισβήτητο είναι πάντως, ότι οι Προμαχιώτες οι οποίοι διακρίνονται για τον πατριωτισμό τους και την αγάπη για την Μακεδονία, γύρισαν την πλάτη τους στον κύριο Μητσοτάκη, στέλνοντας έτσι με την εκκωφαντική τους απουσία το μήνυμα ότι, μπορούν να ανεχθούν πολλές αδικίες, είτε φορολογικές είτε οικονομικές, όμως στο Εθνικό θέμα της Μακεδονίας είναι αποφασισμένοι να συγκρουστούν τόσο με κομματικές όσο και ιδεολογικές θεωρίες, τις οποίες μέχρι πρότινος θεωρούσαν θέσφατα.
"Δεν βρίσκω και τα λεφτά μου να σε πληρώσω..."
Κυριακή πρωί και οι καμπάνες της γειτονικής εκκλησίας χτυπούν στο χαρμόσυνο ρυθμό τους, καλώντας τους πιστούς στη Θεία Λειτουργία.
Ο υπέργηρος πατέρας, ανακαθισμένος στο κρεβάτι του με το τραπεζάκι δίπλα, μόλις τελείωσε το πρωινό του τσαγάκι και βυθισμένος στις μπερδεμένες σκέψεις του , λόγω Αλτζχάϊμερ, δείχνει ανυπόμονος.
Η όρασή του σχεδόν ανύπαρκτη, όπως και η ακοή του, κατάλοιπα από τις κακουχίες και τα χτυπήματα της πολυετούς του πορείας στη ζωή.
Είναι η ημέρα της εβδομαδιαίας περιποίησης και όλο κοιτάζει με αδημονία προς την κλειστή αλουμινένια εξώπορτα.
Σε λίγο μπαίνει ο γιος, που τον φροντίζει κρατώντας κάποια ξυριστικά εργαλεία και στη μια χούφτα κάποια πολύχρωμα χάπια.
Αφού καλημερίζει και του δίνει τα απαραίτητα για τα προβλήματα υγείας χάπια, τον βάζει να καθίσει στο κέντρο του ζεστού δωματίου.
- Έλα, ήρθε η ώρα να ξυριστούμε.
Ο μικρόσωμος γεράκος με δυσκολία στις κινήσεις του, υπακούει πρόθυμα και στήνεται στο σκαμπό, ρίχνοντας μια πετσέτα στον γυρτό του ώμο.
Στη στιγμή το πρόσωπό του γέμισε με πλούσιο αφρό και το ξυράφι γλιστρούσε με μαεστρία στα ρυτιδιασμένα του χαρακτηριστικά.
Γυρνούσε το πρόσωπό του πότε δεξιά πότε αριστερά, διευκολύνοντας έτσι τον προσωπικό του κουρέα, ενώ φούσκωνε και ξεφούσκωνε τα μάγουλά του, για να υπάρχει η τέλεια επαφή της επιδερμίδας με το κοφτερό ξυράφι.
- Θα βάλουμε και κολόνια στο τέλος έτσι;
Το τόνιζε συνεχώς, λες και ήταν το επιστέγασμα, η τελική πινελιά ενός σπουδαίου έργου.
Ζούσε τις στιγμές λες και ήταν μια ιεροτελεστία, αφημένος σε χέρια οικεία, που τα εμπιστεύεται, που τον αγαπούν.
Μετά από είκοσι λεπτά, η όλη διαδικασία τελείωσε και αφού έπλυνε το απαλό του πλέον πρόσωπο, ανασήκωσε με το δάχτυλό του το πεσμένο φρύδι του αριστερού του ματιού, από το οποίο μόνον έβλεπε, και έδειξε με νόημα το κουτί με τα λιγοστά καλλυντικά.
Αφού γέμισε τις χούφτες του με την μυρωδάτη κολόνια, με άρωμα λεμονιού, περιέλουσε όλο του το φρεσκοξυρισμένο πρόσωπο, ξεφυσώντας με ευχαρίστηση.
Κατόπιν η υγρή κρέμα ήρθε και επισφράγισε την όλη μυσταγωγία.
Ένα χαμόγελο ικανοποίησης ζωγραφίστηκε στο γέρικο πρόσωπό του και έκανε να σηκωθεί.
-Κάτσε λίγο ακόμη πατέρα, θέλεις να κουρέψουμε και τα μαλλιά, γιατί έχουν μεγαλώσει;
Το πρόσωπό του άστραψε και με ύφος αινιγματικό έγνεψε καταφατικά.
- Αν δεν σου είναι κόπος, καλό είναι να τα πάρουμε λίγο.
Αμέσως τα ψαλίδια ανέλαβαν δράση και τα λιγοστά περίσσια άσπρα μαλλιά έπεφταν στο πάτωμα, σαν νιφάδες χιονιού.
Ο καλοσυνάτος γεράκος έγερνε το κεφάλι του μπρος-πίσω, βοηθώντας τον κουρέα του, όπως μπορούσε και σε λίγη ώρα το κεφάλι του έγινε σαν καινούριο.
-Τώρα με έκανες σαν γαμπρό, έτοιμο για παντρειά, είπε, κοιτώντας το αποτέλεσμα στο μικρό καθρεφτάκι, που κρατούσε.
Χαμογελώντας έριξε μια κλεφτή ματιά όλο νόημα παραδίπλα στην σύντροφό του, που καθισμένη κοντά στη σόμπα, κοιτούσε τους δυο τους, πατέρα και γιο, καμαρώνοντας και μονολογώντας τα δικά της σχόλια.
-Τελειώσαμε, είσαι έτοιμος.
Ο προσωπικός γιος-κουρέας, μάζευε τα υποτυπώδη εργαλεία του και σκουπίζοντας τον σχετικό χαμό, που έκαναν στο δωμάτιο, έκανε να φύγει.
-Ευχαριστώ πολύ, νάσαι καλά.
Με κινήσεις νευρικές, ο "φρέσκος" πλέον παππούλης, ψαχούλευε τις τσέπες του παντελονιού του, ψάχνοντας να βρει το πορτοφόλι του.
- Δεν βρίσκω και τα λεφτά μου να σε πληρώσω.....
Ο γιος, με βιαστικές κινήσεις απομακρύνθηκε και εξαφανίστηκε, κλείνοντας πίσω του την πόρτα, ικανοποιημένος.
Στα αυτιά του βουίζουν οι τελευταίες φράσεις;
"Δεν βρίσκω τα λεφτά να σε πληρώσω".
Τί αξιοπρέπεια που έχουν αυτοί οι "παλιοί" άνθρωποι!
Να μην έχουν καμία υποχρέωση.
Να μην είναι βάρος.
Να μην εκμεταλλεύονται τον χρόνο σου, χωρίς να σε ανταμείψουν.
Αυτοί που σου έδωσαν την ζωή, αυτοί που σε έμαθαν να μιλάς, να πιάνεις πράματα με τα χεράκια σου, αυτοί που σε έμαθαν να περπατάς, να βλέπεις, να διαβάζεις, να αγαπάς, να ξεχωρίζεις το καλό από το κακό, που ξενύχτισαν ατέλειωτα βράδια στις αρρώστιες σου, που σε στήριξαν στα δύσκολα, που σου έδωσαν τα πάντα!
Και τώρα απόμαχοι της ζωής να νοιάζονται για σένα, για τον χρόνο σου, για τα κέρδη σου, για την ύπαρξή σου.
Ανιδιοτελής, αιώνια αγάπη, δοσμένη απλόχερα.
Μακάρι να τους μοιάσουμε, μακάρι να φανούμε αντάξιοί τους, αντίγραφά τους, συνεχιστές στην μακραίωνη πορεία του ανθρώπινου είδους, επιβεβαιώνοντας τον "Θείο" και ουσιαστικό όρο της λέξης ΑΝΘΡΩΠΟΣ.
Το γήπεδο "Καραϊσκάκη" των Προμάχων
Άνοιξη του 1975 στους Προμάχους.
Ο μικρός Πέτρος πετάει σε μια γωνία της κουζίνας την υποτυπώδη τσάντα, που ξεχειλίζει από βιβλία, και στέκεται όρθιος, μπροστά στο τηγάνι με τις λαχταριστές "παρζούλκες", που αχνίζουν πάνω στη μασίνα.
Με βιαστικές κινήσεις μπουκώνει το στοματάκι του και καταπίνοντας βιαστικά, κατεβάζει σχεδόν αμάσητες τις ξεροψημένες ριγανάτες πατάτες. Αγνοώντας τις φωνές της μητέρας του, σκουπίζει από τα μπατζάκια του μπαλωμένου παντελονιού του, τα λαδωμένα χέρια του και αναχωρεί βιαστικά από το φτωχικό σπίτι.
Έχει αργήσει και με ταχύ βηματισμό, περνάει την πλατεία, δρασκελίζοντας τα ψηλά σκαλοπάτια, που την περιστοιχίζουν, και μετά τον φούρνο του Τζιβάνη, στρίβει προς βορά με κατεύθυνση την "Μπιτσκία", όπου τον περιμένουν οι φίλοι του.
Αφήνοντας πίσω του τον μύλο του Οικονόμου και αδιαφορώντας για το μεγαλόσωμο μαντρόσκυλο, που γαβγίζει πίσω του,φτάνει μετά από λίγο στο σημείο του ραντεβού, στην "Μπιτσκία".
Ήδη όλοι βρίσκονται εκεί κουβεντιάζοντας δυνατά και μπορεί να διακρίνει τον Νίκο Μεσκίνη, τον Σωτήρη Πουσίνη, τον Πέτρο Πουσίνη Γκαζή, τον Γιάννη Πουσίνη, τον Γιώργο Μεσκίνη, τον Γιάννη Ρόπκα, τον Σάκη Αδραμάνη, τον Γιάννη Πουσίνη, τον Χρήστο Σούδη, τον Πέτρο Τζάτση, τον Γιάννη Καραπάνο, τον Χρήστο Καραπάνο, τον Τάκη Πουσίνη, τον Δημήτρη Σαλαμάνη και τον Πέτρο Πουσίνη.
Ο αρχηγός Νίκος Μεσκίνης δίνει τις βασικές εντολές και σε λίγο η ομάδα ξεκινάει το δύσκολο έργο.
Την κατασκευή του γηπέδου "Καραΐσκάκη".
Στο σημείο όπου βρίσκονται, υπάρχει ένα εγκαταλελειμμένο μικρό χωραφάκι, γεμάτο πέτρες αγκάθια και βράχους, με σχήμα σαν γούρνα και με πολλές ανωμαλίες.
Σκοπός των φιλόδοξων παιδιών, είναι να το καθαρίσουν και να φτιάξουν το δικό τους ιδιόκτητο γήπεδο.
Με το σύνθημα του αρχηγού, ξεχύνονται όλοι στον αγώνα και δημιουργώντας μια ανθρώπινη αλυσίδα, μεταφέρουν τις ανώμαλες πέτρες έξω από το χωραφάκι στα όριά του με το γειτονικό χωματόδρομο.
Δουλεύουν με πάθος και με εμπειρία επαγγελματία αγρότη και ήδη το κακοτράχαλο κτηματάκι, άρχισε να παίρνει μια πιο ομαλή μορφή.
Ο Ντέντο Μήτρες, ο παλιός μυλωνάς του χωριού, που κάθε ημέρα βολταρίζει στα παλιά του λημέρια στην περιοχή "Τουρένα Βουντινίτσα", σταματάει δίπλα τους και σταυροκοπιέται χαμογελώντας.
Τα παιδιά απορροφημένα από το πάθος τους να τελειώσουν, τον αγνοούν και αγκομαχώντας, συνεχίζουν τον καθαρισμό σκουπίζοντας πού και πού τα ιδρωμένα μετωπάκια τους.
'Ενα αγκάθι μπήκε στο δάχτυλο του Πέτρου και οι μεγαλύτεροι με προσοχή του το βγάζουν και τον προτρέπουν να πάει στη γωνία να το κατουρήσει για να φύγουν τα αίματα.
Ο ήλιος άρχισε να κρύβεται στο "Τσουλές κάμιν" και η ανοιξιάτικη δροσιά, τρυπάει τα κόκαλα των μικρών μαστόρων, που αδιαφορούν.
Σε λίγη ώρα το υποτυπώδες γήπεδο πήρε την μορφή του και τα παιδιά, χρησιμοποιώντας μικρά χαλικάκια, έφτιαξαν και τις γραμμές του.
Κερασάκι στην τούρτα και οι "μασταγκάρκες", δύμετρα μακρόστενα ξύλα, που έβαλαν οι μεγαλύτεροι για τον προσδιορισμό των εστιών και το γήπεδο "Καραισκάκη" των Προμάχων είναι έτοιμο.
Αποκαμωμένα τα παιδιά της ομάδας κάθονται στον τεράστιο σωρό από πέτρες, που σχημάτισαν και καμαρώνουν υπερήφανα το σπουδαίο τους έργο.
Παρά την κούραση, χωρίζονται σε δυο ομάδες και παίζουν σαν τρελά ένα μικρό ποδοσφαιρικό αγώνα, για να εγκαινιάσουν το επίτευγμά τους.
Σουρούπωσε πια και αποκαμωμένοι όλοι τους αφήνουν το "Καραΐσκάκη" και συζητώντας μεγαλόφωνα, αναχωρούν για τα σπίτια τους χαρούμενοι.
Στον ύπνο τους σίγουρα θα ονειρεύονται τους εαυτούς τους, να παίζουν μπάλα στο εξιδανικευμένο, γεμάτο θεατές "Καραΐσκάκη".
Ξημέρωσε η επόμενη ημέρα και μετά το σχολείο, η τρομακτική είδηση κάνει τον γύρω του χωριού, κάνοντας τους μικρούς μας ήρωες, να σαστίσουν και να εξοργιστούν:
Ο Τράϊος, ένας μεγαλύτερος σε ηλικία γείτονας, πήγε το βράδυ στο "Καραΐσκάκη" και το γέμισε ξανά με τις πέτρες, κάνοντας τον χώρο όπως ήταν στην αρχή.
Η ομάδα των παιδιών, ξανασυγκεντρώνεται και αποφασίζει να ξεκινήσει πάλι το έργο της νέας κατασκευής.
Το σκηνικό επαναλαμβανόταν συχνά, μέχρις ότου, οι μικροί μας φίλοι για αντίποινα, πήγαν και γκρέμισαν και κατέστρεψαν την αυτοσχέδια καλύβα, που είχε ο Τράϊος στην "Γιουβουρίκα".
Έκτοτε ο "καταστροφέας", αφού έλαβε το μήνυμα, σταμάτησε να ενοχλεί τα μικρά παιδιά και το "Καραΐσκάκη" γνώρισε ηρωικές στιγμές και κατέστη σημείο αναφοράς την δεκαετία του '70.
18ο Σεμινάριο Παραδοσιακών Χορών του Λαογραφικού Ομίλου Αριδαίας «ΟΙ ΑΛΜΩΠΕΣ»
Σε μία από τις ομορφότερες γωνιές της Ελλάδος, στο Λουτράκι Αριδαίας Πέλλας, ο Λαογραφικός Όμιλος Αριδαίας «ΟΙ ΑΛΜΩΠΕΣ», διοργανώνει το 18ο Σεμινάριο Παραδοσιακών Χορών.
Άψογη οργάνωση, εξυπηρέτηση, φιλοξενία, και πάντα με τους καλύτερους Έλληνες Χοροδιδάσκαλους! Προλάβετε, αν θέλετε να βιώσετε μία συναρπαστική εμπειρία, γεμάτη παράδοση, χορό, τραγούδι, καθημερινά γλέντια! Όλη η Ελλάδα ενώνεται μέσα από την ανεκτίμητη πολιτιστική κληρονομιά μας, άνθρωποι από κάθε γωνιά της Ελλάδας, αλλά και από το εξωτερικό, συναντιώνται με ένα κοινό σκοπό: να κρατηθούν ζωντανές και να διαδοθούν οι πλούσιες παραδόσεις του τόπου μας!
Ο χοροδιδάσκαλος μας και ψυχή του σεμιναρίου Πέτρος Σέλκος, ο συνεργάτης του χοροδιδάσκαλος Γιάννης Γκιώσης και όλοι εμείς που έχουμε την τιμή να ανήκουμε στο Λ.Ο. οι Άλμωπες, ευχόμαστε Καλή Αντάμωση!!
Οι ημερομηνίες διεξαγωγής του σεμιναρίου είναι από Πέμπτη 29 Μαρτίου έως Κυριακή 1 Απριλίου 2018. Θα διδαχτούν χοροί από τις περιοχές: Κρήτη, Λέσβος, Σέρρες, Πέλλα.
Οι χοροδιδάσκαλοι που θα διδάξουν:
1) Μαντζαράπης Κώστας (εισήγηση και διδασκαλία χορών Κρήτης)
2) Γρηγορίου Γρηγόρης (εισήγηση και διδασκαλία χορών Λέσβου)
3) Ομηριάδης Αλέξανδρος (εισήγηση και διδασκαλία χορών Σερρών)
4) Πέτρος Σέλκος – Γιάννης Γκιώσης (εισήγηση και διδασκαλία χορών Πέλλας)
Οι εγγραφές συμμετοχής επίσημα ξεκινούν από τις 10.1.2018.
Υπεύθυνη επικοινωνίας για κρατήσεις συμμετοχής - πληροφορίες κα Σέλκου Άννα
Τηλ. 23840 75035 / κιν. 6936886444
