Δελτίο Τύπου της Ένωσης Νοσοκομειακών Ιατρών Πέλλας, με θέμα το νομοσχέδιο για τον περιορισμό των διαδηλώσεων και συγκεντρώσεων

Με την πρόσφατη κατάθεση του νομοσχεδίου για την απαγόρευση των διαδηλώσεων, η κυβέρνηση έρχεται να συμπληρώσει τους υπάρχοντες νόμους προηγούμενων κυβερνήσεων για το χτύπημα της απεργίας, την απαγόρευση των κινητοποιήσεων ενάντια στους πλειστηριασμούς και την επιστράτευση απεργών. 
Στοχεύει στο περεταίρω χτύπημα κάθε αγωνιστικής αντίδρασης για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Ικανοποιεί μια χρόνια απαίτηση των μεγαλοεργοδοτών που ζητούν να επιβληθεί σιγή νεκροταφείου στους χώρους δουλειάς και στις γειτονιές, απέναντι στην εκμετάλλευση, την εργοδοτική τρομοκρατία, τα αντιλαϊκά μέτρα κυβερνήσεων και Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Είναι άθλιο ψέμα ότι το νομοσχέδιο βάζει τέλος στην ταλαιπωρία του λαού, που προκαλούν οι διαδηλώσεις «μικρών και ολιγάριθμων ομάδων», ή ότι οι διαδηλώσεις ευθύνονται για το κλείσιμο των καταστημάτων. Για τα συγκοινωνιακά προβλήματα, τις καθυστερήσεις και την ταλαιπωρία των επιβατών ευθύνεται η κυβερνητική πολιτική υποβάθμισης και εμπορευματοποίησης των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς. Για την αναδουλειά και τα λουκέτα των καταστημάτων ευθύνεται η ανεργία, η μειωμένη αγοραστική δυνατότητα λόγω των περικοπών σε μισθούς και συντάξεις, η βαριά φορολογία και ο ανταγωνισμός με τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους που κυριαρχούν στο εμπόριο και «πνίγουν» τους αυτοαπασχολούμενους μικρούς εμπόρους και επαγγελματίες.
Το νομοσχέδιο δεν αποτελεί ελληνική πρωτοτυπία της κυβέρνησης της ΝΔ. Σε έκθεση της Ευρωπαϊκής Ένωσης οι «λαϊκές διαδηλώσεις διαμαρτυρίας» καταγράφονται ρητά ως «κίνδυνος για την ασφάλεια», ενώ είναι χαρακτηριστικός ο τρόπος που αντιμετωπίστηκαν οι κινητοποιήσεις συναδέλφων υγειονομικών στη Γαλλία, στις ΗΠΑ αλλά και σε άλλες χώρες, όταν ζητούσαν μέτρα προστασίας ενάντια στην πανδημία του νέου κορονοϊού.
Η κυβέρνηση πρέπει να αντιληφθεί ότι όσους νόμους και αν ψηφίσει δεν θα καταφέρει να εμποδίσει τους αγώνες των εργαζομένων. Οι εργαζόμενοι δεν πρόκειται να ζητήσουμε την κυβερνητική έγκρισή για να διαδηλώνουμε ενάντια στην πολιτική τους που βάλει ενάντια στα δικαιώματα ασθενών και υγειονομικών.
Απαιτούμε να αποσυρθεί το αντιδημοκρατικό νομοσχέδιο με το οποίο η κυβέρνηση:
• προχωρά όχι μόνο στην απαγόρευση και τον περιορισμό των διαδηλώσεων, αλλά και των συγκεντρώσεων γενικά. 
• ορίζει χώρους όπου απαγορεύονται συγκεντρώσεις (όπως δημόσιες υπηρεσίες, υπουργεία κ.λπ.).
• αναθέτει στην αστυνομία υπερεξουσίες και διευρύνει τον κατασταλτικό ρόλο του Λιμενικού Σώματος,.
• ανάγει σε ιδιώνυμο αδίκημα τη συμμετοχή σε απαγορευμένη συγκέντρωση ή διαδήλωση.
• εισάγει απαγορεύσεις με βάση το «σκοπό» της συγκέντρωσης. 
• δίνει τη δυνατότητα να μπορεί να αποφασιστεί η απαγόρευση μέχρι και την τελευταία στιγμή.
• ανοίγει το δρόμο για προβοκατόρικες ενέργειες στοιχείων που μπορεί να προκαλέσουν επεισόδια σε μια συγκέντρωση, με σκοπό είτε τη διάλυσή της, είτε την «ενοχοποίηση» των διοργανωτών της.

ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ
ΤΗΣ ΕΝΩΣΗΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΩΝ ΙΑΤΡΩΝ ΠΕΛΛΑΣ

                 Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ                                                                               

   Αποστολίδης Χαράλαμπος                                                                                                                                                                   

Ο ΓΕΝΙΚΟΣ ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ 

Σανίδας Αργύρης

Διαβάστε Περισσότερα

Φιλανθρωπική συναυλία από τον Σύλλογο Καρκινοπαθών Έδεσσας και περιχώρων.

«Η απόσταση που μας έφερε κοντά»
- Κράτα αποστάσεις...
- Φόρα τη μάσκα σου...
- Μη μ’αγγίζεις...
- Ας μείνουμε για λίγο στο σπίτι μας...

Κι όμως όλα αυτά μπορεί να διατήρησαν τις αποστάσεις στα σώματά μας, αλλά με τίποτα δεν απομάκρυναν τις σκέψεις, τα συναισθήματα και την καρδιά μας.
Όταν ένας συνάνθρωπός μας βρίσκεται σε ανάγκη, εμείς όλοι έχουμε αποδείξει πως είμαστε παρόντες με κάθε τρόπο. 
Όλοι εσείς έχετε στηρίξει τις προσπάθειες του συλλόγου Καρκινοπαθών Έδεσσας και Περιχώρων κάθε φορά που σας το ζητήσαμε και σας ευγνωμονούμε γι’αυτό. Εσείς εξάλλου αποτελείτε την κινητήριο δύναμή μας.

Μια παρέα λοιπόν την ερχόμενη Πέμπτη 9 Ιουλίου θα βγει στους δρόμους με στόχο την ανακούφιση την οικογένειας της συντοπίτισσάς μας, Μαρίας Στεργίου, που δίνει τη μάχη της με τη λευχαιμία. 
Από το πρωί ως το βράδυ της Πέμπτης μουσικοί της πόλης μας θα ενώσουν τις δυνάμεις τους «για μια ζωή» … Ξεκινώντας το πρωί από το Κιουπρί και καταλήγοντας στα μικρά καταρρακτάκια το βράδυ οι μελωδίες θα μας ταξιδέψουν και έτσι θα γίνουμε όλοι μια παρέα με έναν κοινό στόχο. Ειδικοί κουμπαράδες του συλλόγου θα τοποθετηθούν στα σημεία , ώστε όποιος επιθυμεί να μπορέσει να προσφέρει, καθώς κάθε προσφορά είναι σημαντική.
Όλοι εμείς είμαστε σίγουροι πως για ακόμη μια φορά θα ενωθούμε , τηρώντας τα μέτρα γιατί «η μουσική είναι για μια ΖΩΗ»

Διαβάστε Περισσότερα

Το σκοτάδι και ο ήλιος, Osho

Μια ιστορία ανάμεσα στον ήλιο και το σκοτάδι, μια παρουσία που διώχνει την απουσία.

Ο Θεός έφτιαξε τον κόσμο και, από εκείνη την ημέρα, ο ήλιος τρέχει πίσω από το σκοτάδι. Και το σκοτάδι δεν μπορεί να καταλάβει. Δεν έχει κάνει τίποτε κακό στον ήλιο ούτε που του έχει μιλήσει. Για την ακρίβεια, δεν τον έχει καν συναντήσει ποτέ και όμως, ο ήλιος συνεχώς το παρενοχλεί.

Ύστερα από παρενόχληση εκατομμυρίων ετών, το σκοτάδι κουράστηκε και πήγε στο Θεό και του είπε: “Είναι έλλειψη ευγνωμοσύνης να παραπονιέμαι, αλλά σε όλα υπάρχει ένα όριο. Ταλαιπωρούμαι εδώ και εκατομμύρια χρόνια, αλλά δεν βλέπω να κάνω κάτι κακό. Ο ήλιος εξακολουθεί να με διώχνει από παντού. Ούτε μια ανάσα δεν μπορώ να πάρω από την αγωνία. Στέκομαι μια στιγμή κι ο ήλιος πλησιάζει, ανατέλλει. Έχω να κοιμηθώ εδώ και εκατομμύρια χρόνια. Μ’ έχει φάει η αγωνία. Ο ήλιος με βασανίζει συνεχώς και χωρίς κανέναν απολύτως λόγο. Απλώς θα ήθελα να ξέρω, τί κάνω λάθος;”

Ψυχόδραμα ο Θεός είπε: “Έπρεπε να είχες έρθει νωρίτερα. Δεν υπήρχε λόγος να περιμένεις τόσο πολύ. Αυτό είναι μεγάλη αγένεια εκ μέρους του ήλιου. Θα τον καλέσω αμέσως, για να απολογηθεί.”

Κάλεσαν, λοιπόν, τον ήλιο κι εκείνος ρώτησε, απορημένος: “Μα, τί έκανα; Δεν έχω κάνει κανένα κακό! Κάθε μέρα κάνω το ίδιο δρομολόγιο. Από τότε που μ’ έφτιαξε ο Θεός, δεν κάνω τίποτε άλλο. ”

Ο αγγελιοφόρος του είπε:
“Ο Θεός είναι πολύ θυμωμένος. Συνέχεια παρενοχλείς, ταλαιπωρείς και βασανίζεις αυτό το κακόμοιρο παιδί, το σκοτάδι.”

Πηγαίνει, λοιπόν, ο ήλιος, στο Θεό: “Θεέ μου, ούτε που έχω ακούσει γι’ αυτό το σκοτάδι. Δεν το έχω δει ποτέ μου!”

Τη στιγμή, όμως, που ο ήλιος μπήκε στο σπίτι του Θεού, το σκοτάδι εξαφανίστηκε. Δέει ο Θεός: “Μα, πού πήγε;” Άρχισαν να ψάχνουν, έψαξαν παντού, αλλά το σκοτάδι δεν βρέθηκε.

Εκατομμύρια χρόνια πέρασαν και πάλι το σκοτάδι παρουσιάστηκε και είπε: “Δεν έκανες τίποτα και το μαρτύριό μου συνεχίζεται. ”

Ο Θεός είπε: “Είσαι πολύ παράξενο! Όταν ήταν εδώ ο ήλιος, εσύ πού πήγες;”

Του λέει το σκοτάδι: “Συμπεριφέρεσαι σαν κανένας χαζός. Όταν είναι εδώ ο ήλιος, δεν μπορώ να είμαι κι εγώ εδώ. Αν είμαι εγώ εδώ, δεν μπορεί να είναι εδώ ο ήλιος. Δεν αντέχουμε ο ένας τον άλλον! Πρέπει ν’ ακούσεις χωριστά τις ιστορίες μας και ν’ αποφασίσεις.”

Λέει ο Θεός: “Α! Δεν είναι αυτός ο δικός μου τρόπος. Πρέπει να είστε εδώ… παρόντες και οι δύο, για να είμαι σίγουρος ότι κανένας σας δεν λέει ψέματα. ”

“Τότε,” λέει το σκοτάδι, “είναι προτιμότερο να πάρω πίσω την καταγγελία μου. ”

Από τότε, το σκοτάδι δεν ξαναεμφανίστηκε. Πότε-πότε έρχεται ο ήλιος και ρωτάει: “Τί απέγινε εκείνο το παιδί, το σκοτάδι; Θέλω να ξεκαθαρίσω το θέμα, γιατί με πιάνει πονοκέφαλος στην ιδέα ότι κάποιος έχει πάθει κακό από μένα, έστω και χωρίς να το ξέρω.”

Ο Θεός είπε: “Μην ανησυχείς! Το πρόβλημα είναι τέτοιο, που δεν μπορεί να λυθεί. Δεν μπορώ να βγάλω καμιά απόφαση, αν δεν παρουσιαστείτε ταυτόχρονα και οι δύο, στο δικαστήριό μου. Μην ανησυχείς! Όλα καλά τα κάνεις! Και το παιδί δεν πρόκειται να σου κάνει μήνυση ξανά. Ο φάκελος της υπόθεσης έκλεισε… ”

Πηγή christostsantis.com

Διαβάστε Περισσότερα

Νικόλας Άσιμος: θέλεις να πατάς σταθερά

Σ’ άρεσουν οι ρηχές θάλασσες.
Σ’ αρέσει να γυρνάς τον κόσμο
Αλλά πάντα στα ρηχά.

Εμένα μ’ αρέσουν οι βαθιές θάλασσες
Κι ας μη γυρνώ τον κόσμο

Κι ας με νομίζεις κολλημένο
Στο ίδιο σημείο.

Δεν υπάρχει σύμπαν
Υπάρχουν μόνο στιγμές
Συμπαντικές στιγμές...

Αν φτάσεις στην ακινησία
Μπορείς παντού να ταξιδέψεις

Γι’ αυτό το ξέχασες που σου λέγα
Μωρό μου, κείνο το πρωινό

Δίπλα στην σκάλα πως η ζωή
Και ο θάνατος δεν είναι θέμα περιβάλλοντος.

Είναι θέμα αντοχής στην ίδια γραμμή πλεύσης.
Εγώ δεν χρειάζομαι τον κόσμο
Κακώς έχεις νομίσει.

Για μένα δεν υπάρχει κόσμος
Χρειάζομαι απλά
Να δημιουργώ κόσμους.

Πηγή: logotexnikesmikrografies.blogspot.gr

Διαβάστε Περισσότερα

Η Μοναξιά της Απόρριψης

Η αγάπη δε χρειάζεται να πληγώνει, δυστυχώς όμως φαίνεται ότι σε μερικές περιπτώσεις αυτό ακριβώς κάνει.

Όταν ακούμε τραγούδια αγάπης, το κεντρικό θέμα τους είναι συνήθως η ανεκπλήρωτη αγάπη. Κάποιος που έφυγε, που απάτησε, που υποσχέθηκε και δεν τήρησε τις υποσχέσεις του, που ζήλεψε ή έκανε τον άλλον να ζηλέψει, θυελλώδη συναισθήματα, προδοσίες, λύπη, μοναξιά.

Η αγάπη είναι τόσο έντονα θετικό συναίσθημα από μόνη της, που ίσως τελικά είναι αναπόφευκτο να φέρνει και κάποιον πόνο σε ορισμένες περιπτώσεις.

Κατά κάποιον τρόπο πρόκειται για το νόμο της φύσης σχετικά με τα αντίθετα: για κάθε δύναμη υπάρχει και μια ίση αλλά αντίθετη δύναμη, η οποία εξισορροπεί την πρώτη.

Για κάθε περίπτωση όπου η αγάπη ανυψώνει τον άνθρωπο στα ουράνια, υπάρχει και ο νόμος τη βαρύτητας που τον προσγειώνει στη γη, άλλοτε με απότομη πτώση και άλλοτε με μια ανάλαφρη, σταθερή πορεία προσγείωσης.

Το πάθος

Το πάθος είναι μια πολύχρωμη πεταλούδα που πετάει ελεύθερη στον αέρα, ανεβαίνει στα ουράνια, αλλά δύσκολα φυλακίζεται στο δίχτυ.

Το πάθος είναι μια κατάσταση τεράστιας ψυχικής απόλαυσης. Ενδυναμώνει την ψυχή, συναρπάζει, ενθουσιάζει, ερεθίζει, εντυπωσιάζει.

Οι άνθρωποι θυμούνται την πρώτη τους αγάπη και το καρδιοχτύπι που συνδέεται με αυτή.

Σε μια μακροχρόνια σχέση οι άνθρωποι θυμούνται με λαχτάρα το πρώτο τους ραντεβού. Η πρώτη αγάπη και το πάθος του πρώτου ραντεβού μιας σχέσης ξεκλειδώνουν συναισθήματα που μπορεί να ήταν ξεχασμένα για καιρό: ψυχική ευφορία, γαλήνη, τρυφερότητα, διέγερση, ζήλεια, ενθουσιασμό, τέλεια ένωση, και η λίστα συνεχίζεται.

Το πάθος είναι μια γλυκιά αναισθησία που τυφλώνει τον άνθρωπο σε κάθε τι που μπορεί να παρέμβει ανάμεσα στον ίδιο και το αντικείμενο του πάθους του. Η αγάπη, στη σκηνή του πάθους, έχει μια τεράστια δύναμη εκείνη τη στιγμή, που μπορεί να ξεπεράσει το κάθε τι.

Όταν η κρίση αντικαθίσταται με μια γερή δόση πάθους, τότε οι άνθρωποι έχουν την τάση να παίρνουν αποφάσεις διαφορετικές από αυτές που θα έπαιρναν συνήθως.

Ο άντρας ή η γυναίκα που λειτουργεί με βάση το πάθος και λιγότερο τη λογική εμπλέκεται σε μια σχέση με ένα άτομο που είναι παντρεμένο ή με κάποιον άλλο τρόπο μη διαθέσιμο. Κάνει σχέση ή ακόμα και παντρεύεται ένα άτομο με το οποίο αντιλαμβάνεται ότι έχει μεγάλες διαφορές, αλλά ελπίζει ότι αυτές θα εξομαλυνθούν με το πέρασμα του χρόνου (κάτι που δε γίνεται και οδηγεί σε άλλα προβλήματα).

Όταν το πάθος εξατμίζεται, όπως συμβαίνει πάντα, τότε τα πράγματα, τα ελαττώματα, οι αδυναμίες, τα προβλήματα εμφανίζονται στι πραγματικές τους διαστάσεις.

Αυτή η συνειδητοποίηση οδηγεί σε χωρισμό. Το άτομο πληγώνεται. Η αίσθηση που έχει είναι ότι δεν αγαπήθηκε, ότι δεν πήρε όσα έδωσε. Τότε φαίνεται ότι η αγάπη πληγώνει.

Τι είναι αυτό που πληγώνει;

Η αλήθεια είναι ότι δεν πρόκειται για την αγάπη καθ’ αυτή που πληγώνει, αλλά για το ότι το άτομο παύει να είναι ερωτευμένο και απομακρύνεται, προξενώντας στον σύντροφό του στεναχώρια.

Και όσο πιο ερωτευμένος είναι κανείς, όσο μεγαλύτερο πάθος έχει, τόσο μεγαλύτερη και πιο απότομη είναι η πτώση του. Ένας χωρισμός, διαζύγιο, θάνατος ή εγκατάλειψη είναι από τις πιο οδυνηρές εμπειρίες, επειδή μας λείπει η αγάπη τόσο πολύ.

Τι χρειαζόμαστε στη ζωή;

Δυο βασικά πράγματα που χρειαζόμαστε στη ζωή είναι:

α) να μην είμαστε ή να μην αισθανόμαστε μόνοι και

β) να αισθανόμαστε ότι οι άλλοι μας εκτιμούν και μας αγαπούν γι’ αυτό που είμαστε.

Η αγάπη μας φέρνει κοντά, ενώ η μοναξιά μας υπενθυμίζει ότι κάτι μας λείπει στη ζωή.

Έτσι, όταν υπάρχει μονόπλευρη αγάπη, δηλαδή όταν κάποιος αγαπάει ένα άλλο άτομο που δεν ανταποκρίνεται, στην πραγματικότητα έχει τόση ανάγκη ν’ αγαπηθεί και να μην είναι μόνος, που διαλέγει το λάθος «αντικείμενο»και δεν μπορεί να το αφήσει για κάτι πιο ταιριαστό.

Συχνά οι άνθρωποι ψάχνουν την ψυχική ικανοποίηση μέσα από την αγάπη των άλλων, ενώ το μόνο που έχουν να κάνουν είναι καταρχήν ν’ αγαπήσουν τον εαυτό τους.

Ν’ αγαπάς και να μην αγαπιέσαι…

Το άτομο που βρίσκεται στη δυσάρεστη θέση ν’ αγαπάει χωρίς ανταπόκριση, είτε εισπράττει πλήρη άρνηση και αδιαφορία από τον άλλον, είτε πρέπει να αρκεστεί στο ότι ο άλλος του προσφέρει μόνο τη φιλία του.

Όσο ο έρωτας του ενός φουντώνει, τόσο η ερωτική αδιαφορία του άλλου γίνεται εμφανέστερη και γι’ αυτό πληγώνει περισσότερο.

Κι επειδή πρόκειται για παγκόσμιο φαινόμενο, που λίγο-πολύ καθένας έχει την εμπειρία του, γι’ αυτό το λόγο και η αγάπη χωρίς ανταπόκριση αποτελεί βασικό θέμα πολλών ταινιών και τραγουδιών.

Όταν η αγάπη υπάρχει μόνο από τη μία πλευρά και το άτομο αυτό καταφέρει με κάποιον τρόπο να πείσει ή να αναγκάσει το άλλο άτομο που δεν ανταποκρίνεται να δημιουργήσουν μια σχέση έστω και δοκιμαστικά, το αποτέλεσμα είναι καταστροφικό, γιατί οδηγεί στην εγκατάλειψη και τη στεναχώρια.

Η συνταγή της μιζέριας

Πέρα από την αγάπη χωρίς ανταπόκριση, υπάρχουν και πολλά άλλα συναισθήματα που αναμειγνύονται σε αυτή την κατάσταση.

Υπάρχει πάθος, που γίνεται έμμονη ιδέα με το άλλο άτομο που δεν ανταποκρίνεται.

Σε αυτό προσθέτουμε τις ανεκπλήρωτες προσδοκίες, τα όνειρα, τη φαντασίωση ότι κάτι θα μπορούσε να γίνει ξαφνικά και να αλλάξει την κατάσταση.

Και βέβαια, το συναίσθημα της απόρριψης από το άλλο άτομο είναι παρόν και έντονο.

Υπάρχει ζήλεια, αυτολύπηση και, βέβαια, η αίσθηση του ανεκπλήρωτου.

Το όλο συναισθηματικό μείγμα είναι η συνταγή για να νιώθει κανείς μίζερα και χωρίς ελπίδα.

Όταν μάλιστα το άτομο που δεν ανταποκρίνεται στην αγάπη του άλλου δεν λέει ξεκάθαρα ότι δεν ενδιαφέρεται ή όταν είναι φιλικό και ευγενικό, χωρίς περαιτέρω ερωτικές προθέσεις, τότε δημιουργεί ψεύτικες ελπίδες στον ερωτευμένο καθώς και εξάρτηση.

Και όταν ξεκαθαριστεί κάποια στιγμή ότι η στάση του είναι καθαρά φιλική, το άτομο που ήταν ερωτευμένο χωρίς ανταπόκριση αισθάνεται ότι γκρεμίζεται από την κορυφή του πύργου των ονείρων και των επιθυμιών του και προσγειώνεται με τα μούτρα στη σκληρή πραγματικότητα.

Σύμφωνα με το μοντέλο της συμπεριφορικής ψυχολογίας, ο λόγος που η ευγενική και φιλική συμπεριφορά αυτού που δεν είναι ερωτευμένος προς τον ερωτευμένο του γίνεται έμμονη ιδέα και του προκαλεί εξάρτηση είναι επειδή πρόκειται για επιβράβευση των προσδοκιών του ερωτευμένου.

Και όσο πιο πολύ επιβραβεύουμε μια συμπεριφορά, σε τυχαία χρονικά διαστήματα, τόσο περισσότερη εξάρτηση δημιουργούμε. Έτσι δημιουργούνται οι φρούδες ελπίδες και στη συνέχεια έρχεται ο ψυχικός πόνος.

Τι μπορεί να γίνει

Αν είστε στη θέση του ατόμου που δεν ανταποκρίνεστε στα αισθήματα που εκφράζει για σας κάποιος άλλος, θα πρέπει να είστε εντελώς ξεκάθαροι και ειλικρινείς με το άλλο άτομο.

Η επικοινωνία είναι το κλειδί της επιτυχίας, ώστε ούτε το άλλο άτομο να αισθανθεί συντετριμμένο ούτε εσείς να έχετε τύψεις.

Το σημαντικότερο είναι να πει κανείς ξεκάθαρα – χωρίς να είναι ανελέητος – ότι δεν ενδιαφέρεται και να λήξει το ζήτημα εκεί.

Το να χρυσώσει κανείς το χάπι, να αφήσει να εννοηθεί ότι κάτι θα μπορούσε να γίνει και να πει το «όχι, αλλά ίσως..», αφήνοντας ψεύτικες προσδοκίες δεν είναι καλή τακτική, μια που διαιωνίζει το πρόβλημα και θα προκαλέσει δυσάρεστες καταστάσεις.

Αν είστε στη θέση του ατόμου που αγαπά χωρίς ανταπόκριση, θα πρέπει να διατηρήσετε την ψυχραιμία σας στο πώς βλέπετε και αντιμετωπίζετε τα πράγματα. Η απόρριψη από ένα άτομο δε σημαίνει ότι είστε καταδικασμένοι σε μόνιμη αποτυχία.

Το να γίνει σκοπός της ζωής σας το να κατακτήσετε αυτό το άτομο ή το να σας γίνει έμμονη ιδέα και να σκέφτεστε διαρκώς όλες τις πτυχές του ζητήματος ή να το αναλύετε σε βάθος και πλάτος ούτε αυτό ωφελεί.

Μπορείτε να ομολογήσετε ειλικρινά στον εαυτό σας ότι ερωτευτήκατε, ότι κάνατε λάθος επιλογή ατόμου, ότι παρασυρθήκατε και ότι πιθανότατα είναι ο πληγωμένος σας εγωισμός που δε σας αφήνει να ξεκολλήσετε.

Αν μπορέσετε ν’ αντιληφθείτε ότι από τη στιγμή που ο άλλος δε σας θέλει αυτό σημαίνει αυτομάτως ότι δεν είναι αρκετά καλός για σας και ότι θα υπάρξει κάποιο άλλο άτομο να ερωτευθείτε και να σας ερωτευθεί στη συνέχεια, τότε θα σας είναι πολύ πιο εύκολο ν’ αφήσετε πίσω σας τον έρωτα χωρίς ανταπόκριση.

Κι έπειτα, θα πρέπει να θυμάστε ότι δεν είστε το μόνο άτομο στον κόσμο που του συνέβη κάτι τέτοιο, μια που αυτή η κατάσταση είναι πάρα πολύ συχνή, στην αληθινή ζωή και στον κινηματογράφο, και ότι το «happy ending», το αίσιο τέλος έρχεται, ίσως όχι με τη μορφή και τον άνθρωπο που θα θέλατε εκείνη τη στιγμή, αλλά έρχεται!



Λίζα Βάρβογλη, Ph.D. Ψυχολόγος - Ψυχοθεραπεύτρια





Πηγή: in.gr

Διαβάστε Περισσότερα

Εγκλωβισμένοι στον λαβύρινθο με τα αυτοσχέδια κουτιά δυστυχίας

Το κουτί υπ’αριθμόν 0012 είχε μόλις φτάσει. Οι πόρτες άνοιξαν και άψυχοι αριθμοί στοιβάχτηκαν βιαστικά ο ένας πάνω στον άλλο. Δεν είχε σημασία αν θα τσαλακώνονταν, αν θα άλλαζαν μορφή ή αν θα εξαφανίζονταν. Το μόνο που είχε σημασία ήταν να χωρέσουν. Οι πόρτες έκλεισαν βιαστικά και το κουτί με τον αριθμό 0012 ξεκίνησε. Μετά από λίγο οι πόρτες άνοιξαν πάλι και ένας ένας οι παράξενοι επιβάτες ξεχύθηκαν και πάλι στους δρόμους.

Διαφορετικά πρόσωπα δεν υπάρχουν. Οι εκφράσεις έχουν παγώσει, τα χαμόγελα έχουν χαθεί. Θαρρείς πως κάποιος τους έκλεψε τα πρόσωπα, στη συνέχεια σκάλισε σε πέτρα την πιο λυπημένη μάσκα που θα μπορούσε κανείς να φανταστεί και με το ζόρι την κόλλησε εκεί που κάποτε έβλεπες πρόσωπα ζωντανά, διαφορετικά, γεμάτα περιέργεια για τη ζωή. Τώρα καμία περιέργεια δεν τους έμεινε.Τα έχουν εξηγήσει όλα, τα έχουν συνηθίσει και τους έχουν πλέον κουράσει. Η ζωή από μοναδική δυνατότητα ύπαρξης, μετατράπηκε σε ένα βαρύ φορτίο. Γεννιέσαι μέσα της και αναγκάζεσαι να την κουβαλάς μέχρι το τέλος. Η ζωή έγινε ανυπόφορη και οι απρόσωποι πια αριθμοί έχασαν το λόγο ύπαρξής τους.

Το κουτί 0012 σταματάει και ένα γέρικος πια αριθμός κατεβαίνει με αργά βήματα. Περπατάει σαν υπνωτισμένος για αρκετή ώρα, μία διαδρομή που μπορεί να κάνει, ακόμα και αν στη μάσκα δεν ανοίχτηκαν ποτέ τρύπες εκεί που κάποτε υπήρχαν δυο ξάγρυπνα μάτια. Τώρα πια θα έχουν κοιμηθεί, πάει καιρός άλλωστε. 

Δεν επέλεξα να ακολουθήσω τυχαία τον συγκεκριμένο αριθμό. Δε θα σας τον μαρτυρήσω μα θα σας πω πως κάποτε ζούσε ελεύθερος σε ένα δάσος μαζί με άλλους αριθμούς. Ζούσαν ευτυχισμένοι χωρίς μάσκες, χωρίς να κρύβονται. Οι εκφράσεις τους ήταν ολοζώντανες, έντονες, συνδεδεμένες με τα έγκατα της ψυχής του καθενός. Τα μάτια τους σε διαρκή εγρήγορση δε χόρταιναν να ρουφούν τις παραστάσεις που τόσο γενναιόδωρα η ζωή έπλαθε για χάρη τους. 

Μια μέρα όμως όλα άλλαξαν. Ήρθαν εκείνοι από μακριά και τους είπαν πως δεν είναι ασφαλείς. Πως είναι ανόητο να ζουν έτσι, απροστάτευτοι, έρμαια τόσων κινδύνων. Τρόμαξαν, δεν ήθελαν να πάθουν κακό, ήθελαν να ζήσουν. Οι οδηγίες ήταν σαφείς. Κουτιά. Θα φτιάξετε κουτιά. Κουτιά από πέτρα, χάρτινα, κουτιά με ρόδες… ένα λαβύρινθο από κουτιά. Μέσα σε αυτά θα κλείσετε ότι πολύτιμο νομίζετε πως έχετε και στη συνέχεια  τους ίδιους σας τους εαυτούς. Εμείς θα μετακινήσουμε τα κουτιά σχηματίζοντας ένα λαβύρινθο που ποτέ δε φανταστήκατε πως μπορούσε να υπάρξει. Εκεί θα ζήσετε, καλά προστατευμένοι και θα αφιερώσετε το υπόλοιπο της ζωής σας να προσπαθείτε να βγείτε από αυτόν. Αν τα καταφέρετε σημαίνει πως δεν είστε πια ασφαλείς. Μην ανησυχείτε όμως κάτι τέτοιο είναι αδύνατον. Και κάτι τελευταίο. Τα πρόσωπά σας είναι άχρηστα, κουραστικά, προκαλούν σύγχυση. Θα τα πάρουμε μαζί μας. Μην ανησυχείτε όμως, σας φέραμε αυτά εδώ. Για ασφάλεια. Υποχρεωτική ασφάλεια. Στη συνέχεια έφυγαν.

Και η αλήθεια είναι πως οι περισσότεροι σταμάτησαν να ψάχνουν έξοδο, ξέχασαν ότι ζούνε πια σε κουτιά. Κουτιά δυστυχίας, τοποθετημένα έτσι ώστε να μην υπάρχει διαφυγή. Και αυτοί που κάποτε γνώριζαν, τώρα έχουν ξεχάσει. Η λήθη έσβησε τις αναμνήσεις, και ο χρόνος έφθειρε τις καρδιές. 

Ο γέρικος αριθμός έχει σταματήσει να περπατά εδώ και ώρα. Κοντοστέκεται μπροστά σε μία ξύλινη πόρτα και δεν κάνει βήμα. Δεν προσπαθεί να ανοίξει αλλά ούτε και αποφασίζει να φύγει. Ξαφνικά σηκώνει τα χέρια και τραβάει με όση δύναμη του έχει μείνει την πέτρινη μάσκα που με το ζόρι κάποτε του φόρεσαν. Μια στριγκλιά και αμέσως μετά ο θόρυβος της πέτρας που σπάει, πνίγονται στη φασαρία της απογευματινής κίνησης. Ο γέρικος αριθμός δεν έχει πρόσωπο, του το είχαν κλέψει. Το ξέρει πολύ καλά αυτό. Ξέρει τι θα ακολουθήσει αυτή του την πράξη. Ξέρει πως θα τον περιγελούν. Ξέρει πως θα μείνει μόνος. Θα τον σκοτώσουν…

-Τότε γιατί; Γιατί το έκανε;

- Για την ελπίδα. Τώρα υπάρχει ελπίδα. Και ξέρεις τα πρόσωπα ξαναβγαίνουν, οι καρδιές όμως που πεθαίνουν δε ζωντανεύουν ποτέ πια.

-Και η δική μου καρδιά;

-Εσύ ξέρεις…

Μία Ντέντα

ΠΗΓΗ...http://www.o-klooun.com

Διαβάστε Περισσότερα

Ένα «ναι» όλη της η ζωή..

Σήμερα έχει τα γενέθλιά της. Κλείνει τα 82.

Το νούμερο από μόνο του ακούγεται μάλλον τρομαχτικό ακόμα και στα δικά της αυτιά, και ας είναι ακόμα όλα ξεκάθαρα μέσα στο μυαλό της.

Ευλογία να θυμάσαι ακόμα, σκέφτηκε την ώρα που την βοήθησαν λίγο για να κάτσει στην καρέκλα.

Κανονικά μπορούσε και μόνη της να κάτσει αλλά δεν της αρέσει στον καθρέφτη της η εικόνα με το μπαστούνι.

To βαστάει στο χέρι της για να μη τους στενοχωρήσει, αλλά για αυτήν είναι σαν να έχει στο χέρι της κάτι διακοσμητικό, όχι χρηστικό αντικείμενο.

«Θα το βαστήξω» τους λέει με χαμόγελο , αλλά δεν εννοεί αυτό που λέει.

Το βαστάει όμως.

Γεμάτη η ζωή της, όλα της τα δωσε ο Θεός και όλα της τα πήρε.

Καμιά δυσκολία δεν την κράτησε πίσω, καμιά αναποδιά δεν την λύγισε.

Όλη της η ζωή μια αξιοπρέπεια, στολισμένη με λέξεις όπως αγάπη, ευγένεια, θυσία, βοήθεια, προσπάθεια, κλάματα, πόνο, και μια λέξη πάντα στο στόμα της.

.... «Ναι».

Ένα «ναι» σαν τη φωτιά που έλιωνε τα κεράκια της τούρτας που περίμενε μπροστά της.

Ένα «ναι» που δεν μπόρεσε ποτέ να αρνηθεί σε κανέναν, και ας έβγαινε κάποιες στιγμές μέσα από τα σφιγμένα χείλη της σαν σφύριγμα.

Άλλωστε πώς να αρνηθεί; Και με τι δικαιολογία;

Δεν θέλω; θα τους στεναχωρούσε.

Δεν μπορώ; το θεωρούσε προσβολή για τον εαυτό της.

«Να ζήσεις γιαγιούλα και χρόνια πολλά....»

Έφυγε το μυαλό της με το τραγούδι. Πέταξε.

Γύρισε στην ανάγκη που της επέβαλλαν να μην προχωρήσει στο σχολείο και ας ήταν άριστη μαθήτρια.

Πήγε πίσω σε εκείνη τη μέρα που την παντρέψανε με το ζόρι με εκείνον τον «άγιο» άνθρωπο που θα την έκανε ευτυχισμένη.

Πήγε πίσω σε εκείνο το παλικάρι που καθόταν παράμερα σε ένα στασίδι στην εκκλησία, με χαμηλωμένο το βλέμμα του και δάκρυα που τρυπούσαν το πάτωμα.

Ξαναθυμήθηκε τον άγιο άνθρωπο που την παράτησε γιατί τα μπουκάλια του ποτού φτάσανε μέχρι το λαιμό του και τον πνίξανε.

Έπλυνε από την αρχή σκάλες και τουαλέτες για να μεγαλώσει τα παιδιά της, για να μην αφήσει τίποτα να τα πληγώσει.

Ένιωσε να φεύγει σιωπηλά μέσα από την αγκαλιά της μεγαλύτερης αγάπης που ένιωσε στη ζωή της για να μη μείνουν μόνοι τους κάποιοι άλλοι.

Απομονώθηκε για άλλη μια φορά στα βιβλία της και στη μοναξιά που χρόνια ολόκληρα ήταν η συντροφιά της, ο έρωτας που δεν πρόλαβε να ζήσει, το κεφάλι που κάλυπτε το διπλανό μαξιλάρι της, οι εικόνες που έβλεπε και δεν γίνονταν ποτέ πραγματικότητα.

«μεγάλη να γίνεις με άσπρα μαλλιά....»

Ένα «ναι» όλη της η ζωή. 

Ένα «μάλιστα» και ένα κατεβασμένο βλέμμα.

Ένα «εντάξει» που πίσω του έκρυβε ένα τεράστιο «δεν θέλω» που δεν ειπώθηκε ποτέ.

Όλοι οι άλλοι ευχαριστημένοι, εκτός από την ίδια.

Πάντα ουραγός, πάντα με γυρισμένη την πλάτη, να μη δει κανείς τα δάκρυά της, να μην αντικρύσει κανείς τη θλίψη της.

Καρφιτσωμένο το χαμόγελο στα χείλη της , πικρό το σάλιο της από το δηλητήριο που κατάπινε.

«παντού να σκορπίζεις της γνώσης το φώς....»

Ένα φως ήταν για όλους, και ένας κλεισμένος διακόπτης για την ίδια.

Που πόθησε και δεν διεκδίκησε, που σιχαινόταν και δεν έφτυνε, που κουραζόταν και δεν σταμάταγε.

«και όλοι να λένε να μία Σοφός...»

Πόσο πολύ θα ήθελε να πει ένα «όχι» έστω και για μια φορά στη ζωή της.

Το τραγούδι έχει τελειώσει και όλοι την περιμένουν να σβήσει τα κεράκια.

Δεν πρόλαβε.

-Γιαγιά, γιαγιά, είσαι καλά;

«Όχι»

 Γράφει η  Δήμητρα Καφρομάνη

Facebook: Dimitra Kafromani

ΠΗΓΗ...http://www.o-klooun.com/

Διαβάστε Περισσότερα

«Σ΄αγαπώ»

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα «Σ΄αγαπώ».

Φαινομενικά, ήταν ίδιο με όλα τα «Σ΄αγαπώ» του κόσμου. Αυτά που έχουν γραφτεί με τα ίδια ακριβώς γράμματα. Αυτά που έχουν ειπωθεί με ανθρώπινη φωνή.

Στολισμένα με βαρύγδουπες εκφράσεις που τα συνοδεύουν στην πορεία τους.

Υπάρχουν όμως κάποια «Σ΄αγαπώ» που δεν μοιάζουν με τα υπόλοιπα.

Στέκονται μόνα τους και δεν στηρίζονται πουθενά.

Δεν υπήρξαν ποτέ σκοινιά για να τα πιάσουν, βάσεις για να τα κρατήσουν, χέρια προς βοήθεια ή πόδια για να τα προτρέψουν σε φυγή.

Παραμένουν μετέωρα, σχεδόν εγκαταλελειμμένα, απομακρυσμένα από ωραιοποιημένες καταστάσεις, καθημερινές εικόνες, ασήμαντες αναμνήσεις.

Γεννήθηκαν μια μέρα ξαφνικά χωρίς κλάματα. Χωρίς να πεινάνε ή να διψάνε.

Δεν τα νανούρισε κανείς για να κοιμηθούν. Δεν τα χάιδεψε κανείς στην πλάτη για να ηρεμήσουν.

Μεγάλωσαν και γιγαντώθηκαν όπως οι άνθρωποι που ζουν στη φύση τρώγοντας απ αυτήν, πίνοντας απ αυτήν, ζώντας απ αυτήν.

Τα γράμματα που έπρεπε, τα έμαθαν μόνα τους. Σχολείο να τους μάθει δεν υπήρξε. Δεν τους δίδαξε κανείς τα «πρέπει» μεγαλώνοντας.

Μ΄ένα τεράστιο «θέλω να ζήσω» ξεκίνησαν, μ ένα τεράστιο «θα ζήσω», συνεχίζουν.

Αποφασισμένα για τα πάντα, παλεύουν με το φόβο. Στα ίσια, κοιτάζοντάς τον ευθεία στα μάτια.

Τα λάθη τους τα αναγνωρίζουν και τα αποδέχονται χωρίς δεύτερη σκέψη. Με τον ίδιο τρόπο κάνουν κάθε δυνατή προσπάθεια να τα διορθώσουν.

Δεν θα μπορέσουν ποτέ να απαντήσουν σε «γιατί».

Γιατί δεν ξέρουν, είναι πάντα η απάντηση.

Πώς να κάνεις συγκεκριμένο, κάτι τόσο μεγάλο; Δεν μπήκαν ποτέ όρια για να τα προσδιορίσουν.

Δεν βασίστηκαν ποτέ στην ανάγκη, την απόρριψη, το παιχνίδι, την ανασφάλεια, την εξάρτηση, τη συμπόνια ή την αβεβαιότητα.

Δεν ειπώθηκαν ποτέ με λύπη, παράπονο ή παρακάλια, δεν ειπώθηκαν με σκοπό να πάρουν κάτι σαν αντίτιμο.

Δεν ξοδεύτηκαν, δεν ήταν μάταιη η ύπαρξή τους.

Δεν αιχμαλώτισαν ποτέ ανθρώπινες συνειδήσεις. Ανθρώπινες ζωές.

Δεν πληρώθηκαν ποτέ με χρήματα, σπίτια, βοήθεια ή συμπαράσταση.

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα «Σ΄αγαπώ».

Δημιούργημα ενός ονείρου που γινόταν σιγά σιγά πραγματικότητα. Δημιούργημα σκέψεων μιας άλλης ζωής, αυτής που κλήθηκε να υπηρετήσει σε ετούτη.

Ειπώθηκε ένα βράδυ μαζί με τη μουρμούρα του ύπνου και κάτι πλεγμένα χέρια και πόδια που δεν ήθελαν να χωρίσουν.

Ξημέρωσε κάτι πρωινά από τον ήλιο κι όχι από ενοχλητικά ξυπνητήρια που κάποιος έπρεπε να κλείσει.

Πλύθηκε με παγωμένο νερό, ζεστάθηκε μ έναν πρωινό καφέ ανάμεσα στα δάχτυλα.

Κρατήθηκε δίπλα σε κάτι λέξεις που μπορεί να μη σήμαιναν τίποτα, αλλά τελικά σήμαιναν τα πάντα.

Άναψε δίπλα από κάτι φώτα, κρατήθηκε ζωντανό μέσα στα σκοτάδια.

Διάβασε παραμύθια φτιαγμένα για πραγματικούς ανθρώπους, όχι για ψεύτικους ήρωες.

Περίμενε χωρίς να περιμένει τίποτα.

Περίμενε γιατί δεν ήθελε να περιμένει τίποτα.

Ξεχώρισε από το σωρό γιατί δεν είχε τίποτα να κερδίσει. Και τίποτα να χάσει.

Δεν σκέφτηκε ποτέ να οπισθοχωρήσει για κανένα λόγο. Ακόμα κι όταν μπορούσε με προσπάθεια.

Κι αν κάποια στιγμή σταματήσει να ζει, δεν θα σταματήσει να υπάρχει.

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα «Σ΄αγαπώ».

Ακόμα είναι.

 Γράφει η  Δήμητρα Καφρομάνη

Facebook: Dimitra Kafromani

ΠΗΓΗ...http://www.o-klooun.com/

Διαβάστε Περισσότερα

Το «μαζί» και το «για πάντα»

Το «για πάντα», δεν παντρεύτηκε ποτέ με το «μαζί». Είμαστε σήμερα εδώ και ζούμε το τώρα, βιώνουμε τις στιγμές και τις μοιραζόμαστε.

Σε αυτό το σημείο όμως, μας έφερε το παρελθόν μας. Μας έφεραν οι επιλογές μας. Καλές και κακές. Έξυπνες και χαζές. Όλες. Μας έφεραν αμέτρητες υποσχέσεις για «μαζί» και «για πάντα». Λέξεις ειπωμένες με τόση αληθοφάνεια, που κι η ψυχή ακόμα τις δέχτηκε, όσο κι αν το μυαλό τις αναγνώριζε και τις απέρριπτε. Κάθε απόφαση ήταν κι ένα βήμα προς το σημείο που στεκόμαστε τώρα.

Δεν είναι κακό να χάνονται οι άνθρωποι όταν δεν έχουν κάτι άλλο να πουν. Δεν τελειώνει η αγάπη, αλλάζει μορφή. Γίνεται έγνοια κι ενδιαφέρον. Γίνεται ανάμνηση. Όμως όταν δεν υπάρχει παρόν και σε δένει μόνο το παρελθόν, είναι καλό να κλείσεις τον κύκλο και να πας παρακάτω. Όταν οι φράσεις ξεκινάνε με το «θυμάσαι τότε…» και η σιωπή δεν είναι συμφωνία και διάλογος, αλλά αμηχανία, κλείσε τον κύκλο και φύγε. Δώσε ένα φιλί, χάιδεψε το πρόσωπο που έχεις απέναντί σου, κράτα τις στιγμές και πήγαινε παρακάτω. Αν μείνεις, θα γευτείς την πίκρα της δηλητηριασμένης συνήθειας.

Δεν είναι κακό να χάνονται οι άνθρωποι όταν έχουν κάτι άλλο να ζήσουν. Είτε είναι μια φιλία, είτε ένας έρωτας ακόμα και μια κόντρα, πρέπει να ξέρεις τη στιγμή που θα αποχωρήσεις. Κάποια στιγμή δεν έχεις τίποτε άλλο να δώσεις. Δεν έχεις τίποτε άλλο να νιώσεις. Δεν έχεις τίποτα άλλο να πεις. Έχεις εξαντλήσει τις πηγές της ψυχής σου. Έχεις αδειάσει κάθε απόθεμα που είχες. Και τώρα, πιο πολύ από ποτέ, χρειάζεσαι καινούριες εικόνες, καινούρια ερεθίσματα, καινούριες πηγές.

Δεν είναι κακό να αλλάζεις μονοπάτι. Το «μαζί» άλλωστε, είναι το μεγαλύτερο παραμύθι που θα πιστέψεις ποτέ στη ζωή σου. Δεν υπάρχει. Υπάρχει το «μαζί, όσο…». Μαζί, όσο οι ανάγκες σου θα κουμπώνουν με τις δικές μου. Μαζί, όσο η εικόνα σου θα είναι συμβατή με το κάδρο που μοστράρω. Μαζί μέχρι να πάψεις να ταράζεις τα λιμνασμένα μου νερά σαν βότσαλο στη λίμνη της ψυχής μου. Μαζί όσο με αναγκάζεις να δώσω μάχες μαζί σου. Όσο δεν θα χρειάζεται πλέον να σε υπερασπιστώ στα λάθη σου. Μαζί, όσο περπατάμε σε δρόμους καλοστρωμένους. Μαζί, όσο εσύ θα πολεμάς τους δράκους σου κι εγώ θα κάνω πως δεν τους βλέπω. Όσο οι σιωπηρές κραυγές σου δεν θα ενοχλούν τη χαϊδεμένη μου συνείδηση. Μαζί, όσο το «έχεις δύναμη εσύ, θα τα καταφέρεις» θα είναι επιχείρημα που θα πιάνει.

Το «μαζί» και το «για πάντα» δεν υπήρξαν ποτέ αιώνια δεμένα. Υπήρξαν δυο εραστές που μοιράστηκαν με πάθος το σήμερα και τη λιακάδα, και χώρισαν στο λάθος. Υπήρξαν συνοδοιπόροι σε φωτισμένες διαδρομές, ώσπου το σκοτάδι τους χώρισε. Το «μαζί» και το «για πάντα» είναι οι μεγαλύτερες λεκτικές απάτες που εφηύρε ο άνθρωπος για να φτιάξει το παραμύθι του. Γιατί στο τέλος της μέρας, όταν μένεις μόνος εσύ και το σκοτάδι σου, ξέρεις καλά πως το «μαζί» και το «για πάντα», θα παραμείνουν μόνο εραστές.

Της Σοφίας Παπαηλιάδου

 http://www.thessalonikiartsandculture.gr

Διαβάστε Περισσότερα

"Αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι" Μπρεχτ

Ένα εξαιρετικό, μικρό, συμβολικό κείμενο για τη σημερινή εποχή.

«Αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι» ρώτησε το κοριτσάκι τον κύριο Κ, «θα φέρονταν καλύτερα στα μικρά ψαράκια;»
«Φυσικά» είπε αυτός. «Αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι θα έφτιαχναν στη θάλασσα τεράστια κουτιά για τα μικρά ψαράκια, με κάθε λογής τρόφιμα μέσα, και θα φρόντιζαν να έχουν πάντα φρέσκο νερό τα κουτιά, και θα έπαιρναν όλα τα μέτρα υγιεινής.
»Εάν, για παράδειγμα, ένα ψαράκι χτυπούσε το πτερύγιό του, θα του έβαζαν αμέσως επίδεσμο ώστε να μην πεθάνει πριν την ώρα του (…)

»Φυσικά, θα υπήρχαν σχολεία.
»Στα σχολεία, τα ψαράκια θα μάθαιναν να κολυμπούν προς τα σαγόνια των καρχαριών.
»Θα τους δίδασκαν ότι, για ένα μικρό ψαράκι, το πιο σπουδαίο και το πιο ωραίο είναι να παραδοθεί με χαρά στους καρχαρίες (…)

»Δεν θα έλειπε και η θρησκεία, που θα δίδασκε ότι η αληθινή ζωή του μικρού ψαριού αρχίζει μέσα στην κοιλιά του καρχαρία.
»Αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι, τα ψαράκια δεν θα ήταν πια όλα ίδια, όπως είναι τώρα. Ορισμένα θα είχαν υπεύθυνα πόστα και θα βρίσκονταν πάνω από τα άλλα ψαράκια. Θα επιτρεπόταν στα μεγαλύτερα να τρώνε τα μικρότερα. Αυτό στ’ αλήθεια θα ήταν πολύ επωφελές για τους καρχαρίες, αφού τότε θ είχαν να τρώνε συχνότερα μεγαλύτερα και πιο λαχταριστά γεύματα (…)

»Με λίγα λόγια, αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι, στη θάλασσα θα υπήρχε πολιτισμός.»

Μπέρτολ Μπρεχτ
Ιστορίες του κυρίου Κόινερ

Πηγή: lecturesbureau.gr

Διαβάστε Περισσότερα