Κοίτα την αμαρτία που φεύγει…

Το βήμα μας βαρύ

Tα λόγια μας μεγάλα

Στάλα Θεού

Κοίτα την αμαρτία που φεύγει…

Πού να πάει η νιότη το σκέφτεσαι;

Άραγε θα μείνουμε εδώ;

Ή  χανόμαστε πάλι;

Κι οι σκέψεις 

Χθεσινές απολαύσεις

Ερωτικά ραντεβού

Κι αγκαλιές μεθυσμένες

Εδώ θα με βρεις

Ξανά και ξανά

Να παίζω στο δικό σου το κύμα.

 Πόπη Κλειδαρά

ΠΗΓΗ...http://www.thessalonikiartsandculture.gr

Διαβάστε Περισσότερα

"Το τέλος μιας ιστορίας που δεν άρχισε ποτέ" - Τάσος Λειβαδίτης

Δεν θα το μάθεις.

Μπορεί να ήσουν ό,τι πιο όμορφο αγάπησα,

μα θα κρύψω τα λόγια μου πίσω απ' τα χείλη

και δεν θα το μάθεις.

Κι αν οι λέξεις, χωρίς να το θέλω ξεφύγουν,

θα τις ψιθυρίσω τόσο σιγά

που δεν θα τις ακούσεις.

Θα ξέρεις πως για μένα ήσουν μια απλή γνωριμία

κι ας ήσουν για μένα η ζωή μου.

Κάποτε θα ήθελα να μιλήσω

γι'αυτή τη σκιά που μας ακολουθεί μες στην ομίχλη,

αλλά μου είναι απαγορευμένο 

να πω το τέλος μιας ιστορίας που δεν άρχισε ποτέ...

Τάσος Λειβαδίτης

ΠΗΓΗ...https://mikreskathimerinesstories.wordpress.com

Διαβάστε Περισσότερα

Φράχτες του μυαλού

Τα όρια θα είναι πάντα ίδια, το μέχρι που θα φτάσεις είναι άλλη ιστορία.

Άλλα τα φυσικά όρια και άλλα αυτά του μυαλού.

Μα στους δικούς σου φράχτες θα χτυπάς όσος και αν είναι ο μισθός σου.

Όποια και αν είναι η κυβέρνηση οι φράχτες σου δεν πρόκειται να εξαφανιστούν από μόνοι τους.

Λόγω αυτών συμβαίνουν τα γεγονότα της ζωής σου, όχι λόγω εξωτερικών παραγόντων.

Αντίθετα οι φράχτες μας διαμορφώνουν μαζικά τους εξωτερικούς παράγοντες!

Περίεργοι είμαστε εμείς οι άνθρωποι, μυστήριοι ή απλά φοβισμένοι;

Η λύση είναι μπροστά μας ,μα συνήθως τη κλωτσάμε, φωνάζοντας πως θέλουμε τη λύση!

Συνήθως παραδινόμαστε στο ύπουλο επαναλαμβανόμενο εικοσιτετράωρο, στο άχρωμο οχτάωρο.

Μας κατατρώνε τα θέλω μας και όσο τα θάβουμε, μας αρρωσταίνουν.

Καμιά φορά κάνουμε αυτό που πρέπει σύμφωνα με τους φράχτες μας.

Καμιά φορά το κάνουμε για πάντα.

Καμιά φορά αυτοκτονούμε δισεκατομμύρια φορές κάνοντας πράγματα που σιχαινόμαστε, ζώντας μια ζωή που μας αηδιάζει.

Μα πάντα φοβόμαστε τον θάνατο. Και ναι τον φοβόμαστε γιατί είναι πιο έντιμος από την αναμονή ζωής, είναι τελικός.

Γιατί χάνεται και η παραμικρή ελπίδα ότι κάποτε θα αρχίσουμε να ζούμε.

Λοιπόν, τι μου συγκρίνεις μωρέ; Ποιο θαύμα μπροστά στο να φτάνεις εκεί που μπορείς;

Ποια γιορτή, ποια ηδονή απέναντι στο να είσαι εξ ολοκλήρου ο εαυτός σου;

Ένας άνθρωπος που αναλαμβάνει την ευθύνη απέναντι στον εαυτό του και στον κόσμο.

Ένας μαχώμενος, νικητής.

Σπάει φράχτες και αξίζουν οι μέρες του.

Δεν υποκύπτει στην ανθρώπινη παγίδα του βάλτου, μεταμορφώνεται , εξελίσσεται. Ξεχωρίζει μες το θάνατο.

Και αν πολλοί τέτοιοι άνθρωποι συγκεντρώνονταν; Πώς θα ήταν;

Θα ήταν ζωή μάλλον. Θα ήταν δικαιοσύνη υποθέτω, αλληλεγγύη, δημιουργία, αγάπη.

Ένα διασκεδαστικό ταξίδι, ένα δώρο!

Έτσι φαντάζομαι τη ζωή μου, το μοναδικό μου ταξίδι, το καθορίζω.

Παίρνω θέση. Μιλάω. Προσπαθώ. Γεύομαι. Αγαπώ.

Swth RiaMk

ΠΗΓΗ...http://www.o-klooun.com

Διαβάστε Περισσότερα

Η δικτατορία των «θέλω»

Αν οι παππούδες μας ζούσαν ανελεύθερα κάτω από το βάρος των «πρέπει», εμείς στενάζουμε κάτω από το βάρος της ελευθερίας που μας προσφέρουν τα «θέλω» μας...

Λύο Καλοβυρνάς

«Όταν θέλεις πάρα πολύ κάτι, όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να τα καταφέρεις». Η ρήση του Κοέλιου φαντάζει εμπνευστική, ελπιδοφόρα, ενδυναμωτική, καθώς μας ενθαρρύνει να κυνηγήσουμε αυτό που θέλουμε και να το κάνουμε πραγματικότητα. Αρκεί να το θέλουμε αρκετά, ε; Εκεί δεν είναι το ζουμί;

Όχι, κατά τη γνώμη μου. Το πρόβλημα είναι στο ίδιο το «θέλω», όχι στο «πόσο πολύ». Πολύ συχνά μου έρχονται συμβουλευόμενοι που αναζητούν τα πραγματικά τους θέλω. «Να βρω αυτό που θέλω πραγματικά!» ζητούν με αγωνία, «όχι αυτό που θέλουν οι άλλοι». Καλούμαστε να ανακαλύψουμε τα πραγματικά μας θέλω και να τα κυνηγήσουμε, και το σύμπαν θα μας σταθεί αρωγός. Και τότε θα είμαστε ευτυχισμένοι, έτσι δεν πάει;

Οι παππούδες μας δεν είχαν την πολυτέλεια να πολυσκέφτονται τα θέλω τους. Συχνά δεν είχαν θέλω – δεν προλάβαιναν. Προτεραιότητα ήταν να βάλουν κάτι στο στόμα τους. Ωστόσο, ακόμα κι όταν τους έμενε χρόνος ύστερα από τον αγώνα επιβίωσης, τα θέλω τους ήταν πολύ σιγανά, σχεδόν άηχα. Μεγαλύτερη σημασία δεν είχε το δικό τους θέλω αλλά τα κοινωνικά πρέπει (που φυσικά μετατρέπονταν και σε προσωπικά πρέπει). Η κοινωνία στην οποία ζούσαν ήταν απείρως πιο αυστηρή ως προς το πώς έπρεπε να ζουν, τι δουλειά να κάνουν, ποιον να παντρεύονται, πότε, κοκ. Έμενε ελάχιστος χώρος όχι μόνο για να κυνηγήσουν τα θέλω τους αλλά ακόμα και για να τα ψυχανεμιστούν. Όποιος λοξοδρομούσε από τα πρέπει, τις κοινωνικές επιταγές, κινδύνευε να υποστεί χλεύη, κοινωνικό αποκλεισμό, τιμωρία, ακόμα και θάνατο.

Οι παλιότερες γενιές αντλούσαν ηθική ανταμοιβή, αξία και ευτυχία από το να εκπληρώνουν τα πρέπει τους. Virtue isits own reward, όπως λέει και το γνωμικό. Η εκπλήρωση του καθήκοντος έφερνε μεγάλα οφέλη.

Στη δική μας γενιά, αντιθέτως, το καθήκον έχει γίνει σχεδόν βρώμικη λέξη. Καθήκον είναι κάτι που σου έχουν φορτώσει οι άλλοι (η κακιά η κοινωνία) και πρέπει να το αποτινάξεις και να βρεις τα δικά σου θέλω (τα οποία θα κυνηγήσεις, παρέα με το σύμπαν κτλ κτλ).

Αν οι παππούδες μας ζούσαν ασφυκτικά και ανελεύθερα κάτω από το βάρος των άπειρων πρέπει που τους περιστοίχιζαν (ας έκαναν κι αλλιώς), εμείς στενάζουμε κάτω από το βάρος της ελευθερίας που μας προσφέρουν τα θέλω μας. Καλούμαστε να βρούμε τα δικά μας θέλω, όχι αυτό που θέλουν οι άλλοι για μας. Ακούγεται τέλειο αλλά είναι δολερό.

Η ελευθερία που τόσο χουβαρντάδικα μας προσφέρουν τα θέλω μας είναι πλαστή. Διότι και τα θέλω μας από την κοινωνία εκπορεύονται. Μέσα σε αυτή κατασκευάζονται. Η έννοια του θέλω, η ατομική βούληση και η δύναμή της δεν είναι κατατεθειμένες μαζί με το κιλό στο Διεθνές Γραφείο Μέτρων και Σταθμών, όπου μπορούμε να τσεκάρουμε πόσο «αληθινές» είναι ή αν υπολείπονται σε γνησιότητα. Ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε τα θέλω μας και άρα το πώς τα βιώνουμε ποικίλει ανάλογα με την επικρατούσα φιλοσοφία. Το να θέλω σταθερή σχέση, παιδί, παρτούζες, λεπτότερο σώμα ή περισσότερα ταξίδια δεν είναι πανανθρώπινες διαχρονικές αλήθειες αλλά κοινωνικά κατασκευάσματα, όπως και τα πρέπει της εκάστοτε κοινωνίας.

Η επικρατούσα φιλοσοφία μας πείθει ότι τα θέλω μας είναι αναφαίρετο δικαίωμά μας, κι όταν δεν πραγματοποιούνται νιώθουμε αδικημένοι – ή ανίκανοι, θαρρείς και τα πάντα εξαρτιούνται από εμάς.

Σαφώς ζούμε με πολύ μεγαλύτερη ελευθερία απ’ ό,τι οι παλιότερες γενιές κι αυτό είναι καλό. Μόνο που η ελευθερία φέρνει άγχος. Τα πρέπει μάς περιόριζαν, αλλά δεν μας άγχωναν – ξέραμε πού πάμε, υπήρχε χάρτης. Τα θέλω μας και η δολερή ελευθερία που υπόσχονται μάς έχουν γίνει βραχνάς. Ειδικά όταν πειθόμαστε ότι τα πάντα εξαρτιούνται από το πόσο πολύ θέλουμε κάτι.

ΠΗΓΗ...http://www.protagon.gr

Διαβάστε Περισσότερα

"Η Μοναξιά" - Aldo Carotenuto

Η "συμβατική σχέση" δεν είναι υποκατάσταστο αλλά το ακριβώς αντίθετο της γνήσιας σχέσης. Σ' αυτήν τα λόγια είναι κυριολεκτικά κούφια, δεν έχουν καμιά εκφραστική δύναμη, αφού η αληθινή επικοινωνία περνάει μέσα από ένα βαθύ αίσθημα που δεν μπορεί να υπάρξει κάτω απ' αυτές τις συνθήκες.

Τέτοιες σχέσεις αποτελούν κανόνα στη ζωή όλων μας και γι' αυτό ζούμε γενικά σε καταστάσεις υποκρισίας, σε μια αδιάκοπη σχεδόν αλληλουχία ανταλλαγών που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ασήμαντες αν δεν καταβάλαμε τόσο κόπο στην απελπισμένη προσπάθεια να σώσουμε τουλάχιστον τα προσχήματα, το φάντασμα της αληθινής σχέσης.

Η οδύνη όμως καιροφυλακτεί πάντα. Ακόμη κι όταν μας παρουσιάζεται η ευκαιρία να ζήσουμε μια αυθεντική σχέση, είμαστε τόσο ασυνήθιστοι σε κάτι τέτοιο, τόσο ανέτοιμοι, που από φόβο μήπως δεν μπορέσουμε να ανταποκριθούμε, υιοθετούμε ψεύτικη συμπεριφορά.

Έτσι όμως φτάνουμε σε αδιέξοδο. Από τη μια οι σχέσεις μας είναι συμβατικές, ψεύτικες και οδυνηρές κι από την άλλη οι γνήσιοι δεσμοί μάς κάνουν να πονούμε, γιατί απαιτούν μια συμπεριφορά βασισμένη στην αλήθεια που είναι δύσκολο να υποστηρίξουμε.

Σε μια "αληθινή σχέση" αυτό που φοβόμαστε να εκφράσουμε δεν είναι οι σκέψεις μας, γιατί αυτές, σαν κοινωνική "φλυαρία", δεν μας αγγίζουν, δεν μας εμπλέκουν στην απόκρυφη διάσταση της συνάντησης. Φοβόμαστε για τα αισθήματά μας που η πείρα μας έδειξε ότι συνήθως ποδοπατούνται.

Αυτά ωστόσο αντιπροσωπεύουν την πιο αληθινή έκφραση της ύπαρξής μας. Είμαστε αυθεντικοί μόνο στις παρορμήσεις της ψυχής που είναι πάντοτε ο καρπός, το αποτέλεσμα ενός απόλυτα προσωπικού βιώματος.

Επομένως είμαστε εξαιρετικά τρωτοί στην περιοχή των αισθημάτων, που γι' αυτό φυλάμε τόσο ζηλότυπα.

Όταν βρεθούμε μέσα σε μια αληθινή σχέση στην οποία καλούμαστε να αφήσουμε χώρο για τα πλέον απόκρυφα συναισθήματα, η συμπεριφορά μας καθορίζεται από το παρελθόν μας κι από το φόβο μήπως οι ευαισθησίες μας γίνουν αντικείμενο χλευασμού.

Θα θέλαμε να μοιραστούμε με τον άλλο τις βαθύτερες αλήθειες μας, αλλά φοβόμαστε να τις εκθέσουμε σε έναν κόσμο διαφορετικό από τον δικό μας, που μπορεί να μην τις κατανοήσει.

Έτσι λοιπόν, αυτό που συνήθως γίνεται, είναι να βιώνουμε τη μοναξιά ακριβώς επειδή προεξοφλούμε ότι η πλέον προσωπική έκφραση της ύπαρξής μας θα παρανοηθεί ή πάντως δεν θα κατανοηθεί από τον άλλο.

Η αληθινή επικοινωνία είναι αδύνατη, όχι επειδή μας λείπουν οι λέξεις, αλλά επειδή έχουμε αναπτύξει έναν ψυχικό κόσμο με απόλυτα ατομικές αξίες που δεν έχουν εξωτερικά σημεία αναφοράς.

[...] Να γιατί δίνουμε τόσο μεγάλη αξία στην ψυχική μας ανεξαρτησία. Μπορεί να περιγραφεί με πολλούς τρόπους, αλλά η ουσία είναι πάντα η ίδια.

Να καταφέρουμε να είμαστε "αδιάφοροι" απέναντι στη συμπεριφορά των άλλων, αλλά και άκρως ευαίσθητοι στις εσωτερικές μας εξεγέρσεις. Η ανάγκη αποδοχής και συναισθηματικής στήριξης από τα έξω παύει να υπάρχει όταν αποκτούμε την ικανότητα να "τρεφόμαστε" από τον εαυτό μας.

Εδώ πρέπει να διευκρινιστεί ότι δεν αναφέρομαι στην συναισθηματική στειρότητα, δηλαδή στην έλλειψη συναισθηματικής κατανόησης του άλλου ή στην έλλειψη επαφής με την ανθρώπινη ύπαρξη κατά την ευρύτερη έννοια του όρου.

Πρόκειται για ένα άλλο είδος ελευθερίας που μας επιτρέπει να αντλούμε μέσα από μας τη δύναμη που χρειαζόμαστε για να έχουμε ψυχική ευεξία και να είμαστε ανοιχτοί προς τους ομοίους μας.

Aldo Carotenuto, Έρως και Πάθος – Τα όρια της αγάπης και του πόνου (απόσπασμα)

ΠΗΓΗ...https://to23ogramma.wordpress.com

Διαβάστε Περισσότερα

Έχει γίνει η μοναξιά το πιο πολύτιμο αγαθό;

Κατερίνα Νανοπούλου

Είμαι στο γραφείο και σκέφτομαι μήπως να πάω το βράδυ στο θερινό. Μπαίνω στην ιστοσελίδα του αθηνοράματος για να δω τι ταινίες παίζονται και στέλνω κατευθείαν στο ομαδικό chat που έχω με τις φίλες μου στο κινητό για να δω ποια μπορεί να έρθει το βράδυ. Μέσα σε λίγα λεπτά, έχουν όλες λάβει το μήνυμα και κανονίζουμε ποια ώρα και σε ποιο σινεμά βολεύει να πάμε. Μα τι ωραίο πράγμα που είναι η τεχνολογία σκέφτομαι!

Λίγες μέρες αργότερα είμαι στο σπίτι και έχω τόσο κακή διάθεση που το μόνο που θέλω είναι να κοιτάω το ταβάνι, να μην μιλήσω σε κανέναν και να μη δω κανέναν. Το ίδιο chat- ναι αυτό που ευγνωμονούσα τις προάλλες- αρχίζει να χτυπάει και να χτυπάει, χωρίς σταματημό. Οι αγαπημένες μου φίλες, έχουν πιάσει ψιλή κουβεντούλα (και πολύ καλά κάνουν) και μιλούν περί ανέμων και υδάτων. Αρχικά το κοιτάζω για να δω αν συμβαίνει κάτι επείγον και όταν διαπιστώνω ότι είναι μία απλή συζήτηση, το αφήνω στην άκρη και συνεχίζω να κοιτάω το ταβάνι. Η δόνηση από τα μηνύματα συνεχίζει, οπότε το βάζω στο αθόρυβο, αλλά το φως που αναβοσβήνει μου αποσπά την προσοχή από τις ρωγμές στο ταβάνι στις οποίες είχα επικεντρωθεί. Παίρνω το κινητό στα χέρια μου και πιάνω κουβέντα. Αντίο ταβάνι!

Αυτό που φοβάται περισσότερο ο άνθρωπος, κοινωνικό ον γαρ, είναι να μην μείνει μόνος του. Μαθαίνουμε μεγαλώνοντας ότι οι άνθρωποι πάνε πάντα σε δυάδες (σαν τους Χιώτες ένα πράγμα) ή κινούνται σε ομάδες. Αυτό είναι απόλυτα λογικό και υγιές, αφού είναι προσωπική ανάγκη των ανθρώπων να συναναστρέφονται με άλλους, να συζητούν, να μαθαίνουν, να γνωρίζονται και δημιουργούν σχέσεις και δεσμούς. Από την άλλη, το να μην μπορείς να έχεις ούτε μία στιγμή μόνος σου, δεν είναι λίγο περίεργο; Ή μήπως νομίζετε ότι όταν βρίσκεστε στο σπίτι σας χωρίς κάποια άλλη φυσική παρουσία, ότι είστε πραγματικά μόνοι σας; Γιατί αν το πιστεύετε, πλανάστε πλάνην οικτρά.

Το να μένει κανείς μόνος του, σημαίνει να μην γνωρίζει κάνει η Μαρία, που πίνει αυτή τη στιγμή ποτό ο Νίκος ή που έχει πάει διακοπές ο Μπάμπης. Κάθε φορά που ανοίγετε το κινητό σας, που μπαίνετε στο Facebook ή στο Instagram είναι σαν να προσκαλείτε όλους τους διαδικτυακούς σας φίλους μέσα. Σαν να τους ανοίγετε την πόρτα και να τους λέτε «παρακαλώ περάστε». Φυσικά αυτό δεν είναι πάντα κακό. Η μοναξιά είναι γενικά κακό πράγμα και μπορεί να δημιουργήσει αρνητικά συναισθήματα στο άτομα, αλλά το να μπορεί κάποιος να έχει λίγες στιγμές με τον εαυτό του όχι μόνο είναι απαραίτητο, αλλά του κάνει και καλό.

Είναι εκείνες οι στιγμές που μπορείς να σκεφτείς, να αναπολήσεις το παρελθόν, να ηρεμήσεις, να μην ανησυχείς για την δουλειά, να αφιερώσεις λίγο χρόνο για να κάνεις μία μικρή ενδοσκόπηση και «αφουγκραστείς» τον εαυτό σου. Οι πιο δημιουργικές στιγμές συμβαίνουν όταν είναι κανείς εντελώς μόνος του. Ο πατέρας μου, με συμβούλευε πάντοτε πως όταν τα πράγματα δυσκολεύουν, το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να πας δυο βήματα πίσω, να κάτσεις λίγο μόνος σου και να σκεφτείς ήρεμα και ψύχραιμα ποιο είναι το επόμενο βήμα σου. Πώς θα μπορούσες να το κάνεις αυτό με το laptop ανοιχτό ή με την οθόνη του κινητού κολλημένη στο πρόσωπό σου; Είναι μερικές στιγμές που έχει την απόλυτη ανάγκη να νιώσεις το κεφάλι σου να αδειάζει εντελώς. Εκείνες τις στιγμές το ίντερνετ το μόνο που μπορεί να κάνει, είναι να σε γεμίσει με άχρηστες εικόνες και πληροφορίες. Ακριβώς το αντίθετο, δηλαδή.

Αυτό που πάντοτε προσπαθούσαμε να αποφύγουμε, αυτό που όλοι οι άνθρωποι τρέμουν έχει γίνει το πιο πολύτιμο αγαθό. Αυτές οι στιγμές που περνά κανείς με τον εαυτό του είναι σημαντικές και δεν πρέπει να τις σπαταλά γιατί είναι ελάχιστες. Δεν χρωστάτε σε κανέναν την προσοχή σας 24 ώρες το 24ωρο, ούτε οφείλετε να είστε πάντα «συνδεδεμένοι» ώστε να σας βρίσκουν όλοι. Κι εσείς από την πλευρά σας κάντε το δώρο στον εαυτό σας, να κλείσετε για λίγο όλες τις ηλεκτρονικές σας συσκευές και να περάσετε λίγο χρόνο, απλά κοιτώντας το απέραντο και το υπέροχο κενό που απλώνεται μπροστά σας.

Γιατί αν δεν μπορείτε να μείνετε έστω και λίγο μόνοι με τον εαυτό σας, αν δεν μπορείτε να σταθείτε για λίγο ακίνητοι μόνο με τις σκέψεις σας, τότε πώς μπορείτε να περιμένετε από κάποιον άλλον να το κάνει;

ΠΗΓΗ...http://www.huffingtonpost.gr

Διαβάστε Περισσότερα

Για τους «τοξικούς» ανθρώπους άραγε τι γνωρίζουμε;

Ξέρουμε για τοξικά απόβλητα, τοξικά νερά, τοξικά φυτά, τοξικές τροφές. Για τους «τοξικούς» ανθρώπους άραγε τι γνωρίζουμε;

Κι όμως, υπάρχουν και «τοξικοί» άνθρωποι, όπως χαρακτηριστικά τους ονομάζουν οι επιστήμονες. Είναι αυτοί που απομυζούν όλη μας την ενέργεια, χαλούν μονίμως τη διάθεσή μας και με την παρουσία τους και μόνο μας εξαντλούν. Είναι μάλιστα ικανοί να βλάψουν όχι μόνο την ψυχική μας ισορροπία, αλλά και την ίδια μας την υγεία. Πώς θα τους αναγνωρίσουμε και πώς θα χειριστούμε την επιρροή που ασκούν πάνω μας;

Η επιστήμη είναι κατηγορηματική:

Όταν ο περίγυρός μας (φίλοι, συνάδελφοι, συγγενείς) είναι «τοξικός», τότε δηλητηριάζει τη ζωή μας αργά και σταθερά. Έρευνα του Πανεπιστημίου του Λος Άντζελες έδειξε ότι οι «τοξικοί» φίλοι βλάπτουν σοβαρά την υγεία μας. Πιο συγκεκριμένα, όσοι συναναστρέφονταν με τέτοιου είδους ανθρώπους είχαν υψηλότερα ποσοστά φλεγμονωδών πρωτεϊνών (συγκεκριμένα, ιντερλευκίνης-6 και TNF υποδοχέα 2) στον οργανισμό τους, που έχουν ενοχοποιηθεί για την κατάθλιψη, τις καρδιοπάθειες, ακόμη και για διάφορες μορφές καρκίνου, συγκριτικά με όσους είχαν υγιείς φιλικές σχέσεις. Σύμφωνα με τους ερευνητές, το ανθρώπινο σώμα παράγει περισσότερες φλεγμονώδεις πρωτεΐνες όταν συναναστρεφόμαστε με «τοξικούς φίλους».

Πότε κινδυνεύουμε;

Όταν ένας άνθρωπος μας προκαλεί συνεχώς νεύρα, θλίψη, αίσθημα κόπωσης, νύστα, άμεση ανάγκη για κατανάλωση υδατανθράκων ή μαλακών τροφών, όποια και αν είναι η φύση της σχέσης μας μαζί του (φιλική, συγγενική, ερωτική, επαγγελματική), πρέπει να βάλουμε όρια ή, αν η περίπτωσή του δεν παίρνει γιατρειά, ακόμα και να τον απομακρύνουμε από τη ζωή μας.

Πώς θα τους αναγνωρίσουμε

Είναι πάντα αρνητικοί.

Συνεχώς μας κρίνουν.

Γκρινιάζουν ακατάπαυστα.

Βλέπουν πάντα την κακή πλευρά της ζωής.

Έχουν μόνο κάτι δυσάρεστο να μας πουν.

Μας ανταγωνίζονται φανατικά.

Τους ευχαριστεί να μεμψιμοιρούν.

«Τρέφονται» από τη δική μας ζωή, γιατί δεν έχουν δική τους.

Είναι νάρκισσοι και τους ενδιαφέρει μόνο ο εαυτός τους.

Η σχέση μας, λοιπόν, με τέτοιους ανθρώπους μάς «αρρωσταίνει» κατά κάποιον τρόπο. Εδώ, βέβαια, πρέπει να διευκρινιστεί ότι μπορεί να έχουν ένα μόνο από τα παραπάνω χαρακτηριστικά ή και περισσότερα, σε πολύ έντονο όμως βαθμό, σε σημείο δηλαδή που να επηρεάζουν τη ζωή μας, να ρουφούν κυριολεκτικά όλη μας την ενέργεια, και συχνά να μας κάνουν δυστυχείς.

WHO IS WHO

Ας τους γνωρίσουμε, όμως, από πιο κοντά, ώστε να μπορέσουμε να οργανώσουμε καλύτερα την άμυνά μας απέναντί τους:

1. Ο drama queen

Ο χαρακτήρας τους μπορεί να μας εξουθενώσει, καθώς αυτοί δεν αναφέρουν απλώς, ούτε διηγούνται τις καθημερινές τους ιστορίες, αλλά τις ερμηνεύουν. Και γι’ αυτό θέλουν κοινό να ακούει, να θαυμάζει, να μένει με το στόμα ανοιχτό και να χειροκροτεί. «Το κρυολόγημά τους κράτησε ένα μήνα και παρά τρίχα δεν τους οδήγησε στον θάνατο», «Το μεγάλο κύμα που είδαν φέτος στην παραλία ήταν τσουνάμι»: Περιγράφουν το καθετί που τους συμβαίνει με υπερβολές που και οι ίδιοι τελικά ίσως τις έχουν πιστέψει. Ζουν ανάμεσα στον μύθο και την πραγματικότητα και δίνουν τη δική τους παράσταση.

Πώς να προστατευτούμε Όταν δεν συναναστρεφόμαστε συχνά έναν τέτοιον άνθρωπο, μπορεί και να μας διασκεδάζει, όταν όμως πρόκειται για κάποιον πολύ δικό μας με τον οποίο βλεπόμαστε συχνά ή ακόμα χειρότερα ζούμε μαζί του, τότε αυτή η σχέση κουράζει πολύ. Δεν μπορούμε να ανήκουμε συνεχώς στο διαδραστικό κοινό που χειροκροτεί, συμπάσχει και αφήνει επιφωνήματα θαυμασμού. Βγαίνουμε, λοιπόν, όσο πιο γρήγορα γίνεται από αυτό το θέατρο του παραλόγου.

2. Ο γκρινιάρης

Η γκρίνια, ειδικά όταν προέρχεται από πολύ κοντινούς μας ανθρώπους που ζουν στο σπίτι ή στη δουλειά μας, μπορεί να στοιχειώσει τη ζωή μας. Η σχέση μας μαζί τους καταντάει μονότονη, κουραστική και σε πολλές περιπτώσεις δυσβάσταχτη. Σύμφωνα μάλιστα με πρόσφατες έρευνες, η συστηματική γκρίνια μπορεί να προκαλέσει σε όσους την υφίστανται μέχρι και αλλοιώσεις στους νευρώνες του εγκεφάλου που σχετίζονται με την επεξεργασία και την επίλυση προβλημάτων.

Πώς να προστατευτούμε Δυστυχώς σε αυτού του είδους τις σχέσεις δεν υπάρχουν πολλά περιθώρια βελτίωσης. Συχνά η γκρίνια μετατρέπεται σε συμπεριφορά ρουτίνας που μπορεί και να τη συνηθίσουμε, όχι όμως χωρίς κόστος, καθώς διαταράσσει την ψυχική μας ηρεμία. Γι’ αυτό, παίρνουμε βαθιές ανάσες και ριζικές αποφάσεις.

3. Ο νάρκισσος

Είναι πολύ δύσκολο να συνυπάρξει κανείς με νάρκισσους, καθώς έχουν μειωμένη ενσυναίσθηση. Δεν βάζουν σχεδόν ποτέ τον εαυτό τους στη θέση των άλλων, λόγω έλλειψης συναισθηματικής κατανόησης, αλλά και γιατί είναι επικεντρωμένοι στις δικές τους ανάγκες, στις οποίες δίνουν σταθερά προτεραιότητα, και πολύ συχνά αγνοούν τα όρια των άλλων. Για έναν νάρκισσο τα πάντα περιστρέφονται γύρω από εκείνον. Γι’ αυτό επιζητά άπληστα την προσοχή των άλλων και λαχταρά συνεχώς τον θαυμασμό τους.

Πώς να προστατευτούμε Σε αυτές τις περιπτώσεις, οι προσδοκίες μας πρέπει να είναι ρεαλιστικές. Μην περιμένουμε πολλά από έναν νάρκισσο, γιατί θα απογοητευτούμε. Η σχέση αυτή είναι μονόπλευρη. Αν το πάρουμε απόφαση και δεν επενδύσουμε σε αυτήν, τότε δεν έχουμε να χάσουμε και πολλά. Αν όμως δεν μπορούμε να διαχειριστούμε την κατάσταση με αυτόν τον τρόπο, πρέπει να τον απομακρύνουμε.

4. Ο ζηλιάρης-ανταγωνιστικός

Ιδιαίτερο χαρακτηριστικό αυτής της προσωπικότητας είναι να υποβαθμίζει τον δικό μας τρόπο ζωής και να εξυψώνει τον δικό του. Αυτοί οι χαρακτήρες μάς ανταγωνίζονται συνέχεια, στη δουλειά, στις επιτυχίες, στα χρήματα, στην προσωπική ζωή. Είναι εκείνοι που λένε πολλά και κάνουν λίγα. Είναι ιδιαίτερα επικριτικοί σε οτιδήποτε μας δίνει χαρά ή μας καταξιώνει. Υποτιμούν τα προτερήματά μας, ζηλεύουν τη σχέση μας με άλλους ανθρώπους.

Πώς να προστατευτούμε Αν η κατάσταση είναι ανυπόφορη, τους βγάζουμε τελείως από τη ζωή μας. Αν όμως μας συνδέουν με αυτούς δεσμοί αγάπης ή αλληλεξάρτησης, τότε πρέπει αρχικά να κατανοήσουμε ότι η ζήλια που εκδηλώνουν οι άνθρωποι αυτοί μπορεί να οφείλεται σε βαθύτερες δυσλειτουργικές δομές της προσωπικότητάς τους και γι’ αυτό ίσως χρειάζονται πιθανότατα τη βοήθεια κάποιου ειδικού.

5. Το θύμα

Μια τέτοια προσωπικότητα μπορεί στην κυριολεξία να μας εξουθενώσει. Αυτοί οι τύποι ανθρώπων από το πρωί μέχρι το βράδυ κλαίγονται, μονολογούν και μουρμουρίζουν για τα δεινά που τους συμβαίνουν. Βλέπουν το ποτήρι μισοάδειο και ποτέ μισογεμάτο. Κάθε φορά που προσπαθούμε να τους βοηθήσουμε, εκείνοι θα βρουν ένα «αλλά…». Μπροστά τους βλέπουν συνεχώς εμπόδια. Στη μνήμη τους ανακαλούν αποκλειστικά τα δυσάρεστα γεγονότα. Έχουν να μας διηγηθούν μόνο «ιστορίες δυστυχίας», με αποτέλεσμα να «μαυρίζουν» και τη δική μας ζωή. Η κάθε επαφή μαζί τους μας μεταμορφώνει σε ένα ψυχικό ράκος. Η προσωπικότητά τους είναι τόσο θλιβερή, που μας καταβάλλει. Δεν είναι μόνο ότι δεν είναι ευχάριστοι στην παρέα, αλλά αυτή η απαισιόδοξη στάση επηρεάζει και τη δική μας ζωή.

Πώς να προστατευτούμε Πιστεύουν ότι έχουν γεννηθεί άτυχοι και ότι το σύμπαν συνωμοτεί εναντίον τους. Έτσι είναι ο χαρακτήρας τους και γι’ αυτό δεν πρέπει να τους παίρνουμε στα σοβαρά. Τους αφήνουμε να λένε αυτό που θέλουν. Δεν πασχίζουμε να βρούμε λύσεις στα προβλήματα που μας αναφέρουν, γιατί απλούστατα δεν ψάχνουν λύσεις. Θέλουν απλώς να τα πουν, να εκτονωθούν, κι εμείς να τους ακούσουμε. Αν μάλιστα συμφωνήσουμε και μαζί τους, μπορεί να μείνουν ευχαριστημένοι. Αν δεν μπορούμε να ξεκόψουμε τελείως από αυτούς, ας αραιώσουμε τουλάχιστον τις πολλές επαφές μαζί τους.

Οδηγός επιβίωσης

Το συναίσθημα συνήθως θολώνει τη λογική και την κρίση μας και έτσι οι σχέσεις μας φτάνουν στα άκρα. Το πρώτο βήμα είναι να δούμε καθαρά αν υπάρχουν στη ζωή μας τέτοιου είδους άνθρωποι. Μόλις συνειδητοποιήσουμε ότι υπάρχουν, πρέπει να τους αντιμετωπίσουμε. Για να συμβεί αυτό όμως, είναι πολύ σημαντικό να απενοχοποιηθούμε, να μη νιώθουμε τύψεις – άλλωστε οφείλουμε να υπερασπιστούμε και τη δική μας υγεία. Δυστυχώς, σε αυτές τις περιπτώσεις τα περιθώρια επιλογής δεν είναι πολλά. Η λύση συνήθως πρέπει να είναι ριζική: Ή τους απομονώνουμε από τη ζωή μας και γλιτώνουμε ή τους ανεχόμαστε με όλες τις συνέπειες που αυτό συνεπάγεται. Όταν είναι φίλοι μας, όσο δύσκολο κι αν είναι, πρέπει να οπλιστούμε με αποφασιστικότητα και να διαλύσουμε τη φιλία. Η φιλία άλλωστε είναι επιλογή μας και η επιλογή δεν είναι υποχρεωτικό να μας πληγώνει. Αν όμως είναι οι γονείς, τα αδέρφια ή ο σύντροφός μας, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Τα αγαπημένα και κοντινά μας πρόσωπα δεν μπορούμε να τα απομονώσουμε. Από την άλλη, δεν είναι δυνατόν και κάθε φορά που τα βλέπουμε να γεμίζουμε με αρνητική ενέργεια. Αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να τους αποδεχτούμε, αλλά να θέσουμε όρια. Να τους μιλήσουμε με ευθύτητα και να τους δώσουμε, όσο γίνεται, να καταλάβουν ότι δοκιμάζουν τα όριά μας και ότι κάποια στιγμή η υπομονή μας θα εξαντληθεί.

ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΤΗΝ κ. ΕΛΕΝΗ ΚΑΤΣΑΜΠΑ, MSc, κλινική ψυχολόγο, ψυχοθεραπεύτρια γνωσιακής-συμπεριφοριστικής κατεύθυνσης, συνεργάτιδα της Παιδοψυχιατρικής Κλινικής του Νοσοκομείου Παίδων «Η Αγία Σοφία».

ΠΗΓΗ...http://www.vita.gr

Διαβάστε Περισσότερα

Εκείνες οι γυναίκες που φτιάχτηκαν για να σε σημαδεύσουν.

Της Στεύης Τσούτση.

« Να μην ερωτευτείς ποτέ γυναίκα που διαβάζει, γυναίκα που αισθάνεται υπερβολικά ή γράφει.

Να μην ερωτευτείς ποτέ γυναίκα πνευματώδη, πλανεύτρα, τρελή και παλαβή. Να μην ερωτευτείς ποτέ γυναίκα που σκέφτεται, που γνωρίζει αυτά που ξέρει κι επιπλέον μπορεί και να πετά · γυναίκα σίγουρη για τον εαυτό της.

Να μην ερωτευτείς ποτέ γυναίκα που γελά ή κλαίει στον έρωτα, που ξέρει να μετουσιώνει το κορμί σε πνεύμα · πόσω μάλλον μία που αγαπά την ποίηση ή που στέκεται να θαυμάσει για ώρες κάποιο πίνακα και που δεν ξέρει πώς να ζει δίχως τη μουσική.

Να μην ερωτευτείς ποτέ γυναίκα που ενδιαφέρεται για την πολιτική, που είναι επαναστάτρια και νιώθει φρίκη απέραντη μπροστά στην αδικία. Γυναίκα που σιχαίνεται την τηλεόραση. Και που είναι όμορφη δίχως να στέκεσαι στο πρόσωπο ή το κορμί της.

Να μην ερωτευτείς ποτέ γυναίκα παθιασμένη, παιχνιδιάρικη, διαυγή και βλάσφημη. Μην το ευχηθείς ποτέ να ερωτευτείς μία γυναίκα τέτοια.

Γιατί όταν ερωτεύεσαι γυναίκα όπως αυτή, ασχέτως αν μείνει μαζί σου, ή αν σε αγαπήσει κι εκείνη, από μια τέτοια γυναίκα, ποτέ δεν επιστρέφεις.»

                Μάρθα Ριβέρα Γαρίδο

Όχι φίλε. Από τέτοιες γυναίκες δεν επιστρέφεις.

Μένεις εκεί, ταγμένος ψυχή και σώμα. Δεμένος πεισθάγκωνα, δίχως καμία διαμαρτυρία.

Αυτές οι γυναίκες είναι όαση σε έναν κόσμο που διψά. Είναι φως σε ένα σύμπαν που πνίγηκε μες τα σκοτάδια.

Από τη μια πλευρά είναι οι δήθεν. Δήθεν άνετες, δήθεν οικείες, δήθεν οι γυναίκες της ζωής σου. Κι είναι μια απειροελάχιστη στιγμή που τραβιέται η κουρτίνα από τα μάτια σου και βλέπεις την αλήθεια.

Λάθεψες φίλε.

Κι από την άλλη είναι εκείνες. Θα σου γελάσουν, θα σου φωνάξουν, θα σε νοιαστούν. Θα παθιαστούν με κάτι τόσο δα μικρό, θα προνοήσουν, θα δοθούν.

Ξέρεις πως είναι να δίνεσαι δίχως όρια; Δίχως δεύτερες σκέψεις; Ξέρεις πως είναι να μην μπορείς να κάνεις αλλιώς;

Εκείνες θα στο μάθουν. Γιατί από την ώρα που θα μπουν στη ζωή σου ή εσύ στη δική τους, ο κόσμος σου θα αλλάξει τροχιά. Τόσο πολύ που θα ξεχάσεις πως ήσουν πριν. Τόσο πολύ που δε θα θελήσεις ποτέ άλλοτε να είσαι αλλιώς.

Αυτές οι γυναίκες φτιάχτηκαν για να σημαδεύουν. Και δεν το κάνουν επίτηδες. Δεν το αποζητούν. Απλά έτσι γίνεται.

Η γνωριμία τους είναι σημάδι. Η παρουσία τους ανάσα. Η απουσία τους καημός.

Δε θα σου πω εγώ να τα αγαπάς τούτα τα θηλυκά. Γιατί απλούστατα δεν μπορείς να κάνεις κι αλλιώς.

Θα σου πω μόνο να τα προσέχεις.

Αυτές οι γυναίκες, με το όραμα στο βλέμμα, την παιδικότητα στη φύση, τον αυθορμητισμό και την επανάσταση στο αίμα, ήρθαν για να μείνουν.

Κοίτα να τις κρατήσεις. Μη θελήσεις να τις αλλάξεις γιατί τις έχασες κι έχασες κι εσύ μαζί τους.

Να τις φροντίσεις και να τις αγαπάς.

Αυτές οι γυναίκες είναι το ταξίδι και ο προορισμός σου μαζί.

Είναι το καράβι και η Ιθάκη σου.

Κι από εκεί δεν επιστρέφεις. Να το θυμάσαι..

ΠΗΓΗ...http://www.diaforetiko.gr/

Διαβάστε Περισσότερα

Να μιλάς για τον έρωτα με τις σιωπές και τις ανάσες σου.

Της Μαρίας Σμυρνιωτάκη.

Να μιλάς για τον έρωτα με τις σιωπές και τις ανάσες σου!

Ο έρωτας δεν είναι σαν την αγάπη που θέλει πράξεις και θυσίες!

Ο έρωτας θέλει ανάσες γρήγορες, βαθιές, τόσο έντονες που νομίζεις πως είναι οι τελευταίες με τις οποίες γεμίζουν τα πνευμόνια σου.

Είναι από εκείνες τις ανάσες που φουσκώνεις ολόκληρος και τελικά ξεφυσάς ανακουφισμένος που έχεις άλλο ένα δευτερόλεπτο για να εισπνεύσεις τη μυρωδιά αυτού του τόσο παλαιωμένου κρασιού που λέγεται ΕΡΩΤΑΣ!

Θέλει σιωπές ο έρωτας κι όχι λόγια, όχι υποσχέσεις και δακρύβρεχτες συζητήσεις!

Θέλει χημεία, αμοιβαιότητα κι όχι την ύπαρξη των απωθημένων… Δε θέλει άγκυρα ο έρωτας καρδιά μου, κι από σταθερότητα δε λογαριάζει.

Στον έρωτα δε χωράνε τα ” για πάντα” και τα “ποτέ”! Στον έρωτα όρια δεν ορίζονται!

Ή θέλεις ή δε θέλεις!

Ζεις το τώρα, ζεις την κάθε στιγμή χωρίς να θεωρήσεις τίποτα από αυτά δεδομένο κι απλώς αφήνεσαι λες και ξαπλώνεις στο απαλό καλοκαιρινό κυματάκι της θάλασσας που σε κρατάει ξαπλωμένο στην επιφάνεια!

Δε χρειάζεται φόβο ο έρωτας!

Δεν είναι για τους δειλούς ο έρωτας!

Δεν τάζει μονιμότητα ο έρωτας!

Κι αν πληγωθείς;

Δεν πειράζει!

Ανήκεις στην κατηγορία εκείνων που μπόρεσαν να αισθανθούν και που τόλμησαν να πονέσουν, που άντεξαν να πάρουν το ρίσκο και να βουτήξουν στη λαίλαπα του πάθους και της ερωτικής επιθυμίας!

Μίλα ψιθυριστά όταν μιλάς για τον έρωτα…

Μίλα με τη σιωπή σου, με το χάδι σου, με τη ματιά σου, ίσως και με τις αναπνοές σου…!

Κι όταν θα έχεις ξεκαθαρίσει το συναίσθημα αυτό μέσα σου και θα το απολαμβάνεις – είτε σε πονά, είτε όχι- τότε μην περιμένεις να βρεις λύτρωση…

Ο έρωτας δε χαρίζει λυτρώσεις, δεν επιστρέφει όσα του χαρίζεις, ούτε απαιτεί!

Ο έρωτας απλώς εμπνέει!

Θες να γίνεις η μούσα του;

ΠΗΓΗ...http://www.anapnoes.gr

Διαβάστε Περισσότερα

Το έθιμο και η εορτή της Ζωοδόχου Πηγής στο βουνό του Γαρεφείου

Το έθιμο και η εορτή της Ζωοδόχου Πηγής στο βουνό του Γαρεφείου (πρώτη Παρασκευή μετά την Κυριακή του Πάσχα).

Ο εορτασμός αυτός χρονολογείται από το 1956 και πιο συγκεκριμένα από την 11/5 οπότε και ανεγέρθη το εκκλησάκι από τον Μπίνο Τραϊανό του Δημητρίου και τα εγκαίνια αυτού τελέσθηκαν από τον Παπαχρήστο Μιλτιάδη του Κων/νου.

 Η απόφαση για την ανέγερση πάρθηκε ύστερα από ένα θεόπνευστο όραμα του αειμνήστου Μπίνου Τραΐανού και έκτοτε πραγματοποιούνται εορτασμοί (Θεία Λειτουργία, χορευτικές εκδηλώσεις) προς τιμήν του γεγονότος αυτού. Ο εορτασμός αυτός με τα χρόνια έχει εξελιχθεί σε μια ευχάριστη συνάθροιση στην οποία συμμετέχουν με ευχαρίστηση όλοι οι κάτοικοι του χωριού αλλά και πολλοί επισκέπτες, τιμώντας έτσι το έθιμο αυτό και παράλληλα περνώντας μια όμορφη ημέρα στην πανέμορφη ύπαιθρο που περιβάλει το εκκλησάκι.

Στο προαύλιο χώρο του Βυζαντινού Ναού της Ύπατης Σοφίας του Ένσαρκου Λόγου του Θεού, περισσότερο γνωστή ως Αγία Σοφία ή Αγιά-Σοφιά, υπήρχε κρήνη, στην οποία ανεγράφετο η φράση "ΝΙΨΟΝΑΝΟΜΗΜΑΤΑΜΗΜΟΝΑΝΟΨΙΝ", (νίψον ανομήματα μη μόναν όψιν = ξέπλυνε δηλαδή τις αμαρτίες σου και όχι μόνο το πρόσωπό σου). Η φράση αυτή, αν αναγνωσθεί ανάποδα (από δεξιά προς τα αριστερά) αποδίδει τις ίδιες λέξεις και επομένως και το αυτό νόημα. Η ίδια φράση, υπάρχει και στο εκκλησάκι της Ζωοδόχου Πηγής.

Η αφήγηση της συγκλονιστικής Ιερής αυτής ιστορίας, γίνεται από τον εγγονό του Μπίνου Τραΐανού, Ανδρέα με την συμμετοχή και της μητέρας του, κυρίας Δήμητρας Μπίνου.

Συντελεστές του Βίντεο:
 Ανδρέας Μπίνος, Αναστάσιος Μάρκου, Πρόικος Σταύρος.

https://www.facebook.com/profile.php?id=100004733915760


https://www.facebook.com/paradosiakos.garefeiou





  

Διαβάστε Περισσότερα

Ιερά πανήγυρις Αγίου Γεωργίου από τον πολιτιστικό σύλλογο Σωσάνδρας Αλμωπίας

Διαβάστε Περισσότερα