Ο φόβος της εγκατάλειψης και η προδοσία μιας παιδικής ψυχής

Ο φόβος της εγκατάλειψης και η προδοσία μιας παιδικής ψυχής

Γράφει ο Ψυχολόγος-Οικογενειακός Σύμβουλος Γιάννης Ξηντάρας

Κάποιες συμπεριφορές που βιώνουμε κυρίως στην παιδική ηλικία είναι δυνατόν να δημιουργήσουν ανασφάλειες και αισθήματα φόβου που μας ακολουθούν σε όλη την ενήλικη μας ζωή. Συνήθως αυτές οι συμπεριφορές είναι γνωστές και ως παιδικά τραύματα που φθείρουν την συναισθηματική υγεία του παιδιού και πολύ δύσκολα θεραπεύονται.

Θα παραθέσουμε παρακάτω τα συνήθη τραύματα που μπορεί να προκαλέσουν «ζημιά» στην συναισθηματική υγεία ενός ανθρώπου που αρχίζουν από την παιδική ηλικία. Όσο περνάει ο χρόνος εδραιώνονται όλο και πιο πολύ μέσα μας, με αποτέλεσμα είτε να βρίσκουμε διάφορες μάσκες που απλά μας εμποδίζουν να προοδεύσουμε στη ζωή μας είτε ζούμε μία ζωή μέσα στον φόβο και εις βάρος των άλλων. Καθώς δεν έχουμε μία προσωπικότητα να βγάλουμε στους άλλους που θα μας σέβονται και θα μας τιμούν.

Θα πρέπει ως γονείς να αντιληφθούμε από την αρχή ποια είναι αυτά τα τραύματα και να τα αφομοιώσουμε και να τα υιοθετήσουμε ως προς (αυστηρή) αποφυγήν για ένα ψυχικά υγιή παιδί και αργότερα ενήλικα.

1). Καταρχήν, ο μεγαλύτερος φόβος των παιδιών είναι να αισθανθούν πως δεν υπάρχει κανένας για αυτούς, πως βρίσκονται σε ένα χώρο μόνοι τους και απροστάτευτοι. Ο φόβος της εγκατάλειψης. Αυτό το παιδί όσο θα ενηλικιώνεται θα κάνει το οτιδήποτε για να μην ξανανιώσει αυτό το συναίσθημα. Πολλές φορές θα εγκαταλείψουν εκείνα πρώτα την οικογενειακή στέγη ή μία ερωτική σχέση για να μην τους παρατήσουν οι άλλοι πρώτοι. Μία ανώριμη συμπεριφορά του τύπου «θα φύγω πρώτος για να μην σε δω να με εγκαταλείπεις», και ας μην είναι αυτό που πραγματικά θέλω να συμβεί.

2). Επιπλέον, η βία που μπορεί να βιώσουν μέσα στην οικογένεια με την μορφή της σωματικής ή της λεκτικής δημιουργεί ενήλικες μονίμως νευριασμένους και επιθετικούς. Ενήλικες που δυσκολεύονται να «χαλιναγωγήσουν» τα συναισθήματα τους. Τα παιδιά που βιώνουν τη βία, την βιώνουν ως απόρριψή από τον γονέα προς το πρόσωπο τους. Ο πόνος που προκαλεί αυτό το τραύμα, υποβαθμίζει τον εαυτό και νιώθει πως είναι ανεπιθύμητο. Αισθάνεται πως δεν είναι άξιο να νιώσει στοργή, αγάπη, σεβασμό και κατανόηση.

3). Ένα άλλο παιδικό τραύμα που μπορεί να λειτουργήσει αρνητικά στην ενήλικη ζωή είναι το παιδί να βιώνει έντονα και συνέχεια το αίσθημα της αδικίας. Όταν οι γονείς επικροτούν το ένα από τα δύο αδέρφια ή όταν δίνουν την προσοχή τους στο ένα από τα δυο αδέρφια… γενικώς όταν η αγάπη και η προσοχή τους δεν είναι ακέραιη και ίση αλλά διαχωρίζεται ανάλογα με τις επιδόσεις ή την συμπάθεια, αυτόματα δημιουργούν στο παραμελημένο παιδί αισθήματα αδικίας. Μία τέτοια συμπεριφορά συνήθως δημιουργεί άτομα με έλλειψη εμπιστοσύνη για τον περίγυρο του.

4). Όταν οι άνθρωποι που περιβάλλουν το παιδί δεν τηρούν τις υποσχέσεις τους, δημιουργούν στο παιδί συναισθήματα προδοσίας, δυσπιστίας και ανασφάλειας. Στην ενηλικίωση αυτά τα παιδιά θα θέλουν να ελέγχουν την προσωπικότητα και να αποσκοπούν στην τελειότητα των καταστάσεων. Θα ελέγχουν τα πάντα και δεν θα συγχωρούν λάθη, ως ασπίδα για την προσωπικότητα τους, για να μην απογοητευτούν από την προδοσία των άλλων.

5). Παιδιά, τα οποία αισθάνονται να υποτιμούνται συνέχεια οι δυνατότητες τους ή να συζητιούνται σε πολύ κόσμο τα προβλήματα τους ή να κριτικάρονται συνεχώς αρνητικά προκαλείται το τραύμα του εξευτελισμού. Χωρίς αμφιβολία το παιδί θα έχει χαμηλή αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση, οδηγώντας το σε μία εξαρτημένη προσωπικότητα καθώς θα θεωρεί πως από μόνο του δεν είναι ικανό να καταφέρει τίποτα.

Με μια κουβέντα και χωρίς περιστροφές: Αποφύγετε να αντιδράσετε με αυτούς τους τρόπους! Τα παιδιά μας χρειάζονται αγάπη και σεβασμό. Να θέτουμε όρια και να κάνουμε πολύ υπομονή…

Διαβάστε Περισσότερα

Είναι λάθος να μένουμε προσκολλημένοι στο παρελθόν και να μην επιτρέπουμε στον εαυτό μας να ασχοληθεί με το παρόν…

Είναι λάθος να μένουμε προσκολλημένοι στο παρελθόν και να μην επιτρέπουμε στον εαυτό μας  να ασχοληθεί με το παρόν…

Γράφει ο Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπευτής Γιάννης Ξηντάρας (xidaras.gr)

Πόσο συχνά μένουμε δέσμιοι σε καταστάσεις λόγω είτε κάποιου συμβιβασμού είτε απλής συνήθειας; Καταστάσεις που θεωρούμε πως μας ταιριάζουν αλλά τελικά μας κρατούν στάσιμους και διστάζουμε να τολμήσουμε μία αλλαγή. Συνήθως μένουμε δέσμιοι για δύο λόγους. Ή αισθανόμαστε ανασφαλής για να προχωρήσουμε στην οποιαδήποτε αλλαγή ή νιώθουμε «βολεμένοι» σε μία συνθήκη… «Αφού αυτό γνωρίζουμε γιατί να αλλάξουμε;». Με λίγα λόγια, μένουμε προσκολλημένοι στο παρελθόν… στα ίδια και τα ίδια  και δεν επιτρέπουμε στον εαυτό μας  να ασχοληθεί με καινούργια πράγματα στο παρόν και με τις προοπτικές που μπορεί να υπάρχουν στο μέλλον.

Παραμένουμε προσκολλημένοι με το παρελθόν δηλαδή με τα βιώματα που έχουμε από παιδιά, όπως μας τα δίδαξαν οι γονείς μας. Βιώματα και εμπειρίες που τις δεχτήκαμε ως «έτοιμη τροφή» από τους γονείς μας, χωρίς να τις αναλύσουμε ιδιαίτερα και τις «κουβαλάμε» για όλη μας τη ζωή, γιατί μας έμαθαν πως αυτές είναι σωστές. Είμαστε προσκολλημένοι στα πιστεύω και στις διδαχές των γονιών μας. Αυτές είναι που έχουν εντρυφήσει τόσο πολύ μέσα μας, που αν για κάποιο λόγο θελήσουμε να ξεφύγουμε από αυτές, θα μας δημιουργηθεί φόβος για αυτή μας την παρέκκλιση… Έτσι επιλέγουμε να παραμείνουμε σταθεροί, στάσιμοι και αμετακίνητοι στις προκλήσεις που εμφανίζονται στη ζωή μας.

Σε καμία περίπτωση, δεν εννοώ να αγνοήσουμε τα πιστεύω και τις διδαχές των γονιών μας αλλά μήπως πρέπει να φιλτράρουμε αυτές τις αξίες και να έχουμε μία δικιά μας άποψη για αυτά που μας έμαθαν. Μήπως ήρθε η ώρα να αναθεωρήσουμε και να γίνουμε πιο ευέλικτοι και περισσότερο δεκτικοί στις νέες προκλήσεις που μπορεί να μας εμφανιστούν; Και έτσι να μάθουμε τελικά τι μας ταιριάζει. Να μάθουμε τον εαυτό μας!

Να μάθουμε τις αντοχές και τις δυνατότητές μας, για να μην δειλιάσουμε ή φοβόμαστε με τις δυσκολίες της καθημερινότητας και για να έχουμε καλύτερη κριτική σκέψη. Με αυτό τον τρόπο, θα αποδεχόμαστε τις νέες πληροφορίες και εμπειρίες χωρίς να έχουμε τον ενδοιασμό πως δεν είναι σωστά επειδή δεν μας τα έμαθαν έτσι οι γονείς μας.

Δεν είναι εύκολο να αλλάξουμε, μπορεί να βρούμε δυσκολίες, μπορεί να απογοητευτούμε αλλά θα γίνουμε περισσότερο δυνατοί. Ας τολμήσουμε λοιπόν αυτή την αλλαγή, είναι λάθος να εμμένουμε για όλη μας τη ζωή σε αντιλήψεις που δεν μας αντιπροσωπεύουν και μας κρατούν ριζωμένους στο παρελθόν. 

Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι Ψυχολόγος στο Περιστέρι, απόφοιτος Πανεπιστημίου Αθηνών και Strathclyde University. Μέλος του Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων και της Ελληνικής Προσωποκεντρικής και Βιωματικής Εταιρείας, επιστημονικός υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης «Επαφή».

Διαβάστε Περισσότερα

Οι φόβοι δεν πρέπει να μας στερούν από τις χαρές της ζωής

Οι φόβοι δεν πρέπει να μας στερούν από τις χαρές της ζωής

Γράφει ο Ψυχολόγος-Σύμβουλος Γάμου Γιάννης Ξηντάρας

Το συναίσθημα του φόβου το συναντάμε από την αρχή της ζωής μας. Από βρέφος ακόμα, ο φόβος της επιβίωσης θα μας ωθήσει σε ένα δυνατό κλάμα και μόνο το άγγιγμα του γονιού θα ηρεμήσει την όποια ανασφάλεια. Ένας φόβος που όταν υπάρχει, η αγκαλιά και τα τρυφερά λόγια παρηγοριάς των δικών μας ανθρώπων θα μας χαλαρώσει.

Το χαρακτηριστικό του φόβου όμως είναι πως όσο περνάνε τα χρόνια όλο και αυξάνονται οι αιτίες που θα μας δημιουργήσουν αυτό το συναίσθημα. Οι προκλήσεις της ζωής και οι εναλλαγές του τρόπου ζωής, μας εντείνουν τον φόβο. Φόβος κυρίως για αυτό που δεν γνωρίζουμε, για αυτό που θα προκύψει χωρίς να το υπολογίσουμε, για το άγνωστο…

Αν θα καταφέρουμε να πάρουμε το πτυχίο, αν θα βρούμε εύκολα τον δρόμο στον επαγγελματικό στίβο, αν θα βρούμε το ταίρι μας, αν το παιδί μας αναρρώσει γρήγορα, μη μπλέξει πουθενά… και ο κατάλογος ατελείωτος. Φόβοι για τον εαυτό μας, φόβοι για τους άλλους, φόβοι για υγεία, φόβοι για επαγγελματικά, φόβοι για αισθηματικά… Φόβοι λογικοί που όμως μας απορροφούν, όσο τις σκεφτόμαστε και δίνουμε την προσοχή μας ολοκληρωτικά σε αυτές. Αυτό που συνήθως φοβόμαστε βρίσκεται έξω από εμάς. Σχετίζεται με τις εξωτερικές συνθήκες της ζωής μας.

Η πηγή όλων των φόβων είναι το μυαλό μας. Το μυαλό μας κατευθύνει την προσοχή μας σε καταστάσεις που θα μας δημιουργήσει έντονες σκέψεις ανησυχίας και αγωνίας, σε σημείο τέτοιο που θα μας παραλύσει και θα μας ακινητοποιήσει. Και τότε είναι που απογοητευόμαστε και αρχίζουμε να βλέπουμε τα γκρίζα σύννεφα στην ζωή μας.

Αν εμβαθύνουμε την ανάλυσή μας και συνομιλήσουμε με τον εαυτό μας, θα διαπιστώσουμε ότι ανησυχούμε υπερβολικά, σαν να εξαρτώνται όλα από εμάς, σαν να περνάνε όλα από τα δικά μας χέρια. Πόσες φορές όμως έχουμε δώσει τον καλύτερό μας εαυτό και το αποτέλεσμα δεν ήταν αυτό που επιθυμούσαμε;

Έτσι.. αφού δεν μπορούμε να ελέγξουμε τελικά τα πάντα, όπως το αποτέλεσμα μιας προσπάθειάς μας, ας προσπαθήσουμε καλύτερα να ελέγξουμε το μυαλό μας. Την επόμενη φορά που θα έρθει στο νου μας μια σκέψη, ας τη φιλτράρουμε και με ηρεμία να αποφασίσουμε πως θα δράσουμε. Ας αφήσουμε στην άκρη τους όποιους φόβους που θα μας στερήσουν από την χαρά της ζωής.

Διαβάστε Περισσότερα

''Όσο και να δείχνω δυνατή με όσα πέρασα μόνο εγώ ξέρω πόσο φοβάμαι."

''Όσο και να δείχνω δυνατή με όσα πέρασα μόνο εγώ ξέρω πόσο φοβάμαι."

Επιμέλεια κειμένου Γιάννης Ξηντάρας, Ψυχολόγος-Οικογενειακός Σύμβουλος (xidaras.gr)  

Τελικά δεν έχουν άδικο όσοι λένε ότι οι γονείς θέλουν να δημιουργήσουν ένα παιδί ΑΤΣΑΛΑΚΩΤΟ, αλλά αντί αυτού, καταφέρνουν να το κάνουν πιο φοβισμένο.

     Όσο και να δείχνω δυνατή με όσα πέρασα μόνο εγώ ξέρω πόσο φοβάμαι. Ναι, πέρασα μια ζωή μέσα στο άγχος και το φόβο.
     Να μη χωρίσουν οι γονείς μου γιατί αισθανόμουν ότι θα γίνω δακτυλοδεικτούμενη στον κόσμο. Και δεν το ήθελα αυτό. Και ήρθαν στιγμές που με έκαναν να αλλάξω γνώμη. Να παρακαλάω , έως και να ζητάω αυτό το χωρισμό.
     Πίστευα ότι θα βρω λίγη γαλήνη. Δε θα με κυνηγάνε οι άσχημες καταστάσεις στον ύπνο μου ή στη διάρκεια της ημέρας. Δε θα σκέφτομαι πλέον το πως θα γυρίσω στο σπίτι και τι θα συναντήσω. Ότι θα σταματήσουν όλα αυτά.
     Και φυσικά ήρθε η στιγμή που δεν πήγαιναν άλλο τα πράγματα. Ήρθε το αναπόφεκτο.
     Μόνο που μαζί με αυτό δεν έφυγαν οι φόβοι μου ,αλλά αυξήθηκαν. Όχι δεν ήταν βιοποριστικοί, αλλά συναισθηματικοί. Αυτά που σαν παιδί είχα πάρει συνεχίζονταν.
     Τ' ότι άλλαξε μια κατάσταση αυτό δε σήμαινε απαραίτητα ότι θα αλλάξει και εμένα.

     Και όλα αυτά γιατί ποτέ σαν παιδί δεν ένιωσα την αποδοχή από τους δικούς μου. Ίσως αν  είχα νιώσει μια στάλα αγάπη να μπορούσα να εξαλείψω όλους τους φόβους μου. Αλλά ξέχασα.....εγώ ήμουν πάντα η πιο δυνατή. Αυτή που δεν είχα ανάγκη. Τα κατάφερνα και μόνη μου. Μα τι να έκανα!!!  Έπρεπε και 'γω κάπως να νιώθω πιο σίγουρη και ασφαλής για τον εαυτό μου.
     Τι καλύτερο λοιπόν από το να δείχνω δυνατή ώστε να καταλάβουν ότι δε μπορούν να με πονέσουν , ότι κι αν κάνουν. Έτσι λοιπόν χτίστηκε και αυτό το τοίχος μέσα μου. Και δεν άφηνε τίποτα να μπει.
      Και όμως μπορούσε όχι μόνο να μπει αλλά και να το γκρεμίσει. Αυτό ήταν η "ΑΓΑΠΗ", η "ΤΡΥΦΕΡΟΤΗΤΑ".
      Αλλά τι να ζητάω από ανθρώπους που πραγματικά δεν ξέρω άμα την είχαν πάρει και οι ίδιοι από τη ζωή τους. Αν ήξεραν πως υπάρχει και ότι πρέπει να τη δίνουμε. Δε θα έπρεπε να τους κατηγορούμε. Αλλά και αυτοί θα έπρεπε πολύ , να το σκεφτούν πριν πάρουν την απόφαση και γίνουν γονείς.
     Τι φταίω εγώ και ο υπόλοιπος κόσμος για αυτά που αυτοί δεν έκαναν ή δεν έζησαν.

     Καταλαβαίνεται τώρα γιατί με τρομάζει η ιδέα του γονιού στη ζωή μου. Το να δίνεις τη ζωή σε έναν άνθρωπο είναι ευλογία . Και εγώ είμαι ευγνώμων σ' αυτούς τους ανθρώπους. Αλλά μέχρι εκεί. Όμως δεν είναι μόνο αυτό "γονέας".
     Έχεις το καθήκον να το μεγαλώσεις μέσα σε ένα υγιή περιβάλλον. Και δεν εννοώ μόνο βιοποριστικά, αλλά και ψυχικά. Να έχεις τη δυνατότητα να παραβλέψεις τα πάντα και να του δώσεις να καταλάβει ότι είναι το πιο πολύτιμο για 'σένα. Να σταθείς δίπλα του σε κάθε ανησυχία και φόβο. Και όχι να του δημιουργείς τα αντίθετα.
     Αλλιώς θα έρθει η ώρα που αυτό το παιδί θα θελήσει να φύγει απ' ότι τον πονάει και τον πληγώνει πιο πολύ. Δεν ξέρω αν το θεωρείτε : παραίτηση ή υποχώρηση. Εγώ το βλέπω ότι από τη στιγμή που δε σε θέλουν κάπου , φεύγεις. "Λάθος ή Σωστό", δεν ξέρω . Μη με ρωτάτε.
      Αν ποτέ ο Θεός με αξιώσει να γίνω γονέας, θέλω να είμαι πολύ σίγουρη με τον εαυτό μου. Και βασικά, το ίδιο να νιώθει και ο άνθρωπος που θα είναι δίπλα μου. Για κανένα λόγο δεν θα ήθελα να αισθανθεί κάποιος όπως εγώ. Και περισσότερο να τον έχω φέρει εγώ σ' αυτόν τον κόσμο, και να του έχω δημιουργήσει φοβίες.

      Ας μη  μιλήσω για τη παιδική κακοποίηση . Που κάποιοι έχουν την εντύπωση ότι μόνο το ξύλο θεωρείται . Υπάρχουν και τρόποι που δεν έχουν σαν αντικείμενο τη βία. Αλλά  πιστέψτε με πονάνε περισσότερο.
      Αν όμως ο γονέας μεγάλωσε έτσι? Πως να το αποβάλλει? Κι αν αυτός πιστεύει ότι κάνει το σωστό με αυτόν τον τρόπο? Θα σας πω εγώ κάτι.
     Μόλις δει τη συμπεριφορά του παιδιού θα ξέρει αν λειτούργησε σωστά. Αν δηλαδή αρχίσει να απομακρύνεται το παιδί σίγουρα πάντως δε φταίει αυτό. Γιατί πιστέψτε με ότι το παιδί αποδέχεται μια συμπεριφορά έντονη, όταν έχει κάνει κάτι. Αλλά  όπως είπα "ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ  ΛΟΓΟΣ".

Μη με ρωτάς αν οι γονείς μου έχουν αποδεχτεί τον εαυτό τους έτσι όπως είναι ή αν αυτό ήθελαν . Γιατί με βλέπω να σου γράφω έως το πρωί και το τετράδιο να μη μου φτάνει. Θα σου πω αυτό και ότι καταλάβεις. Αν ήτανε ευτυχισμένοι από τη ζωή τους, εγώ θα ήμουν τώρα εδώ να μιλάω μαζί σου?

   Άμα ήθελα να είμαι ίδια με τον υπόλοιπο κόσμο τότε δεν θα 'μουν εδώ. Να ψάχνω τον εαυτό μου μέσα από τις σκέψεις μου. Να αναζητώ τις καλύτερες μέρες. Να πιστεύω ότι ο κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα της γνώμης του και της επιλογής του. Θα ήμουν κάπου όπου όλα θα τα έκρυβα "κάτω από το χαλί".

Διαβάστε Περισσότερα

Σε όλες τις σχέσεις υπάρχουν προβλήματα…

Σε όλες τις σχέσεις υπάρχουν προβλήματα…

Γράφει ο Ψυχολόγος-Σύμβουλος Γάμου Γιάννης Ξηντάρας

Αν και έχουν γραφτεί αμέτρητα βιβλία και άρθρα με οδηγίες και συμβουλές για το πώς να αποφύγουμε τις κακοτοπιές σε μία σχέση, είναι αδύνατον να βιώσουμε μία σχέση χωρίς διαφωνίες, δυσκολίες ή συγκρούσεις. Σε όλες τις σχέσεις υπάρχουν προβλήματα που άλλες φορές είναι εύκολο να λυθούν και άλλες όχι.

Βασικοί κανόνες που μπορούν να αποτρέψουν τις διαφωνίες σε μία σχέση είναι η έλλειψη εγωισμού, η λογική, η ευθύνη και οι εμπειρίες που έχουμε αποκομίσει από τα διάφορα μας βιώματα.

Σε μία σχέση φταίνε πάντα και οι δυο… αποκλείεται να φταίει μόνο ο ένας. Η σχέση αποτελείται από δυο άτομα, μεγαλωμένα με διαφορετικές ιδιοσυγκρασίες και εμπειρίες, πεποιθήσεις και ιδεολογίες. Επόμενο είναι, ο καθένας να σκέφτεται διαφορετικά και να αντιμετωπίζει με άλλο τρόπο τα διάφορα ζητήματα που προκύπτουν. Δεν σημαίνει αυτό, πως η μία πλευρά είναι λάθος και η άλλη είναι σωστή. Αυτό σημαίνει πως διαφέρουν οι απόψεις, και είναι στο «χέρι» του καθενός να αναλάβει την ευθύνη των πεποιθήσεων του.

Σε μία σχέση θα πρέπει να διαγράφεται –όσο το δυνατόν περισσότερο και όσο το δυνατόν πιο συχνά- η λέξη εγωισμός. Οφείλουν και τα δυο άτομα να προσφέρουν ο ένας στον άλλον. Να μην θέλουν μονό να παίρνουν από τον άλλον ή μόνο να δίνουν, είναι και τα δυο λανθασμένες αντιλήψεις. Θα πρέπει να ενεργοποιούνται και οι δυο στο να προσπαθούν, να αναλαμβάνουν να δράσουν και να παίρνουν αποφάσεις από κοινού για το καλό τους. Προσέξτε όμως, αν αναλάβει ο ένας αυτό το ρόλο, στο τέλος θα κουραστεί και θα παραδοθεί… και οι δυο είναι στον «αγώνα» και στην τριβή της καθημερινότητας.

Σε μία σχέση, οι αποφάσεις παίρνονται από τους πρωταγωνιστές αυτής. Σεβαστείτε την άποψη των γονιών, των αδελφών ή των φίλων αλλά η απόφαση είναι δικιά σας.  Συνήθως αυτοί που είναι «έξω από τον χορό» εκφράζουν μία άποψη που μπορεί να επιδεινώσει την κατάσταση αντί να βοηθήσει. Για παράδειγμα, οι γονείς είναι δύσκολο να είναι ουδέτεροι, συχνά έχουν μία τάση να «αθωώνουν» το παιδί τους.

Σε μια σχέση μην αντιδράτε εν βρασμώ… κρατήστε μία απόσταση από το πρόβλημα, για να κατανοήσετε την σοβαρότητα της κατάστασης. Συνήθως η πρώτη αντίδραση είναι λανθασμένη. Μία παρορμητική αντίδραση, θα φέρει ολέθριες καταστροφές. Μείνετε ψύχραιμοι, σκεφτείτε με λογική και ηρεμία και αποφασίστε από κοινού.

Όσο δύσκολα δημιουργούνται οι σχέσεις, τόσο εύκολα γκρεμίζονται. Θέστε γερές βάσεις που να μπορούν να συντηρήσουν τη σχέση με το πέρασμα του χρόνου!

Διαβάστε Περισσότερα

Το άγχος δεν υπάρχει μόνο με την αρνητική της σημασία στη ζωή μας

Το άγχος δεν υπάρχει μόνο με την αρνητική της σημασία στη ζωή μας

Γράφουν οι Ψυχολόγοι – Ψυχοθεραπευτές Γιάννης Ξηντάρας και Ράνια Λεμονή

Το άγχος είναι συχνά συνυφασμένο με συναισθήματα όπως φόβος, ανασφάλεια, αβεβαιότητα και αγωνία... Σε αυτή τη συναισθηματική κατάσταση οδηγούμαστε όταν έχουμε την ανησυχία πως μάλλον δεν θα τα καταφέρουμε να ανταπεξέλθουμε στις υποχρεώσεις μας απέναντι στη σχέση μας, την δουλειά μας, στις οικονομικές απαιτήσεις και διάφορες άλλες υποχρεώσεις της καθημερινότητας μας. Η ένταση που μπορεί να βιώσει κανείς από αυτά τα συναισθήματα είναι διαφορετική ανάλογα με την σημαντικότητα του γεγονότος. Αλλιώς βιώνεις το άγχος όταν δίνεις εξετάσεις για την υγεία σου και αλλιώς βιώνεις το άγχος για το πρώτο ραντεβού…

Θα ήθελα να επισημάνω πως το άγχος δεν είναι απαραίτητο να θεωρείται πως υπάρχει μόνο με την αρνητική του διάσταση αλλά έχει δισυπόστατη μορφή. Μπορεί να λειτουργήσει και θετικά στη ζωή μας, κινητοποιώντας μας για να προχωρήσουμε μπροστά. Να μας διεγείρει το ενδιαφέρον για να αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις της καθημερινότητας. Να είναι ένα θετικό ερέθισμα. Όταν όμως αυτή η αγωνία συνδυαστεί με διάφορα ψυχοσωματικά συμπτώματα όπως είναι οι κρίσεις πανικού, η έντονη δυσφορία και κάποια σωματικά προβλήματα τότε πρόκειται για μία στρεσογόνο κατάσταση που έχει ξεφύγει από τον έλεγχο μας και πλέον δεν μας κάνει καλό…

Το άγχος υπάρχει στη ζωή μας από την στιγμή που γεννιόμαστε. Το μωρό που κλαίει γοερά, εκδηλώνει με αυτό τον τρόπο το άγχος του για την ανασφάλεια που νιώθει και την ανάγκη του για σίτιση… Επομένως το άγχος όταν δεν είναι υπερβολικό και  δεν μας αποσπά από τα πλάνα μας μπορεί να γίνει εποικοδομητικό. Το μέτριο άγχος-στρες στις διάφορες στιγμές στη ζωή μας μπορεί να μας βοηθήσει να επιτύχουμε ένα στόχο που έχουμε θέσει με υψηλότερη αποτελεσματικότητα. Για παράδειγμα, όταν εξεταζόμαστε, αν αγχωνόμαστε υπερβολικά σίγουρα δε θα μπορέσουμε να συγκεντρωθούμε στο διαγώνισμα και επομένως θα κάνουμε λάθη παρ’ όλο που θα έχουμε διαβάσει. Αντίθετα, αν έχουμε άγχος αλλά σε μέτρια επίπεδα και μπορούμε να το ελέγξουμε  τότε σίγουρα θα έχουμε τα επιθυμητά αποτελέσματα.

Το ήπιο στρες/άγχος μας κάνει καλό, μας ενεργοποιεί, μας κρατάει σε εγρήγορση και μας δίνει ένα κίνητρο να συνεχίσουμε αυτό που έχουμε ξεκινήσει. Καλό είναι λοιπόν να αντιμετωπίζουμε τα στρεσογόνα γεγονότα της ζωής μας με μέτριο άγχος και να μην ανησυχούμε υπερβολικά. Τα περισσότερα προβλήματα έχουν κάποια λύση που μπορούμε να τη βρούμε μόνο εφόσον είμαστε ψύχραιμοι.  Δεν χρειάζεται να υπερβάλλουμε, ας αντιμετωπίσουμε λοιπόν το όποιο πρόβλημα χωρίς να το διογκώνουμε…

Διαβάστε Περισσότερα

Tα στάδια που περνάει ο ασθενής μέχρι την αποδοχή του θανάτου

Tα στάδια που περνάει ο ασθενής μέχρι την αποδοχή του θανάτου

Γράφει ο Γιάννης Ξηντάρας, Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπευτής στην Αθήνα

Η ψυχίατρος Kübler-Ross μιλάει για τα στάδια του πένθους, στα οποία κατέληξε μετά από μακρά βιωματική εργασία με ανθρώπους που βίωσαν τον θάνατο καθώς και με τους συγγενείς τους.  

Τα στάδια του πένθους είναι τα εξής παρακάτω:

1. Άρνηση

Στο πρώτο στάδιο, το άτομο αρνείται ή δυσκολεύεται να αποδεχθεί τον θάνατο. Δεν μπορεί να δεχθεί πως του έχει συμβεί αυτή η κατάσταση και οι σκέψεις του έχουν να κάνουν με ανησυχία, άγχος για όσους μένουν πίσω. Συνήθης φράση «Δεν μπορεί να μου συνέβη αυτό… αποκλείεται».

2. Θυμός

Στο δεύτερο στάδιο, το άτομο κατακλύζεται από έντονο θυμό, στον οποίο συνήθως επιρρίπτει ευθύνες στον περίγυρο του, στο θεό, στον εαυτό του, στον εαυτό του ή γενικώς στην κοινωνία. Συνήθης φράση "Γιατί συνέβη αυτό σε εμένα; Φταίει ο γιατρός… ο Θεός… το τσιγάρο".

3. Διαπραγμάτευση

Στο τρίτο στάδιο, το άτομο αντιλαμβάνεται την ύπαρξη του θανάτου. Νιώθει έντονο άγχος και προσπαθεί να διαπραγματευτεί την κατάσταση, προκειμένου να μην συμβεί το κακό.  Σε αυτό το στάδιο πιστεύεται πως αν γίνουν οι ιδανικές κινήσεις , η προσπάθεια θα ανταμειφθεί. Συνήθης φράση «Θα είμαι πιο δίκαιος, δωσ’ μου την ευκαιρία να στο αποδείξω».

4. Κατάθλιψη

Στο τέταρτο στάδιο, το άτομο βιώνει έντονη στενοχώρια καθώς κατανοεί πως δεν μπορεί να αλλάξει την κατάσταση. Θρηνεί για τον εαυτό του και σύμφωνα με την Kübler-Ross αρχίζει να αποδέχεται πως πλησιάζει στο τέλος του. Συνήθης φράση «Δεν υπάρχει ελπίδα. Τα ο τέλος μου πλησιάζει».

5. Αποδοχή

Στο πέμπτο στάδιο, το άτομο, συνειδητοποιημένο και αποδεχόμενο την «ήττα» του πως θα πεθάνει, αισθάνεται μία γαλήνη. Απαλλαγμένος από κάθε συναίσθημα χαράς-λύπης, έπαρσης-φόβου. Συνήθης φράση «Θα πάνε όλα καλά». 

Τα ίδια στάδια θα μπορούσαμε να πούμε πως περνάνε και οι συγγενείς-φίλοι. Γενικώς αυτά είναι τα στάδια που περνάμε σε δυσάρεστες καταστάσεις αποχωρισμού όποιας μορφής, όπως θάνατος ή χωρισμός.

Το σημαντικότερο στάδιο είναι το τελευταίο, αυτό της αποδοχής. Είναι η στιγμή της λύτρωσης που έρχεται να ακουμπήσει δίπλα στον πόνο. Η ησυχία της πραγματικότητας δίπλα στον θόρυβο της απώλειας...

Τέλος, κάθε στάδιο είναι απαραίτητο για να φτάσει κανείς στην αποδοχή. Κάθε συναίσθημα είναι απολύτως φυσιολογικό, όπως ο ανθρώπινος πόνος όσο βασανιστικός και επίμονος κι αν είναι..

Να θυμάστε πως κάποια στιγμή όλα περνάνε… ή τουλάχιστον απαλύνονται…

Διαβάστε Περισσότερα