Φεντερίκο Γκαρσία Λόρκα - «Νύχτα του Άγρυπνου Έρωτα»

Νύχτα πάνω από τους δυο με πανσέληνο,

εγώ βάλθηκα να κλαίω κι εσύ γελούσες.

Η καταφρόνια σου ήταν ένας Θεός, τα δικά μου παράπονα

στιγμές και περιστέρια αλυσοδεμένα.

Νύχτα κάτω από τους δυο.

Κρύσταλλο οδύνης,

έκλαιγες εσύ από βάθη απόμακρα.

Ο πόνος μου ήταν ένας σωρός από αγωνίες

πάνω στην αδύναμη καρδιά σου από άμμο.

Η αυγή μας έσμιξε πάνω στο κρεβάτι,

τα στόματα βαλμένα πάνω στο παγωμένο σιντριβάνι

του αίματος τ αστείρευτου που χύνεται.

Κι ο ήλιος μπήκε απ το κλειστό μπαλκόνι

και το κοράλλι της ζωής άπλωσε το κλαδί του

πάνω στην καρδιά μου τη σαβανωμένη.

Φεντερίκο Γκαρσία Λόρκα

Διαβάστε Περισσότερα

Ο Δωδεκάλογος του Γύφτου (απόσπασμα από H' Προφητικός )

Μες τις παινεμένες χώρες, Χώρα

παινεμένη, θα 'ρθει κι η ώρα,

και θα πέσεις, κι από σέν' απάνου η Φήμη

το στερνό το σάλπισμά της θα σαλπίσει

σε βοριά κι ανατολή, νοτιά και δύση.

Πάει το ψήλος σου, το χτίσμα σου συντρίμι.

Θα 'ρθει κι η ώρα εσένα ήταν ο δρόμος

σε βοριά κι ανατολή, νοτιά και δύση,

σαν το δρόμο του ήλιου γέρνεις όμως

το πρωί για σε δε θα γυρίσει.

Και θα σβήσεις καθώς σβήνουνε λιβάδια

από μάισσες φυτρωμένα με γητειές

πιο αλαφρά του περασμού σου τα σημάδια

κι από τις δροσοσταλαματιές

θα σε κλαιν' τα κλαψοπούλια στ' αχνά βράδια

και στα μνήματα οι κλωνόγυρτες ιτιές.

...................................................

Και θα φύγεις κι απ' το σάπιο το κορμί,

ω Ψυχή παραδαρμένη από το κρίμα,

και δε θά' βρει το κορμί μια σπιθαμή

μες στη γη για να την κάμει μνήμα,

κι άθαφτο θα μείνει το ψοφίμι,

να το φάνε τα σκυλιά και τα ερπετά,

κι ο Καιρός μέσα στους γύρους του τη μνήμη

κάποιου σκέλεθρου πανάθλιου θα βαστά.

Όσο να σε λυπηθεί της αγάπης ο Θεός,

και να ξημερώσει μιαν αυγή,

και να σε καλέσει ο λυτρωμός,

ω Ψυχή παραδαρμένη από το κρίμα!

Και θ' ακούσεις τη φωνή του λυτρωτή,

θα γθυθείς της αμαρτίας το ντύμα,

και ξανά κυβερνημένη κι αλαφρή,

θα σαλέψεις σαν τη χλόη, σαν το πουλί,

σαν το κόρφο το γυναικείο,

σαν το κύμα,

και μην έχοντας πιο κάτου άλλο σκαλί

να κατρακυλήσεις πιο βαθιά

στου Κακού τη σκάλα,

για τ' ανέβασμα ξανά που σε καλεί

θα αιστανθείς να σου φυτρώσουν, ω χαρά!

Τα φτερά, τα φτερά τα πρωτινά σου τα μεγάλα!

Κωστής Παλαμάς (1859-1943)

ΠΗΓΗ...http://monopoihmata.blogspot.gr

Διαβάστε Περισσότερα

Χαμένοι στις λεπτομέρειες των πραγμάτων

Χαμένοι στις λεπτομέρειες των πραγμάτων, τις υπεραναλύουμε τόσο συχνά και τόσο συστηματικά, που είναι αναπόφευκτο να ξεχνάμε στην πορεία ποιο είναι το πρόβλημα.

Ή τέλος πάντων, να χάνουμε το νόημα και να μειώνεται η πιθανότητα να βρεθούμε κατά πρόσωπο με την πραγματική αλήθεια. Ίσως γιατί αναλωνόμαστε στο να ανακαλύπτουμε την αλήθεια του άλλου. Εγώ τη δική σου κι εσύ τη δική μου. Κι όμως, η μόνη αλήθεια που υπάρχει είναι η αυτο-αλήθεια. Αυτή καθορίζει εμένα, άρα και τη σχέση μου μαζί σου.
Και η δική σου αυτο-αλήθεια, το αντίστροφο. Καθορίζει εσένα και κατ'επέκταση, τη σχέση σου μαζί μου.

Γιατί νοιώθουμε την ανάγκη να διορθώσουμε ο ένας τον άλλον; Γιατί δεν νιώθουν οι άνθρωποι την ανάγκη να βοηθήσουν ο ένας τον άλλον στο ταξίδι του της προσωπικής αποκάλυψης, της προσωπικής ολοκλήρωσης;

Άπειρα τα παραδείγματα στην ιστορία των ανθρώπων και των συντροφικών σχέσεων, από ανθρώπους που αναλώθηκαν στο να δημιουργήσουν συνθηκες παραδείσου. Να κάνουν έτσι τον άλλον, ώστε να είναι οι ίδιοι ψευδαισθητικά ήσυχοι ότι ο άλλος πληρεί πια τις προυποθέσεις για να του παράσχει μια ζωή όπως τη φανταζόταν. Και στο ταξίδι αυτό, μικρή σημασία έχει το τι πραγματικά είναι ο άλλος.

Από την αρχή του ταξιδιού, τόσες πολλές παρεξηγήσεις. Τόσα ψευδεπίγραφα και λαθεμένα κληρονομούμενα στοιχεία της προσωπικότητας, έχουν προσδώσει στο άτομο μια οφθαλμαπάτη όασης στην έρημο που περπατά. Και στην μετέπειτα πορεία του, αφού έχουν περιχαρακωθεί όλα εκείνα τα στοιχεία που τα βιώνει πια ως δικά του, συνεχίζει και στην ενήλικη ζωή του να ψάχνει, αναπαράγοντας συνθήκες συντήρησης ενός Ψευδούς Εαυτού.

Τσεκάρουμε ασυνείδητα τους ανθρώπους που συναντούμε και τελικά τους επιλέγουμε για να μας βοηθήσουν να συντηρήσουμε το μύθο. Εκείνον τον μύθο που μας φόρτωσαν κάποιοι κάποτε, επειδή έτσι και κείνοι με τη σειρά τους νόμιζαν πως έπρεπε να γίνουν τα πράγματα.

Όλοι ψάχνουμε έναν κλώνο. Κι αν δεν τον βρίσκουμε, προσπαθούμε με νύχια και με δόντια να τον παράγουμε. Και τον κατευθύνουμε με τον ίδιο τρόπο με τον οποίο κάποιοι κατεύθυναν εμάς κάποτε. Τον γεμίζουμε οδηγίες και εντολές.

"Αγάπα με", "κατάλαβέ με", "νοιώσε με", "γίνε σαν εμένα".

Αλλά τελικά ξεχνάμε να του απευθύνουμε τη μόνη εντολή που είναι ικανή να θρέψει την ψυχή του και να τον κάνει να θέλει, πραγματικά οικοιοθελώς και λυτρωτικά για τη φύση του και την υπόστασή του αυτή τη φορά, να γίνει ο κλώνος μας. Ξεχνάμε τις μόνες δυο λέξεις που προσφέρουν πραγματική ανακούφιση σε έναν συνοδοιπόρο. Ξεχνάμε να του πούμε: απλά ζήσε.

Του Ψυχιάτρου-Ψυχοθεραπευτή Χρήστου Κακουλίδη

Πηγή: psychiatrosonline.gr

Διαβάστε Περισσότερα

Οι μέλισσες μπορούν, οι άνθρωποι όχι

Μόνο μεταξύ ανθρώπων υπάρχει το θέμα της προτεραιότητας και ο αγώνας για την κατάκτηση της δόξας και της αναγνώρισης.

Η συναίνεση (ή αλλιώς ομόνοια) μπορεί να επέλθει μεταξύ πολλών υπό το φάσμα ενός εισβολέα ή με την ελπίδα μιας κατάκτησης ή ενός πλιάτσικου· και διαρκεί όσο διαρκούν αυτές οι συνθήκες.

Εντούτοις, όταν τόσο πολλοί διαγκωνίζονται, όπως είναι φυσικό, για τιμή και άλλα πλεονεκτήματα έναντι των υπολοίπων εξαιτίας της διαφορετικότητας των απόψεων και των παθών τους, είναι αδύνατο να διαρκέσει όχι μόνο η συναίνεση αλληλοϋποστήριξης ενάντια σε έναν κοινό εχθρό αλλά και η μεταξύ τους ειρήνη, αν δεν τους διακατέχει κάποιος κοινός φόβος.

Τα παραπάνω διαψεύδονται από την εμπειρία ορισμένων έμβιων όντων τα οποία, αν και άλογα, ζουν με απόλυτη τάξη και σε μια καλά οργανωμένη πολιτεία προς όφελος όλων. Τα όντα αυτά είναι εντελώς απαλλαγμένα από εξεγέρσεις και διαμάχες, σε βαθμό που δεν μπορούμε να φανταστούμε κάτι καλύτερο εάν επιθυμούμε ειρήνη, άμυνα και κοινό όφελος.

Ένα παράδειγμα είναι η μέλισσα, αυτό το μικρό πλάσμα που θεωρείται animalia politica. Γιατί λοιπόν οι άνθρωποι, οι οποίοι μπορούν να προβλέψουν το όφελος της ομόνοιας, δεν τη συντηρούν μεταξύ τους δίχως καταναγκασμό, ακριβώς όπως και οι μέλισσες;

Η απάντηση σε αυτό είναι ότι, σε σύγκριση με τα υπόλοιπα πλάσματα, μόνο μεταξύ ανθρώπων υπάρχει το θέμα της προτεραιότητας και ο αγώνας για την κατάκτηση της δόξας και της αναγνώρισης. Από αυτά πηγάζουν ο φθόνος και το μίσος του ενός ανθρώπου προς τον άλλο, που προκαλούν τις εξεγέρσεις και τους πολέμους.

Κατά δεύτερον, τα υπόλοιπα πλάσματα έχουν ως στόχο να υπάρχουν ειρήνη και τροφή για όλους. Οι άνθρωποι αποβλέπουν στην κυριαρχία, την υπεροχή και τον προσωπικό πλουτισμό, στοιχεία που είναι ευδιάκριτα σε κάθε άνθρωπο και προκαλούν ανταγωνισμό.

Κατά τρίτον, τα πλάσματα αυτά δεν διαθέτουν νου και δεν έχουν εκπαιδευτεί αρκετά στο να διακρίνουν ή να νομίζουν ότι διακρίνουν τυχόν ελαττώματα στη δομή της πολιτείας τους, άρα είναι ικανοποιημένα με την υπάρχουσα δομή.

Μεταξύ των ανθρώπων, αντίθετα, υπάρχουν πάντοτε εκείνοι που θεωρούν τον εαυτό τους σοφότερο από τους άλλους και αγωνίζονται να αλλάξουν οτιδήποτε θεωρούν στραβό, ενώ κάποιοι άλλοι επιχειρούν να ανατρέψουν διάφορα πράγματα, πρακτική που αποτελεί αιτία πολέμου.

Κατά τέταρτον, τα ζώα δεν μιλούν· συνεπώς είναι ανίκανα να δημιουργήσουν φατρίες, κάτι που δεν ισχύει για τους ανθρώπους. Πέμπτον, τα ζώα δεν έχουν καμία αντίληψη του καλού και του κακού. Έχουν μόνο αντίληψη της ευχαρίστησης και του πόνου, κι έτσι δεν επικρίνουν το ένα το άλλο αλλά ούτε και τον αρχηγό τους, αρκεί να έχουν όλα όσα χρειάζονται.

Οι άνθρωποι, από την άλλη, γίνονται κριτές του καλού και του κακού, και όσο περισσότερα έχουν σε σχέση με όσα χρειάζονται, τόσο λιγότερο σωπαίνουν. Τέλος, η φυσική ομόνοια, όπως αυτή που επικρατεί μεταξύ των ζώων, είναι έργο του Θεού που συντελείται με τρόπο φυσικό.

Ενώ η ομόνοια μεταξύ των ανθρώπων είναι επίπλαστη, καθώς επιτυγχάνεται μέσω συμφωνιών. Δεν πρέπει λοιπόν να μας εκπλήσσει το γεγονός ότι αυτά τα άλογα πλάσματα κυβερνώνται μαζικά κατά τρόπο πολύ πιο σταθερό από τους ανθρώπους, οι οποίοι επιδιώκουν το ίδιο μέσω τεχνητών θεσμών.

Περί της φύσης του ανθρώπου
THOMAS HOBBBES

Πηγή: lecturesbureau.gr

Διαβάστε Περισσότερα

Pessôa: «Τελικά αυτό που αγαπάμε είναι μια δική μας έννοια και ο εαυτός μας..»

Όλοι τους έχουν, όπως εγώ, μια καρδιά ενθουσιώδη και λυπημένη. Τους γνωρίζω καλά. Κάποιοι είναι παιδιά για θελήματα, άλλοι υπάλληλοι γραφείου, άλλοι μικρέμποροι, άλλοι πάλι οι νικητές των καφενείων και των μαγέρικων, ένδοξοι χωρίς να το γνωρίζουν μέσα στην έκσταση του εγωτικού τους λόγου, ικανοποιημένοι μέσα στη σιωπή του φιλάργυρου εγωτισμού τους χωρίς τίποτα το πολύτιμο για να φυλάξουν.

Αλλά όλοι τους είναι ποιητές, οι καημένοι, και σέρνουν, στα μάτια μου, όπως και εγώ στα δικά τους, την ίδια αθλιότητα της κοινής μας απρέπειας. Όλοι τους, όπως κι εγώ, έχουν το μέλλον πίσω τους.

Ποτέ δεν αγαπάμε κάποιον. Αγαπάμε απλώς την ιδέα που σχηματίζουμε για κάποιον.

Τελικά αυτό που αγαπάμε είναι μια δική μας έννοια και ο εαυτός μας.

Αυτό είναι αλήθεια σε όλη την κλίμακα του έρωτα.

Στο σεξουαλικό έρωτα αναζητάμε τη δική μας απόλαυση με τη μεσολάβηση ενός ξένου κορμιού.

Στον έρωτα που διαφέρει από τον σεξουαλικό αναζητάμε τη δική μας απόλαυση με τη μεσολάβηση μιας δική μας ιδέας.

Ο αυνανιστής είναι αποτρόπαιος, αλλά, στην απόλυτη αλήθεια, ο αυνανιστής είναι η απόλυτη λογική έκφραση του ερωτευμένου. Είναι ο μόνος που δεν προσποιείται μήτε κοροϊδεύει τον εαυτό του.

Να λες. Να ξέρεις να λες. Να ξέρεις να υπάρχεις μεσ' από τη γραπτή φωνή και τη νοητική εικόνα!

Η ζωή δεν αξίζει τίποτα παραπάνω: το παραπάνω είναι άντρες και γυναίκες, υποθετικοί έρωτες και ματαιοδοξίες ψεύτικες, προφάσεις της πέψης και της λήθης, άνθρωποι που κινούνται πάνω κάτω, σαν ζώα όταν ανασηκώνουμε μια πέτρα, κάτω από τον μεγάλο αφηρημένο βράχο του γαλάζιου χωρίς νόημα ουρανού.

Η λογοτεχνία που είναι η τέχνη παντρεμένη με τη σκέψη και η πραγματοποίηση χωρίς το ελάττωμα της πραγματικότητας, μου φαίνεται πως είναι ο σκοπός προς τον οποίο έπρεπε να τείνει κάθε ανθρώπινη προσπάθεια, αν ήταν πραγματικά ανθρώπινη και όχι μια επιπολαιότητα του ζωώδους.

Πιστεύω πως λέω κάποιο πράγμα είναι διατηρώ την αρετή του και του αφαιρώ τον τρόμο. Οι αγροί είναι πιο πράσινοι στο λόγο παρά στην πρασινάδα τους. Τα άνθη, αν περιγράφονταν με φράσεις που τα περιγράφουν στο χώρο της φαντασίας, θα είχαν χρώματα ανεξίτηλα που η ζωή των κυττάρων δεν επιτρέπει.

Επανάσταση; Αλλαγή; Αυτό που θέλω στ” αλήθεια από τα βάθη της ψυχής μου είναι να φύγουν τα άτονα σύννεφα που πασαλείβουν με μια γκρίζα σαπουνάδα τον ουρανό.

Αυτό που θέλω είναι να δω το γαλάζιο να προβάλλει ανάμεσα τους, αλήθεια βέβαιη και ξεκάθαρη γιατί τίποτα δεν είναι και ούτε θέλει να είναι.

Ανασυνθέτοντας διαρκώς τον εαυτό μου, τον κατέστρεψα. Από την πολλή σκέψη του εαυτού μου είμαι πια οι σκέψεις μου και όχι εγώ.

Με βυθομέτρησα και άφησα να πέσει ο βυθομετρητής. Ζω για να σκέφτομαι αν έχω βάθος ή όχι, χωρίς πια άλλο βυθομετρητή πέρα από το βλέμμα μου, που μου δείχνει, φωτεινό πάνω στο σκούρο φόντο του καθρέφτη του τεράστιου πηγαδιού, το πρόσωπό μου να με κοιτάζει ενώ το κοιτάζω.

Μακάριος αυτός που δεν απαιτεί από τη ζωή περισσότερα απ” όσα αυτή του δίνει αυθόρμητα, καθοδηγούμενος από το ένστικτο της γάτας, που αναζητεί τον ήλιο όταν υπάρχει ήλιος, και, όταν δεν υπάρχει, τη ζέστη, όπου κι αν αυτή βρίσκεται.

Πιστεύω, ιδανικά, γυναίκα ή επάγγελμα – όλα αυτά είναι κελί και χειροπέδες. Να είσαι και να παραμένεις ελεύθερος. Η ίδια η φιλοδοξία, αν γίνει υπερηφάνεια και πάθος, είναι ένα φορτίο, και δεν θα νιώθαμε υπερήφανοι αν κατανοούσαμε ότι είναι ένα σχοινί από το οποίο μας τραβάνε.

Όχι, ούτε καν δεσμούς με τον εαυτό μας! Ελεύθεροι από τον εαυτό μας και από τους άλλους, στοχαστικοί χωρίς έκσταση, σκεπτόμενοι χωρίς συμπέρασμα, θα ζήσουμε, απελευθερωμένοι από τον Θεό, το μικρό διάλλειμα που η διάσπαση της προσοχής των δημίων παραχωρεί στην έκσταση μας στη διάρκεια της παρέλασης.

Αύριο μας περιμένει η γκιλοτίνα. Αν δεν είναι αύριο είναι μεθαύριο. Ας βγάλουμε περίπατο στον ήλιο την ανάπαυση μας πριν από το τέλος, αγνοώντας συνειδητά τους σκοπούς και τις συνέπειες.

Ο ήλιος θα χρυσίσει τα χωρίς ρυτίδες μέτωπά μας, και η αύρα θα φέρει δροσιά σε όσους έπαψαν να ελπίζουν.



Fernando Pessôa «Το βιβλίο της ανησυχίας» -απόσπασμα


Φερνάντο Πεσσόα, Fernando Pessoa (1888-1935). Ο Fernando António Nogueira de Seabra Pessôa γεννήθηκε στην Πορτογαλία το 1888. Έχασε τον πατέρα του σε ηλικία πέντε ετών και η μητέρα του έγινε το άπαν στη ζωή του. 
Το πρώτο γνωστό ποίημά του στην πορτογαλική, όταν ήταν επτά ετών, απευθυνόταν στη μητέρα του. Ο θάνατός της του προκάλεσε βαθύτατη λύπη, απ' την οποία ο Πεσσόα δεν συνήλθε ποτέ. Έκανε τις σπουδές του στην αγγλική, στο Ντέρμπαν της Ν. Αφρικής, όπου έζησε για 10 χρόνια. Δεν πήρε πανεπιστημιακό πτυχίο, παρόλο που είχε εγγραφεί στη Φιλολογία και στη Φιλοσοφική σχολή. Δεν υπηρέτησε ως στρατιώτης και αντιπαθούσε τον πόλεμο. Πέρασε όλη του τη ζωή σε ένα γραφείο εισαγωγών-εξαγωγών ασχολούμενος με την εμπορική αλληλογραφία στην αγγλική και τη γαλλική. Παρ' όλη τη γνώση και των δύο γλωσσών είχε αδυναμία στη μητρική του γι' αυτό και τόνιζε κάθε φορά ότι ''πατρίδα μου είναι η πορτογαλική''. 
Οι στίχοι του Πεσσόα είναι γεμάτοι από δέντρα, λουλούδια, από τη Φύση σε όλο της το μεγαλείο. Ήταν τύποις καθολικός, αλλά φανατικός πολέμιος του Βατικανού. Παρ' όλα αυτά μνημονεύει πολλές φορές τον Θεό, όχι όμως όπως τον βλέπει η εκκλησία, αλλά με τη ματιά του πανθεϊστή. Ήταν πολιτικοποιημένος, εκφράζοντας τις πεποιθήσεις του με ποιήματα ή πεζά.
 Χάρη στον Πεσσόα η Λισαβόνα μπήκε στην παγκόσμια λογοτεχνία κι έγινε πόλη-σύμβολο. Στις 29 Νοεμβρίου πεθαίνει από κίρρωση του ύπατος. Το όνομα Πεσσόα στην πορτογαλική σημαίνει ''πρόσωπο''.



ΠΗΓΗ...http://www.o-klooun.com

Διαβάστε Περισσότερα

Υπάρχουν λέξεις που πάντα θα κρατάς, όταν ξεμείνεις από τη σιωπή

Υπάρχουν λέξεις που στο όνομά τους ξαγρυπνάς

Και ένας βαρύς απόηχός τους συντροφεύει τα όνειρά σου

Τις τρομαγμένες κινήσεις σου γεννούν

τις μέρες που το βάρος τους σε εχει κατακλύσει με φόβο.

Υπάρχουν λέξεις που σαν ανέμελους ήχους, δίχως βαρύτητα, για λίγο κρατάς

Και ύστερα φεύγουν, σα να μην ήρθαν ποτέ

Ούτε ένα χάδι, ένα χαιρέτισμα δεν άφησαν στο βλέμμα σου

Ίσως κάποτε έρθουν ξανά…

Όταν θα γίνεις φιλόξενος μαζί τους…

Υπάρχουν λέξεις που πάντα θα κρατάς, σαν επιπλέον ρούχο σου

Όταν ξεμείνεις… και ξεγυμνωθείς από τη σιωπή…

Όταν στερέψει η ζωή σου από εμπειρίες

Ίσως θα είναι δανεικές

Ίσως κάπου γνώριμες από παλιά.

Υπάρχουν λέξεις που στο στόμα σου κατοικούν, δίχως να γνωρίζεις

Σε διατάζουν, μα εσύ δεν το ξέρεις

Κάπου, κάποιος, κάποτε, ίσως σου τις έφερε.

Έχουν δύναμη αυτές οι λέξεις

Τη δύναμη της δικής σου άγνοιας

και ξέρουν να σε οδηγούν…

Υπάρχουν λέξεις που σε βαραίνουν και θα σε βαραίνουν,

οι λέξεις που δεν ειπώθηκαν.

Και ασφυκτιάς όσο και αν τις αγνοείς.

Βαραίνουν τα βηματά σου, τη νηφάλια σκέψη σου

Ζουν μέσα σου, όσο παλεύεις μαζί τους, γεμάτος φόβο.

Κρυσταλλία Μπακοπούλου

ΠΗΓΗ...http://enallaktikidrasi.com

Διαβάστε Περισσότερα

Η ποιήτρια και το φάντασμα

Στην αρχή της ιστορίας εκείνος δεν πίστευε ότι η ποιήτρια  τον αγαπούσε, καταλάβαινε τα ποιήματα της ως «γυναικείο ρομαντισμό» που έπλαθε καταστάσεις έξω  απο την άλγεβρα των γήινων...
Τον μεταμόρφωνε -από μία διάθεση απλώς- σε ένα ιδανικό.

Μετά από πολλά χρόνια «πεπρωμένου», εκείνη έγραφε πλέον ποιήματα βιωματικά.
Όλα ήταν από μέτρια ως τίποτα και μόνο  τα ποιήματα που είχε γράψει για εκείνον ήταν βαθιά, ήταν υπέροχα. Λάβα που ξετιναζόταν απο τον πυρήνα της ψυχής της.

Και τότε ένιωσε: - - »Μ' αγαπούσε πραγματικά - -«

Και της το είπε: «Μ' αγαπούσες πραγματικά»

Και εκείνη ένιωσε: «- Όχι, δεν σ' αγάπησα ποτέ. Δόθηκα σε άλλους με πάθος. Σε εσένα όμως υπήρχε ένα μόριο που ανταποκρινόταν στο ιδανικό μου. Μη πραγματοποιήσιμο. Ίσως τα απερίγραπτα όμορφα χέρια σου, ο τρόπος που περπατάς. Ίσως τα βαθιά σου μάτια γεμάτα απο.. κάτι.. Δεν σ' αγάπησα ποτέ, αλλά μου χάρισες  ένα κομμάτι εκείνου του ιδανικού που δεν ήρθε και δεν θα έρθει ποτέ. Τα ποιήματα μου δεν ήσουν εσύ, ήταν ένα φάντασμα. Εκείνο το φάντασμα του οποίου το αίμα κυκλοφορεί στο αίμα σου. Μια σταγόνα  μόνο. Γι΄αυτό είσαι τα καλύτερα μου ποιήματα.»

Και του το είπε: «Ναι»

Εφημερόπτερα-Άνα

ΠΗΓΗ...http://anazumani.blogspot.gr

Διαβάστε Περισσότερα

Πρόμαχοι. "Όταν κοιτάς από ψηλά..."

Δυο φωτογραφίες των Προμάχων, τραβηγμένες από ύψος χιλιάδων ποδών, όταν αναγνώστριά μας επέστρεφε από ταξίδι που πραγματοποίησε στο εξωτερικό και είχε την γενναιοδωρία να μοιραστεί μαζί μας.

Φωτογραφίες: lena.pasxou

 

Διαβάστε Περισσότερα