Σάββατο 25 Απριλίου 2015
Κοινοτικό γυμναστήριο Προμάχων «Χρήστος Τζιβάνης»
Κωδικός παιχνιδιού: ΑΣ Πρόμαχοι-Ηρακλής Γαρεφείου.
Παιχνιδίσματα του ήλιου στα σύννεφα, συνεχές κρυφτό. Κάποιες σταγόνες πέφτουν, χάνονται στο διψασμένο χώμα.
Ανοιξιάτικη μυρωδιά φρεσκοκουρεμένου γρασιδιού.
Γυμνασμένα κορμιά, κινούνται πέρα δώθε, αγχωμένα βήματα, σαν ποδοβολητά κινούνται πάνω κάτω, στιβαρά μπράτσα τακτοποιούν πράγματα.
Ο πρόεδρος Πασχάλης Τούμπης, με την παροιμιώδη ηρεμία του, καθοδηγεί για τις λεπτομέρειες.
Ο γενικός αρχηγός Βασίλης Δήμπαλας, αλαφιασμένος, με την πίεση μόνιμα στο κόκκινο, φωνάζει, παλεύει με έναν σωρό ξερόκλαδα, να βάλει φωτιά στην ψησταριά.
Ο ταμίας Παύλος Γιουρούκης τακτοποιεί τα εισιτήρια και τις εισπράξεις.
Οι αντιπρόεδροι Αλέξης Τανούρης, Γιάννης Πέτσκος και Γιάννης Χατζής, ανασκουμπωμένοι, προετοιμάζουν τα κυλικεία, τα αποδυτήρια, τις στολές.
Όλο το Δ.Σ. του συλλόγου επί ποδός πολέμου.
Ο προπονητής Βασίλης Σαμαράς, για πρώτη φορά χωρίς την αθλητική του φόρμα, απαστράπτων με το λευκό του πουκάμισο, μοιράζει χαμόγελα, σφίγγει χέρια, δέχεται φιλοφρονήσεις.
Οι εκατοντάδες φίλαθλοι στις θέσεις τους, οι φανατικότεροι, τακτοποιούν τα βεγγαλικά, τα καπνογόνα και τα χαρτάκια, ενώ πολλές παρέες με την οικοσυσκευή τους ψήνουν λιχουδιές στις διάσπαρτες φωτιές που υπάρχουν πέριξ του γηπέδου. Ποτήρια τσουγκρίζουν, το εμπλουτισμένο με γλυκάνισο αλκοόλ καίει γλυκά τον ουρανίσκο, χαμόγελα, πειράγματα, γέλια παντού.
Βετεράνοι, παλιοί παίκτες του συλλόγου, αναπολούν τα πέτρινα χρόνια, στο ξερό γήπεδο, γονείς, μητέρες, παππούδες ποδοσφαιριστών ανεμίζουν σημαίες του συλλόγου, κορδώνονται σαν παγόνια, καμαρώνουν για τα βλαστάρια τους.
Το σφύριγμα του διαιτητή Ταγκαλίδη, και οι ομάδες παραταγμένες στην σέντρα.
Ο πρόεδρος της ΕΠΣ Πέλλας Αστέριος Αντωνίου συγχαίρει, το κλιμάκιο της Ένωσης μοιράζει μετάλλια στους πρωταθλητές.
Μάτια που πετάνε σπίθες, υπερήφανα βλέμματα, χρυσοστολισμένα στήθη των ποδοσφαιριστών. Κόποι μιας ολόκληρης περιόδου επιβραβεύονται με το χρυσό ποδοσφαιρικό «Αντίδωρο». Κακώσεις, ρήξεις χιαστών, εξαρθρώματα, καρούμπαλα, μελανιές, μάτια πληγωμένα, δεκάδες ώρες καθημερινής επίπονης προπόνησης, όλα ξεχνιούνται.
Το κύπελλο στα χέρια του αρχηγού Ιλαρίωνα Μούγιου, υψώνεται ψηλά, στον ουρανό των Προμάχων, νικητήριες ιαχές δονούν την ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα, βεγγαλικά σχίζουν το στερέωμα, ενώ τα μπάσα από τα θηριώδη ηχοσυστήματα χτυπούν μέσα σου με τον ρυθμό των Queen “we are the champions”.
Ένα κουβάρι όλοι οι ποδοσφαιριστές, πανηγυρίζουν, φιλώντας ο ένας μετά τον άλλον το πολύτιμο τρόπαιο, που επάξια κατέκτησαν.
Ένα μετάλλιο κρεμιέται στα στήθη του Τρύφωνα, του πιο φανατικού οπαδού της ομάδας, παρατάει το μπαστουνάκι του και με μάτια υγρά, σηκώνει ψηλά τα χέρια του, κατασυγκινημένος, κρατώντας το γυαλιστερό έπαθλο, σαν τον πολυτιμότερο θησαυρό του κόσμου.
Κανείς δεν ενδιαφέρεται για το ισόπαλο αποτέλεσμα, εκείνο που κυριαρχεί, είναι η ομόνοια, η σύμπνοια και η συνοχή της μικρής τοπικής κοινωνίας και το εκπληκτικό επιστέγασμα της ενότητας και των επίμονων προσπαθειών της.
Το σφύριγμα της λήξης, σηματοδοτεί την έναρξη των έξαλλων πανηγυρισμών, το κατάβρεγμα με σαμπάνιες, και το παραδοσιακό τίναγμα του προπονητή ψηλά στον αέρα από τους παίκτες του.
Τα τραπέζια στρωμένα με λαχταριστά εδέσματα, κρασί, μπύρες, και η μουσική στη διαπασών, το τρελό γλέντι στήνεται και ο χορός δίνει και παίρνει.
Άξιοι πρωταθλητές, μα πάνω από όλα «χρυσά» παιδιά, με χαρακτήρα ήθους, βιτρίνα του αγαπημένου μας χωριού, πρεσβευτές του τόπου μας σε όλη την Ελλάδα.
Κι εμείς, το ταπεινό επιτελείο των «Προμαχιώτικων Νέων» με τους ρεπόρτερ Νίκο Αμπάρη, Πέτρο Μούγιο, Άλεξ Αμπάρη, Πέτρο Σαλαμάνη, Ανδρέα Πουσίνη, σε μια γωνιά, συμμετέχουμε στη χαρά, δικαιωμένοι για τον πολύμηνο και πολλές φορές δύσκολο αγώνα μας, σε κρύα και χιόνια, ακολουθώντας την ομάδα σε όλα τα παιχνίδια και μαζεύοντας τα υποτυπώδη εργαλεία μας, σημειωματάρια, κάμερες και χρονόμετρα, δίνουμε την υπόσχεση, ότι και του χρόνου θα δώσουμε όλο μας τον εαυτό στην προσπάθεια ενημέρωσης και ανάδειξης των προσπαθειών του συλλόγου.
