ΑΣ ΠΡΟΜΑΧΟΙ - ΑΠΟ ΠΙΠΕΡΙΑΣ 8-3.

Ο βαρύς αγωνιστικός χώρος δεν εμπόδισε τον ΑΣ Πρόμαχοι να επιβληθεί επί της αδύναμης Πιπεριάς με το ευρύ σκορ 8-3.

Οι πρωτοπόροι του ομίλου Πρόμαχοι ήταν σαφώς ανώτεροι και αποδίδοντας καλό ποδόσφαιρο, δεν δυσκολεύτηκαν με την φιλότιμη ομάδα του ΑΠΟ Πιπεριάς.

Αξιοσημείωτο τα 6 γκολ που πέτυχε ο Νάνος των Προμάχων , που βάζει σοβαρή υποψηφιότητα για το χρίσμα του πρώτου σκόρερ του ομίλου.

Το παιχνίδι δεν χρειάζεται κριτική αφού ήταν ένας συνεχής μονόλογος των γηπεδούχων. Στα θετικά για τους Προμάχους, είναι η χρησιμοποίηση πολλών νέων και ταλαντούχων ποδοσφαιριστών.

Αναφέρουμε για την ιστορία τους σκόρερς.

1-0 ο Σέλκος στο 9’

2-0 ο Νάνος στο 25’

3-0 ο Καραμήτσος στο 27’

4-0 ο Νάνος στο 48’

5-0 ο Νάνος στο 49’

6-0 ο Νάνος στο 55

6-1 ο Παλάνδρος στο 63’

7-1 ο Νάνος στο 72’

7-2 ο Μπαρμπαγιάννης στο 78’

8-2 ο Νάνος στο 85’

8-3 ο Ζουμπουλίδης στο 90’.

ΡΕΠΟΡΤΑΖ

ΝΙΚΟΣ ΑΜΠΑΡΗΣ.

Διαβάστε Περισσότερα

ΤΑ ΑΝΕΠΙΘΥΜΗΤΑ ΣΥΜΒΑΝΤΑ.

Η αυτοκτονία του Βλάση (ο άντρας της Μάρως) ήταν η κατραπακιά που με έκανε να μην θέλω να ξέρω και/για να επιλέγω για να ζήσω σωστά/άξια. Από αυτή την κατραπακιά γύρισε το κεφάλι μου και είδα το «μπορεί να ήρθα για να φέρω ένα κακό αποτέλεσμα, και ποια είμαι εγώ για να ελέγξω και λογοκρίνω το σενάριο».

Από εκείνη τη στιγμή σταμάτησα με το στανιό την λογική μου σκέψη. Επί δύο μήνες, ασταμάτητα, για κάθε σκέψη που δημιουργούνταν στο κεφάλι μου έλεγα «δεν μας ενδιαφέρει η άποψή σου κοπελιά». Έτσι σιγά-σιγά έφθινε η λογική σκέψη, τον χώρο της καταλάμβανε το ένστικτο και πλέον δεν της έχει μείνει χώρος για να εμφανιστεί.

Το σπουδαίο όμως της κατραπακιάς δεν ήταν αυτό.

Κάποια στιγμή, κι ενώ είχα επιλέξει συνειδητά και σε απόλυτο βαθμό ότι θέλω να είμαι η ψυχή μου -σωστό είναι ό,τι το ένστικτό μου μου υπαγορεύει κι όχι αυτό που βλέπουν τα μάτια μου-, βιώνω μια πραγματικότητα τελείως άλλη (ακριβώς αντίθετη) από αυτή που το ένστικτό μου υπαγόρευσε.

Μια πραγματικότητα τρομερή κι ΑΔΙΑΜΦΙΣΒΗΤΗΤΗ, που λόγω αυτού έστεκε μπρος στα μάτια μου μεγαλοπρεπής, με όλη τη δύναμη δική της, αγέρωχη, νικήτρια (επί του ενστίκτου)…
Αυτό που το μέσα μου μού είχε υπαγορέψει δεν τολμούσε καν να φανερωθεί, όχι να σταθεί δίπλα της.

Τότε, αναγκαστικά (αυτόματη διαδικασία), παραδέχτηκα ότι τα ένστικτα είναι μπούρδες, πούτσες μπλε, αποφάσισα να τ’ αφήσω στην άκρη και να ζήσω σαν άνθρωπος επιτέλουςςςςς (φωνάζοντας).

Με το που το είπα αυτό στον εαυτό μου, εξαφανίστηκα.. σαν να μην είχα υπόσταση. Σαν να ήμουν όγκος άμμου και φύσηξε αγέρας και με σκόρπισε..

Ένιωσα ότι θα πεθάνω, και για να μην πεθάνω (ένστικτο επιβίωσης) αναγκάστηκα να επιλέξω. Αναγκάστηκα να επιλέξω τι θέλω να είμαι, να κοιτώ την πραγματικότητα ή να κοιτώ την ψυχή. Και διάλεξα (με πλήρη συνείδηση) το δεύτερο. Κι αφού διάλεξα, έπρεπε (αναγκαστικά) να προτιμήσω και την εκδοχή της…

Και την έφερα την εκδοχή της, εκεί που δεν μπορούσε να σταθεί, εκεί δίπλα στην αγέρωχη. Κι έφευγε δεν γινόταν να σταθεί, κι εγώ την έσερνα πίσω… και μου την μπαστάκωσα! Έτσι με το στανιό, αυτήν μόνο θέλω να έχω, αυτήν πιστεύω.

Τέλος το μελό, πάμε στο ζητούμενο.

Αν δεν είχε προηγηθεί η «εκπαίδευσή» μου στο να μην σκέφτομαι, δεν θα κατάφερνα ούτε να επιλέξω ούτε τελικά να την φέρω, για να (τελικά) την ισχυροποιήσω. Είχε προηγηθεί η αποδυνάμωση της λογικής μου σκέψης, γι’ αυτό το κατάφερα.

Διάβασα κάπου ότι μας συμβαίνει αυτό που πιστεύουμε πολύ ή αυτό που πολύ δεν θέλουμε. Είναι κι έτσι και δεν είναι κι έτσι. Καμιά φορά μάς έρχονται γεγονότα τα οποία δεν είχαμε καν σκεφτεί (άρα ούτε επιθυμήσει/φοβηθεί, άρα ούτε προκαλέσει).

Αυτά που δεν καν έχουμε φανταστεί είναι αυτά που μας προάγουν... 
Κι είναι τα μόνα που δεν αντέχουμε, επειδή δεν τα περιμένουμε (κατραπακιά).

Αυτά, τα πιο σημαντικά, δεν θέλουμε.

Να τα θες, κι ας μην καταλαβαίνεις τον λόγο που συνέβησαν, δεν είναι εμφανής ο λόγος, το αποτέλεσμα μπορεί να το δεις σε επόμενο συμβάν ή και ποτέ να μην σού φανερωθεί.. Είναι αυτά που σε κάνουν ό,τι είσαι.

Κοίτα πίσω σου, τα συμβάντα σου τα πιο δύσκολα, τι σε έκαναν να κάνεις.. τι σ' έκαναν να γίνεις….
(Κι έχει ακόμα πιο πάνω!! Το μέχρι εκεί όπου μπορείς είναι το άπειρο, δεν έχει όριο η δυνατότητα.)



Στεφανία Λυγερού





ΠΗΓΗ...http://www.ramnousia.com

Διαβάστε Περισσότερα

ΤΟ ΠΕΦΤΑΣΤΕΡΟ ΔΙΗΓΗΜΑ.

(Το προφητικό διήγημα για την πτώση μετεωρίτη που γράφηκε και ηχογραφήθηκε τον Ιανουάριο του 2013 από τη συλλογή διηγημάτων του Πέτρου Αργυρίου "Πρόσωπα,Ζώα, Πράγματα" που θα κυκλοφορήσει σε μορφή ηχητικού βιβλίου από το studiamid τον Μάρτιο του 2013- http://prosopazoapramata.blogspot.gr/2013/01/audiobook.html )


Όσο ευσεβής και αν ήσουν, θα έπρεπε να είσαι ηλίθιος για να πιστεύεις ότι αυτό που έβλεπες να σκίζει τον ουρανό αυτή τη Χριστουγεννιάτικη νύχτα ήταν το άστρο της Βηθλεέμ.

Το άστρο της Βηθλεέμ όφειλε να είναι ευγενικό, υπομονετικά να δείχνει το δρόμο προς τη φάτνη ακόμη και σε αυτούς που χαμηλοθωρούσαν πάντα.

Αυτό που έβλεπες εσύ, δεν ήταν κάποιο προμήνυμα γέννησης.
Αυτό που έβλεπες εσύ, ήταν ένα φωτεινό μαστίγιο στην πλάτη του ουρανού που πάλευε αγωνιωδώς με τον εαυτό του και τον κόσμο.
Ένα πεφτάστερο.

Πρόλαβες και έκανες την ευχή σου. Αυτοί όμως που θα χτυπούσε το μαστίγιο αμετάκλητα, μόλις και μετά βίας πρόλαβαν να κάνουν την προσευχή τους. Και αυτή ήταν ευχαριστήρια.

Είχε έρθει από μακριά. Τόσο μακριά που το ίδιο είχε ξεχάσει από πού. Κάποιοι θα λέγαν ότι είχε έρθει από την πύρινη καρδιά ενός άστρου. Άλλοι από τα παγωμένα σπλάχνα μιας διαστρικής ερημιάς.
Έτσι, αλάνι δίχως στόχο και δίχως μνήμη, σεργιάνιζε τις γειτονιές του σύμπαντος.

Άλλοι θα λέγαν πως ήταν μια τσίμπλα που πέταξε από το μάτι του ένας αγουροξυπνημένος θεός μετά από χιλιετίες ληθάργου.

Άλλοι πως ήταν ένα δάκρυ από τα αιώνια άγρυπνα μάτια ενός κοσμικού μαστιχόδεντρου , ταγμένου να καταγράφει τα γενόμενα του κόσμου τούτο στους εσωτερικούς του δακτυλίους.

Όλοι μα όλοι θα συμφωνούσαν όμως πως αυτός ο Βολίτης, έγινε τελικά θάνατος.
Αναπόφευκτος.
Όταν είδε τον γαλαζοπράσινο πλανήτη, τα αλάνι του ουρανού τον ερωτεύτηκε. Ποιος να το κατηγορούσε; Σκληρή και αβάσταχτη η μοναξιά του ουρανού.

Το πεφτάστερι άρχισε να φλερτάρει τη γαία.
Να έρχεται όλο και πιο κοντά της.
Και τότε το κατάλαβε.
Είχε παγιδευτεί από αυτή.

Και ορμούσε άθελα και ακατανίκητα να πληγώσει το κορμί του έρωτά του και να συνθλιβεί από αυτό.
Την τελευταία στιγμή είδε πως ο δρόμος του τελείωνε σε κάτι αστεία δίποδα. Σε κάτι ανθρώπους.
Η γη θα επιβίωνε από τον παράφορο έρωτα του πεφτέσταρου. Ετούτοι οι άνθρωποι όμως όχι.
Το πεφτάστερο άρχισε να φλέγεται. Να προλάβει να αυτοκαταστραφεί πριν προλάβει να καταστρέψει. Μα σε αυτόν τον αγώνα δρόμου θα ήταν η καταστροφή που θα έκοβε το νήμα πρώτη.
Το νήμα της ζωής τριών αθώων ανθρώπων.

Εκείνοι γευμάτιζαν. Το πεφτάστερο μπορούσε να ακούσει πλέον τους ήχους του γεύματος τους.
Τα κουτάλια που σκάβαν μια φτωχική σούπα για λίγο κομμάτι κρέας.
Τα στόματα που πεινασμένα ρουφούσαν.
Ήταν από εκείνους τους ανθρώπους που ήταν πλούσιοι με τα λίγα που είχαν. Ευγνώμονες για τα λίγα που είχαν.

Το πεφτάστερο έπεσε πάνω στην καλύβα τους διαλύοντας τα ανθρώπινα κορμιά τους.
Οι ατμοί των ανθρώπων και του πεφτάστερου γίναν ένα. Ένα φάντασμα με μια επίγνωση ενισχυμένη από τη μοναξιά του ουρανού και την τραγική ειρωνεία της ζωής.

Το φάντασμα θα άρχιζε να σεργιανά τον πλανήτη, αναζητώντας απαντήσεις για το τι ήταν το πεφτέστερο που σκότωσε τους ανθρώπους και για το τι ήταν αυτό το είδος το ανθρώπινο που είχε σκοτώσει το πεφτάστερο.

Λίγα χιλιόμετρα μακριά κάποιος γαμούσε το παιδί του. Το φάντασμα που γεννήθηκε από το σμίξιμο αυτού που είχε σκοτώσει και αυτών που είχαν σκοτωθεί, ο εξαϋλωμένος αστράνθρωπος έκλεισε τα μάτια του και προχώρησε παρακάτω.

Λίγο πιο πέρα ένας νταβατζής χαλούσε με βιτριόλι το πρόσωπο μιας κοπέλας που αυτός και οι συνεργοί του την είχαν κάνει πόρνη βιάζοντας της κατ’ εξακολούθηση.

Το φάντασμα έκλεισε τα μάτια του ξανά.

Χιλιόμετρα μακριά. Ένας πρόεδρος σκότωνε με τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη του ένα ολόκληρο σχολείο.

Ένας γιατρός σκότωνε αργά μια έγκυο με φάρμακα που θα τον κάναν πλούσιο.

Ένας γείτονας κλωτσούσε έναν άστεγο.

‘Ενας άλλος σκότωνε με φόλα ένα σκύλο που του έγλυφε τα χέρια.

Ένας βιομήχανος δηλητηρίαζε ένα ποτάμι. Άλλος μια θάλασσα.


Το πεφτάστερο ρώτησε τους αθώους που είχε σκοτώσει;
Ώστε αυτό είναι οι άνθρωποι;

Και εκείνοι του απάντησαν κατεβάζοντας το άυλο πια κεφάλι τους.
Για αυτό κοιτάτε πάντα χαμηλά; Από ντροπή;

Οι νεκροί σηκώσαν τα μάτια τους για να αντικρύσουν τα μάτια του πεφτάστερου που τους είχε σκοτώσει. Το φονιά τους που μιλούσε στη ψυχή τους.

Οι εφημερίδες και τα κανάλια χαρήκαν με το σπάνιο φόνο εξ ουρανού. Αυτός ο φόνος ο σπάνιος, ο ουράνιος εξαγίαζε όλους τους δολοφόνους.

Η γη συνθλίβει σκέφτηκε το πεφτάστερο και τα θύματα του από κοινού.

Η γη συντρίβει σκέφτηκαν.

Τώρα πια το πεφτάστερο ήξερε γιατί είχε έρθει σε αυτόν τον πλανήτη. Δεν ήρθε για να σκοτώσει αθώους. Να τους λυτρώσει ήρθε. Να τους πάρει στον ουρανό.

Το φάντασμα εξαχνώθηκε. Τα μόρια του ανέβηκαν ψηλά και πιο ψηλά μακριά από αυτή τη σφαίρα του διαρκούς θρήνου και την ατμόσφαιρα της που προστάτευε την έμβια κακία από την ψυχρότητα του άψυχου.

Εκεί ψηλά το φάντασμα θα γινόταν ένα σώμα πάγου. Θα ξανάρχιζε να κινείται. Θα ξεχνούσε. Θα ξαναγινόταν αλάνι του ουρανού. Μα μετά από χιλιετίες ποτέ μα ποτέ δε θα ξαστοχούσε.
Το πεφτάστερι θα μάζευε ψυχές που δεν άξιζε να υποφέρουν από τη σκληρότητα του βίου.
Και θα γινόταν κάποτε ο πλανήτης άκακων πλασμάτων.

Πέτρος Αργυρίου

ΠΗΓΗ...http://www.ramnousia.com

Διαβάστε Περισσότερα

ΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΧΩΡΙΣ COCA-COLA.

Γράφει ο Κώστας Σταυρακάκης

"Ένα λαό όταν τον κατακτήσεις με το ντουφέκι θα λευτερωθεί, αν τον διαβρώσεις όμως, τον παίρνει ο διάολος"!

Αυτά τα λόγια μου 'πε ο βοσκός και ποιμένας των Σφακίων παπα-Γιώργης και τα 'γραψα, βαθιά στο νου μου, να τα θυμάμαι. Τα λέω και τα γράφω συχνά, για να τα μάθουνε τα παιδιά μου, μα και όσοι φίλοι έχουνε αυτιά και γροικούνε μα και μάτια που όταν ξανοίγουνε θωρούνε. Κάθε φορά που βλέπω χάμπουργκερς, κόκα κόλα, ουίσκι και κοσμοπολίτικα αιμομικτικά σίριαλς, θυμάμαι τον πνευματικό μου πατέρα παπα-Γιώργη Χιωτάκη και δε μου πάει να τα απολαύσω.

Μικιό κοπέλι γευόμουνα τα κεράσματα του κυρού μου στον καφενέ ή των φίλων του και απολάμβανα τη γεύση της ζεστής σουμάδας ή της λεμονάδας και της χαρουμπίας, με καμάρι. Αργότερα, ντελικανής απολάμβανα με το αεράκι κάτω απ'το μεγάλο ευκάλυπτο της πλατείας την τσικουδιά, το κοκκινέλι, που και που κανένα οφτό και μπόλικα λαχανίδια και τοπικά μερακλίδικα μεζεδάκια. Όμορφοι καιροί που ευτυχώς πότε πότε αναβιώνουμε και τώρα τη μια στη Σητεία, την άλλη στα Γεραπετρίτικα, στο Μεραμπέλο, στη Μεσαρά, στο Ρέθεμνος και στα Σφακιά, μα και στο Ηράκλειο και στα Χανιά!
Πως να το κάνουμε, τα κατάλοιπα της παιδικής ηλικίας με ακολουθούν και με αποτρέπουν να μασώ Αμερικάνικες τσίχλες που αφειδώς μου προσφέρουν τα χαζοκούτια.

Βέβαια, η ηλικία του μικρού μου γιου δε μου επιτρέπει να τον εθίσω από τώρα στη ρακοποσιά, ούτε χαρουμπία βρίσκω, ούτε τα σποτάκια τον αφήνουν να χαίρεται ντόπια προϊόντα. Πότε τσίκλες μου ζητά, πότε κόκα κόλα, πότε χάμπουργκερς και καμιά φορά κανένα παιχνιδάκι για να βομβαρδίσει τους κακούς.

Αλήθεια, τώρα που εμείς στα Βαλκάνια γίναμε κακοί, μήπως να πούμε στους καλούς Αμερικάνους "ευχαριστώ που μας ξυπνάτε με έξυπνες μπόμπες και σας μακαρίζουμε που μας δίνετε το δικαίωμα της εξάρτησης στα ευγενή προιόντα σας";
Μήπως πρέπει να σκύψουμε ευλαβικά το κεφάλι στον πουροφόρο πλανητάρχη μας που εδραιώνει ξανά τους συνυπογράφοντες σόσιαλ ηγέτες μας, μήπως πρέπει να τον προσκυνήσουμε που γαλουχεί αυτό καλό παιδί των οικονομικών, το γνήσιο χριστιανόπουλο, για να έχει πλούσια τα ελέη του Θεού από την ανοικοδόμηση για τα κολλητά φιλαράκια του, αναβιώνοντας τας Θείας Γραφάς:

"Διαμερίσαντο τα ιμάτια μου εν εαυτοίς και επί τον ιματισμό μου έβαλαν κλήρον".

Φίλοι μου, λένε πως, όταν μασάνε οι έχοντες και κατέχοντες, περισσεύουν κόκαλα...

Επειδή τα βιώματα μου με αποτρέπουν να πάρω κόκκαλο, λέω να καλέσω τα φιλαράκια μου απ' τη Ζάκρο ως την Κίσαμο και κάμποσους από το βορά, να βάλουμε κάτω τα πράματα και να συναποφασίσουμε:

-Θέλουμε ή δε θέλουμε τα ευγενή προιόντα του σύγχρονου πολιτισμού των "καλών" της Εσπερίας;
-Θέλουμε ή δε θέλουμε τα ανταλλάξιμα της βίας;
-Θέλουμε ή δε θέλουμε βόμβες να συνετιστούμε;

Φίλοι μου ειλικρινά θέλω τη γνώμη σας αν μπορούμε σκιάς μια ώρα να ζήσουμε χωρίς κόκα(κο)λα. Ζητώ τη γνώμη των ειδικών στο αν διακινδυνεύουμε τη σωματική μας ακεραιότητα, την υγεία μας, την ψυχική υγεία των παιδιών μας, αν έστω μια μέρα αρνηθούμε τα πιτηδειοξομπολιασμένα καταναλωτικά αγαθά της δυτικής κουλτούρας.

Μια μέρα, έστω μια μέρα το χρόνο, μήπως μπορούσαμε να αφιερώσουμε στα δικά μας εκλεκτά προϊόντα και στα υπέροχα τρόφιμα και τα ποτά μας, μια μέρα με ντόπιες λιχουδιές, μεζεδάκια και την καταπληκτική κουζίνα μας;
Για ένα πράμα πάντως είμαι σίγουρος: Αργά ή γρήγορα, ο υπερήφανος Σέρβικος Λαός θα αποκτήσει ειρήνη και ελευθερία, θα ανοικοδομήσει ξανά την ψυχή, την καρδιά και τον τόπο του με γερά θεμέλια από τα ιδεώδη του.
Ο Κουρδικός Λαός θα τινάξει το βαρύ ζυγό.

Εμείς όμως, πότε θα λευτερωθούμε;

ΠΗΓΗ...http://www.ramnousia.com

Διαβάστε Περισσότερα

ΤΑ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ, ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΚΑΙ ΜΕ ΤΗ ΔΥΤΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ.

Του Μιχαήλ Χούλη, Θεολόγου

ΟΤΑΝ ΛΕΜΕ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ εννοούμε τον αληθινό τρόπο λατρείας του Θεού, την ορθή Λειτουργία και δόξα περί Θεού, σε αντιδιαστολή με την αίρεση, την θρησκεία και την ιδεολογία. Αίρεση είναι η διαστρέβλωση της πίστεως, Θρησκεία είναι απόψεις περί Θεού (αποσπασματικές, λανθασμένες ή φανταστικές) και Ιδεολογία είναι μονομερής λειτουργία στον άνθρωπο, αφού ο άνθρωπος δεν έχει μόνο διανόηση, αλλά και συναίσθημα και βούληση και ξεχωριστές εκφράσεις αγάπης στην πράξη.  
Η Εκκλησία είναι η όντως Αποκάλυψη του Θεού στην ιστορία, ήτοι ένας νέος τρόπος χαρισματικής κοινοτικής ζωής μέσα στο Σώμα του Χριστού, που οδηγεί στη σωτηρία τα μέλη Του και βρίσκεται σε αρμονική σχέση όχι μόνο με το Θεό αλλά και με τους συνανθρώπους μας και τη φύση.

Η ΕΣΧΑΤΟΛΟΓΙΚΗ ΒΑΣΗ ΚΑΙ Η ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΖΩΗ: Η Ορθοδοξία διδάσκει την από εδώ και τώρα πρόγευση της Βασιλείας του Θεού και όχι μόνο τη βίωσή της στα έσχατα. Η Ορθόδοξη χριστιανική συνείδηση διακατέχεται από έντονη αναμονή, αλλά και εκκλησιαστική εμπειρία των δωρεών του Αγίου Πνεύματος.
Η εσωτερική αναδημιουργία των μελών του εκκλησιαστικού σώματος, δια της συνεχούς μετανοίας, προσευχής, Θ. Ευχαριστίας και έργων αγάπης, οδηγεί στην Λειτουργική εμπειρία των εσχάτων από τον ενεστώτα ήδη χρόνο και μέσα στην ιστορία. Το ‘ελθέτω η βασιλεία σου’ είναι η καθημερινή προσευχή της Κοινότητος, που συνεχίζει αγιαστικώς να βιώνει το ‘Μαράν αθά’ (έλα Κύριε Ιησού) της πρώτης Εκκλησίας. «Η βασιλεία του Θεού εντός υμών εστί», εξηγεί ο Χριστός, προαναγγέλλοντας την άκτιστη χάρη που θα συντροφεύει τους αγίους μετά την Πεντηκοστή. Ο φωτισμός είναι καρπός της συνάντησης του πιστού με την χάρη του Υψίστου, που καθ’ οδόν, πρόσωπο με πρόσωπο και δια της πίστεως, διενεργείται Λειτουργικά μέσω των μυστηρίων στη εσωτερική καρδία του χριστιανού και προϋποθέτει την ανάσταση του Θεανθρώπου. Δεν πρόκειται επομένως για προσανατολισμό σε μια ηθική μόνο ζωή, ούτε για μεταφυσική νοησιαρχία, παρά για πνευματική και Χριστοκεντρική βίωση της αιωνιότητος στον συμπυκνωμένο και λειτουργικώς ανακαινισμένο χρόνο. Η αγάπη, η ειρήνη και η δικαιοσύνη είναι δηλαδή συνέπεια της Πνευματοκίνητης ζωής του πιστού και όχι τυπικές εκδηλώσεις και διαγωγή ευσεβιστικών τάσεων.

Ο ΛΑΤΡΕΥΤΙΚΟΣ ΤΗΣ ΠΛΟΥΤΟΣ Πλούσια η λατρευτική ζωή της Ορθόδοξης Εκκλησίας, πλαισιωμένη από ιερές ακολουθίες, τελετές, ύμνους και μυστήρια που αγκαλιάζουν και εξαγιάζουν τους πιστούς, ενώ μεταμορφώνουν χάριτι τα έργα τους και θεραπεύουν τις αδυναμίες τους, καθ’ όλη την διάρκεια του ημερονυχτίου: Κατά τον όρθρο, Θεία Λειτουργία, εσπερινό, απόδειπνο, δια των αγρυπνιών κ.α.  Εύστοχα ο ρώσος λογοτέχνης Ν. Γκόγκολ δήλωσε ότι αν ο κόσμος δεν έχει καταστραφεί ακόμη αυτό οφείλεται στη Θεία Λειτουργία (‘Λειτουργία’, σ. 100). Σχεδόν καθημερινά γεύονται πράγματι οι πιστοί το μυστήριο της Βασιλείας του Θεού στους τέσσερις τύπους της Θείας Λειτουργίας: Ιακώβου του Αδελφοθέου, Μ. Βασιλείου, Ιω. Χρυσοστόμου και Προηγιασμένων Δώρων. Σε αντιδιαστολή με τα πιστευτέα και πρακτέα (Πίστη και Ηθική) –από τα οποία δεν επιτρέπεται να αφαιρεθεί ή προστεθεί ούτε ένα «ι»- η λειτουργική ζωή μπορεί να εμπλουτίζεται στη πάροδο του χρόνου εισάγοντας νέες συνθέσεις και ποιητικές δημιουργίες.
Ο τρόπος και χρόνος των μυστηρίων διαφέρει ως γνωστόν ανάμεσα στην Ανατολική και Δυτική Εκκλησία, αλλά και στον Προτεσταντισμό πολλά μυστήρια έχουν ατονήσει και απέβαλαν το πρωταρχικό τους περιεχόμενο. Ακόμη, ενώ η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία χρησιμοποιεί στη λατρεία διάφορα μουσικά όργανα, η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν τα χρησιμοποιεί, αν και στην Κέρκυρα και γενικά τα Ιόνια νησιά συναντώνται η πολυφωνική χορωδία και το αρμόνιο. Η βυζαντινή υμνωδία είναι μάλιστα μονοφωνική, ενώ στη δυτική και ευρωπαϊκή έχει εισαχθεί η πολυφωνία. Λατρευτική γλώσσα σε όλο τον Ρωμαιοκαθολικό κόσμο ήταν τα λατινικά, αν και, αρκετά χρόνια πριν εκπνεύσει ο 20ος αιώνας, μεταφράστηκε η λειτουργία στις καθομιλούμενες γλώσσες των διαφόρων χωρών. Στην Ορθόδοξη Εκκλησία η γλώσσα της λατρείας εξακολουθεί να είναι η κοινή ελληνική των χρόνων της Καινής Διαθήκης.
 Η ΑΣΚΗΤΙΚΟΤΗΤΑ:  Η προσευχή, η ταπείνωση, η μετάνοια, η μυστηριακή ζωή, η εγκράτεια, η πατερική μελέτη της Αγίας Γραφής  είναι τρόποι-δρόμοι πνευματικής ανόδου για όλους τους πιστούς, έγγαμους και άγαμους, νέους και γεροντότερους, άντρες και γυναίκες, μοναχούς, ιερείς και λαϊκούς. Ιδιαίτερα οι νηστείες (κακιών και τροφών) Τετάρτης και Παρασκευής, των διαφόρων εορτών και των Σαρακοστών, ανοίγουν δρόμους αγιασμού στους χριστιανούς και επιλύουν συνειδητά το οικολογικό πρόβλημα, αφού ο άνθρωπος έτσι γνωρίζει τα όριά του και συμβαδίζει υγιώς με τη φύση. Διδασκόμαστε να είμαστε παθοκτόνοι και όχι σωματοκτόνοι στην Ορθόδοξη άσκηση. Εξαγιάζουμε τη φύση χωρίς να την αρνούμαστε. Χωρίς να στερείται η μεν Δυτική Εκκλησία από αξιόλογους ασκητές και ποικίλα μοναχικά τάγματα, ο δε Προτεσταντισμός από διάφορες ευαγγελικές αδελφότητες, εν τούτοις στη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία επικρατεί κυρίως η ανάγκη για έργα πίστεως και στον Προτεσταντικό χώρο μια ηθική ζωή που προσαρμόζεται στις απαιτήσεις κάθε ατόμου.      
   
Η ΑΦΟΣΙΩΣΗ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΚΑΙ Η ΔΙΟΙΚΗΣΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ: Η Ορθοδοξία είναι η Εκκλησία της Παραδόσεως, των Πατέρων και των Οικουμενικών Συνόδων. Ακολουθεί «ό,τι πάντοτε, πανταχού και υπό πάντων επιστεύθη», αφού και ο απ. Ιούδας προειδοποιεί ότι η σωστή πίστη «μια για πάντα παραδόθηκε στους αγίους» (1,3) και ως εκ τούτου δεν επιδέχεται βελτίωση ή αλλαγή (παρά μόνο εμβάθυνση). ‘Τα πάντα ρει’, σύμφωνα και με τον Ηράκλειτο, όμως η χριστιανική πίστη και η ηθική παραμένουν αμετάβλητα και στους αιώνες, δηλονότι το Σύμβολο της Πίστεως και η Επί του Όρους Ομιλία, που μένουν ακλόνητα θεμέλια τέλειας χριστιανικής ζωής, όπως άλλωστε και ο Παρθενώνας δεν μπορεί να τελειοποιηθεί περισσότερο. 400 τόμοι Πατερικών έργων επισημαίνουν τον πλούτο της εκκλησιαστικής Παραδόσεως, την αλήθεια που ακολουθεί πιστά η Ορθοδοξία.

Ο απ. Παύλος, γράφοντας στους Γαλάτες (στην κεντρική Μ. Ασία), αναφέρει την αξία της υγιούς πίστεως ως εξής: «Αν εμείς οι ίδιοι, ή κάποιος άγγελος από τον ουρανό, σας κηρύξει διαφορετικό ευαγγέλιο από εκείνο που σας κηρύξαμε, αυτός να είναι ανάθεμα» (1,8). Όταν λέμε όμως εκκλησιαστική Παράδοση δεν εννοούμε τις διάφορες λαϊκές τοπικές παραδόσεις, που μπορεί να περιέχουν και παγανιστικά ή αιρετικά στοιχεία ή προλήψεις, αλλά αναφερόμαστε στις αιωνίου κύρους διδασκαλίες της Εκκλησίας, η οποία είναι αλήθεια πως μπορεί να πλησιάζει με διαφορετικές μεθόδους τον άνθρωπο, σκύβοντας θεραπευτικά στα εμφανιζόμενα προβλήματά του και στις διάφορες χρονικές συγκυρίες που αυτά εμφανίζονται.

Νέες ευχές, τα άμφια των ιερέων, η απλούστευση της γλώσσας ορισμένων περικοπών (απόδοση στη νεοελληνική μετά το πρωτότυπο), η διάρκεια των ακολουθιών κ.α. είναι θέματα που μπορούν λ.χ. να προσαρμόζονται κάθε φορά στις ανάγκες του κόσμου, μετά όμως από αποφάσεις εκκλησιαστικών συνόδων και όχι αυθαίρετα.

Διαφορές στην Παράδοση έχουμε βεβαίως σε Ανατολή και Δύση, όπως η λεγόμενη κληρικοκρατία που κάποτε υπερτονίστηκε στη Δύση (οι ιερείς παρέμειναν άγαμοι, ενώ οι ανώτεροι ιερείς ανήκαν σε ανώτερες τάξεις), ενώ στον Ορθόδοξο χώρο αφενός μεν έγινε δεκτή η δυνατότητα γάμου στους διακόνους και πρεσβυτέρους, αφετέρου κλήρος και λαός παρέμειναν ισότιμα μέλη της Εκκλησίας, και μπορούσε να δει κανείς στο Βυζάντιο έναν χωρικό λ.χ. να φτάνει στο αξίωμα του Πατριάρχη. Στον Προτεσταντισμό αντίθετα χάθηκε η έννοια της μυστηριακής ιεροσύνης. Όσον αφορά στη διοίκηση της Εκκλησίας, στην Ορθοδοξία παρέμεινε επί το δημοκρατικότερον ο συνοδικός θεσμός, ενώ στον Ρωμαιοκαθολικισμό η αρχή του ενός (του Πάπα) θεωρείται ότι δύναται να ξεπερνά σε αυθεντία και αυτές ακόμη τις αποφάσεις των Οικουμενικών συνόδων (Πρωτείο και Αλάθητο). Τέλος, στη Δύση παρήχθησαν νέα δόγματα (Filioque-Εκπόρευση Αγίου Πνεύματος και εκ του Υιού, Άσπιλος Σύλληψις Θεοτόκου, Καθαρτήριο πυρ, Πλεονάζοντα έργα των αγίων, που χρησιμοποιούνται και για τη σωτηρία άλλων κ.α.), ενώ οι Προτεστάντες αφαίρεσαν πολλά στοιχεία αρχικής εκκλησιαστικής Παράδοσης και βάσισαν την πίστη τους στις αρχές: ‘Μόνο η Πίστη’ (και όχι τόσο τα έργα) αρκεί για τη σωτηρία, ‘Μόνο η Γραφή’ θεωρείται αυθεντία (μπορεί να ερμηνεύεται κατά συνείδηση) και ‘Μόνο η Χάρη’ σώζει (και όχι η συνέργεια Θεού-ανθρώπων). Για την Ιεροσύνη πιστεύουν πως δεν είναι ιδιαίτερο μυστήριο (δέχονται μόνο τη γενική ιεροσύνη των πιστών) και κρατήσανε ως μυστήρια μόνο το Βάπτισμα και τη Θ. Ευχαριστία, αν και αρνούνται την μεταβολή των Τιμίων Δώρων σε σώμα και αίμα Χριστού.     

  
Η ΑΓΑΠΗ ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ ΚΑΙ Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΤΗΤΑ: Σημαντικό στοιχείο χριστιανικής, και φυσικά Ορθόδοξης ζωής, είναι και η άδολη αγάπη που δίνει από το υστέρημα, αλλά και σταυρώνεται χωρίς να σταυρώνει τους άλλους. Είναι η αγάπη του Χριστού, ο οποίος πάνω από το σταυρό του συγχώρεσε πλήρως τους σταυρωτές Του. Αντίθετο παράδειγμα εξέφρασαν οι σταυροφόροι, οι δουλέμποροι, οι ευρωπαίοι αποικιοκράτες και μέχρι τα νεώτερα χρόνια οι ρατσιστές όλων των αποχρώσεων. Στον Χριστιανισμό διδάσκεται η αγάπη και προς τους εχθρούς -και μάλιστα ο πολύς Νίτσε αναγνώρισε ότι αυτό αποτελεί, αξιολογικά, πλήρη ανατροπή του αρχαίου κόσμου- η ισότητα, η ελευθερία, η δικαιοσύνη και η έλλειψη διακρίσεων. Τέλος, ο απ. Παύλος τονίζει ότι εν Χριστώ «ούτε Ιουδαίος υπάρχει ούτε Έλληνας, δεν υπάρχει δούλος ούτε ελεύθερος, δεν υπάρχει άντρας και γυναίκα» (Γαλ. 3,28), αφού όλοι είμαστε εν Αυτώ ένας άνθρωπος και δι’ υιοθεσίας παιδιά του Θεού. Εκ της φύσεώς της επομένως δεν χωράνε διακρίσεις στην Εκκλησία.

ΒΟΗΘΗΜΑΤΑ:
-«Βήματα πίστεως και ζωής», Ν. Νευράκη, Αθ. 2007
-«Βήματα πίστεως και ζωής», ΟΕΔΒ
-«Χριστιανισμός και Θρησκεύματα», Ν. Νευράκη, Αθ. 1999
-«Χριστιανισμός και Θρησκεύματα», ΟΕΔΒ 



ΠΗΓΗ...http://www.agioritikovima.gr

Διαβάστε Περισσότερα

ΠΑΣΥ: ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΚΑΛΕΣΜΑ ΜΑΖΙΚΗΣ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΤΙΣ 20 ΦΛΕΒΑΡΗ

Αγρότες, αγρότισσες ,

      Βρισκόμαστε στην 4η βδομάδα  υπερήφανου αγώνα στα μπλόκα της αγροτιάς  για το δίκιο και την επιβίωση μας. 
      Παλεύουμε ενάντια στην πολιτική της  ΚΑΠ της ΕΕ και της κυβέρνησης που μας εξοντώνουν. Σε αυτό τον αγώνα μας καθημερινά γνωρίζουμε και συναντάμε  χιλιάδες  εργαζόμενους, νέους, γυναίκες, συνταξιούχους, που βιώνουμε τα ίδια προβλήματα και βάσανα. Η συμπαράσταση τους μας δυναμώνει στον πολυήμερο αγώνα μας στους δρόμους.  Καταλάβαμε ακόμη καλύτερα το κοινό συμφέρον στη δράση, αφού  όλοι είμαστε θύματα  αυτής της άγριας  πολιτικής, για να μην πληρώσουν τίποτα για την κρίση που δημιούργησαν τα μονοπώλια και οι επιχειρηματικοί όμιλοι.
       
      Κοινός λοιπόν και ο  αγώνας μας! 

      Σας καλούμε δυναμικά να διαδηλώσουμε και να πορευτούμε στις 20/2 σε πανελλαδικό συντονισμό , αγροτιά - εργατιά μια γροθιά,  μαζί  με την αγωνιζόμενη νεολαία, τα κινήματα των συνταξιούχων και των  γυναικών, συμμετέχοντας δυναμικά στις απεργιακές συγκεντρώσεις των εργαζομένων σε όλες τις πόλεις της χώρας μαζί με το ΠΑΜΕ και τα ταξικά Εργατικά Κέντρα.

     Μαζικά να τους στείλουμε το μήνυμα  της λαϊκής , αγωνιστικής  συμμαχίας, που έχει ανάγκη ο λαός και ο τόπος μας.  Εμείς που παράγουμε τρόφιμα και όλο τον πλούτο, δεν μπορεί και δεν πρέπει να επιτρέψουμε πολιτικές και μέτρα, που μας εξαθλιώνουν και μας οδηγούν στην πείνα και τον αφανισμό. Προκειμένου να κυριαρχεί, να ληστεύει και να απολαμβάνει τον κόπο και τον ιδρώτα μας μια χούφτα ανθρώπων, η πλουτοκρατία, που στηρίζει και ενισχύει με κάθε τρόπο  η τρικομματική κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ. 
   
     Ενωμένοι θα απαντήσουμε στην  κυβερνητική αδιαλλαξία, τον  αυταρχισμό και την ωμή βία των επιθέσεων με χημικά και συλλήψεων των αγωνιζόμενων αγροτών, της πολιτικής επιστράτευσης απεργών ναυτεργατών και εργαζόμενων στις μεταφορές, των αγροτοδικείων και επιθέσεων με προβοκάτσια στους  συνδικαλιστές των ταξικών σωματείων του ΠΑΜΕ.
    Δεν θα αφήσουμε να περάσει η αντιδραστική πολιτική «νόμος και τάξη», γιατί σημαίνει ξεκλήρισμα, φτώχεια, εξαθλίωση και άγρια καταστολή, όταν τολμάς ακόμα και   να διαμαρτυρηθείς! Αυτό είναι το παρόν και το μέλλον του καπιταλισμού για το λαό!

     Γι’ αυτό η κρατική βία  αναγορεύει το λαό σε εχθρό, ταυτόχρονα δείχνει το φόβο της τρικομματικής κυβέρνησης  μπροστά στο άπλωμα  της λαϊκής οργής και αγανάκτησης , απέναντι στη βαρβαρότητα της πολιτικής της.
    Έχουμε κάθε συμφέρον για  ρήξη και ανατροπή αυτής της πολιτικής, με τον ενωτικό, μαζικό  αγώνα της λαϊκής συμμαχίας, που έχει για προοπτική μια άλλη φιλολαϊκή πολιτική, με την εξασφάλιση της λαϊκής ευημερίας και όχι της ανεργίας και της στυγνής εκμετάλλευσης.

     Μπορούμε να χορτάσουμε ψωμί, νάχουμε δουλειά,  φροντίδα στην υγεία μας και μόρφωση για τα παιδιά μας, ανάπτυξη για τον τόπο μας, όταν απαλλαγούμε από τους εκμεταλλευτές μας, την ΕΕ, τα μονοπώλια  και τους πολιτικούς  εκφραστές τους.   
     Όταν τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής  γίνουν περιουσία όλης της κοινωνίας και σχεδιασμένα λειτουργούν για την ικανοποίηση των αναγκών του λαού και όχι των κερδών των μονοπωλίων.     
     Όταν η κοινωνικοποίηση της γης και η λειτουργία των παραγωγικών συνεταιρισμών των μικροπαραγωγών, που θα παράγουν ενταγμένοι στον κεντρικό σχεδιασμό  και τότε θάχουμε καλά, φτηνά, σε επάρκεια τρόφιμα για όλο το λαό και όχι συσσίτια, πείνα και δυστυχία.

    Εμπρός κλιμακώνουμε και δυναμώνουμε τους αγώνες και τη συμμαχία !

    ΟΛΟΙ στα ΜΠΛΟΚΑ του αγώνα, μαζικά , αποφασιστικά, στις 20 ΦΛΕΒΑΡΗ ! 



16 Φλεβάρη 2013                                 Πανελλαδική Γραμματεία της ΠΑΣΥ

Διαβάστε Περισσότερα

Ο ΑΛΜΩΠΑΙΟΣ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΣΤΗΣ ΝΙΚΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ.

Ο Νίκος Παπαδόπουλος γεννήθηκε στην Αριδαία και ξεκίνησε την καριέρα του από τον Εθνικό Αριδαίας. Από εκεί μεταπήδησε στην ομάδα του Αλμωπού Αριδαίας, όπου αγωνίστηκε μέχρι το 1996, με 58 συμμετοχές στη Γ’ Εθνική πετυχαίνοντας 5 γκολ. Το μεγάλο βήμα στην καριέρα του έγινε με τη μεταγραφή του στην ομάδα του Πανηλειακού την περίοδο ‘96-’97, κατά την οποία αγωνίστηκε στην Α’ Εθνική. Στην ομάδα του Πύργου αγωνίστηκε έξι χρόνια, έχοντας 80 συμμετοχές σε Α’ και Β’ Εθνική, σημειώνοντας και 2 γκολ. Διάλλειμα στην εξάχρονη πορεία του με τον Πανηλειακό αποτέλεσε η συνεργασία του με την ομάδα της Νάουσας στη Β’ Εθνική το 1999, ως δανεικός με 23 συμμετοχές.

Το 2003 μεταγράφηκε στον Απόλλωνα Καλαμαριάς και έχοντας μια πολύ καλή παρουσία βοήθησε τα μέγιστα, ως αρχηγός της ομάδας, στην άνοδο της Καλαμαριάς στην Α’ Εθνική. Τη φανέλα του Απόλλωνα φόρεσε ως το 2009, μετρώντας 131 συμμετοχές και 2 γκολ.

Από το 2009 εώς τον Μάιο του 2011 αγωνίστηκε με την ομάδα του Αγροτικού Αστέρα στη Β’ Εθνική έχοντας 45 συμμετοχές. Υπηρξε συμπαίκτης  του Γιωργου Κόλτση στον Απόλλωνα Καλαμαριάς, που γεννήθηκε στους ΠΡΟΜΑΧΟΥΣ ,στην Α ΕΘΝΙΚΗ ΚΑΤΗΤΟΡΙΑ    (SUPER LEGOUE)     


ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ-ΡΕΠΟΡΤΑΖ
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΠΑΤΣΗΣ.

Διαβάστε Περισσότερα

Ο ΠΡΟΜΑΧΙΩΤΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΛΤΣΗΣ ΣΥΝΕΡΓΑΤΗΣ ΠΡΟΠΟΝΗΤΗ ΤΗΣ ΑΕΛ ΚΑΛΛΟΝΗΣ.

Συνεργάτης Προπονητή: Γιώργος Κόλτσης

Ο Γιώργος Κόλτσης γεννήθηκε στις 22 Οκτωβρίου του 1974 στους Προμάχους  Αριδαίας  του νομού Πέλλας. Κατά τη διάρκεια της ποδοσφαιρικής του καριέρας συμμετείχε σε ομάδες τόσο της Α’ όσο και της Β’ Εθνικής σημειώνοντας 346 συμμετοχές (191 στην Α’ και 155 στη Β’) αγωνιζόμενος στη θέση του αμυντικού.

Το ντεμπούτο του ως ποδοσφαιριστής το έκανε το 1996 στην Καβάλα. Το 2000 μετακόμισε στον Πύργο για λογαριασμό του Πανηλειακού στον οποίο έμεινε για δύο χρόνια και στη συνέχεια πήρε μετεγγραφή για τον Πατραϊκό και μετέπειτα για την Παναχαϊκή. Το 2006 επανήλθε στη Βόρεια Ελλάδα και φόρεσε τη φανέλα του Απόλλωνα Καλαμαριάς μέχρι το 2008. Ακολούθησαν η Βέροια, ο Λεβαδειακός, η Ηλιούπολη και ο Ηλυσιακός στον οποίο κρέμασε τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια. Η ΑΕΛ ΚΑΛΛΟΝΗΣ είναι ο πρώτος του σταθμός στην προπονητική του καριέρα ως συνεργάτης του προπονητή Μπάμπη Τεννέ.

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ-ΡΕΠΟΡΤΑΖ

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΠΑΤΣΗΣ.

Διαβάστε Περισσότερα

ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΔΟΞΑ ΣΤΟΥΣ ΠΡΟΜΑΧΟΥΣ!!!

Με λαμπρότητα και αίσθημα εθνικής ομοψυχίας τίμησε σήμερα η συντεταγμένη πολιτεία τους αγώνες των ηρωικών κατοίκων των Προμάχων, γιορτάζοντας τα 100 χρόνια της απελευθέρωσης της Μακεδονίας μας.
Την εκδήλωση διοργάνωσε η περιφερειακή ενότητα Πέλλας σε συνεργασία με την κοινότητα και τον μορφωτικό σύλλογο Προμάχων «ΟΙ ΠΡΟΜΑΧΟΙ».
Παραβρέθηκαν ο περιφερειάρχης κεντρικής Μακεδονίας  Απ. Τζιτζικώστας, ο αντιπεριφερειάρχης  Πέλλας  Θ. Θεοδωρίδης, ο στρατηγός διοικητής της β’ μεραρχίας  Π.Γεωργίου, οι βουλευτές του νομού Πέλλας, οι δήμαρχοι Αριδαίας και Έδεσσας, δημοτικοί και τοπικοί σύμβουλοι και πλήθος κόσμου.
Παρά την συνεχή βροχή, μετά την Θεία λειτουργία, τελέστηκε επιμνημόσυνη  δέηση εις μνήμην των πεσόντων, στο μνημείο ηρώων του χωριού, ακολούθησε κατάθεση  στεφάνων και εψάλλη ο εθνικός μας ύμνος, απο τμήματα του δημοτικού σχολείου και του γυμνασίου Προμάχων.
Στην συνέχεια ακολούθησε απονομή τιμητικής πλακέτας από τον περιφερειάρχη προς το χωριό των Προμάχων , την οποία παρέλαβαν από κοινού η πρόεδρος της τοπικής κοινότητας Μ. Γιουρούκη και ο πρόεδρος του μορφωτικού συλλόγου Χ. Μπάτσης.
Κατόπιν απηύθυναν σύντομο χαιρετισμό ο περιφερειάρχης , ο αντιπεριφερειάρχης και ο δήμαρχος Αλμωπίας.
Τον λόγο έλαβε μετά ο ιστορικός συγγραφέας  Ι.Παπαλαζάρου, ο οποίος με μια  γλαφυρή ομιλία,  που καθήλωσε το ακροατήριο, εξιστόρησε με παραστατικό τρόπο,  την προσφορά στον αγώνα των ηρωικών κατοίκων του τόπου και στο τέλος καταχειροκροτήθηκε.
Η εκδήλωση έκλεισε με παρουσίαση τοπικών παραδοσιακών χορών από τα τρία τμήματα του συλλόγου του χωριού, κάνοντας το πολυπληθές κοινό να ριγήσει από υπερηφάνεια και συγκίνηση.
Αξίζουν πολλά συγχαρητήρια στην περιφέρεια Πέλλας και ειδικά στην περιφερειακή σύμβουλο Μ. Ζωγράφου, η οποία ήταν ο ιθύνων νους της όλης εκδήλωσης, καθώς και στα παιδιά του μορφωτικού συλλόγου Προμάχων, για την άρτια διοργάνωση και ελπίζουμε στη συνέχεια να υπάρξουν κι άλλες αντίστοιχες  εκδηλώσεις, που προάγουν το εθνικό αίσθημα σε αυτούς τους χαλεπούς καιρούς.

Διαβάστε Περισσότερα