Καλώς ήρθατε στον ιστότοπο του ιστορικού μας χωριού, όπου μπορείτε να δείτε άρθρα, που αφορούν όλες τις εκφάνσεις του κοινωνικού γίγνεσθαι. Περιπλανηθείτε στις αναρτήσεις μας για να ταξιδέψετε σε μια πλούσια ποικιλία θεμάτων που ετοιμάζουμε με μεράκι και αγάπη για τον ευλογημένο μας τόπο.
O
Πρόεδρος της ΔΗ.Κ.Ε. Αλμωπίας ευχαριστεί θερμά το Βουλευτή Ν. Πέλλας κ. Σηφάκη
Ιωάννη για τη συνεργασία και το ενδιαφέρον του σε θέματα οικονομικής φύσης, που
αφορούν τη χρηματοδότηση της Επιχείρησης μέσω Προγραμμάτων, από τον Κρατικό
μηχανισμό.
Ο Αντιπεριφερειάρχης Πέλλας Θεόδωρος Θεοδωρίδης αποχαιρετά τον τέως Νομάρχη Πέλλας Μιχάλη Καραμάνη Οι πολίτες της Πέλλας αποχαιρετούμε τον Μιχάλη Καραμάνη ένα γνήσιο τέκνο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Πολιτικά ενεργός σ’ όλη του τη ζωή, επέλεξε το χώρο της Αυτοδιοίκησης για τη δράση του. Είχε πάντοτε στο νου του τους συμπολίτες του και το δικαίωμα της ελληνικής Περιφέρειας για ευημερία και ανάπτυξη. Ήταν ο πολιτικός και ο Νομάρχης των «ήπιων τόνων». Όλοι τον γνώριζαν προσωπικά και εκτιμούσαν τον λόγο και το έργο του. Οι προθέσεις του ήταν πάντοτε ανιδιοτελείς και ξεκάθαρες. Η ατζέντα του περιλάμβανε μόνο το δίκιο και το συμφέρον της Πέλλας και των πολιτών της. Γνώριζε καλά τη δημόσια διοίκηση και αυτό τον βοήθησε να υλοποιήσει έργα και δράσεις που ξεπερνούσαν κατά πολύ τις δυνατότητες της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης. Με τις ειλικρινείς προσωπικές του σχέσεις και την υπομονή που τον διέκρινε, κατάφερνε τελικά σημαντικά αποτελέσματα για την Πέλλα. Η σχέση μου με τον Μιχάλη ήταν πάντοτε ουσιαστική και εξελίχθηκε σε μία βαθιά φιλία. Μοιραζόμασταν την ίδια αγάπη για την Αυτοδιοίκηση και την Πέλλα και είχαμε τις ίδιες ανησυχίες για τον τόπο. Συχνά στις ομιλίες του μιλούσε για «κατάθεση ψυχής». Ήταν πάντοτε αληθινός και αυθεντικός στις σκέψεις και στις πράξεις του. Υπήρξε ο Νομάρχης όλων των πολιτών της Πέλλας, χωρίς καμία διάκριση, χωρίς προκαταλήψεις και στερεότυπα στις πολιτικές του επιλογές. Η πολιτική παρακαταθήκη του Μιχάλη Καραμάνη είναι η αγάπη για τον τόπο και η ειλικρινής συνεργασία. Φίλε Μιχάλη θα μας λείψεις, αλλά το όραμά σου για την Πέλλα, για μία δικαιότερη κοινωνία κι ένα καλύτερο μέλλον για τη νέα γενιά, θα είναι πάντοτε ψηλά στις προτεραιότητές μας. Εκφράζω τα θερμά μου συλλυπητήρια και την οδύνη μου στην οικογένεια του εκλιπόντος. Θεόδωρος Θεοδωρίδης Αντιπεριφερειάρχης Πέλλας
Ο προικισμένος, Ηλίας Πετρόπουλος Δεν είμαι ο βιογράφος του Τσιτσάνη. Για να καταλάβεις την προσφορά του Τσιτσάνη πρέπει να τον δεις σε συσχετισμό με τον ανώνυμο κόσμο των παλιών μουρμούρικων και τους επώνυμους συνθέτες της ακμής του ρεμπέτικου. Από τη σύγκριση αναδεικνύεται ο Τσιτσάνης ως ο πιο προικισμένος λαϊκός δημιουργός. Η ιστορία του ρεμπέτικου αρχίζει με τα μουρμούρικα τραγούδια που λέγανε οι μουρμούρηδες στους τεκέδες και τις φυλακές. Η περίοδος αυτή φαίνεται να καλύπτει το δεύτερο ήμισυ του 19ου αιώνα και τα πρώτα - πρώτα χρόνια του 20ού αιώνα. Στα μουρμούρικα ενυπάρχουν αρκετοί κρίκοι που τα συνδέουν με το δημοτικό τραγούδι. Τα μουρμούρικα ήσανε αδέσποτα τραγούδια αγνώστων συνθετών και ποιητών. Πρόκειται για τα γνησιότερα ρεμπέτικα. Ελάχιστα μουρμούρικα σώθηκαν. Λίγο μετά το 1930 εμφανίζονται οι επώνυμοι συνθέτες ρεμπέτικων. Και εμφανίζονται ως ιδιοκτήτες των τραγουδιών τους. Έτσι, λοιπόν, φτάνουμε στην εποχή των ποσοστών, καθώς και των εξωφρενικών αμοιβών διαφόρων τραγουδιστών. Γιατί, με το πέρασμα του χρόνου, μπήκανε στο παιχνίδι οι τραγουδιστές και, αργότερα, οι λόγηδες (δηλαδή, οι στιχουργοί). Από το 1935-1936 έως το τέλος του Εμφυλίου παρελαύνει μια λαμπρή πλειάδα λαϊκών συνθετών, που συγχρόνως είναι βιρτουόζοι του μπουζουκιού και ικανότατοι τραγουδιστές. Η περίοδος της 4ης Αυγούστου τελεί κάτω από το πέλμα της Στρατιωτικής Λογοκρισίας και τις εκβιαστικές ίντριγκες των φωνογραφικών εταιρειών, που χορηγούσαν κάτι ψίχουλα στους συνθέτες, μεταξύ των οποίων τα διαβόητα εκτελεστικά. Επί Κατοχής οι λαϊκοί συνθέτες απόχτησαν, εκ νέου, την ελευθερία τους, αφού δεν υπήρχαν μήτε δίσκοι μήτε λογοκρισία των δίσκων. Επί Κατοχής η οικονομική βάση των λαϊκών συνθετών ήτο το πάλκο. Τότε άνθησε το (άνευ δίσκων) ρεμπέτικο, που κυκλοφορούσε από στόμα σε στόμα, όπως ο Σαλταδόρος του Γενίτσαρη, τα χασικλίδικα τραγούδια του Τσιτσάνη και του Καλδάρα κ.ά. Εδώ και πενήντα χρόνια το ρεμπέτικο έσβησε. Ο ζωγράφος Γιάννης Τσαρούχης ήταν από τους μεγάλους θαυμαστές του Βασίλη Τσιτσάνη Μέσα στην πλειάδα των επωνύμων συνθετών αναμφιβόλως υπερέχει ο Βασίλης Τσιτσάνης. Είναι ο καλλιτέχνης που συγκέντρωσε στο πρόσωπό του χίλια χαρίσματα. Έγραφε ωραία μουσική και ωραίους στίχους, ήτο δεξιοτέχνης του μπουζουκιού και του μπαγλαμά, τραγούδαγε, είχε καλούς τρόπους, ήξερε γράμματα, κατάφερνε να ελίσσεται. Σήμερα, που οργιάζει η ανεύθυνη μυθολογία περί ρεμπέτικου, φορτώνουν τον Τσιτσάνη με προτερήματα και ελαττώματα που δεν είχε ο άνθρωπος. Σε δύο δεκαετίες οι λαϊκοί συνθέτες που εδημιούργησαν τόσα και τόσα θαυμάσια τραγούδια άλλαξαν πολύ, λόγω της αφόρητης πίεσης που ασκεί η Δόξα και το Χρήμα. Τον παλιό καιρό όλοι οι συνθέτες και μπουζουξήδες ήσανε φιλαράκια. Μα, στο τέλος, κατέληξαν λυσσασμένοι εχθροί. Αυτό το πλαίσιο ίσχυε και για τον Τσιτσάνη, που, ωστόσο, πάντα κατόρθωνε να γλιστράει, αποφεύγοντας τα θανάσιμα πλήγματα. Τη δεκαετία του '50 οι φωνογραφικές εταιρείες δολοφόνησαν, εν ψυχρώ, την παλιά φρουρά του ρεμπέτικου (Μάρκος, Παπαϊωάννου, Στράτος, Κερομύτης, Γενίτσαρης, Μητσάκης, Γεωργακοπούλου κ.ά.). Ο Χιώτης επέζησε γιατί εγκατάλειψε το στιγματισμένο τρίχορδο μπουζούκι και το κλασικό ρεπερτόριο. Ο Τσιτσάνης κατάφερε να διατηρήσει μια μειωμένη θέση, με σχετική αξιοπρέπεια. Ναι, θυμάμαι πολύ καλά τον Τσιτσάνη. Τον θυμάμαι να τραγουδάει, το 1945, σ' ένα κουτούκι με τρία τραπεζάκια. Θυμάμαι το τάβλι που παίζαμε στη Γλυφάδα. Τον θυμάμαι στο Φαληρικόν του Μαργωμένου, με τον Μητσάκη και την Χρυσάφη, τον Ευσταθίου και τον Γαβαλά. Τον θυμάμαι στο «Χίλτον», το 1968, που ήρθε και τραγούδησε στην έκθεση Ρεμπέτικα Τραγούδια - Τεκμήρια, που είχα οργανώσει. Θυμάμαι κάτι δίσκους που μου έστειλε στο Βερολίνο, το 1983 εκεί, λίγο αργότερα, έμαθα τον θάνατό του...
Τελικά είναι αλήθεια πως για μία ψήφο έχασε η ελληνική γλώσσα την ευκαιρία να αναδειχθεί επίσημη γλώσσα της ευρωπαϊκής ένωσης; Κι εκείνο το mail που έγινε και viral για το α-μπε-μπα-μπλομ και τα παιχνίδια των μικρών παιδιών στην αρχαιότητα; Κατά πόσο είναι η ελληνική γλώσσα η "μητέρα" όλων των ευρωπαϊκών; Και είναι γλώσσα πρωτογενής; Και οι λεξάριθμοι; Παρακμάζει στη σύγχρονη εποχή και απειλείται από την επέλαση της εικόνας; Και τελικά ποια είναι η σωστή γραφή : τρένο ή τραίνο; Αυγό ή αβγό; Ο Ν. Σαραντάκος εκθέτει με πολύ σύντομο, κατανοητό και μάλλον απολαυστικό τρόπο τις εξαιρετικά ενδιαφέρουσες απόψεις του για κάποιους από τους πιο "διαδεδομένους μύθους" που σχετίζονται με την ελληνική γλώσσα. Ίσως να απομυθοποιούνται πολλά από όσα πιστεύαμε για τη μητρική μας γλώσσα, αλλά από την άλλη πλευρά είναι αδιαμφισβήτητη η διαπίστωση πως τελικά τα ελληνικά "κουβαλούν" ιστορία αιώνων, πως λέξεις όπως apdikt και apotheke προέρχονται από την ελληνική όπως ακριβώς και η ελληνική περιέχει πολλά "δάνεια" από άλλες γλώσσες. Και εν τέλει η γλώσσα είναι κώδικας που στο πλαίσιο της εκάστοτε κοινωνίας υπηρετεί την επικοινωνία ή μάλλον "άτιμο και ανυπότακτο πράγμα αφού και αγίους κάνει να αγανακτούν"... Kάτι λιγότερο από 15 λεπτά σε διάρκεια, δείτε το!
Γιάννης Σηφάκης : Απόφαση – ορόσημο η ίδρυση «Συνδέσμου Αγροτικών Οργανώσεων Πέλλας» με στόχο την εκπροσώπηση και την ενημέρωση των αγροτών της Πέλλας Η ίδρυση Συνδέσμου από τις ομάδες παραγωγών και τους ενεργούς συνεταιρισμούς της Πέλλας που πραγματοποιείται την Παρασκευή 12 Αυγούστου 2016 στην σύσκεψη τους στα Καλύβια ( μετά από πρόσκληση της ΟΠ «Μέγας Αλέξανδρος» ) αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για να μπορέσει να βγει ο αγρότης της Πέλλας από την αφάνεια. Να αποκτήσει φωνή στα κέντρα αποφάσεων, να ενημερωθεί για τα προγράμματα , να καταθέσει προτάσεις για τα προβλήματα του. Προσωπικά, αλλά και ως ΣΥΡΙΖΑ, θεωρούμε ότι ο μόνος αποτελεσματικός τρόπος είναι η κοινή προσπάθεια, η οργάνωση, η δημοκρατική εκπροσώπηση, η ενεργοποίηση του αγρότη. Να μην γκρινιάζει και να μιζερεύει στα καφενεία αλλά να διεκδικεί την θέση του παράγοντας πραγματικά ποιοτικά αγροτικά προϊόντα με μεγάλη εγχώρια προστιθέμενη αξία που να μπορούν να μπουν στις πιο απαιτητικές διεθνείς αγορές. Ακόμη να αμείβεται δίκαια ο κόπος του. Είναι γνωστό, ότι πρεσβεύω (και έχω υποστηρίξει επί χρόνια ) ότι η πολιτική «παλιάς κοπής» με την διαιώνιση των πελατειακών σχέσεων μέσω των βουλευτικών γραφείων με βρίσκει παντελώς αντίθετο και είναι απολύτως αναποτελεσματική. Είδαμε που έφθασε την κατάσταση των αγροτών στην Πέλλα. Ο νέος συνεργατισμός σε υγιή βάση είναι η λύση, ο μόνος τρόπος για να αγωνιστούμε μαζί και να πετύχουμε την ουσιαστική καλυτέρευση της θέσης του αγρότη. Με το μάτι στραμμένο στα καλά πρότυπα, σε περιοχές της χώρας που διαπρέπουν στην οργάνωση τόσο της παραγωγής όσο και της διάθεσης με επιστημονικό τρόπο. Δεσμεύομαι ότι θα βοηθήσω με όλες μου τις δυνάμεις την μεγάλη αυτή προσπάθεια που θα συναντήσει δυσκολίες αλλά θα πετύχει. Με την επιτυχία αυτής της προσπάθειας είμαι σίγουρος ότι η κατάσταση της αγροτιάς στην Πέλλα σε δύο χρόνια θα έχει θεαματικά βελτιωθεί. Η παρουσία μου τόσο στην σύσκεψη της Παρασκευής όσο και στην καθημερινότητα αυτής της μεγάλης προσπάθειας είναι αυτονόητη. Θεωρώ χρέος μου απέναντι στους πολίτες της Πέλλας, που με τίμησαν με την ευθύνη να τους εκπροσωπώ, να συμβάλλω στην οργάνωση τους μετά από πολλά χρόνια, είναι αξιακή αρχή του χώρου ιδεών που εκπροσωπώ και ο μόνος αποτελεσματικός δρόμος.
Οι Πρόμαχοι είναι ο τελευταίος προς Βορρά οικισμός και ομώνυμο Δημοτικό διαμέρισμα του Δήμου Αλμωπίας, χτισμένος στις υπώρειες της οροσειράς του Βόρα. Κύριες ασχολίες είναι η γεωργία, η υλοτομία και γενικότερα η επεξεργασία του ξύλου. Παλαιότερα ονομαζόταν Μπάχοβο. Οι κάτοικοί της έλαβαν μέρος σε όλους τους απελευθερωτικούς αγώνες. Μετά τη λήξη του Μακεδονικού Αγώνα το χωριό ονομάστηκε Ακρόπολις.
Το χωριό Πρόμαχοι απέχει 8 χιλιόμετρα από την Αριδαίαμ βρίσκεται σε υψόμετρο 290 μέτρων και το 2011 είχε πληθυσμό 1.740 άτομα. Πρωτοκτίστηκε όπως διηγούνται οι παλιότεροι κοντά στα σύνορα. Ήταν γνωστό στους γειτονικούς λαούς με την ονομασία Sel(ts)co Gre(ts)co,δηλαδή Ελληνικό χωριό. Η τοποθεσία του άλλαξε 7 φορές εξαιτίας εχθρικών απειλών και επιδρομών. Αυτό μαρτυρεί η προηγούμενη ονομασία «Μπάχοβο» :’’Αχ και Μπαχ που θα μείνουμε ‘’.Άλλη ονομασία του χωριού είναι «Μπάοβο» επειδή είχε όμορφα κορίτσια. Η κοινότητα Μπαχόβου (Πρόμαχοι) αναγνωρίστηκε στις 10/4/1919.
Σήμερα το χωριό είναι από τα μεγαλύτερα της περιοχής, έχει το μεγαλύτερο κοινοτικό δάσος έκτασης 16.000 στρεμμάτων, το οποίο είναι πολύ σημαντικό για την οικονομία του χωριού καθώς οι περισσότερες οικογένειες ασχολούνται με την υλοτομία και γενικώς με το εμπόριο και επεξεργασία ξύλου.
Έχει δημοτικό και γυμνάσιο στο οποίο φοιτούν μαθητές και από τη Σωσσάνδρα.
