Στα ανατολικά των Προμάχων, στην περιοχή του μοναστηριού του Αγίου Ιλαρίωνα και εκατό μέτρα πιο χαμηλά, βρίσκεται το εξωκκλήσι των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης.
Σε μια πανέμορφη τοποθεσία με πολλούς ελαιώνες, όπου πολλοί πιστοί κάτοικοι πηγαίνουν καθημερινά, να προσευχηθούν και να ανάψουν το κεράκι τους.
Η ιστορία του ξεκινάει πολύ μακρυά, στο έτος 1936. Τα χρόνια εκείνα ήταν πολύ δύσκολα και οι κάτοικοι ασχολούνταν με τη γεωργία και την κτηνοτροφία.
Μια κοπέλα λοιπόν (Άννα Χατζή-Βακιάνη) όπως ξάπλωνε στο φτωχικό της κρεβάτι, είδε σε όραμα την Αγία Ελένη.
-"Μη ρίχνετε αγκάθια στο μονοπάτι προς το Γαρέφι, γιατί είμαι ξυπόλυτη" είπε η Αγία.
Η κοπέλα ταράχτηκε και ρώτησε ποιά είναι.
-"Είμαι η Αγία Ελένη και πάω σπίτι μου να πιω νερό" απάντησε η Αγία και χάθηκε.
Το επόμενο πρωινό, η Άννα μας, τα ανέφερε όλα στον πατέρα της και ο κυρ-Σταύρος Χατζής αποφάσισε να χτίσει ένα εκκλησάκι στο μέρος του του οράματος της θυγατέρας.
Στην αρχή ήταν ένα μικρό πέτρινο ταπεινό εκκλησάκι και με το πέρασμα των ετών, το έτος 1986, με άοκνες ενέργειες του πατρός Γεωργίου και της τότε εκκλησιαστικής επιτροπής, που αποτελούνταν από τους Χρήστο Βέσκο, Γεώργιο Στούπη, Χρήστο Μυλωνά και Τραϊανό Γκιώτση, χτίστηκε δίπλα από το παλιό, ένα μεγαλύτερο, όπως είναι στην σημερινή του μορφή.
Στις μέρες μας, το φροντίζει με επιμέλεια ο κύριος Ιωάννης Χατζής του Σταύρου, γνωστός σε όλους τους κατοίκους με το προσωνύμιο ο "κύριος καθηγητής".
Στο σημείο του εξωκκλησιού βρίσκεται μια πηγή, όπου αναβλύζει Αγίασμα. Εκεί πηγαίνουν οι πιστοί και πλένουν τα πρόσωπά τους, προσευχόμενοι για υγεία και ευλογία.
Περιμετρικά του χώρου, υπάρχουν αρκετά δέντρα, κυρίως ροδιές, όπου οι πιστοί, σύμφωνα με το έθιμο, πάνε και κρεμάνε κομμάτια υφάσματος, ή κάλτσες και φανελάκια, για να έχουν υγεία, τεκνοποιία και να έχουν οι Άγιοι τα μικρά παιδιά εύρωστα.
Κάθε παραμονή της εορτής των Αγίων, γίνεται στο εξωκκλήσι Αρτοκλασία με παρουσία πλήθους πιστών.
