Έκκληση του Αντιπεριφερειάρχη Πέλλας Ιορδάνη Τζαμτζή, για αυξημένη επιφυλακή από πολίτες, υπηρεσίες και επιχειρήσεις

Έδεσσα, 7 Αυγούστου 2020

Έκκληση του Αντιπεριφερειάρχη Πέλλας Ιορδάνη Τζαμτζή, για αυξημένη επιφυλακή από πολίτες, υπηρεσίες και επιχειρήσεις

Έκτακτη σύσκεψη με τους επικεφαλής των υπηρεσιών της ΠΕ Πέλλας

Έκτακτη σύσκεψη με τη συμμετοχή των Προϊσταμένων των υπηρεσιών της ΠΕ Πέλλας συγκάλεσε ο Αντιπεριφερειάρχης Πέλλας κ. Δάνης Τζαμτζής, προκειμένου να υπάρξει συντονισμός και εφαρμογή των μέτρων που λαμβάνονται από την Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας για την αντιμετώπιση της πανδημίας του COVID-19.

Ακόμη συζητήθηκαν προτάσεις για  ενδεχόμενη  λήψη συμπληρωματικών μέτρων, με στόχο τη μεγιστοποίηση της ασφάλειας των υπαλλήλων και των εξυπηρετούμενων πολιτών. Να σημειωθεί  ότι είχε προηγηθεί τηλεδιάσκεψη του Περιφερειάρχη μας Απόστολου Τζιτζικώστα με τους Αντιπεριφερειάρχες και θέμα τα 18 μέτρα που εξαγγέλθηκαν από τον Περιφερειάρχη.

Τα 18 μέτρα που τίθενται άμεσα σε ισχύ με απόφαση του Περιφερειάρχη Κεντρικής Μακεδονίας είναι:

1. Εξυπηρέτηση των πολιτών από τις υπηρεσίες της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας με ηλεκτρονικό τρόπο και με φυσική παρουσία των πολιτών μόνο κατόπιν ραντεβού.
2. Τοποθέτηση προστατευτικών χωρισμάτων από Plexy Glass, όπου δεν υπάρχουν, σε θυρίδες εξυπηρέτησης κοινού.
3. Τοποθέτηση σήμανσης και ειδικών αυτοκόλλητων που θα καταδεικνύουν τις αποστάσεις ασφαλείας, που πρέπει να τηρούνται από εργαζόμενους και πολίτες στις υπηρεσίες.
4. Προσδιορισμό του αριθμού επισκεπτών που εισέρχονται στους χώρους των υπηρεσιών της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας σε αριθμό ανάλογο του χώρου εργασίας.
5. Με ευθύνη των Προϊσταμένων των Υπηρεσιών θα τηρείται ελάχιστη απόσταση ενάμιση (1,5) μέτρου μεταξύ των υπαλλήλων και μεταξύ των πολιτών και των εργαζομένων σε κάθε χώρο γραφείου.
6. Παράταση όλων των προθεσμιών, που έχουν οριστεί αποκλειστικά από την Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας έως 31-08-2020.
7. Ενεργοποίηση τηλεφωνικού αριθμού για κάθε Γενική Διεύθυνση και σε κάθε μία από τις επτά Περιφερειακές Ενότητες, για την ολοκληρωμένη ενημέρωση των πολιτών για τον τρόπο και τις διαδικασίες εξυπηρέτησης, προκειμένου να αποφευχθούν άσκοπες μετακινήσεις.
8. Παράταση της δυνατότητας υποβολής μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου και αποδοχής από πλευράς υπηρεσιών, όλων των αιτήσεων και των δικαιολογητικών για τα οποία απαιτείται η κατάθεσή τους από τους πολίτες, προκειμένου να μη χρειάζεται να προσέρχονται στις υπηρεσίες της Περιφέρειας.
9. Ενημέρωση για τις δυνατότητες εξ αποστάσεως εξυπηρέτησης και επικοινωνίας των πολιτών με όλες τις υπηρεσίες της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας, με ανάρτηση στην κεντρική ιστοσελίδα όλων των ηλεκτρονικών και τηλεφωνικών στοιχείων.
10. Παράταση της αναστολής των δια ζώσης συνεδριάσεων όλων των Συλλογικών Οργάνων της Περιφέρειας, δηλαδή του Περιφερειακού Συμβουλίου, της Επιτροπής Ποιότητας Ζωής, της Επιτροπής Ανάπτυξης, της Επιτροπής Λαϊκών Αγορών, της Μητροπολιτικής, Οικονομικής Επιτροπής και οποιασδήποτε άλλης επιτροπής, τα οποία θα συνεδριάζουν δια περιφοράς ή με τηλεδιάσκεψη.
11. Εντατικοποίηση και αυστηροποίηση των μέτρων προστασίας σε όλες τις εκδηλώσεις που διοργανώνει η Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας, καθώς και οι εποπτευόμενοι από την Περιφέρεια φορείς.
12. Απομάκρυνση των εργαζομένων που ανήκουν στις ευπαθείς ομάδες από τις υπηρεσίες εξυπηρέτησης κοινού και εφαρμογή κάθε μέτρου προάσπισης της υγείας όλων των εργαζομένων που ανήκουν σε ομάδες αυξημένου κινδύνου όπως αυτά περιγράφονται στο ισχύον νομοθετικό πλαίσιο.
13. Συνέχιση της διανομής μέσων ατομικής υγιεινής και προστασίας στους εργαζόμενους της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας υπό το συντονισμό της Αυτοτελούς Διεύθυνσης Πολιτικής Προστασίας.
14. Απολύμανση των χώρων εργασίας της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας, υπό το συντονισμό της Αυτοτελούς Διεύθυνσης Πολιτικής Προστασίας, όπου και όποτε παραστεί ανάγκη.
15. Έλεγχος και καταγραφή των προσερχόμενων πολιτών σε όλα τα κτίρια της Περιφέρειας σε όλες τις Περιφερειακές Ενότητες.
16. Υποχρεωτική χρήση μάσκας σε όλους τους χώρους της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας όπως αυτή επιβάλλεται από την σχετική νομοθεσία.
17. Εντατικοποίηση των ελέγχων αρμοδιότητας των υπηρεσιών της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας για την εφαρμογή των μέτρων προστασίας από τον κορoνοϊό (τήρηση αποστάσεων, χρήση ατομικών μέσων προστασίας) σε όλο το φάσμα της κοινωνικής και οικονομικής δραστηριότητας.
18. Επαναφορά της λειτουργίας σε 24ωρη βάση της Ομάδας Διαχείρισης Κρίσης για την αντιμετώπιση της πανδημίας του κορονοϊού, υπό το συντονισμό της Αυτοτελούς Διεύθυνσης Πολιτικής Προστασίας της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας στην οποία συμμετέχει ο Εκτελεστικός Γραμματέας και οι έξι Γενικοί Διευθυντές της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας, με αποκλειστικό αντικείμενο την αντιμετώπιση της κρίσης της πανδημίας του κορoνοϊού και την ανάγκη περιορισμού της διασποράς του σε όλη την Κεντρική Μακεδονία.

Σε σχετική δήλωσή του ο Αντιπεριφερειάρχης Πέλλας κ. Δάνης Τζαμτζής αναφέρει: «Στο πλαίσιο των ειδικών μέτρων που αποφασίζονται και εφαρμόζονται ενιαία από την Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας για την πανδημία του κωρονοïού, συζητήσαμε σήμερα την εφαρμογή τους με τους επικεφαλής των υπηρεσιών της ΠΕ Πέλλας. Δεν χρειάζεται να επικρατεί κλίμα τρομοκρατίας μεταξύ των πολιτών, ο φόβος είναι ο χειρότερος σύμμαχος. Αυτό που χρειάζεται είναι υπευθυνότητα και αυξημένη επαγρύπνηση».  

Διαβάστε Περισσότερα

Ξεθωριασμένο λευκό

Πίσω από τις λευκές τουλίπες
Κρύβει η δυστυχία το φόρεμα της.

Ένα κουρέλι βγαλμένο από το βυθό,
που απλώνει πάνω του ναυάγια και κοχύλια.

Το άσπρο όταν σκοτεινιάσει γίνεται μαύρο.
Φως του φεγγαριού σαν από ασήμι γινωμένο,
αγκάλιασε  κι απόψε την μαύρη φορεσιά
να μην την ξεχωρίζει κανείς μέσα στην πλάση.

Φώτιζε μόνο τις λευκές τουλίπες,
μήνυμα πως η ευτυχία θα ξανάρθει.



Μαρίνα Κουτσογιάννη
αδημοσίευτο




πηγή...http://dreaming-in-the-mist.blogspot.gr/

Διαβάστε Περισσότερα

Η απαγορευμένη λέξη

Δεν ξέρω που είσαι. Ξέρω που ήσουνα όμως.

Δεν ξέρω τι λες. Θυμάμαι όμως πάντα αυτά που έλεγες.

Δεν ξέρω που κοιμάσαι. Νιώθω απλά ακόμα την ηρεμία όταν  ξεκουραζόσουν.

Δεν ξέρω αν γελάς. Ακούω όμως ακόμα  τον ήχο απ το γέλιο σου.

Δεν ξέρω που είμαι. Ίσως γιατί είμαι ακόμα εκεί που ήμουν κι ας είμαι χιλιόμετρα μακριά.

Δεν θέλω να γράψω τίποτα τετριμμένο. Είμαι σίγουρη ότι μπορώ να το αποφύγω, από την άλλη όμως, οτιδήποτε άλλο γράψω δεν θα το καταλάβει κανείς.

Θα το καταλάβεις εσύ, εγώ, και ίσως εγώ κι εσύ.

Θα το καταλάβουν κάτι τοίχοι που άκουγαν, κάτι βρύσες που στάζανε, κάτι λουλούδια που άνθιζαν μέσα στο χειμώνα.

Θα το καταλάβουν κάτι πέτρες και κάτι θάλασσες.

Ούτε αυτές ξέρουν που είσαι, και πώς να σε βρουν μέσα σε τόσους ανθρώπους.

Ελπίζω μόνο να θυμούνται ότι ήμασταν η εξαίρεση μέσα σ ένα μεγάλο κανόνα.

Αυτός ο κανόνας που έκανε ένα μεγάλο κρακ και έσπασε αθόρυβα. Έσπασε σε χίλια κομμάτια κι ας τον ξανακόλλησες μετά.

Δεν θα πάψει ποτέ να είναι ένας άθλια κολλημένος κανόνας προκειμένου ν αποφύγει να γίνει η απόλυτη εξαίρεση.

Δεν μπορώ να σου θυμώσω που έγινες πάλι κανόνας, είναι που θυμώνω με τον εαυτό μου που δεν μπορώ να μην είμαι η εξαίρεση.

Ξέρεις ότι προσπαθώ πολύ να μην πω αυτά που λένε τα κοριτσόπουλα στα δεκαπέντε.

Δυσκολεύομαι όμως, γιατί ένιωθα για δεκαπέντε.

Λίγο ο φλεβίτης πίσω απ τα γόνατα που εξαφανίστηκε, λίγο οι ρυτίδες δίπλα απ το στόμα που φαίνονταν σαν προέκταση του χαμόγελου, λίγο οι άσπρες τρίχες που στον ήλιο δεν τις ξεχώριζες.

Είναι που η δύναμη της εξαίρεσης σε κάνει να νιώθεις ότι μπορείς να πάρεις όλο τον κόσμο στις πλάτες σου.

Να τον σηκώσεις, να τον στριφογυρίσεις και να τον τοποθετήσεις πάλι στη σωστή του θέση.

Είναι που κάτι λέξεις δεν τις έχεις μάθει ακόμα. Δεν ξέρεις τι σημαίνει «πρέπει», δεν ξέρεις τι σημαίνει «δεν μπορώ».

Τις αγνοείς και προχωράς παρακάτω. Δεν θέλεις να τις μάθεις .

Κοιτάς μπροστά και δεν σε νοιάζει τι υπάρχει πίσω.

Και έχεις δρόμο. Δρόμους. Λεωφόρους.

Και δύναμη, ενέργεια, διάθεση, γνώση μέσα στην άγνοια, επιθυμία, λαχτάρα, Έρωτα.

Να, κοίτα τι κάνεις τώρα, μ έκανες και είπα την απαγορευμένη λέξη.

Αυτήν την τετριμμένη που υποσχέθηκα ότι δεν θα βγάλω απ το στόμα μου. Αυτή που κάποιοι τη μισούν και άλλοι τη σιχαίνονται. Οι μισοί γιατί δεν την ξέρουν και οι άλλοι μισοί γιατί κάποια στιγμή την γνώρισαν καλά.

Εγώ την γνώρισα να ξέρεις.

Όμως  σωστό πόρισμα δεν μπορώ να βγάλω. Δεν μπορώ να την περιγράψω, ούτε να την μεταφέρω αυτούσια.

Είναι σαν να μιλάς για κήπους σ ένα κόσμο από βράχους.

Όσοι είδαν τους κήπους δεν χρειάζονται επεξήγηση.  Όσοι ζουν στους βράχους δεν μπορείς να τους εξηγήσεις όσο κι αν προσπαθήσεις.

Θυμάσαι τι σου είπα στην αρχή; Είναι δύσκολο να καταλάβει κάποιος.

Μόνο εγώ. Και εσύ.

Να ξέρεις πάντως ότι εγώ δεν τη μίσησα.

Ίσως γιατί η λέξη από μόνη της δεν έχει καμία αξία.

Ίσως γιατί και να μην υπήρχε, θα την είχαμε φτιάξει εμείς.

Ίσως γιατί σ΄ αγάπησα περισσότερο, απ’ όσο μίσησα την καταστροφή μου.

 Γράφει η  Δήμητρα Καφρομάνη

Facebook: Dimitra Kafromani

πηγή...http://www.o-klooun.com

Διαβάστε Περισσότερα

Το δικό μου σύννεφο

Γράφει η  Δήμητρα Καφρομάνη

Μου είπε κάποιος χαμογελώντας ειρωνικά, ότι ζω σε σύννεφο.

Μου είπε ότι αυτά που θέλω, αυτά που διεκδικώ, αυτά που ονειρεύομαι και περιμένω, είναι ουτοπίες.

Μου είπε ότι άμα πέσω, θα χτυπήσω πολύ σοβαρά ή θα σκοτωθώ.

Θα σπάσω τα πόδια ή τα χέρια μου και πιθανότατα το κεφάλι μου και μετά απ αυτά δεν θα μπορώ ποτέ να ξανανέβω.

Με κοίταγε από τα χαμηλά με το ένα χέρι του τοποθετημένο στο σβέρκο και το άλλο μπροστά στα μάτια του γιατί τον ενοχλούσε ο ήλιος.

Κι εγώ τον κοίταγα πάνω από το σύννεφο, κρεμασμένη σχεδόν ολόκληρη απ αυτό, με τον ήλιο να καίει το κεφάλι μου και χωρίς να στηρίζομαι πουθενά.

Ήθελα να του πω ν ανέβει πάνω για να δει, αλλά ήμουν σίγουρη ότι θ΄αρνηθεί.

Προτιμούσε να βγάζει τα συμπεράσματά του από τη σιγουριά που του έδινε η γη που πατούσε.

Προτιμούσε να πιστεύει ότι η δική του σιγουριά ήταν καλύτερη από την δική μου αβεβαιότητα.

Εκείνο που δεν ήξερε είναι ότι εγώ τη σιγουριά του την έχω ζήσει. Την έχω φάει με το κουτάλι, εκείνο το τρομακτικά μεγάλο κουτάλι, αυτό που δίνουμε τα φάρμακα στα μικρά παιδιά και το κοιτάζουν τρομαγμένα.

Εκείνο που δεν ήξερε είναι εγώ εκεί δεν ανέβηκα για να αποφύγω τη ζωή, αλλά για να τη ζήσω.

Εκείνο που δεν ήξερε είναι ότι είναι επιλογή μου να μην κατέβω από εκεί, γνωρίζοντας ακριβώς πως είναι κάτω.

Δεν ξέρει κι άλλα. Πολλά.

Δεν ξέρει τίποτα γι αυτούς που ζουν στα σύννεφα, μόνο μπορεί και τους κατηγορεί από την ασφάλεια της άγνοιάς του.

Δεν ξέρει ότι εκεί πάνω ξυπνάμε απ το ξημέρωμα. Ανοίγουν τα μάτια μας διάπλατα πριν βγει ο ήλιος, ελάχιστα χορτασμένοι από τον λίγο ύπνο που κάνουμε.

Δεν ξέρει ότι το μυαλό μας είναι αναγκασμένο να δουλεύει από το πρώτο δευτερόλεπτο που ξυπνάει μέχρι το τελευταίο πριν κοιμηθεί, γιατί δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο.

Δεν ξέρει ότι εκεί οι ανέσεις είναι λίγες. Τίποτα δεν γίνεται από μόνο του.

Δεν ξέρει ότι δουλεύουμε όλη μέρα για πράγματα τα οποία εκείνος πληρώνει άλλους να τα κάνουν.

Η ξεκούραση λίγη, το φαγητό απλό.

Μεγάλα τραπέζια δεν έχουμε, ούτε πολλές καρέκλες για να κάτσει ο κόσμος.

Το κρασί μας είναι χύμα τις περισσότερες φορές και όσες καταφέρνουμε να αγοράσουμε μπουκάλι, το φυλάμε μετά σαν ενθύμιο για να μας θυμίζει εκείνη τη μια φορά που ανοίξαμε φελλό και όχι καπάκι.

Ψωμί έχουμε κάθε μέρα αλλά πασχίζουμε πολύ γι αυτό.

Δεν το αγοράζει κανένας για μας, ούτε μας το φέρνει στο σπίτι την ώρα που επιστρέφει.

Δεν έχουμε κανέναν να φορτωθεί τις σακούλες, τα βάρη, τις ευθύνες, τους πόνους, τη γιατρειά μας.

Καθένας από μας, γιατρός του εαυτού του.

Η μέρα μας είναι πάντα ολόκληρη και ποτέ μισή. Πολλές φορές είναι και διπλάσια από τη δική του.

Γονατίζουμε και ξανασηκωνόμαστε κάθε φορά σκουπίζοντας τα γόνατα από τα χαλίκια και τις σκόνες.

Ράβουμε μόνοι μας τα σκισμένα ρούχα, τα καινούργια είναι και λίγο δυσεύρετα εκεί πάνω.

Δεν ξέρει ότι δεν μας νοιάζει αν έχει ήλιο, βρέχει, κάνει κρύο ή φυσάει διαολεμένα.

Δεν νευριάζουμε με καθημερινά πράγματα, δεν χαλάει το πρόγραμμά μας με κάποιες μικρές αλλαγές που προκύπτουν, δεν μας απασχολούν τα πράγματα που με κάποιο ανθρώπινο, εύκολο ή δύσκολο τρόπο, διορθώνονται.

Σταματάμε εκεί που χρειάζεται κάποιος βοήθεια και χάνουμε τον ύπνο μας κάποιες φορές για να μπορέσει να κοιμηθεί ήρεμα κάποιος άλλος.

Δεν περιμένουμε κάτι, δεν απαιτούμε κάτι, δεν διεκδικούμε τίποτα απ΄αυτά που δεν μας ανήκουν.

Τις περισσότερες φορές δεν βάζουμε πρώτο τον εαυτό μας, όμως για να διαλέγουμε να ζούμε εκεί πάνω, στην ουσία ο εαυτός μας ήταν πάντα πρώτος.

Έχουμε πέσει άπειρες φορές από εκεί, μόνο που κατά την πτώση μας κανένας δεν χτύπησε σοβαρά.

Το δυνατό σώμα έχει συνηθίσει τα χτυπήματα, το δυνατό μυαλό τα προβλήματα και η δυνατή ψυχή ξέρει να σηκώνεται από μόνη της.

Δεν ξέρει ότι εκεί ονειρευόμαστε ξύπνιοι και ότι ακούμε μουσική όλη μέρα. Δεν ξέρει ότι βλέπουμε τα χρώματα με την πραγματική τους διάσταση και αισθανόμαστε τις μυρωδιές στο πετσί μας.

Ότι γελάμε με την ψυχή μας και κλαίμε καρφωμένοι κάτω μέχρι να σταματήσουν τα δάκρυα.

Ότι αγαπάμε χωρίς βαρίδια. Με τελείες, όχι με ερωτηματικά ή κόμματα.

Δεν ξέρει ότι διαβάζουμε βιβλία για να γράψουμε τα δικά μας.

Ότι ζούμε τις μέρες μας περιμένοντας πάντα το καλύτερο κι όχι προσπαθώντας ν΄ αποφύγουμε το χειρότερο.

Δεν ξέρει ότι όποιος βρίσκεται εδώ, ήθελε να είναι εδώ. Δεν έπρεπε να είναι εδώ.

Εμείς επιλέξαμε να ζούμε εδώ. Εμείς μπορούμε να ζήσουμε εδώ.

Εμείς μπορούμε να ζήσουμε οπουδήποτε.

Συνέχισε να με κοιτάει από τα χαμηλά με το ένα χέρι του τοποθετημένο στο σβέρκο και το άλλο μπροστά στα μάτια του γιατί τον ενοχλούσε ο ήλιος.

Κι εγώ, συνέχισα να τον κοιτάζω πάνω από το σύννεφο, κρεμασμένη σχεδόν ολόκληρη απ αυτό, με τον ήλιο να καίει το κεφάλι μου και χωρίς να στηρίζομαι πουθενά.

Εκείνος με την ανάγκη του κι εγώ με την επιλογή μου.

Facebook: Dimitra Kafromani

πηγή...http://www.o-klooun.com

Διαβάστε Περισσότερα

Αν το παιδί, σας πιάσει να κάνετε σεξ

Ένα ρίγος εξακολουθεί να με διαπερνάει, κάθε φορά που σκέφτομαι εκείνη τη νύχτα, πριν 31 χρόνια, όταν άκουσα τους γονείς μου να το κάνουν. Ήμουν εννιά. Δεν είδα ποτέ τίποτα, αλλά ο ήχος των βογκητών τους με στοιχειώνει μέχρι και σήμερα.

Πέρυσι, η οχτάχρονη κόρη μου μας έπιασε να το κάνουμε με την μνηστή μου. Μπήκε απλά στην κρεβατοκάμαρα ένα βράδυ λίγο πριν πέσει για ύπνο. “Τι κάνετε εκεί;” ρώτησε και η μνηστή μου πετάχτηκε πανικόβλητη τρέχοντας προς το μπάνιο και φωνάζοντας “πάω για ντούζ τώρααα!”, ενώ εμένα το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό να πω ήταν “ Παλεύαμε!”.

Η απάντηση φάνηκε να την ικανοποίησε (όχι όμως εμένα που είχα τρομοκρατηθεί). Πως το χειριστήκαμε; Την πήγα στο δωμάτιό της και της διάβασα ένα παραμύθι. Δεν αναφέραμε το συμβάν ποτέ ξανά.

Κάποια παιδάκια σε αυτήν την ηλικία, είναι αρκετά ώριμα ώστε να ξέρουν ότι δεν πρέπει να εισβάλουν στην κρεβατοκάμαρα χωρίς πρώτα να χτυπήσουν την πόρτα. Η Ματίνα, μητέρα τεσσάρων παιδιών λέει, «Όλα τα παιδιά μου έχουν χτυπήσει την πόρτα, όταν κάνουμε σεξ με τον άντρα μου. Κάθε φορά απαντάμε με την ίδια δικαιολογία και πλέον έχει καθιερωθεί ως κώδικας για τις “ενήλικες” στιγμές μας. “Τοκ-τοκ” – “έχουμε δουλίτσα, φτιάχνουμε τις φορολογικές δηλώσεις». Όταν και αν τα παιδιά μας συνειδητοποιήσουν ότι οι μεγάλοι δεν χρειάζεται να κάνουν τις φορολογικές τους δηλώσεις κάποιες μέρες κάθε βδομάδα, τότε την “πατήσαμε”.

Τα παιδιά της Ιωάννας ήταν έξι και οκτώ ετών, όταν την έπιασαν πάνω στην “πράξη” με τον σύζυγό της. Η απάντηση πανικού του άντρα της; «Η μαμάκα κι εγώ παίζουμε αλογάκια!!»

«Το αστείο,λέει η Ιωάννα, είναι ότι τα παιδιά πήδηξαν στο κρεβάτι πάνω μας και θέλανε να παίξουν κι αυτά!». Η Ιωάννα δεν πιστεύει ότι τα παιδιά της κατάλαβαν τι συνέβαινε, αφού δεν τους είχαν κάνει και ποτέ μέχρι τότε την γνωστή συζήτηση με «την μελισσούλα και τη γύρη» λεπτομερώς. Για να εμποδίσουν να ξανασυμβεί ένα παρόμοιο γεγονός, κλείδωναν την πόρτα της κρεβατοκάμαρας.

Για ποιο λόγο οι περισσότεροι γονείς δεν κλειδώνουμε την πόρτα του δωματίου μας; Προφανώς γιατί θέλουμε τα παιδιά μας να έχουν πρόσβαση σε μας . Η ψυχοθεραπεύτρια Hanna McDonough, που ασχολείται με οικογενειακά θέματα και ζευγάρια, λέει πως δεν καταλαβαίνει γιατί οι γονείς δεν εξασφαλίζουν τις ιδιωτικές τους στιγμές. «Είναι πια πολύ αργά όταν τα παιδιά μπούνε στο δωμάτιο. Οι ενήλικες θα πρέπει να χειρίζονται με κατάλληλους τρόπους την σεξουαλική τους ζωή ξεκινώντας από το βασικό, το οποίο είναι να κλειδώνουν την πόρτα».

Τι κάνετε λοιπόν αν συμβεί και σε σας; Μην κάνετε τους ανίδεους και μην συμπεριφέρεστε σαν να μην έχει γίνει τίποτα. Όσο περίεργο και αν είναι θα πρέπει να το συζητήσετε. Η Hanna McDonough πιστεύει ακράδαντα στην ειλικρίνεια. «Δεν θα έπρεπε κανείς να αισθάνεται ντροπή για το σεξ.  Οι γονείς έχουν την αντίληψη ότι δεν πρέπει να το κάνουν. Αν εξαφανίζεστε και δεν λέτε τίποτα, τότε το σεξ γίνεται ένα μυστικό. Και στα παιδιά δεν αρέσουν τα μυστικά!».

Η σύμβουλος γάμου και οικογένειας, Anna Toth, υποστηρίζει ότι δεν είναι απαραίτητο τα παιδιά να αποκτούν τραύματα όταν πιάνουν τους γονείς τους να κάνουν σεξ. «Μπορεί να σοκαριστούν ή μπορεί να νομίζουν ότι παλεύετε. Τα παιδιά μπορούν να βγάλουν κάθε είδους συμπεράσματα» λέει.

Υπάρχουν διάφοροι τρόποι για να εξηγήσετε στα παιδιά, ανάλογα με το επίπεδο των γνώσεών τους και την ηλικία τους. «Στην παιδική ηλικία υπάρχει κάποια αντίληψη για το σεξ», λέει η Dr. Torth. «Δοκιμάστε να πείτε κάτι του τύπου “Γι’αυτό κλειδώνουμε την πόρτα μας. Έτσι δείχνουν οι γονείς πως αγαπιούνται, αυτό συμβαίνει στις σχέσεις των ενηλίκων”».

Έτσι όπως συμβουλεύω πάντα τους γονείς να  ελέγχουν ότι έχουν κλειδώσει την πόρτα, το ίδιο τους συμβουλεύω και για τον πανικό, δηλαδή να μην πανικοβάλλονται με μια επίσκεψη «έκπληξη». Δεν κάνει κανένα κακό στα παιδιά να καταλάβουν ότι οι γονείς μοιράζονται έναν ιδιαίτερο τρόπο συνεύρεσης μεταξύ τους (στην πραγματικότητα είναι κάτι πολύ υγιές) .

Μια τέτοια εμπειρία μπορεί να προκαλέσει αμηχανία αλλά το παν είναι να διατηρήσετε την ψυχραιμία σας. Σαν γονείς μπορείτε απλά να πείτε στα παιδιά σας «Έχουμε τις ιδιωτικές μας στιγμές τώρα και θα θέλαμε να μας αφήσετε λίγο μόνους. Σας παρακαλούμε κλείστε την πόρτα».

Οι γονείς πρέπει επίσης να ρωτάνε το παιδί τους τι είδε – ή τι πιστεύει ότι είδε- και να το κάνουν να εκφράσει τις απορίες του ή να το καθησυχάσουν για αυτό που έγινε.

Ένα παιδάκι 3 ετών μπορεί να αναρωτηθεί αν χτύπησε κανένας (βάσει των ήχων και των πράξεων), οπότε καλό είναι να το καθησυχάσετε. Ένα παιδάκι 5 ετών είναι πιο πολύ σε φάση «μικρού εξερευνητή» και τείνει να θέλει να ανακαλύψει περισσότερα ώστε να μάθει ακριβώς τι συμβαίνει επομένως καλό είναι να του δώσετε κάποιες πληροφορίες και μέχρι εκεί.

Ένα παιδάκι 8 ετών, που είναι σε στάδιο «κοροϊδεύω τα κοριτσάκια στο σχολείο», θα αναρωτιέται γιατί κάποιος να θέλει να κάνει κάτι τέτοιο (δηλ. σεξ) ενώ ένα παιδί 12 ετών, πιθανόν να αηδιάσει και να κλείσει τα αυτιά του αν ακούσει κάποιον ύποπτο ήχο.  Αναλυτικές εξηγήσεις ανά ηλικία είναι οι εξής:

Βρεφική ηλικία
Οι περισσότεροι ειδικοί συμφωνούν στο ότι οι γονείς μπορούν να είναι τρυφεροί μεταξύ τους δίπλα στο μωρό τους. Όπως εξηγεί η ψυχοθεραπεύτρια Jennifer Naparstek Klein «πολλοί γονείς επιλέγουν να κοιμούνται μαζί με τα μωρά ή να τα έχουν στην κρεβατοκάμαρά τους. Αυτό δε φαίνεται κακό, με την έννοια ότι τα μωρά δεν μπορούν να αντιληφθούν τι κάνουν οι γονείς και επομένως δεν έχει γι αυτά ιδιαίτερη σημασία».

Παιδιά ηλικίας 1-2 ετών
Μερικά παιδιά αυτής της ηλικίας μπορεί να απεχθάνονται το σεξ, ενώ άλλα νιώθουν απλά την ανάγκη να καθησυχαστούν. Όπως αναφέρει η Margie Nichols, θεραπεύτρια σεξ, « συχνά τα παιδιά αισθάνονται ότι κάτι βίαιο συμβαίνει».  Εξηγήστε στο παιδί σας ότι είχατε μία προσωπική στιγμή με τον σύντροφό σας και ότι δεν πληγώνατε ο ένας τον άλλο. Αφήστε το εκεί, εκτός και αν το παιδί έχει περισσότερες απορίες.

Παιδιά του δημοτικού
Τα παιδιά αυτής της ηλικίας έχουν περιέργεια για το σεξ αλλά, ταυτόχρονα, συνήθως αποφεύγουν να αναφερθούν στο ζήτημα. « Το παιδί θα σας δείξει τι μπορεί να «αντέξει». Αν νιώσουν υπερβολικά άβολα με τη συζήτηση, αφήστε τη για αργότερα», συμβουλεύει η ψυχοθεραπεύτρια Jennifer Naparstek Klein.

Παιδιά 9-13 ετών
Μέχρι την πρόωρη εφηβεία, πολλά παιδιά είναι υποψιασμένα γύρω από το σεξ και μάλιστα φθάνουν στο σημείο να εκφράζουν ρητά και δυνατά την αηδία τους αν σας πιάσουν στα πράσα. Όπως τονίζει η Nichols «είναι μία καλή ευκαιρία να δείξετε στα παιδιά ότι το σεξ είναι μία ιδιωτική και ευχάριστη δραστηριότητα μεταξύ ενηλίκων».

Έφηβοι
Όπως αναφέρει η ψυχοθεραπεύτρια Jennifer Naparstek Klein «Τα μεγαλύτερα παιδιά μερικές φορές διασκεδάζουν όταν υποψιάζονται ότι οι γονείς τους έχουν πιο προσωπικές στιγμές. Ωστόσο, αν αυτές οι προσωπικές στιγμές γίνονται πολύ συχνά αντιληπτές, οι έφηβοι μπορεί να νιώσουν αμηχανία και άγχος». Όπως προσθέτει η ειδικός « Οι έφηβοι μπορούν να χειριστούν καλύτερα την ιδέα ότι οι γονείς τους είναι σεξουαλικά όντα χωρίς αυτό να σημαίνει ότι χρειάζεται και να το βλέπουν».

Οι γονείς που γίνονται αντιληπτοί από τα παιδιά τους όταν ερωτοτροπούν, θα πρέπει να καταλάβουν ότι τα παιδιά επεξεργάζονται τις πληροφορίες γύρω από το σεξ, βαθμιαία και σταδιακά.

Αυτό σημαίνει ότι αν ένα παιδί τύχει να δει τον γονιό ή τους γονείς του, να κάνουν σεξ, πιθανόν να εκπλαγεί. Ωστόσο δεν θα εκπλαγεί τόσο πολύ αν γνωρίζει ήδη ότι οι γονείς του και γενικότερα τα ζευγάρια που αγαπιούνται, κάποιες φορές εκφράζουν την μεταξύ τους αγάπη με το να φιλιούνται και να αγκαλιάζονται γυμνοί στο κρεβάτι.

Τροφοδοτήστε το παιδί σας με μια σταθερή ροή πληροφοριών γύρω από το σεξ και αν τύχει να σας δεί επάνω στη πράξη, χειριστείτε το ανάλογα με την ηλικία του και με τη δόση της ειλικρίνειας που απαιτείται.

Πηγή εδώ

Διαβάστε Περισσότερα

Εναλλακτικές λύσεις μιας τιμωρίας

Να τιμωρεί κανείς ή να μην τιμωρεί; Ιδού το ερώτημα...

Αναμφίβολα, η τιμωρία ανέκαθεν πυροδοτούσε και εξακολουθεί να πυροδοτεί αισθήματα μίσους, αντεκδίκησης, περιφρόνησης, ενοχής, αναξιότητας και αυτολύπησης.

Οι ειδικοί αντιτείνουν πως το παιδί πρέπει μεν να βιώνει τις συνέπειες της ανάρμοστης ή ακατάλληλης για το εκάστοτε πλαίσιο συμπεριφοράς του, αλλά όχι μέσω της τιμωρίας.

Η τιμωρία δεν φέρνει τα επιθυμητά αποτελέσματα γιατί συνιστά αντιπερισπασμό: αντί το παιδί να νιώσει μεταμέλεια για την πράξη και να επεξεργαστεί τρόπους επανόρθωσης, φαντασιώνεται τρόπους αντεκδίκησης. Με την επιβολή της τιμωρίας, δηλαδή, στερούμε από το παιδί τη δυνατότητα να αντιμετωπίσει και να διορθώσει το «σφάλμα» που διέπραξε.

Εναλλακτικές της τιμωρίας λύσεις:

1. Επισήμανση επωφελών ενεργειών, δείξτε δηλαδή στο παιδί πώς να φανεί χρήσιμο:  «Ξέρεις πώς μπορείς να βοηθήσεις; Πιάσε 3 λεμόνια από το ψυγείο!»

2. Εκδήλωση έντονης αποδοκιμασίας (χωρίς τη χρήση μειωτικών σχολίων): «Είμαι έξαλλος! Βρήκα το καινούριο πριόνι παρατημένο έξω και σκουριασμένο από τη βροχή!»

3. Εξωτερίκευση των προσδοκιών: «Έχω την απαίτηση τα εργαλεία που δανείζω να μου επιστρέφονται.»

4. Υπόδειξη τρόπων επανόρθωσης: «Για να διορθωθεί η ζημιά, χρειαζόμαστε σύρμα, μπόλικο γράσο και γερά μπράτσα.»

5. Παροχή ευχέρειας εκλογής: «Διάλεξε: ή θα δανείζεσαι τα εργαλεία μου και θα τα επιστρέφεις ή θα χάσεις το προνόμιο χρήσης τους. Εσύ αποφασίζεις.»

6. Ανάληψη δράσης: «Παιδί: Μπαμπά η εργαλειοθήκη είναι κλειδωμένη. Γιατί; Πατέρας: Πες μου εσύ το λόγο.»

7. Παροχή χρόνου στο παιδί, ώστε να βιώσει τις συνέπειες της ανάρμοστης πράξης: «Τι μπορεί να γίνει ώστε και εσύ να χρησιμοποιείς τα εργαλεία μου, όταν τα χρειάζεσαι, και εγώ να είμαι ήσυχος ότι θα τα έχω στη διάθεσή μου όταν θέλω να μαστορέψω;»

Όταν το πρόβλημα επιμένει, σημαίνει πως είναι πιο σύνθετο απ’ όσο είχαμε φανταστεί αρχικά. Τα περίπλοκα προβλήματα απαιτούν την εφαρμογή πολύπλοκων τεχνικών.

Επίλυση προβλημάτων

Αρχικά ρωτήστε: «Είναι κατάλληλη η στιγμή για να μιλήσουμε;» Αν λάβετε θετική απάντηση, εφαρμόστε τα ακόλουθα βήματα:

1ο βήμα: Διερευνήστε τα συναισθήματα και τις ανάγκες του παιδιού. Η στάση σας πρέπει να δείχνει ότι προέχει να μάθετε πώς αισθάνεται το παιδί («Φαντάζομαι πώς νιώθεις…»)

2ο βήμα: Εξωτερικεύστε τις ανάγκες και τα συναισθήματά σας. Εδώ χρειάζεται συντομία και σαφήνεια. Το παιδί δυσφορεί όταν ακούει το γονέα να φλυαρεί αναφερόμενος στις έγνοιες, το θυμό ή την πικρία του. («Άκου τώρα πώς νιώθω εγώ.»)

3ο βήμα: Επεξεργαστείτε από κοινού  ιδέες για μια αμοιβαία αποδεκτή λύση. Αν είναι δυνατόν, παροτρύνετε το παιδί να διατυπώσει πρώτο τις ιδέες του. Στη συνέχεια, εκφράστε και τις δικές σας ιδέες – λύσεις.

4ο βήμα: Καταγράψτε όλες αδιακρίτως τις ιδέες – χωρίς να τις αξιολογείτε. Δεν είναι απαραίτητο να τις καταγράψετε, ωστόσο η αποτύπωση στο χαρτί προσδίδει ιδιαίτερη βαρύτητα στην όλη διαδικασία.

5ο βήμα: Αποφασίστε ποιες προτάσεις είναι αρεστές και ποιες όχι. Αποφύγετε τη χρήση απαξιωτικών σχολίων («πολύ χαζή σκέψη»). Αντί γι’ αυτό καταφύγετε στην περιγραφή των συναισθημάτων που σας δημιουργούν: «Θα με προβλημάτιζε αυτό, επειδή…», «Αυτό νομίζω πως θα μπορούσα να το κάνω.»

6ο βήμα: Προχωρήστε στο σχεδιασμό υλοποίησης των όσων προκρίνατε: «Τι πρέπει να κάνουμε για να βάλουμε σε εφαρμογή το σχέδιο;», «Τι ευθύνες θα αναλάβει ο καθένας μας;», «Δεν πρέπει να βάλουμε ένα χρονικό όριο γι’ αυτά που συμφωνήσαμε;»

Το πιο δύσκολο κομμάτι όσον αφορά την εφαρμογή των τεχνικών για την επίλυση των προβλημάτων έγκειται στην υλοποίηση της απαιτούμενης μεταβολής της στάσης μας.

Είναι σημαντικό να σταματήσουμε να αντιμετωπίζουμε το παιδί ως «πρόβλημα» που χρειάζεται «διόρθωση» αλλά και να εγκαταλείψουμε την ιδέα ότι ως ενήλικοι γνωρίζουμε πάντα τη λύση στο πρόβλημα και έχουμε το δίκιο με το μέρος μας ∙ να απαλλαγούμε από το φόβο ότι αν δεν επιδείξουμε την απαραίτητη αυστηρότητα και σκληρότητα το παιδί θα κάνει ό,τι θέλει.

Με τον τρόπο αυτό, απαλλάσσουμε τα παιδιά από το ρόλο των θυμάτων ή των εχθρών μας, ενώ ταυτόχρονα τους προσφέρουμε τα αναγκαία εφόδια για ενεργό συμμετοχή στην επίλυση των προβλημάτων που θα κληθούν να αντιμετωπίσουν.

… και ορισμένες συστάσεις:

· Οι συνέπειες είναι το φυσικό αποτέλεσμα της συμπεριφοράς του παιδιού. Είναι πολύ πιο εύκολο τα παιδιά να αντλήσουν διδάγματα από τη σκληρή πραγματικότητα υπαρκτών αντιδράσεων, παρά από ένα άτομο που αποφασίζει να τα τιμωρήσει «για το καλό τους».

· Μην ασχολείστε με την αναζήτηση και την τιμωρία του «ενόχου». Αποφεύγοντας την επίρριψη ευθυνών και την τιμωρία, δίνουμε στα παιδιά την ευκαιρία να εστιάσουν την προσοχή τους στην υιοθέτηση υπεύθυνης στάσης, αντί στην πρόθεση αντεκδίκησης.

· Η έκφραση της αποδοκιμασίας από μέρους του γονέα χρειάζεται να ακούγεται σποραδικά, αρκεί να μην είναι ιδιαίτερα έντονη. Διότι, στην περίπτωση αυτή, το παιδί θα νιώσει ανάξιο και καταφρονεμένο εξαιτίας του «παραπτώματος», ενώ ο γονέας θα έχει κάνει κατάχρηση της γονικής ισχύος, προκαλώντας αισθήματα ενοχής και προσωπικής απαξίωσης στο παιδί, τα οποία ενδέχεται να επηρεάσουν καταλυτικά τη διάπλαση της προσωπικότητάς του.

· Αν είναι δυνατόν, σε συνδυασμό με την αποδοκιμασία, πρέπει ο γονέας να υποδεικνύει στο παιδί τρόπους επανόρθωσης. Μετά την αρχική μεταμέλεια από μέρους του παιδιού, πρέπει να του δοθεί η δυνατότητα να αποκαταστήσει τα θετικά συναισθήματα προς τον εαυτό του, προκειμένου να ανακτήσει τον αυτοσεβασμό και την αίσθηση ότι παραμένει αξιοσέβαστο μέλος της οικογένειας.

Παράδειγμα: «Είμαι έξαλλη! Η μικρή έπαιζε χαρούμενη, ώσπου ήρθες και της πήρες την κουδουνίστρα. Τώρα βρες εσύ τον τρόπο να την ησυχάσεις, που έχει πλαντάξει στο κλάμα!» Αντί γι’ αυτό: «Πάλι το έκανες να κλαίει το μωρό. Ετοιμάσου να τις αρπάξεις!». Τέτοιου είδους σχόλια μεταφέρουν στο παιδί το ακόλουθο μήνυμα: «Δε μου άρεσε αυτό που έκανες κι έχω την απαίτηση να επανορθώσεις.»

· Μερικά παιδιά χρησιμοποιούν τη «συγγνώμη» σαν μέσο εξευμενισμού του οργισμένου γονέα, αλλά επαναλαμβάνουν το ίδιο «παράπτωμα» με την πρώτη ευκαιρία. Είναι ουσιώδες τα παιδιά αυτά να αντιληφθούν ότι η πραγματική μεταμέλεια πρέπει να συνοδεύεται από ανάλογες πράξεις: «Χαίρομαι που αναγνωρίζεις το σφάλμα σου. Είναι το πρώτο βήμα. Το δεύτερο είναι να αναρωτηθείς τι μπορείς να κάνεις για να διορθώσεις την κατάσταση.»

· Δεν είναι ανάγκη να διερχόμαστε πάντοτε από όλα τα στάδια προκειμένου να οδηγηθούμε στη λύση. Το πρόβλημα μπορεί να λυθεί σε οποιαδήποτε φάση της διεργασίας. Μερικές φορές, η απλή περιγραφή των αντικρουόμενων συναισθημάτων γονέα και παιδιού αρκεί για να δώσει τη λύση.

· Κάποια παιδιά αρνούνται να εμπλακούν στη διαδικασία επίλυσης προβλημάτων. Σε τέτοιες περιπτώσεις, ένα σημείωμα, γραμμένο στο ίδιο πνεύμα, μπορεί να αποτελέσει το κατάλληλο υποκατάστατο.

Γράφει η Νίκη Λιώτη, Ψυχολόγος

Πηγή thepsychologysecrets.blogspot.gr

Διαβάστε Περισσότερα

Μικρέ μου φιλόσοφε!

Οι απορίες τους είναι ανεξάντλητες. Ρωτούν για το σύμπαν, το διάστημα, για οτιδήποτε.

Οι μικροί μας φιλόσοφοι μας βομβαρδίζουν με τις παράδοξες απορίες τους και μας προσκαλούν στο μαγικό κόσμο τους.

Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη η φιλοσοφία ξεκινά όταν αρχίζεις να αναρωτιέσαι. Και τα παιδιά αναρωτιούνται για τα πάντα. Για τον ουρανό, το φεγγάρι, τη θάλασσα, τα λουλούδια… για τους ανθρώπους που τα περιβάλλουν.

«Μερικές φορές, ο κόσμος γύρω μας μοιάζει παλιός και κουρασμένος, για τα παιδιά, όμως, όλα είναι καινούργια και υπέροχα», λέει ο Γκάρεθ Μάθιους, καθηγητής Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο της Μασαχουσέτης και συγγραφέας του βιβλίου «The Philosophy Of Childhood» ( Η Φιλοσοφία της Παιδικής Ηλικίας).

«Τα παιδιά είναι τόσο αθώα, που μπορεί να σου θέσουν τα πιο απρόβλεπτα ερωτήματα και να δώσουν τις πιο λογικές απαντήσεις. Το να τα ακούς προσεκτικά σου δίνει την ευκαιρία να δεις τον κόσμο αλλιώς…», επισημαίνει ο καθηγητής. «Κάποιες από τις απορίες τους είναι πραγματικά εύστοχες. «Πονάνε τα λουλούδια, όταν τα κόβουμε;», «Πού πηγαίνει ο πόνος, όταν φεύγει;», «Πού βρίσκεται το τέλος του κόσμου;».

Όλα τα παιδιά θέτουν τέτοια ερωτήματα. Το θέμα είναι να τα ακούσουμε αληθινά και να συμμετέχουμε κι εμείς στο υπέροχο αυτό ταξίδι τους. Από αυτό το κοινό φιλοσοφικό ταξίδι, εμείς οι ενήλικοι μπορούμε να αντλήσουμε μοναδικές εμπειρίες. Αρκεί να ξέρουμε να σταθούμε στις σωστές στάσεις του ταξιδιού».

Μη φοβάστε τις απαντήσεις

Όταν τα παιδιά θέτουν ένα ερώτημα, μη φοβάστε να απαντήσετε επειδή δεν γνωρίζετε την απάντηση. Δεν χρειάζονται πάντα κυριολεκτικές απαντήσεις. Συχνά, οι γονείς πιστεύουν πως, αν δεν απαντήσουν σωστά, κινδυνεύουν να χάσουν το κύρος τους και το σεβασμό του παιδιού τους, ωστόσο τα παιδιά δεν έχουν τέτοιο θέμα.

Το σημαντικό είναι να τα ενθαρρύνουμε να συζητήσουν και να παρακολουθήσουμε την εξέλιξη της σκέψης τους. Τις περισσότερες φορές, άλλωστε, απαντούν από μόνα τους. Κι είναι επίσης σημαντικό για την εκπαίδευσή τους, για να αγαπήσουν τη γνώση που ζητούν, να ανοίξουμε την εγκυκλοπαίδεια ή ένα βιβλίο, και να διαβάσουμε μαζί.

Σεβαστείτε τις απορίες του

Αν κάποια στιγμή το παιδί σας, σας ρωτήσει μήπως ήρθε το τέλος του κόσμου, μη γελάσετε. «Στα παιδιά δεν αρέσει να μην παίρνετε τις απορίες τους στα σοβαρά, ούτε σας ρωτούν για να πείτε πόσο χαριτωμένα είναι», μας λέει ο καθηγητής Μάθιους. Πείτε του πόσο ενδιαφέρουσα και έξυπνη είναι η ερώτησή του και προτρέψτε το να βρείτε μαζί την απάντηση.

Ο καθηγητής διηγείται στο δεύτερο βιβλίο του, «Philosophy And Young Child» (Φιλοσοφία και Παιδί), την ιστορία της μικρής Ούρσουλα, που είχε έναν πόνο στην κοιλιά της: «Πού πάει ο πόνος, όταν φεύγει;», αναρωτιόταν η τρίχρονη μικρούλα. Αυτή είναι μια εξαιρετική απορία, μας λέει ο Μάθιους, για να προβληματιστούμε πάνω στη φύση του πόνου. Και σε αυτή την περίπτωση, οποιαδήποτε απάντηση είναι σωστή.

Δώστε τους χώρο και χρόνο

«Πόσο μεγάλο είναι το διάστημα;», «Από πού ξεκινάει και πού τελειώνει ο κόσμος;». Η ιδέα του άπειρου μαγεύει τα παιδιά. Το ίδιο και η ιδέα του χρόνου. «Πού πάει ο χρόνος, όταν φεύγει;», αναρωτιέται ο μικρός Μιχάλης. Μετά από δύο-τρεις εβδομάδες, αποφάσισε: «Ο χρόνος πάει στο μέλλον, σε περιμένει και, όταν φτάνεις, εκείνος φεύγει ξανά». «Η φαντασία θέλει χώρο και χρόνο, για να αναπτυχθεί και να ανθίσει», λέει ο καθηγητής Μάθιους.

Αφήστε, λοιπόν, στα παιδιά την ελευθερία που χρειάζονται για να εκφραστούν, και όσο χρόνο επιθυμούν για να ονειρευτούν.

Βοηθήστε τα να βρουν την «ταυτότητά» τους

«Τα παιδιά είναι ταξιδιώτες, που φτάνουν σε μια ξένη χώρα για την οποία δεν γνωρίζουν τίποτα», έλεγε ο Τζον Λοκ.

Στην προσχολική περίπου ηλικία, τα παιδιά αρχίζουν να ανακαλύπτουν την ταυτότητά τους και ενθουσιάζονται με τη νέα τους αυτή ανακάλυψη. Τότε συνειδητοποιούν πως είναι άτομα με οντότητα, και αρχίζουν να προβληματίζονται για τη ζωή, την ύπαρξη, ακόμη και το θάνατο. Σε αυτή τη φάση, οι προβληματισμοί τους είναι σχεδόν μεταφυσικοί, γι’ αυτό και πολύ ενδιαφέροντες.

Ο καθηγητής Μάθιους μάς λέει πως αυτές οι μεταφυσικές ανησυχίες είναι απόλυτα φυσιολογικές. Ακόμη και η αγωνία της απώλειας μπορεί να το βοηθήσει στην αναγνώριση της ταυτότητάς του. «Είμαι μικρός, κάποτε θα μεγαλώσω, και μετά θα πεθάνω». Ένας λογικός συλλογισμός, που εμείς οι γονείς σίγουρα δεν πρέπει να τον αντιμετωπίζουμε ως ταμπού.

Για να ξεπεράσει, όμως, το παιδί το άγχος του θανάτου, πολύ σημαντικότερο από το να το συζητήσει, είναι να βλέπει τους γονείς του ευτυχισμένους, ικανοποιημένους από τη ζωή τους.

Απολαύστε τις φιλοσοφικές τους ιστορίες

«Πώς λέγεται η φέτα πριν κοπεί;», «Γιατί οι ζέβρες έχουν ρίγες;», «Τι δουλειά κάνει η θάλασσα;», «Πόσα σπίτια έχουν τ’ αστέρια;».

Συχνά, οι απορίες τους σταματούν εκεί, άλλες φορές συνεχίζονται και καταλήγουν σε ευφυή μυθεύματα, που μας παρασύρουν σε ένα απίστευτο πνευματικό ταξίδι. Απολαύστε το. Όπως έλεγε και το τραγούδι στο «Βασιλιά των Λιονταριών»: «Ακούνα Ματάτα - τις έγνοιες διώξε - κι όπου θέλει ας βγει - γίνετε μικροί φιλόσοφοι!».

«Σωστές» και «λάθος» απαντήσεις

Ανάμεσα στις πιο απλές και τις πιο σύνθετες ερωτήσεις των παιδιών, παρεμβάλλεται ένας ωκεανός γονεϊκών αποριών: Λέμε την ωμή αλήθεια; Τη διανθίζουμε με στοιχεία παραμυθιού, για να είναι περισσότερο κατανοητή; Αναλύουμε το θέμα με λεπτομέρειες; Κι αν ρωτήσει κάτι που δεν ξέρουμε; «Ασφαλής» απάντηση σε όλα αυτά δεν υπάρχει. Η κάθε ερώτηση είναι διαφορετική, ακριβώς όπως διαφορετικό είναι και κάθε παιδί.

Ένας γενικός κανόνας λέει, ότι οι απαντήσεις σε μια συγκεκριμένη ερώτηση διαφέρουν ανάλογα με την ηλικία του παιδιού. Η απάντησή μας δεν χρειάζεται να περιλαμβάνει λεπτομέρειες που δεν χρειάζεται το παιδί. Απαντάμε με ακρίβεια και προχωράμε ανάλογα με τις ερωτήσεις του, προσέχοντας πάντα να δίνουμε σωστές απαντήσεις.

Με τη συνεργασία της Μαρίας Σκαπέρα (Μ.Ed. ψυχοπαιδαγωγός, εκπαιδευτική σύμβουλος).

Πηγή: o-cosmos-mas.blogspot.gr

Διαβάστε Περισσότερα