Κουμπαράδες Αγάπης σε καταστήματα της Αλμωπίας

ΚΟΥΜΠΑΡΑΔΕΣ ΑΓΑΠΗΣ

Η ΔΗ.Κ.Ε.ΑΛΜΩΠΙΑΣ και τα προγράμματα ΒΟΗΘΕΙΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΔΗΜΟΥ ΑΛΜΩΠΙΑΣ τοποθετούν κουμπαράδες αγάπης σε καταστήματα της περιοχής μας για να βοηθήσουν ένα παλικάρι από την περιοχή μας το οποίο χρειάζεται κέντρο αποκατάστασης και η οικογένεια του αδυνατεί να αντεπεξέλθει πλήρως στις οικονομικές απαιτήσεις του κέντρου. 
Ξέρουμε ότι η περίοδος που διανύουμε είναι δύσκολη και ότι όλοι ήμαστε σε δύσκολη οικονομική κατάσταση, όλοι μαζί όμως μπορούμε να καταφέρουμε περισσότερα πράγματα όταν έχουμε για οδηγό μας την ανθρωπιά και την αλληλεγγύη προς τον συνάνθρωπό μας. Ας ενωθούμε όλοι μαζί να βοηθήσουμε αυτό το παλικάρι που σήμερα έχει ανάγκη από την αγάπη και την αλληλεγγύη μας και ας ελπίσουμε ότι σύντομα θα γίνει καλά.
 Όποιος επιθυμεί να ενημερωθεί περαιτέρω για το παιδί και θέλει να συνδράμει με διαφορετικό τρόπο ας επικοινωνήσει μαζί μας στα τηλέφωνα, βοήθεια στο σπίτι Αλμωπίας: 2384022170 από Δευτέρα έως Παρασκευή 7:30 με 15:00.
Τέλος, να σας ενημερώσουμε ότι το ποσό που θα συγκεντρωθεί θα καταμετρηθεί από το Δ.Σ. της ΔΗ.Κ.Ε.Α θα ανακοινωθεί και θα αποδοθεί στην οικογένεια του παιδιού με όλες τις νόμιμες διαδικασίες. 

Τα καταστήματα που τοποθετήθηκαν οι κουμπαράδες είναι τα εξής:

ΚΑΤΑΣΤΗΜΑΤΑ ΑΡΙΔΑΙΑΣ ΑΛΜΩΠΙΑΣ:

• ΓΥΡΩ ΓΥΡΩ ΟΛΟΙ
• CAFÉ VENTURE (ΒΕΝΟΣ)
• ΚΑΘΑΡΙΣΤΗΡΙΟ ΙΑΚΩΒΟΣ
• CAFÉ ΜΠΟΥΓΑΤΣΑ QUALITY
• CAFÉ COMPANY
• CAFÉ ΜΠΟΥΓΑΤΣΑ CORNER
• CAFÉ ΑΕΡΙΚΟ (ΣΠΥΡΟΣ)
• CAFÉ TZARAS
• CAFÉ MEMORIES
• CAFÉ IRISH
• CAFÉ BLUE NOTE
• CAFÉ COFFEA
• CAFÉ D’ ARIPO (ΑΡΗΣ)
• CAFÉ COUP
• CAFÉ ΤΣΙΠΟΥΡΑΔΙΚΟ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟ
• ΤΣΙΠΟΥΡΑΔΙΚΟ ΤΟ ΚΑΡΑΦΑΚΙ

ΚΑΤΑΣΤΗΜΑΤΑ ΠΡΟΜΑΧΩΝ

Πράσινο Περίπτερο

Καφέ-Ταχυδρομείο ΜΥΘΟΣ

Καφέ Αστεροσκοπείο

Καφέ Λίμπερ

Καφέ-Μπουγάτσα BREAK

Πρατήριο υγρών καυσίμων Μόλης Ιωάννης (Κούτερ)
Σούπερ Μάρκετ Άννα Δ. Βέσκου

Σούπερ Μάρκετ Πουσίνη Δήμητρα

Σούπερ Μάρκετ Τασιώλας

Ταχυφαγείο GRECOS

Φαρμακείο Πωλίνα Παπαδοπούλου

Alternative Hair Studio Παύλος Γιουρούκης

Πολυκατάστημα ΛΙΤΣΑ Μπάτση Ελευθερία
Κρεοπωλείο - Ταχυφαγείο Σατζάκης Πέτρος

Διαβάστε Περισσότερα

"Πέστε τραγούδια θλιβερά" - Καπετάν Άγρας

Πέστε τραγούδια θλιβερά (Καπετάν Άγρας)
 Τραγούδι: Ρούλα Τσέρνου

Πέστε τραγούδια θλιβερά, πέστε και μοιρολόγια.
 Τον Άγρα τον κρεμάσανε οι άτιμοι οι Βούλγαροι στην Καρυδιά από κάτω.
 Για τη Μακεδονία μας και για τη λευτεριά μας Άγρας και Μίγγας πέσανε.
 Τους κλαίν οι κάμποι, τα βουνά.
 Κλάψτε, μανάδες, κλάψτε.

Μουσικολογικό σχόλιο :
 Ο Ήχος που υποστηρίζει τη μελωδία είναι ο Α' Ήχος. Ωστόσο, ανιχνεύονται τροπικές αλλοιώσεις που θυμίζουν κάτι από πεντατονίες. Το φαινόμενο ευνοείται από τη φόρμα του αργού καθιστικού σε ελεύθερο ρυθμό.

'Ηταν 7-6-1907. Γυναίκες Ελληνίδες που δεν ήξεραν Ελληνικά έκαναν τον πόνο τους σπαραχτικό μοιρολόι. Νεκροστόλισαν τους λεβέντες και στα κεφάλια τους φόρεσαν δάφνινα στεφάνια και έκλαψαν τα παλικάρια που δεν είχαν σιμά τους μάνα και αδερφή. Οι γυναίκες έκαναν τη διαμαρτυρία μακρόσυρτο λυγμικό και λυρικό τραγούδι, που έμεινε ζωντανό στη μνήμη του λαού.
Στο βιβλίο του Θ. Γρ. Κανελλόπουλου όπου εικονίζεται η γερόντισσα Σοφία Λαζάρου, κόρη της θρυλικής Τζόλκα στη δεκαετία του 1950, περιγράφει πως όντας μικρό κορίτσι βοήθησε τη μητέρα της στο νεκροστόλισμα του Άγρα και του Μίγγα και έκλαψε και αυτή μαζί με τις άλλες γυναίκες του Βλάδοβου τους εθνομάρτυρες. Λέει ακόμη δακρυσμένη : ''...εγώ τουλάχιστον ποτέ δεν θα ξεχάσω τ'όμορφο εκείνο παλικάρι (τον Άγρα), που και πεθαμένο έφεγγε από ομορφιά''.

Φώτο - Βίντεο :
 Τη νύχτα της 7ης Ιουνίου, ο Καπετάν Άγρας μαζί με τον πιστό του φίλο και αγωνιστή Αντώνη Μίγγα, συνελήφθησαν από Βούλγαρους κομιτατζήδες, τους διαπόμπευσαν ως δήθεν αιχμαλώτους, δεμένους και ξυπόλυτους, στα χωριά της περιοχής, με σκοπό να αναπτερώσουν το ηθικό των τρομοκρατημένων οπαδών των κομιτατζήδων. και τους κρέμασαν μεταξύ των χωριών Τέχοβο (Καρυδιά) και Βλάδοβο (Άγρας). Το γεγονός τάραξε τους Έλληνες της περιοχής και η προδοσία των Βουλγάρων φανάτισε τους Έλληνες αντάρτες, με αποτέλεσμα ο ελληνικός αγώνας να συνεχιστεί με μεγαλύτερη ένταση και περισσότερες επιτυχίες.

Σε ανάμνηση του θανάτου των δύο αγωνιστών, το χωριό Τέχοβο μετονομάστηκε αργότερα Καρυδιά (το δέντρο όπου απαγχονίστηκαν), ενώ το χωριό Βλάδοβο, όπου ενταφιάστηκαν έξω από την εκκλησία του Αγίου Δημητρίου, είναι ο σημερινός Άγρας. Η δράση και ο μαρτυρικός θάνατος του Καπετάν Άγρα ενέπνευσαν στην Πηνελόπη Δέλτα το γνωστό μυθιστόρημά της «Στα μυστικά του Βάλτου».

Τραγούδι : Απόστολος Τσέρνος, Ρούλα Τσέρνου, Όλγα Σιάγαλη και ο Γιώργος Μπαγιώκης.

Ορχήστρα Χάλκινων ''Οι Μακεδόνες''
ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΝΤΟΜΑΤΑΣ (Κλαρίνο), ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΣΙΤΑΡΑΣ (Τρομπέτα, Τρομπόνι), ΤΑΣΟΣ ΔΙΣΚΟΣ (Τρομπέτα), ΣΙΜΟΣ ΚΕΤΙΚΟΓΛΟΥ (Τρομπόνι, Ευφώνιο), ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΚΑΙΚΤΣΙΔΗΣ (Τούμπα), ΤΡΑΙΑΝΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ (Κόρνο), ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΛΛΙΩΤΑΚΗΣ (Ακορντεόν), ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΙΝΑΣ (Γκράν Κάσα), ΣΤΑΘΗΣ ΑΡΑΜΠΑΤΖΗΣ (Κιθάρα).

Έρευνα - Καταγραφή - Παραγωγή :
Απόστολος Τσέρνος.

Σχετικοί σύνδεσμοι:
https://www.youtube.com/watch?v=xz0nemoKziE
https://www.youtube.com/watch?v=v2UP__eG1l0
https://www.youtube.com/watch?v=pNipBUJgFuY


ΠΗΓΗ...Καπετάν Γαρέφης

Διαβάστε Περισσότερα

"Χθες το βράδυ… δεν κοιμήθηκαν καθόλου τα παιδιά" - Γιάννης Ρίτσος

Χτες βράδυ δεν κοιμήθηκαν καθόλου τα παιδιά…

Είχανε κλείσει ένα σωρό τζιτζίκια στο κουτί των μολυβιών και τα τζιτζίκια τραγουδούσαν κάτου απ’ το προσκεφάλι τους

ένα τραγούδι που το ξέραν τα παιδιά από πάντα και το ξεχνούσαν με τον ήλιο…

Χρυσά βατράχια κάθονταν στις άκρες των ποδιών χωρίς να βλέπουν στα νερά τη σκιά τους κι ήτανε σαν αγάλματα μικρά

της ηρεμίας και της γαλήνης…

Τότε το φεγγάρι σκόνταψε στις ιτιές κι έπεσε στο πυκνό χορτάρι…

Μεγάλο σούσουρο έγινε στα φύλλα..

Τρέξανε τα παιδιά, πήραν στα παχουλά τους χέρια το φεγγάρι κι όλη τη νύχτα παίζανε στον κάμπο…

Τώρα τα χέρια τους είναι χρυσά, τα πόδια τους χρυσά κι όπου πατούν αφήνουνε κάτι μικρά φεγγάρια στο νοτισμένο χώμα…

Μα, ευτυχώς, οι μεγάλοι που ξέρουν πολλά, δεν καλοβλέπουν…

Μονάχα οι μάνες κάτι υποψιάστηκαν…

Γι’ αυτό τα παιδιά κρύβουνε τα χρυσωμένα χέρια τους στις άδειες τσέπες,

μην τα μαλώσει η μάνα τους που όλη τη νύχτα παίζανε..

κρυφά με το φεγγάρι…

Γ.Ρίτσος

Διαβάστε Περισσότερα

"Σωπάστε και… ακούστε" - Μαρία Πολυδούρη

Οι ψίθυροι αρχίζουν και δυναμώνουν…

Δεν πάει άλλο…

Η αγάπη πρέπει να ξαναγίνει Αγάπη…

Ο φίλος πρέπει να ξαναγίνει Φίλος..

Το φιλί.. την ίδια γλύκα να ‘χει…

Και το όνειρο… Αχ, το Όνειρο!!!

Να στέκει πάντα ψηλά στον αφρό της απέραντης θάλασσας..

Να συντροφεύει το κρασί και το τραγούδι μας…

Να θρέφει την θύμηση και την πεθυμία μας…

… Σωπάστε … και … ακούστε …

Μαρία Πολυδούρη

Διαβάστε Περισσότερα

"Τὸ παραμύθι ἑνὸς ραγισμένου ἔρωτα" - Μενέλαος Λουντέμης

Τὸ παραμύθι ἑνὸς ραγισμένου ἔρωτα

Μιὰ φορὰ κι ἕνα καιρό,
ἦταν ἕνα γραμμόφωνο.
Ἕνα ὁλομόναχο γραμμόφωνο.
Μὰ μπορεῖ καὶ νὰ μὴν ἤτανε γραμμόφωνο
καὶ νά ῾ταν μόνο ἕνα τραγούδι,
ποὺ ζητοῦσε ἕνα γραμμόφωνο,
γιὰ νὰ πεῖ τὸ καημό του.

Μιὰ φορὰ κι ἕνα καιρό,
ἦταν ἕνας Ερωτας.
Ἕνας ὁλομόναχος Ἔρωτας
ποὺ γύριζε μὲ μία πλάκα στὴ μασχάλη,
γιὰ νὰ βρεῖ ἕνα γραμμόφωνο
γιὰ νὰ πει τὸ καημό του.

«Ἔρωτα μὴ σὲ πλάνεψαν
ἄλλων ματιῶν μεθύσια
καὶ μέσ᾿ τὰ κυπαρίσια
περνᾷς μὲ μι᾿ ἄλλη νιά;
Ἔρωτ᾿ ἀδικοθάνατε,
Ἔρωτα χρυσομάλλη,
ἂν σ᾿ εἶδαν μὲ μιὰν ἄλλη,
ἦταν ἡ Λησμονιά».

Μιὰ φορὰ κι ἕνα καιρό,
δὲν ἦταν ἕνας ἔρωτας,
δὲν ἦταν ἕνας πόνος.
Ἦταν μισὸς ἔρωτας -μισὸς πόνος-
καὶ μιὰ μισὴ πλάκα,
πού ῾λεγε τὸ μισό της σκοπό:
«Ἔρωτα μὴ σὲ… Ἔρωτα μὴ σὲ…
ἔρωτα μισέ… ἔρωτα μισέ…»

Θέ μου!
Μὰ δὲ βρίσκεται ἕνα χέρι!
Ἕνα πονετικὸ χέρι,
γιὰ ν᾿ ἀνασηκώσει τὴ βελόνα
καὶ ν᾿ ἀκουστεῖ ξανά,
ὁλόκληρος ὁ Ἔρωτας,
ὁλόκληρο τὸ τραγούδι:

«Ἔρωτα μὴ σὲ σκότωσαν
τὰ μαγεμένα βέλη;
Ἔρωτα Μακιαβέλλι.
Τὰ μάτια ποὺ σὲ λάβωσαν,
μὲ δάκρυα πικραμένα,
καρφιά ῾ταν πυρωμένα
καὶ μπήχτηκαν βαθιά».

Μενέλαος Λουντέμης

Διαβάστε Περισσότερα

Η ψυχή ένα ελαφρύ αεράκι θέλει και…έφυγε!

Μια άνοιξη σκληρή… ανελέητη…
που έστηνε καρτέρι στα χελιδόνια και τα παγίδευε..
για κάνουν τραγούδι τα όνειρά της…
Αν έπεφταν, λέει, μόνο τα χελιδόνια στην παγίδα της άνοιξης…
Αν γινόταν, λέει, όλα τα όνειρα τραγούδι..
Αν.. Αλλά που…
-Ό,τι πεις… Πίστευε και μη ερεύνα… Τζιζζ η έρευνα, κουμπάρε…
Μόνο τα δικά μου ξέρετε ν’ αναμασάτε και σας διαφεύγει
πως οι καρδιές είναι ελεύθερες,
σαν τις πεταλούδες…
Μπορούνε να πετούνε σ’ όλα τα άνθη..
Ακόμα και σ’ αυτά που κρύβει το σποράκι τους δηλητήριο…
Μήπως θέλει πολύ η ψυχή για ν’ ανθίσει;
Μήπως θέλει πολύ για να σαλπάρει στ’ όνειρο;
Ένα ελαφρό αεράκι κι έφυγε…

Αλκυόνη Παπαδάκη

Διαβάστε Περισσότερα

Το ημερολόγιο

Το ημερολόγιο

14 Σεπτεμβρίου 1993

Τρίτη τάξη του Δημοτικού.  Είχα ήδη «ψηθεί» στις δυσκολίες των πρώτων παιδικών μου χρόνων, αλλά δεν ήξερα ότι το πράγμα θα δυσκόλευε ακόμα περισσότερο. Και όλα αυτά, με μια ερώτηση. Όταν  τα υπόλοιπα αγόρια της τάξης με ρώτησαν ποιο κορίτσι από τη τάξη μ’ αρέσει ήμουν υποχρεωμένος να απαντήσω. Σε μια συζήτηση που έμοιαζε με ιδιαίτερη μυσταγωγία, σα να ήταν η ώρα να χωρίσουμε τα θηράματα στη τάξη για να γλιτώσουμε τις παρεξηγήσεις μέχρι να τελειώσει το δημοτικό. «Ειρήνη», είπα! Χωρίς ενδοιασμό. Δε το σκέφτηκα καν. Και μάλιστα ήμουν έτοιμος να δώσω και την μάχη μου για όποιον τολμούσε να μου πάρει το «θήραμα». Θυμάμαι τη πρώτη μέρα που τη γνώρισα, σε ένα διάλειμμα. Όχι, δε θυμάμαι πως πιάσαμε τη κουβέντα. Θυμάμαι όμως που χάζευα το βαθύ καστανό των μαλλιών της και προσπαθούσα να εξηγήσω το χρώμα των ματιών της.  Και μια μέρα που της έδωσα νερό από το παγούρι μου, για να με ευχαριστήσει, σηκώθηκε τις μύτες των ποδιών της, σα ρελεβέ μιας μπαλαρίνας, και μου έδωσε ένα φιλί στο μάγουλο. Και από τότε, γίναμε φίλοι. Αχώριστοι. Κολλητοί. Δεν μου έφτανε όμως αυτό. Αλλά δεν μπορώ να της το πω ότι η φιλία μας δε μου έφτανε.. Ήθελα να είναι το κορίτσι μου, γιατί την αγαπούσα.. Και τι δε θα ‘δινα, να ήταν δικιά μου…

17 Οκτώβρη 1996

Αν το δημοτικό νόμιζα ότι ήταν δύσκολο, τότε το γυμνάσιο ήταν σα πύρινος παράδεισος. Στην ίδια τάξη, 2 θρανία μακριά μου, καθόταν η Ειρήνη. Το θήραμά μου, όπως το είχαν βαφτίσει τα υπόλοιπα παιδιά στο δημοτικό. Μακριά καστανά μαλλιά σαν από μετάξι, λες και είχαν βγει από κάποιο μαγικό παραμύθι της Ανατολής και βαθειά πράσινα μάτια, που λαμπύριζαν στην αντανάκλαση του ήλιου. Συχνά πυκνά γυρνούσε και με κοίταζε πάνω από τον ώμο της και χαμογελούσε. Έτσι, για να σπάει η μονοτονία μας στα βαρετά μαθήματα του γυμνασίου. Η Ειρήνη, ήταν η παρέα μου σε όλα. Ήταν η παρέα μου στα διαλείμματα, αυτή που με παρηγορούσε πάντα όταν δε τα πήγαινα καλά στα διαγωνίσματα και φυσικά ήταν πάντα εκεί να με βοηθήσει στο διάβασμά μου.  Πάντα με συμβούλευε για τα άλλα κορίτσια και πάντα ήταν εκεί για να με υπερασπιστεί. Και αυτό που με πονούσε περισσότερο είναι ότι πάντα, μα πάντα με σύστηνε στις φίλες τις ως τον καλύτερό της φίλο. Πόσα βράδια έπεσα για ύπνο και σκεφτόμουν τρόπους για να της πω, πως δεν θέλω να είμαι απλά ο καλύτερός της φίλος. Ότι δε μου είναι αρκετός αυτός ο τίτλος.. Θέλω να της πω ότι την αγαπώ, αλλά ντρέπομαι.. Την ήθελα δικιά μου..

2 Αυγούστου 1998

Εκείνο το βράδυ γυρνούσα με το ποδήλατο από τη  δουλειά του καλοκαιριού που είχα για να βγάζω το χαρτζιλίκι μου και καθώς περνούσα από το σπίτι της μπροστά, κάτι που δε κρύβω ότι το έκανα πάντα και όχι τυχαία, την είδα στην είσοδο του σπιτιού της να κλαίει. Αμέσως πέταξα το ποδήλατο κάτω και έτρεξα να δω τι είχε. Μόλις με είδε πετάχτηκε και έπεσε στην αγκαλιά μου κλαίγοντας ακόμα πιο δυνατά. Κάτσαμε εκεί στα σκαλοπάτια της εισόδου για να μου πει πως μόλις είχε χωρίσει. Όλο το βράδυ σχεδόν σ’ εκείνα τα σκαλοπάτια, άκουγα πόσο πολύ την είχε κουράσει αυτός ο έρωτας. Της είπα τότε, ότι διάβασα κάπου, πως αν αγαπήσει και δε βρει ανταπόκριση, να σωπάσει. Οι μεγάλες καρδιές, αγαπούν σιωπηλά. Αποκοιμήθηκε για λίγο στην αγκαλιά μου εκείνο το βράδυ και την άκουσα να ψιθυρίζει «είσαι ο καλύτερος μου φίλος». Το κλάμα της εκείνο το βράδυ, δε θα το ξεχάσω ποτέ. Με πίκραινε απίστευτα να την πληγώνουν. Την Ειρήνη μου. Το κορίτσι που αγαπούσα, αλλά δεν είχα τη δύναμη να της το πω. Γιατί ξέρω ότι δε με έβλεπε έτσι.. το ξέρω.. ότι γι αυτήν είμαι απλά ένας φίλος… Ήθελα να είναι το κορίτσι μου, γιατί την αγαπούσα.. Και τι δε θα ‘δινα, να ήταν δικιά μου…

16 Ιουνίου 2003

Και κάπου εδώ, τελειώνει το σχολείο. Τελευταία χοροεσπερίδα του σχολείου και όλη η Τρίτη λυκείου, θα είναι εκεί. Ντύθηκα, έβαλα τα καλά μου και κίνησα για το μέρος που θα γινόταν το πιο αξέχαστο πάρτι για όλα τα παιδιά. Περνώντας από το σπίτι της, την είδα εκείνη την ώρα να μπαίνει μέσα πρόχειρα ντυμένη. Την ρώτησα γιατί δεν είναι ακόμα έτοιμη και μου είπε ότι η κολλητή της αρρώστησε και τελικά δε θα πάει μιας και το έβρισκε βαρετό να πάει εκεί μόνη της. Όσο κι αν με πόναγε, της υπενθύμισα ότι είμαι ο καλύτερος της φίλος και πως ήταν υποχρεωμένη να πάει μαζί μου στο πάρτι του σχολείου. Την είδα να συγκινείται! Χαμογέλασε αμήχανα, αλλά το πρόσωπό της άστραφτε. Το έβλεπα! Όταν κατέβηκε για να φύγουμε, καθόμουν αδρανής και την χάζευα όπως κατέβαινε τις σκάλες. Νόμιζα ότι είχα πάει σε έναν άλλο πλανήτη, που το άσχημο είναι μόνο στα παραμύθια και οι άνθρωποι είναι καταδικασμένοι να ζουν με το όμορφο. «Πως σου φαίνομαι;» με ρώτησε και κουνούσα απλώς το κεφάλι μου, ψάχνοντας να βρω μια λέξη για να περιγράψω αυτό που έβλεπα. Δε μίλησα. Την άρπαξα από το χέρι και τρέξαμε για το πάρτι. Το καταδιασκεδάσαμε. Την έβλεπα να χορεύει με απίστευτη ενέργεια και μου ήταν αρκετό να τη βλέπω να περνάει καλά. Όταν τελείωσε το πάρτι, την άφησα έξω από το σπίτι της και τα λίγα δευτερόλεπτα σιωπής τα έσπασε η φράση της.. «Είσαι ο καλύτερός μου φίλος. Σ’ ευχαριστώ». Ανέβηκε τις σκάλες, και μπήκε στο σπίτι της… Γυρνώντας με τα πόδια στο σπίτι μου, σκεφτόμουν ότι ίσως να παραήμουν αδύναμος για να της πω ότι την αγαπώ. Να της πω ότι ο καλύτερος της φίλος, δεν θέλει να είναι απλά ο φίλος της. Την αγαπώ, αλλά διστάζω να της το πω…  Αλλά ας μη γελιέμαι.. Δε θα με δει ποτέ διαφορετικά.. Μόνο σαν τον καλύτερο της φίλο.. Και τι δε θα ‘δινα, να ήταν δικιά μου… Δικιά μου…

12 Ιουλίου 2010

Η Ειρήνη έλαμπε!  Μέσα σε ένα αστραφτερό νυφικό, ήταν η οπτασία της βραδιάς. Κι εγώ… από κάτω, καθισμένος με ένα μπερδεμένο χαμόγελο να βλέπω το κορίτσι που αγαπούσα όσο τίποτα, να παντρεύεται τον έρωτα από τα φοιτητικά της χρόνια. Πόσο θα ήθελαν να είμαι αυτός ο τύπος, το ήξερα μόνον εγώ. Έτσι απλά, η καλύτερη στιγμή της ζωής μου, όπως την ονειρευόμουν, γινόταν πραγματικότητα. Μόνο που δεν ήμουν εγώ ο πρωταγωνιστής. Ήταν ένας άλλος. Ένας άλλος πιο τυχερός από ‘μενα. Ή μάλλον κάποιος που η Ειρήνη μου, δε τον έβλεπε σα τον καλύτερό της φίλο. Ο παιδικός μου έρωτας ξεκίναγε μια ζωή που ονειρευόταν και το έκανε με κάποιον άλλο. Όταν τελείωσε και η δεξίωση, με πλησίασε με βουρκωμένα μάτια και μου είπε πόσο χάρηκε που ήρθα. Συγκινημένη με αγκάλιασε και μου είπε πως ήθελε πολύ ο καλύτερός της φίλος να ήταν στο γάμο της και χαιρόταν πολύ που πήγα. Καθώς γυρνούσα σπίτι μου, παραμιλούσα για να μην ξεσπάσω σε κλάματα. Δε ένιωθα μου έκλεψαν το όνειρο. Εγώ άφησα τη πρωταγωνίστρια να μου φύγει… Αλλά ας μη γελιέμαι.. Η Ειρήνη ποτέ δε με είδε έτσι.. Έτσι όπως την έβλεπα εγώ.. Που ήθελα να ήταν δικιά μου.. Και τι δε θα έδινα για να ήταν δικιά μου…

10 Μαΐου 2012

Η τελετή ήταν σεμνή. Όπως σε κάθε τέτοια περίπτωση εξάλλου. Δυο χρόνια μετά το γάμο της, στεκόμουν πάνω από το φέρετρο που στα κατάλευκα ντυμένη, ήταν ξαπλωμένη η Ειρήνη μου. Ο άγγελός μου έφυγε. Πάει σε έναν κόσμο, καλύτερο απ’ αυτόν που άφησε. Μεγάλο κενό. Για ‘μενα τουλάχιστον που την αγάπησα όσο τίποτα, αλλά ποτέ δε βρήκα το κουράγιο να της το πω. Γιατί δίσταζα. Στη κηδεία της, η αδερφή της διάβασε ένα απόσπασμα από το ημερολόγιο που διατηρούσε στα παιδικά της χρόνια. Το απόσπασμα, έγραφε:
«Τον βλέπω να είναι στη ζωή μου και την κάνει απλά πιο όμορφη. Με ένα δικό του, μοναδικό τρόπο. Αρκεί να στέκεται δίπλα μου. Είναι ο καλύτερός μου φίλος…  αλλά δε μου είναι αρκετό. Δε μου φτάνει αυτός ο τίτλος. Θέλω να του πω πόσο τον αγαπώ, αλλά ξέρω ότι δε με βλέπει έτσι. Και δε θα με δει ποτέ έτσι… Μου είπε κάποτε, πως «αν αγαπάς και δε βρίσκεις ανταπόκριση, σώπασε. Οι μεγάλες καρδιές, αγαπούν σιωπηλά.» Πώς να του πω όμως πως η σιωπή στη καρδιά μου όταν λέει το όνομά του, είναι εκκωφαντική. Μακάρι να μπορούσα να του πω πόσο τον αγαπώ, αλλά .. δε ξέρω… διστάζω… Και τι δε θα ‘δινα για να ήταν δικός μου! Και τι δε θα ‘δινα…»



πηγή: Το κείμενο είναι γραμμένο από το Μάκη Μπεναρδή.
https://fairytalesdreams.wordpress.com

Διαβάστε Περισσότερα

ΣΥΛΛΥΠΗΤΗΡΙΟ ΜΗΝΥΜΑ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΔΑΣΚΑΛΩΝ ΚΑΙ ΝΗΠΙΑΓΩΓΩΝ ΑΛΜΩΠΙΑΣ «Ο ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ»

Μεγάλη θλίψη προκάλεσε σε όλη τη διδασκαλική κοινότητα και την τοπική κοινωνία της Αλμωπίας ο πρόωρος χαμός της αγαπημένης συναδέλφισσας και κόρης συναδέλφων Πασόη Εριφύλης.
 Εκφράζουμε τα θερμά μας συλλυπητήρια στους οικείους της και ευχόμαστε καλό Παράδεισο. Ο Θεός ας αναπαύσει την ψυχή της και ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα την σκεπάσει.



Το Δ.Σ. του συλλόγου δασκάλων και νηπιαγωγών Αλμωπίας «Ο ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ»

Διαβάστε Περισσότερα

Σηφάκης - Μπίνος τα είπαν για INTERREG και Λουτρά

Συνάντηση στο Δημαρχείο Αλμωπίας για την προώθηση θεμάτων της Αλμωπίας.
 Ιδιαίτερα συζητήθηκαν θέματα που αφορούν τις προτάσεις της Αλμωπίας στο INTERREG και την Δημοτική Επιχείρηση Λουτρών

Διαβάστε Περισσότερα