Η όμορφη πόλη!
Του Τρύφωνα Ούρδα
Ξέρω μια πόλη γεμάτη από κόσμο! Από πολύ κόσμο. Χαμός γίνεται από γειτονιές, σπίτια, πάρκα, σταθμούς, υπηρεσίες, σχολεία, καταστήματα και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί ο καθένας, στο οποίο συχνάζουν άνθρωποι. Άνθρωποι που λέμε της «επικοινωνίας».
Την πόλη που σας λέω τη λένε και πολύ «ανθρώπινη»! Ανθρώπινη γιατί όλοι οι άνθρωποι γνωρίζονται μεταξύ τους. Λένε «καλημέρα» στους δρόμους που περπατούν, συζητάνε τα προβλήματα, τους καημούς, τις πίκρες τους, τα καλά και τα άσχημα, τα στραβά και τα ανάποδα και όλα εκείνα που τους βαρύνουν δίνουν εξηγήσεις γι αυτά, τα άλλα που θα ‘ρθουνε και παίρνουν αποφάσεις για τη ζωή τους.
Ακόμα οι άνθρωποι κάνουν συνεδριάσεις, συνεστιάσεις, συγκεντρώσεις, συσκέψεις … για να βρίσκονται και να τα λένε, να πίνουν και να τρώνε, να τραγουδάνε, έτσι για να είναι πάντα αισιόδοξοι και να σκέφτονται πως για όλα τα δύσκολα υπάρχει λύση και ελπίδα να ξεπεραστούν. Μια όμορφη, πανέμορφη πόλη!
Το σούρουπο και πριν ακόμα πέσει καλά το σκοτάδι, η πόλη γίνεται ακόμα καλύτερη. Φωτίζονται οι δρόμοι, οι πλατείες, τα μαγαζιά, τα μπαλκόνια, τα παράθυρα. Λίγοι είναι οι τόποι που δεν φωτίζονται από την τεχνολογία. Παράπονο όμως και εδώ δεν υπάρχει, γιατί τα μέρη αυτά, φρόντισε να τα φωτίσει ο πολύ Καλός Θεός με το φεγγάρι και τ’ αστέρια του!
Αυτές τις ώρες οι άνθρωποι της πόλης, βάζουν τα «καλά» τους και πάνε στα πάρτι, στις δεξιώσεις, στις κοσμικές ταβέρνες, στις ονομαστικές γιορτές, στους γάμους. Και όλοι θέλουν να νιώθουν ευτυχισμένοι που μίλησαν, είπαν, αντάλλαξαν γνώμες, απόψεις, άκουσαν, έμαθαν, έσφιξαν τα χέρια, συγκινήθηκαν, έκλαψαν, δάκρυσαν, επέστρεψαν στα σπίτια τους, κλείδωσαν τις πόρτες πίσω τους, άνοιξαν, έκλεισαν τις τηλεοράσεις για τις ειδήσεις, διάβασαν τα μηνύματα στα κομπιούτερ, έσβησαν τα φώτα και ύστερα κοιμήθηκαν … με όνειρα γλυκά!
Δεν μπορείς να πεις! Όμορφη πόλη. Το ξαναλέμε. Αγγελικά φτιαγμένη κατά τον ποιητή!
Και όμως! Έχω την αίσθηση, πως την «όμορφη πόλη μας» κάτι τη βασανίζει! Κάτι μου λέει πως δεν είναι αυτή όπως φαίνεται και όπως τη βλέπουν τα μάτια μου! Αυτά τα μάτια, που βλέπουν όπως θέλουν να βλέπουν τον κόσμο, πάντοτε από τη μεριά που πέφτει το φως και όλα φαίνονται «καλά κι ωραία» και όχι από την πίσω, που υπάρχει σκιά και όλα είναι μαυρισμένα και μελαγχολικά. Άραγε, λέω και ξαναλέω από μέσα μου, τι είναι αυτό που στεναχωρεί την πόλη μας;
Ο «καχύποπτος». Κάνω τις σκέψεις λοιπόν! Μήπως οι άνθρωποι που την κατοικούν δεν έχουν το απαραίτητο χρήμα για το ψωμί τους; Αποκλείεται απαντώ. Λίγο-πολύ όλοι κάτι έχουν να φάνε και να «πορεύονται». Μήπως δεν έχουν διασκεδάσεις; Αυτό αποκλείεται τελείως ξαναπαντώ. Καθημερινά τους βλέπω πελάτες σε κάθε είδους καταστήματα με τ’ ακριβά τους γούστα «τα τσιγάρα, τα ποτά και τα ξενύχτια». Μήπως δεν έχουν συγγενείς, φίλους; Και αυτό δεν στέκει, γιατί όλοι από κάποιο «τζάκι» βγήκαν και μάλιστα «τετ α τετ», μεταξύ τους φαίνεται να έχουν παρέες και να κουβεντιάζουν.
Ε! τότε τί στο καλό συμβαίνει;;
Ψάξε-ψάξε λοιπόν στην πόλη, βρήκα το μυστικό της! Αυτό που την κάνει δυστυχισμένη! Ένα δειλινό σε μια από τις εισόδους της και πάνω σ’ ένα άσπρο-κάτασπρο τοίχο μοντέρνας πολυκατοικίας, είδα κάποιον να γράφει με μαύρα-κατάμαυρα γράμματα: «Εγώ δεν έχω φίλους, έχω όμως φέις μπουκ».
Κρίμα είπα μέσα μου! Άνθρωπος αυτής της πόλης και να αισθάνεται έτσι! Να μην έχει πραγματικούς φίλους εδώ! Φίλους που να τους βλέπει με τα μάτια της καρδιάς του, να τους λέει καθαρά-ξεκάθαρα αυτό που έχει μέσα του, να τους έχει εμπιστοσύνη στα δύσκολα και όλοι μαζί να «ανεβαίνουν το βουνό». Ωστόσο να ψάχνει και να κάνει αόρατους φίλους, φίλους από μακριά, που δεν τους ξέρει, που δεν τους βλέπει και δεν ακούει την ανάσα και τα λόγια τους και τελικά να έχει «άψυχους φίλους»; Υπάρχει και εδώ μοναξιά μέσα σ’ αυτό το πλήθος της πόλης μας! Της κατά τα άλλα ιδανικής για να ζεις…
Πραγματικά λυπήθηκα. Μια τόσο όμορφη πόλη! Με τόσο …τουλάχιστον όπως φαίνεται, επικοινωνιακούς ανθρώπους…
14-7-2017
