Είναι εκείνες οι ανυπέρβλητες στιγμές, όταν οι φαντασμαγορία των πυροτεχνημάτων της Ανάστασης έχουν τελειώσει.
Το πλήθος των πιστών έχει αναχωρήσει για τις οικίες τους.
Κάποιοι, μέσα στο Ναό, επιμένουν.
Καρτερούν υπομονετικά.
Κάτω από το αχνόφως των Λαμπριάτικων λαμπάδων τους.
Περιμένουν το Αντίδωρο της Θείας Μετάληψης.
Εκεί, μέσα στις επουράνιες ωδές των γλυκόλαλων ψαλτών, ξεπροβάλει η Βιβλική μορφή του πατρός Γεωργίου, φωτεινή, επιβλητική, λουσμένη θαρρείς από το άρτι αφιχθέν Άγιο Φως των Ιερουσαλύμων.
Φωνή στεντόρεια, κατευναστική, που σου διαπερνά σαν ηλεκτρισμός τη σπονδυλική στήλη και σου ραγίζει τα τρίσβαθα της ψυχής.
Περνάει από όλους, θυμιατίζει τον καθένα ξεχωριστά, ανταμοίβοντας την καρτερικότητά του, ανοίγοντάς του τον δρόμο προς τη θέωση.
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ.
