Του Δημήτρη Αβούρη
Σε γνωρίζω από την κόψη
του σπαθιού την τρομερή,
σε γνωρίζω από την όψη
που με βία μετράει τη γη.
Διονύσιος Σολωμός
Πάντα μ' άρεσε ο εθνικός ύμνος. Μου 'μοιαζε παραμύθι. Είχε σύμβολα που οδηγούσαν τη φαντασία σε σκληρά πράγματα. Αυτά που σε κάνουν να νιώθεις ανδρείος.
Μ' άρεσε η «κόψη του σπαθιού η τρομερή». Με συγκλόνιζε η ελευθερία που 'βγαινε απ' τα κόκαλα. Με εντυπωσίαζε η όψη του, που με βία μέτραγε τη γη.
Φανταζόμουν πως το σπαθί έσπαζε κόκαλα για να βγει η ελευθερία.
Υστερα σκεφτόμουν μήπως η κόψη του σπαθιού χτυπήσει την όψη κάποιου εχθρού, αλλά εδώ με μπέρδευε η βία που μέτραγε τη γη.
Μπερδευόμουν όταν άκουγα και τη γιαγιά μου να λέει, όταν βιαζόταν να κάνει τις δουλειές της:
- Ασε με, έχω βία τώρα.
Αργότερα, έβλεπα αλλιώς την όψη της που με βία μέτραγε τη γη. Να ιδρώνει για να ανάψει το φούρνο, να βιάζεται να πλύνει, να μαγειρέψει, να τρέχει και να μην προλαβαίνει, με όψη αναψοκοκκινισμένη και να μετρά τη γη με τα βήματά της, πάνω-κάτω, πέρα-δώθε, για να καταφέρει όλα.
Κατάλαβα έτσι για ποια βία μιλούσε.
Μόνο η ώρα του παραμυθιού δεν είχε βία. Εκεί η ψυχή, το βλέμμα, ο λόγος, τα συναισθήματα δεν είχαν καμία βία. Ολα γίνονταν αβίαστα.
Το παραμύθι άρχιζε και συνέβαιναν τρομερά πράγματα.
Να κουτσοκεφαλιάζονται βασιλιάδες, να κόβονται χέρια, να ξεριζώνονται καρδιές, να τερταρτιάζονται κακούργοι, να αλογοσύρονται άδικοι. Ολα να γίνονται χωρίς να χυθεί ούτε μια σταγόνα αίμα.
Δεν ένιωθα τίποτα το αποτρόπαιο. Τη λέξη βία δεν την είχα για κακό.
Υπήρχαν οι καλοί βασιλιάδες. Υπήρχαν και άλλοι που μόνο κακό έκαναν. Ηταν άνανδροι, γιατί έδιναν διαταγές και το έκαναν οι φρουροί τους. Οι ληστές δεν είχαν φρουρούς. Τους ένιωθα κακούς μεν, αλλά ανδρείους.
Αρα, σκεφτόμουν, ο ληστής είναι πιο ανδρείος από το βασιλιά.
Στα παραμύθια έμαθα ότι η βία γεννάει βία. Οτι ο λαός όταν διοικείται με σοφία και σωφροσύνη, δεν είναι βίαιος. Οτι ο άδικος, όταν αντιμετωπιστεί με αγάπη και αξιοπρέπεια, μπορεί να διορθωθεί.
Προχθές, επισκέφτηκα ένα σχολείο. Δυο παιδιά τσακώνονταν. Κλοτσιές, γροθιές και λεκτική βία μπροστά στα μάτια των μικροτέρων.
Ο επιτηρητής δάσκαλος από απόσταση ασφαλείας, εν είδει διαιτητή, φώναζε:
Οχι βία, όχι βία, μέχρι που μάτωσαν και οι δυο. Ακουσα στα ΜΜΕ να μιλάνε για καμπάνιες με τον ξενόγλωσσο όρο «μπούλινγκ». Σιγά μη σταματήσει η βία λόγω της καμπάνιας. Η βία είναι μορφή εξουσίας που διαιρεί και βασιλεύει. Ποιους βολεύει;
ΠΗΓΗ...http://www.enet.gr
