Πρόμαχοι 28 Οκτωβρίου 2019...
Μεσάνυχτα.
Οι θηριώδεις προβολείς σβήνουν, τα λαμπερά φώτα χαμηλώνουν κι ένας γκρίζος- ιλαρός μανδύας αγκαλιάζει τον δενδροσκεπή, σημαιοστολισμένο χώρο.
Οι περισσότεροι των συμμετεχόντων στην προηγηθείσα εκδήλωση, έχουν αναχωρήσει.
Τα κορμιά χαλαρώνουν από την υπερδιέγερση, η αδρεναλίνη επανέρχεται στα φυσιολογικά και οι καλλιτέχνες ξαποσταίνουν από το βάρος της απαιτητικής παράστασης.
Φίλοι τριγύρω τους, συγχαίροντάς τους, χτυπώντας τους την πλάτη επιτιμητικά.
Ώσπου, πέφτει η παραγγελιά....
Χαμογελώντας, τραβούν μια γερή ρουφηξιά από το ποτό τους και σαν καλοεκπαιδευμένοι στρατιώτες, αρπάζουν τα όργανά τους, στήνονται στο μισοσκόταδο, και παίρνοντας μια βαθιάν ανάσα, ξεκινούν.
Γκάιντα.
Οι νότες γλυκές, παραπονιάρικες, αργές, βγάζουν τον πόνο, τον γκαϊλέ, την καρτερικότητα, τη στωικότητα του ντόπιου.
Στο υπόβαθρο το μελωδικό χαλί από τα πλήκτρα του Σταύρου επενδύουν γλυκά τον σκοπό, τα τύμπανα του Μανώλη σωστά πολυβόλα, κρατούν το ρυθμό και ανά διαστήματα βομβαρδίζουν στο αποκορύφωμα, τρυπώντας σου θαρρείς τα τύμπανα, κάνοντας το στομάχι σου να συσπάται.
Δεξιά κι αριστερά, ο Γιάννης κι ο Συμεών, θυμίζοντας Ιππότες της Στρογγυλής Τράπεζας, τηρούν το ισοκράτημα, με τις χάλκινες τρομπέτες τους να στριγκλίζουν γαργαλιστικά δημιουργώντας διφωνίες, κάνοντάς σε να γυρίσεις πίσω στα Βιβλικά χρόνια, στις Σάλπιγγες της Ιεριχούς, σε συναρπάζουν νιώθοντας το δέρμα σου να αποκολλάται από την ανατριχίλα.
Και στο κέντρο, ο Σάββας, σαν τον μεγαλύτερο ταχυδακτυλουργό, με το κλαρίνο ως μαγικό ραβδί, να λικνίζεται θέλοντας να στρογγυλέψει, να λειάνει περισσότερο τις γλυκές νότες, πότε σηκώνοντάς το ψηλά προς τον συννεφιασμένο ουρανό και πότε κατεβάζοντάς το κάτω στην αιματοβαμμένη γη, γονατίζοντας, σχεδόν προσκυνώντας τη Μάνα Μακεδονία, ενώ τα χρυσοδάκτυλά του χάνονται από την υπερηχητική ταχύτητα χτυπώντας τα κλειδιά, Μέγας Αρχιερέας, Μύστης, Δημιουργός.
Λίγα μέτρα δεξιότερα, το φωταγωγημένο μαρμαρένιο δαφνοστεφανωμένο μνημείο με τα δεκάδες ονόματα των πεσόντων ηρώων, φαντάζει ναχει ραγίσει, να ζωντάνεψε θαρρείς από τον μελωδικό οργασμό που συντελείται.
Μαγεμένα βλέμματα, αποσβολωμένοι ακροατές, σταματούν ό,τι κάνουν και παρακολουθούν την ιεροτελεστία, το ρέκβιεμ, μαρμαρωμένοι, λες και περνάει ο ιερέας με το Άγιο Ευαγγέλιο, ταξιδεύουν πίσω, αναπολούν τα χρόνια που διάβηκαν, υποκλίνονται νομίζεις στους ηρωικούς προγόνους, αυτούς που μεταλαμπάδευσαν την πίστη, την παράδοση, την ομοιογένεια την αγάπη στη φυλή.
Τελειώνουν με αριστουργηματικό κρεσέντο, υποκλίνονται υπό τον ήχο των μαγεμένων χειροκροτημάτων, βγάζουν έναν βαθύ αναστεναγμό, σα να επήλθε η Λύτρωση, η Αρχαία Κάθαρση, χαμογελούν συγκαταβατικά μεταξύ τους και ξεκινούν το ξεστήσιμο της σκηνής.
Πάνω τους, ψηλά, το φεγγάρι ξεπροβάλει δημιουργώντας ένα μαγικό παράθυρο μέσα από τα γκρίζα σύννεφα και μια ανεπαίσθητη αχνή ακτίνα του, λούζει ένα ζευγάρι νυχτοπούλια που ερωτοτροπούν στο στερέωμα, μετέχοντας με τον τρόπο τους στην επίγεια μυσταγωγία.
