Εισιτήρια διαρκείας του Α. Σ. "Ελπίδες Προμάχων".

 

Από τον Αθλητικό Σύλλογο "Ελπίδες Προμάχων" κυκλοφόρησαν τα εισιτήρια διαρκείας της νέας ποδοσφαιρικής περιόδου 2020-21.

Κοστίζουν μόλις 10 ευρώ και όποιος επιθυμεί να στηρίξει την σημαντική και επίπονη προσπάθεια του Διοικητικού Συμβουλίου και των ταλαντούχων ποδοσφαιριστών, μπορεί να απευθύνεται στα μέλη του Συλλόγου.

Διαβάστε Περισσότερα

Δεν μπορείς να μισήσεις κάποιον που αγάπησες πολύ

Οι άνθρωποι είναι περίεργα όντα. Μπορούν να αγαπήσουν με πάθος και να μισήσουν με το ίδιο πάθος. Χιλιάδες εγκληματικές ενέργειες έχουν γίνει στο όνομα της αγάπης και του μίσους. Είναι συναισθήματα που δεν υπολογίζουν τίποτα και φέρνουν τον άνθρωπο προ εκπλήξεως για όσα μπορεί να κάνει εν βρασμώ. Είναι συναισθήματα για όσους λέγονται άνθρωποι.

Όσο πιο πολύ αγάπησες έναν άνθρωπο το ίδιο δυνατά θα νομίζεις πως τον μισείς. Όσο πιο πολύ του δόθηκες τόσο θα θες να τον αφανίσεις. Δε χρειάζονται πολλά για να συμβεί. Μια προδοσία, υποσχέσεις που δεν τήρησε, όνειρα από κοινού που τα πήρε μαζί φεύγοντας και μια θιγμένη αξιοπρέπεια.

Η υπέρμετρη αγάπη μπορεί να φτάσει στο μεγαλύτερο μίσος που σκέφτηκες ποτέ. Γιατί αγάπησες όσο η καρδιά αντέχει. Επειδή έδωσες χρόνο, στιγμές και φαιά ουσία που τα πέταξε στα σκουπίδια χωρίς να υπολογίσει ότι είχε να κάνει με άνθρωπο.

Γιατί, γαμώτο, ακόμα και τη στιγμή που έφευγες είπες σ’ αγαπώ και δεν άκουσες την πολυπόθητη συγγνώμη. Επειδή τα χρόνια σας ήταν τελικά μια τσιχλόφουσκα που έσπασε χωρίς να αφήσει τη γλυκιά γεύση από ζάχαρη που νόμιζες πως είχε.

Κι έτσι η αγάπη σου γίνεται θυμός που πίστεψες λόγια. Θυμός που έκλεισες τα μάτια και εμπιστεύτηκες να σου περιγράψει το μέλλον που ζωγράφιζε στο χαρτί για τους δυο σας. Κι εσύ χαμογελώντας, άνοιξες τα μάτια μα δεν υπήρχε κανένα χρώμα στο χαρτί και φυσικά καμιά δική σας φιγούρα. Η αγάπη σου γίνεται απέχθεια για όσα σου έδιναν ζωή στο παρελθόν. Η αγάπη σου γίνεται μίσος για ό,τι με πάθος αγάπησες. Μίσος σε πολλά βατ.

Μέχρι σήμερα ακούγαμε ότι είναι πολύ διακριτή η γραμμή μεταξύ της αγάπης και του μίσους. Το ένα και το αυτό είναι τελικά. Έρευνα των Σεμίρ Ζέκι και Τζον Πολ Ρομάγια του Κολλεγίου του Λονδίνου αναφέρουν ότι παρατηρείται δραστηριότητα στην ίδια περιοχή του εγκεφάλου όταν τα άτομα αντικρίζουν τόσο ένα αγαπητό όσο κι ένα μισητό για εκείνους πρόσωπο.

Γιατί όμως φτάνουμε στο σημείο να μισήσουμε έναν άνθρωπο που αγαπήσαμε δυνατά;

Μισούμε επειδή απλώς έτσι νιώθουμε; Γιατί δακρύζουμε και γινόμαστε χάλια για χάρη του; Μήπως γιατί τον σκεφτόμαστε και μας πονάει ακόμα; Ή μήπως μισούμε εμάς που δεν καταφέραμε να τον ξεριζώσουμε από μέσα μας;

Το μίσος μπορεί να είναι ένας τρόπος άμυνας. Θέλοντας να προστατευτεί ο εαυτός από μια αγάπη που τον πρόδωσε, δεν επιτρέπει να έχει όμορφα συναισθήματα. Το μυαλό ερμηνεύει τον πόνο σε μίσος επειδή ο πόνος είναι δυνατός και δεν μπορεί να τον αντέξει. Είναι το πληγωμένο «εγώ» που του πήραν κάτι που του ανήκε.

Το γεγονός ότι ο άλλος μας εγκαταλείπει και φορτωνόμαστε με ευθύνες μόνο για τον εαυτό μας -κυρίως αν δεν ήμασταν προετοιμασμένοι- είναι αρκετός λόγος να αισθανόμαστε έχθρα γι’ αυτό το άτομο. Ας μη ξεχνάμε ότι με ένα χωρισμό γεννιέται η δυσπιστία για τους ανθρώπους που θα συναντήσουμε στο μέλλον και τρέμουμε την οικειότητα μαζί τους. Το μίσος για έναν άνθρωπο δεν είναι άλλο από τη δυσπιστία και την απογοήτευση που προκάλεσαν οι πράξεις του σε μας.

Οι άνθρωποι που μας δημιουργούν έντονα συναισθήματα μπορούν να γίνουν ο καθρέφτης ο δικός μας ως μια ευκαιρία να ρωτήσουμε γιατί μας επηρεάζουν τόσο ή τι μας θυμίζουν που δεν αποδεχόμαστε ή που δεν έχουμε ακόμα αποβάλει από μέσα μας ή τι κουμπιά πάτησαν που δεν επιτρέπαμε, ποια είναι στην τελική τα όριά μας;

Αν κάτι δεν το αγαπάς τότε δεν πρέπει να υπάρχει για σένα, θα πρέπει να σου είναι αδιάφορο. Εξού και οι αντιπαθητικοί τύποι που προκαλούν μίσος στην αρχή και τελικά γίνονται μεγάλοι έρωτες γιατί απλά δεν είναι αδιάφοροι.

Αν κάποιος σου προκαλεί αισθήματα μίσους είναι γιατί κατέχει κάτι το οποίο σε επηρέασε ή σε επηρεάζει βαθιά. Κατέχει κάτι που νόμιζες ή ήθελες δικό σου και στο πήρε αποδεικνύοντας το αντίθετο. Αν αυτό το άτομο δεν άξιζε, τότε αξίζει να υπάρχει έστω και ως μίσος στην καρδιά σου;

Όσο κι αν προσπαθείς να μισήσεις έναν άνθρωπο που αγάπησες πολύ το μόνο που θα πετυχαίνεις είναι να μισείς τον εαυτό σου που δε στέκεται ικανός να το κάνει.

Μη σε γελά που η αγάπη φοράει σκούρα ρούχα. Δεν είναι μίσος ∙ είναι η αγάπη σε άλλη μορφή.

Αν είναι να σου τελειώσει δεν θα νιώθεις τίποτα. Ή μάλλον αν σου τελειώσει, η αγάπη θα φοράει άχρωμα ρούχα, σαν αυτά που ξεθώριασαν σε μια πλύση με ψηλούς βαθμούς. Σίγουρα όμως δε θα είναι μίσος.

Μαρία Παναγιώτου

ΠΗΓΗ...http://www.pillowfights.gr

Διαβάστε Περισσότερα

Ο άλλος, ως καθρέφτης του εαυτού μας

Οι ανθρώπινες σχέσεις , και κυρίως οι πιο κοντινές και βαθιές σχέσεις είναι –λένε- ο καθρέφτης μας, ο καθρέφτης της ψυχής μας. Ενδεχομένως, κάποια στιγμή στη ζωή σας, θα έχετε βρεθεί μέσα σε μία πολύ κοντινή σχέση με κάποιον κι ίσως θα έχετε νιώσει ότι χάνετε κάπου τον εαυτό σας, σαν να μην μπορείτε να τον ελέγξετε, ή να τον ικανοποιήσετε.

Ίσως έχτε νιώσει ότι όλα είναι μάταια ή αντίθετα ότι όλα έχουν τεράστιο νόημα, και οι εναλλαγές ανάμεσα σε αυτά τα δύο να είναι ακαριαίες και απροειδοποίητες.

Ακραία συναισθήματα και ανάγκες εμφανίζονται, οι οποίες ναι! είναι οικείες, αλλά μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν συναντιόσασταν μαζί τους πολύ συχνά σε συνειδητό επίπεδο, ίσως και να μην είχατε συναντηθεί ποτέ ξανά.

Εύλογα λοιπόν έρχεται αυτή η απορία: Οι σχέσεις είναι πράγματι ο καθρέφτης μας;

Κι αν είναι τι καθρεφτίζουν; Ποιόν εαυτό; Ποια κομμάτια μας;

Οι βαθιές σχέσεις μας φέρνουν σε επαφή με κάτι πολύ αρχαϊκό και εσωτερικό, κάτι που για τους περισσότερους ανθρώπους, πολύ καιρό ήταν κρυμμένο και άφαντο, κάτι για το οποίο ήμασταν σίγουροι ότι αφέθηκε πίσω μας με τα χρόνια.

Τι ακριβώς ανακινείται σε μια σχέση;

Τι είναι αυτό που μας φοβίζει;

Τι είναι όλα αυτά που αναδύονται με τόση ορμή από μέσα μας και που κρύβονταν όλον αυτόν τον καιρό;

Έχω την αίσθηση ότι αυτό το αρχαϊκό σχετίζεται με τις πρώτες ανάγκες μας ως βρέφη αλλά και με τις μετέπειτα ανάγκες και εμπειρίες μας ως νήπια, με όλα αυτά τα συναισθήματα, αισθήματα και αισθήσεις, που νιώθουμε, αναπτύσσουμε και βιώνουμε μέχρι θεωρητικά τουλάχιστον να μπορούμε να «επιβιώσουμε» μόνοι μας, δηλαδή μέχρι τα 5 περίπου χρόνια μας.

Ο άνθρωπος είναι το μόνο έμβιο ον το οποίο όταν γεννιέται δεν έχει καμία απολύτως πιθανότητα επιβίωσης χωρίς τη μητέρα του.

Όλα τα υπόλοιπα έμψυχα όντα έχουν τουλάχιστον μία έως πολλές πιθανότητες να επιβιώσουν μόνα τους, όλα τα έμψυχα όντα εκτός από τον άνθρωπο. Τι να σημαίνει άραγε, για τον ίδιο τον άνθρωπο και για τον ψυχισμό του, αυτή η διαφοροποίηση του από την υπόλοιπη φύση;

Το πρώτο πράγμα που δοκιμάζει το βρέφος στη ζωή του είναι η εξάρτηση.

Για να επιβιώσει, να μεγαλώσει και να αναπτυχθεί, να εξελιχθεί σε άτομο χρειάζεται μία μάνα, η οποία πέρα από την παροχή τροφής, είναι αναγκαίο να του παρέχει και αγάπη.

Χωρίς αγάπη, φροντίδα και άγγιγμα, το βρέφος ίσως να έχει πιθανότητες να επιβιώσει, όμως οι πιθανότητες να εξελιχθεί σε έναν λειτουργικό και ευτυχισμένο ενήλικα είναι πολύ πολύ μικρές, για να μην πούμε μηδαμινές.

Έτσι το βρέφος γίνεται νήπιο μέσα σε μία εξαρτητική σχέση με τη μητέρα (ή με τον φροντιστή του).

Την χρειάζεται για να φάει, να πιει, να κοιμηθεί, την χρειάζεται όμως και για να έχει μία αίσθηση του εαυτού του, για να υπάρχει, να αγαπά.

Σε εκείνα τα χρόνια το ον μαθαίνει να αποδέχεται τον εαυτό του όπως είναι.

Τότε, το παιδί, όποτε έχει μία ανάγκη, την επικοινωνεί αυθόρμητα ή καλύτερα παρορμητικά μέσα από το κλάμα του, δείχνοντας ξεκάθαρα τα συναισθήματα που νιώθει τα οποία κυμαίνονται από την καθαρή ανάγκη του ενστίκτου (π.χ. πεινάω) μέχρι και πολύ βαθιές ανάγκες όπως «σε χρειάζομαι, δεν μπορώ μόνο μου, θέλω να με αγαπάς, κ.α.».

Επίσης, νιώθει φόβο, άγχος, αγωνία, απελπισία (κυρίως όταν η μαμά αργεί), κ.α.

Εκείνη την περίοδο, όσο πιο πολύ η μητέρα το αποδέχεται και ανταποκρίνεται στις ανάγκες του, τόσο πιο επιτυχημένη θα είναι και η αυτό-αποδοχή του αργότερα...

Με τα χρόνια κι με τις ικανότητες που αποκτά ο άνθρωπος σιγά-σιγά αφήνει αυτό το εξαρτητικό μοντέλο επαφής και αρχίζει να δοκιμάζει και να πειραματίζεται με άλλους τρόπους, όπως δημιουργώντας σχέσεις με αντίσταση (άρνηση-αποδοχή), μίμηση και στην ενήλικη ζωή σχέσεις ισότητας ενήλικα προς ενήλικα.

Μέσα στις σχέσεις που θα δημιουργήσει το άτομο ως ενήλικας πια, κάποιες θα φτάσουν βαθιά.

Αυτή η βαθιά σχέση θυμίζει – ευτυχώς όχι όλη την ώρα- τη πρωταρχική σχέση μητέρας- βρέφους, κι ίσως ο έρωτας μπορεί να εξηγηθεί κι έτσι.

Στην αρχική φάση του έρωτα, τα δύο άτομα απολαμβάνουν τις ομοιότητες τους, απολαμβάνουν τη συνύπαρξη τους, την ολότητα τους και προσπαθούν συνεχώς για την απόλυτη ένωση.

Με τον καιρό αυτό μας φέρνει σε επαφή με την τότε συνύπαρξη- ως βρέφη με τη μητέρα-, όπου για να ζήσουμε χρειαζόμασταν τον σημαντικό άλλο. Έτσι ο άλλος γίνεται και πάλι σημαντικός και με κάποιο τρόπο συνδεόμαστε με την αρχαϊκή αυτή ανάγκη μας.

Όσο ο καιρός προχωράει, ο έρωτας αλλάζει μορφές, αρχίζουμε πολύ αργά να αντιδράμε σε αυτήν την εξαρτητική συνύπαρξη, διεκδικώντας τον προσωπικό μας χώρο, και την ανεξαρτησία μας, όμως ξεχνάμε το γεγονός ότι είμαστε ήδη εξαρτημένοι!

Οι πρώτες εσωτερικές συγκρούσεις έρχονται, όπου ένα κομμάτι μέσα μας – το ενήλικο- θέλει να ζει ανεξάρτητο κι ελεύθερο και ένα άλλο κομμάτι – το παιδί- έχει ανάγκη τον άλλο και την εξάρτηση.

Έπειτα, οι συγκρούσεις αυτές γίνονται κι εξωτερικές, και μέσα σε αυτές κατηγορούμε τον άλλον για τη δική μας εξάρτηση.

Αυτό νομίζω ότι είναι το σημείο όπου ο άλλος μας καθρεφτίζει, και μας καθρεφτίζει τις πιο βαθιές υπαρξιακές- χαοτικές συγκρούσεις μας, τον πιο κρυφό μας εαυτό, τον εαυτό αυτό που ούτε οι ίδιοι δεν τολμάμε να παραδεχτούμε.

Όσοι «επιβιώσουν» από αυτό, και καταφέρουν να το αντέξουν, τότε δημιουργούν αυθεντικές και ουσιαστικές σχέσεις, μπορεί και απόλυτης ισότητας μεταξύ των δύο ανθρώπων.

Η σχέση καθρεφτίζει τις πιο λεπτές ισορροπίες τις προσωπικότητας μας, αυτές που δημιουργήθηκαν όταν ήμασταν βρέφη, πλάσματα μετέωρα ανάμεσα στην ύπαρξη και την ανυπαρξία.

Πόση δύναμη χρειάζεται για να καταφέρουμε να συνεχίσουμε μέσα σε αυτό το χάος και τον πόνο;

Πολύ! Κι έτσι η ζωή μας δοκιμάζει, φέρνοντας τα ίδια πράγματα που ζήσαμε ξανά και ξανά μπροστά μας, έως ότου συμφιλιωθούμε με αυτά, και μέσα από την αποδοχή του εαυτού και την αγάπη, ηρεμήσουμε.

Ηλιάννα Πεσσάρη - Ψυχολόγος

ΠΗΓΗ...http://www.iator.gr

Διαβάστε Περισσότερα

Αναλφάβητοι της απώλειας

«Χωρίς τον αποχωρισμό, την έλλειψη, δεν θα είχαμε γεννηθεί. Θα ήμασταν ακόμα στην κοιλιά της μάνας μας. Αποχωρισμός από τη μακαριότητα της ενδομήτριας ζωής, απώλεια της ασφάλειας και της θαλπωρής με το πρώτο κλάμα της γέννησης».

Με τα λόγια αυτά η κυρία Φωτεινή Τσαλίκογλου, καθηγήτρια Ψυχολογίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και πεζογράφος, περιγράφει με ευαισθησία τον ρόλο της απώλειας στη ζωή μας ως πρωταγωνίστριας από την πρώτη στιγμή που αντικρίζουμε τον κόσμο. Από τη σκηνή του εφετινού TEDxAthens, περπάτησε μαζί με το κοινό στον «δρόμο της απώλειας», ο οποίος μεταμορφώνει την οδύνη σε δημιουργία, αρκεί να καταφέρουμε να τον διαβούμε, όπως υποστηρίζει δίνοντας παραδείγματα μέσα από την ίδια τη ζωή.

«Η απώλεια σταθερά μάς ακολουθεί βήμα βήμα. Μια διαρκής σκιά. Μπορεί να μας διαλύσει ή να μας απογειώσει. Να γίνει κίνητρο για δημιουργία, όπως φαίνεται ξεκάθαρα μέσα από την τέχνη» αναφέρει η κυρία Τσαλίκογλου μιλώντας στο «Βήμα». «Ο καθένας από εμάς, μέσα από τις απώλειες που σημαδεύουν τη ζωή του, είναι ένας δυνάμει δημιουργός. Και άρα κουβαλά μέσα του ένα πανίσχυρο αντίδοτο στην κατάθλιψη». Δύο από τους πιο αγαπημένους της πίνακες οφείλουν ένα κομμάτι από τη δύναμη που αποπνέουν σε εξαιρετικά οδυνηρά βιώματα των δημιουργών τους.

Το έργο «Οι εραστές» του Ρενέ Μαγκρίτ απεικονίζει ένα ζευγάρι που προσπαθεί να φιληθεί με τα κεφάλια καλυμμένα σε ένα σεντόνι. Η τραγική ανάμνηση της αυτοκτονίας της μητέρας του, που έπεσε στον Σηκουάνα, όταν εκείνος ήταν 13 ετών, πνιγμένη με μια σακούλα στο κεφάλι, γίνεται η πηγή της δημιουργίας του.

Ο θάνατος της μητέρας του στα τέσσερά του χρόνια, καθώς και ο χαμός του αδελφού του δέκα χρόνια αργότερα από πνιγμό στην προσπάθεια να τον σώσει, σημάδεψαν το έργο του Γερμανού Κάσπαρ Ντάβιντ Φρίντριχ. Στον αριστουργηματικό πίνακα «Θάλασσα από πάγο» παρουσιάζει το άδοξο τέλος όλων των ελπίδων, με τα συντρίμμια ενός καραβιού που τσακίζεται στους πάγους της Αρκτικής.

Απέναντι στους μεγάλους καλλιτέχνες, οι δημιουργοί της «άλλης όχθης», μωρά, παιδιά, άνθρωποι σε άσυλο, μεταμορφώνουν με τρόπο μοναδικό την οδύνη τους σε δημιουργία. Οπως η 5χρονη Μελίνα, που ζωγραφίζει την «κυρία Κρίση» σαν μια άσχημη, χοντρή κυρία με τεράστιο στόμα που «έφαγε τα ευρώ μας και άδειασε το ψυγείο μας».

«Οι απώλειες σημαδεύουν τις εποχές των κρίσεων, όπως αυτή που βιώνουμε στη χώρα μας. Ξεκίνησε με απώλειες οικονομικές και έχει οδηγήσει σε μια βαθιά κρίση ανθρωπιστική. Η όποια βεβαιότητα για την επόμενη μέρα έχει πάψει να ισχύει» επισημαίνει η καθηγήτρια. Δεν είναι όμως μόνο αυτά που χάνουμε, μια δουλειά, ένα σπίτι, είναι και οι ενοχές, αυτό το «φταις», η αναξιότητα και υπαιτιότητα που φορτώνονται οι άνθρωποι και που τους υπονομεύουν κάθε δημιουργικότητα. «Ενας θλιμμένος άνθρωπος μπορεί να δημιουργήσει, ένας απαξιωμένος όμως θα δυσκολευτεί πολύ».

Πώς μπορούμε όμως μέσα από την απώλεια να δημιουργήσουμε μια ανατροπή; Σύμφωνα με την κυρία Τσαλίκογλου, η λέξη-κλειδί είναι η επεξεργασία της απώλειας. «Στη χώρα μας δεν υπάρχει κουλτούρα επεξεργασίας της απώλειας, συνήθως βιώνουμε αυτό που ονομάζω "fast loss", από το fast food. Οπως ο διάβολος το λιβάνι αποφεύγουμε τον αναστοχασμό. Οι απώλειες, τα ατομικά και συλλογικά τραύματα της Ιστορίας μας παραμένουν ανέγγιχτα και ανεπεξέργαστα. Ανοιχτές πληγές που κακοφορμίζουν».

«Οι Ελληνες είμαστε οι αναλφάβητοι της απώλειας» λέει γλαφυρά, αν και αυτό δεν συνέβαινε σε αλλοτινές εποχές. Οι αρχαίοι Ελληνες έκαναν τον φόβο του θανάτου οίστρο για τη ζωή, με τον μύθο των «Αλκυονίδων ημερών» να αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα, που δείχνει ότι μέσα στο καταχείμωνο υπάρχει η έκπληξη της αναπάντεχα ηλιόλουστης μέρας.

Κλώντζα Ολγα

ΠΗΓΗ...http://www.tovima.gr

Διαβάστε Περισσότερα

Περιπλανώμενη φλόγα

Τι τρέχει στον αέρα

τι χρειάζονται τα όνειρα μέσα του

απ' το σπόρο της σιωπής εγείρεται η ζωή

δραπέτης της αύρας του Θεού ο άνθρωπος

συμπαντική νότα

σ' ένα ταξίδι φαντασίας.

Τι τρέχει μες στο νερό

πού πάει η ροή κουβαλώντας το φως

ελάχιστο τίποτα ανακυκλωμένου έρωτα

από μέρα σε μέρα γερνώ μες στη νιότη

έρχομαι και κανείς δε με θυμάται

δεν έχω απαντήσεις ούτε όνομα μόνο ηχώ.

Κατοικούμε σε αποδημητικό κόσμο

μόνοι στο πάρκο παίζουμε

ανέμελα με τις εποχές

απ' τα οδοφράγματα της καρδιάς

στα οδοφράγματα του χρόνου.

Θα φτάσεις στη ώρα σου

περιπλανώμενη φλόγα

ένα πουλί που νομίσαμε χαμένο

θα με κοιτούσε από μακριά

επιμένοντας στους ίδιους διάττοντες φθόγγους

προσκλητήριο μιας χαμένης αρχιτεκτονικής.

Βασίλης Φαϊτάς

από τη συλλογή Στο Καφέ «Εντροπία», 2017

ΠΗΓΗ...http://dreaming-in-the-mist.blogspot.gr/

Διαβάστε Περισσότερα

«Η πίσω αυλή»

Τον ήξερα από τότε.

Έμενε στις γειτονιές εκείνες με τα σπίτια που βούλιαζαν

στην πραγματικότητα.

Κάποτε ζωγράφισε μια καταπακτή στο πάτωμα

του δωματίου του.

Ήθελε να έχει έναν τρόπο διαφυγής - έλεγε.

Κάποιο μυστικό πέρασμα που να τον βγάζει στην πίσω αυλή.

Εκεί όπου η υπομονή είναι παλιοσίδερα

κι οι προσευχές, γεμάτες ανακρίβειες, όπως πρέπει να είναι

οι προσευχές των ανθρώπων.

Όμως, τώρα

περισσότερο τον ενδιέφερε για ένα ρολόι που είχε ακούσει.

Κάποιοι που ο πόνος τους ήταν αυτοδίδακτος μιλούσαν γι' αυτό.

Ένα ρολόι δίχως λεπτοδείκτη ή ωροδείκτη

που στο κέντρο του στρόγγυλου πλαισίου του

έχει καρφωμένο ένα καρφί

κι ένα μολύβι δεμένο στην άκρη ενός σπάγκου.

Διαλέγεις μόνος σου την ώρα εκεί

- οι συμβουλές σ 'αυτήν την αυλή δεν έχουν πέραση.

Την σημειώνεις

κι αμέσως αρχίζει μια ψιλή βροχή.

Ntanis Senoglou

(O πίνακας είναι της Sofi Senoglou) 

ΠΗΓΗ...http://www.o-klooun.com

Διαβάστε Περισσότερα

Η αλήθεια του παραμυθιού

Τρύφων Λιώτας

Η ταινία "Ο Αγγελιοφόρος" (Ulak, 2008, Turkey) του Çagan Irmak είναι μια χωρίς χρόνο και τόπο αληθινή ιστορία με πολλά κρυμμένα μηνύματα που απαιτούν την συμμετοχή του ακροατή – τηλεθεατή. Και όλα αυτά ενδεδυμένα με τον μανδύα της φαντασίας και του παραμυθιού σε κάποιο χωριό της Ανατολής πριν πολλά χρόνια, όπου η τέχνη των παραμυθάδων καθήλωνε τους ακροατές, ανοίγοντας στα μάτια της φαντασίας τους σε κόσμους που προκαλούσαν δέος.

Ένας παραμυθάς ταξιδεύει από χωριό σε χωριό όπου διηγείται το παραμύθι του στα παιδιά του χωριού. Το κάνει από ανάγκη, όχι όμως για βιοποριστικούς λόγους αλλά γιατί θεωρεί ότι ο άνθρωπος δεν είναι τίποτα χωρίς τα λόγια του. Η ιστορία μιλά για έναν αγγελιοφόρο στον οποίο κάτι που έχει δει έχει αλλάξει τον τρόπο που βλέπει και μιλά για τα πράγματα. Μια μέρα θα φτάσει σε ένα χωριό που οι κάτοικοί του μοιάζουν να έχουν μαζέψει όλες τις αμαρτίες του κόσμου: γυναίκες λοιδορούνται για την ατεκνία τους, μια μητέρα εκδίδει το παιδί της, πατεράδες ταπεινώνουν τα παιδιά τους και ερωτευμένοι απαγορεύεται να είναι μαζί. Οι καρδιές των κατοίκων είναι σκοτεινές, τα στόματα κλειστά στις οφθαλμοφανείς αδικίες αλλά ανοιχτά στην κοροϊδία του συγχωριανού. Η ζωή εκεί έχει καταντήσει ένα συνεχές μαρτύριο. Όμως το παραμύθι με το μήνυμα του αγγελιοφόρου θα αρχίσει να αλλάζει τη ζωή στο μικρό χωριό. Το άγχος εξαφανίζεται από τις καρδιές των ανθρώπων και η σκιά που πριν κυριαρχούσε δίνει τη θέση της σε μια καινούργια διάθεση γεμάτη κουράγιο. Η αλήθεια θα νικήσει τη σιωπή. Στα παραμύθια γίνονται θαύματα εδώ όμως έχουμε ένα το οποίο κάνει το ίδιο θαύματα αφού μπορεί και διώχνει το φόβο από τις καρδιές των ανθρώπων.

Κανένα από τα μηνύματα της ταινίας δε δίνεται με άμεσο τρόπο. Ο ίδιος ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος δήλωσε πριν την προβολή της ταινίας ότι «αν περιμένετε κλισέ, δε θα ικανοποιηθείτε».

«Κάποτε είμασταν όλοι αδέλφια. Δεν γραφτήκαν όλα τα βιβλία για εμάς; Τι άλλαξε; Τι μας συνέβη;» Έτσι ξεκινά η ταινία μαζί με την αναφορά στο όνομα του Δημιουργού. Το παραμύθι που θα εξελιχθεί έχει θέσει ήδη τις βάσεις της αλληγορίας του: δεν αναφέρεται στα παλιά χρόνια αφού η ανθρωπότητα συνεχίζει να μην είναι αδελφωμένη˙ δεν μιλά για κάποιο συγκεκριμένο χωριό αφού μπορεί να είναι το οποιοδήποτε˙ ενώ η θρησκεία στο υπόβαθρο απλά τονίζει την πίστη στη δικαιοσύνη ενός ανώτερου όντος αφού η δικαιοσύνη των θνητών ανίκανη να γίνει ισχυρή από μόνη της απλά υφαρπάχτηκε από τους δυνατούς.

Οι ιστορίες εστιάζουν στη δύναμη του Θεού, την σημασία του να παραμένεις αληθινός στον εαυτό σου και την ανάγκη για την αποτίναξη του ζυγού της τυραννίας. Ο αγγελιοφόρος είναι ιδιαίτερα σκληρός με εκείνους που ακολουθούν τυφλά το κοινό συναίσθημα χωρίς να κατανοούν τίποτα για τους εαυτούς τους και τις κοινωνίες των οποίων μέλη αποτελούν. Είναι ταυτόχρονα οι λιγότερο ευφυείς αλλά και οι πιο επικίνδυνοι άνθρωποι. «Εκείνοι που ξέρουν αλλά σιωπούν είναι τόσο ένοχοι όσο και οι αυτουργοί του εγκλήματος.»

Τα τρία μέρη στα οποία χωρίζεται η ιστορία θα μπορούσαν να παρομοιαστούν κατά σειρά με το παρόν, το παρελθόν και το μέλλον. Ο παραμυθάς μας έχει ήδη από την αρχή προειδοποιήσει για την ενεργητική και απαιτητική συμμετοχή μας: το «μέλλον» και η ευθύνη του ανήκει αποκλειστικά στον ακροατή. Αυτός θα πρέπει να το «διηγηθεί» με τα μάτια της φαντασίας του. Η φαντασία παίζει τον πρωτεύοντα ρόλο στο παραμύθι και στη ζωή. Γι’ αυτό ο παραμυθάς διαλέγει τα παιδιά για ακροατήριο και οι ελάχιστες εξαιρέσεις που κάνει για μεγάλους είναι επειδή αυτοί έχουν διατηρήσει την ικανότητα να ονειρεύονται. Εξάλλου η ταινία είναι αφιερωμένη σε όλα τα παιδιά με την δυνατότητα να ονειρεύονται γιατί αυτά αποτελούν ταυτόχρονα την ελπίδα και το ίδιο το μέλλον.

Με την βοήθεια της απίστευτης μουσικής επένδυσης από την Ευανθία Ρεμπούτσικα (που 2 χρόνια πριν είχε γράψει και πάλι τη μουσική για την προηγούμενη ταινία του ίδιου σκηνοθέτη αποσπώντας το 1ο βραβείο το 2006), τις αξέχαστες ερμηνείες από επαγγελματίες αλλά και ερασιτέχνες ηθοποιούς, τα καταπληκτικά κουστούμια, το προσεγμένο σενάριο και την όμορφη σκηνοθεσία ο θεατής βρίσκεται από την αρχή καθηλωμένος σε μια «ονειρική» κατάσταση όπου το παραμύθι συνυφαίνεται τόσο καλά με την πραγματικότητα κάνοντας αδύνατη την οποιαδήποτε διάκρισή τους. Αν συνυπολογίσουμε και την αβεβαιότητα του χρόνου και του τόπου σε αυτήν την εναλλαγή παραμυθιού και πραγματικότητας τότε ίσως κατανοήσουμε ότι ο σκηνοθέτης θέλει να μας πει μια παλιά ιστορία για το σήμερα και το αύριο χρησιμοποιώντας τη γλώσσα του χθες. Μια γλώσσα όμως που δεν σιωπά, μιλά με θάρρος για τις ρίζες της ζωής και την σημασία των αξιών της. 

Μπορείτε να απολαύσετε αυτό το αριστούργημα με ελληνικούς υπότιτλους ΕΔΩ

ΠΗΓΗ...http://trofigiaskepsi.blogspot.gr

Διαβάστε Περισσότερα

Οδυσσέας Ελύτης - «H πορτοκαλένια»

Τόσο πολύ τη μέθυσε ο χυμός του ήλιου

Που έγειρε το κεφάλι της και δέχτηκε να γίνει

Σιγά σιγά: η μικρή Πορτοκαλένια!

Έτσι καθώς γλαυκόλαμψαν οι εφτά ουρανοί

Έτσι καθώς άγγιξαν μια φωτιά τα κρύσταλλα

Έτσι καθώς αστράψανε χελιδονοουρές

Σάστισαν πάνω οι άγγελοι και κάτω οι κοπελιές

Σάστισαν πάνω οι πελαργοί και κάτω τα παγόνια

Κι όλα μαζί συνάχτηκαν

κι όλα μαζί την είδαν

Κι όλα μαζί τη φώναξαν:

Πορτοκαλένια!

Μεθάει το κλήμα κι ο σκορπιός

μεθάει ο κόσμος όλος

Όμως της μέρας η κεντιά τον πόνο δεν αφήνει

Τη λέει ο νάνος ερωδιός μέσα στα σκουληκάκια

Τη λέει ο χτύπος του νερού μες στις χρυσοστιγμές

Τη λέει κι η δρόσο στου καλού βοριά το απανωχείλι:

Σήκω μικρή μικρή μικρή Πορτοκαλένια!

Όπως σε ξέρει το φιλί κανένας δε σε ξέρει

Μήτε σε ξέρει ο γελαστός Θεός

Που με το χέρι του ανοιχτό στη φλογερή αντηλιά

Γυμνή σε δείχνει στους τριανταδυό του ανέμους!

ΠΗΓΗ...http://www.o-klooun.com

Διαβάστε Περισσότερα

Δεύτερη ζωή δεν έχει

Το παντελόνι ήταν νεανικό. Αυτή ήταν άλλωστε και η αρχική του πρόθεση. Nα δείχνει μοντέρνος, αλλά τον χαλούσε το χρώμα. Μπορντώ σκούρο, πεθαμένο. Το ύφασμα ήταν τριάντα τοις εκατό ακρυλικό, αλλά από αυτά δεν ήξερε. Ψιλά γράμματα. Μύριζε σαν τη μπλε πλαστική σακούλα, που του δώσανε και σκονισμένα χέρια. Βιοτεχνία δευτέρας διαλογής με νευροκαβαλικεμένες σκυμμένες πλάτες και πολύ θόρυβο, μα ποιος τα λογαριάζει αυτά. Δουλειά τους ήταν. Το θέμα ήταν η εφαρμογή. Ζάρωνε ελαφρώς στα μπούτια, συνέχιζε κολλητό στις γάμπες και κατέληγε στον αστράγαλο χωρίς πολλά περιθώρια.

Το αγόρασε από το Βαρδάρη, κάπου στη Μοναστηρίου. Κατέβηκε να τσεκάρει τη διεύθυνση και επί τη ευκαιρία να σφραγίσει και το βιβλιάριο απορίας από την Πρόνοια. Άπορος, βέβαια, δεν ήταν. Τα κουτσοέφερνε βόλτα μια χαρά, αλλά όλα μαύρα. Μεσιτείες. Μεσίτευε τα πάντα. Πουλούσε πληροφορίες στο πόδι, στο συνωμοτικό, στο μόνο σε σένα το λέω , γιατί είσαι φίλος. Ένα οικόπεδο κοψοχρονιά, ένα μεταχειρισμένο ατρακάριστο, ένα καλό κομμάτι που μόλις βγήκε στην πιάτσα και τα ρέστα. Αλλά χωρίς έδρα, χωρίς εισφορές, χωρίς ασφαλιστική ικανότητα. Και η σύνταξη της μάνας πάντα πατινί.

Είχε κατέβει με το αστικό στο κέντρο. Πίτα ήταν. Μόνο στη Λαγκαδά κόλλησαν κάμποση ώρα. Ο καιρός είχε αρχίσει να αλλάζει. Μέσα του και έξω του. Ο χειμώνας έφευγε, τα μέσα του μπουμπούκιαζαν και η συνθετική κάλτσα ίδρωνε μέσα στο σκαρπίνι. Όταν το είδε στο καλάθι, πολύ φανταχτερό του φάνηκε στην αρχή. Αταίριαστο με τα χρόνια του. Ή μήπως όχι; Πίστευε ότι κρατιόταν καλά. Κανείς στο σόι δεν είχε φαλάκρα. Και καλοζωισμένος ήταν. Είχε αποφύγει το εργοστάσιο, τις βάρδιες, το μεροκάματο. Ο πωλητής πολύ τού το παίνεψε. «Αυτό θα πάρεις. Αυτά περπατάνε φέτος. Όλες οι βιτρίνες στην Τσιμισκή γεμίσανε με αυτό το χρώμα. Και σε καλή τιμή».

Εν τέλει το πήρε, χωρίς να το δοκιμάσει. Τι είναι ο κάβουρας, τι είναι το ζουμί του. Τι διάολο; Τόσο πολύ τον πήραν τα χρόνια πια; Τώρα τελευταία είχε αρχίσει και περπάτημα. Όχι και να φαίνεται μπάρμπας από τώρα. Θα το έβλεπε στο σπίτι με την ησυχία του.

Πήγε μπροστά στον καθρέφτη της ντουλάπας και το έβγαλε από τη σακούλα. Έβαλε αργά πρώτα το ένα μπατζάκι, μετά τα άλλο. Το σήκωσε. Τον στένευε λίγο στα μπούτια και διαγράφονταν τα καλάμια στραβά σαν του γέρου του. «Και τι πειράζει; Σάμπως τσολιά στα ανάκτορα θα σε στείλουμε, αγόρι μου; Και τι είναι η ομορφιά στον άντρα νομίζεις; Κάθε θαύμα, μια εβδομάδα. Βρε, πάρτο χαμπάρι, οι έξυπνοι κάνουν προκοπή» του έλεγε η μάνα του.

Το σήκωσε μέχρι τη μέση και το κούμπωσε. Το έστρωσε με τις παλάμες του προς τα κάτω στους μηρούς και στις κνήμες. Κοιτάχτηκε από όλες τις πλευρές. «Εμ στενό, εμ μπορντώ; Κουδούνια θα μας κρεμάσουν». Κάθισε σταυροπόδι. Ξανασηκώθηκε. Το ύφασμα στάθηκε μαζεμένο. Ντέφι να γίνει, προχώρησε στο επόμενο ζήτημα. «Με τι φοριέται τώρα αυτό; Πού είσαι, ρε μάνα…» Η μάνα του είχε φύγει μήνες τώρα. Από τότε, είναι η αλήθεια πως ζορίστηκε πολύ και στο φαί και στα ρούχα και στη μοναξιά. Ήθελε και ζώνη οπωσδήποτε. Την έβαλε. Περίσσευε απ΄ έξω η κοιλιά. «Και αυτοί οι Κινέζοι... Σαν τον Τσάκι Τσαν είναι όλοι τους. Πέντε δράμια. Έχεις δει κανέναν τους με σκεμπέ; Σαν και αυτούς τα ράβουν τα ρούχα τους, την Κίνα τους μέσα…!» Ποιον να ρωτήσει… Και οι γυναίκες, λένε, τα προσέχουν αυτά, τα παπούτσια, τις κάλτσες.

Μέχρι τώρα δεν τον ένοιαζε. Το είχε λυμένο το ζήτημα. Να ΄ναι καλά το Σαντάνσκι. Έβρισκε και πόρευε. Σαράντα λεπτά τα σύνορα, βαρβάτο νόμισμα το ευρώ. Κάθε δεκαπέντε το Σάββατο. Φόραγε τα σιδερωμένα και έφευγε κόκορας λειράτος. Τώρα, όμως, με την κρίση έσφιξαν τα πράγματα. Αραίωσαν και οι παρέες. Με το ζόρι έβγαιναν τα τσιγάρα και η σαββατιάτικη μπύρα για τους περισσότερους. Άσε που αυτοί είχαν και οικογένεια, παιδιά στην εφηβεία, δάνεια. Πώς να βγάλουν γούστα; Κλείστηκαν στα σπίτια τους. Δεν έμπαιναν στα μεράκια… Ξέμεινε μόνος.

Το απόγευμα φύσηξε άλλος άνεμος. Ξυρίστηκε, παρφουμαρίστηκε, φόρεσε και τα καινούρια. Έβαλε την κάρτα με τη διεύθυνση στην κωλότσεπα. Αποφασισμένος να γυρίσει σελίδα, έκλεισε την πόρτα πίσω του και ξεκίνησε για το πρώτο ραντεβού. Στο club γνωριμιών πρώτη φορά. Πάντα με μεσιτείες βολευόταν. Τώρα θα άλλαζε; Δεύτερη ζωή δεν έχει…

γράφει η Δήμητρα Κουβάτα

ΠΗΓΗ...https://tovivlio.net

Διαβάστε Περισσότερα

Πιο πολύ πονάει να μην αγαπάς. Να μην έχεις αγαπήσει ποτέ.

Της Ματίνας Σταθάκη.

“Το καθήκον σου δεν είναι να αναζητάς την αγάπη, αλλά τα φράγματα που έχτισες μέσα σου για να την εμποδίσεις”.

Rumi

Πολλές φορές η αγάπη έρχεται σε μας σαν ένα κουρέλι που θα το περιγελάσουμε.

Αλλά μόλις το πιάνουμε στα χέρια μας και το φορέσουμε μεταμορφώνεται σε ένα μεταξένιο φόρεμα, που μας αγκαλιάζει και μας μαλακώνει την ψυχή.

Η αγάπη έρχεται σε μας. Αλλά εμείς υψώνουμε τείχη για να την εμποδίσουμε να μας φτάσει.

Τη φοβόμαστε.

Πονάει να ξε-αγαπάς. Το  ξέρω.

Πονάει όμως πιο πολύ να μην αγαπάς. Να μην έχεις αγαπήσει ποτέ.

Αγαπήσαμε μια πρώτη φορά. Πληγωθήκαμε και από τότε κλειστήκαμε στο κάστρο μας. Βάλαμε φρουρούς και συρματοπλέγματα και περιπολίες και κανόνια…

Για να είμαστε σίγουροι πως αν κάποιος καταφέρει να φτάσει σε μας, θα έχει επιβιώσει από όλα τα εμπόδια. Πώς το πείσμα του και η επιμονή του θα έχουν νικήσει όλα τα εμπόδια.

Και τώρα ερχόμαστε σε σένα.

Σε σένα που εγκλωβίστηκες μέσα στα εμπόδια σου.

Σε σένα που είσαι μέσα στο κάστρο και θέλησες κάποτε να βγεις και δεν μπορούσες.

Σε σένα που απέκλεισες όλους τους δρόμους. Απέκλεισες κάθε είσοδο και κάθε έξοδο.

Αλλά δε σκέφτηκες ποτέ πως ο καλός σου μπορεί να έρθει πετώντας. Και έτσι δεν έβαλες κάτι να προστατεύσεις τον ουρανό σου.

Εκείνος πέταξε πάνω από το κάστρο σου με ένα αερόστατο.

Εσύ κοίταξες ψηλά, νιώθοντας ασφαλής και προστατευμένη μέσα στο κάστρο σου.

Και μαγεύτηκες.  Από τα χρώματα. Από τη ζωντάνια. Από τη δύναμη του αέρα.

Τώρα θέλεις και εσύ να πετάξεις.

Αυτό σε κάνει να ξεχάσεις όλες τις αντιστάσεις σου.

Γιατί η αγάπη είναι ανύψωση.

Δεν είναι γείωση, δεν είναι ασφάλεια. Είναι ανύψωση…

Σε πάει στα ουράνια.

Πετάς, ταξιδεύεις και ανοίγεις τους ορίζοντές σου.

Ο φόβος σε κλειδώνει μέσα στο κάστρο σου. Η αγάπη όμως σε ελευθερώνει. Σε κάνει να πετάς. Με ένα αερόστατο. Ακόμα και με ένα κουρέλι. Πετάς…

ΠΗΓΗ...http://www.anapnoes.gr

Διαβάστε Περισσότερα

Συνάντηση του Αντιπεριφερειάρχη Πέλλας με τον Τομεάρχη Τουρισμού της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας

 

Έδεσσα, 4 Σεπτεμβρίου 2020

 

Συνάντηση του Αντιπεριφερειάρχη Πέλλας Δάνη Τζαμτζή με τον

 Τομεάρχη Τουρισμού της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας

Αλέξανδρο Θάνο  

Συνάντηση εργασίας πραγματοποιήθηκε σήμερα (4/9) το πρωί, μεταξύ του Αντιπεριφερειάρχη Πέλλας κ. Δάνη Τζαμτζή και του Τομεάρχη Τουρισμού της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας κ. Αλέξανδρο Θάνο, στην έδρα της ΠΕ Πέλλας στην Έδεσσα.

Η συνάντηση πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο της συνεργασίας των δύο ανδρών για την τουριστική προβολή και ανάπτυξη της Πέλλας, στο πλαίσιο της ευρύτερης τουριστικής στρατηγικής που υλοποιεί η Περιφέρεια, κεντρική θέση στην οποία έχουν η πολιτιστική και φυσική κληρονομιά της Πέλλας.

Στην Ατζέντα της συζήτησης των δύο ανδρών περιλαμβάνονταν, μεταξύ άλλων, ο σχεδιασμός δράσεων τουριστικής προβολής με κεντρικό στόχο την επέκταση του τουρισμού στις 4 εποχές του έτους και τη δημιουργία νέων τουριστικών πόλων, η δημιουργία νέου υλικού τουριστικής προβολής και αξιοποίηση δυναμικών μέσων τουριστικού μάρκετινγκ, η συμμετοχή της Περιφέρειας και των Περιφερειακών Ενοτήτων σε τουριστικές εκθέσεις σύμφωνα με το τουριστικό προφίλ της Πέλλας που έχει αναπτυχθεί τα τελευταία χρόνια, η οργάνωση πολιτιστικών εκδηλώσεων με δυνατότητα προσέλκυσης κοινού από την ευρύτερη περιοχή της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας, αλλά και μεταξύ των Περιφερειακών Ενοτήτων και άλλα. O κ. Θάνος ενημέρωσε τον κ. Τζαμτζή για τις δράσεις που υλοποιεί η Περιφέρεια και πρόκειται να συνεχιστούν και τους επόμενους μήνες. Ιδιαίτερα συζήτησαν το περιεχόμενο σύγχρονου οπτικο-ακουστικού υλικού που μπορεί να αξιοποιηθεί για την προβολή θεματικών μορφών τουρισμού όπως τα μνημεία, οι παραδόσεις, η ιδιαίτερη φύση και ο θρησκευτικός τουρισμός στην Πέλλα.   

Σε σύντομη δήλωσή του ο Αντιπεριφερειάρχης Πέλλας κ. Δάνης Τζαμτζής αναφέρει: «Με τον Αλέξανδρο Θάνο έχουμε εξαιρετική συνεργασία, καθώς μοιραζόμαστε μία σύγχρονη άποψη για την τουριστική προβολή που ξεκινάει από τη διαμόρφωση μίας ελκυστικής εικόνας για το τουριστικό προϊόν της περιοχής και λαμβάνει υπόψη του τα χαρακτηριστικά και τις ανάγκες του κοινού των τουριστών στους οποίους στοχεύουμε. Επίσης, κοινός μας στόχος είναι η αξιοποίηση των σύγχρονων τεχνολογικών μέσων, όπως και τα κοινωνικά δίκτυα στο διαδίκτυο, για μία πιο άμεση και πραγματική τουριστική προβολή της Πέλλας. Συζητήσαμε μεγάλο αριθμό συγκεκριμένων δράσεων που θα ενταχθούν στο τρέχων πρόγραμμα τουριστικής προβολής της Περιφέρειας και, το προσεχές χρονικό διάστημα, θα υπάρξουν και νέες συναντήσεις, με τη συμμετοχή στελεχών της Περιφέρειας, αλλά και ειδικών».

Διαβάστε Περισσότερα