Οι μεταγραφές της φιλόδοξης "Θύελλας" Σαρακηνών

Με ανακοίνωσή της στη σελίδα της στο facebook, η ΘΥΕΛΛΑ ΣΑΡΑΚΗΝΩΝ γνωστοποποίησε την ολοκλήρωση των μεταγραφικών της ενεργειών εν όψη του πρωταθλήματος για τη νέα ποδοσφαιρική χρονιά.

Δείτε την ανακοίνωση:

Ολοκληρώθηκαν οι μεταγραφές για την περίοδο του καλοκαιριού με νέες προσθήκες στο ρόστερ μας τους: 

1)Γεώργιος Θωμάς(Δόξα Εξαπλατάνου)

2)Λευτέρης Θωμάς(Δόξα Εξαπλατάνου)

3)Γεώργιος(Μπάμπης) Νάνος(ΑΣ Πρόμαχοι)

4)Ιωάννης Παπαδόπουλος(Δόξα Μεγαπλατάνου)

5)Ανέστης Ξυλουργίδης(Μ.Α. Όρμας)

6)Βασίλης Τσόρμπας(Δόξα Εξαπλατάνου)

7)Ευθύμιος Τσόρμπας(Δόξα Εξαπλατάνου)

8)Γεώργιος Γάτσος(Τσάκους)

9)Δημήτρης Τρύψης(Κερασιά)

10)Δημήτρης Στογιάννης(Κερασιά)

Και νέο Προπονητή τον πολύπειρο Βασίλη Σαμαρά!!

Διαβάστε Περισσότερα

8ο Ποντιακό Πανοΰρ του Εκπολιτιστικού Μορφωτικού Συλλόγου Νεοχωρίου

Διαβάστε Περισσότερα

"Κλείνοντας έναν κύκλο" του Paulo Coelho

Πάντα πρέπει να ξέρουμε πότε κάποιο στάδιο φτάνει στο τέλος του. Αν επιμείνουμε να παραμείνουμε εκεί περισσότερο απ' όσο χρειάζεται, θα χάσουμε τη χαρά και το νόημα των άλλων σταδίων, τα οποία πρέπει να ζήσουμε. Να κλείνουμε κύκλους, πόρτες, να γυρίζουμε σελίδα, να ολοκληρώνουμε κεφάλαια – δεν έχει σημασία πώς το λέμε, αυτό που έχει σημασία είναι να αφήνουμε στο παρελθόν τις στιγμές της ζωής μας που πέρασαν.

Χάσατε τη δουλειά σας; Τελείωσε μια σχέση; Φύγατε απ' το σπίτι των γονιών σας; Φύγατε στο εξωτερικό; Η φιλία που καλλιεργούσατε τόσο καιρό εξαφανίστηκε χωρίς εξηγήσεις;

Μπορείτε να περάσετε πολύ καιρό απορώντας γιατί συνέβη αυτό. Μπορείτε να πείτε στον εαυτό σας ότι δεν θα κάνετε ούτε ένα βήμα πριν κατανοήσετε τις αιτίες που έκαναν ξαφνικά σκόνη κάποια πράγματα που ήταν τόσο σημαντικά και σταθερά στη ζωή σας.

Αυτή η στάση όμως θα αποδειχτεί πολύ ψυχοφθόρα για όλους: Οι γονείς σας, ο άντρας ή η γυναίκα σας, οι φίλοι σας, τα παιδιά σας, η αδερφή σας, όλοι θα ολοκληρώνουν κεφάλαια, θα γυρίζουν σελίδα, θα προχωρούν και όλοι θα στεναχωριούνται επειδή εσείς βρίσκεστε σε τέλμα..

Κανείς δεν μπορεί να βρίσκεται ταυτόχρονα στο παρόν κ στο παρελθόν, ούτε καν όταν προσπαθούμε να κατανοήσουμε αυτά που μας συμβαίνουν. Αυτά που πέρασαν, δεν θα ξαναγυρίσουν: Δεν μπορούμε να μείνουμε για πάντα παιδιά, όψιμοι έφηβοι, γιοι που νιώθουν ενοχές ή μνησικακία για τους γονείς τους, εραστές που ζουν μέρα και νύχτα ένα δεσμό με κάποιον που έχει πια φύγει και δεν έχει την παραμικρή πρόθεση να επιστρέψει..

Οι καταστάσεις περνούν και το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να τις αφήσουμε πράγματι να φύγουν.

Γι' αυτό είναι τόσο σημαντικό (όσο επίπονο κι αν είναι) να καταστρέφουμε αναμνηστικά, να μετακομίζουμε, να δίνουμε πράγματα σε ορφανοτροφεία, να πουλάμε ή να χαρίζουμε τα βιβλία που έχουμε. Τα πάντα στον ορατό κόσμο είναι εκδήλωση του αοράτου, όσων συμβαίνουν στην καρδιά μας – και καταστρέφοντας ορισμένες αναμνήσεις, σημαίνει και ότι δημιουργούμε χώρο για να πάρουν τη θέση τους άλλες.

Αποδεσμευτείτε από τα πράγμα. Αφήστε τα να φύγουν. Απαγκιστρωθείτε. Κανείς δεν παίζει με σημαδεμένη τράπουλα στη ζωή, έτσι λοιπόν μερικές φορές κερδίζουμε και μερικές χάνουμε. Μην ελπίζετε να σας δώσουν κάτι πίσω, να αναγνωρίσουν τις προσπάθειες σας, να ανακαλύψουν τη μεγαλοφυϊα σας, να κατανοήσουν την αγάπη σας. Σταματήστε να ανοίγετε την τηλεόραση των συναισθημάτων σας και να βλέπετε συνέχεια την ίδια εκπομπή που σας δείχνει πόσο έχετε υποφέρει από μια απώλεια: Αυτό απλώς σας δηλητηριάζει, τίποτα άλλο.

Δεν υπάρχει τίποτα πιο επικίνδυνο από το να μην αποδεχόμαστε ερωτικούς χωρισμούς, υποσχέσεις για δουλειά που δεν έχουν συγκεκριμένη ημερομηνία εκκίνησης, αποφάσεις που αναβάλλονται συνεχώς στο όνομα της "ιδανικής στιγμής". Πριν αρχίσει ένα νέο κεφάλαιο, πρέπει να ολοκληρωθεί το παλιό: Πείτε στον εαυτό σας ότι αυτό που πέρασε δεν θα ξαναγυρίσει ποτέ. Θυμηθείτε ότι κάποτε μπορούσατε να ζήσετε χωρίς αυτό το πράγμα ή αυτόν τον άνθρωπο – τίποτα δεν είναι αναντικατάστατο, η συνήθεια δεν είναι ανάγκη. Μπορεί να μοιάζει προφανές, μπορεί να είναι ακόμα κ δύσκολο, άλλα είναι πολύ σημαντικό.

Κλείνοντας κύκλους. Όχι από υπεροψία, από αδυναμία ή από αλαζονεία, απλώς επειδή κάτι δεν είναι πια μέρος της ζωής σας. Κλείστε την πόρτα, αλλάξτε δίσκο, καθαρίστε το σπίτι σας, τινάξτε τη σκόνη. Σταματήστε να είστε αυτός που ήσασταν και μεταμορφωθείτε σ' αυτόν που είστε..

του Paulo Coelho

ΠΗΓΗ...http://www.o-klooun.com

Διαβάστε Περισσότερα

Μάνος Χατζιδάκις - «Η επικινδυνότητα του έρωτα»

«Υπήρξε μια εποχή σ' αυτήν την πόλη που περπατώντας «πολλές φορές τη νύχτα», άκουγα τις αναπνοές των ανθρώπων απ' τα ανοιχτά παράθυρα.

Άκουγα τις ερωτικές τους συνομιλίες, τους ψιθυρισμούς τους, τις αγωνίες τους για τις ασήμαντες ή σπουδαίες υποθέσεις, κι όσο απομακρυνόμουνα στις συνοικίες τόσο πιο πολύ έμπαινα στη διαφάνεια του κόσμου τους.

Τότε η παρουσία του ανθρώπου στις γειτονιές και τα περίχωρα ήταν παντοδύναμη, όπως η παρουσία του έρωτα.

Ενός έρωτα που κυκλοφορούσε στον δρόμο και μετουσίωνε την πόλη ολόκληρη σ' ένα ερωτικό εργαστήρι.

Σήμερα δεν υπάρχουν δρόμοι, δεν υπάρχουν ούτε νέοι για να αισθανθούν τον έρωτα και να τον ενσαρκώσουν.

Κάποτε αυτός ο χώρος θα φθάσει σ' ένα βέβαιο αδιέξοδο, ακριβώς λόγω της ερωτικής απουσίας που εγκλείει.

Η επικινδυνότητα του έρωτα- το πιο σπουδαίο ίσως συστατικό του - είναι στο δόσιμο, στον χαμό.

Επικινδυνότητα δεν είναι το να βρεθείς σφαγμένος ένα πρωί, αλλά το να διαλύσεις τα όρια του εγωισμού σου, χωρίς να ξέρεις το σημείο που θα φτάσεις.

Δεν έχει αυτό σχέση με το αν κινδυνεύεις σε ύποπτες συνοικίες.

Ο έρωτας είναι συνυφασμένος με την έννοια «ζωή».

Δεν εξοφλείται με τίποτα.

Ούτε με τον γάμο ούτε με την τεκνοποιία. Αυτά είναι για τους αφελείς.

Ο έρωτας είναι μία συνεχής παρουσία υπό διάφορες μορφές κι όσο περισσότερη σκέψη διαθέτει ο άνθρωπος, σε όσο αυστηρότερο επίπεδο βρίσκεται, τόσο περισσότερο τον απασχολεί εσωτερικά ο έρωτας.

Είναι ανεξάντλητος και δεν εξωτερικεύεται σαν ένα ρομάντζο.»

Μάνος Χατζιδάκις

 Οδός Πανός, τχ. 168, Οκτώβριος-Δεκέμβριος 2015 (Αφιέρωμα στον Μάνο Χατζιδάκι- 90 χρόνια από τη γέννησή του)

ΠΗΓΗ.../23oGramma

Διαβάστε Περισσότερα

"Μαζί". - Η φωτιά που θα σε κάψει και η αλοιφή που θα σε γιατρέψει

Μυστήριες οι σχέσεις των ανθρώπων και πώς θα μπορούσε αλλιώς αφού περισσότερο μυστήριοι οι άνθρωποι.

Μυστήριο και το πώς δένεσαι με κάποιους από αυτούς. Όσο πιο πολύ δένεσαι τόσο πιο λίγοι μένουν στην λίστα, μέχρι να μείνει ένας του οποίου το όνομα πιάνει πλέον όλο το μήκος και το πλάτος του χαρτιού. 

Είναι σαν να έχουν βάλει πάνω σου την υπογραφή τους. Αν αυτή είναι «αυτόγραφο» μόνο ο χρόνος μπορεί να το δείξει. 

Αγαπάμε συνήθως με δικά μας μέτρα και σταθμά, ο καθένας από μας βάζει τα όρια του, τις κόκκινες γραμμές του κι ο,τι έχει και δεν έχει από εγωισμό, πολλές φορές βαφτίζοντας το υπερηφάνεια, ευαισθησία, ανάγκη ή ο,τι άλλο υποσυνείδητα βολεύει και κλείνουμε την αγάπη και τις σχέσεις μας σε ένα μικρό ασφυκτικό γυάλινο κουτί.

Σηκώνουμε διάφανους τοίχους και κλείνουμε απ’έξω ο,τι μπορεί  να μας χαλάσει, να μας πονέσει, να μας πληγώσει. Μόνο που μαζί με αυτά κλείνουν και ο,τι άλλο μπορεί να μας δώσει χαρά, ένταση, αδρεναλίνη, ολοκλήρωση συναισθημάτων.

Κάνουμε το ανεκπλήρωτο ιδανικό, μαγευόμαστε από την ένταση των συναισθημάτων και παραδινόμαστε σε φαύλους κύκλους. 

Δύσκολο πράγμα να νικήσεις τους φόβους σου, ακόμα πιο δύσκολο τον εγωισμό σου. Κι αν ο έρωτας είναι εγωιστής από την φύση του η αγάπη δεν είναι. Η αγάπη είναι αυτή που καίει τον εγωισμό και των δύο κι από τις στάχτες του γεννάει το μαζί. 

Πρόσφατα είχα μια συζήτηση με μια πολύ καλή μου φίλη για το τι είναι το «μαζί». Ορίζεται; Κι αν ναι πως; 

«Μαζί είναι να μοιράζεσαι. Στιγμές, αισθήματα ο,τι έχεις, χωρίς  λίγο αλλά και χωρίς απαίτηση για πολλά. Στο μαζί σε αφορούν τα πάντα, στο μαζί τα αντιμετωπίζεις παρέα, στο μαζί υπάρχει αμοιβαιότητα. Το μαζί ορίζεται από τα μέρη, το αν είναι εφικτό είναι το πώς λειτουργούν τα μέρη αυτά. Το μαζί σπάνιο, στο μαζί δίνεσαι κ δένεσαι, στο μαζί δεν πουλάς» 

Συμφωνώ μαζί της, όμως αν έπρεπε να δώσω τον ορισμό του μαζί σε μια πρόταση θα έλεγα ότι το «μαζί» γεννιέται όταν ανάμεσα σε δύο ανθρώπους τα «εγώ» και τα «εσύ» πεθαίνουν. 

Το μαζί είναι ρίσκο. 

Καμιά φορά το μαζί είναι η φωτιά που θα σε κάψει και η αλοιφή που απλωθεί πάνω στις πληγές για να περάσουν. 

Μαζί είναι να κουτρουβαλάτε πέφτοντας στις λάσπες και μετά να καθαρίζετε ο ένας τις πληγές του άλλου χωρίς να ψάχνετε ποιος παραπάτησε. 

Στο μαζί δεν υπάρχει ασφάλεια ότι δεν θα πέσεις, δεν υπάρχει ασφάλεια οτι δεν θα χτυπήσεις, ότι δεν θα δακρύσεις, ότι δεν θα πληγωθείς. Η μόνη ασφάλεια στο μαζί είναι πως ό,τι κι αν συμβεί θα υπάρχει ένα χέρι να χαϊδέψει τις πληγές σου, να σκουπίσει το δάκρυ σου, να σε σηκώσει από το χώμα. 

Το μαζί θέλει χρόνο. Θέλει υπομονή. Θέλει δουλειά.  

Στο μαζί δεν παίζει ρόλο η απόσταση. Το μαζί δεν είναι στο σώμα, είναι στο μυαλό, είναι στην ψυχή. Είσαι κομμάτι του κι αυτό δικό σου. 

Για το μαζί ο λογαριασμός βγαίνει συγκεντρωτικά, πώς αλλιώς θα μπορούσε άλλωστε; Βγαίνει καθημερινά, κάθε ώρα, κάθε λεπτό. Πληρώνεται από κοινού αλλά σχεδόν ποτέ «μισά-μισά». Στο μαζί καθένας βάζει όσα έχει. Στο μαζί δεν μετράς. Δεν υπάρχουν δικά σου και δικά του. Υπάρχουν δικά σας.

Το ταμείο θα είναι γεμάτο, αν το μαζί, δεν το σκοτώσει στην πορεία κάποιο εγώ, όταν αυτό είναι εφικτό ΤΕΛΟΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ!

ΠΗΓΗ...https://facerealityweb.wordpress.com

Διαβάστε Περισσότερα

Εσύ αντέχεις τις μάσκες σου;

Η ζωή έχει πολλές ομοιότητες με το θέατρο.

Λίγοι πρωταγωνιστές, περισσότεροι κομπάρσοι, σημαντικοί και ασήμαντοι ρόλοι, άνθρωποι πίσω από τη σκηνή που οργανώνουν την παράσταση και πολλοί ή λίγοι θεατές.

Έτσι ακριβώς είναι και η ζωή.

Με την διαφορά ότι ο καθένας μας έχει μια σταθερή θέση πρωταγωνιστή: πάντα κατέχει τον Α’ ρόλο στην ζωή του.

Επειδή όμως δεν φτάνει αυτό για να κάνει επιτυχία μια παράσταση, δανείζεται πρωταγωνιστές, κομπάρσους και όσους είναι πίσω και μπροστά από την αυλαία από άλλες παραστάσεις για να πλαισιώσει τον εκάστοτε θίασό του.

Οι πρωταγωνιστές, όμως, σχεδόν πάντα θέλουν να είναι στο επίκεντρο. Πάντα θέλουν να έχουν σημαντικό ρόλο σε όποια παράσταση και να συμμετάσχουν.

Για να γίνει αυτό, χρειάζεται προσαρμοστικότητα και να συνδυάσεις τις παραστάσεις όσο πιο αρμονικά γίνεται. Αλλά επειδή κάθε σενάριο έχει διαφορετικές απαιτήσεις και πλοκή, κάπως πρέπει να ενταχθούν και οι ηθοποιοί πάνω σε αυτό.

Οπότε αυτό που κάνουν είναι να δανειστούν μια ιδέα από τον αρχαιοελληνικό θέατρο. Φοράνε μάσκες.

Και η αλήθεια είναι ότι φοράνε πολλές και τις φοράνε ταυτόχρονα.

Την μάσκα του γονιού, του τέκνου, του φίλου, του εραστή, του συνεργάτη, του περαστικού, του δασκάλου, του μαθητή και όποιου άλλου ρόλου προορίζονται να παίξουν στην ζωή τους.

Οι μάσκες αυτές είναι στην ευχέρεια του καθενός πως θα χρωματιστούν. Αν θα είναι χαρούμενες ή λυπημένες, φανταχτερές ή ταπεινές, γαλήνιες ή ταραχώδεις.

Το μόνο που μένει αδιάλλακτο σε αυτές τις μάσκες είναι το σχήμα.

Και το σχήμα πολλές φορές δεν ταιριάζει σε αυτόν που την φοράει. Σπάνια μια μάσκα προσαρμόζεται απόλυτα πάνω σε ένα πρόσωπο. Για αυτό και γίνεται ενοχλητική.

Τόσο ενοχλητική που συνήθως λίγοι αντέχουν μέχρι να τελειώσει η κάθε παράσταση. Απλά την πετάνε πριν τελειώσει, δημιουργώντας μια κακόγουστη κορύφωση με ένα άκομψο φινάλε. 

Ένα φινάλε που στεναχωρεί και προξενεί καχυποψία στους συμπρωταγωνιστές και τους θεατές της παράστασης. Κάτι που διώχνει αυτόν που δεν άντεξε το βάρος της μάσκας του από την σκηνή που πρωταγωνιστούσε για να βρει μια άλλη να τον δεχτεί. Και κάποιος άλλος θα σηκώσει την πεσμένη μάσκα και θα τον αναπληρώσει μέχρι να τελειώσει το έργο.

Πολλοί ρόλοι είναι δύσκολο να αναπληρωθούν, αλλά ουδείς αναντικατάστατος. Πάντα θα υπάρξει κάποιος να φορέσει καλύτερα την μάσκα που του δίνεται ή που σήκωσε. Να ανταπεξέλθει καλυτέρα στον ρόλο και να ικανοποιήσει τόσο τους θεατές, όσο και τους συνεργάτες του.

Αλληγορώντας, ο καθένας μπορεί να αλλάξει τον χώρο και τον τρόπο που ερμηνεύει την ζωή. Αλλά το μόνο που θα είναι πάντα εκεί θα είναι οι μάσκες.

Ο λόγος που δεν πρόκειται ποτέ να φύγουν οι μάσκες είναι ένας. Γιατί κάποια στιγμή πρέπει να πέσουν.

Κάποια στιγμή, αποκαλύπτεται το πραγματικό πρόσωπο αυτού ή αυτής που φοράει μια μάσκα. Είναι ο μόνος τρόπος για να τελειώσει η παράσταση.

Και τότε είναι που οι θεατές και οι συνεργάτες πραγματικά τρομάζουν.

Τρομάζουν με τα πρόσωπα που δεν τους είναι οικεία. Τρομάζουν με το ότι αντιμετωπίζουν την πραγματικότητα. Αλλά κυρίως τρομάζουν επειδή υπάρχει η πιθανότητα να δουν τον εαυτό τους σε έναν καθρέφτη.

Να δουν το πρόσωπο τους γυμνό, χωρίς προστασία. Να δουν αυτό που έστησαν ολόκληρη παράσταση για να κρύψουν. Να δουν αυτό που ήθελαν εξ αρχής να προστατέψουν.

Όταν το δουν, δημιουργείται ο φόβος ότι μπορούν να τους δουν και οι υπόλοιποι. Να δουν αυτό που πραγματικά είναι, να δουν πόσο ψεύτικος και προσποιητός ήταν ο ρόλος που μόλις ενσάρκωσαν. Να δουν όλοι, εν τέλει, πόσο απλή και ευάλωτη είναι μια ανθρώπινη ψυχή.

Όσο και να μοιάζει το πρόσωπο με την μάσκα που φοράει ο καθένας, πάντα θα υπάρχει η αίσθηση προστασίας και ασφάλειας όσο την φοράει. Και πάντα θα υπάρχει ο φόβος ότι κάποια στιγμή πρέπει να βγει. Είτε στο τέλος είτε όχι.

Αυτές οι μάσκες, όμως, προσφέρουν και κάτι άλλο, σχεδόν μαγικό. Την ικανότητα να αποκτάς ψευδαισθήσεις. Την ικανότητα να πιστέψεις ότι όντως είσαι ο ρόλος που παίζεις.

Με την δύναμη της ψευδαίσθησης, μπορείς να αντέξεις κάθε μάσκα μέχρι το πρόσωπο σου να αλλάξει και να προσαρμοστεί πάνω της. Μέχρι να καταφέρεις το τελειότερο ταίριασμα που μπορείς.

Οι πολλοί και παράλληλοι ρόλοι, όμως, που παίζει κάποιος απαιτούν και πολλές μάσκες. Και εκεί κρίνεται το αν έκανε σωστή επιλογή ρόλων και θέσεων.

Θα κριθεί από το κατά πόσο σωστά θα διαλέξει τις μάσκες του, αναλόγως με ποια του ταιριάζει. Θα κριθεί από το πόση αντοχή έχει για να υποστηρίξει μια μάσκα που του αρέσει, χωρίς να του ταιριάζει. Θα κριθεί από το πόσο άντεξε τις μάσκες που δεν ήθελε ή που δεν επέλεξε. Θα κριθεί από το πόσο μπορεί να αλλάξει το πρόσωπο του για να μοιάσει στις ψευδαισθήσεις του.

Όλοι όσοι συμμετέχουν σε αυτό το τεράστιο θέατρο πάντα στο βάθος του μυαλού τους έχουν μία απλή ερώτηση.

Οπότε εδώ, φίλε μου, θα κάνω αυτή την ερώτηση σε εσένα: εσύ αντέχεις τις μάσκες σου;

Βαγγέλης Βαΐτσης

ΠΗΓΗ...http://www.mindthetrap.gr

Διαβάστε Περισσότερα

Ο τρελός ιππότης και ο χαζός συνοδός του, είπαν κάποιοι...

Ίσως δεν υπάρχει κάποιος φίλος της λογοτεχνίας που να μην αναγνωρίζει δύο γραφικές πλέον, φιγούρες. Ένα ξερακιανό ιππότη με σκουριασμένη πανοπλία και τον έμπιστο ασπιδοκράτη του. Ο δον Κιχώτης και ο Σάντσο Πάντσα. Δυο άντρες που ξεκινούν μια μεγάλη περιπέτεια για να σώσουν τον κόσμο. Από την ηρεμία της καθημερινότητας, «γεννιέται» ένας ιππότης και αποφασίζει να κυνηγήσει τη φαντασία του.

Ο τρελός ιππότης και ο χαζός συνοδός του, είπαν κάποιοι. Ή μήπως τελικά αυτοί οι παρωδοί της ιπποσύνης στους μεγάλους διαλόγους τους, αποδεικνύονται περισσότερο σοφοί και ρήτορες; Ο πρώτος ονειροπόλος και ο δεύτερος πραγματιστής. Ή ίσως και αντίστροφα.

Ξεκινούν λοιπόν ένα πρωί να δώσουν τις μάχες με ό,τι βλέπουν ή καλύτερα με όσα φαντάζονται. Ο Κιχώτης ως άλλος δημιουργός εικόνων και άριστος αναμεταδότης περιγράφει, ο Σάντσο πάλι ακούει, κρύβεται, γελάει και ψάχνει να βρει τους αόρατους εχθρούς. Τους συμπαθούμε και τους δυο, όσο κι αν θέλουμε να τους πειράξουμε. Κάποιο απ’τα κομμάτια τους, δεν μας είναι και τόσο άγνωστο. Το κουβαλάμε μέσα μας.

Μεγαλώσαμε κι εμείς ονειροπόλοι, έτοιμοι να βγούμε στον κόσμο και να δώσουμε μάχες ώστε να αγγίξουμε το όνειρο -σχήμα οξύμωρο λέει ο κυνικός Πάντσα μέσα μας- να βρούμε κι εμείς τη Δουλτσινέα. Εκεί λοιπόν που κοντεύουμε να ανέβουμε στα σύννεφα, υπάρχει κι έκεινο το σκοινί που μας τραβάει προς τη γη. Ο Σάντσο, ο πραγματιστής μέσα μας, όπου μας κυνηγάει να μας δώσει την ασπίδα να προστατευτούμε, πριν σπάσουμε τα μούτρα μας.

Του θυμώνουμε συνήθως, γιατί μας παρεμποδίζει να φτάσουμε στο όνειρο, αφού μας λέει τρελούς και φαντασιόπληκτους κι ότι ψάχνουμε κόσμους που δεν υπάρχουν. Κι εκεί που σκεπτικοί αναρωτιόμαστε αν έχει δίκιο, ξυπνάει ο δον μέσα μας και του θυμίζει πως «το να αλλάξεις τον κόσμο φίλε Σάντσο δεν είναι τρέλα, ούτε ουτοπία, είναι δικαιοσύνη».

Μεγάλες συζητήσεις λοιπόν κι έντονα επιχειρήματα κι απ’τις δύο πλευρές. Όνειρα και πραγματικότητα. Δύο όψεις σ’ ένα νόμισμα, που τις σεβόμαστε και τις δύο. Δεν είναι κακή η φαντασία και η ονειροπόληση. Τη χρειαζόμαστε για να μας δώσει λίγη ηρεμία από τη ψυχική ένταση της καθημερινότητας. Καλό όμως είναι μετά την ονειροπόληση να τεθούν και σχέδια. Να μας βάλει σε εγρήγορση και να μας προσφέρει την πραγματικότητα που επιζητάμε.

Ο πραγματισμός πάλι, είναι η επαναφορά μας στο έδαφος πριν χαθούμε στη σφαίρα του φανταστικού και στα όνειρά μας. Είναι η συνθήκη που μας επιτρέπει να ζούμε όσα ονειρευόμαστε. Αρκεί να μένει αναλλοίωτη και να μην φτάνει στο άλλο άκρο. Σε αυτό της μιζέριας και της απαισιοδοξίας, που δυστυχώς έχει υιοθετηθεί από πολλούς σήμερα, οι οποίοι ξέχασαν να ονειρεύονται. Το θεώρησαν πολυτέλεια κι έτσι χάνοντας τη μία όψη, αυτή του ουρανού, βούτηξαν στη γη. Θάφτηκαν καλύτερα, μέσα σε μια επανάληψη και προτιμούν να μείνουν εκεί.

Ο Δον Κιχώτης κι ο Σάντσο Πάντσα αντιπροσωπεύουν αυτές τις δύο συνθήκες. Το όνειρο και την πραγματικότητα. Δεν μπορεί να ζήσει ο ένας χωρίς τον άλλον. Και τελικά, ο ένας κρύβει μέσα του και κάτι απ’ τον άλλο. Ο ονειροπόλος μετά από τις μάχες του γύρισε πίσω κι ο πραγματιστής τον εμπιστεύθηκε κι άρχισε να ονειρεύεται.

Αυτές οι δύο λοιπόν φιγούρες, δεν επιδιώκουν να μας πάρουν η κάθε μια με το μέρος της. Υπάρχουν μέσα μας και βρίσκονται πάντα μαζί, για να μας προσφέρουν την ισορροπία. Φυσικά και μας προτείνουν να κάνουμε όνειρα, αφού αξίζει να τα κυνηγάμε και να παλεύουμε για αυτά. Ταυτόχρονα όμως μας επαναφέρουν και στην πραγματικότητα, όποτε τελειώνει η μάχη, για να μπορέσουμε να ανεφοδιαστούμε.

Μορφούλα Παναγιωτοπούλου

ΠΗΓΗ...http://www.mindthetrap.gr

Διαβάστε Περισσότερα

Τα λέμε..

Έχετε σκεφτεί ποτέ ότι θα σας έλειπε να ακούσετε μια φράση; Ίσως και μια από τις πιο συνηθισμένες. Κάποια που να την έχουμε χρησιμοποιήσει ή την έχουμε ακούσει όλοι. Όπως το «θα τα πούμε». Τη θεωρούσα διττή, σκεφτόμουν πως έχει μέλλον μέσα της, κρύβει υπόσχεση ή απλώς κλείσιμο. Όπως και κάποιες σχέσεις. Κρύβουν μέλλον ή απλώς κλείσιμο.

Πολλές φράσεις τις χρησιμοποιούμε από συνήθεια και θεωρούμε ότι θα μας απαντούν αντίστοιχα κι οι άνθρωποι στους οποίους απευθύνονται. Αν ανατρέξετε και φυλλομετρήσετε κάποιο άλμπουμ με φωτογραφίες σας, θα δείτε πρόσωπα που κάποτε ήταν στην καθημερινότητά σας και τώρα δεν είναι. Ο χρόνος, οι συνθήκες, η πορεία ζωής, οι αποφάσεις. Παράγοντες που συνδυάζουμε και μας οδηγούν σε μια ευθεία.

Πολλά πρόσωπα. Για κάποια θα βάζαμε και στοίχημα ότι θα συνέχιζαν να βρίσκονται στην ευθεία μας. Και το χάσαμε. Η απόσταση, η ρουτίνα, οι νέες συνθήκες και το τυπικό «θα τα πούμε», τελικά έγινε οριστικό. Δεν είναι απαραίτητα κακό. Επειδή μια σχέση δε συνεχίζεται, δεν σημαίνει και πως δεν πρόσφερε. Ίσα-ίσα μπορεί μια σχέση να έκλεισε, άφησε όμως γεμάτες αναμνήσεις και στιγμές. Στον καιρό της έδωσε χρόνο, γέλιο κι ενέργεια. Και κάποτε ήρθε η ώρα να κλείσει απ’ το να καταστεί στάσιμη.

Οι άνθρωποι όπως είναι φυσικό, προχωρούν. Δε σημαίνει όμως, ότι το κάνουν όλοι μαζί και ταυτόχρονα. Κάποιος λοιπόν τρέχει μπροστά, βρίσκεται σε άλλη πόρτα, στρίβει σε άλλη γωνία. Δεν τον ακολουθούν και οι άλλοι. Ίσως και να μην τον προλαβαίνουν. Ίσως απλώς να πρόλαβαν να πουν «τα λέμε». Ίσως ξαναβρεθούν και ίσως δεν χωρίσουν ποτέ. Πολλές υποθέσεις, όπως πολλά σενάρια γράφει και η ζωή μας- καμιά φορά και αντίθετα με τα δικά μας. Μάθαμε λοιπόν, πως όλα κάνουν τον κύκλο τους. Μέσα σε όλα είναι και οι σχέσεις μας.

Έτσι, μετά από χρόνια θα βρείτε ότι πολλά πρόσωπα μένουν φυλαγμένα σε φωτογραφίες. Μένουν σε βραδινές βόλτες σε κάποια πλατεία. Μένουν σε διακοπές κάτω από μια ομπρέλα. Μένουν σε ταξίδια κι απρόσμενες συγκυρίες που κουβαλούν γέλιο μέχρι δακρύων. Σε ατάκες παροιμιώδεις ή σε μυρωδιές που μας ακολουθούν. Και θα πιάσετε τον εαυτό σας να χαμογελάτε μπροστά σε αυτές τις φωτογραφίες ή αυτές τις στιγμές κι όχι να λυπάστε, διότι πέρασαν και τις ζήσατε μαζί τους.

Το καλό λοιπόν είναι πως ήρθαν. Τα γνωρίσαμε, μεγαλώσαμε μαζί τους, προχώρησαν και προχωρήσαμε. Το ότι έφυγαν σίγουρα άλλαξε εμάς, τη ρουτίνα μας, πολλές φορές και τις ίδιες μας τις σκέψεις. Βλέπετε ο κάθε άνθρωπος είναι σημαντικός και μας έδωσε πολύ υλικό για «διάβασμα». Τώρα το αν θα τα ξαναπούμε, θα το δείξει ο δρόμος.

Σίγουρα τους θυμόμαστε, αφού μέσα από κάθε πρόσωπο, διαμορφώσαμε στοιχεία του εαυτού μας. Είναι σημαντικοί, όσο κι εκείνοι που βρίσκονται ακόμα δίπλα μας, αφού όλοι αποτέλεσαν κομμάτι μας. Κι αν τύχει και ξαναβρεθούμε και πάλι «θα τα πούμε».

Μορφούλα Παναγιωτοπούλου

ΠΗΓΗ...http://www.mindthetrap.gr

Διαβάστε Περισσότερα

Δήλωση βοσκήσιμων γαιών στα Διαχειριστικά Σχέδια Βόσκησης

Δήλωση βοσκήσιμων γαιών στα Διαχειριστικά Σχέδια Βόσκησης.

Από τη Διεύθυνση Αγροτικής Οικονομίας και Κτηνιατρικής της Περιφερειακής Ενότητας Πέλλας ανακοινώνεται ότι φυσικά ή νομικά πρόσωπα που έχουν στην κυριότητά τους βοσκήσιμες γαίες, σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 10 του νόμου 3208/2003 όπως ισχύει και τις διατάξεις του Π.Δ. 258/1985 «Δημοτικό και Κοινοτικό Κτηματολόγιο» (ΦΕΚ Α’99) όπως ισχύει, μπορούν να δηλώσουν την επιθυμία τους οι εκτάσεις αυτές να συμπεριληφθούν στα Διαχειριστικά Σχέδια Βόσκησης (Δ.Σ.Β.) που θα εκπονηθούν, με αίτησή τους που θα κατατεθεί μέχρι τις 07-10-2017 στην Διεύθυνση Αγροτικής Οικονομίας και Κτηνιατρικής, της Περιφερειακής Ενότητας Πέλλας (γραφεία Έδεσσας ή Γιαννιτσών), σύμφωνα με όσα ορίζονται στις διατάξεις της υπ’ αριθ. 1058/71977/03-07-2017 Κ.Υ.Α. (ΦΕΚ 2331Β’/07-07-2017).

Διαβάστε Περισσότερα