Μεγάλωσα πια

Μεγάλωσα πια. Δεν χάνω χρόνο δίνοντας εκατοντάδες δεύτερες ευκαιρίες σε ανθρώπους.

Ξέρω πλέον καλά πως όποιος αξίζει μια δεύτερη ευκαιρία, σπάνια θα τη χρειαστεί.

Μεγάλωσα και δεν έχω υπομονή να μαντεύω όσα δε μου λες. Βαρέθηκα να μαντεύω. Θέλω να τα ακούσω και θέλω να τα δω.

Μεγάλωσα και θέλω δίπλα μου μόνο ανθρώπους αληθινούς. Ανθρώπους που λένε αυτό που σκέφτονται και που σκέφτονται στ’ αλήθεια αυτό που λένε. Θέλω δίπλα μου μόνο ανθρώπους καθαρούς και διάφανους.

Η μοναξιά δε με φοβίζει, όπως με φόβιζε παλιότερα. Περνάω καλά με τον εαυτό μου και έχω πλέον συνειδητοποιήσει πως είμαι καλύτερα μόνη μου παρά με κακή παρέα.

Τους ανθρώπους πλέον δεν τους ξεχωρίζω από τα λόγια και τις υποσχέσεις- τους ξεχωρίζω από τα μάτια. Και εμπιστεύομαι επιτέλους την κρίση μου. Γιατί η πρώτη μου εντύπωση είναι συνήθως η σωστή. Πάντα ήταν. Τα μάτια δε λένε ψέματα. Αυτά εμπιστεύομαι.

Δε μου παίρνει πια ένα χρόνο ολόκληρο για να καταλάβω τι είναι και τι δεν είναι ένας άνθρωπος. Έμαθα να βλέπω, βλέπεις- όχι απλώς να κοιτάζω. Έμαθα να παρατηρώ και να μη χαραμίζω τον καιρό μου. Μου δόθηκε το δώρο του χρόνου.

Μεγάλωσα και ξέρω πλέον καλά πως ο άνθρωπος που κουτσομπολεύει τους πάντες σε εμένα, πίσω από την πλάτη μου θα κουτσομπολεύει και εμένα. Ο άνθρωπος που ζηλεύει και θέλει το κακό του άλλου -ακόμα και αν μου δείχνει πως είναι φίλος μου- θα ζηλεύει και θα θέλει και το κακό το δικό μου. Καταλαβαίνω πολύ περισσότερα πράγματα για έναν άνθρωπο από τον τρόπο που μιλάει εκείνος για τους άλλους παρά από τον τρόπο που μιλάνε οι άλλοι για εκείνον. Δεν ακούω τι λένε οι άλλοι.

Ξέρω πλέον καλά πως ο άνθρωπος που πρόδωσε και συνεχίζει να προδίδει, θα προδώσει κάποια στιγμή και εμένα. Και αυτούς τους ανθρώπους τους έκανα πέρα. Και νιώθω πιο καθαρή και πιο ελαφριά από ποτέ.

Μεγάλωσα και θέλω δίπλα μου μόνο ανθρώπους που δε συμβιβάζονται με το άσχημο και το άδικο, που ονειρεύονται έναν κόσμο καλύτερο. Θέλω δίπλα μου μόνο ανθρώπους όμορφους. Από μέσα. Ανθρώπους που σκέφτονται και που μπορούμε να μιλήσουμε. Και ανθρώπους που μιλάμε χωρίς πολλά πολλά λόγια. Ανθρώπους που μπορώ να κάθομαι δίπλα τους σιωπηλή και να μην νιώθουμε την ανάγκη να γεμίσουμε τη σιωπή. Αλλά, όταν τη γεμίζουμε, μιλάμε στ’ αλήθεια.

Μεγάλωσα πια για τα «έλα μωρέ, δεν πειράζει». Πειράζει και παραπειράζει. Το είπαμε τόσες φορές αυτό το «δεν πειράζει» που πείραξε όλο μας το είναι. Και συνηθίσαμε να δεχόμαστε πράγματα που μας τρώνε από μέσα. Αλλά η ζωή είναι μικρή για να τη ζεις με καταστάσεις που πειράζουν και να παραμένεις σιωπηλός. Μεγάλωσα και σέβομαι πλέον πολύ τον εαυτό μου για να παραμένω σιωπηλή.

Δεν αντέχω πια τις ανούσιες σχέσεις, τις περιττές συζητήσεις και τις επιβεβλημένες επικοινωνίες. Δεν αντέχω να ακούω κούφια «σ’ αγαπώ», να βλέπω ψεύτικα χαμόγελα και να πιστεύω τα «δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα» που τα παρασέρνει ο χρόνος και τα παίρνει ο διάολος. Δεν αντέχω κούφιους ανθρώπους, νεκρούς από μέσα και βρώμικους που προσπαθούν με βρωμίσουν και εμένα. Δε βλέπω πια ανθρώπους που δε θέλω να δω, δε δουλεύω για ανθρώπους που δε σέβομαι και δεν πιστεύω στο κρυμμένο καλό των ανθρώπων που μου δείχνουν πάντα την κακή τους πλευρά. Θέλω μόνο τα ουσιαστικά. Και, κάπως έτσι, είμαι επιτέλους ελεύθερη.

Μεγάλωσα και έμαθα να αγαπώ σαν να υπάρχει αύριο. Γιατί το «σαν να μην υπάρχει αύριο» είναι το μόνο εύκολο.

Στον έρωτα, ο Άλλος δεν είναι ούτε το απωθημένο μου ούτε το δεδομένο μου. Βρίσκω τη μέση λύση. Και σέβομαι την παρουσία και τη σταθερότητα. Αυτό που πολύς κόσμος βαριέται είναι αυτό που εμένα με ιντριγκάρει. Αν με κάνεις να νιώσω ασφάλεια, θα σου δώσω την περιπέτεια που χρειάζεσαι.

Έμαθα να αγαπώ τα αμοιβαία. Και να αγαπώ ανθρώπους που με αγαπούν. Και να σέβομαι ανθρώπους που με σέβονται. Ψάχνω όσους με ψάχνουν.

Μεγάλωσα και δε χρησιμοποιώ ποτέ υποκατάστατα. Σοκολάτας, ζάχαρης, ανθρώπων, σχέσεων.

Μεγάλωσα και λέω «Όλα ή τίποτα». Το «τίποτα» τίποτα δεν μπορεί να μου κάνει. Το «λίγο», όμως, με σκοτώνει.

Δεν έχω ανάγκη να με συμπαθούν όλοι ούτε να με θεωρούν όλοι όμορφη. Δεν έχω ανάγκη να κάνω πράγματα που δε θέλω για να ευχαριστήσω όλο τον κόσμο με τη συμπεριφορά μου. Δεν έχω ανάγκη να είμαι σε όλους συμπαθής. Δε θέλω να είμαι σε όλους συμπαθής. Με νοιάζει να μπορώ να σέβομαι εγώ τον εαυτό μου. Με νοιάζουν οι άνθρωποι που τους νοιάζω και εγώ. Αυτούς νοιάζομαι. Σε αυτούς θα δώσω τα πάντα.

Δεν στεναχωριέμαι πια στα γενέθλια, γιατί μεγάλωσα ακόμα ένα χρόνο και δεν πρόλαβα να κάνω όσα θα ήθελα. Στα γενέθλια χαίρομαι γιατί είναι ευλογία το να μεγαλώνεις. Συγκεκριμένα, είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να σου συμβεί.

Μεγάλωσα και συνειδητοποίησα πως το δύσκολο δεν είναι να ξεχάσω το παρελθόν αλλά αυτό που είχα φανταστεί ως μέλλον. Και αυτό ακριβώς προσπαθώ να ξεχάσω. Και να φτιάξω ένα καινούριο. Ένα μέλλον που να μου ταιριάζει με όνειρα ολόδικά μου και όχι δανεικά, με όνειρα σημερινά και όχι ενός παλιού μου εαυτού. Μεγάλωσα και άλλαξα. Και άλλαξαν και τα όνειρά μου. Και σταμάτησα να μαζεύω παλιά μου όνειρα σαν ρακοσυλλέκτης.

Έχω μόνο τα καινούρια μου όνειρα και τα αγαπώ και τα προσέχω και τα φροντίζω κάθε μέρα.

Συνειδητοποίησα πως πολλές φορές δεν μπορώ να αλλάξω τις καταστάσεις, όσο κι αν προσπαθώ. Τότε είναι που μπορώ να αλλάξω τον εαυτό μου. Και να γίνω μια καλύτερη εκδοχή του. Και αυτό ακριβώς προσπαθώ κάθε φορά. Συνειδητοποίησα πως δεν μπορώ να κάνω πάντα αυτό που θέλω. Έχω, όμως, επιλογή. Και έτσι, δεν κάνω ποτέ αυτό που δε θέλω.

Μεγάλωσα και είμαι επιτέλους ελεύθερη.

Κείμενο: Λουκία Μητσάκου

ΠΗΓΗ...http://www.loukini.gr

Διαβάστε Περισσότερα

Γραμμή στο χέρι

Το χέρι μου έχει μια γραμμή που δεν είναι δική μου. Την φιλάω κάθε βράδυ. Την προσέχω να μη μου κοπεί, να μην καεί κατά λάθος, να μη μου μολυνθεί. Για καιρό πίστευα πως ήταν φτιαγμένη σε λάθος χέρι. Πως κάποιος, κάτι, δεν ξέρω κι εγώ, τη ζωγράφισε στη λάθος μεριά. Το δεξί μου θα έπρεπε να την έχει, σκεφτόμουν. Το "καλό". Μα ύστερα κατάλαβα πως ούτε το χέρι  μου ήτανε δικό μου και πως ούτε είχα το δικαίωμα αυτής της κτητικότητας πάνω σε τούτη τη γραμμή που για λίγο πάρκαρε στα μέρη τα δικά μου και πως ακόμα και η γέννησή της είχε το δικό της αποτύπωμα θέλησης.

Αποφάσισα, αν και δεν είναι καθόλου εύκολο, να δεχτώ πως ετούτη η μικρή γραμμή δε θέλει τίποτε άλλο από αγάπη και ελευθερία. Αγάπη και ελευθερία πάνε μαζί; με ρώτησε κάποτε μια άλλη γραμμή δική μου. Για χρόνια ανήμερο θεριό κραύγαζα πως δε γίνεται να συμπλέουν. Αν αγαπάς, θα στερηθείς μέρος από εκείνη. Αν είσαι ελεύθερος δε θα μπορέσεις να αγαπήσεις ολοκληρωτικά. Μα κοίτα πώς τα ‘φερε ο διάολος χρόνος, η ζωή και κατάλαβα πως αν πραγματικά αγαπάς, τότε η ελευθερία είναι μονόδρομος.

Το χέρι μου έχει μια γραμμή που δεν είναι δική μου. Μα κάθε που μεγαλώνει πάνω μου, νιώθω πως τούτο που ξεκορμίζει από πάνω μου είναι και αυτό που με ορίζει. Πως όσο μακραίνει τόσο επιμηκύνω τη δική μου γραμμή. Πως όσο καταλαβαίνω την ατομικότητά της, την μοναδικότητά της, τόσο δυναμώνω τον δικό μου εγωισμό και τόσο αναγνωρίζω το μοναδικό της δικής μου ύπαρξης.

Το χέρι μου έχει μια γραμμή που δεν είναι δική μου. Μα ό,τι πιο δικό μου είχα ποτέ μου σε αυτή τη ζωή γεννήθηκε από τούτη τη χαρακιά που δε μου ανήκει…

(Στη Ν)

Μάχη Τζουγανάκη

ΠΗΓΗ...https://tovivlio.net

Διαβάστε Περισσότερα

Οι πιο κουλές διασκευές του Trooper που έγιναν ποτέ

Οι Maiden μας έχουν σημαδέψει. Τέλος. Τους αγαπάμε. Τέλος. Αλλά και τους Maiden πρέπει να έχουν σημαδέψει (και εκτελέσει) οι παρακάτω διασκευές.

 Όλα ξεκίνησαν με την πρώτη διασκευή που άκουσα στο εν λόγω άσμα, από τους Horcattica. Αγνώστων λοιπών στοιχείων και ιντερνετικής παρουσίας, απολαύστε τους:

Για όσους η φωνή του Bruce Dickinson φαίνεται softcore, πάρτε τη βοθροέκδοση των Vital Remains!

Eίναι Σαββατόβραδο, είσαι 12 χρονών και βαριέσαι; Ρίξε μια διασκευή! Έξτρα bonus το μικρό σου αδερφάκι που κάνει headbanging σαν τη Σαμάρα από το the Ring!

Κι αν συνδυάζεις την παραλία μόνο με φάση why don’t you take my ganja away, υπάρχει κι η ρέγγε version!

Σκα και σπάστε τα!

Και για το τέλος, ουδέν σχόλιον... Πόνεσαν τα μάτια και τ’ αυτιά μου, κερνάω μπύρες όποιον αντέξει να το ακούσει ολόκληρο...

ΠΗΓΗ...http://www.mindthetrap.gr

Διαβάστε Περισσότερα

Έρωτας εστί

Έρωτας εστί να ξυπνάς και να κοιμάσαι με ένα όνομα, ένα βλέμμα, ένα χαδί, έναν βραχνά, έναν πόνο. 

Έρωτας εστί βόλτες από το ροζ στο γκρίζο συννεφάκι Μία να γίνεσαι μούσκεμα από σταγόνες ηδονής και την άλλη από σταγόνες «λείπεις».

Στον έρωτα δεν υπάρχουν ονόματα, δεν είναι η Μαρία, ο Γιάννης… Στον έρωτα βαφτιζόμαστε με κάθε τι ζουζουνιάρικο, χαζό, αφελές, διαφορετικό. 

Ο έρωτας εκδηλώνεται και εξελίσσεται μέσα από δύο. Η έντασή του δε σταματά, ούτε στην απόσταση, ούτε στο μαζί. Δεν κορυφώνεται με το σεξ, δε χαλαρώνει στο τελείωμα της ερωτικής πράξης. Είναι σε κορύφωση σε κάθε άγγιγμα, σε κάθε αισθάνομαι, σε κάθε βλέμμα. Διαφορετικές κορυφώσεις κάθε φορά, όμως ίδια δυνατές και έντονες.

Θέλω να σε χαϊδέψω παντού και ταυτόχρονα μόνο στα μαλλιά.

Θέλω να σε φιλήσω παντού και ταυτόχρονα μόνο τρυφερά στο μέτωπο.

Θέλω να σου κάνω τόσα πολλά και ταυτόχρονα μόνο να σε πάρω αγκαλιά και να κοιμηθούμε.

Θέλω να μου κάνεις άλλα τόσα και ταυτόχρονα μόνο να ακουμπήσεις το κορμί σου πάνω μου να σε νιώθω.

Έρωτας είναι το κόψιμο της ανάσας στο «σε θέλω εδώ και στο είσαι εδώ».

Έρωτας είναι να θέλεις κατασπαράξεις σαν αγρίμι και ταυτόχρονα να αγκαλιάσεις σα μωρό.

Έρωτας είναι Όταν η διάθεση εναλλάσσεται από γουτσου γούτσου σε άντε γ@μ.

Έρωτας είναι ο πόνος των πληγών κ η αγαλλίαση της φροντίδας αυτών. 

Έρωτας είναι ένα παιδί που κλαίει και γελάει το ίδιο εύκολα, το ίδιο δυνατά.

Έρωτας είναι να έχουν τα πάντα νόημα μα συνάμα τίποτα.

Έρωτας είναι οι ίδιες λέξεις που βγαίνουν από διαφορετικά βλέμματα όταν αντικρίζονται. Ακόμα και χώρια να κοιτάνε συναντιούνται σε κάποια θύμηση σε φόντο αστεριών.

Έρωτας είναι να αφήνομαι στα χέρια σου και συ στα δικά μου, το κορμί μου δικό σου και το δικό σου δικό μου. Να το προσέξω, να το φροντίσω, να το κάνω να χαρεί, να είμαστε σκληροί και ταυτόχρονα τρυφεροί. 

Έρωτας είναι το τρέμουλο της απουσίας και το τρέμουλο του δικού σου αγγίγματος. 

Έρωτας είναι το πιο γλυκό πιοτό, που όσο και να πιεις το λαχταράς κι άλλο. Ευφραίνει καρδίαν, αναστατώνει το κορμί και το μυαλό τρελλαίνεται που δεν μπορεί να διαχειριστεί ότι το σώμα και η καρδιά προστάζει, ώσπου το γλυκό πιοτό σαν φίλτρο μαγικό σαγηνεύει το μυαλό και στον κόσμο αυτό υπάρχεις μόνο εσύ και γω!

Έρωτας εστί «θάνατος και ανάσταση»

Κείμενο: Sarky

ΠΗΓΗ...https://facerealityweb.wordpress.com

Διαβάστε Περισσότερα

Δένεται εκείνος που δίνει, όχι αυτός που παίρνει…

Της Ανθής Κατερίνη.

“Δένεται εκείνος που δίνει, όχι αυτός που παίρνει” είδα κάπου.

Που δίνεται, που δίνει από τον εαυτό του, θα συμπληρώσω.

Που θέλει να σε αγκαλιάσει όσο θα ήθελε κατά βάθος και τον εαυτό του.

Που για λίγο παρόλα αυτά τον ξεχνάει και σου δίνει την ζακέτα του μία χειμωνιάτικη νύχτα και ας κρυώνει. Και εκείνο το κρυολόγημα που τράβηξε ακόμα το θυμάται. Κάπως το ξεχνά αλλά κάτι ώρες ήρεμες μετά το φαγητό ή αργά την νύχτα, το θυμάται. Εάν δεν τον άφησες να αρρωστήσει γιατί τον είχες αγκαλιά και αυτό το θυμάται. Η ειρωνεία είναι πως το κρυολόγημα το θυμάται περισσότερο, όποιος βέβαια έχει την τάση να χαράζεται μέσα του η κακή ανάμνηση περισσότερο από την καλή. Όπου εμφανίζεσαι άχρωμος και αόριστος δεν έχεις τίποτα σημαντικό να χάσεις.

Δε ριψοκινδυνεύεις την κριτική του χρώματός σου, αλλά ούτε και την κλοπή του. Κρύβεσαι ενθυμούμενος στιγμές που έδειξες τα πράσινά σου φύλλα και σου έκλεψαν το χρώμα. Σαν χειμώνα σε ξεγύμνωσαν και έμεινες μουντός σε ένα λευκό τοπίο. Η παραμονή σου στην ασφαλή σου ζώνη και η έλλειψη ρίσκου μπορεί να σε προφυλάξει από την απότομη πτώση, σου στερεί όμως και τις έντονες συγκινήσεις. Πολλές αξέχαστες στιγμές της ζωής προκύπτουν από ένα μικρό ή μεγάλο ρίσκο που πάρθηκε μέσα σε μία στιγμή. Την ώρα που είπες όχι σε έναν φόβο σου και ένα αποφασιστικό ναι στο άγνωστο.

Δε σημαίνει πως σου βγήκε απαραίτητα σε καλό. Αλλά και μόνο η θετική εντύπωση που απέκτησες για τον εαυτό σου με το θάρρος που έδειξες αρκεί. Τουλάχιστον προσπάθησες. Βγήκες από την ασφαλή σου ζώνη, έπιασες την ζωή από τα κέρατα και την άφησες να κυλίσει μέσα σου σαν αδρεναλίνη.

Κάποιοι άνθρωποι σε αναγκάζουν να δώσεις και να τους δοθείς, δίχως καμιά τους απαίτηση. Η ύπαρξη τους, όντας τέτοια, σε αναγκάζει υπόγεια να της αφεθείς θέλοντας να της προσφέρεις ότι ομορφότερο έχεις μέσα σου. Ό, τι θα απολάμβανες να προσφέρουν και σε εσένα. Όντας με κάποιους τόσο εύκολο να δεθείς και με άλλους τόσο μακρινό είναι λες και κάποιος το έχει ήδη προκαθορισμένο από τα σχήματά μας αν θα κουμπώνουν ή όχι.

Εάν η μία αύρα θα ενδυναμώνει την άλλη όταν αυτή θα είναι κάπου εκεί κοντά.

Μη φοβάσαι πως δε θα σε βρουν έτσι χαμένος που ‘σαι.

Ακολουθώντας τον δρόμο που τους εξελίσσει, ακολουθώντας και συ τον δικό σου, θα συναντηθείτε τυχαία αλλά και τόσο δικαιολογημένα κάπου στην πορεία.

ΠΗΓΗ...http://www.anapnoes.gr

Διαβάστε Περισσότερα

Ο δρόμος του φεγγαριού

Της είχε χαρίσει το φεγγάρι.

Εκείνο το βραδύ στόλισε τα μαλλιά της με δάκρυα και φόρεσε πάνω της την νυχτιά, είχε χρόνια να τον δει, σκόπευε να τον συναντήσει.

Πηρέ τον μακρύ δρόμο για το ποτάμι, σαν σκιά περιπλανήθηκε μέσα στο δάσος που είχε στοιχειώσει τον ερωτά τους στα δέντρα καρφωμένα τα γέλια τους και οι υποσχέσεις είχαν ανθίσει στα κλαδιά τους.

Είχε μια διαβολεμένη υγρασία στον αέρα και στα μάτια της, όπως όταν χανόταν στα δυνατά του χέρια..

Τον έφερε μπροστά της, άπλωσε τα χέρια και τον τράβηξε στη δική τους πραγματικότητα, κανένα σύννεφο δεν τον έκρυβε πια, εκστατικός χορός των αστεριών σε κάθε κίνηση τους.

Πολλές φορές σκέφτηκε να γυρίσει εκεί, στο μονό μέρος που μαρτυρούσε την ύπαρξη τους, στο ποτάμι που έπνιξε κάθε λυγμό, η απουσία ολόγιομη περιπλανήθηκε μέσα της και την κατεύθυνε στο πιο όμορφο μέρος μέσα της, στην θύμηση που πάλευε με την λήθη και κέρδισε έπαθλο, την μνήμη.

Τον τράβηξε κοντά της και του χάιδεψε τα χείλη τα βουβά, τα μάτια τα αρμυρά και τα μαλλιά του που τα γαργαλούσε κάποιος βορινός άνεμος, δεν είχε αλλάξει κι ας πέρασαν χρόνια χωμάτινα, έστεκε εκεί ολόκληρος μπροστά της, με τα ανεξίτηλα αγγίγματα και τις συγκλονιστικές σιωπές τους που γέμιζαν άλλοτε δωμάτια, πυκνά σύννεφα στον ουρανό.

Περπάτησε με την σκιά του το σκοτεινό δρομάκι που οδηγούσε στο ποτάμι, εκεί που ο ουρανός έσμιγε με το φεγγάρι τους, το φεγγάρι που της χάρισε.

Τα πουλιά θυμηθήκαν την φιγούρα της και ακολούθησαν..

Το ποτάμι παραπονεμένο καθρέφτιζε πάνω της και ο αντικατοπτρισμός της στα μαύρα του νερά, τον έδιωχνε μακριά της, έκλαψε, έκλαψε πολύ όταν ένιωσε να χάνει την πιστή της..

Δεν ήταν εδώ.

Ποτέ πια δεν θα της χάριζε αστεροειδείς και φεγγάρια, τα χείλη του θα παρέμεναν βουβά και το γέλιο του θα ξεθώριαζε στις αποθήκες του μυαλού της, τα χέρια, ναι τα χέρια δεν θα κρατούσαν τα δικά της ποτέ ξανά όμως θα είχε πάντα το φεγγάρι.

Ένα φεγγάρι ολόδικό της, ολόγιομο σαν πανσέληνος στα πόδια της και νότες μαγικές, θα είχε πάντα το ποτάμι για να κρύβει τους λυγμούς της και τα πουλιά να μεταφέρουν μηνύματα στον ουρανό.

Θα είχε πάντα μια σκάλα που οδηγεί στο φεγγάρι, στο φεγγάρι μέσα της.

Ύψωσε τα μάτια στον ουρανό και σήκωσε τα χέρια, ξέπλυνε τα δάκρυά της στο ποτάμι και πηρέ τον δρόμο του γυρισμού.

Ένας γυρισμός αλλοτινός.

Ένας αγύριστος, γυρισμός.

γράφει η Έλενα Καρανικολού - Μισή Μερίδα

ΠΗΓΗ...https://tovivlio.net

Διαβάστε Περισσότερα

Ο ανάποδος καθρέφτης

Σώσε με

Φρέσκο το αίμα

Στον τοίχο κυλάει ο πόνος

Χρώμα κόκκινο

Στο σώμα

Το σύνθημα φωνάζει

Σώσε με

Νεκρές οι λέξεις

Στα μάτια ανταμώνουν τις σιωπές

Κοίτα με

Ξεριζώνω την ψυχή

Αλλότρια τα κομμάτια

Η καρδιά στεγνή, ζητάει αίμα

Να βγει η ανάσα

Πού να κοιτάξω;

Με βλέπω και τρομάζω

Καθρέφτης ανάποδος

Ο φόβος μπερδεύει όλα τα προσωπεία

Τα φόρεσα

Πώς χώρεσα;

Και τώρα;

Πες μου, αλήθεια

Τώρα; Ποιο απ' όλα θα με σώσει;

_

γράφει η Άννα Ρουμελιώτη





ΠΗΓΗ...https://tovivlio.net

Διαβάστε Περισσότερα

Κική Δημουλά - «Άωρα και παράωρα»

Ανάμεσα νύχτας κι αυγής

σφηνωμένη βρήκα την άωρη ώρα.

Ασεβής ευθυμία πουλιών με ξύπνησε τόσο νωρίς

και βγήκα στων σκοταδιών την άμπωτη.

Το μπαλκόνι μου ήσυχα λάμνει

στ' αβαθή χρώματα.

Ονειρεύονται ακόμα οι κήποι

ερχομό αγνώστου ανθέων.

Αργά ξεδιπλώνεται ο περιβόητος ορίζοντας

σα φθηνή κορδέλα του μέτρου.

Με λήθη μοιάζει η θάλασσα: μας ξέχασαν.

Με λήθη μοιάζει το άπειρο. Άπειρος λήθη.

Ένα καΐκι ξεκουρδίζεται στο βάθος,

το παίρν' η απόσταση και παίζει.

Μουρμουριστά των χρωμάτων η στάθμη ανεβαίνει.

Με βήμα περιπάτου πλησιάζουνε τα σχήματα.

Ξυπνάει ένα λευκό κουπί,

φτεροκοπάει μια στέγη,

ένα παραθυρόφυλλο σπαρτάρισε.

Έντρομο αφυπνίζεται κάποιο καμπαναριό,

ένοχο: η πίστη πρέπει να ξυπνάει πρώτη.

Πρώτη απ' όλα.

Με βήμα περιπάτου πλησιάζουνε τα σχήματα.

Διαγράφονται κλειστές οι πόρτες

και τα όρια πεισμώνουν.

Σ' ενάργεια βγήκαν τα βουνά

και σε γυρίζουν πίσω.

Και συ προσδοκία πού πας;

Έχουν ξυπνήσει από ώρα οι αρνήσεις.

Κι εγώ, εγώ που είμαι και ονομάζομαι

προχωρημένη ώρα,

τι γυρεύω ανάμεσα σε τούτες τις νήπιες διαθέσεις;

Απο τη συλλογή «Το λίγο του κόσμου» (1971)

(Άωρος είναι ο πρόωρος, αυτός που δεν ωρίμασε, και παράωρος ο παράκαιρος)

CoverPhoto: Damian Elwes

Διαβάστε Περισσότερα

Γιατί πάντα μας φταίει ο "άλλος";

Στον καθένα κάποιος ή κάτι φταίει για τις τωρινές συνθήκες της ζωής του: η μάνα, ο πατέρας, τα παιδικά χρόνια, η ατυχία, το κάρμα, η κρίση …. Απευθυνόμαστε στον άλλο για ότι συμβαίνει στη ζωή μας σήμερα. Πετάμε εκεί τις ευθύνες για τα ανεκπλήρωτα όνειρα, για τις επιθυμίες που έχουμε αλλά δεν ζήσαμε, για τις στεναχώριες μας, για τα προβλήματα μας.

Ο άλλος ή οι άλλοι έχουν αναλάβει το ρόλο του ‘κακού’ στη ζωή: τι θα συνέβαινε όμως αν δεν ήταν τόσο κακός ο προϊστάμενος, η θεία, η πεθερά, ο σύντροφος, το κράτος, τα οικονομικά; Φανταζόμαστε πως η ζωή μας τότε θα ήταν υπέροχη! Κανένα πρόβλημα, τότε όλα θα κυλούσαν τουλάχιστον καλύτερα! Αμφιβάλλω!

Οι τυχεροί νικητές του λόττο…

Έρευνες σ’ όσους κέρδισαν πολλά χρήματα μέσω τυχερών παιχνιδιών, έδειξαν πως οι περισσότεροι απ’ αυτούς, μέσα σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα, αφού απόλαυσαν –ή και διασκέδασαν τα ποσά που είχαν κερδίσει- βρέθηκαν πάλι στην ίδια οικονομική κατάσταση πριν την κερδοφόρα νίκη του λαχνού τους. Λίγοι ανάμεσα τους έκαναν κάποιες σταθερές επενδύσεις που διατήρησαν, αγοράζοντας π.χ. ένα σπίτι (που μπορούσαν στη συνέχεια να συντηρούν). Οι υπόλοιποι, απλώς έκαναν ένα ευχάριστο διάλειμμα απ’ στα προβλήματά τους.

Γιατί συνέβη αυτό; Γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι έχουμε μάθει να διαχειριζόμαστε κάποιες συγκεκριμένες συνθήκες ζωής και όταν αυτές αλλάξουν σημαντικά μοιάζουμε σαν το ψάρι έξω από το νερό.

Ουσιαστικά, μέσα μας τα χάνουμε και δυσκολευόμαστε να χαράξουμε μια νέα πορεία σε άγνωστο τοπίο. (Είναι διαφορετικό να φαντάζομαι τι θα συνέβαινε "αν κέρδιζα στο λαχείο πολλά λεφτά" από το να βρεθώ πραγματικά σ’ αυτήν τη συνθήκη. Όταν το φαντάζομαι, σκέφτομαι μόνον κάποια όνειρα που θα ικανοποιούσα, αλλά παραβλέπουμε τις δυσκολίες ή τα θέματα, που μπορεί να ξεπηδούσαν τότε, επειδή στις εικόνες που φανταζόμαστε βλέπουμε συνήθως την μία όψη του νομίσματος).

Με απλά λόγια, αν θέλω ν’ αλλάξω κάτι πραγματικά, δεν αρκεί ν’ αλλάξουν οι εξωτερικές συνθήκες. Αν έχω όνειρο να πατήσω τη κορυφή του Έβερεστ, δεν φταίει το βουνό που είναι ψηλό, αλλά η δική μου προετοιμασία για να φτάσω εκεί.

Τελικά ποιος φταίει για τη ζωή μου;

Προτιμούμε να φταίει ο άλλος για ό,τι συμβαίνει στη ζωή μας, γιατί αυτό είναι πιο εύκολο. Μας φταίει ο άλλος, επειδή, αυτόν βλέπουμε παρά τον ίδιο μας τον εαυτό σε σχέση με τον άλλο.

Αυτό το σε "σχέση" είναι το κλειδί. Πως αντιδρώ εγώ σ’ ότι κάνει ο άλλος; Πως συμμετέχω σ’ αυτήν την ανταλλαγή; Αν συμβαίνει κάτι στη ζωή μου, κατ’ επανάληψη, τότε κάπως το προκαλώ κι εγώ. Ακόμα και με την ανοχή μου, με την παθητικότητά μου ή με την υποχωρητικότητα μου. Δεν αρκεί να μου τύχει το λόττο π.χ. στη σχέση, στα οικονομικά, στην οικογένεια. Χρειάζεται να μπορώ να διατηρήσω και να εξελίξω αυτό το σενάριο.

Καμιά φορά χρειάζεται να προκαλέσω τη διαφορετική τύχη, ή ν’ αναγνωρίσω και ν’ ανταποκριθώ στη διαφορετική δυνατότητα. Παραδέχομαι πως υπάρχουν και δύσκολες συνθήκες στη ζωή που μας επηρεάζουν ή μας περιορίζουν. Δεν μας υποχρεώνουν όμως να τις διατηρούμε για πάντα. Εμείς το επιλέγουμε αυτό, χωρίς πολλές φορές να συνειδητοποιούμε ούτε ότι το κάνουμε, ούτε πως το κάνουμε.

Σενάρια ζωής: από μαριονέτες, σκηνοθέτες!

Νομίζω πως όλοι μας, είμαστε παίχτες στο παιχνίδι της ζωής, χωρίς να το βλέπουμε ξεκάθαρα.

Φτιάχνουμε σενάρια ζωής, σενάρια για τη δική μας ζωή – μέσα από τις προσδοκίες μας, τα όνειρα, τους φόβους, τις επιλογές και τις πεποιθήσεις μας.

Είμαστε οι πρωταγωνιστές αλλά και οι αόρατοι σκηνοθέτες της ζωής μας.

Μόνον που δεν συνειδητοποιούμε πως ταυτόχρονα σκηνοθετούμε τη ζωή μέσα στην οποία πρωταγωνιστούμε.

Γνωρίζοντας τον εαυτό μας καλύτερα, αντί να προβάλλουμε σαν σε οθόνη του σινεμά, ολόκληρο το φταίξιμο για ότι μας συμβαίνει είτε στον άλλο, είτε στον ατελή εαυτό μας, μπορούμε ν’ αναγνωρίσουμε μέσα από τα επαναλαμβανόμενα σενάρια που σκηνοθετούμε στον εαυτό μας το πώς γράφουμε τα προσωπικά μας σενάρια, κι εκεί να παρέμβουμε!

Όλγα Μουλάκη, M.Sc., Ψυχολόγος

Πηγή: olgamoulaki.gr

Διαβάστε Περισσότερα

Αυτό που είμαστε, από τον Ίρβιν Γιάλομ

Ούτε ο πλούτος ούτε τα υλικά αγαθά ούτε η κοινωνική θέση ούτε η καλή φήμη φέρνουν την ευτυχία.

Ποιός από μας δεν έχει γνωρίσει κάποιον άνθρωπο (ίσως τον ίδιο μας τον εαυτό) που να είναι τόσο στραμμένος προς τα έξω, τόσο απορροφημένος στη συσσώρευση αγαθών ή στο τι σκέφτονται οι άλλοι, ώστε να χάνει κάθε αίσθηση του εαυτού του; Ένας τέτοιος άνθρωπος, όταν του τίθεται κάποιο ερώτημα, αναζητεί την απάντηση προς τα έξω κι όχι προς τα μέσα.

Διατρέχει δηλαδή τα πρόσωπα των άλλων, για να μαντέψει ποιά απάντηση επιθυμούν ή περιμένουν.

Για έναν τέτοιον άνθρωπο θεωρώ χρήσιμο να συνοψίσω μια τριάδα δοκιμίων που έγραψε ο Σοπενάουερ προς το τέλος της ζωής του. (Για όποιον έχει φιλοσοφικές τάσεις είναι γραμμένα σε γλώσσα σαφή και προσβάσιμη στον μη ειδικό). Βασικά τα δοκίμια τονίζουν ότι το μόνο που μετράει είναι αυτό που το άτομο είναι.

Ούτε ο πλούτος ούτε τα υλικά αγαθά ούτε η κοινωνική θέση ούτε η καλή φήμη φέρνουν την ευτυχία. Αν και οι σκέψεις αυτές δεν αφορούν συγκεκριμένα τα υπαρξιακά θέματα, παρ' όλ' αυτά μας βοηθούν να μετακινηθούμε από ένα επιφανειακό επίπεδο προς βαθύτερα ζητήματα.

1. Αυτό που κατέχουμε.

Τα υλικά αγαθά είνα απατηλά. Ο Σοπενάουερ υποστηρίζει πολύ κομψά ότι η συσσώρευση πλούτου και αγαθών είναι ατελείωτη και δεν προσφέρει ικανοποίηση. Όσο περισσότερα κατέχουμε, τόσο πολλαπλασιάζονται οι απαιτήσεις μας. Ο πλούτος είναι σαν το νερό της θάλασσας: όσο περισσότερο πίνουμε, τόσο πιο πολύ διψάμε. Στο τέλος δεν κατέχουμε εμείς τα αγαθά μας – μας κατέχουν εκείνα.

2. Αυτό που αντιπροσωπεύουμε στα μάτια των άλλων.

Η φήμη είναι το ίδιο εφήμερη όσο και τα υλικά πλούτη. Ο Σοπενάουερ γράφει: "Οι μισές μας ανησυχίες και αγωνίες έχουν προέλθει από την έγνοια μας για τις γνώμες των άλλων... πρέπει να βγάλουμε αυτό το αγκάθι απ' τη σάρκα μας".

Είναι τόσο ισχυρή η παρόρμηση να κάνουμε μια καλή εμφάνιση, ώστε για μερικούς φυλακισμένους, την ώρα που βαδίζουν προς τον τόπο της εκτέλεσής τους, αυτό που κυρίως απασχολεί τη σκέψη τους είναι το ντύσιμο και οι τελευταίες τους χειρονομίες.

Η γνώμη των άλλων είναι ένα φάντασμα που μπορεί ανά πάσα στιγμή ν' αλλάξει όψη. Οι γνώμες κρέμονται από μια κλωστή και μας υποδουλώνουν στο τι νομίζουν οι άλλοι, ή, ακόμα χειρότερα, στο τι φαίνεται να νομίζουν – γιατί ποτέ δεν μπορούμε να μάθουμε τι σκέφτονται πραγματικά.

3. Αυτό που είμαστε.

Μόνο αυτό που είμαστε έχει πραγματική αξία. Μια καλή συνείδηση, λέει ο Σοπενάουερ, αξίζει περισσότερο από μια καλή φήμη. Ο μεγαλύτερος στόχος μας θα έπρεπε να είναι η καλή υγεία κι ο πνευματικός πλούτος, ο οποίος οδηγεί σε ανεξάντλητα αποθέματα ιδεών, στην ανεξαρτησία και σε μια ηθική ζωή. Η ψυχική μας γαλήνη πηγάζει από τη γνώση ότι αυτό που μας αναστατώνει δεν είναι τα πράγματα, αλλά η ερμηνεία μας για τα πράγματα.

Αυτή η τελευταία σκέψη – ότι η ποιότητα της ζωής μας προσδιορίζεται από το πως ερμηνεύουμε τις εμπειρίες μας, όχι από τις ίδιες τις εμπειρίες – είναι ένα σημαντικό θεραπευτικό δόγμα που ανάγεται στην αρχαιότητα. Κεντρικό αξίωμα στη σχολή του στωικισμού, πέρασε από τον Ζήνωνα, τον Σενέκα, τον Μάρκο Αυρήλιο, τον Σπινόζα, τον Σοπενάουερ και τον Νίτσε κι έφτασε να γίνει θεμελιώδης έννοια τόσο στην ψυχοδυναμική όσο και στη γνωστική-συμπεριφορική ψυχοθεραπεία.

Από το βιβλίο του Irvin Yalom, Στον κήπο του Επίκουρου: αφήνοντας πίσω τον τρόμο του θανάτου, εκδόσεις Άγρα.

O Irvin D. Yalom (1931-) είναι επίτιμος καθηγητής ψυχιατρικής στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Στάνφορντ των ΗΠΑ. Μαθητής και συνεργάτης του Rollo May, θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους, εν ζωή, εκπροσώπους της υπαρξιακής σχολής στην ψυχιατρική και είναι συγγραφέας του εγκυρότερου και πληρέστερου εγχειρίδιου υπαρξιακής ψυχοθεραπείας ("Existential Psychotherapy").

Το πρώτο του βιβλίο, "Theory and Practice of Group Psychotherapy", έχει μεταφραστεί σε 14 γλώσσες και αποτελεί βασικό διδακτικό εγχειρίδιο σε πολλές σχολές ψυχιατρικής και ψυχοθεραπείας.

Ο Yalom έχει γράψει πολλά ακόμη επιστημονικά βιβλία και άρθρα. Το λογοτεχνικό του έργο αρχίζει όψιμα και περιλαμβάνει δύο συλλογές διηγημάτων ("Love's Executioner" και "Momma and the Meaning of Life") και τρία μυθιστορήματα ("When Nietzsche Wept", "Lying on the Couch" και "The Schopenhauer Cure"), που όλα έχουν γίνει μπεστ-σέλλερ σε πολλές χώρες.

Όλα του τα λογοτεχνικά βιβλία αποτελούν ιστορίες ψυχοθεραπείας και ο ίδιος τα θεωρεί προέκταση του διδακτικού του έργου, το οποίο, όπως λέει, βρίθει ούτως ή άλλως ιστοριών και διηγήσεων.

Πηγή tvxs.gr

Διαβάστε Περισσότερα

ΜΑΡΙΑ Γ. ΤΖΑΝΑΚΟΥ- ΕΦΗΣΥΧΑΣΜΟΣ

ΜΑΡΙΑ Γ. ΤΖΑΝΑΚΟΥ- ΕΦΗΣΥΧΑΣΜΟΣ (σειρά: μικρές ιστορίες: ιστορία Νο1) 

  Η κάφτρα του τσιγάρου του μεγαλώνει, μεγαλώνει και εκείνος αδιάφορα κοιτάζει. Στοχάζεται το μέλλον, το παρόν, το παρελθόν. Θαρρείς πως...όχι. Αρκετά. Αρκετά με την κλάψα. Τα λάθη είναι για να γουστάρεις. Στο κάτω-κάτω τι έφταιξε;

 Κι έχει κι εκείνους τους άλλους, τους γύρω, τους δήθεν, που τον φλομώνουνε καθημερινά στο φούμαρο. Δήθεν πως εκείνο....δήθεν το άλλο... εγώ κι εγώ κι εγώ... Εγώ τα κάνω όλα τέλεια, εγώ καλοπερνάω. Εγώ...

 Ρε δε πάτε στο διάολο όλοι σας; σκέφτεται... Κοθώνια του κερατά. Έχω κι εγώ δικές μου υποθέσεις να ασχοληθώ. Ναι την κάφτρα του τσιγάρου μου που μεγαλώνει. Λίγο το χεις κι αυτό;

 Εφησυχασμός.   



©Μαρία Γ. Τζανάκου 9/6/2016  

ΜΑΡΙΑ Γ. ΤΖΑΝΑΚΟΥ- ΤΟ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΤΗΣ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

H Μαρία Γ. Τζανάκου γεννήθηκε το 1986 στην Αθήνα. Κατά την περίοδο 2004-2008 σπούδασε στο φιλολογικό τμήμα του πανεπιστημίου Αθηνών από όπου και πήρε το πτυχίο της με ειδίκευση στην μεσαιωνική και νεοελληνική φιλολογία.

Η ενασχόλησή της με την Ποίηση, χρονολογείται από την εποχή που ήταν μαθήτρια λυκείου (μεταίχμιο γυμνασίου-λυκείου) περίοδο κατά την οποία, έχει γραφτεί ένα τμήμα της πρωτόλειας και εκδοθείσας το έτος 2005 συλλογής της (α)"Συμπαντικές Καταδύσεις". Στη συνέχεια και μέχρι σήμερα έγραψε και κυκλοφόρησαν κατά σειρά οι ακόλουθες ποιητικές της συλλογές:

(β) Υπομνήματα Σιωπής, Εκδόσεις Νοών , Αθήνα 2006

(γ)Τριμερής Συστοιχία Μέθεξης, Εκδόσεις Νοών , Αθήνα 2007

(δ) Πεποιθησιογόνα, Εκδόσεις Νοών , Αθήνα 2012.

(ε) Εαρινά Ηλιοτρόπια, Εκδόσεις Νοών , Αθήνα 2014

καθώς και το παραμύθι:
(στ) Φλάφυ το Αρκουδάκι, Εκδόσεις Νοών, Αθήνα 2015

Το έτος 2012 έλαβε ποιητικό αριστείο από το λογοτεχνικό περιοδικό "Κελαινώ" καθώς και βραβείο για την ποιητική συλλογή "Πεποιθησιογόνα".
Το έτος 2015 έλαβε ποιητικό βραβείο από το λογοτεχνικό περιοδικό "Κελαινώ" για την ποιητική συλλογή: Εαρινά Ηλιοτρόπια".

Ποιήματά της έχουν περιληφθεί:
1. Στο Ανθολόγιο Ποίησης «Αχ Έρωτα- Ημερολόγιο 2016, Εκδόσεις Βεργίνα»
2. Στην δοκιμιακή μελέτη και ανθολογία της Παναγιώτας Χριστοπούλου-Ζαλώνη «Ο Ελληνικός Στίχος, εκδόσεις Αγγελάκη
3. Στον 28ο τόμο της Μεγάλης Εγκυκλοπαίδειας της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, ΧΑΡΗ ΠΑΤΣΗ.

Από το 2013 είναι διαχειρίστρια του λογοτεχνικού ιστολογίου ΛΗΚΥΘΟΣ (licithos.blogspot.gr)καθώς και των ιστολογίων (licithos2.blogspot.gr, mariatzanakoupoems.blogspot.gr, apofthegmatologio.blogspot.gr, karavakioneirwn.blogspot.gr)

Είναι μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών και της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών.

~ Μαρία Τζανάκου/ Μαρία Γ. Τζανάκου- Ποίηση

https://plus.google.com/u/0/+MariaTzanakou/posts/JxvVCciU5or

Διαβάστε Περισσότερα

Πεζοδρομείται η πλατεία των Προμάχων τα Σαββατοκύριακα.

Διαβάστε Περισσότερα