Της είχε χαρίσει το φεγγάρι.
Εκείνο το βραδύ στόλισε τα μαλλιά της με δάκρυα και φόρεσε πάνω της την νυχτιά, είχε χρόνια να τον δει, σκόπευε να τον συναντήσει.
Πηρέ τον μακρύ δρόμο για το ποτάμι, σαν σκιά περιπλανήθηκε μέσα στο δάσος που είχε στοιχειώσει τον ερωτά τους στα δέντρα καρφωμένα τα γέλια τους και οι υποσχέσεις είχαν ανθίσει στα κλαδιά τους.
Είχε μια διαβολεμένη υγρασία στον αέρα και στα μάτια της, όπως όταν χανόταν στα δυνατά του χέρια..
Τον έφερε μπροστά της, άπλωσε τα χέρια και τον τράβηξε στη δική τους πραγματικότητα, κανένα σύννεφο δεν τον έκρυβε πια, εκστατικός χορός των αστεριών σε κάθε κίνηση τους.
Πολλές φορές σκέφτηκε να γυρίσει εκεί, στο μονό μέρος που μαρτυρούσε την ύπαρξη τους, στο ποτάμι που έπνιξε κάθε λυγμό, η απουσία ολόγιομη περιπλανήθηκε μέσα της και την κατεύθυνε στο πιο όμορφο μέρος μέσα της, στην θύμηση που πάλευε με την λήθη και κέρδισε έπαθλο, την μνήμη.
Τον τράβηξε κοντά της και του χάιδεψε τα χείλη τα βουβά, τα μάτια τα αρμυρά και τα μαλλιά του που τα γαργαλούσε κάποιος βορινός άνεμος, δεν είχε αλλάξει κι ας πέρασαν χρόνια χωμάτινα, έστεκε εκεί ολόκληρος μπροστά της, με τα ανεξίτηλα αγγίγματα και τις συγκλονιστικές σιωπές τους που γέμιζαν άλλοτε δωμάτια, πυκνά σύννεφα στον ουρανό.
Περπάτησε με την σκιά του το σκοτεινό δρομάκι που οδηγούσε στο ποτάμι, εκεί που ο ουρανός έσμιγε με το φεγγάρι τους, το φεγγάρι που της χάρισε.
Τα πουλιά θυμηθήκαν την φιγούρα της και ακολούθησαν..
Το ποτάμι παραπονεμένο καθρέφτιζε πάνω της και ο αντικατοπτρισμός της στα μαύρα του νερά, τον έδιωχνε μακριά της, έκλαψε, έκλαψε πολύ όταν ένιωσε να χάνει την πιστή της..
Δεν ήταν εδώ.
Ποτέ πια δεν θα της χάριζε αστεροειδείς και φεγγάρια, τα χείλη του θα παρέμεναν βουβά και το γέλιο του θα ξεθώριαζε στις αποθήκες του μυαλού της, τα χέρια, ναι τα χέρια δεν θα κρατούσαν τα δικά της ποτέ ξανά όμως θα είχε πάντα το φεγγάρι.
Ένα φεγγάρι ολόδικό της, ολόγιομο σαν πανσέληνος στα πόδια της και νότες μαγικές, θα είχε πάντα το ποτάμι για να κρύβει τους λυγμούς της και τα πουλιά να μεταφέρουν μηνύματα στον ουρανό.
Θα είχε πάντα μια σκάλα που οδηγεί στο φεγγάρι, στο φεγγάρι μέσα της.
Ύψωσε τα μάτια στον ουρανό και σήκωσε τα χέρια, ξέπλυνε τα δάκρυά της στο ποτάμι και πηρέ τον δρόμο του γυρισμού.
Ένας γυρισμός αλλοτινός.
Ένας αγύριστος, γυρισμός.
γράφει η Έλενα Καρανικολού - Μισή Μερίδα
ΠΗΓΗ...https://tovivlio.net
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Οι όροι χρήσης που ισχύουν για τη δημοσίευση των σχολίων, έχουν ως εξής:
- Σχόλια τα οποία είναι υβριστικά ή περιέχουν χαρακτηρισμούς ή ανώνυμες καταγγελίες που δεν συνοδεύονται από αποδείξεις θα αφαιρούνται από τα Προμαχιώτικα Νεα .
- Τα Προμαχιώτικα Νέα διατηρούν το δικαίωμα να αφαιρέσουν οποιοδήποτε σχόλιο θεωρούν ότι εμπίπτει στις παραπάνω κατηγορίες.
- Τα Προμαχιώτικα Νέα δεν παρεμβαίνουν σε καμία περίπτωση για να αλλοιώσουν το περιεχόμενο ενός σχολίου.
- Τα σχόλια αναγνωστών σε καμιά περίπτωση δεν αντιπροσωπεύουν τα Προαχιώτικα Νέα.
- Με την αποστολή ενός σχολίου αυτόματα αποδέχεστε τους όρους χρήσης .
H συντακτική ομάδα των Προμαχιώτικων Νέων.