ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΜΟΡΦΩΤΙΚΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΠΡΟΜΑΧΩΝ "ΟΙ ΠΡΟΜΑΧΟΙ".

Ο μορφωτικός σύλλογος Προμάχων "ΟΙ ΠΡΟΜΑΧΟΙ" ευχαριστεί θερμά
τον κύριο Γιώργο Σαμσούρη (sonic), για την δωρεά στον σύλλογο ενός πλήρως εξοπλισμένου συστήματος ηλεκτρονικού υπολογιστή, στη μνήμη του αδερφού του Γιάννη Σαμσούρη.

Διαβάστε Περισσότερα

ΠΟΤΕ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΤΟ "ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟ ΑΝΤΑΜΩΜΑ 2013" ΤΟΥ Μ.Σ. ΠΡΟΜΑΧΩΝ.

Σύμφωνα με ενημέρωση που είχαμε από τον μορφωτικό σύλλογο Προμάχων "ΟΙ ΠΡΟΜΑΧΟΙ"
το "Πολιτιστικό αντάμωμα 2013" , που αναβλήθηκε λόγω πένθους, θα πραγματοποιηθεί το Σάββατο 31 Αυγούστου και την Κυριακή 1 Σεπτεμβρίου.
Το πρόγραμμα και περισσότερες λεπτομέρειες για τους συλλόγους που θα συμμετάσχουν, θα ανακοινωθεί σε λίγες ημέρες.

Διαβάστε Περισσότερα

FACEBOOK: ΨΥΧΗ ΚΑΙ ΚΩΛΟΣ.

Μια νέα μορφή πόζας αναδύεται στα social media: το γύμνωμα ψυχής (και κορμάρας). 
ΤΟΥ ΣΤΑΘΗ ΤΣΑΓΚΑΡΟΥΣΙΑΝΟΥ.
Ήμουν πολύ μαγκωμένος με το facebook, βασικά διότι είμαι μυγιάγγιχτος. Ή μάλλον ήμουν. Νόμιζα ότι ο ιδιωτικός χώρος είναι απαραβίαστος και τα κρυμμένα πράγματα γοητευτικά. Κολλήματα της γενιάς μου, που κάτω από το χαλάκι έσπρωχνε τις πομπές της.
   Μετά, μια μέρα, διάβασα μια δήλωση του Ζούκερμπεργκ, που τον κατηγορούσαν για παραβίαση προσωπικών δεδομένων στο facebook. «Μπαίνουμε σε μια εποχή μεγαλύτερης διαφάνειας, όντως» είπε. «Αλλά γιατί αυτό είναι τόσο κακό; Μη έχοντας να κρύψουν πολλά πράγματα οι άνθρωποι, ίσως γίνουν γρηγορότερα ο εαυτός τους» (δεν τα είπε έτσι ακριβώς, αλλά, εν πάση περιπτώσει).
   Έκανα λογαριασμό το 2007, κυρίως για να δω τι τρέχει, και ψιλοφρίκαρα. Να οι φωτογραφίες, να το check in, να το δικαίωμα του άλλου να σου τη λέει κατάμουτρα, να τα γούστα σου, διασυνδεδεμένα, όλα στο πιάτο. Ολοκληρωτισμός! Και το κυριότερο, σάλα-τραπεζαρία ένα. Όλοι ίσοι, όλοι ισοδύναμοι. Γύρισα στην καθέδρα μου και άφησα τον λογαριασμό σε νάρκη.   Πέρσι, όμως, που έπρεπε να αποκτήσω ένα κάποιο timeline για να μαθαίνω ειδήσεις και αντιδράσεις που τα παραδοσιακά μέσα ανακαλύπτουν άταφες, αναγκάστηκα να ακολουθήσω μερικά media. Kαι μετά ακολούθησα ανθρώπους. Και κατέληξα να ακολουθώ φίλους.
   Σιγά-σιγά, σαν την παρθένα που δεν την έχει δει ο ήλιος, εδέησα να βάλω τη φωτογραφία μου. Να λέω κι ένα γεια. Να ανεβάζω φωτογραφίες του σπιτιού μου ή της ζωής μου. Διστακτικά, ακόμα. Σε τρουά-καρ, με σκιές. Όπως ο καρδιοπαθής βάζει το πόδι του στην παγωμένη θάλασσα. Άρχισα να γράφω καθημερινά πράγματα που τα αισθανόμουνα – αν και τα περισσότερα τα έσβηνα μετά, διότι δεν τα έβρισκα εξόχως συγκλονιστικά.
   Όμως βαθμηδόν οι αντιστάσεις πέφτουν. Το καταληκτήριο αίσθημα είναι αυτό: ας μάθουν όλοι επιτέλους τι ύψος και τι βάρος έχω, πόσο νωθρός, χαζός ή έξυπνος είμαι, τι φόβοι, τι ποιήσεις, τι ανοησίες με ορίζουν, ότι έχω μια ελιά κάτω από τη μασχάλη και ούτω καθεξής – για να τελειώνουμε μια και καλή από αυτό το κόμπλεξ, κι ίσως στο φως της μέρας να διεκδικήσω αυτό που είμαι και τον χώρο που μου ανήκει.
   Είναι ίσως παράδοξο να το λέω εγώ αυτό, που πριν από 30 χρόνια είχα μια στήλη στην «Ελευθεροτυπία» που ήταν προάγγελος του πιο ξεσαλωμένου προσωπικού μπλογκ – και όπου έγραφα, υποτίθεται, τα πιο μύχια, εξομολογητικά πράγματα, όπως περίπου εκθέτουν ξεδιάντροπα και αενάως την καρδιά τους και τον κώλο τους τα πιτσιρίκια σήμερα.
   Η αλήθεια όμως είναι ότι εκείνη η εξομολόγηση ήταν ορμητική μεν, αλλά υπολογισμένη στο έπακρον. «Για να μη νιώσει ο καταστηματάρχης που στο βάθος κάθονταν». Και για να ψιμυθιωθεί όσο γίνεται καλύτερα η φτωχή, μικρή περσόνα μου. Λένε ότι είναι αγαθόν το εξομολογείσθαι. Αλλά δεν είναι λίγο ύποπτο να εξομολογείσαι από το πρωί ως το βράδυ;
   Φοβάμαι ότι αναγνωρίζω την ίδια πεποιημένη «εξομολόγηση» στην άνετη εξωστρέφεια του facebook. Και μάλιστα, εξακοντισμένη στα επίπεδα μιας πολυπλοκότατης επικοινωνιακής επιστήμης. Που έχει αρχίσει κι αποκτάει αναγνωρίσιμα μοτίβα (με πρώτιστη την υπερχαρά και συνακόλουθα το υπεργαμεύσιμο του καθενός).
   Κάθε προφίλ και μια ισορροπία τρόμου. Η δέουσα ποσόστωση επιδείξεων: ευφυΐας, κηρυγματολογικής θέρμης, καυλιάρικης υπεροχής, αποκαλυπτικής ευζωίας, ενός κάποιου ανακυκλωμένου χιούμορ, λίγο βιοτικό σινεμά-βεριτέ (από τη γωνία λήψης που κρύβει τον προγναθισμό μας), μεθυσμένοι σαρκασμοί που ο σκουπιδιάρης της αυγής σαρώνει με ένα σκυφτό, ενοχικό delete, μια υποψία σκιασμένου πέους, φράσεις που εξυπονοούν πολλά, ρήσεις που συντρίβουν κάθε καρδιά κλειστή σαν πέτρα. Ένα θέατρο της εσωτερικής ζωής.
   Οπότε, μήπως είμαι λιγάκι αφελής να θέλω να ξεβρακωθώ μέσα σε αυτό το τσίρκο; Ιδίως τώρα που δεν είμαι και τρελό γκομενάκι;   Μήπως η περιώνυμη ειλικρίνεια του facebook είναι μια εξαιρετικά επιτυχημένη παρενδυσία ολκής; Όπου όλοι κάνουν τους ειλικρινείς και τους γυμνούς και τους φίλους, ενώ οι περισσότεροι παραμένουν μόνοι, προσχηματικοί και αισθησιακά ρακένδυτοι;
   Θα ήθελα πολύ να απαντήσω, αλλά φυσικά δεν ξέρω. Διαισθάνομαι κάτι περίεργο (όποτε συνάντησα φάτσες του facebook, σπάνια τις ταυτοποίησα με την εικόνα τους). Όμως, ποιος ξέρει αν λένε ψέματα ή αλήθεια τόσα εκατομμύρια πριγκίπισσες!
   Απλώς, εγώ που έπαιξα αυτό το έργο, σε πρώιμη εποχή, δεν θα ‘θελα να το επαναλάβω.
   Αυλαία, χειροκροτήματα.  

         https://www.facebook.com/stathis.tsagar 



ΠΗΓΗ...http://www.lifo.gr

Διαβάστε Περισσότερα

ΠΕΡΝΑΜΕ ΤΕΛΕΙΑ!!!

Κι εκεί που νομίζεις ότι η ελπίδα θα έρθει από την νέα γενιά, έρχεται μεταξύ άλλων και το παρακάτω video το οποίο αποδεικνύει ότι δεν υπάρχει σωτηρία:

Τελικά, -και μην μου μιλήσει κανείς για γενικεύσεις, μιλάω για την τεράστια πλειοψηφία της- η ελληνική νεολαία δεν είναι παρά μια μικρογραφία των γονιών τους, ένα κακέκτυπο ενός life style που νομίζαμε νεκρό. Συνεχίζουν την αναπαραγωγή της ίδιας χυδαιότητας, παραμένοντας λοβοτομημένοι και συνειδητά απαίδευτοι, προκλητικά αδιάφοροι απέναντι στο τέρας.

Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να γίνουν ότι ήταν και οι γονείς τους, παραμένοντας μέσα στον βούρκο, χωρίς ίχνος θέλησης για καινούριους δρόμους , νέα ηθική και αισθητική. Αρκούνται στο να υπακούουν τυφλά τα “πρότυπα” και να μην τους ενδιαφέρει τίποτα άλλο από την δική τους καλοπέραση. Αυτή η φαυλότητα είναι που έχει δημιουργήσει πολίτες κοινωνικά αμόρφωτους, με άγνοια για το τι συμβαίνει γύρω τους και πρόθυμους να ξεπουληθούν για να μπορούν να φωνάζουν: “ΜΥΚΟΝΟΟΟΟΟΟΣ!!!”

ΥΓ. Την ίδια ώρα σε χώρες σαφώς πιο πολιτισμένες….

ΠΗΓΗ...http://www.ramnousia.com

Διαβάστε Περισσότερα

Ο ΘΑΛΑΜΟΣ.

Ο ήλιος μόλις είχε ανατείλει πάνω από το Παγώνι όταν η κυρία 
Αργυρώ άνοιγε την πόρτα του παντοπωλείου της. Πάνω στην ώρα. Καιγόμουν να αγοράσω τηλεκάρτα. Ήταν η πρώτη φορά που θα χρησιμοποιούσα θάλαμο του ΟΤΕ, μετά από χρόνια.

ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΒΑΡΟΥΦΑΚΗ.
Το ημερολόγιο έδειχνε Νοέμβριος 2005, μια αιωνιότητα σχεδόν πριν από την Κρίση που θα πολιορκούσε τις ζωές μας μερικά χρόνια αργότερα. Ο σκουριασμένος, ημιδιαλυμένος κίτρινος θάλαμος ήταν ακριβώς απέναντι από το μαγαζί της κυρίας Αργυρώς, στο σταυροδρόμι που συνέδεε την πόλη της Αίγινας με χωράφια όπου καθημερινά ίδρωναν μεροκαματιάρηδες μετανάστες. Απρόβλεπτα, το σταυροδρόμι αυτό θα γινόταν η διασταύρωση των δύο συγκρουόμενων «κόσμων» μου.

Τρεις μήνες πριν, η Αυστραλία είχε «πάρει» τη δεκαοκτάμηνη κόρη μου, όταν η μητέρα της αποφάσισε να επιστρέψει εκεί μαζί της - δια παντός. Σε μια απέλπιδα προσπάθεια να διατηρήσω φωνητική επαφή με τη μικρή Ξένια, για τρεις μήνες μονολογούσα καθημερινά δέκα με δεκαπέντε λεπτά της ώρας στο ακουστικό του τηλεφώνου, με μόνη αμοιβή κάποιους μωρουδίστικους ήχους και την ελπίδα ότι δεν θα ξεχάσει την φωνή μου. Το σταθερό μου τηλέφωνο είχε μετατραπεί στον σκοτεινό διάδρομο ήχων που μετέδιδε κάθε πρωί το σάουντρακ της απουσίας της. 

Όσο ήμουν στην Αθήνα, το πρωινό τηλεφώνημα λειτουργούσε ως νεκρή ζώνη που χώριζε την ημέρα μου στα δύο, σε δύο πραγματικότητες. Σε εκείνη που βυθιζόμουν μεταξύ ξυπνήματος και πριν τηλεφωνήσω στη μακρινή ήπειρο και στην αθηναϊκή ζωή μου που ξεκινούσε αμέσως μετά. Αυτές οι πραγματικότητες είχαν και την τηλεπικοινωνιακή τους έκφραση. Το σταθερό τηλέφωνο, λόγω της σχετικής του φθήνιας, ήταν συνυφασμένο με την ετεροτοπία μου και τον σχεδόν σιωπηλό κόσμο της κόρης μου. Όλες οι άλλες, οι ανώδυνες, κλήσεις πέρναγαν μέσα από το κινητό μου.

Η σκοτεινή εκείνη ισορροπία ταράχθηκε όταν μπήκε στη ζωή μου η Δανάη. Λίγες μέρες μετά το ξεκίνημά μας, μου πρότεινε να περάσουμε μερικές μέρες στο σπίτι της στην Αίγινα. Αμέσως συμφώνησα χωρίς να σκεφτώ το καθημερινό τηλεφώνημα. Χωρίς να φανταστώ πως με περίμενε εκείνο το σταυροδρόμι απέναντι από το μαγαζάκι της κυρίας Αργυρώς.

Καθώς η πρώτη νύχτα έφευγε, μετατρεπόμενη σε μια υγρή αυγή, βγήκα σαν τον κλέφτη από το εντυπωσιακό σπίτι, το οποίο στερούνταν σταθερό τηλέφωνο, ανέβηκα στη μηχανή, και με αγωνία άρχισα να ψάχνω τηλεκάρτα και θάλαμο. Ένα χιλιόμετρο αργότερα έπεσα πάνω στον θάλαμο και στην κυρία Αργυρώ. Ήταν σαν να είχα γλιστρήσει σε άλλο κόσμο.

Βγαίνοντας από το παντοπωλείο, με την τηλεκάρτα στο χέρι, πέρασα τη δημοσιά που το χώριζε από τον θάλαμο και βρέθηκα μέρος μιας κοντής ουράς. Ένας Πακιστανός εργάτης ήδη μιλούσε στη γυναίκα του, μετά εγώ, και μετά από μένα ένας Αλβανός οικοδόμος περίμενε πίσω μου να μιλήσει στην άρρωστη μητέρα του στα Σκόδρα. Αυτό ήταν. Τρεις διαφορετικές εκφάνσεις της μετανάστευσης μπροστά στον θάλαμο, δίπλα σε κάδους σκουπιδιών που ξεχείλιζαν, στρώνοντας το πεζοδρόμιο κάτω από το ετοιμόρροπο τηλέφωνο με χαλί βρωμιάς.

Αν και ο μόνος καθ’ όλα «νόμιμος» μετανάστης εκ των τριών, και παρά το γεγονός ότι φάνταζα σαν τη μύγα μέσ’ το γάλα, οι ομοιότητές μας ήταν πολύ μεγαλύτερες απ’ ό,τι φαντάζονταν οι άλλοι δύο. Ήμουν εκεί για να ακούσω τους ήχους ενός μωρού του οποίου οι μητρικοί παππούδες είχαν μεταναστεύσει στην Αυστραλία, από μια Ελλάδα που θύμιζε τόσο πολύ τη σημερινή Αλβανία, το σημερινό Πακιστάν.

Καθώς περίμενα να έρθει η σειρά μου, ένιωσα έντονα τις αντιφάσεις μου:

Τέως μετανάστης στην Αυστραλία, όπου έζησα δώδεκα χρόνια πασχίζοντας να μην αποκτήσω τη νοοτροπία του μετανάστη

Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, με φίλους και γνωστούς της «υψηλής» αθηναϊκής κοινωνίας, της άρχουσας τάξης, η οποία αντιμετώπιζε τους μετανάστες ως, στην καλύτερη περίπτωση, «αναγκαίο κακό»

Πατέρας ενός παιδιού που θα είναι μετανάστρια όπου και να ζει - στην Αυστραλία ως Ελληνίδα, στην Ελλάδα ως Ελληνο-Αυστραλέζα, αλλού ως υβρίδιο

Ακόμα θυμάμαι τη μόνη πηγή αγαλλίασης όσο περίμενα σε εκείνη την ουρά. Ήταν το όνομα της κόρης μου: καλοσύνη προς τον ξένο, που συμπεριλαμβάνει τον «φυγά», τον «μετανάστη, τον «χαμένο».

Μηδενίστε το, παρακαλώ

Θυμάστε την Ελλάδα πριν τα κινητά και τους θαλάμους; Τότε που κυρίες της καλής κοινωνίας σταματούσαν τη Μερσεντές τους στο περίπτερο και καθόντουσαν στην ουρά πίσω από οικοδόμους και μαθητές περιμένοντας να έρθει η σειρά τους να σκύψουν προς τον περιπτερά και να του πουν «Μηδενίστε το, παρακαλώ»; Όλοι μας ήμασταν έτοιμοι να βάλουμε τις φωνές σε όποιον μιλούσε πολύ ώρα ή τολμούσε να ξαναπάρει τηλέφωνο, ιδίως αν η γραμμή που καλούσε βούιζε. Αντίθετα από τη διαδικασία παροχής γραμμών του ΟΤΕ, όπου το μέσο έδινε κι έπαιρνε (με κάποιους να έχουν δύο και τρεις γραμμές, ενώ οι γείτονες περίμεναν δεκαετίες για να συνδεθούν), το τηλεφώνημα στον δημόσιο χώρο ήταν μια κοινωνικά ενοποιητική, βαθιά δημοκρατική, διαδικασία.

Η δημοκρατία της τηλεκάρτας

Η Μεταπολίτευση, με όλα τα καλά και τα στραβά της, αποτυπώθηκε και στην τηλεφωνική μας ζωή. Στην δεκαετία του '80 το να τηλεφωνήσει κανείς δεν ήταν απλή υπόθεση. Ακόμα και από το σταθερό του. Θυμάστε οι παλαιότεροι πόσο συχνά τα νούμερα «βούιζαν» από το δεύτερο ή τρίτο ψηφίο; Κάποιες φορές αναγκαζόμουν να καλέσω φίλο μου στην Αγία Παρασκευή (που για κάποιο λόγο «έβγαινε» ευκολότερα από το Παλαιό Φάληρο) να τον παρακαλέσω να καλέσει εκείνον άλλο φίλο στην Κηφισιά, η οποία από το Φάληρο ήταν δυσκολότερο να «βγει» απ’ ό,τι μετεωρολογικός σταθμός στην Ανταρκτική. Ο λόγος βέβαια ήταν ότι, μετά το 1974, ο «εκδημοκρατισμός» του ΟΤΕ απλά σήμαινε ότι δίνονταν περισσότερες γραμμές χωρίς βέβαια την αντίστοιχη επένδυση σε τηλεφωνικά κέντρα. Κάπως έτσι τέθηκε το λαϊκό αίτημα για... ψηφιοποίηση.

Το αίτημα αυτό, όπως θυμόμαστε, έφερε στο προσκήνιο μια νέα εταιρεία, έναν νέο επιχειρηματία ο οποίος, σε αγαστή συνεργασία με όλες τις κυβερνήσεις (και βεβαίως με πασίγνωστο γερμανικό βιομηχανικό κολοσσό), αποτέλεσε εξαίρετο μέλος της ελληνικής νεο-διαπλοκής που σήμερα έχει γίνει παγκοσμίως ξακουστή. Ο τύπος θαλάμου που χρησιμοποίησα εκείνο το φθινοπωρινό πρωινό στην Αίγινα, με το ψηφιακό του, ασημένιο πληκτρολόγιο, που κατήργησε το κυκλικό πλαστικό με τις τρύπες, έχει τις καταβολές του σε αυτό το μοντέλο «ανάπτυξης», που σήμερα καταρρέει.

Θυμάμαι μια φορά που επισκεπτόμουν την Αθήνα στη δεκαετία του '80 την περηφάνια φίλου μου όταν σταμάτησε την πανέμορφη λευκή Τζάγκουαρ (μοντέλο 1963) έξω από έναν τέτοιο καινούριο θάλαμο για να πάρει τηλέφωνο χρησιμοποιώντας τη νέα, τότε, τηλεκάρτα, την οποία έβγαλε από το πορτοφόλι του σαν να ήταν πλατινένια American Express. «Επιτέλους», μου είπε, «τηλεφωνούμε ψηφιακά χωρίς να πρέπει να πάμε σε περίπτερο.». Επρόκειτο για μια συντομότατη περίοδο ψηφιακού δημοκρατικού εκμοντερνισμού. Πλούσιοι και φτωχοί, οδηγοί Τζάγκουαρ και μοτοποδηλάτων, με την ίδια τηλεκάρτα, στους ίδιους θαλάμους. Δεν θα κράταγε, όμως, πολύ. Το κινητό τηλέφωνο ήταν προ των πυλών...

Ασύρματοι διαχωρισμοί

Τα κινητά τηλέφωνα, που έθεσαν τις τηλεκάρτες στο περιθώριο, συνέπεσαν με την άνθηση των άλλων καρτών - των πιστωτικών. Με την αυτο-πεποίθηση της άρχουσας και μεταπρατικής τάξης να αυξάνεται, τα ιδιωτικά χρέη (που χτίζονταν πάνω στα όλο και διογκούμενα δημόσια χρέη) φούντωσαν τη ζήτηση για νέου είδους αγαθά. Τα κινητά τηλέφωνα, που ονειρευόμασταν από τότε που βλέπαμε τον Dick Tracy και τον Captain Kirk, δεν μπορούσαν παρά να απογειωθούν στις νέες συνθήκες. Όσο έπεφταν τα επιτόκια, καθώς η Ελλάδα πλησίαζε την ΟΝΕ, τόσο πλήθαιναν οι «συνδέσεις», τα καρτοκινητά, οι κεραίες.

Παρά την πανδημική έκταση του φαινομένου, η ανάπτυξη της κινητής τηλεφωνίας δεν κατάφερε να υπερβεί τις ταξικές διαφορές. Στην αρχή, όταν τα συμβόλαια ήταν ακριβά, η «καλή» κοινωνία είχε αριθμούς από 694, με το 693 να συμβολίζει κάτι διαφορετικό, κάτι λιγότερο γκλαμ. Όταν αργότερα προστέθηκε η τρίτη εταιρεία, με το 697, τα πράγματα αμβλύνθηκαν κάπως, όχι όμως πλήρως. Ακόμα και σήμερα, είναι πολύ πιθανότερο οι των κολωνακιώτικων σαλονιών χρήστες να έχουν κινητό που αρχίζει από 6944 απ’ ό,τι 693 ή, ακόμα «χειρότερα», 697.

Βέβαια, ο Μέγας Διαχωρισμός στον κόσμο των κινητών εμφανίστηκε όταν το κύμα των μεταναστών αγόρασε καρτοκινητά, τα οποία έδωσαν ένα «στίγμα» σε ανθρώπους χωρίς εστία, και χωρίς τα οποία ήταν σχεδόν αδύνατον να τους βρίσκουν οι εργοδότες, οι φίλοι, η μακρινή οικογένεια. Με το κινητό στη μία τσέπη, για να τους καλούν, και την τηλεκάρτα στην άλλη, για να μιλούν στα αγαπημένα τους πρόσωπα στην άλλη άκρη της Γης, ο ψηφιακός μετανάστης έβρισκε τρόπο να υπάρχει. Την ίδια ώρα που οι γηγενείς έβρισκαν νέους ψηφιακούς τόπους συνομιλιών, όχι όμως και αναγκαστικά επικοινωνίας.

Κρίση

Ξάφνου ήρθε η Κρίση. Αυτοκίνητα μπήκαν στη ναφθαλίνη, σπίτια αποσυνδέθηκαν από τη ΔΕΗ, κινητά τηλέφωνα είτε αποσύρθηκαν είτε υπολειτουργούν. Σιγά-σιγά Έλληνες άρχισαν να στοιχίζονται έξω από τους πεπαλαιωμένους, πλέον, θαλάμους του ΟΤΕ, στις ουρές που τόσο καιρό σχημάτιζαν αποκλειστικά οι μετανάστες. Να σχηματίζουν ελληνικά νούμερα στα μισο-διαλυμένα ασημένια πληκτρολόγια που πάλαι ποτέ αποτελούσαν δείγματα εκσυγχρονισμού.

Κλείνοντας σε πρώτο πρόσωπο, τώρα που η Κρίση μας ώθησε με τη Δανάη σε νέα μετανάστευση, αυτή τη φορά στην Αμερική, και παρά το θείον δώρον του Skype και των άλλων μέσων επικοινωνίας, κάθε φορά που παίρνω τηλέφωνο ή πατώ με το ποντίκι το πράσινο κουμπί του Skype για να μιλήσω στην Ξένια στην Αυστραλία ή στους δικούς μου στην πατρίδα, ξαναζώ, άλλοτε περισσότερο κι άλλοτε λιγότερο, το συναίσθημα της ετεροτοπίας, του τόπου που ένιωσα εκείνο το πρωινό στην Αίγινα, σε εκείνη τη μικρή ουρά. Είναι, απ’ ό,τι φαίνεται, το αντίτιμο που καταβάλουμε για το δικαίωμα στην κινητικότητα εντός ενός σκληρού, μεταμοντέρνου κόσμου.





ΠΗΓΗ,,,http://www.ramnousia.com

Διαβάστε Περισσότερα

ΠΩΣ ΤΥΛΙΓΕΙΣ ΔΩΡΟ ΑΝ ΕΧΕΙΣ ΝΕΥΡΑ!!!

Απλά...κλαίμε απ τα γέλια...!

ΠΗΓΗ...http://periergaa.blogspot.com

Διαβάστε Περισσότερα

ΑΛΒΑΝΙΚΑ ΚΑΝΑΛΙΑ ΚΑΙ ΡΑΔΙΟΦΩΝΑ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΝ ΑΝΕΝΟΧΛΗΤΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΣΥΧΝΟΤΗΤΩΝ ΜΕΤΑ ΤΟ ΚΛΕΙΣΙΜΟ ΤΗΣ ΕΡΤ.!!!

Αναζητάς ραδιοφωνικούς σταθμούς στη Θεσπρωτία, είτε στο σπίτι σου είτε στο αυτοκίνητό σου, αλλά μάταια.

Έχουν αντικατασταθεί με αλβανικές συχνότητες. Μετά το κλείσιμο της ΕΡΤ το φαινόμενο αυτό είναι έντονο, ενώ ακόμη και αλβανικό τηλεοπτικό κανάλι εμφανίζεται πεντακάθαρο στους ελληνικούς τηλεοπτικούς δέκτες.

Η κατάληψη των συχνοτήτων από τους αλβανούς γίνεται σχεδόν από τη δεύτερη μέρα του κλεισίματος της ΕΡΤ, αλλά έως σήμερα ουδείς έχει ενδιαφερθεί. Έτσι, οι εκπομπές τους συνεχίζονται κανονικότατα.

Τ΄ακούτε κύριε Καψή;





ΠΗΓΗ...http://periergaa.blogspot.com

Διαβάστε Περισσότερα

ΛΙΘΩΨ: ΟΙ ΠΕΤΡΕΣ ΠΟΥ ΑΝΘΙΖΟΥΝ.

Είναι ένα από τα πλέον παράδοξα φυτά που μπορεί να συναντήσει κάποιος στη Νότια Αφρική. Ονομάζεται Lithops ή χαλικόφυτο κι αναπτύσσεται κοντά σε πετρώδες περιβάλλον. Στην ουσία πρόκειται για ένα φυτό, που τελειοποίησε την τέχνη του καμουφλάζ για να επιβιώσει σε συνθήκες απόλυτης ανομβρίας για μεγάλο χρονικό διάστημα.





















ΠΗΓΗ...http://periergaa.blogspot.com

Διαβάστε Περισσότερα

ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΟ ΜΑΖΕΜΑ...ΡΙΓΑΝΗΣ!

Η είδηση κάνει το γύρο των social media και μας έχει αφήσει...άφωνους!

Σύμφωνα με αστυνομική διάταξη, οι κάτοικοι των Δωδεκανήσων μπορούν να μαζεύουν αρωματικά-ιαματικά φυτά, μόνον για δική τους χρήση.

Για εμπορικούς λόγους, επιτρέπεται μόνον έπειτα από έγγραφη άδεια της διευθύνσεως Δασών Δωδεκανήσου!

Η ίδια διάταξη προβλέπει ότι οι κάτοικοι των νησιών αυτών επιτρέπεται να μαζεύουν μέχρι 2 κιλά μανιτάρια, ενώ για την μεταφορά φυλλοχώματος από τα δάση, απαιτείται πρώτα άδεια.

Ειδικότερα, στην απόφαση του Δασαρχείου αναφέρονται τα εξής:

«Ι. Απαγορεύουμε
α) Την εκρίζωση, κοπή, συλλογή και μεταφορά παντός είδους αρωματικού, φαρμακευτικού, βαφικού, αρτυματικού, μελισσοκομικού, ανθοκομικού και διακοσμητικού φυτού, δενδρυλλίου, θάμνου, φρυγάνου ή πόας, από δημόσια ή ιδιωτικά δάση και δασικές εκτάσεις, καθώς και από δημόσιες χορτολιβαδικές-βραχώδεις εκτάσεις, χωρίς την προηγούμενη άδεια της Διεύθυνσης Δασών Δωδεκανήσου. Εξαιρούνται της απαγόρευσης τα είδη που αναφέρονται στην παρακάτω παρ. ΙΙ της παρούσας, με τους όρους αυτής.

β) Την εκρίζωση, την συλλογή ανθέων, βολβών ή την αποκοπή βλαστών, συνολικά και χωρίς εξαίρεση φυτών της οικογένειας των Oρχεοειδών (Orchidaceae), της οικογένειας των Κρινοειδών (Liliaceae) και της οικογενείας των Παιωνιιδών (Paeoniaceae).

ΙΙ. Επιτρέπουμε
α) αποκλειστικά και μόνο για κάλυψη των ατομικών αναγκών, την συλλογή μετά την εποχή της ανθοφορίας, με κοπή του στελέχους (απαγορευμένης αυστηρά της εκρίζωσης) ειδών των φυτών τα οποία δεν προστατεύονται από διεθνείς Συμβάσεις ή την Εθνική Νομοθεσία, όπως,Ρίγανη (Origanum sp.), Φασκόμηλο ή Αλιφασκιά (Salvia.sp.), Θρούμπι (Satureja sp.), Θυμάρι (Thymus sp.), Μέντα (Mentha sp.), Ασφάκα ή Παπουλιά (Phlomis sp.). Καθώς και των ειδών Κάππαρη (Capparis sp.) και Κρίταμο (Crithmum sp.) κατά το κατάλληλο ανά είδος στάδιο συλλογής. Η επιτρεπόμενη ποσότητα συλλογής των παραπάνω ειδών ανέρχεται μέχρι του ποσού του μισού κιλού κατ' άτομο την ημέρα.

β) για εμπορική χρήση και μόνο μετά από έγγραφη άδεια της Διεύθυνσης Δασών Δωδεκανήσου, την συλλογή και μεταφορά των παραπάνω ειδών σε μεγαλύτερες ποσότητες, η οποία θα εκδίδεται κατόπιν αιτήσεως από τον ενδιαφερόμενο και στην οποία θα καθορίζονται επακριβώς η ποσότητα, η περιοχή και το χρονικό διάστημα συλλογής ανά είδος.

Σημειώνεται ότι δεν ικανοποιούνται αιτήματα όταν οι περιοχές συλλογής εμπίπτουν σε ειδικό καθεστώς προστασίας βάσει συγκεκριμένων διατάξεων (περιοχές απόλυτης προστασίας, Natura, κ.α.) οι οποίες απαγορεύουν τη συλλογή όλων ή κάποιων ειδών της αυτοφυούς χλωρίδας ή όπου υπάρχει κίνδυνος υποβάθμισης της βιοποικιλότητας και της λειτουργίας του οικοσυστήματος.

ΙΙΙ. Επιτρέπουμε καθ ́ όλο το έτος, τη συλλογή μανιταριών (μυκήτων), μέχρι του ποσού των 2 κιλών κατ ́ άτομο και ανά ημέρα και μόνο με κοπή του υπέργειου τμήματος του μανιταριού.
Απαγορεύεται η συλλογή με εκρίζωση καθώς και η συλλογή ποσού μεγαλύτερου των 2 κιλών χωρίς προηγούμενη άδεια της Δ/νσης Δασών Δωδεκανήσου.
Τονίζεται ότι η εδωδιμότητα και η επιλογή των συλλεγόμενων μανιταριών γίνεται με απόλυτη και αποκλειστική ευθύνη του συλλέκτη.

ΙV. Επιτρέπουμε την απόληψη και μεταφορά φυτοχώματος (φυλλόχωμα), από δημόσια και ιδιωτικά δάση και δασικές εν γένει εκτάσεις, μόνο μετά από έγκριση της Δ/νσης Δασών Δωδεκανήσου.

ΙV. Επιτρέπουμε καθ ́ όλο το έτος τη συλλογή άγριων εδώδιμων καρπών ή καρπών για φαρμακευτική χρήση, απαγορευμένης της κλάδευσης των θάμνων και δένδρων, μέχρι του ποσού των 2 κιλών κατ' άτομο και ημέρα.

Απαγορεύεται η συλλογή ποσοτήτων πέραν των παραπάνω χωρίς την άδεια της Δ/νσης Δασών Δωδεκανήσου.

Γενικοί όροι:

Η παρούσα ΔΑΔ ρυθμίζει τις δευτερεύουσες καρπώσεις σε δάση που:

α. δεν υπάρχουν εγκεκριμένες διαχειριστικές μελέτες ή πίνακες υλοτομίας,

β. υπάρχουν εγκεκριμένες διαχειριστικές μελέτες ή πίνακες υλοτομίας χωρίς πρόβλεψη δευτερευουσών καρπώσεων,

γ. αιτείται η συλλογή ειδών της αυτοφυούς χλωρίδας που δεν περιλαμβάνονται στις δευτερεύουσες καρπώσεις της διαχειριστικής μελέτης ή του πίνακος υλοτομίας, δεν είναι δυνατόν να ικανοποιηθούν αιτήματα για συλλογή ειδών τα οποία:

α. περιλαμβάνονται στον πίνακα Α του Π.δ.67/1980 (ΦΕΚ Α ́ 23) και είναι απόλυτης προστασίας
β. δεν περιλαμβάνονται στον πίνακα διατίμησης δασικών προϊόντων του τρέχοντος έτους και συνεπώς δεν υπάρχει καθορισμένο μίσθωμα

1. Δεν ικανοποιούνται αιτήματα όταν οι περιοχές συλλογής εμπίπτουν σε ειδικό καθεστώς προστασίας βάσει συγκεκριμένων διατάξεων (περιοχές απόλυτης προστασίας, Natura κ.α.) οι οποίες απαγορεύουν τη συλλογή όλων ή κάποιων ειδών της αυτοφυούς χλωρίδας ή όπου υπάρχει κίνδυνος υποβάθμισης της βιοποικιλότητας και προστασίας του οικοσυστήματος.

2. Η παρούσα ΔΑΔ ισχύει για τις εκτάσεις της περιοχής αρμοδιότητας της δ/νσης δασών Δωδεκανήσου για τα είδη και τις περιοχές συλλογής που δεν εμπίπτουν στους περιορισμούς που τίθενται στην παρ. 2 και 3 των γενικών όρων.

3. Η χρονική διάρκεια ισχύος των εγκρίσεων της Υπηρεσίας μας θα καθορίζεται κατά περίπτωση.

Σημειώνεται ότι όπου στην παρούσα αναφέρεται η έκφραση «άδεια της Δ/νσης Δασών Δωδεκανήσου», αυτή εκδίδεται μετά από αίτηση του ενδιαφερόμενου και όπου απαιτείται καταβάλλεται το αντίστοιχο μίσθωμα του ισχύοντος πίνακα διατίμησης δασικών προϊόντων. Στις περιπτώσεις που απαιτείται άδεια, προτεραιότητα έχουν οι μόνιμοι κάτοικοι της περιοχής συλλογής και του νομού Δωδεκανήσου.

Τα δασικά προϊόντα της παρούσας, των οποίων η συλλογή επιτρέπεται χωρίς την προηγούμενη άδεια της δασικής αρχής, προορίζονται μόνο για τη κάλυψη ατομικών αναγκών, απαγορευμένης της χρήσης τους για εμπορικούς σκοπούς.
Οι παραβάτες της παρούσας και εκείνοι κατ' εντολή των οποίων ενεργούν, διώκονται και τιμωρούνται σύμφωνα με τις διατάξεις της δασικής Νομοθεσίας, άρθρο 268 §3 και άρθρο 287 §22 του Ν.δ. 86/1969 όπως ισχύουν καθώς και με το άρθρο 28 του Ν.1650/86 όπως τροποποιήθηκε και ισχύει με το Ν. 4042/12. Τα δε παρανόμως συλλεγμένα προϊόντα κατάσχονται σύμφωνα με το άρθρο 271 του Ν.δ.86/1969 όπως τροποποιήθηκε και ισχύει με το Ν. 4138/2013.
Η ισχύς της παρούσας αρχίζει από τη δημοσίευσή της και ισχύει μέχρι της ανακλήσεώς ή τροποποιήσεώς της και καταργεί κάθε προηγούμενη που ρυθμίζει τα ίδια θέματα, η δε τήρησή της ανατίθεται στα όργανα της δ/νσης δασών Δωδεκανήσου, της Ελληνικής Αστυνομίας, της δημοτικής Αστυνομίας και σε κάθε φιλόνομο πολίτη.

Η Δ/ντρια Δασών Δωδ/σου
Μπαλατσούκα Αικατερίνη
δασολόγος MSc».

Όπως αναφέρει ο δημοσιογράφος-λαογράφος Γιώργος Λεκάκης μετά την παρούσα, που εξεδόθη και μάλιστα στο νησαίο σύμπλεγμα που ο Ιπποκράτης συνέλεγε βότανα για να φτιάξει φάρμακα για να ασκήσει την ιατρική του – τυχαίο; - η Κερκόπορτα ανοίγει... Δεκάδες παρόμοιες διατάξεις θα εισρεύσουν και θα εκδοθούν στην χώρα, με το προφανές πρόσχημα της προστασίας της φύσεως, των δασών, της οικολογίας, κλπ.

Αλλά οι δασάρχες και τα δασαρχεία που δεν έκαμαν τίποτε για την προστασία και καταγραφή των δασών μας...

Που δεν φρόντισαν να γίνουν οργανωμένα και σηματοδοτημένα μονοπάτια στα δάση, να τα χαίρεται ο ελληνικός λαός, περιουσία του οποίου είναι, και έτσι να τα σεβαστεί και να τα εκτιμήσει...

Που δεν φρόντισαν να κάνουν ομιλίες, διαλέξεις, εκδρομές και ξεναγήσεις σε σχολεία και παιδιά, για να καταλάβουν οι μικροί Έλληνες, η ελπίδα των δασών μας, την σημασία του δάσους και της προστασίας του...

Που οι ίδιοι αποχαρακτήρισαν περιοχές με υπουργικές αποφάσεις ή χειρότερα κατόπιν υπουργικών ή βουλευτικών «τηλεφωνημάτων»...

...Τώρα έρχονται να αποστερήσουν από πένητες νησιώτες, ένα βασικό μέσον προσπορισμού και επιβίωσης, που είναι η απλή συλλογή ρίγανης και κάππαρης σε σακκουλάκια, για να κυνηγήσουν ένα μεροκάματαο πείνας, αν την πωλήσουν το καλοκαίρι σε κάποιους διερχόμενους τουρίστες...

Θα ήθελα να ξέρω πώς θα καταφέρουν να πείσουν την ριγανοπώλησσα της Ψερίμου να μην το κάνει αυτό; Με τι καρδιά θα της πουν «τώρα πήγαινε και πέθανε»;Πώς θα σταματήσουν τους πτωχούς μεροκαματιάρηδες που αναρριχώνται πάνω στην Στρογγυλή να γεμίσουν το καΐκι περίφημη αλιφασκιά;Κι αν δεν το κάνουν αυτοί οι μεροκαματιάρηδες, το κράτος είναι άξιο να το κάνει; Όχι! Τότε πώς το κράτος αποστερεί από παραδοσιακά ιαματικά μέσα τους κατοίκους του - τους οποίους έχει ήδη αποστερήσει από την απρόσκοπτη πρόσβαση στην υγεία, στην φαρμακευτική αγωγή, την οποία ο φτωχός δεν μπορεί πια να πάρει, και στον ιατρό του; Και ποιον ιατρό; Αυτόν που δεν έχουν τα (μικρά) Δωδεκανήσια;

Όλα αυτά είναι προς προβληματισμό... Και δεν εξετάζονται στην στυγνή αστυνομική απόφαση μιας δασολόγου, που δεν έχει ιδέα τι θα πει λαογραφία, ήθη κι έθιμα ενός τόπου... Που δεν ξέρει πως το εθιμικό δίκαιο υπερτερεί του νομικού... Που δεν ξέρει, εν τέλει, πως η αποστέρηση ενός λαού από την παραδοσιακή του θεραπευτική αγωγή, τα βότανα, και γενικά την αποκοπή του από την παράδοσή του, τα βασικά μέσα επιβιώσής τους, αποτελούν στοιχεία γενοκτονίας του, βάσει διεθνών συνθηκών, που έχει υπογράψει και η χώρα μας και έχουν αυξημένη νομική ισχύ...

Προσοχή, γιατί εάν ανοίξει αυτή η κερκόπορτα, μιας φαινομενικά απλής, αφελούς και εν τέλει «προστατευτικής» αστυνομικής διατάξεως ενός δασαρχείου, έρχονται ορδές οι υπόλοιπες...

Τα αρωματικά βότανα φύονται και υπάρχουν στην ελληνική φύση εδώ και εκατομμύρια χρόνια! Και για να εξακολουθούν να υπάρχουν, να φύονται και να προσφέρουν τις ιαματικές τους δυνατότητες στους κατοίκους αυτών των περιοχών, σημαίνει πως ο λαός γνωρίζει καλύτερα από τον κάθε σπουδαγμένο την χρήση και χρησιμότητά τους, την προστασία και την σημασία τους... Αφήστε λοιπόν τον βοτανοσυλλέκτη λαό μας ελεύθερο να κάνει αυτό που χρόνια γνωρίζει και κοιτάξτε να σώσετε τα δάση από τους καταπατητές με τις επαύλεις, γιατί η Ιστορία καταγράφει τα πάντα και τιμωρεί από μόνη της... Χωρίς καν ψηφισθεί κανένας νόμος...

Και σε κάθε περίπτωση, αυτά είναι επιστημονικά θέματα που λύνονται σε επιστημονικούς διαλόγους και όχι με αστυνομικές-τρομοκρατικές διατάξεις... Πρώτα θα ενημερώσει κανείς τον λαό, θα του εξηγήσει γιατί είναι κακό αυτό που κάνει, και εάν συνεχίσει να το κάνει, τότε εκδίδει αστυνομικές διατάξεις... Αυτό λέει η δημοκρατία... Όλα τα άλλα (τα «απαγορεύουμε», τα «επιτρέπουμε», κλπ.) είναι πρακτικές που μόνο δημοκρατικές δεν είναι...

ΠΗΓΗ...http://www.briefingnews.gr

Διαβάστε Περισσότερα

ΚΟΛΟΚΥΘΑΚΙ "ΑΝΑΚΟΝΤΑ" ΣΤΟΥΣ ΠΡΟΜΑΧΟΥΣ ΠΕΛΛΑΣ!

Ένα κολοκυθάκι "σιδηρόδρομο" μάζεψε από τον λαχανόκηπό του κάτοικος των Προμάχων Πέλλας.
Το απίστευτο αυτό κολοκυθάκι μετρήθηκε και το μήκος του φτάνει τα 1 μέτρο και 45 εκατοστά.
Όπως μας αποκάλυψε ο τυχερός κάτοχός του, η συγκεκριμένη ποικιλία έχει και μια άλλη αξιοπερίεργη ιδιότητα. Μπορεί να κόψει κάποιος όσο επιθυμεί για να μαγειρέψει και το υπόλοιπο το αφήνει άθικτο στη ρίζα του. Αυτό θα επουλώσει την πληγή του κοψίματος και στην συνέχεια θα συνεχίσει να μεγαλώνει κανονικά.
Θαύμα της φύσης λοιπόν και  το συγκεκριμένο κολοκυθάκι ήδη κατευθύνεται στα τηγάνια πολλών τυχερών φίλων του κατόχου του. 

Διαβάστε Περισσότερα

O ΗΧΟΣ ΤΗΣ ΚΑΜΠΑΝΑΣ: ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΣΟΥΦΛΙΑ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΑΠΟΦΑΣΗ ΙΕΡΩΝΥΜΟΥ.

Του Μάνου Χατζηγιάννη

Εντονότατος είναι ο προβληματισμός μετά την τελευταία απόφαση της Αρχιεπισκοπής Αθηνών για τη....λελογισμένη χρήση της καμπάνας στους ναούς. Το “Αγιορείτικο βήμα”σήμερα γυρίζει το χρόνο πίσω και θυμάται όλα τα επεισόδια στο σήριαλ της καμπάνας....

Το 2005, λοιπόν, ο τότε υπουργός ΠΕΧΩΔΕ, Γιώργος Σουφλιάς, με αφορμή σχετικό πόρισμα του Συνηγόρου του Πολίτη , (επικεφαλης του οποίου ήταν ο νυν Δήμαρχος Αθηναίων Γ. Καμίνης) που διαπίστωνε σημαντικές υπερβάσεις στα ντεσιμπέλ των συστημάτων κρούσης καμπανών,  είχε αρχικά δεσμευθεί ότι θα επιλύσει το πρόβλημα με ειδική ρύθμιση, αλλά αργότερα το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς με νεότερο έγγραφο το υπουργείο ενημερώνε την Αρχή ότι το θέμα μπορεί να επιλυθεί με αυτορύθμιση της ίδιας της Εκκλησίας.  
Προφανώς σοβαρό ρόλο έπαιξε και η αντίδραση της Εκκλησίας η οποία σε επιστολή της προς τον υπουργό ανέφερε μεταξύ άλλων ότι η χρήση των καμπανών προστατεύεται από το Σύνταγμα. «Ποιος έχει το δικαίωμα, αλλά και την δύναμιν να το απαγορεύσει», διερωτάτο η Σύνοδος....

Από τότε μέχρι σήμερα κύλησε από ό,τι φαίνεται πολύ νερό στο αυλάκι....


Τι έλεγε το πόρισμα του Συνηγόρου του Πολίτη

Tο πρόβλημά της ξεκίνησε το 1995, όταν στον Iερό Nαό της Eυαγγελιστρίας του οικισμού Γουρνών Πεδιάδος, στο νομό Hρακλείου, τοποθετήθηκε ηλεκτρομηχανολογικό σύστημα κρούσης καμπάνων με αποτέλεσμα αυτές να χτυπούν εκκωφαντικά. Aνταποκρινόμενοι οι υπάλληλοι του Πολεοδομικού Γραφείου Hρακλείου στην καταγγελία της ενδιαφερόμενης, προέβησαν σε σχετική αυτοψία και διαπίστωσαν ότι η συνολική στάθμη θορύβου από το χτύπημα της καμπάνας ήταν 90dB (όταν σχετικό Π.Δ. θέτει ανώτατο επιτρεπόμενο όριο τα 50 ντεσιμπέλ).
Eπίσης, σημείωσαν ότι η εκπεμπόμενη στάθμη θορύβου «...επιβαρύνει κατά πολύ την υπάρχουσα στάθμη θορύβου της περιοχής και υπερβαίνει το ανώτερο επιτρεπτό όριο του άρθρου 2 παρ. 5 του Π.Δ. 1180/81...». Στη συνέχεια άνδρες του Tμήματος Tουριστικής Aστυνομίας της περιοχής έθεσαν το ζήτημα στον εφημέριο του ναού. Tελικά, αποφασίστηκε από το Eκκλησιαστικό Συμβούλιο αντικατάσταση της καμπάνας με μικρότερη και τα χτυπήματα αυτής (που σήμαιναν την ώρα) να διακόπτονται κατά τις ώρες κοινής ησυχίας.
H ιστορία όμως δεν έληξε εκεί, καθώς ένα μήνα αργότερα το Πολεοδομικό Γραφείο Hρακλείου πραγματοποίησε νέα αυτοψία στην οποία διαπιστώθηκε ότι ο θόρυβος από τους χτύπους της καμπάνας ανερχόταν στα 86dB. Kαθώς τα παράπονα των κατοίκων συνεχίστηκαν, το Πολεοδομικό Γραφείο προχώρησε σε νέα μέτρηση που υπέδειξε ότι η στάθμη θορύβου αγγίζει τα 100 dB.

H αρμόδια υπηρεσία εισηγήθηκε στο νομάρχη Hρακλείου τη διακοπή λειτουργίας του αυτόματου μηχανισμού κρούσης των καμπάνων στο πλαίσιο της θείας λειτουργίας και για τη λειτουργία του ρολογιού καθώς και την επιβολή διοικητικού προστίμου στον εφημέριο του ναού σε περίπτωση μη συμμόρφωσης. Oι μετρήσεις συνεχίστηκαν, μαζί και οι παραβιάσεις του επιτρεπόμενου ορίου θορύβου. Eπειδή όμως δεν επιβλήθηκε καμία διοικητική κύρωση, κάτοικοι κατέθεσαν αίτηση ασφαλιστικών μέτρων, το δικαστήριο όμως απέρριψε την αίτηση παύσης της σήμανσης των καμπάνων.

O τότε νομάρχης Hρακλείου με επιστολή του προς τον Aρχιεπίσκοπο Kρήτης εξηγούσε το σκεπτικό της δικαστικής απόφασης (143/1997) ισχυριζόμενος παράλληλα ότι οι δύο τελευταίες αυτοψίες που πραγματοποιήθηκαν απηχούσαν τις προσωπικές απόψεις του υπαλλήλου, ενώ καταδίκασε και την κοινοποίηση των μετρήσεων που είχαν προηγηθεί χαρακτηρίζοντάς την ως διαρροή εγγράφων. Eπεσήμανε επίσης ότι η λειτουργία των καμπάνων του ναού δεν εμπίπτει στις διατάξεις περί θορύβου.

O Συνήγορος του Πολίτη που δέχτηκε την αναφορά το 1999 ζήτησε με έγγραφά του από την αρμόδια πολεοδομική υπηρεσία την εκ νέου μέτρηση θορύβου. H διεύθυνση Eλέγχου Aτμοσφαιρικής Pύπανσης και Θορύβου (EAPΘ) του YΠEXΩΔE διευκρίνισε ότι δεν υπάρχει τεχνική νομοθεσία στην οποία να υπάγονται οι καμπάνες της εκκλησίας, ωστόσο αναγνώρισε την ύπαρξη του προβλήματος λόγω των αυξημένων καταγγελιών. 



Η οικογένεια Παπανδρέου

Το θέμα με τις καμπάνες έχει...απασχολήσει παλιότερα και την οικογένεια Παπανδρέου.
Οι καμπάνες του Αγίου Γεωργίου στη Ζάγολη Ξυλοκάστρου ενοχλούσαν τον τότε υπουργό Εξωτερικών ανήμερα της γιορτής του μάλιστα. Έχουν περάσει πολλά χρόνια αλλά ουδείς έχει ξεχάσει τις καταγγελίες του ιερέα ότι ο τότε ΥΠΕΞ ειδοποίησε την Αστυνομία επειδή ο εσπερινός ακουγόταν δυνατά από τις καμπάνες της ιστορικής εκκλησιάς και τον ενοχλούσε αφού ήταν φιλοξενούμενος σε κοντινή βίλα. Οι κάτοικοι και ο ιερέας κατήγγειλαν τότε ότι το ίδιο είχε γίνει και την προηγούμενη χρονιά...


Η “καμπάνα” για την καμπάνα


Τον Αύγουστο του 2008 στην Κεφαλλονιά ο Νομάρχης επέβαλε πρόστιμο 1.000 ευρώ για την  καμπάνα του Αγιου Χροστόφορου στα Φάρσα
      Οπως έγραψε ο τοπικός τύπος ο Νομάρχης επέβαλε πρόστιμο 1.000 ευρώ στο καμπαναριό των Φάρσων  γιατί η καμπάνα ήταν σε ψηλότερες νότες  των συνηθισμένων και ενοχλούσε έναν γείτονα.
Σύμφωνα με τα γραφόμενα τότε ο Νομάρχης έστειλε για αυτοψία έναν εμπειρογνώμονα  της νομαρχίας. Μόνο που άνθρωπος είχε ειδικότητα χημικού- μηχανικού.

Ο χημικός μηχανικός, λοιπόν, μετά από επιτόπιο έλεγχο και αυτοψία της έρημης καμπάνας γνωμάτευσε ότι οι ήχοι της είναι 75 ντεσιμπέλ αντί των 50  του νομίμου. 

Οι επίτροποι της Εκκλησίας του Αγίου Χριστοφόρου στη προσπάθειά τους να βρουν μια λύση, κάλεσαν ένα ντόπιο τεχνίτη , ειδικό στις καμπανοκρουσίες, ο οποίος  τοποθέτησε ένα λάστιχο στην καμπάνα για τη μείωση της έντασης του ήχου. 
Το εγχείρημα  αποδείχτηκε επιτυχές , μόνο που ο ήχος μειώθηκε τόσο που δεν ακουγόταν πια η καμπάνα! 
Το  χωριό ξεσηκώθηκε γιατί δεν άκουγε τη καμπάνα που για 35 χρόνια είναι  μέρος της ζωής των κατοίκων οι οποίοι προγραμματίζουν και τις αγροτικές ασχολίες τους ανάλογα με τα καμπανίσματά της. Η ιστορία που μοιάζει λίγο με ανέκδοτο συνεχίστηκε με τον ειδικό της νομαρχίας, τον προαναφερόμενο χημικό, να ξαναμετράει την καμπάνα με το λάστιχο και να την βρίσκει πάλι δυνατη! Τότε ήρθε και η “καμπάνα” των 1000 ευρώ για την καμπάνα.... 



ΠΗΓΗ...http://www.agioritikovima.gr

Διαβάστε Περισσότερα