Η ΜΑΜΑ ΠΕΘΑΝΕ. 154 Likes. 65 Comments

Είχα μόλις γυρίσει σπίτι. Είχα μόλις θάψει τη μάνα μου. Είχα κλάψει πολύ. Μετά βγήκα να διασκεδάσω. Δεν είχα πει τίποτα σε κανέναν. 

  Γύρισα  στο σπίτι  λίγο πριν το επόμενο μεσημέρι. Έπρεπε να ορίσω τον εαυτό μου σε σχέση με τη ζωή. Η μάνα μου ήταν το σημείο αναφοράς, έστω και εάν δεν την είχα σκεφτεί ποτέ σαν  κάτι τέτοιο. Ήμασταν σαν τη Γη και το φεγγάρι. Σχέση απόστασης, εξάρτησης, μαγνητισμού και αμοιβαίας καταστροφής, αποστροφής.

   Ό,τι έκανα ήταν ως κάποιο βαθμό, με έναν αδιόρατο τρόπο, συναρτώμενο με εκείνη.
   «Πέθανε η μαμά», επανέλαβα δακρύζοντας. Διπλώθηκα στο κρεβάτι της σαν βρέφος. Επαναλάμβανα  τη λέξη  συλλαβιστά και ασταμάτητα: «ΜΑ-ΜΑ, ΜΑ-ΜΑ, ΜΑ-ΜΑ!» 

  Στον ήχο αυτής της λέξης εκείνη εμφανιζόταν πάντοτε σαν το τζίνι,  έτοιμη να ικανοποιήσει κάθε παραλογισμό μου. «Μα ήταν τόσο αδύναμη! Πως μπορούσε και έκανε ότι της ζητούσα;  Γιατί έπρεπε να ζητώ από εκείνη;» αναρωτιόμουν ενοχικά. 

  Το βλέμμα μου έπεσε στις ντουλάπες της. Φαντάστηκα το περιεχόμενο τους. Στην τέρμα αριστερά έβαζε μικροπράγματα. Την άνοιξα με την φαντασία μου και είδα το κουτί με τα ραφτικά, με το οποίο επιδιόρθωνε τα ρούχα μας. Δεν είχα δώσει ποτέ σημασία σε αυτή τη διαδικασία και όμως τώρα που την αναλογιζόμουν μπορούσα να διακρίνω στοιχεία μαγείας. Επισκεύαζε το τίποτα!   Ποτέ δεν είχε αποτύχει και όμως  ποτέ δεν της είχα πει μπράβο. Μπράβο μου έλεγε μόνο εκείνη. «Πόση φαντασία, πόσο πείσμα», αναρωτήθηκα βλέποντας μέσα από τον καθρέφτη εκείνη, να στέκει στην άκρη του κρεβατιού ράβοντας. Δεν μου έδινε σημασία, έκανε σαν να μην υπάρχω.

   Κάτω θα πρέπει να είναι το ατμοσίδερο και κάποια από τα παπούτσια της. Μου άρεσε να κρύβομαι εκεί μέσα. Ίσως επειδή δεν με άφηνε εκείνη. «Μου ανακατεύεις τα πράγματα», μου παραπονιόταν. Δεν σεβόμουν καμιά της επιθυμία ή ανάγκη ιδιωτικότητας.

   Μπορεί για αυτήν, συγγνώμη, για την μαμά ήθελα να πω, η  συγκεκριμένη ντουλάπα  να ήταν  ένας χώρος ιερός, προσωπικά δικός της. Δεν μου είχε περάσει από το μυαλό σαν ενδεχόμενο.   Στην μεσαία ντουλάπα είχε τα ρούχα της. Μέσα σε πλαστικές σακούλες. Παλιομοδίτικα ταγέρ από την εποχή που ήταν νέα. Ποτέ δεν έγινε μοντέρνα σαν την Άννα την Βίσση. Ο χρόνος για εκείνη είχεσταματήσει τη στιγμή που γεννηθήκαμε. Τριάντα χρόνια πριν.   Στην ακριανή  είχε τα σεντόνια μας. Δεν μου άρεσαν. Ήταν όλα αγορασμένα από πλανόδιους έμπορους. Ήταν όλα κουρασμένα από μια ζωή τόσο μικροαστική και τόσο απρόσμενα σύντομη.

   Στο σπίτι μου είχα μόνο ντιζαινάτα  σεντόνια, σε μια προσπάθεια να δείξω πως το γούστο μου διαφοροποιήθηκε από αυτό εκείνης. Με ενοχλούσε η επιθυμία της να επιβάλει την αισθητική της πάνω μου. Μέχρι και τα δώδεκά μου, με έντυνε όπως ήθελε αυτή. Σαν τον άντρα που θα ήθελε να έχει.   Στη συνέχεια το βλέμμα μου έπεσε στην ανοιχτή πόρτα, η οποία έβλεπε μέχρι το παιδικό μου δωμάτιο. «Κοιμόταν πάντοτε από αυτή την πλευρά, μάλλον για να μας βλέπει, να μας ελέγχει», ψιθύρισα. 

  Κρατούσε την πόρτα ανοιχτή με ένα δοχείο μεταλλικό νερό για το σιδέρωμα, δεκαετίες τώρα. Ποτέ δεν μου πέρασε από το μυαλό ότι θα μπορούσε να κοιμάται με την πόρτα κλειστή. Όχι ψέματα, το έκανε κάποιες φορές όταν ήθελε να κοιμηθεί και εγώ είχα δυνατά την τηλεόραση. 

  Και όταν εμείς φύγαμε για σπουδές στην Αγγλία, το δοχείο για πάντα εκεί, να κρατά ανοιχτή την πόρτα! Όλα εκείνα τα χρόνια μας περίμενε ανυπόμονα λες και θα γυρνούσαμε από βραδινή έξοδο. Όλα εκείνα τα  μοναχικά βράδια θα κοιτούσε ακόμα πιο επίμονα. Πόσες φορές δεν θα σηκώθηκε μέσα στο μισοσκόταδο και το κρύο του χειμώνα για να μας σκεπάσει και αντιλαμβανόμενη πως λείπουμε θα έβαλε τα κλάματα; 
 Ίσως τότε να έμενε ξύπνια μέχρι το ξημέρωμα περιμένοντας μια «λογική» ώρα για να μας τηλεφωνήσει. Εμείς ή μάλλον εγώ, διαμαρτυρόμουν για το ακατάλληλο της ώρας, της μιλούσα κουρασμένα και ανόρεχτα. 

  «Τι  ώρα είναι αυτή που παίρνεις, είστε 2 ώρες μπροστά!» 

  Το έκλεινε χωρίς να πει λέξη. Μας αγαπούσε με πάθος. Όπως όλες οι μαμάδες άλλωστε.

  Η δικιά μου όμως δεν είχε ζωή εκτός από εμάς. Μας αγαπούσε γιατί δεν είχε τι άλλο να κάνει. 

  Ήταν μια διαρκής απαγόρευση. Ποτέ δεν καθίσαμε στο σαλόνι. Το φύλαγε «καινούριο» για τους γάμους μας, που ήλπιζε να είναι πιο τυχερότεροι από τον δικό της.

   Πάντα γκρίνιαζε για να κλείσουμε τον θερμοσίφωνα, να μην τρέχουμε στο μπαλκόνι, να μην βάζουμε τα πόδια στον καναπέ, να μην παίζουμε μαξιλαροπόλεμο, μπουγέλο ...

   Ήμασταν όλη της η ζωή και τώρα που δεν υπάρχει, τι είμαστε; Όλος της ο θάνατος; 

  Υπήρχαν φορές που ντρεπόμουν για αυτή. Δεν ήταν όσο μορφωμένη μου άξιζε, όσο νέα έπρεπε, όσο όμορφη ήθελα. Δεν ξέρω εάν το καταλάβαινε.

   Την σκέφτηκα σαν γυναίκα. Ποτέ δεν μπόρεσα να αντιληφθώ πως ήταν τέτοια. Ήταν η μαμά μου. Για κάποιους όμως υπήρξε γυναίκα.

   Την σκέφτηκα σαν φίλη κάποιων ανθρώπων, σαν συγγενή άλλων. Θα λείψει και σε αυτούς άραγε;  Μάλλον όχι, δεν ήταν ιδιαίτερα γοητευτικός άνθρωπος. Ήταν απλή...ήταν σαν όλους.   Τρεις μέρες μετά. Περιφερόμουν τώρα στους χώρους του σπιτιού μας και περισυνέλεγα μνήμες, εστίαζα στις πιο αδιόρατες λεπτομέρειες ότι δεν είχα εντοπίσει ως τότε. Είδα μουτζούρες στις γωνίες των τοίχων από τα λάστιχα των ποδηλάτων, ξεφτισμένες  κλωστές στις μοκέτες από το κυνηγητό, γρατσουνισμένα πλακάκια από την μπάλα μέσα στο σπίτι, όσο έλειπε.

   Σε αυτές τις επιμέρους λεπτομέρειες, σε αυτά τα λάθη, θα μπορούσε κάποιος να διαβάσει τη ζωή αυτού του σπιτιού.
 Του δικού μου σπιτιού. Ήταν ενδείξεις πως κάτι συνέβαινε, μην φανταστείτε τίποτα τρομερό, όχι ότι σας πέρασε από το μυαλό.   Χάιδευα με την παλάμη μου  τους τοίχους του χολ. Σε κάποιο σημείο ένιωσα το χέρι μου να αγγίζει μια ρωγμή η οποία δεν ήταν πια εκεί. Είχε κάποια στιγμή διορθωθεί, όχι όμως  για τη μνήμη του σώματος. Η μνήμη της αφής την εντόπισε και την αναπαρήγαγε στο ακέραιο.

   Για εμένα όσα στρώματα μπογιάς και εάν την καλύψουν σε αυτό το σημείο θα υπάρχει πάντοτε μια πληγή. Είναι σαν να προσπαθεί  μια υπεραιωνόβια γυναίκα να κρύψει την φθορά του βίου της με παχιές στρώσεις make up. Impossible! 

  Έμεινα στο σπίτι μέρες. Υπό άλλες συνθήκες θα το είχα κάνει μπουρδέλο και όμως δεν υπήρχε η παραμικρή ένδειξη της παρουσίας μου. Τώρα πια το φρόντιζα σαν να ήταν εκείνη. Οι γείτονες με έβλεπαν μέσα από τα τζάμια να πηγαινοέρχομαι από δωμάτιο σε δωμάτιο, σαν χρυσόψαρο σε γυάλα.

   Έπλενα τα ποτήρια και τα στέγνωνα όπως εκείνη, σφουγγάριζα με επιμέλεια. Της άναβα το καντηλάκι, πράγμα για το οποίο κάποτε την κορόιδευα. «Δεν υπάρχει θεός, όλα αυτά είναι βλακείες. Είσαι ηλίθια!», της φώναζα. 

  Προσπάθησα να μαγειρέψω. Είχε συνταγές μόνο για γλυκά. Τα φαγητά η μαμά τα έκανε από μνήμης. Το ίδιο και εγώ. Έφτιαξα το αγαπημένο μου. Έστρωσα το συνηθισμένο εμπριμέ τραπεζομάντιλο. Σέρβιρα στον εαυτό μου και προσπάθησα να φάω. Όχι, δεν θα κατάφερνα να πετύχω το αποτέλεσμά της. Δεν είχε σημασία που δεν ήταν  η πιο καλή μαγείρισσα. Ήταν το φαγητό της μαμάς μου. Μου ήρθε να κάνω εμετό. Το απεγνωσμένο μου  βλέμμα γύρεψε βοήθεια. Μα δεν υπήρχε κανείς να συντρέξει. Άνοιξα την τηλεόραση. Έβαλα να δω ότι θα έβλεπε εκείνη. Όλα όσα κορόιδευα. Ήθελα με αυτόν τον τρόπο να την διατηρώ παρούσα.

   Ο ήχος τέλους της σειράς σήμαινε πως θα μπορούσα να πάω στο μπάνιο. Επέστρεψα, διέκρινα με την άκρη του ματιού μου την ημιτελή προσπάθεια κάποιου να κατεβάσει τις κουρτίνες. Μάλλον είχε αποπειραθεί αλλά δεν πρόλαβε. Έφερα τη σκάλα, τις κατέβασα. Δεν την είχα βοηθήσει ποτέ να το κάνει. Ήταν τόσο βαριές είχε δίκιο! Τις έβαλα σε μια λεκάνη. Τις πήγα στο μπάνιο. Επέστρεψα και πάλι. Ποτέ δεν τελειώνουν οι δουλειές σε αυτό το σπίτι διαμαρτυρήθηκα στον παρουσιαστή της τηλεόρασης. Ήταν ο καθημερινός συνομιλητής της, ερήμην μου ασφαλώς.

   «Η μαμά ήταν πολύ περήφανη για την καριέρα μου», σκέφτηκα. Δεν ήξερε βέβαια πόσο μαλάκας και σκληρός ήμουν με τους  άλλους ή μάλλον υποψιαζόταν. Και όμως δεν θα με μάλωνε που πούλησα τη ζωή του πιτσιρικά που ήμουν για μια μεζονέτα και ένα αυτοκίνητο. Οι μανάδες είναι οι πιο συμβιβασμένοι άνθρωποι. Να ένα λάθος που κάνουν!

   Εγώ ήθελα να είμαι πιο γαμάτος από τους άλλους. Ποιους άλλους; Αυτούς που θα με πουλούσαν για ένα αυτοκίνητο και μια προαγωγή, ίσως και για απείρως λιγότερα. Και εδώ που τα λέμε καλά θα μου έκαναν γιατί εάν δεν το έκαναν αυτοί θα τους πουλούσα εγώ.  Μόνο μετά την συντριβή μπορείς να αισθανθείς συμπόνια. 

  Τώρα πια καταλαβαίνω γιατί ανησυχούσε για το εάν είμαι καλό παιδί. Όλοι πρέπει να είμαστε καλά παιδιά για να βρεθεί κάποιος να μας αγαπήσει όταν εκείνες πεθάνουν.

   Ποιος θα με αγαπάει τώρα που δεν υπάρχει αυτή; Μάλλον κανείς! 

  Κοίταξα μέσα από το παράθυρο μια μαργαρίτα που άνθιζε στο περιθώριο του μπαλκονιού. Τόσο παλιό ήταν το σπίτι  και τόση η επιθυμία αυτού του λουλουδιού που άνθισε στο τίποτα. Στην σκιά από τα κάγκελα. 

  Χτύπησε το τηλέφωνο. Πήγα να το σηκώσω.

   - «Παρακαλω», είπα.
 «Παρακαλώ», επανέλαβα...
 «Ποιος είναι μιλήστε μου», φώναξα κλαίγοντας.

   - «Πήρα να δω αν έφαγες το φαγητό σου», 
νομίζω πως άκουσα. 

Του zoetic (Ιωάννη Παπαναγιώτου)




Πηγή: www.lifo.gr

Διαβάστε Περισσότερα

ΤΑ ΠΙΟ ΟΜΟΡΦΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΚΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥΣ

Το μωρό που βρίσκεται μέσα στην κοιλιά σας έχει πια φύλο κι εσείς καλείστε να βρείτε ένα όμορφο όνομα γι’ αυτό. Αν οι γονείς και τα πεθερικά σας έχουν ονόματα όπως  Ζηνοβία ή Αριστογείτονας, είναι πιθανό να παρακάμψετε τις επιταγές της παράδοσης και να επιλέξετε ένα όνομα για το μωρό σας ανεξάρτητο του γενεαλογικού σας δένδρου. Εμείς συλλέξαμε τις ομορφότερες προτάσεις ελληνικών ονομάτων για αγόρια και κορίτσια, παραθέτοντας και τη σημασία ή την ιστορία τους, για να σας δώσουμε μερικές ιδέες.

ΑΓΟΡΙΑ

Κωνσταντίνος: Το δημοφιλές όνομα προέρχεται από τη λατινική λέξη Constantinus

Ραφαήλ: Είναι ένας από τους Αρχαγγέλους της Χριστιανικής Θρησκείας και στα εβραϊκά σημαίνει «ο θεός θεραπεύει».

Έκτωρ: Ο Έκτορας ήταν γιος του Πριάμου και της Εκάβης, ένα από τα κεντρικά πρόσωπα της Ιλιάδας και αρχηγός των Τρώων και των συμμάχων τους κατά την υπεράσπιση της Τροίας.

Χριστόφορος: Αυτός που φέρει τον Χριστό. Σύμφωνα με την ορθόδοξη θρησκεία ο Άγιος Χριστόφορος, είναι ο προστάτης των οδοιπόρων.

Νηρέας: Σύμφωνα με τη μυθολογία, ο Νηρέας ήταν μια θαλάσσια θεότητα. Οι αρχαίοι Έλληνες ποιητές τον παρουσίαζαν ως μειλίχιο και αξιαγάπητο γέροντα, που κατείχε το χάρισμα της μαντικής.

Ιάσων: Αυτός που θεραπεύει. Το όνομα «βγαίνει» από τη λέξη ίαση, που σημαίνει θεραπεία.

Οδυσσέας: Το όνομα βγαίνει από το αρχαίο ρήμα οδύσσομαι, που σημαίνει διώκομαι, δηλαδή κυνηγιέμαι. Οδυσσέας, λοιπόν, εκτός από τον πολυμήχανο ήρωα του ομώνυμου έπους, είναι αυτός που διώκεται.

Άγις: Ο Άγις ήταν βασιλιάς της Αρχαίας Σπάρτης που έζησε περί το 950 π.Χ. Φαίνεται να βασίλευσε με σύνεση και δικαιοσύνη, εξ ου και οι απόγονοί του κλήθηκαν Αγιάδες.

Φοίβος: Προέρχεται από το θηλυκό Φοίβη. Η Φοίβη ήταν η γιαγιά της θεάς Άρτεμις και σημαίνει φωτισμένη. Φοίβος, ονομάστηκε ο θεός Απόλλωνας.

Ορφέας: Το όνομα Ορφέας είναι συνδεδεμένο με την τέχνη της μουσικής. Στα αρχαία, η λέξη ορφικός ορίζεται ως μυστικός, μαγευτικός και εκστασιακός.

ΚΟΡΙΤΣΙΑ

Ήβη: Η Ήβη, κόρη του Δία και της Ήρας, ήταν προστάτιδα της νεότητας. Η λέξη ήβη, σημαίνει ακμή και το όνομα δηλώνει αυτήν που είναι πάντοτε νέα.

Ιώ: Πρόσωπο που αναφέρεται στην ελληνική μυθολογία, η Ιώ υπήρξε ερωμένη του Δία.

Νεφέλη: Η Νεφέλη ήταν η μητέρα του Φρίξου και της Έλλης. Το όνομά της «βγαίνει» από το αρχαιοελληνικό ρήμα «νέφω», που σημαίνει χύνω ύδωρ.

Ασπασία: Είναι το θηλυκό γένος του αρχαίου επιθέτου ασπάσιος-ασπασία-ασπάσιον, που σημαίνει χαρούμενος, ευτυχισμένος.

Λυδία: Λέγεται ότι η πρώτη γυναίκα στην Ευρώπη που βαφτίστηκε χριστιανή ήταν η Λυδία. Επίσης, Λυδία ονομαζόταν περιοχή της σημερινής Τουρκίας στην αρχαιότητα.

Κλειώ: Το όνομα Κλειώ, βγαίνει από το ουσιαστικό «κλέος», που σημαίνει δόξα. Η ένδοξη Κλειώ είναι, σύμφωνα με τη Μυθολογία, η Μούσα της Ιστορίας.

Θάλεια: Βγαίνει από το αρχαίο ρήμα «θάλλω» που έχει τη (πολύ γλυκιά) σημασία του ανθίζω, βλασταίνω, ακμάζω. Η Θάλεια ήταν η Μούσα της βουκολικής ποίησης και της Κωμωδίας.

Ισμήνη: Με το όνομα Ισμήνη είναι κυρίως γνωστή η κόρη του Οιδίποδα και της Ιοκάστης, αδελφή της Αντιγόνης. Η ετυμολογική προέλευση του ονόματος είναι νεφελώδης.

Πηνελόπη: Προέρχεται από τις αρχαίες ελληνικές λέξεις «πήνη» (νήμα) και «λέπω» (ξετυλίγω). Η Πηνελόπη είναι η υφάντρα, τόσο ετυμολογικά όσο και λογοτεχνικά.

Φαίδρα: Ήταν κόρη του Μίνωα και της Πασιφάης και σύζυγος του μυθικού Θησέα. Σημαίνει φωτεινή, λαμπερή.

ΠΗΓΗ...http://www.diaforetiko.gr

Διαβάστε Περισσότερα

"ΣΤΗΜΕΝΗ" ΚΛΗΡΩΣΗ ΣΤΟ ΣΕΡΒΙΚΟ ΛΟΤΟ; (ΒΙΝΤΕΟ)

Σφοδρές αντιδράσεις έχει προκαλέσει στη Σερβία ύποπτη κλήρωση του δημοφιλούς Λότο.
 Έντεκα ύποπτοι ανακρίθηκαν από τη σερβική αστυνομία, ενώ ο διευθυντής του υποχρεώθηκε να παραιτηθεί. Τα πρόσωπα αυτά, τα οποία συμμετείχαν στη διοργάνωση της κλήρωσης που πραγματοποιήθηκε την Τρίτη και στα οποία περιλαμβάνεται η παρουσιάστρια της εκπομπής που μεταδίδεται απ' ευθείας από τη δημόσια τηλεόραση, ανακρίθηκαν και υποβλήθηκαν σε τεστ με ανιχνευτή ψεύδους, δήλωσε ένας εκπρόσωπος του υπουργείου Εσωτερικών, ο Νεμάνια Πάντιτς.

Τη στιγμή που έβγαινε από το μηχάνημα το σφαιρίδιο με τον αριθμό 27, στην οθόνη εμφανίσθηκε ο αριθμός 21, προς μεγάλη έκπληξη των εκατομμυρίων τηλεθεατών. Όμως ο επόμενος αριθμός που κληρώθηκε ήταν... ο 21, κάτι που δημιούργησε αμέσως αμφιβολίες για την κλήρωση.

Ο σερβικός οργανισμός του Λότο (DLS) υποστήριξε πως για το επεισόδιο ευθυνόταν ένα «τεχνικό λάθος» και πως η κλήρωση έγινε «με πλήρη σεβασμό των κανόνων». Σύμφωνα με την ίδια πηγή, ο αριθμός 21 κληρώθηκε από «καθαρή σύμπτωση».

Η κλήρωση δεν διακόπηκε, όμως κανένας δεν κέρδισε το μεγάλο βραβείο.

Εντούτοις, υπό την πίεση της κοινής γνώμης, ο διευθυντής του DLS Αλεξάνταρ Βούλοβιτς υπέβαλε την παραίτησή του.

Η αστυνομία κατέσχεσε το μηχάνημα της κλήρωσης, τα σφαιρίδια με τους αριθμούς και τους υπολογιστές και πρόκειται επίσης να ανακρίνει αυτούς που κέρδισαν προηγούμενα τζακπότ, ανέφερε ο τοπικός Τύπος.

Το Λότο είναι πολύ δημοφιλές στη Σερβία, ιδιαίτερα μεταξύ των περίπου 1,7 εκατ. συνταξιούχων, αλλά και μεταξύ των ανέργων που αποτελούν το 20% του ενεργού πληθυσμού σ' αυτή τη χώρα των 7 εκατ. κατοίκων.

Ο πρωθυπουργός Αλεξάνταρ Βούτσιτς διαβεβαίωσε πως, αν πρόκειται για απάτη, οι υπεύθυνοι θα οδηγηθούν ενώπιον της δικαιοσύνης.

ΠΗΓΗ...http://www.koutipandoras.gr/

Διαβάστε Περισσότερα

ΣΤΟΝ ΤΕΛΙΚΟ ΤΟΥ EUROBASKET Η ΕΘΝΙΚΗ ΕΦΗΒΩΝ ΜΕ ΑΝΤΙΠΑΛΟ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ

Το στέμμα της Πρωταθλήτριας Ευρώπης θα διεκδικήσει στον Βόλο την Κυριακή 2/8 η εθνική μας ομάδα μπάσκετ Εφήβων που μετά από συγκλονιστική εμφάνιση λύγισε με 68-58 την αντίσταση της Λιθουανίας στον ημιτελικό και προκρίθηκε στον μεγάλο τελικό με αντίπαλο την Τουρκία (ΕΡΤ2, ΕΡΤwebtv).

Νωρίτερα η Τουρκία, την οποία είχαμε συντρίψει σε αγώνα της δεύτερης φάσης των ομίλων με 77-54, νίκησε στον άλλο ημιτελικό με 82-77 τη Βοσνία.

Τα δεκάλεπτα: 14-12, 29-27, 45-43, 68-58

Εξαιρετική άμυνα, μέγιστη αυτοσυγκέντρωση σε επίθεση και άμυνα, υψηλά ποσοστά ευστοχίας και το ασυγκράτητο δίδυμο Χαραλαμπόπουλου και Παπαγιάννη ήταν τα μυστικά της επιτυχίας της ομάδας του Παπαθεοδώρου.

Το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα παρά το καλό ξεκίνημα, έχασε στη συνέχεια τη διάρκειά του σε άμυνα και επίθεση, με τους Λιθουανούς να το εκμεταλλεύονται στο έπακρο και με ένα σερί 0-9 πέρασε μπροστά με 11-12 στα 17΄΄ πριν τη λήξη της περιόδου.

Όμως όταν χρειαζόταν, ο Σκουλίδας ήταν πάντα παρών μαζί με τον Δίπλαρο επιθετικά που έδιναν υπερπολύτιμες ανάσες από την περιφέρεια με τρίποντα που «σκότωναν» παράλληλα την ψυχολογία των αντιπάλων μας.

Η ελληνική ομάδα, όμως, λυτρώθηκε από τα τρίποντα των Σκουλίδα και Χαραλαμπόπουλου, ο Παπαγιάννης επέστρεψε στα τελευταία λεπτά μετά τις απαραίτητες ανάσες και ο σέντερ του Παναθηναϊκού έστειλε την Εθνική στα αποδυτήρια στο +2 (29-27).

Οι παίκτες του Ηλία Παπαθεοδώρου συνέχισαν να προβληματίζουν σε άμυνα και επίθεση, με τους Λιθουανούς να βρίσκουν τα μακρινά σουτ και να ξεφεύγουν ακόμη και με +4 (33-37 στο 24΄). Ωστόσο, ο Χαραλαμπόπουλος συνέχισε να αποτελεί σταθερή αξία στην επίθεση και η ελληνική ομάδα από το ισόπαλο 39-39, πήρε και το «δώρο» της τεχνικής ποινής στον τεχνικό της Λιθουανίας και με σερί 6-0 προηγήθηκε στο 29΄ με 45-39.

Μια στιγμιαία αδράνεια στην άμυνα έκανε προσωρινά και πάλι ντέρμπυ το παιχνίδι στο 30΄(45-43).

Στην κρίσιμη τελευταία περίοδο οι δύο ομάδες «μάχονταν» μέχρι το 36΄ (49-48), για να ακολουθήσουν δύο σερί τρίποντα από Μουράτο και Δίπλαρο, μία εκπληκτική ασίστ του Χαραλαμπόπουλου στον Παπαγιάννη και επιστέγασμα όλων αυτών νέο τρίποντο του φόργουορντ του Παναθηναϊκού, με το οποίο ολοκληρώθηκε ένα επιμέρους σκορ 11-3 (60-51).

Ο αγώνας ουσιαστικά είχε τελειώσει, παρά το επιμέρους 0-4 των Λιθουανών με το οποίο μείωσαν σε 60-55, και το τέλος του αγώνα βρήκε τους παίκτες μας να πανηγυρίζουν την σπουδαία πρόκριση στον τελικό του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος μπάσκετ.

ΕΛΛΑΔΑ: Λούντζης 8 (1), Ντουζίδης, Μιλεντίγιεβιτς 1, Φλιώνης, Μιχαλούτσος, Μουράτος 5 (1), Σκουλίδας 8 (2), Χρηστίδης, Δίπλαρος 9 (3), Σκορδάς, Παπαγιάννης 15 (10 ριμπάουντ), Χαραλαμπόπουλος 22 (3).

ΛΙΘΟΥΑΝΙΑ: Κουλμπόκα, Μπελιάουσκας 19 (5), Ντιενίνις, Πιλάουσκας 7 (2), Σεντεκέρσκις 13 (1τρ., 15ρ.), Ματσιούλις 2, Βάρνας 2, Εκόντας 5, Μπιρούτις 10, Γκαλινάουσκας, Μπερούτσκα, Σβαμπάρις.

Διαβάστε Περισσότερα

ΠΡΩΤΟΦΑΝΕΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΣΤΟΙΧΗΜΑ - ΣΕ ΤΙ ΧΡΗΣΙΜΕΥΣΕ ΤΕΛΙΚΑ ΤΟ Ice Bucket Challenge;

Φρενίτιδα είχε πάθει ο πλανήτης το 2014 με αυτό το πρωτότυπο μπουγέλωμα. Πόσα χρήματα συγκεντρώθηκαν και τι απέγιναν;

Ο Μαρκ Ζούκεμπεργκ, Ο Μπιλ Γκέητς, ο Μπαράκ Ομπάμα, η Lady Gaga, ο Τζορτζ Μπους και όλοι οι celebrities του πλανήτη είχαν πάρει από έναν κουβά με παγάκια και μπουγελώνονταν. Ο πλανήτης έζησε επί μήνες στους ρυθμούς του  Ice Bucket Challenge.
Το στοίχημα διαδόθηκε σαν φωτιά στα social media αφού το μπουγέλωμα έπρεπε να βγει σε βίντεο και να ανέβει στο ίντερνετ. Στην πραγματικότητα ήταν μια εκστρατεία στήριξης του ιδρύματος αντιμετώπισης της νόσου ALS (Αμυοτροφική Πλάγια Σκλήρυνση), μια νόσο χωρίς θεραπεία, γνωστή και ως νόσο του Σαρκό. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι σε όλο τον κόσμο είδαν αυτά τα βίντεο με τα διάσημα μπουγελώματα.

Σε δύο μήνες 115 εκατομμύρια δολάρια
Όπως γράφει η εφημερίδα Le Monde, η εκστρατεία απέδωσε καρπούς και συγκεντρώθηκαν πολλά εκατομύρια. Η ALS, η αμερικανική οργάνωση πήρε τα περισσότερα χρήματα, περίπου 115 εκατομμύρια δολάρια, τον Αύγουστο και τον Σεπτέμβριο του 2014. «Ο ετήσιος προϋπολογισμός της οργάνωσης είναι περίπου 20 εκατομμύρια δολάρια», αναφέρει η οργάνωση στο σάιτ της. Ωστόσο χάρη στο μπουγέλωμα, η οργάνωση διπλασίασε τον προϋπολογισμό της το 2015, σε 40 εκατομμύρια δολάρια, γιατί έγινε γνωστή.
«Όταν άρχισε το Ice Bucket Challenge δεν καταλάβαμε πραγματικά τι σήμαινε. Δεν είμασταν σίγουροι για το στόχο, το στοίχημα ήταν κάπως περίεργο, αναρωτιόμασταν αν μπορεί κάποιος να γελάει με αυτή την αρρώστεια. Αλλά όταν είδαμε τις επιταγές να στοιβάζονται πάνω στο γραφείο, είπαμε, επιτέλους, κάποιοι μιλάνε για μας!» αναφέρουν οι επικεφαλής της οργάνωσης.
«Οι δωρεές έχουν πολύ αυξηθεί από τότε. Αυτό είναι το μεγαλύτερο στοίχημα για μας», προσθέτουν.
Από τα 115 εκατομμύρια δολάρια που συγκεντρώθηκαν, το 67% του ποσού πήγε για έρευνα, το 20% πήγε για τις υπηρεσίες στους ασθενείς, το 9% στην ευαισθητοποίηση του κοινού και 4% σε διάφορα έξοδα, όπως αναφέρει η οργάνωση, η οποία δίνει λεπτομερή στοιχεία και διαγράμματα για τα χρήματα.

Στη Γαλλία δεν βλέπουν με το ίδιο μάτι τα πράγματα. Η γιατρός Κριστίν Ταμπουένκα μιλάει στην Le Monde και αναφέρει:

«Το Ice Bucket Challenge δεν άλλαξε τίποτα στη ζωή των ασθενών. Υπάρχει χάσμα ανάμεσα στο επικοινωνιακό κομμάτι και στην πραγματικότητα, η οποία δεν άλλαξε καθόλου. Οι ασθενείς εξακολουθούν να πεθαίνουν εξίσου γρήγορα αφού δεν υπάρχει θεραπεία, καμία θεραπεία δεν φαίνεται στον ορίζοντα».
Ωστόσο, αυτό το πρωτόγνωρο στοίχημα κατόρθωσε ένα πράγμα: να κάνει γνωστή την ασθένεια στην κοινή γνώμη. «Ως πέρυσι νομίζαμε ότι ζούσαμε σε γκέτο, αγνοημένοι από το σύμπαν» δηλώνει στην ίδια εφημερίδα ασθενής. «Αυτή η αίσθηση ότι είμασταν εγκαταλειμμένοι στη μοίρα μας έχει κάπως αλλάξει με το Ice Bucket Challenge. Επέτρεψε τουλάχιστον να μιλάμε για την ασθένεια, πράγμα που δεν είχε ποτέ συμβεί στο παρελθόν. Στην καθημερινότητα, η απώλεια της ελπίδας είναι σοβαρό πράγμα γιατί καμία θεραπεία δεν υπάρχει στον ορίζοντα. Ωστόσο υπάρχει μια χαραμάδα για τους επιστήμονες που δουλεύουν. Είναι συμβολικό αλλά και αυτή η διάσταση είναι σημαντική».

ΠΗΓΗ...http://www.iefimerida.gr/news/220078/se-ti-hrisimeyse-telika-mpoygeloma-ice-bucket-challenge-poy-itan-tis-modas-perysi-vinteo

Διαβάστε Περισσότερα

ΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ ΠΝΙΓΕΤΑΙ. ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΤΟ ΕΝΤΟΠΙΣΕΤΕ;

Τα κουίζ έχουν γίνει μόδα στο ίντερνετ, αλλά αυτό εδώ είναι διαφορετικό και είναι ζωτικής σημασίας. 

  Στο παραπάνω στιγμιότυπο από το βίντεο, ένα από τα παιδιά που διασκεδάζουν στην πισίνα πνίγεται. Ωστόσο με τόσο κόσμο και έντονη δράση στο νερό, είναι μάλλον αδύνατον να εντοπίσει κανείς το παιδί που πνίγεται. Το παιχνίδι των νεαρών κολυμβητών και ο τρόπος που κινούνται, μπερδεύει. Οποιοδήποτε από τα παιδιά αυτά θα μπορούσε να "παλεύει" με το νερό γιατί πνίγεται, σωστά;

   Λάθος! Ο πνιγμός δεν μοιάζει με αυτό που έχουμε στο μυαλό μας, αναφέρουν οι New York Times που παρουσιάζουν τον παραπάνω γρίφο για να αναδείξουν ένα πρόγραμμα αυτοεκπαίδευσης εντοπισμού των συνανθρώπων μας που μπορεί να κινδυνεύουν. 

  Το παιδί που πνίγεται αποκαλύπτεται στην παρακάτω φωτογραφία και μπορείτε να δείτε με λεπτομέρεια τι συνέβη στο βίντεο που ακολουθεί. 

Ο προγραμματιστής υπολογιστών Francisco Saldaña δημιούργησε την interactive πλατφόρμα spotthedrowningchild.com προκειμένου να βοηθήσει τον κόσμο να εντοπίζει την θανάσιμη κατάσταση. Αυτό που χαρακτηριστικά αναφέρεται στην παρουσίαση είναι πως οι περισσότεροι από εμάς έχουμε συνδέσει την κατάσταση με μια στερεοτυπική εικόνα που δεν ισχύει. Σχεδόν κανένας άνθρωπος που πνίγεται δεν κάνει πολύ φασαρία, δεν προκαλεί παφλασμό και δεν μπορεί να φωνάξει δυνατά. Ο πνιγμός είναι κάτι που συμβαίνει πολύ πιο αθόρυβα. 

  Ο βετεράνος ναυαγοσώστης Mario Vittone που συμμετέχει στο πρόγραμμα έχει εκδώσει έναν οδηγό που ονομάζεται "The Instinctive Drowning Response" 
  Σε αυτόν αναφέρει ξεκάθαρα πως η ενστικτώδης αντίδραση του ανθρώπου που πνίγεται δεν θυμίζει σε τίποτα με αυτό που έχουμε μάλλον μάθει να βλέπουμε στις κινηματογραφικές ταινίες. Ο άνθρωπος που κινδυνεύει από ασφυξία μέσα στο νερό προσπαθεί να αναπνεύσει μέσα στα λίγα αυτά δευτερόλεπτα και ο οργανισμός του βάζει αυτομάτως την προσπάθεια για ομιλία σε δεύτερη μοίρα.

   Σύμφωνα με τον Vittone το κεφάλι του ανθρώπου που πνίγεται, βρίσκεται τη μια στιγμή βυθισμένο κάτω από το νερό, και την άλλη στην επιφάνεια για να πάρει μια σύντομη ανάσα.
 Το σώμα του ανθρώπου συνήθως είναι σε όρθια θέση μέσα στο νερό και δεν υπάρχουν κλωτσιές και πολύ πιτσίλισμα νερού.
 Αντίθετα τα χέρια του είναι τεντωμένα και ο ίδιος μηχανικά προσπαθεί να σπρώξει το νερό προς τα κάτω για να ανέλθει στην επιφάνεια.





 Πηγή: www.lifo.gr

Διαβάστε Περισσότερα

ΔΙΑΨΕΥΔΕΙ ΤΟ ΥΠΟΙΚ ΤΑ ΠΕΡΙ "ΞΗΛΩΜΑΤΟΣ" ΤΩΝ 100 ΔΟΣΕΩΝ

Στη διάψευση δημοσιεύματος, το οποίο υποστηρίζει ότι οι θεσμοί «ξηλώνουν και τις 100 δόσεις» και παραθέτει μια σειρά από «άγριες διαθέσεις της τρόικας», προέβη το υπουργείο Οικονομικών. 

  «Δεν ισχύει απολύτως τίποτα. Ουδέποτε, άλλωστε, συζητήθηκε το συγκεκριμένο θέμα στα τεχνικά κλιμάκια ή στη συνάντηση των υπουργών με τους εκπροσώπους των θεσμών», επισημαίνει το υπουργείο Οικονομικών σε ανακοίνωσή του.

   Η ανακοίνωση αναφέρεται σε δημοσίευμα το οποίο υποστηρίζει πως οι αλλαγές, στις οποίες προχωρεί η κυβέρνηση με εντολή των δανειστών, προβλέπουν ακόμη και την αποβολή από τη ρύθμιση για τις 100 δόσεις φορολογουμένων που έχουν ενταχθεί σε αυτήν και είναι συνεπείς στην αποπληρωμή παλιών χρεών τους. 

Διαβάστε Περισσότερα

ΕΝΑ ΑΡΧΑΙΟ ΛΟΥΤΡΟ ΣΤΟ ΔΙΔΥΜΟΤΕΙΧΟ ΜΕ ΥΨΗΛΗΣ ΑΙΣΘΗΤΙΚΗΣ ΨΗΦΙΔΩΤΑ

Ένα από τα ωραιότερα ψηφιδωτά της πολιτιστικής μας κληρονομιάς φέρει κτίριο του ρωμαϊκού κόσμου στο σημερινό Διδυμότειχο.

   Η Γιώτα Μυρτσιώτη που υπογράφει το άρθρο στην Καθημερινή, αναφέρει ότι η ανασκαφική έρευνα έως τώρα αφήνει αναπάντητο το ερώτημα αν ήταν σε λουτρό δημόσιου χαρακτήρα ή πολυτελούς κατοικίας επιφανούς αξιωματούχου.

   Ωστόσο, η σύνθετη εικονογραφική του παράσταση με σκηνές από τη μυθολογία και η πλούσια πολυχρωμία του δείχνουν έργο υψηλής αισθητικής τέχνης από άριστους ψηφοθέτες, με συμβολισμούς που εξηγούν και ερμηνεύουν τη θέση του ανάμεσα στη συμβολή των ποταμών Εβρου και Ερυθροποτάμου σε μια ρωμαϊκή πόλη που ίδρυσε ο αυτοκράτορας Τραϊανός (98-117 μΧ.) για να τιμήσει τη γυναίκα του Πλωτίνη. 



Όπως γράφει η Καθημερινή, «Γιος του βασιλιά της Θράκης Κάσσανδρου ήταν ο Εβρος, που τον ερωτεύτηκε η μητριά του, Δαμασίππη, της οικογένειας των Λαπιθών.
 Ο νεαρός όμως αντιστάθηκε στις προκλήσεις της και για να γλιτώσει τον ατιμωτικό θάνατο από τα χέρια του πατέρα του, μετά τις συκοφαντίες της μητριάς τoυ, έπεσε στον ποταμό Ρόμβο, που από τότε ονομάστηκε Εβρος», αναφέρει ο Πλούταρχος στο έργο του «Περί ποταμών και όρων» δίνοντας ίσως την ερμηνεία-απάντηση για την ανδρική νεανική δαφνοστεφανωμένη μορφή που αναδύεται μέσα από το νερό. 
Εχει το βλέμμα του στραμμένο σε μια γυναικεία καθιστή φιγούρα που κρατάει σκήπτρο με κεφάλι φιδιού
. «Το πιο πιθανό είναι να απεικονίζονται ο ποταμός Εβρος και η Πόλη», αναφέρει ο επικεφαλής της ανασκαφικής ομάδας, αρχαιολόγος, Ματθαίος Κουτσουμανής, για την κεντρική ψηφιδωτή σύνθεση, πλαισιωμένη από μυθικές θαλάσσιες μορφές, ποτάμιες θεότητες σ' έναν εκπληκτικό «θαλάσσιο θίασο» με διακοσμητικές ζώνες αξιοθαύμαστης χρωματικής ποικιλίας και θεματολογίας. 



Ιχθυοκένταυροι με σώμα ανθρώπου, πόδια αλόγου και ουρά ψαριού, Νηρηίδες και ερωτιδείς που «ιππεύουν» δελφίνια περικυκλώνουν την κεντρική παράσταση «Εβρος και Πόλις». Αλυσοειδής πλοχμός με υπέροχα χρώματα περιστοιχίζει τον πομπικό «θαλάσσιο θίασο», ενώ στο νότιο ανατολικό και βόρειο τμήμα κυριαρχούν οι λευκές ψηφίδες σε μια ενιαία επιφάνεια με ελισσόμενη βλαστοσπείρα από τα άκρα της οποίας εκφύονται φύλλα κισσού.
 Γεωμετρικά σχήματα κοσμούν τις περιμετρικές ζώνες, ενώ εσωτερικά αναπτύσσονται ρόμβοι, τετράγωνα, τρίγωνα και σταυροί που άλλοτε περιβάλλουν, άλλοτε αποδίδονται μεμονωμένοι κι άλλοτε συμπλέκονται. Στο νότιο τμήμα απεικονίζονται πτηνά και φυτικά μοτίβα ενώ στη βόρεια πλευρά η θεματολογία αλλάζει. Σε δύο διάχωρα, διακοσμημένα με γεωμετρικά θέματα, σώζεται μέσα σε ρόδακα ο «κόμβος του Σολομώντα». 

  Τα ψηφιδωτά της Πλωτινόπολης δεν είναι πρόσφατο εύρημα. Ερχονται σταδιακά στο φως με πλήθος κινητών ευρημάτων (κεραμική, σιδερένια, χάλκινα και οστέινα αντικείμενα, γυάλινα αγγεία και πολλά νομίσματα) από το 2009 σε ανασκαφές της ΙΘ΄ Εφορείας Προϊστορικών και Κλασσικών αρχαιοτήτων με χρηματοδότηση αρχικά του υπουργείου Μακεδονίας-Θράκης και στη συνέχεια του Δήμου Διδυμοτείχου.
 Το υπέροχο ψηφιδωτό του δάπεδο, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των αρχαιολόγων, καλύπτει επιφάνεια 140 τ.μ. αλλά μέχρι σήμερα έχει αποκαλυφτεί σε έκταση 90 τ.μ. Διατηρείται σε εξαιρετική κατάσταση και αν οι τοίχοι μεταγενέστερου κτιρίου των παλαιοχριστιανικών χρόνων (4ος-5ος μ.Χ. αιώνας) δεν είχαν προκαλέσει φθορές, θα είχαμε ένα ολοκληρωμένο αριστούργημα της ψηφιδωτής τέχνης, ασυνήθιστο για τη Βόρεια Ελλάδα ως προς το εικονογραφικό θέμα, που συναντάμε στην Ιταλία ή στην Κόρινθο.



«Η επιμελημένη κατασκευή του κτιρίου, η θέση της αίθουσας στη βόρεια πλευρά, το μέγεθός της, η ύπαρξη των δύο θυρεών ανοιγμάτων και το ψηφιδωτό δάπεδο μαρτυρούν τρικλίνιο (αίθουσα συμποσίου) λουτρού.
 Παραμένει ωστόσο ο προβληματισμός για τον χαρακτήρα (δημόσιο ή ιδιωτικό) του», διευκρινίζει ο κ. Κουτσουμανής. Ο χώρος, εξηγεί, βρισκόταν σε χρήση από τον 2ο ώς τον 6ο μ.Χ. αιώνα, μέχρι, δηλαδή, τη μεταφορά της πόλης από τον Ιουστινιανό στο βυζαντινό κάστρο του Διδυμοτείχου. 

  Στην ίδια αρχαιολογική θέση, στρατιώτες, ανοίγοντας χαρακώματα, βρήκαν το 1965 τη χρυσή σφυρήλατη προτομή του Ρωμαίου αυτοκράτορα Σεπτίμιου Σεβήρου (193-211 μ.Χ.), που φυλάσσεται στο μουσείο Κομοτηνής. Στο ίδιο κτιριακό συγκρότημα φαίνεται ότι ανήκει ένα δεύτερο κτίριο που ανασκάφηκε σε απόσταση 20 μέτρων από το τρικλίνιο στα μέσα της δεκαετίας του '80. Αποκάλυψε επίσης ψηφιδωτά δάπεδα με μυθολογικές παραστάσεις (Λήδα και Κύκνος, άθλοι του Ηρακλή) αλλά κι ένα πηγάδι (διαμέτρου 2,20 μ.) με λαξευτούς γωνιόλιθους (ανασκάφηκε σε βάθος 11,20 μέτρων), εντυπωσιακό δείγμα υδραυλικής αρχιτεκτονικής 
  «Τα δύο κτίρια προφανώς αποτελούν ενιαίο συγκρότημα. Μένει να το επιβεβαιώσουμε με ανασκαφές, που ευελπιστούμε να χρηματοδοτηθούν και φέτος από τον Δήμο Διδυμοτείχου», υπογραμμίζει ο κ. Κουτσουμανής. «Δεν γνωρίζουμε ποιες άλλες παραστάσεις μάς επιφυλάσσει το ψηφιδωτό δάπεδο, αλλά η συνέχεια της αρχαιολογικής μας έρευνας ίσως απαντήσει και σε ένα άλλο ερώτημα: υπήρχε στη θέση αυτή θρακική πόλη πριν από την Πλωτινόπολη και ποιο είναι το όνομά της;
 Οι απαντήσεις ίσως μας χαρίσουν την πιο μεγάλη αμοιβή» καταλήγει το άθρο της Καθημερινής. 

Διαβάστε Περισσότερα

Ο ΑΝΕΜΟΣ - ΙΝΔΙΑΝΙΚΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ

Πριν πάρα πολλά χρόνια, δε θυμάμαι πόσα ακριβώς, σε μια χώρα μακρινή ζούσε μια φυλή ινδιάνων. Ο ινδιάνος αρχηγός της φυλής είχε μια πανέμορφη και νέα κόρη που όλοι θαύμαζαν αλλά κανένας δεν είχε αγγίξει ακόμα. Μια μέρα όπως καθόταν έξω από τη σκηνή του ο μεγάλος αρχηγός, τον επισκέφτηκε ο Άνεμος και του είπε:

Ινδιάνος "Μεγάλε αρχηγέ, αγαπάω την κόρη σου και με αγαπά και εκείνη. Θα μου τη δώσεις να γίνει γυναίκα μου;"

"Όχι", του απάντησε απότομα ο αρχηγός χωρίς να δεχτεί δεύτερη κουβέντα.

Την επόμενη μέρα η αγνή κοπέλα προσπάθησε να μιλήσει στον πατέρα της,

"Πατέρα, αγαπάω τον Άνεμο. Θα μου επιτρέψεις να πάω μαζί του στο κατάλυμα του και να γίνω γυναίκα του;"

"Όχι", της απάντησε αυστηρά ο αρχηγός. "Δε σου το επιτρέπω. Όταν ο Άνεμος ήταν παιδί, συνήθιζε να έρχεται στο αντίσκηνο μου μέσα από μικρές χαραμάδες και έσβηνε πάντοτε τη φωτιά που προσπαθούσα με τόσο κόπο να ανάψω. Δε γνωρίζει ούτε να πολεμάει, ούτε να κυνηγάει και δε σου επιτρέπω να γίνεις γυναίκα του."

Ευθύς αμέσως, ο αρχηγός άρπαξε την κοπέλα από το χέρι και την οδήγησε σε ένα αδιαπέραστο δάσος από μαύρα έλατα για να την κρύψει από τον Άνεμο.

"Ο Άνεμος ίσως να την έβλεπε αν την έκρυβα μέσα σε ένα πευκόδασος, όμως δε θα μπορέσει ποτέ να τη διακρίνει μέσα σε ένα τόσο πυκνό δάσος από μαύρα έλατα", σκέφτηκε δυνατά.

Όμως ο Άνεμος είχε ήδη γίνει αόρατος και όλη την ώρα που ο αρχηγός μονολογούσε έστεκε εκεί κοντά και άκουγε προσεκτικά κάθε του λέξη.

Έτσι όταν ήρθε η επόμενη νύχτα, ο Άνεμος άρχισε να τρέχει γύρω γύρω από το πυκνό μαύρο δάσος μέχρι που βρήκε ένα μικρό κενό και μπόρεσε να εισχωρήσει ανάμεσα από τα δέντρα.

Έψαξε αρκετά παρ' όλες τις δυσκολίες, μα στο τέλος κατάφερε να βρει τη νεαρή κοπέλα και να τη βγάλει από το πυκνό δάσος.

Δε τόλμησε να πλησιάσει τους άλλους Ινδιάνους ξανά γιατί φοβόταν πως ο αρχηγός θα του πάρει την όμορφη κοπέλα κι έτσι έψαξε άλλο τόπο για να ζήσουν μακριά τους.

Ταξίδεψαν αρκετά μέσα στο σκοτάδι της νύχτας με κατεύθυνση προς το βορρά.

Κάποια στιγμή βρήκαν μια πολύ όμορφη περιοχή για να στήσουν το κατάλυμα που θα στέγαζε τον έρωτα τους.

Την ίδια κιόλας νύχτα την πήρε στην αγκαλιά του και την έκανε γυναίκα του. Χαιρόταν τον έρωτα τους ευτυχισμένοι και κανένας από τους δύο δε μπορούσε να σκεφτεί πως ο αρχηγός θα μπορούσε να τους εντοπίσει.

Όμως ο πατέρας της κοπέλας τους έψαχνε σα μανιασμένος μέχρι που στο τέλος ανακάλυψε το κατάλυμα τους.

Τότε ο Άνεμος έκρυψε τη νεαρή γυναίκα του και έγινε αόρατος, όμως ο μεγάλος Αρχηγός άρχισε να καταστρέφει τα πάντα γύρω του με τα όπλα που είχε φέρει μαζί του και χωρίς να το γνωρίζει κατάφερε ένα δυνατό χτύπημα στο κεφάλι του Άνεμου που τον άφησε αναίσθητο.

Όταν ο άνεμος ξαναβρήκε τις αισθήσεις του ανακάλυψε πως η γυναίκα του είχε εξαφανιστεί και άρχισε να την ψάχνει.
Περιπλανήθηκε σαν τρελός στα δάση της περιοχής και στο τέλος την είδε μέσα σε ένα κανό που οδηγούσε ο πατέρας της στο Μεγάλο-Νερό.

"Έλα μαζί μου," άρχισε να της φωνάζει με απελπισία.

Η κοπέλα κατατρόμαξε και το πρόσωπο της έγινε λευκό σαν το χιόνι, γιατί δεν έβλεπε τίποτα γύρω της, ενώ άκουγε την φωνή του αγαπημένου της να την καλεί απελπισμένα.

Ο Άνεμος, μετά το χτύπημα που είχε δεχτεί στο κεφάλι από τον πατέρα της, είχε ξεχάσει πως να μεταμορφώνεται και είχε παραμείνει αόρατος.

Ο Άνεμος θύμωσε τόσο πολύ τότε με τον αρχηγό που φύσηξε με όλη του τη δύναμη πάνω στο κανό. "Ας αναποδογυρίσει", σκέφτηκε.

"Μπορώ να μεταφέρω τη γυναίκα μου ασφαλή στην ξηρά."

Έτσι το κανό αναποδογύρισε με το φύσημα του ανέμου και ο αρχηγός με την κόρη του πέσανε μέσα στο νερό.

"Έλα αγαπημένη μου, πιάσε το χέρι μου", φώναζε ο άνεμος στην κοπέλα.

Μα δε θυμόταν πως ήταν αόρατος και ότι η κοπέλα δε θα μπορούσε να δει το χέρι του.

Κι έτσι η κοπέλα άρχισε να βουλιάζει, να βουλιάζει, μέχρι που έφτασε στον πάτο της λίμνης.

Κι ο αρχηγός φυσικά έχασε τη ζωή του μια και ο Άνεμος δεν προσπάθησε να τον βοηθήσει.

Όταν ο Άνεμος κατάλαβε πως η αγαπημένη του έχασε τη ζωή της εξαιτίας του, γέμισε θλίψη και άρχισε να αγριεύει.
"Ο άνεμος ποτέ δε φυσούσε τόσο δυνατά και θλιμμένα" έλεγαν οι ινδιάνοι μεταξύ τους ενώ προσπαθούσαν να προφυλαχτούν μέσα στα αντισκηνά τους.

Το Μεγάλο Πνεύμα λυπήθηκε την κοπέλα που έχασε τη ζωή της τόσο άδικα πέφτοντας στο νερό και την επόμενη νύχτα την μετέφερε ψηλά στα αστέρια και της έδωσε ένα σπίτι στο φεγγάρι.

Η κοπέλα ζει ακόμα εκεί, όμως το πρόσωπο της έμεινε κατάλευκο, όπως ήταν τη στιγμή που τρομαγμένη έπεσε από το κανό.

Έτσι τις νύχτες, στο σεληνόφως, κοιτάζει κάτω στη Γη, προσπαθώντας να βρει τον αγαπημένο της Άνεμο αλλά δεν ξέρει πως είναι αόρατος.

Ο Άνεμος πάλι, δε γνωρίζει πως εκεί ψηλά στο φεγγάρι βρίσκεται η αγαπημένη του γυναίκα που χάθηκε και έτσι περιπλανιέται στα δάση και ψάχνει ανάμεσα στα βράχια των βουνών να τη βρει, όμως ποτέ δε σκέφτεται να κοιτάξει ψηλά στο φεγγάρι...

  i-diadromi.com

Διαβάστε Περισσότερα

ΠΕΝΤΕ ΠΡΑΜΑΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΕΙΣ ΣΕ ΚΑΠΟΙΟΝ ΜΕ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ

Όλοι κάποια στιγμή στη ζωή μας έχουμε νιώσει λύπη ή στενοχώρια παροδικά, για μικρότερα ή μεγαλύτερα χρονικά διαστήματα. Ωστόσο, κάποιοι άνθρωποι βυθίζονται μέσα σε αυτή τη θλίψη κατά τρόπο ανεξέλεγκτο, με αποτέλεσμα να μην μπορούν την ξεπεράσουν τόσο εύκολα. Όταν πια φτάνει στο σημείο να αποτελεί ψυχική διαταραχή, τότε το θέμα γίνεται πλέον ιατρικό, καθώς μιλάμε για νόσο και μάλιστα, τη «νόσο του 21ου αιώνα» όπως έχει χαρακτηριστεί.

Η κατάθλιψη εκδηλώνεται με διαφορετικό τρόπο σε κάθε άνθρωπο, καθώς επηρεάζεται από πληθώρα άλλων εξωτερικών παραγόντων, όπως το άγχος, οι κοινωνικοπολιτικές αναταραχές, οι τραυματικές εμπειρίες, ενώ σχετίζεται και με γενετικά αίτια, όπως κληρονομικά και βιολογικά χαρακτηριστικά. Λόγω ακριβώς των όλο και αυξανόμενων κρουσμάτων, είναι απαραίτητο να γνωρίζουμε πώς να φερθούμε σε περίπτωση που- ο μη γένοιτο- η νόσος χτυπήσει κάποτε την πόρτα συγγενών και φίλων.

Η ψυχίατρος και συγγραφέας Jean Kim, τονίζει πως αυτό που πρέπει ο κόσμος να καταλάβει είναι ότι οι άνθρωποι που πάσχουν από κατάθλιψη, δεν είναι περισσότερο αδύναμοι, δειλοί ή φοβισμένοι, αλλά άνθρωποι καθημερινοί κι ευαίσθητοι, που παλεύουν, όπως όλοι μας, να σταθούν στα πόδια τους και να αντιμετωπίσουν τις δυσκολίες της ζωής. Καθώς λοιπόν συναναστρεφόμαστε, ίσως και χωρίς να το ξέρουμε, πολύ συχνά άτομα με κατάθλιψη, είναι αναγκαίο να είμαστε φυσικοί μεν, διακριτικοί και προσεκτικοί δε στο φέρσιμό μας, χωρίς φυσικά να φτάνουμε στο άλλο άκρο με το να υποκρινόμαστε ή να γινόμαστε απόμακροι. Έτσι, η ειδικός μάς προστατεύει από τον κίνδυνο να πούμε «αυτό που δεν πρέπει» σε ένα άτομο που πάσχει από κατάθλιψη, εκπλήσσοντάς μας με το σε πόσο λάθος κινήσεις, με μοιραία αποτελέσματα, μπορούν καμιά φορά να μας οδηγήσουν οι αυθόρμητες αντιδράσεις μας.

  «Γιατί δεν προσπαθείς να το ξεπεράσεις;»

Παρ’ όλο που είναι απολύτως φυσιολογική αντίδραση όταν βλέπουμε έναν άνθρωπο παθητικό και αδρανή, να προσπαθούμε να τον κινητοποιήσουμε σε δράση, στον καταθλιπτικό, μόνο το αντίθετο αποτέλεσμα θα προκαλέσει. Η εξήγηση είναι πολύ απλή. Το άτομο θέλει όσο τίποτα στον κόσμο να ξεπεράσει την κατάστασή του και να γίνει δραστήριος, αλλά αδυνατεί, γιατί δεν έχει ούτε την απαραίτητη ενέργεια, ούτε τη δύναμη, ούτε το κουράγιο και φυσικά ούτε την αυτοπεποίθηση για να το κάνει. Μια τόσο άμεση υπενθύμιση της κατάστασής του λοιπόν, θα λειτουργήσει πιθανότατα σαν μπούμερανγκ στην ψυχολογία του

    «Γιατί δεν μπορείς απλά να είσαι χαρούμενος;»

Στο ίδιο πλαίσιο, η κατάθλιψη «παγιδεύει» το μυαλό, ώστε να επικεντρώνεται στα αρνητικά συναισθήματα και στις απαισιόδοξες σκέψεις. Για να ξεφύγει από αυτό το δρόμο, το άτομο χρειάζεται ιατρική βοήθεια και αν το πετύχει, αυτό θα γίνει μετά από πολύ καιρό και προσπάθεια και όχι από τη μία μέρα στην άλλη. Στον αγώνα του αυτό λοιπόν, χρειάζεται στήριξη και κατανόηση και όχι φίλους-κλόουν, ή παροδικές στιγμές επιφανειακής χαράς, που δεν εγγυώνται μόνιμο ισορροπημένο αποτέλεσμα.

  «Απόφυγε τους γιατρούς και τα φάρμακα»

Η πρώτη σκέψη όλων μας όταν ένας γνωστός μας είναι λυπημένος, είναι ότι «θα του περάσει». Εντούτοις, επειδή όπως είπαμε η κατάθλιψη διαφέρει από την απλή στενοχώρια, αποτελώντας νόσο, είναι αναγκαία η επίβλεψη από γιατρό και η έναρξη θεραπείας. Σε πολλούς ανθρώπους ακούγεται τρομακτικό, ειδικά επειδή στη χώρα μας είναι ουσιαστικά ξένη αυτή η σύγχρονη πρακτική για τα δεδομένα μας, όσο όμως αυξάνονται τα κρούσματα, τόσο πρέπει να προσαρμόζεται και η κοινωνία με τις αντιλήψεις τις σε επιβεβαιωμένες μεθόδους. Τα ματζούνια και τα βότανα δεν είναι πανάκεια

 Δεν είσαι και τόσο χάλια .Υπάρχουν και χειρότερα

Οι συγκρίσεις του τύπου «υπάρχουν και σοβαρότερα προβλήματα» ή «άλλοι δεν έχουν να φάνε», σίγουρα δε βοηθούν τον πάσχοντα, από τη στιγμή που τον κάνουν να νιώθει άσχημα, να νιώθει «ένοχος» κατά κάποιον τρόπο για την κατάστασή του και άρα να κλείνεται ακόμη περισσότερο στον εαυτό του, αφού αισθάνεται ότι θα τον χαρακτηρίσουν ως «εγωιστή» ή «μαλθακό». Δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα. Ο μεγαλύτερος φίλος και ο μεγαλύτερος εχθρός μας ταυτόχρονα, ας μην ξεχνάμε ότι είναι ο ίδιος ο εαυτός μας και η μάχη που δίνουν οι άνθρωποι που πάσχουν από κατάθλιψη είναι ακριβώς αυτό, μάχη με το ίδιο τους το είναι, με τον εσωτερικό τους κόσμο. Αυτό που χρειάζονται λοιπόν δεν είναι σε καμιά περίπτωση η περιθωριοποίηση και η κριτική, αλλά αντίθετα, συμπόνοια και αγάπη.

 «Πρέπει να σταματήσεις να είσαι τόσο αρνητικός»

Γενικά κάθε προσπάθεια ελέγχου των συναισθημάτων του, όχι μόνο θα αποβεί άκαρπη, αλλά πιθανότατα να είναι και επιβλαβής, καθώς θα του προκαλέσει νεύρα, άγχος, απελπισία ή εσωστρέφεια. Το μυαλό του είναι ευάλωτο και επιρρεπές σε αρνητικές σκέψεις και δεν μπορεί τόσο εύκολα να το ελέγξει και να το κατευθύνει σε αισιόδοξα ερεθίσματα. Ειδικά αν νιώσει ότι η αρνητική του ενέργεια είναι μεταδοτική και ότι «τραβάει κι άλλους μαζί του», θα επιδεινωθεί η συναισθηματική του σύγχυση, με απόρροια να επιλέξει τη σταδιακή αποστασιοποίηση και να βιώσει τελικά, την απόλυτη μοναξιά.

Συμπερασματικά, αυτό που χρειάζονται τα άτομα με κατάθλιψη είναι ανιδιοτελής υποστήριξη. Με μια αγκαλιά, με ένα ενθαρρυντικό βλέμμα, είναι τόσο πιο άμεση η έκφραση του σεβασμού μας. Οι άνθρωποι αυτοί, αν το σκεφτείτε, δε θέλουν στην ουσία τίποτα διαφορετικό από τον καθένα από εμάς, θέλουν αγάπη χωρίς όρους και προθεσμίες, ζεστασιά, εμπιστοσύνη και ασφάλεια. Φίλος άλλωστε, είναι αυτός που σου δίνει πλήρη ελευθερία να είσαι ο εαυτός σου, στα εύκολα και στα δύσκολα και που είναι εκεί να σου κρατά το χέρι και να βαδίζει δίπλα σου σε κάθε βήμα, ακόμη κι αν είναι λάθος, ακόμη κι αν είναι αβέβαιο. Γι’ αυτό μη φοβάστε να αντικρίσετε τον πάσχοντα φίλο σας, ο οποίος δεν έχει αλλάξει, είναι ο ίδιος άνθρωπος που αγαπήσατε και ο ίδιος θα είναι πάντα.

Και βέβαια να θυμάστε πάντα: Σε αυτές τις περιπτώσεις το καλύτερο που έχετε να κάνετε είναι να ρωτήσετε έναν ειδικό υγείας. Όσες συμβουλές και να σας δώσουμε μόνο εκείνος μπορεί να σας πει τι πρέπει και τι δεν πρέπει να κάνετε σε αυτή την περίπτωση.

__________

   ~ Kείμενο της ψυσοθεραπεύτριας Kathleen Brannon

      Πηγή: boro.gr

Διαβάστε Περισσότερα

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ, ΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ ΣΤΟΥΣ ΠΡΟΜΑΧΟΥΣ

Ένα ανέλπιστο δώρο έκρυβε η μητέρα γη του ευλογημένου μας τόπου.
Συγκεκριμένα, ομάδα φίλων από Προμάχους και Γαρέφι, κατά την διάρκεια εργασιών στην περιοχή της κεντρικής γέφυρας των Προμάχων, ανακάλυψαν ένα μικρό αυτοφυές μποστάνι καρπουζιάς.
Η έκπληξή τους ήταν έκδηλη, μιας και η παρατεταμένη ξηρασία δεν επέτρεπε την παρουσία σταγόνας νερού, αλλά παρόλα ταύτα, το θαύμα της φύσης επετελέσθη.
Ο δροσερός καρπός, που ωρίμασε στα σπλάχνα της μαρτυρικής μας γης, αφού επιβλήθηκε στην απαραίτητη διαδικασία της ψύξης, κάτω από το τρεχούμενο νερό της βρύσης, τεμαχίστηκε και καταναλώθηκε με βουλιμία, εντυπωσιάζοντας τους συνδαιτυμόνες με την λευκή του σάρκα και την άφταστη αρωματική του γλυκύτητα.
Μάλιστα τα πειράγματα μεταξύ των φίλων, δίναν και παίρναν, κατηγορώντας οι μεν τους δε, ότι "Γαρεφειώτες κλέβουν τα καρπούζια των Προμάχων".
Ταπεινές, απλές, καθημερινές ιστορίες, μικρά κομμάτια που συνθέτουν το παζλ της ευτυχίας, στο άκρο αυτό της Μακεδονίας μας, όπου ο Κύριος δώρισε  απλόχερα την Χάρι Του.

Διαβάστε Περισσότερα