Λεξοτανίλ – Να πάψεις να σκέφτεσαι.

Της Χαράς Μαζίδη.

Ένα ροζ,  μικρό, στρόγγυλο, τόσο δα πραγματάκι, ήρθε και κούρνιασε χθες μέσα μου, χωρίς να με πονάει. Σκόρπισε ένα σύννεφο λήθης , με ροζ-άσπρες αποχρώσεις. Μετά με αγκάλιασε ο Μορφέας και κοιμηθήκαμε μαζί μέχρι το πρωί.

Ξεκίνησα χαρούμενη απ΄την αφετηρία!  Στον κρότο του όπλου που σήμανε «εκκίνηση» , έτρεξα φτερωτά σαν να΄ταν «κατοστάρι». Στα μισά της διαδρομής όμως, οι άλλοι σταμάτησαν….άκυρος ο αγώνας. Ξανά !

Ξεκίνησα χαρούμενη απ’την αφετηρία. Στον κρότο του όπλου που σήμανε «εκκίνηση»,  έτρεξα σαν πνοή ανέμου, σαν να’ταν διακοσάρι. Γύρω στα εκατό πρώτα μέτρα, σταμάτησε η κούρσα. Έτσι ξαφνικά. Ε κοπελιά! Άκυρη η κούρσα. Ήμουν όμως επίμονη και δεν το’βαλα κάτω. Ξανά !

Ξεκίνησα απ΄ την αφετηρία. Δεν θα τα δώσω όλα για όλα (είπα μέσα μου). Με σύνεση. Στον κρότο του όπλου που σήμανε «εκκίνηση» ,  έτρεξα με θάρρος και λογική σαν νά΄ταν «οχτακοσάρι» . Γύρω στα 400 μέτρα σήμανε η λήξη πάλι. Έτσι χωρίς λόγο.

– Μα γιατί;

– Κοπελιά, άκυρος ο αγώνας ! Εκεί γύρω στα 300 μέτρα , η φόρα σου ήταν υπερβολική και κάτι τέτοιο τιμωρείται.

Επίμονη γεννήθηκα και ήμουν, ειδικά όταν είχα την πίστη μου σε κάτι. Αδύναμη να δεχτώ ήττα μέσα μου. Ή ίσως εγωίστρια που δεν συμμεριζόμουν τα «θέλω» των άλλων.

-Μα ας το ΄λεγαν !

– Δεν μπορούσαν , έτρεχες πολύ, τους έπαιρνες παραμάζωμα.

Δεν το΄βαλα κάτω ! Ξανά!

Ξεκίνησα απ΄την αφετηρία, ξανά ! Ούτε καν από τα μέσα της διαδρομής. Ξανά! Με χαμόγελο. Έτρεχα με σύνεση τώρα. Αργά. Κοιτούσα και τις κερκίδες που και που. Ξανά. Αργά. Σαν να έτρεχα στα «1600» .Γυρω στα  800 μέτρα, το όπλο του εφέτη. ΜΠΑΜ !

-Άκυρο κοπελιά

– Μα γιατί; Τι έγινε ξανά;

-Έτρεχες αργά όσο θα έπρεπε, μα κάποιες στιγμές αφαιρέθηκες και ο ρυθμός σου έχασε τον παλμό. Αν θες ξαναδοκίμασε.

( Είμαι εδώ για να τρέξω και να χαρώ. Όχι επειδή θα φτάσω στο τέρμα νικήτρια, μα επειδή δίπλα μου οι άλλοι αθλητές, χαίρονται την παρέα μου όταν τρέχουμε. Κάπου όμως το χάνω. Άλλος είναι πολύ μπροστά και άλλος πολύ πίσω. Χάνεται ο ρυθμός. Ταλαντεύομαι, παραπαίω. Έρχεται σύγχυση μέσα στο μυαλό ).

-Καλά , πόσο είναι ο αγώνας, η κούρσα; Όσο και όπως και να τρέχω, παίρνω άκυρο. Επιμένω, καταβάλλω προσπάθεια, απογοητεύομαι, μα ξεκινάω πάλι από την αρχή. Ξανά! Τι φταίει; Τι τρέχουμε τελικά; 100 , 200, 800 , 1600 μέτρα τι; Πώς να συμβαδίσω με τους συναθλητές μου αν δεν ξέρω; Πώς να είμαι σωστή αφού αυτό το ΜΠΑΜ συνέχεια με σταματά;

-Είναι απλό! Έχασες το νόημα. Δεν είναι κούρσα, δεν είναι αγώνας δρόμου , δεν είναι κατάκτηση και νίκη. Δεν θα πάρεις στο τέλος κανένα μετάλλιο ή έπαθλο.

-Γιατί;

-Γιατί δεν μου είπες από την αρχή , σε ποια κούρσα θέλεις να τρέξεις. Έτσι, όποτε έτσι για πλάκα, εγώ  πατούσα την σκανδάλη, εσύ σταματούσες. Χαχαχαχαχα και πήγαινες στην αφετηρία ξανά ! Πολύ επιμονή βρε παιδί μου ! Αλλά και πολύ γέλιο ! Σαν στρατιωτάκι προσαρμοζόσουν στη διάθεση μου !

-Μα το έκανα, επειδή μ’ αρέσει να τρέχω και φοβόμουν πως αν δεν ξεκινούσα , ξανά και ξανά και ξανά και ξανά, θα έχανα την ευκαιρία και την χαρά της διαδρομής. Δεν θα είχα τους άλλους αθλητές να μοιραστώ τον αγώνα. Άλλωστε νόμιζα πως και αυτοί παίρνουν χαρά , επειδή είμαι στο πλάι τους και τρέχουμε παρέα .

-Δεν είναι αγώνας.

-Τι είναι;

-Παιχνίδι ! Ο πιο δυνατός, ο πιο εγωιστής , κερδίζει. Χτυπάω το όπλο όποτε μου καπνίσει και κουμαντάρω την κούρσα. Η χαρά μου είναι να παίζω. Να παίζω συνεχώς, να βλέπω αντιδράσεις.

-Θα ξεκινήσεις πάλι; Έλα να παίξουμε ξανά !

Ξεκίνησα ! Ένα κενό μέσα στο κεφάλι μου. Δεν ήξερα πια πόσο και πώς  να τρέξω. Να τα δώσω όλα; Να πάω αργά στην αρχή και γρήγορα στο τέλος; Να έχω απλά ένα σταθερό ρυθμό; Δεν ήξερα.

Στα μέσα της διαδρομής πάτησα τα κορδόνια μου. Έπεσα. Δεν τα έδεσα. Ξαναέπεσα. Έβγαλα τα παπούτσια. Έτρεξα ξυπόλυτη. Δεν είχα πολλές δυνάμεις πια. Είχα συνέχεια μια αγωνία. Τώρα θα ακούσω…το ΜΠΑΜ… τώρα… τώρα. Μήπως να τρέξω πιο γρήγορα; Μήπως πιο αργά;  Μήπως ακόμα και αν φτάσω στο τέρμα θα μου πει άκυρο, γιατί ο αγώνας χρειάζεται να είναι με παπούτσια; Κουράστηκα .

Κάθισα σαν έμβρυο, στη μέση της κούρσας, που δεν ήξερα φυσικά εάν ήταν μέση, αρχή ή τέλος  και κοιμήθηκα.

Όλοι οι άλλοι είχαν φύγει.

ΠΗΓΗ...http://www.anapnoes.gr

Διαβάστε Περισσότερα

Η Σατραπεία ~ Κ.Π Καβάφης

Η Σατραπεία

Τι συμφορά, ενώ είσαι καμωμένος

για τα ωραία και μεγάλα έργα

η άδικη αυτή σου η τύχη πάντα

ενθάρρυνσι κ’ επιτυχία να σε αρνείται·

να σ’ εμποδίζουν ευτελείς συνήθειες,

και μικροπρέπειες, κι αδιαφορίες.

Και τι φρικτή η μέρα που ενδίδεις,

(η μέρα που αφέθηκες κ’ ενδίδεις),

και φεύγεις οδοιπόρος για τα Σούσα,

και πηαίνεις στον μονάρχην Aρταξέρξη

που ευνοϊκά σε βάζει στην αυλή του,

και σε προσφέρει σατραπείες και τέτοια.

Και συ τα δέχεσαι με απελπισία

αυτά τα πράγματα που δεν τα θέλεις.

Άλλα ζητεί η ψυχή σου, γι’ άλλα κλαίει·

τον έπαινο του Δήμου και των Σοφιστών,

τα δύσκολα και τ’ ανεκτίμητα Εύγε·

την Aγορά, το Θέατρο, και τους Στεφάνους.

Aυτά πού θα σ’ τα δώσει ο Aρταξέρξης,

αυτά πού θα τα βρεις στη σατραπεία·

και τι ζωή χωρίς αυτά θα κάμεις.

Πηγή:http://www.kavafis.gr/

Διαβάστε Περισσότερα

Εκείνες τις φορές που κλείνεις τα μάτια και χαμογελάς.

Τα μάτια μας δεν τα κλείνουμε μόνο όταν κοιμόμαστε, τα κλείνουμε όταν νιώθουμε μερικά από τα πιο έντονα συναισθήματα. Φόβο, χαρά, προσμονή, νοσταλγία. Δυο βλέφαρα χαμηλώνουν και με ένα απλό *γουίνκ μεταφέρεσαι πάλι αλλού. Όταν κλείνεις τα μάτια ταξιδεύεις, σε μακρινές αγκαλιές, σε μέρη που κοντεύουν να φύγουν από το μυαλό σου, σε πρόσωπα που δεν είσαι σίγουρος αν τα παραμορφώνει η μνήμη σου ή ο χρόνος. Έμαθες να συμβαίνουν όλα αυτά και άλλα τόσα με ένα απλό πετάρισμα.

 Παράξενο που τις περισσότερες φορές σου φεύγει μαζί με το πετάρισμα αμυδρά και ένα χαμόγελο.

#όταν ακούς μουσική: η ώρα που περπατάς στο δρόμο, η ώρα που κάνεις το διάλειμμα σου και οι φίλοι σου δεν είναι κοντά για να τα πείτε, η ώρα που είναι πολλοί κοντά αλλά εσύ δε θέλεις να τα πεις με κανέναν, η ώρα που πέφτεις στο κρεβάτι σου και είσαι βυθισμένος στις σκέψεις σου. Εκείνη η ώρα που στη συναυλία παίζει το αγαπημένο σου κομμάτι και εκείνη η ώρα που ένα κομμάτι σου θυμίζει όλα αυτά που θες να ξεχάσεις ή μάλλον για να το θέσω καλύτερα, σου θυμίζει όλα αυτά που σε έφεραν εδώ σήμερα. Κλείνεις τα μάτια και αμέσως πηγαίνεις σε άλλους κόσμους, κλείνεις τα μάτια και αφήνεις τη μουσική να σε παρασύρει, ξεχνάς για μερικά δευτερόλεπτα που βρίσκεσαι και απλώς οι νότες σε παίρνουν μαζί τους. Γιατί μεταξύ μας δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος για να απολαύσεις ένα τραγούδι από το να κλείσεις τα μάτια.

#όταν βρέχει και επιλέγεις να κλείσεις την ομπρέλα: μπορεί η βροχή να σε πέτυχε χωρίς ομπρέλα, μπορεί και να επέλεξες να την κλείσεις. Κλείνεις για λίγο τα μάτια και στέκεσαι με το κεφάλι προς τα πάνω, προς το σκοτεινό ουρανό που εκείνη τη στιγμή προσπαθείς να αποφασίσεις αν σου φέρθηκε καλά ή όχι. Είναι από αυτές τις φορές που θέλεις να βραχεί το μέσα σου, θέλεις να καθαρίσεις, να αδειάσουν όλα εκείνα που σε βασανίζουν. Γι’ αυτό έχεις το βλέμμα στραμμένο προς τα πάνω γιατί περιμένεις μαζί με τη βροχή και τη λύτρωση. Γιατί ξέρεις ότι μετά τη βροχή, έρχεται ο ήλιος. Πάντα.

#όταν σε αγκαλιάζουν: πρόσεξε, μιλάμε για τους ανθρώπους που αγκαλιάζουν το είναι σου, μιλάμε γι αυτές τις αγκαλιές τις μεγάλες που κατεβάζουν τους παλμούς σου. Κλείνεις τα μάτια και αφήνεσαι σε κάτι διαφορετικό, σε μια δύναμη αλλιώτικη, μια δύναμη ανθρώπινη και εξωπραγματική μαζί. Νιώθεις τις καρδιές σας να συγχρονίζονται και νιώθεις δύο χέρια να σε σφίγγουν παίρνοντας από πάνω σου το βάρος της ημέρας, του μήνα ακόμη και του προηγούμενου χρόνου. Τα μάτια σου κλείνουν χωρίς να το σκεφτείς, γιατί εκείνη τη στιγμή απλώς χάνεσαι.
 
#όταν μπαίνεις στο μπάνιο: στιγμή ιερή, ίσως η πιο ιερή και μοναχική στιγμή της ημέρας σου. Κουράστηκες, έτρεξες, αγχώθηκες, σου έμεινε και ένα deadline που δεν ξέρεις που να το χωρέσεις. Μόλις το νερό αρχίζει και τρέχει εσύ κάθεσαι από κάτω του και αρχίζεις και θυμάσαι τα καλοκαίρια που μετά τη θάλασσα έτρεχες στη ντουζιέρα για να μη σε τσούξει το αλάτι. Και μετά πάλι στη θάλασσα. Θυμάσαι όλες εκείνες τις φορές. Μαζί με το αφρόλουτρο φεύγουν από πάνω σου και τα προβλήματα. Αν πάλι είσαι τυχερός και σε περιμένει μια γεμάτη μπανιέρα τότε σίγουρα με το που μπαίνεις μέσα κλείνεις ασυνείδητα τα μάτια και σου έρχεται αυτή η πρώτη γλύκα της πρώτης βουτιάς που καιρό περίμενες. Είναι σαν τη βροχή που πέφτει πάνω σου, λυτρώνει.

#όταν μυρίζεις κάτι όμορφο: όμορφη είναι η μυρωδιά από την πίτα που κάνει η γιαγιά σου, όμορφη είναι η μυρωδιά των ανθρώπων που αγαπάς, όμορφη είναι και εκείνη η κολόνια που ακόμη και τώρα, όταν τη μυρίζεις κάτι μέσα σου αλλάζει. Λένε πως οι άνθρωποι που δεν έχουν μια από τις αισθήσεις τους, νιώθουν σε πολύ πιο έντονο βαθμό όλες τις υπόλοιπες. Κλείνεις για ακόμη μια φορά τα μάτια και οι μυρωδιές σου φέρνουν εικόνες στο μυαλό. Τόσο μαγικές είναι. Έχουν μια γεύση από ελευθερία, δεν μπορείς να τις ορίσεις και δε θυμίζουν σε όλους τα ίδια πράγματα. Αυτή είναι άλλωστε και η αξία τους.

Γράφει η Αναστασία Πολιτόγλου

ΠΗΓΗ....http://www.savoirville.gr/

Διαβάστε Περισσότερα

"Αγέλαστη Άνοιξη" (Αποσπάσματα) - ΤΟΥ ΜΕΝΕΛΑΟΥ ΛΟΥΝΤΕΜΗ

Όλοι είμαστε άνθρωποι. Άνθρωποι που ήρθαμε για να φάμε όχι μόνο το μέλι αλλά και το κεντρί. 

Ένας άνθρωπος που δίνει στο διψασμένο νερό ποτές δεν είναι κακός. 

Μ’ αρέσουν οι άνθρωποι που αποφασίζουν γλήγορα. Σπάζουν εύκολα το κεφάλι τους κι ησυχάζουν. 

Τι τσινιάρικη φοράδα είν’ αυτή η Ελλάδα και δεν μποράνε να την κάνουν ζάφτι; 

Η ευτυχία περπατάει πάντα πάνω στο σκοινί. Και μπορεί να σπάσει και να σε γκρεμίσει. 

Άιντε, ένα χεράκι ακόμη και τη βγάλαμε τη ζωή… Να πάρουν σειρά οι άλλοι. 

Αν είσαι καλός πού ’ναι οι οχτροί σου; 

Ας έβλεπα μια φορά μωρέ έναν καλό άνθρωπο χωρίς οχτρούς. Ας έβλεπα έναν. Μαράζι το ’χω… 

Η φιλία κρατάει μονάχα μια μέρα. Κάθε μέρα πρέπει να της αλλάζεις βρακί. 

Το άπλυτο κορμί το πλένεις. Καθαρίζει. Η βρόμικη ψυχή πώς πλένεται; 

Εάν βυθισθώμεν… ας βυθισθώμεν εις τον ωκεανόν! Ουχί εις την σκάφην! 

Και το κακό πάλι καλύτερο είναι απ’ το τίποτα… 

Καλύτερα μάτια δακρυσμένα παρά μάτια κλειστά. 

Πώς να προφυλαχτείς απ’ τους φοβητσιάρηδες; 

Όλες οι συμφορές στον κόσμο απ’ τα παρακάλια έγιναν. 

Φοβού τον Θεόν αλλά τρέμε τους πιστούς του! 

Κείνος που στ’ αληθινά αγαπά το Λαό δε γίνεται ποτέ αρχηγός του, γίνεται υπηρέτης του. 

Ο καλός και περίεργος Θεός έπλασε -όπως ξέρουμε όλοι- πολλά και -χωρίς να ξέρουμε το “γιατί”- κι ένα σωρό μύγες. Μαύρες, γκρίζες, καφετιές, χρυσές… Μα όλες, ακόμα και οι βρομερότερες, και οι πιο κακομαθημένες, έρχονται, πίνουν το αίμα σου και φεύγουν. Μα οι αλογόμυγες; Αυτές δεν είναι μύγες αγαπητοί μου. Είναι στρείδια. Μάλιστα. Γιατί δεν έρχονται εκεί μόνο για φαγοπότι. Αυτές και κοιμούνται εκεί, και παντρεύονται εκεί και γεννάνε και ξαναγεννάνε… Όλα… “Καλά να πάθεις, σου λένε οι γαϊδάροι. Ωχ… Καλά να πάθεις. Ποιος σου είπε να γίνεις άλογο; Αν γινόσουν γαϊδουράκι να σε καβαλίκευε ο Χριστός θα γλίτωνες τώρα απ’ τις αλογόμυγες. Ούτε μια δε θα σε ζύγωνε. Έχεις ακουστά εσύ να υπάρχουν γαϊδουρόμυγες; Όχι!” 

ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ “ΑΓΕΛΑΣΤΗ ΑΝΟΙΞΗ” Εκδόσεις ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ 

Διαβάστε Περισσότερα

Απ’ το «Θέλω» στο «Μπορώ» ένα «Φοβάμαι» δρόμος

Της Χριστίνας Ζαμπούνη.

Δύσκολη μέρα.

Πάλι βρέθηκες να παλεύεις με κείνον τον εαυτό σου που τόσο θες ν’ αποφύγεις!

Αυτόν τον άθλιο «άτολμο» που παραδίνεται αμαχητί στον δισταγμό,  από φόβο μη χάσει.

Που κατακρεουργεί τα «Θέλω» σου και ψαλιδίζει τα όνειρά σου, αδιαφορώντας  για τις κραυγές τους καθώς κομματιάζονται, μα  ύστερα μοιρολογεί το θάνατό τους και μοιρολατρεί.

Κόντρα στο «μαχητή» εαυτό σου, που σε κάθε αναμέτρηση, όλο και πιο αδύναμος  ηττημένος και λαβωμένος, οπισθοχωρεί.

Μα τι παθαίνει ξαφνικά; Γιατί εγκαταλείπει; Γιατί δε διεκδικεί;  Τροχοπέδη στις επιθυμίες σου αυτός ο δισταγμός, ρε γαμώτο…

Θρονιάστηκε και θριαμβεύει με τις νίκες του!

Πλημμυρίζει τα μέσα σου κι απ’ το νοθευμένο σπέρμα του γεννιούνται  μπάσταρδα  όνειρα και  «Θέλω» με μικρό προσδόκιμο ζωής…

Κι όσο σκέφτεσαι, πόσα έχασες επειδή δίστασες να κάνεις εκείνο το βήμα, επειδή δεν τόλμησες να κυνηγήσεις μέχρι τέλους όσα ήθελες,  πόσο ακριβά πλήρωσες την ανασφάλεια που σε κυριεύει κάθε φορά που θες κάτι πολύ, αλλά δε τολμάς να το διεκδικήσεις… τόσο θυμώνεις !

Ενδόμυχα,  -ίσως-  πιστεύεις ότι δε το δικαιούσαι, ή ότι δε σου αξίζει, ή ότι πέρασε πια ο καιρός για σένα και γι’ αυτό διστάζεις.

Θες ν’ απαλλαγείς, όμως Δε Μπορείς!

Μη γελιέσαι!  Κανείς δε μπορεί να σε απαλλάξει απ’ αυτόν!

Εσύ τον συντηρείς! Μόνο εσύ, Μπορείς να τον νικήσεις.

Όσο τον ταΐζεις με τις ανασφάλειές σου, τόσο πιο αχόρταγο τον κάνεις!  Με τις άτακτες υποχωρήσεις σου, απλώς, τον δυναμώνεις!

Με τις φοβίες σου, τον εμψυχώνεις!

Άσ’ τον να λιμοκτονήσει και θα δεις που θα ξεκουμπιστεί!

Δε βλέπεις πως σε κατάντησε; Δε σ’ αφήνει να κάνεις βήμα…

Κάθε που πας να τον ξεπεράσεις σε εγκλωβίζει  κι αρχίζει τις υποδείξεις.

Όλο μη και μη…

– Μη! θα χάσεις!

– Μη! θα τσακιστείς!

– Μη! θα φας τα μούτρα σου, πάλι!

– Μη, δεν είσαι εσύ για τέτοια! Για τούτα! Για κείνα! Για τ’ άλλα!

Κι ο καιρός περνά…και μεγαλώνετε  Μαζί!

Κι όσο μεγαλώνει τόσο πιο λαίμαργος γίνεται και σε κατατρώει!

Κι είναι τρομακτικά  σπάταλος όταν ξοδεύει τη ψυχή σου…

Όσο βρίσκει να «ξοδεύει»  τόσο πιο άπληστος θα γίνεται!

Όσο τον αφήνεις θα σε γεμίζει Φόβους, θα σε κουμαντάρει και θα σ’ αφεντεύει…

Φοβάσαι μη χάσεις, και ξεχνάς ότι μπορεί και να κερδίσεις!

Ότι μπορεί να τσακιστείς, αλλά μπορεί και όχι!

Λες και τι θα γίνει  κι αν πέσεις και στραπατσάρεις λίγο τα μουτράκια;  Λες και θα ‘ναι η πρώτη φορά…

Όταν σηκωθείς, θα είσαι πιο Δυνατή! Όπως και κάθε φορά!

Μη το γελάς! Λίγο το ‘χεις;

Και στην τελική, «ποιός είναι αυτός»;  που θα σου πει εσένα για το τι είσαι και για το τι δεν είσαι!

Και με ποιο δικαίωμα κάνει  χουβαρνταλίκια  με τη δική σου ψυχή κατασπαταλώντας τις «οικονομίες» της;

Έλα, βρες τα κουράγια και πάρε τη ρεβάνς!

Καλύτερα να μετανιώσεις για όσα έκανες, παρά για όσα  ΔΕΝ έκανες!

Νίκησέ τον! Διώξε τον, για να  κερδίσεις όσα σου Αξίζουν.

Επιτέλους, , πίστεψε στο «μαχητή εαυτό σου»…

Δεν είναι  καιροί για ηττοπάθειες και λιποψυχίες!

Μην νεκροφιλάς τα «θέλω» σου! Τόλμησε  κι ανάστησέ τα!

Σώσε τα όνειρά σου, πριν «άπιαστα» χαθούν!

Κι αν χάσεις,  με γεια σου, με χαρά σου!

Κι αν πονέσεις, δε πειράζει! Ξέρεις να μπαλώνεις τη ψυχούλα σου εσύ!

Κι αν πέσεις, μπορείς να σηκωθείς… ξανά… και ξανά…

Δική σου η ζωή! Δικά σου και τα στραπάτσα της!

Απαλλάξου απ’ το τέρας της ατολμίας και κάνε στον εαυτό σου μικρά και Μεγάλα χατίρια!

Δώσ’ του πίσω  αυθεντικά τα «Θέλω» του!

Χάρισέ του ξανά, αψαλίδιστα τα όνειρά του!

Αγάπησέ τον! Ελευθέρωσέ τον!

Αν όχι εσύ; Τότε ποιός;;

Αν όχι τώρα;; Τότε, πότε;;

Απ’ το «Θέλω» στο «Μπορώ» ένα «Φοβάμαι» δρόμος …

Σήκω και Πολέμα! Μπορείς να νικήσεις! Μπορείς!

ΠΗΓΗ...http://www.anapnoes.gr

Διαβάστε Περισσότερα

Μια γυναίκα, του Τάσου Λειβαδίτη

Ένα πλατύ, δροσερό χαμόγελο έτρεχε πάνω στο γυμνό κορμί σου

Σαν ένα κλωνάρι πασχαλιάς, πρωί, την άνοιξη

Έσταζες όλη από ηδονή, οι ερωτικές κραυγές μας

Τινάζονταν μέσα στον ουρανό σα μεγάλα γιοφύρια

Απ’ όπου θα περνούσαν οι αιώνες- ά, για να γεννηθείς εσύ

Κι εγώ για να σε συναντήσω

Γι αυτό έγινε ο κόσμος.

Κι η αγάπη μας ήταν η απέραντη σκάλα που ανέβαινα

Πάνω απ΄το χρόνο και το Θεό και την αιωνιότητα

Ως τ’ ασύγκριτα, θνητά σου χείλη.

«Σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ» έλεγα.

Εσύ έβαζες βιαστικά το φόρεμά σου:

«Έχει ψύχρα απόψε».

Τα μάτια σου καρφώνονταν αδιάκοπα πάνω στην πόρτα

Με κείνο το ακαθόριστο βλέμμα

Που έχουν οι αιχμάλωτοι και τα κλειδωμένα παιδιά.

Κι έκλαιγα και σε φιλούσα παράφορα

Και σ’ αγκάλιαζα με απεγνωσμένα χέρια

Μα ήταν σα να ‘ξυνα με τα νύχια μου

Το αδιάφορο χώμα ενός τάφου

Που είχαν θάψει κι όλας ολόκληρη τη ζωή μου.

Τώρα βαδίζω άσκοπα στους δρόμους, κοιτάζω τις βιτρίνες

Προσπαθώ να συλλαβίσω ανάποδα τις επιγραφές των μαγαζιών

Αγοράζω κάστανα, και βρίζομαι με τους αστυφύλακες της τροχαίας

Που μου παρατηρούν αδιάκοπα πως σταματώ την κυκλοφορία.

Και κάθε τόσο: έφυγε, σκέφτομαι. Μα να που μπορώ και ζω!

Όπως μεγαλώνουν για λίγο ακόμα τα γένεια και τα νύχια

Των νεκρών.

Πέρασαν μήνες. Κι είναι στιγμές που ξεχνάω

Ακόμα και το πρόσωπό της

Πασχίζω να θυμηθώ- τίποτα.

Μονάχα αυτό το βάρος στην καρδιά

Που είναι κάτι περισσότερο

Κι απ’ την ανάμνησή της.

Που είναι αυτή ολόκληρη μέσα μου.

Αν βρουν έναν άνθρωπο νεκρό έξω απ’ την πόρτα σου

Εσύ θα ξέρεις

Πως πέθανε σφαγμένος απ’ τα μαχαίρια των φιλιών

Που ονειρευότανε για σένα.

Τάσος Λειβαδίτης

Διαβάστε Περισσότερα

Τί χρώμα έχει ο έρωτας; - Αλκυόνη Παπαδάκη

– Τι χρώμα έχει η λύπη;

Ρώτησε το αστέρι την κερασιά και παραπάτησε στο ξέφτι κάποιου σύννεφου που περνούσε βιαστικά. Δεν άκουσες; Σε ρώτησα, τί χρώμα έχει η λύπη;

– Έχει το χρώμα που παίρνει η θάλασσα την ώρα που γέρνει ο ήλιος στη αγκαλιά της. Ένα βαθύ άγριο μπλε.

– Τί χρώμα έχουν τα όνειρα;

– Τα όνειρα; Τα όνειρα έχουν το χρώμα του δειλινού.

– Τί χρώμα έχει η χαρά;

– Το χρώμα του μεσημεριού αστεράκι μου.

– Και η μοναξιά;

– Η μοναξιά έχει χρώμα μενεξελί.

– Τι όμορφα που είναι τα χρώματα! Θα σου χαρίσω ένα ουράνιο τόξο, να το ρίχνεις επάνω σου όταν κρυώνεις.

– Το αστέρι έκλεισε τα μάτια του και ακούμπησε στο φράκτη. Έμεινε κάμποσο εκεί και ξεκουράστηκε.

– Και η αγάπη;

Ξέχασα να σε ρωτήσω, τί χρώμα έχει η αγάπη;

– Το χρώμα που έχουν τα μάτια του Θεού, απάντησε το δέντρο.

– Τί χρώμα έχει ο έρωτας;

– Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού, όταν είναι πανσέληνος.

– Έτσι ε; Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού, είπε τo αστέρι.

Κοίταξε μακριά στο κενό. Και δάκρυσε …

Αλκυόνη Παπαδάκη, “Το χρώμα του φεγγαριού”

Διαβάστε Περισσότερα

Το παραμύθι είναι η αληθινή ζωή

Το παραμύθι είναι ανάγκη. Όχι μονάχα παιδική.

Είναι ο τόπος όπου διευρύνεται η πραγματικότητα. Δεν είναι ρεαλισμός αλλά ούτε και ψέμα. Είναι η προέκταση των γεγονότων. Είναι τα γεγονότα που δεν γίνονται αντιληπτά, στη ροή τους. Ίσως είναι η ουσιαστική εκδοχή της πραγματικότητας.

Οι παραμυθάδες δεν είναι οι μακρινοί μας άνθρωποι αλλά οι πιο κοντινοί. Φυσικά, όπως σε όλα τα πράγματα που αφορούν την επικοινωνία, υπάρχουν δύο σ’ αυτή τη σχέση, αυτός που μεταδίδει κι αυτός που εισπράττει. Και το δύο δεν είναι περιοριστικό. Ο προικισμένος που εκπέμπει μπορεί να είναι ένας, αλλά συμπυκνώνει πολλούς.

Γιατί τα παραμύθια είναι οι προσπάθειες πολλών ανθρώπων. Ιδιαίτερα στις δικές μας περιπτώσεις. Κι εκείνος που αφηγείται κάνει παραμύθι κάθε επιθυμία και συμβολή των πολλών αυτών ανθρώπων. Βρίσκεται στις παρέες, τις ταβέρνες, τις δουλειές, τις συνεδριάσεις, τις πορείες, σε όλα όσα συγκροτούν τη σύγχρονη ζωή μας, και παίρνει μέρος, αλλά ταυτόχρονα συλλέγει και αναπλάθει.

Και ξαναπροσφέρει σ’ εκείνους από τους οποίους παίρνει τη δική τους ζωή, κατ’ αρχάς. Αλλά σε συμπύκνωση και ουσία και τις ζωές των άλλων. Όχι όπως τις υποβαθμίζει η καθημερινότητα αλλά όπως είναι στ’ αλήθεια, όπως τις πλάθει ο χρόνος, μεγάλες ή μικρές ανάλογα, αλλά με την αίσθηση του μεγαλείου και της αναγκαιότητάς τους.

Δεν λέει, συνήθως, θυμάσαι το τάδε ή το δείνα περιστατικό, ως νοσταλγία. Αποφεύγει αυτού του είδους τους ρεαλισμούς. Δεν αφηγείται καν το περιστατικό όπως ακριβώς συνέβη. Λέει μονάχα πως προέβλεψε ο Γιώργος, ας πούμε, τα επερχόμενα στη διάρκεια μιας παρτίδας πρέφας. Μπορεί κανείς άλλος να μη δώσει σημασία στις λέξεις. Ή να μην δώσει σημασία σε μια κουβέντα που αφορά την παρτίδα. Τόσα πολλά λέγονται στη διάρκεια μιας παρτίδας!

Αλλά εκείνος την κάνει ιστορία. Γιατί είναι η αποστολή και ο ρόλος του. Συλλέκτης λέξεων και εικόνων και καταγραφέας της ουσιαστικής πραγματικότητας.
Αυτό είναι το παραμύθι.

Η άλλη πλευρά είναι αυτοί που ακούνε. Καθένας ακούει με τον τρόπο που ξέρει. Είναι κι αυτό ένα ταλέντο. Ακούει ένας και λέει, τι παραμύθια μας πουλάει αυτός, κι ένας άλλος λέει, να κάποιος που δεν έχει επαφή με την πραγματικότητα. Κι ακούει κι ο τρίτος που νιώθει πως έχει ακούσει την πραγματική πραγματικότητα. Δεν ακούει ψέματα αλλά τη βαθύτερη αλήθεια. Κι αυτό τον κάνει ικανό να τη ζήσει και να παλέψει γι’ αυτήν.

Ευγνωμονώντας τους παραμυθάδες που ευτύχησα να συναντήσω στη ζωή μου –κι αν δεν ήταν πολλοί ήταν ωστόσο σπουδαίοι– ξέρω τώρα πως καμιά δυσκολία δεν θα είχε ξεπεραστεί όσο ξεπεράστηκε χωρίς αυτούς. Αλλά, πολύ περισσότερο, όλο το σχέδιο για έναν άλλο κόσμο δεν θα είχε ευδοκιμήσει.

Κι αν τα λέω όλα αυτά δεν είναι για να ανακαλέσω μνήμες, όσο για να ξαναπώ, μήπως κι ακουστώ, πως δεν πρέπει να πετροβολήσουμε το παραμύθι. Τη μεγάλη σύλληψη του κόσμου, με όλα τα δύσκολα, μερικές φορές αποκρουστικά αλλά εντέλει συναρπαστικά, μικρά.

Από τον Θανάση Σκαμνάκη

Πηγή: alfavita.gr

Διαβάστε Περισσότερα

Μια θέση ''ανάμεσα''

Mια αλληγορία για αυτιά που έπαψαν να ακούν

Σαν κτύπησα την πόρτα δεν ακούστηκε μήτε μινύρισμα μήτε θρόισμα μόνο ο ήχος της σιωπής.

Μιας σιωπής που δεν με άφησε ασυγκίνητη γιατί τα λόγια της σιωπής είναι πολλές φορές πιο ηχηρά από κάθε λόγο που αφήνεται να ηχεί στα αυτιά μας. Αυτή την αποκωδικοποιημένη σιωπή προσπάθησα να διυθήσω προσπαθώντας να πάρω την ευθύνη που μου αναλογεί. Ποια είναι η ευθύνη που μου αναλογεί; Ποια είναι η ευθύνη μου απέναντι στον εαυτό μου, απέναντι στη ζωή;

Η ευθύνη μου λογαριάζεται ανάμεσα σε αυτό που πιστεύει η ψυχή μου, τα ήθη, οι αξίες, τα πιστεύω μου, η συνείδηση μου η ίδια. Και με την ζωή; τι γίνεται με την ευθύνη μου απέναντι της;

Η ζωή μου ζητάει να χωρέσω ανάμεσα. Να προσαρμοστώ για να επιβιώσω. ´Αραγε χωράω ανάμεσα;

Χωράω ανάμεσα σε ανθρώπους που δεν με βλέπουν... Σε ανθρώπους που δεν μπορούν να διακρίνουν τις ικανότητες των δυνατοτήτων μου. Μπορεί να χωρέσει άνθρωπος ανάμεσα στο πουθενά που ενυπάρχει στο αδιάφορο κοίταγμα τους.. Σε αυτή την θωριά του ναρκισσιστικού επιστημονοφανούς βλέμματος που σε κοιτάει δίχως να λογαριάζει πόσο πολύ πληγώνει τις λεπτές χορδές της ψυχής σου...

Κι ας έλεγε ο Καζαντζάκης: <Ο νους βολεύεται, έχει υπομονή, του αρέσει να παίζει· μα η καρδιά αγριεύει, δεν καταδέχεται αυτή να παίξει, πλαντάει και χιμάει να ξεσκίσει το δίχτυ της ανάγκης. Ρωτώ, ξαναρωτώ χτυπώντας το χάος: Ποιος μας φυτεύει στη γης ετούτη χωρίς να μας ζητήσει την άδεια; Ποιος μας ξεριζώνει από τη γης ετούτη χωρίς να μας ζητήσει την άδεια;>

Ποιος μας ξεριζώνει από αυτή τη γη χωρίς να μας ζητήσει την άδεια; Ποιος έχει τούτο το δικαίωμα; Δεν έχει τούτο το δικαίωμα αλλά τον αφήνουν να παίρνει αυτό το δικαίωμα καθότι η δύναμη του έχει θεριέψει μέσα από το υγρό σάλιο του και τον ξένο ιδρώτα.

Δεν μπορει να ακούσει καθαρά την ηχώ της συνείδησης ο γυμνοσάλιαγκας, δεν μπορεί πια να ψηλαφίσει την ανθρωπινότητα, δεν μπορεί μήτε να ακούσει, μήτε να καταλάβει. Όλα γίναν ένα θολό σκούρο τοπίο που φωτίζεται μονάχα εκεί που ελλοχεύει το συμφέρον, η ύλη, η εξουσία, το χρήμα!

Βρήκε απάντηση σε αυτό ο Ελύτης: <Μέσα στη θλίψη της απέραντης μετριότητας, που μας πνίγει από παντού, παρηγοριέμαι ότι κάπου, σε κάποιο καμαράκι, κάποιοι πεισματάρηδες αγωνίζονται να εξουδετερώσουν τη φθορά>.

Κάποιοι μάχονται να εξουδετερώσουν την δύναμη που δόθηκε σε αυτούς τους λίγους. Αυτοί οι κάποιοι, αυτοί οι λίγοι έναντι στους αδιάφορους, έναντι σε αυτούς που βλέπουν μονάχα από την χαραμάδα τη ζωή νομίζοντας έτσι πως μπορούν να ζήσουν κλέβοντας λίγο από το φως της.

Αυτοί οι αδιάφοροι δέκτηκαν την μοίρα που τους έπεισαν ότι έχουν. Κοιτάνε από την χαραμάδα και κάποτε κραυγάζουν υπέρ των γυμνοσάλιαγκων και άλλοτε υπέρ των μαχητών. Όποτε τους βολεύει και όπου βολεύονται.

Προσπαθώ να χωρέσω ανάμεσα..Ανάμεσα σε ανθρώπους διαφορετικούς από εμένα, ανάμεσα σε συνήθειες αλλιώτικες από τις δικές μου, ανάμεσα σε λόγια, ανάμεσα σε παραλογισμούς. Μια χαραμάδα θα είναι αρκετή. Καθότι: Ξέρετε τα σπίτια πεισματώνουν εύκολα, σαν τα γυμνώσεις, όπως υποστήριζε ο Σεφέρης.

Γράφει η Δρ. Αριστονίκη Θεοδοσίου-Τρυφωνίδου

ΠΗΓΗ...  http://www.thessalonikiartsandculture.gr

Διαβάστε Περισσότερα

Βολικέ μου φόβε

«Βολικέ φόβε, φοβάμαι μη σε χάσω».

Στον συστήνουν οι γονείς σου κατά το πρώτο διάστημα της ζωής σου, τη ρυθμιστική περίοδο της γνωριμίας σου με τον πλανήτη, ενώ καθώς μεγαλώνεις, μαθαίνεις να ζεις μαζί του.

Φοβάσαι το σκοτάδι, το πολύ φως, το ύψος, το κενό, το αεροπλάνο, τα κενά στο αεροπλάνο. Την ταχύτητα, φοβάσαι το άγνωστο, φοβάσαι αυτό που γνωρίζεις πολύ καλά, φοβάσαι. Γοητευτικέ μου φόβε, περπατάς δίπλα μου. Πολλές φορές προπορεύεσαι και προηγείσαι.

Αν θα μπω στο μετρό, αν θα κατέβω στο υπόγειο πάρκινγκ, αν θα καθίσω στον διάδρομο του θεάτρου ή θα φύγω από την παράσταση. Γοητευτικέ μου φόβε, έμαθα να σου μοιάζω, να σε νοιάζομαι. Έγινες η ζωή μου, όρισες τα μικρά και τα μεγάλα: από μια βόλτα με σκάφος μέχρι το ταξίδι με το αεροπλάνο.

Βολικέ μου φόβε, είσαι ο λόγος που ζω, είσαι ο δίδυμος αδερφός του εγωισμού. Εγωισμός ή φόβος; Βρίσκεσαι δίπλα στην πιο όμορφη παραλία του Ιονίου, αλλά δεν θα μπεις στο βαρκάκι για να πας. Δεν θα πάει η παρέα, δεν σε νοιάζει. «Δεν φοβάμαι ακριβώς, φοβάμαι μήπως φοβηθώ».

Με την επιλογή σου ορίζεις τις επιλογές των ανθρώπων γύρω σου. Ο φόβος σου γίνεται ιστός που στολίζει τις σχέσεις σας. Όλα περνούν από το φίλτρο του, είναι η δικαιολογία που όλοι αναγνωρίζουν και που εσύ προτάσσεις πρώτη.

Βολικέ φόβε, φοβάμαι μη σε χάσω. Σε αγαπώ τόσο. Εσύ; Θα είσαι μαζί μου για πάντα; Θα μου δικαιολογείς τα λάθη; Θα με κρατήσεις στον αμνιακό σου σάκο; Έρχονται στιγμές που ο εγωισμός θα κάνει πίσω. Ο φόβος θα κάνει πίσω. Σε μια κρίση που σε ξεπερνά, σε μια απώλεια. Σε οτιδήποτε δεν περιστρέφεται γύρω από σένα.

Μια αναγκαστική διαδρομή ως συνεπιβάτης σε ασθενοφόρο στην Ντόχα, μισή μέρα σ' ένα νοσοκομείο που άνδρες και γυναίκες δεν συναντιούνται. Εσύ έχεις την ευθύνη της γυναίκας που αναζητάς και δεν βρίσκεις. Κοιτάζεις γύρω σου κι ο φόβος δεν υπάρχει. Δεν σε παράτησε, κρύφτηκε για λίγο. Φοβάται πιο πολύ από σένα. Τέσσερις μήνες κουβαλούσα μια κήλη στον δίσκο ανάμεσα στους σπονδύλους Ο4 και Ο5.

Στις πιο όμορφες επαγγελματικές μου στιγμές, σε ταξίδι στο εξωτερικό, σε φιλικές βραδιές. Πόνος πολύς, δεν λέω,αλλά και κύριος λόγος για να ορίζω τη ζωή των άλλων: πού θα κάτσω, πώς θα πάω, πώς θα με ρωτήσουν όλοι. Φόβε, που ξέρεις ότι είσαι ο φόβος του χειρουργείου, έγινες κήλη που κατσικώθηκες στο νεύρο μου και μου απαγορεύεις το περπάτημα.

Σε προτιμώ, προτιμώ να σ' έχω, αποτελείς μια δικαιολογία. Είσαι η δικαιολογία μου για ό,τι δεν κάνω. Αγαπημένε φόβε, να σε συστήσω με έναν επιστήμονα. Που χωρίς δεύτερη κουβέντα θα σε διώξει: το χειρουργείο θα γίνει, είναι απλό, θα διαρκέσει 4,5 ώρες.

Η κήλη που θα αφαιρούσε, είχε ήδη σπάσει και κομμάτια της θα καθίσουν σε άλλα νεύρα. Το χειρουργείο ολοκληρώθηκε, κολλήθηκες, ξύπνησες, όλα πήγαν καλά. Η ενηλικίωση έρχεται όταν το επιλέξεις.

Όταν αισθανθείς ότι ο φόβος δεν σε κάνει ξεχωριστό, σε διατηρεί παιδί. Ένα ναρκισσιστικό, ανώριμο και κακομαθημένο παιδί. Φόβε, να σου συστήσω τον βράχο. Με λέει ήρωα αλλά δεν ξέρει ότι είναι η δική μου ηρωίδα. Πάντα.

Από τον Δημήτρη Παπαδόπουλο

Πηγή: doctv.gr

Διαβάστε Περισσότερα

Έκτακτο Δελτίο Επιδείνωσης Καιρού που ισχύει από Παρασκευή 6 Μαρτίου 2020 έως και τη Δευτέρα 9 Μαρτίου 2020.

Ανακοίνωση από την Αυτοτελή Διεύθυνση Πολιτικής Προστασίας της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας

για έκτακτο δελτίο επιδείνωσης καιρού

          Από την Αυτοτελή Διεύθυνση Πολιτικής Προστασίας της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας ανακοινώνεται ότι έχει εκδοθεί Έκτακτο Δελτίο Επιδείνωσης Καιρού της ΕΜΥ/ΕΜΚ (α.α. 05/06-03-2020), που ισχύει από σήμερα Παρασκευή 6 Μαρτίου 2020 έως και τη Δευτέρα 9 Μαρτίου 2020.

Η Αυτοτελής Διεύθυνση Πολιτικής Προστασίας της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας έχει θέσει τους φορείς που εμπλέκονται σε έργα και δράσεις για την αντιμετώπιση κινδύνων από επικίνδυνα καιρικά φαινόμενα σε κατάσταση ετοιμότητας- επιφυλακής βάσει του σχεδιασμού τους, προκειμένου να αντιμετωπιστούν πιθανά προβλήματα που θα δημιουργηθούν από την εκδήλωση των έντονων φαινομένων (πυρκαγιές, πλημμύρες κλπ).

          Σύμφωνα με το παραπάνω έκτακτο δελτίο επιδείνωσης καιρού προβλέπονται τα εξής:

Μεταβολή του καιρού προβλέπεται από σήμερα Παρασκευή (06-03-2020) και από τα βορειοδυτικά, με κύρια χαρακτηριστικά τις ισχυρές βροχές και καταιγίδες, οι οποίες είναι πιθανό να συνοδεύονται από χαλαζοπτώσεις και θυελλώδεις νότιους ανέμους κυρίως πάνω από τις θαλάσσιες περιοχές.

Ισχυρές βροχές και καταιγίδες προβλέπονται, πιο αναλυτικά:

1. ΣΗΜΕΡΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ (06-03-2020)

Από το βράδυ στο βόρειο Ιόνιο, στην Ήπειρο και πιθανώς στη δυτική Στερεά.

2. ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟ (07-03-2020)

α) Στο βόρειο Ιόνιο, στην Ήπειρο και στη δυτική Στερεά.

β) Στη δυτική Μακεδονία από το μεσημέρι έως αργά το βράδυ και στην κεντρική Μακεδονία πιθανώς από το βράδυ.

3. ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ (08-03-2020)

α) Στην κεντρική Μακεδονία κατά περιόδους.

β) Από το μεσημέρι στην ανατολική Μακεδονία, τη Θράκη και βαθμιαία, από το απόγευμα στα νησιά του κεντρικού και βορείου Αιγαίου.

4. ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ (09-03-2020)

α) Στην κεντρική Μακεδονία έως και τις πρωινές ώρες.

β) Στην ανατολική Μακεδονία, στη Θράκη, στα νησιά του βορείου και ανατολικού Αιγαίου

και, έως το μεσημέρι στις Σποράδες.

γ) Στις Κυκλάδες και την Κρήτη από τις πρωινές ώρες έως το απόγευμα.

δ) Στα Δωδεκάνησα βαθμιαία από το μεσημέρι.

Αργά το βράδυ της Δευτέρας (09-03-2009) τα φαινόμενα θα περιοριστούν στα Δωδεκάνησα και βαθμιαία θα εξασθενήσουν.

Περισσότερες λεπτομέρειες στα καθημερινά τακτικά δελτία καιρού και την ιστοσελίδα της ΕΜΥ (www.emy.gr).

Παρακαλούνται οι πολίτες όπως λάβουν υπόψη τους το Έκτακτο Δελτίο Επιδείνωσης Καιρού για τον ασφαλή σχεδιασμό των μετακινήσεων και των δραστηριοτήτων τους. Παράλληλα, η Αυτοτελής Διεύθυνση Πολιτικής Προστασίας της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας συνιστά στους πολίτες να είναι ιδιαίτερα προσεκτικοί, μεριμνώντας για τη λήψη μέτρων αυτοπροστασίας από κινδύνους που προέρχονται από την εκδήλωση των έντονων καιρικών φαινομένων.

Ειδικότερα καλούνται οι πολίτες:

ΧΙΟΝΟΠΤΩΣΗ-ΠΑΓΕΤΟΣ

Εάν βρίσκονται σε εξωτερικό χώρο:

·      Να οδηγηθούν σε ασφαλές μέρος.

·      Να μην εκτίθενται στη χιονοθύελλα. Αν χρειαστεί να βρεθούν σε εξωτερικό χώρο να ντυθούν κατάλληλα, και να προτιμήσουν πολλά στρώματα από ελαφριά και ζεστά ρούχα παρά ένα βαρύ ρούχο. Να φροντίσουν το εξωτερικό ρούχο να είναι αδιάβροχο. Να φορούν ζεστές και αδιάβροχες μπότες.

·      Σε περιοχές, όπου προβλέπονται χιονοπτώσεις, απαιτείται ιδιαίτερη προσοχή κατά τις μετακινήσεις.

·      Όταν είναι απαραίτητο να μετακινηθούν με αυτοκίνητο, να χρησιμοποιούν αντιολισθητικές αλυσίδες. Να ταξιδεύουν κατά προτίμηση κατά τη διάρκεια της ημέρας. Να προτιμούν τους κεντρικούς δρόμους και να ενημερώνουν τους οικείους τους για τη διαδρομή που θα κάνετε.

Εάν μετακινούνται στην πόλη, να χρησιμοποιούν τα μέσα μαζικής μεταφοράς.

Εάν βρίσκονται στο αυτοκίνητο:

·      Να αλλάξουν πορεία αν υπάρχει έντονη χιονόπτωση και βρίσκονται σε δύσβατο δρόμο.

·      Να αποφύγουν να οδηγούν σε δύσβατες ορεινές περιοχές.

·      Να διατηρούν απόσταση ασφαλείας από τα προπορευόμενα οχήματα.

·      Να παραμείνουν στο αυτοκίνητο αν αυτό ακινητοποιηθεί. Να τοποθετήσουν στην κεραία του ραδιοφώνου ένα ύφασμα με έντονο χρώμα για να τους εντοπίσουν οι διασωστικές ομάδες. Να ανάβουν τη μηχανή για 10 λεπτά ανά ώρα και να διατηρούν την εξάτμιση του οχήματος καθαρή από το χιόνι.

ΓΕΝΙΚΕΣ ΟΔΗΓΙΕΣ

·      Να διατηρούν το σπίτι τους ζεστό και να παραμείνουν μέσα, όσο αυτό είναι δυνατό.

·      Να μην αφήνουν τα παιδιά να βγουν έξω με την κακοκαιρία.

·      Να φορούν κατάλληλα ρούχα και παπούτσια.

·      Να ελέγχουν το δίκτυο ύδρευσης του σπιτιού τους και τον ηλιακό θερμοσίφωνα (σωλήνες-υαλοπίνακα).

ΚΑΤΑΙΓΙΔΕΣ- ΒΡΟΧΕΣ

·      Να βεβαιωθούν ότι οι υδρορροές και τα φρεάτια έξω από το σπίτι τους δεν είναι φραγμένα και λειτουργούν κανονικά.

·      Να ασφαλίσουν αντικείμενα τα οποία μπορεί να παρασυρθούν από τον άνεμο ή τη ραγδαία βροχόπτωση και ενδέχεται να προκαλέσουν τραυματισμούς ή ζημιές.

·      Να ακολουθούν πιστά τις οδηγίες των κατά τόπους αρμοδίων φορέων, όπως Τροχαία κλπ.

·      Να αποφεύγουν τις εργασίες υπαίθρου και δραστηριότητες σε θαλάσσιες και παράκτιες περιοχές κατά τη διάρκεια εκδήλωσης των επικίνδυνων καιρικών φαινομένων.

·      Να μεταβάλλουν το πρόγραμμα των μετακινήσεών τους ώστε να αποφεύγουν την αιχμή των καιρικών φαινομένων.

·      Αν πρόκειται να μετακινηθούν, να ενημερωθούν για τον καιρό και την κατάσταση του οδικού δικτύου.

ΘΥΕΛΛΩΔΕΙΣ ΑΝΕΜΟΙ

·      Να ασφαλίσουν αντικείμενα τα οποία αν παρασυρθούν από τον άνεμο ενδέχεται να προκαλέσουν καταστροφές ή τραυματισμούς.

·      Να στερεώσουν τις διαφημιστικές πινακίδες που τυχόν έχετε αναρτήσει. Ασφαλίστε τις πόρτες και τα παράθυρα.

·      Να αποφύγουν δραστηριότητες σε θαλάσσιες και παράκτιες περιοχές.

·      Να αποφύγουν τη διέλευση κάτω από μεγάλα δέντρα, κάτω από αναρτημένες πινακίδες και από περιοχές, όπου ελαφρά αντικείμενα (γλάστρες, σπασμένα τζάμια κ.λπ.) μπορεί να αποκολληθούν και να πέσουν στο έδαφος.

Διαβάστε Περισσότερα