Υπάρχουν κάποιες αγάπες που δεν πηγαίνουν στον παράδεισο. Είναι οι ίδιες ο παράδεισος.
Σχέσεις που δεν ζήτησαν ποτέ τίποτα και τα πήραν όλα.
Σχέσεις που δεν ήθελαν τίποτα για τον εαυτό τους, αλλά τα έδωσαν όλα.
Ο χρόνος δεν χαρίζεται σε κανέναν όμως, αυτές οι αγάπες ξεπερνούν την έννοια του χρόνου.
Γίνονται αιώνια χυμώδη στιγμιότυπα, έντονες σχεδόν θρυλικές συναντήσεις του έρωτα.
Ιστορίες που μπορεί και να ξεπήδησαν από τα λογοτεχνικά μονοπάτια ή να υπήρξαν οι ίδιες αιτία για τη συγγραφή δυνατών στιγμών, ύμνοι στην πένα ανθρώπων που ευλογημένοι από το Θεό μπόρεσαν να ζήσουν αγάπες χωρίς δεύτερες σκέψεις, χωρίς εγωισμούς.
Έχουν υπάρξει εκπληκτικής διαύγειας ενσταντανέ, φτιαγμένα από τα πιο ζωηρά και παθιασμένα χρώματα.
Βλέμματα που όσα χρόνια κι αν περάσουν, όποτε συναντιούνται θα κοιτάζονται με την ίδια αγάπη.
Εραστές που έχουν κρατήσει ένα κομμάτι της καρδιάς τους ως φόρο τιμής για την πρώτη ή τη μεγαλύτερη αγάπη.
Την έχουν τοποθετήσει στο τμήμα του μυαλού, με τα ιερά και πολυαγαπημένα.
Όχι γιατί με το πέρασμα του χρόνου έμειναν μόνο οι καλές στιγμές και ξεχάστηκαν οι άσχημες.
Όχι γιατί το μυαλό τείνει να ωραιοποιεί περασμένα μεγαλεία.
Αυτές οι αγάπες έχουν υπάρξει μεγαλείο και έχουν αναδείξει ο ένας το μεγαλείο του άλλου.
Ζευγάρια που έχουν βγάλει στην επιφάνεια τα καλύτερα κομμάτια τους αβίαστα, απλά, λιτά και απέριττα.
Χωρίς βαρυσήμαντες δηλώσεις πόθου, χωρίς βαρύγδουπες εκδηλώσεις αγάπης, χωρίς υποσχέσεις που δεν θα πραγματοποιηθούν ποτέ.
Τα λόγια σε αυτές τις αγάπες είναι περιττά.
Μιλούν η σιωπή, τα βλέμματα, η τρυφερότητα που ο χρόνος δεν μπόρεσε να αποξενώσει.
Ακόμη κι όταν η ερωτική επιθυμία έχει φύγει, συνεχίζουν να αγαπούν όλα όσα ζήσανε μαζί.
Δεν αποποιούνται δευτερόλεπτο. Έχουν πάντα μια αγκαλιά μόνο για την αγάπη εκείνη. Δεν την αρνούνται.
Δεν εύχονται να μην την είχαν ζήσει.
Έχουν ξεπεράσει τα προσωπικά Εγώ κι έχουν νιώσει την κάθε στιγμή στο έπακρο, ακόμη κι αυτή του χωρισμού ή αποχωρισμού.
Πόσο τυχερός μπορεί να είσαι για να έχεις ζήσει μια τέτοια αγάπη;
Δεν είναι εύκολο, το ξέρω. Πρέπει να βρεθούν δυο άνθρωποι στο κατάλληλο μέρος, την κατάλληλη στιγμή.
Κυριότερα όμως πρέπει να νιώσουν τη στιγμή. Να μην την αφήσουν να περάσει. Να μη δειλιάσουν.
Να μη βάλουν μπροστά την λογική. Να ακούσουν το συναίσθημα. Να μην αναλώνονται στα πώς και τα γιατί.
Να ορμήσουν, κι όπου βγάλει.
Να ξεγυμνωθούν μπροστά στον έρωτα, ναι μεν με φόβο για το άγνωστο, αλλά επίσης με πάθος.
Να μην αναλογιστούν το μετά. Να ζήσουν το τώρα. Αυτό ξέρει καλύτερα.
Πόσοι τολμούν τελικά;
Πόσοι αφήνουν την προστατευμένη περιοχή τους για να ξεχυθούν στο άγνωστο κι όπου βγάλει;
Γιατί, δεν μπορείς να ξέρεις όταν αρχίζεις μια σχέση αν θα είναι καλή ή κακή.
Συνήθως η αποτίμηση γίνεται όταν περάσουν τα χρόνια ή όταν έχει τελειώσει.
Αλλά δεν μπορεί να είσαι τόσο ανόητος ώστε να μην καταλαβαίνεις πως ό,τι αρχίζει με πάθος χωρίς άλλες προσδοκίες, είναι συνήθως αυτό που τα δίνει όλα.
Όταν τα βλέμματα συναντιούνται, κλειδώνουν. Δεν στρέφει κανείς το κεφάλι.
Δεν ψάχνει κανείς εξόδους διαφυγής. Δεν τρέχεις κανείς προς άλλη κατεύθυνση.
Εκεί, μαζί, να ζήσουν κι όπου βγάλει.
Έτσι γεννιούνται οι μεγάλες αγάπες. Αυτές που αντέχουν στο χρόνο. Που δεν χάνονται στο χρόνο.
Αυτές που όσα χρόνια κι αν περάσουν παραμένουν μεγάλες.
Προσωπικοί παράδεισοι του καθενός που μένουν χαραγμένοι στη μνήμη, που ταξιδεύουν το νου, που κρατούν την καρδιά πάντα ζεστή.
Άνθρωποι που έχουν αγαπηθεί απόλυτα, δόθηκαν ολοκληρωτικά, παθιάστηκαν σαρκικά.
Άνθρωποι που έβαλαν το συναίσθημα πάνω από τη λογική, τον πόθο πάνω από τις προσωπικές ανάγκες, και αγαπήθηκαν αιώνια.
Δεν πιστεύεις πως υπάρχουν τέτοιες αγάπες;
Είναι μέχρι να αγαπήσεις για πάντα.
Τότε ξέρεις πως θα ζεις για πάντα γιατί ότι κι αν γίνει,θα είσαι στην καρδιά κάποιου, πάντα.
Γράφει η Ιωάννα Γκανέτσα
