Το σημερινό πρόγραμμα για τα 6α Λυκοστομίτικα αναβάλλεται λόγω καιρού. Το ίδιο ακριβώς πρόγραμμα θα πραγματοποιηθεί την Δευτέρα 9 Ιουλίου.
Η αυριανή εκδήλωση θα γίνει κανονικά.
Ευχαριστούμε για την κατανόηση.
Σάββατο 7 Ιουλίου 2018
Ουσιαστικά ζεις τις ζωές των άλλων!
Ουσιαστικά ζεις τις ζωές των άλλων!
Γράφει η Σίλια Μπαμπίτσα (Το κείμενο επιμελήθηκε ο Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπευτής Γιάννης Ξηντάρας
,www.xidaras.gr )
Γυρίζοντας λίγες σελίδες προς τα πίσω σταμάτησα σε μια ιστορία που
με έκανε να ταυτιστώ με τον εαυτό μου. "Το δέντρο που έδινε"
Πως ένα δέντρο δίνει και ξαναδίνει πλουσιοπάροχα ότι έχει και δεν έχει σε ένα
παιδάκι (που αργότερα έγινε μεγάλος άντρας). Με μόνο στόχο να το κάνει
ευτυχισμένο. Και μέσο της δικής του ικανοποίησης (χαράς) θα γίνει και αυτό
ευτυχισμένο.
Και 'γω μια ίδια ιστορία ζούσα, όλα αυτά τα χρόνια. Πως θα είναι ο κόσμος γύρω
μου καλά για να είμαι και εγώ καλά. Όσο δύσκολα έκανα πράγματα για τον εαυτό
μου, τόσο εύκολα βοηθούσα τους γύρω μου.
Και είναι αυτό λογικό? Πως μπορεί ένας άνθρωπος να νιώθει ικανοποίηση όταν
βοηθάει να πάνε καλά τα πράγματα στις ζωές των άλλων και για τη δική του
τίποτα. Ουσιαστικά ζει τις ζωές των άλλων. Και όχι αυτά που θέλει αυτός.
Και πραγματικά αισθάνεσαι ευτυχισμένος, αλλά ταυτόχρονα και πολύ άδειος. Γιατί
στο τέλος τι μας μένει? Αν τα δώσουμε όλα στους άλλους, εμείς τι θα έχουμε?
Μήπως λοιπόν να έχουν όλα ένα μέτρο? Να βάλουμε κάποια όρια? Μήπως λοιπον με
την αλλαγή της χρονιας να θέσουμε καινούργιους στόχους? Πιο προσωπικούς καλύτερα!!!
Με αφορμή αυτό το κείμενο και μέσα απο μια συζήτηση που είχα με ένα φίλο (κυριο
Γιάννη) μου δόθηκε η ευκαιρία να σκεφτώ τον όρο ΕΥΤΥΧΙΑ.
Τι είναι λοιπόν ευτυχία? Πότε ένας άνθρωπος την έχει βρει?
Για να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Ευτυχία είναι η ευημερία και η
εκπλήρωση των στόχων ενός ανθρώπου. Οπότε είναι κάτι το υποκειμενικό. Δηλαδή,
για τον κάθε άνθρωπο είναι κάτι διαφορετικό.
Εγώ μέχρι σήμερα πίστευα ή θεωρούσα ότι αν οι κοντινοί μου άνθρωποι ήταν
ευτυχισμένοι τότε ήμουν και 'γω. Οπότε ότι μπορούσα έκανα.
Λάθος! Πολύ μεγάλο λάθος. Κατεμέ.
Είναι δυνατόν να μην έχω δικούς μου στόχους και θέλω? Να ζω μόνο για τους
άλλους? Κι όμως.
Τελικά όταν πιάσεις πάτω ή να το πω πιο ωραία , βρεθείς πολύ χαμηλά,
αναπροσδιορίζεις κάποια πράγματα. Είναι σαν να ξεκινάς από την αρχή. Έτσι κι
εγώ αισθάνομαι. Σαν το μωρό που ξεκίνησε να κάνει τα πρώτα του βήματα. Μπορεί
να μην είναι σταθερά ακόμα αλλά είναι μια αλλαγή προς το καλύτερο. Θα μου
πάρει χρόνο να το συνηθίσω και να πω ότι είμαι έτοιμη. Αλλά, δεν πειράζει. Εδώ
χάσαμε τόσο χρόνο με άλλα κι άλλα.
Λοιπόν το τελευταίο διάστημα έχω κάνει πράγματα για μένα (ναι για μενα, και όχι
για τους άλλους) που πραγματικά με έκαναν να νιώσω πολλά ευχάριστα
συναισθήματα. Και πάνω απ' όλα δεν αισθάνθηκα καθόλου ντύψεις.
Και όπως μου είπε ο φίλος που σας ανέφερα πιο πριν, "Από τη στιγμή που
ληγουρεύεσαι ένα παγωτό και το τρως, γιατί να αισθανείς τύψεις????"
Η ζωή είναι πολύ μικρή και οι στιγμές που θα είμαστε ευτυχισμένοι ακόμα
λιγότερες. Υπάρχουν άνθρωποι που ήρθαν και έφυγαν από τη ζωή χωρίς να τη
νιώσουν καθόλου. Δεν ξέρω πόσο θα ζήσω , γιατί κανείς μας δε γνωρίζει. Ένα όμως
θέλω! Όσο ζήσω να μπορώ να έχω όμορφες στιγμές. Που εγώ θα επιλέξω, και με
αυτούς που με θέλουν. Αυτούς τους ανθρώπους που με προτιμούν όταν η ψυχή μου,
γελάει. Γιατί όπως λένε και οι ίδιοι μόνο τότε με βλέπουν να χαμογελάω. Μόνο
τότε "ΕΙΜΑΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ". Και για πρώτη φορά στη ζωή μου χαμογελάω ΕΓΩ και γίνονται οι ΑΛΛΟΙ ευτυχισμένοι.
Είναι τόσα λίγα αυτά που ζητάω για να με κάνουν ευτυχισμένη, που τόσο καιρό δεν
καταλάβαινα γιατί δεν μπορούσα να το πετύχω.
Χαίρομαι που έστω τώρα ,βρήκα τον τρόπο για πολλά πράγματα.
" There is Always Hope "
Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι
Ψυχολόγος- Ψυχοθεραπευτής στην Αθήνα,
πτυχιούχος Πανεπιστημίου Αθηνών, μέλος του Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων και της
Εθνικής Εταιρείας Ψυχοθεραπείας Ελλάδος. τ. συνεργ. στο Ευγενίδειο
Νοσοκομείο Επιστημονικός Υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής
και Ψυχολογικής Υποστήριξης “Επαφή”.
Η ζήλεια που νιώθουμε δεν είναι πάντα άδικη... Ή μήπως είναι;
Η ζήλεια που
νιώθουμε δεν είναι πάντα άδικη... Ή μήπως είναι;
Γράφει ο Ψυχολόγος-Σύμβουλος Γάμου Γιάννης
Ξηντάρας (simvouleftikigamou.gr)
Η ζήλεια (όταν έχει μέτρο και δεν φτάνει σε σημεία υπερβολής) είναι
“φυσιολογική” στην σχέση μεταξύ δύο συντρόφων γιατί υποδεικνύει αγάπη, πάθος
και ενδιαφέρον... Την βιώνουμε συνήθως όταν νιώθουμε ότι η σχέση μας με τον
σύντροφο μας απειλείτε από οποιονδήποτε -κυρίως εξωγενή- παράγοντα. Είναι μία
φυσιολογική αντίδραση ή σε τελική ανάλυση μία ασπίδα άμυνας για να αποφύγουμε
τον πόνο ενός επικείμενου χωρισμού.
Τι γίνεται όμως, όταν το συναίσθημα της ζήλειας ξεπερνάει το όρια; Πως
μας δημιουργεί προβλήματα στην σχέση; Τι γίνεται στην ιδέα ότι ο/η σύντροφός
μας θα διαλέξει κάποιον άλλον/η εκτός απο εμάς, ότι θα βάλει άλλους ή άλλες
προτεραιότητες μπροστά απο εμάς; Σε αυτήν την περίπτωση μας καταβροχθίζει αυτή
η δυσάρεστη αίσθηση, ''να νιώθουμε ότι ζηλεύουμε'' ... μας δημιουργεί ένα
τεράστιο πλήγμα.
Υπάρχουν πολλοί λόγοι που κρύβονται πίσω από αυτήν την συναισθηματική
κατάσταση.
1. Η χαμηλή αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθηση προκαλούν αισθήματα
μειονεξίας και αυτο-υποτίμησης με αποτέλεσμα να μην εμπιστευόμαστε κανέναν και
τίποτα και στο τελικό στάδιο να εκδηλώνουμε υπερβολική κτητικότητα στον
σύντροφο μας ακόμα και για τα πιο απλά θέματα... Ο φόβος δηλαδή μην χάσουμε
τον/την άλλον/η επειδή ''εμείς'' δεν αξίζουμε. Αναλογιστείτε λοιπόν: Νιώθετε
καλά με τον εαυτό σας; Έχετε μια υγιή σχέση με τον σύντροφο σας; Βασίζεται στην
αγάπη και τον σεβασμό; (Όταν αισθάνεσαι ανεπαρκής σε μία σχέση που ουσιαστικά
δεν έχει προβλήματα, τότε μάλλον το πρόβλημα πρέπει να αρχίζει από εσάς...)
2. Τα στερεότυπα και οι κακές εμπειρίες που
είχαμε από μικρή ηλικία π.χ ένας αδύναμος οικογενειακός δεσμός, μία τεράστια
ερωτική απογοήτευση, βιώματα που χαράσσονται από φράσεις του τύπου “δεν υπάρχει
αληθινή αγάπη”, επηρεάζουν κατά πολύ τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τους γύρω
μας και το μέλλον μας. Αν λοιπόν έχουμε αισθήματα ανεπάρκειας, και φοβόμαστε
πως κανείς δεν μας αγαπάει και στο τέλος θα μας εγκαταλείψουν όλοι, τότε το
φυσικό επακόλουθο είναι η ζήλεια – ως ένα τελευταίο σημείο σύνδεσης με τους
άλλους, μία προσπάθεια να μείνουμε (έστω έτσι) κρατημένοι σε μία σχέση.
Αποδεχθείτε το αίσθημα της ζήλειας και εξελιχθείτε μέσα από αυτό,
προβληματιστείτε γόνιμα μόνοι σας, συζητήστε το με φίλους, αναζητήστε
βοήθεια... Αποκωδικοποιήστε το αίσθημα της ζήλειας ώστε να μην αφήνετε να σας
κάνει να ντρέπεστε για αυτό. Είναι ένα βασικό βήμα για να το ξεπεράσετε. Αν
όμως πιστεύετε στον εαυτό σας και είστε ανεξάρτητοι δεν θα αφήνατε τόσο εύκολα
να δηλητηριαστεί η σχέση σας με τους ανθρώπους που αγαπάτε. Αυτός ίσως να είναι
και ο καλύτερος τρόπος να αντιπαρέλθετε ενός τόσου δυσάρεστου συναισθήματος:
Ξεκινάει από την αγάπη και την πίστη στον εαυτό σας!
Τέλος ας δούμε και την άλλη πλευρά σε αυτήν την σύντομη ανάλυση, γιατι
τα νομίσματα έχουν πάντα δύο όψεις:
Η
ζήλεια που νιώθουμε δεν είναι πάντα άδικη... Όταν έχουμε δίκιο μπορούμε να
ζηλέψουμε. Αν ο σύντροφος μας δεν υπήρξε ειλικρινής κατά την διάρκεια της
σχέσης ή μας έχει φερθεί άπιστα στο παρελθόν έχουμε κάθε δικαίωμα να το
κάνουμε. Και σε αυτές τις περιπτώσεις όμως, η ζήλεια δεν θα εξαφανιστεί αν δεν
κάνουμε προσπάθεια με τον εαυτό μας να διαγράψουμε το γεγονός και να κάνουμε
μια νέα αρχή. Γιατί σε περίπτωση που δεν θα καταφέρουμε να συγχωρέσουμε τον/την
άλλο/η, κατά πάσα πιθανότητα, θα εξακολουθούμε να νιώθουμε το ίδιο, θα
εξακολουθούμε να ζηλεύουμε και να πονάμε... Και κάτι τέτοιο είναι βάναυσο και
για τους δύο ...
Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι Ψυχολόγος-Σύμβουλος
Γάμου, απόφοιτος Πανεπιστημίου Αθηνών
και Strathclyde University. Μέλος του
Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων και της Ελληνικής Προσωποκεντρικής και Βιωματικής
Εταιρείας, επιστημονικός υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής
Υποστήριξης “Επαφή”.
Το χαμόγελο, μια ευεργετική πηγή ευζωίας!
Το χαμόγελο, μια ευεργετική πηγή
ευζωίας!
Γράφει ο
Γιάννης Ξηντάρας, Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπευτής
στην Αθήνα (www.xidaras.gr)
Πολλές
έρευνες, πολλές μελέτες, μιλούν για την ευεργετική επίδραση του χαμόγελου στη
ζωή μας. Στοιχεία που άλλα αποδεικνύονται επιστημονικά κι άλλα επιβεβαιώνονται
εμπειρικά, συνιστούν το χαμόγελο ως μια
κύρια πηγή ευζωίας: Μειώνει το στρες, σπάει την αμηχανία, συμβάλλει στην
αξιοπιστία, αυξάνει την παραγωγικότητα, χαμηλώνει τους καρδιακούς παλμούς,
ενισχύει το ανοσοποιητικό σύστημα, αυξάνει τη διάρκεια της ζωής… Τόσοι και
τόσοι λόγοι, όλοι τους εξαιρετικοί!
Τι γίνεται
όμως στην πραγματική ζωή; Πόσο συχνά χαμογελάμε, πόσο συχνά επιτρέπουμε στην
καθημερινότητά μας να «γεννήσει» χαμόγελα, πόσο αφήνουμε τους ρυθμούς μας να
χωρέσουν ένα χαμόγελο αντί για ένα σφιγμένο πρόσωπο ή ένα «χαμογελαστό
προσωπείο» που μάλλον υποκρίνεται παρά νιώθει τη χαρά;
Γιατί το
χαμόγελο –κακά τα ψέματα- δεν μπορούμε να το φορέσουμε σαν να είναι μάσκα ομορφιάς,
ούτε μπορούμε να το παραγγέλνουμε σαν να είναι καφές για να μας το φέρουν, το
χαμόγελο πρέπει να το βρούμε μόνοι μας… να ξαναβρούμε το χαμόγελό μας! Τι
σημαίνει όμως αυτό;
Σημαίνει ότι
πρέπει να ξαναθυμηθούμε τις βασικές μας τις αρχές, τις αρχές δηλαδή της
καλοσύνης, της ευγένειας, της εγγύτητας, όλων εκείνων των στοιχείων που
επιτρέπουν την επαφή και την επικοινωνία στις ανθρώπινες σχέσεις: Μια καλημέρα,
μια καλή κουβέντα, οι καλές προθέσεις, οι καλές πράξεις… το καλό γενικά! Σε
αντίθεση, το συμφέρον, το κέρδος, η κοροϊδία, η κακοπιστία, όσο κι αν
προσποιούμαστε δεν αφήνουν χώρο για χαμόγελα (κι ας κάνουμε πως χαμογελάμε…).
Το χαμόγελο
θέλει καλή καρδιά και ανοιχτωσιά για να υπάρξει, θέλει ψυχική ευγένεια και
καλοσύνη για να ευδοκιμήσει, θέλει καλούς τρόπους, καλούς ανθρώπους… Μην
περιμένουμε από το χαμόγελο να έρθει να μας βρει για να μας καταπραΰνει. Πρέπει
εμείς να πάμε σε αυτό και να το καλέσουμε με καλή προαίρεση στη ζωή μας… Τότε
αυτό θα μας δοθεί απλόχερα και θα μας προσφέρει όλα τα ευεργετικά συστατικά
του: σαν παυσίπονο, σαν μυστικό της νεότητας, σαν χαρά της ζωής και αλατοπίπερο
μιας σχέσης…
_____________________________________________________________________
Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι Ψυχολόγος- Ψυχοθεραπευτής στην Αθήνα, πτυχιούχος
Πανεπιστημίου Αθηνών, μέλος του Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων και της Εθνικής
Εταιρείας Ψυχοθεραπείας Ελλάδος. τ. συνεργ. στο Ευγενίδειο
Νοσοκομείο Επιστημονικός Υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής
και Ψυχολογικής Υποστήριξης “Επαφή”.
Η διοίκηση του Αλμωπού Αριδαίας ανακοινώνει την απόκτηση του Νίκου Τζιμογιάννη
Η διοίκηση του Αλμωπού Αριδαίας είναι στην ευχάριστη θέση να ανακοινώσει την απόκτηση του 30χρόνου αμυντικού, ύψους 1.88, Νίκου Τζιμογιάννη.
Ο νέος μας ποδοσφαιριστής, πέρυσι αγωνίστηκε στον ΦΑΣ Νάουσα με 27 συμμετοχές και 6 γκολ όντας 1ος σκόρερ της ομάδας στην Γ' Εθνική.
Ξεκίνησε την καριέρα του από την Ακαδημία της Βέροιας (Δ΄ Εθνική 2004-05), συνέχισε στον ΠΑΟΝΕ (Δ΄ Εθνική 2005-06 και Γ΄ Εθνική 2006-08), στην ΠΑΕ Βέροια (2008-14 στην Α΄ Εθνική με 15 συμμετοχές, στο Κύπελλο Ελλάδος με 15 συμμετοχές και 1 γκολ, στην Β΄ Εθνική με 56 συμμετοχές και 4 γκολ και στην Γ΄ Εθνική) στον Παναιγιάλειο (Β΄ Εθνική 2014-15 με 25 συμμετοχές και 3 γκολ), στην ΑΕ Καραϊσκάκης (Γ' Εθνική), στον Κισσαμικό (Β΄ Εθνική 2016 το 1ο εξάμηνο με 10 συμμετοχές και 1 γκολ ), και στην Ρόδο (Γ΄ Εθνική 2017 το 2ο εξάμηνο).
Η διοίκηση τον καλωσορίζει στην οικογένεια του Αλμωπού και του ευχόμαστε υγεία και δύναμη με πολλές επιτυχίες.
