ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΣΥΜΒΑΣΗΣ ΜΕ ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ ΠΑΡΑΓΩΓΩΝ ΓΙΑ ΔΙΑΝΟΜΗ ΑΠΟΣΥΡΟΜΕΝΩΝ ΠΡΟΪΟΝΤΩΝ

Αντιπεριφερειάρχης Πέλλας Θεόδωρος Θεοδωρίδης: Αξιοποιούμε τη δυνατότητα απόσυρσης αγροτικών προϊόντων και στηρίζουμε τους συμπολίτες μας δικαιούχους της διαδικασίας 

Υπογραφή σύμβασης με Πιστοποιημένες Οργανώσεις Παραγωγών της Π.Ε. Πέλλας

Με πρωτοβουλία του Αντιπεριφερειάρχη Πέλλας κ. Θεόδωρου Θεοδωρίδη υπογράφηκε σήμερα, στο Διοικητήριο στην Έδεσσα, σύμβαση με δύο πιστοποιημένες οργανώσεις παραγωγών της Περιφερειακής Ενότητας Πέλλας για την παράδοση – παραλαβή αποσυρόμενων προϊόντων, σύμφωνα με τον Κανονισμό 921/2016.

Συγκεκριμένα, ο κ. Θεοδωρίδης συνυπέγραψε σύμβαση με τον Πρόεδρο της Οργάνωσης Παραγωγών Α.Φ.Ο.Σ. Αλμωπίας «Η ΕΝΩΣΗ» κ. Παντελή Μπερμπέρη και με τον Πρόεδρο της Οργάνωσης Παραγωγών Α.Σ.Κ. Φλαμουριάς κ. Δημήτριο Τσίτση.

Σύμφωνα με το πλαίσιο στήριξης των παραγωγών ορισμένων οπωροκηπευτικών και τις προϋποθέσεις απόσυρσης προϊόντων, θα παραδοθούν στην Κοινωνική Σύμπραξη Π.Ε. Πέλλας, με Επικεφαλή Εταίρο την Περιφερειακή Ενότητα Πέλλας, λαχανικά και φρούτα, όπως μήλα, αχλάδια, ροδάκινα, νεκταρίνια, δαμάσκηνα και εσπεριδοειδή. Τα προϊόντα αυτά μέσα από τις οριζόμενες από το νομικό πλαίσιο διαδικασίες, θα διανεμηθούν στους ωφελούμενους του Επιχειρησιακού Προγράμματος Επισιτιστικής και Βασικής Υλικής Συνδρομής του Τ.Ε.Β.Α., στους δικαιούχους της κάρτας σίτισης καθώς και σε τρίτεκνους και πολύτεκνους γονείς με προστατευόμενα οι οποίοι πληρούν συγκεκριμένα εισοδηματικά κριτήρια και οι οποίοι ορίζονται δικαιούχοι – αποδέκτες της διανομής των αποσυρόμενων προϊόντων.

«Οι ομάδες παραγωγών αποτελούν ένα σύγχρονο και αποτελεσματικό θεσμό που ανταποκρίνεται στις τρέχουσες ανάγκες στήριξης και προώθησης των αγροτικών προϊόντων της Πέλλας. Η σημερινή διαδικασία και η παραλαβή των προϊόντων που θα αποσυρθούν από την αγορά θα συνδράμει στην προσπάθεια μας για ενίσχυση των ποσοτήτων διανομής τροφίμων μέσω του προγράμματος του Τ.Ε.Β.Α. στους ωφελούμενους συμπολίτες μας και την μεγαλύτερη ανακούφιση τους. Εκμεταλλευόμαστε κάθε δυνατότητα και ευκαιρία που παρουσιάζεται για συνεχή στήριξη και ενδυνάμωση του κοινωνικού ιστού της περιοχής μας», δήλωσε ο Αντιπεριφερειάρχης κ. Θεόδωρος Θεοδωρίδης.

Στο πλαίσιο της συνάντησης με τους εκπροσώπους των οργανώσεων παραγωγών ο κ. Θεοδωρίδης επανέλαβε την πρότασή του για ίδρυση ενός ενιαίου αγροτοσυνεταιριστικού φορέα που θα εκπροσωπεί όλους τους παραγωγούς της Περιφερειακής Ενότητας Πέλλας για την χάραξη μίας στρατηγικής διαχείρισης, προβολής και προώθησης των ποιοτικών αγροτικών προϊόντων της Πέλλας και αποτελεσματικότερη διεκδίκηση προγραμμάτων ενίσχυσης του πρωτογενούς τομέα και των παραγωγών. Για το συγκεκριμένο θέμα, έχουν πραγματοποιηθεί πολλές συσκέψεις στην Περιφερειακή Ενότητα Πέλλας με πρωτοβουλία του Αντιπεριφερειάρχη κ. Θεοδωρίδη με ενώσεις και συνεταιρισμούς παραγωγών, ενώ, επίκειται νέα, ευρεία, ειδική συνάντηση με όλους τους αγροτικούς φορείς της Π.Ε. Πέλλας, περίπου στα τέλη Σεπτεμβρίου.

Διαβάστε Περισσότερα

Στερνός αποχαιρετισμός του Αντιπεριφερειάρχη Πέλλας Θεόδωρου Θεοδωρίδη στον ευεργέτη της Πέλλας Αναστάσιο Μπίλλη

Στερνός αποχαιρετισμός του Αντιπεριφερειάρχη Πέλλας Θεόδωρου Θεοδωρίδη στον ευεργέτη της Πέλλας Αναστάσιο Μπίλλη

Με συλλυπητήριο μήνυμά του ο Αντιπεριφερειάρχης Πέλλας κ. Θεόδωρος Θεοδωρίδης αποχαιρετά τον Αναστάσιο Μπίλλη.

Αναλυτικά:

«Με πόνο καρδιάς, αποχαιρετούμε σήμερα τον Αναστάσιο Μπίλλη. Έναν αληθινό ευπατρίδη που με τη σύζυγό του Ιουλία συγκαταλέγονται στους μεγάλους ευεργέτες της Ελλάδας. Τα έργα που οραματίστηκε και ανιδιοτελώς υλοποίησε το ζεύγος Μπίλλη καλύπτουν ένα μεγάλο εύρος απολύτως λειτουργικών κτιριακών εγκαταστάσεων και δράσεων στους τομείς του πολιτισμού, της κοινωνικής μέριμνας, της εκπαίδευσης, εξασφαλίζοντας προϋποθέσεις ανάπτυξης για την παρούσα και τις μελλοντικές γενιές. Όλα τα έργα και οι δράσεις των ευεργεσιών τους απαντούν, μ’ έναν σύγχρονο τρόπο, σε σημαντικές τοπικές ανάγκες της κοινωνίας, συμπληρώνοντας την Ελληνική πολιτεία.

Ο Αναστάσιος Μπίλλης αγάπησε και ευεργέτησε την Πέλλα και, ιδιαίτερα, την Έδεσσα, γενέτειρα της συζύγου του Ιουλίας Χριστάκη. Στο πλαίσιο των εορταστικών και επετειακών εκδηλώσεων της Περιφερειακής Ενότητας Πέλλας, για τα 100 χρόνια από την απελευθέρωση της Μακεδονίας, παρουσία του Μακαριότατου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κκ. Ιερώνυμου Β’, τιμήσαμε το ζεύγος Αναστασίου και Ιουλίας Μπίλλη για την προσφορά τους στον τόπο.

Αποχαιρετώντας έναν άξιο άνδρα και εθνικό ευεργέτη, ο νους μας είναι στους συνεχιστές αυτού του σημαντικού έργου που το χρειάζεται η Ελλάδα και η Μακεδονία, ιδιαίτερα τη δύσκολη συγκυρία που διανύουμε, της οικονομικής κρίσης και ύφεσης, αλλά και της κρίσης αξιών. Η κοινωνία έχει πάντοτε ανάγκη από οραματιστές και ανθρώπους που προσφέρουν στην πατρίδα με γνήσιο πατριωτικό πνεύμα.

Η πολιτεία και η τοπική κοινωνία οφείλουν να προστατέψουν και να αναβαθμίσουν τις υποδομές που υλοποιήθηκαν μέσα από τις ευεργεσίες του ζεύγους Αναστασίου και Ιουλίας Μπίλλη.

Εκφράζω τα θερμά μου συλλυπητήρια στην οικογένεια του εκλιπόντος και στους οικείους.   

Θεόδωρος Ι. Θεοδωρίδης

Αντιπεριφερειάρχης Πέλλας»

Διαβάστε Περισσότερα

"Μέσα στις πέτρες" Άρης Αλεξάνδρου

Μέσα στις πέτρες

Κι όμως δεν αυτοκτόνησα.

Είδατε ποτέ κανέναν έλατο να κατεβαίνει μοναχός του στό

πριονιστήριο;

Η θέση μας είναι μέσα εδώ σ’ αυτό το δάσος

με τα κλαδιά κομμένα μισοκαμένους τους κορμούς

με τις ρίζες σφηνωμένες μες τις πέτρες.

Άρης Αλεξάνδρου

Διαβάστε Περισσότερα

Erich Fromm - «Η αδυναμία να δημιουργήσεις αγάπη, είναι ανικανότητα»

Τι σημαίνει όμως δόσιμο;

Όσο κι αν φαίνεται απλή η απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα, ωστόσο είναι γεμάτη από αμφισβητήσεις και περιπλοκές.

Η πιο διαδομένη παρεξήγηση είναι εκείνη σύμφωνα με την οποία υποτίθεται ότι δόσιμο σημαίνει χάσιμο, παραχώρηση, να στερείσαι κάτι, να θυσιάζεις κάτι. [...]

Για το δημιουργικό χαρακτήρα, το δόσιμο έχει μια ολότελα διαφορετική σημασία.

Το να δίνεις είναι η πιο υψηλή έκφραση του δυναμισμού.

Στην ίδια την πράξη του δοσίματος νιώθω τη δύναμή μου, τον πλούτο, την ικανότητά μου.

Αυτό το αίσθημα της πλουτισμένης ζωτικότητας και του δυναμισμού με γεμίζει χαρά.

Νιώθω τον εαυτό μου να πλημμυρίζει, να χαρίζει, ολοζώντανος και γι'αυτό χαρούμενος.

Το να δίνω μου φέρνει μεγαλύτερη χαρά από το να παίρνω, όχι γιατί είναι αποστέρησή μου αλλά γιατί στην πράξη της προσφοράς εκφράζεται η ζωντάνια μου, η ίδια μου η ύπαρξη.

[...]

Ωστόσο η πιο σημαντική περιοχή της προσφοράς δε βρίσκεται στα υλικά πράγματα αλλά στον ιδιαίτερο ανθρώπινο κόσμο.

Τι δίνει αλήθεια ένας άνθρωπος στον συνάνθρωπό του;

Δίνει από τον εαυτό του, από το πιο πολύτιμο που έχει, δίνει από τη ζωή του.

Αυτό δε σημαίνει αναγκαστικά ότι θυσιάζει τη ζωή του για τον άλλο, αλλά ότι του δίνει από κείνο που είναι ζωντανό μέσα του.

Του δίνει από τη χαρά του, από το ενδιαφέρον, την κατανόηση, τη γνώση, το χιούμορ, τη θλίψη του – απ’ όλες τις εκφράσεις και εκδηλώσεις της ζωής που κρύβει μέσα του.

Και καθώς δίνει μ’ αυτό τον τρόπο, εμπλουτίζει το συνάνθρωπο, δυναμώνει το αίσθημα της ζωντάνιας του με το να δυναμώνει τη δική του αίσθηση ύπαρξης.

Δε δίνει με το σκοπό να πάρει. Η προσφορά είναι από μόνη της μια εξαίσια χαρά.

Καθώς όμως δίνει δε μπορεί παρά να γεννήσει κάτι καινούργιο μέσα στον άλλο άνθρωπο και αυτό που γεννιέται αντανακλάται πάλι σ’ αυτόν.

Όταν αληθινά δίνεις, δε μπορεί παρά να λάβεις εκείνο που σου ξαναδίνεται.

Το να δίνεις, έχει σαν επακόλουθο να μεταβάλεις και τον άλλο άνθρωπο σε δότη, γιαυτό κι οι δυο τους μετέχουν στη χαρά αυτού του καινούργιου που δημιούργησαν.

Στην πράξη της προσφοράς κάτι νέο γεννιέται και τα δύο πρόσωπα νιώθουν ευγνωμοσύνη για τη ζωή που γεννήθηκε και για τους δυο τους.

Ιδιαίτερα σε σχέση με την αγάπη, αυτό σημαίνει: η αγάπη είναι μία δύναμη που δημιουργεί αγάπη.

Η αδυναμία να δημιουργήσεις αγάπη, είναι ανικανότητα.

Στην αγάπη το να δίνεις σημαίνει και να παίρνεις.

Και ο δάσκαλος διδάσκεται από τους μαθητές του, ο ηθοποιός ενθαρρύνεται από το κοινό του, ο ψυχαναλυτής θεραπεύεται από τον ασθενή του – με τον όρο ότι δε μεταχειρίζονται ο ένας τον άλλο σαν αντικείμενα, αλλά συνδέονται ανάμεσά τους πηγαία και δημιουργικά.



Erich Fromm, «Η Τέχνη της Αγάπης»





ΠΗΓΗ...http://www.o-klooun.com

Διαβάστε Περισσότερα

Η Θεσσαλονίκη μέσα στο χρόνο~ Ένα εκπληκτικό βίντεο

Ποιος πάτησε το πόδι του στη Θεσσαλονίκη και δεν την ερωτεύτηκε; Μια πόλη που το πέρασμα του χρόνου μπορεί να έχει αλλάξει τη μορφή της, όπως αλλάζει το καθετί άλλωστε, ωστόσο η ομορφιά της παραμένει συγκλονιστική και αύρα που σε διαπνέει σε κάθε γειτονιά της καθηλωτική. «Φυσάει άλλος αέρας εκεί πάνω» από συνηθίζουν να λένε οι κάτοικοι της Νότιας Ελλάδας.

Τα μέλη μίας ομάδας στο Facebook, οι «Παλιές Φωτογραφίες της Θεσσαλονίκης» δημιούργησε ένα μοναδικό βίντεο, που δείχνει τις αλλαγές που σημειώθηκαν στη συμπρωτεύουσα προκειμένου να θαυμάσουμε την ομορφιά της και τις προηγούμενες δεκαετίες.

Απολαύστε το!

Διαβάστε Περισσότερα

Οι μεταλλωρύχοι και το ρολόι ~ Χόρχε Μπουκάι

Οι μεταλλωρύχοι και το ρολόι

«Θα σας διηγηθώ μια ιστορία που λένε ότι είναι αληθινή.
Προφανώς, συνέβη κάπου στην Αφρική.

Έξι μεταλλωρύχοι εργάζονται σε μια πολύ βαθιά σήραγγα και βγάζουν ορυκτά από τα έγκατα της γης. Ξαφνικά, μια κατολίσθηση φράζει την έξοδο της σήραγγας και τους απομονώνει από τον έξω κόσμο. Μόλις γίνεται αυτό, με μια γρήγορη ματιά, χωρίς να πουν λέξη, εκτιμούν την κατάσταση. Είναι όλοι τους πολύ έμπειροι και καταλαβαίνουν αμέσως πως το μεγάλο πρόβλημα θα είναι το οξυγόνο. Αν κάνουν ό,τι πρέπει, τους μένουν τρεις, το πολύ τρεισήμισι ώρες αέρα.
Ο κόσμος απέξω ξέρει πως είναι εκεί εγκλωβισμένοι, μια τέτοια κατολίσθηση όμως σημαίνει ότι θα πρέπει να ανοίξουν τη σήραγγα από την αρχή για να κατέβουν να τους βρουν. Θα προφτάσουν πριν τους τελειώσει ο αέρας;
Οι έμπειροι μεταλλωρύχοι αποφασίζουν πως πρέπει να εξοικονομήσουν όσο γίνεται περισσότερο οξυγόνο.
Συμφωνούν να κάνουν την ελάχιστη δυνατή σωματική δαπάνη. Σβήνουν τις λάμπες που κρατούν και ξαπλώνουν στο πάτωμα χωρίς να μιλάνε.
Βουβοί λόγω της κατάστασης και ακίνητοι μέσα στο σκοτάδι, είναι δύσκολο να υπολογίσουν το πέρασμα του χρόνου. Συμπτωματικά, ένας μόνο έχει ρολόι. Σ’ αυτόν λοιπόν απευθύνονται όλες οι ερωτήσεις: Πόση ώρα πέρασε; Πόση απομένει; Και τώρα;
Ο χρόνος αρχίζει να μακραίνει, τα δύο λεπτά τους φαίνονται μία ώρα. Η απελπισία πριν από κάθε απάντηση κάνει ακόμη μεγαλύτερη την ένταση που νιώθουν. Ο επικεφαλής των μεταλλωρύχων συνειδητοποιεί πως αν συνεχίσουν έτσι, η αγωνία θα τους κάνει να αναπνέουν πιο γρήγορα κι αυτό μπορεί να τους σκοτώσει. Διατάζει, λοιπόν, εκείνον που έχει το ρολόι να ελέγχει, εκείνος μόνο, το πέρασμα της ώρας. Κανένας πλέον δεν θα κάνει ερωτήσεις, θα τους ενημερώνει εκείνος κάθε μισή ώρα. 
Αυτός, εκτελώντας τη διαταγή, παρακολουθεί το ρολόι του. Και μόλις περνάει η πρώτη μισή ώρα, λέει «πέρασε μισή ώρα». Ένα μουρμουρητό ακούγεται… Η αγωνία τους πλανιέται στον αέρα.
Ο κάτοχος του ρολογιού καταλαβαίνει πως, όσο περνάει η ώρα, θα είναι όλο και πιο φοβερό να τους ανακοινώνει ότι πλησιάζει το τελευταίο λεπτό. Χωρίς να το συζητήσει με κανέναν, αποφασίζει πως δεν τους αξίζει να βασανίζονται μέχρι να πεθάνουν. Έτσι, την επόμενη φορά που τους ανακοινώνει τη μισή ώρα, έχουν στην πραγματικότητα περάσει 45 λεπτά. 
Δεν υπάρχει τρόπος να καταλάβουν τη διαφορά, κι έτσι δεν αμφιβάλλει κανείς.
Αφού βλέπει ότι πέτυχε το τέχνασμα, την τρίτη ενημέρωση την κάνει μία ώρα μετά. Τους λέει: «πέρασε άλλη μισή ώρα…» Και οι πέντε πείθονται ότι έχουν περάσει παγιδευμένοι, συνολικά, μιάμιση ώρα, και σκέφτονται μάλιστα πόσο μακρύς τους φαίνεται ο χρόνος. 
Έτσι συνεχίζει αυτός με το ρολόι, κάθε μία ολόκληρη ώρα να τους ενημερώνει πως έχει περάσει μόνο μισή.
Στο μεταξύ, η ομάδα που επιχειρεί το έργο της διάσωσης ξέρει σε ποιον θάλαμο έχουν παγιδευτεί, και ξέρουν, επίσης, ότι θα είναι πολύ δύσκολο να φτάσουν εκεί πριν περάσουν τουλάχιστον τέσσερις ώρες.
Φτάνουν, τελικά, μετά από τεσσερισήμισι ώρες. Το πιθανότερο είναι να βρουν τους έξι μεταλλωρύχους νεκρούς.
Βρίσκουν ζωντανούς τους πέντε.
Ένας πέθανε από ασφυξία… Εκείνος που είχε το ρολόι.

Να τι δύναμη έχουν οι πεποιθήσεις στη ζωή μας.
Να τι μπορούν να μας κάνουν οι εξαρτήσεις μας.

Κάθε φορά που κατασκευάζουμε τη βεβαιότητα ότι κάτι ανεπανόρθωτα καταστρεπτικό θα μας συμβεί —κι ας μην ξέρουμε πώς (ή και ξέροντάς το)—, αυτό που στην ουσία κάνουμε είναι ότι προκαλούμε, πάμε γυρεύοντας, βοηθάμε και σίγουρα δεν κάνουμε το παραμικρό για να μη μας συμβεί στ’ αλήθεια κάτι (έστω και λίγο) από το κακό που είχαμε προβλέψει.

Παρεμπιπτόντως, (όπως στην ιστορία), ο μηχανισμός λειτουργεί και αντίστροφα:
Όταν νομίζουμε, ή μάλλον έχουμε την πεποίθηση, ότι με κάποιον τρόπο μπορούμε να πάμε μπροστά, οι πιθανότητες να προχωρήσουμε πολλαπλασιάζονται.

Είναι φανερό πως αν η ομάδα διάσωσης είχε κάνει 12 ώρες να φτάσει, δεν θα μπορούσαν ούτε να διανοηθούν ότι θα έβρισκαν ζωντανούς τους μεταλλωρύχους. Δεν λέω πως από μόνη της η θετική στάση είναι ικανή να αποτρέψει το μοιραίο ή να αποφύγει μια τραγωδία. Αυτό που λέω είναι ότι, οι πεποιθήσεις αυτο-υποτίμησης καθορίζουν χωρίς αμφιβολία τον τρόπο που ο καθένας μας αντιμετωπίζει τις δυσκολίες.»

Απόσπασμα από το βιβλίο «Ο Δρόμος των δακρύων» του Χόρχε Μπουκάι






Πηγή:www.andriashome.com

Διαβάστε Περισσότερα

Έρωτας …και Ψυχή

Κάποτε ένας ευγενής είχε τρεις κόρες, μία εξ αυτών η Ψυχή. Η Ψυχή ήταν πάρα πολύ όμορφη, και η εμφάνισή της αυτή προκάλεσε τον αμέριστο θαυμασμό των ανθρώπων αλλά και την ζήλια της θεάς Αφροδίτης…
Από το φθόνο της η θεά έβαλε τον γιο της Έρωτα, να χτυπήσει την Ψυχή με τα βέλη του και να την κάνει να ερωτευτεί κάποιον πάρα πολύ άσχημο. Ο Έρως όμως αντικρίζοντας την, γοητεύτηκε τόσο πολύ που έστρεψε κατά λάθος, τα βέλη του πάνω του…

Οι γονείς της νέας, επειδή ανησυχούσαν για την τύχη της και την αποκατάστασή της. Πήγαν λοιπόν να συμβουλευτούν μαντείο. Ο μάντης, με διαταγή του Έρωτα, έδωσε χρησμό πως λόγω της ομορφιάς της η Ψυχή προορίζεται για θεό και πως πρέπει να την αφήσουν σε ένα βουνό για να την πάρει, όπως και έγινε…
Ολομόναχη η Ψυχή στο βουνό περίμενε την άγνωστη της μοίρα, όταν ο Ζέφυρος με εντολή του Έρωτα την μετέφερε στο παλάτι που είχε κτίσει για αυτήν. Ο γάμος έγινε, αλλά ο Έρωτας έβαλε όρο στην Ψυχή να μην προσπαθήσει ποτέ να δει την μορφή του, γιατί θα έφευγε μακριά της για πάντα. Αντάμωναν λοιπόν στο σκοτάδι και μόνο.

Ο καιρός περνούσε, η Ψυχή ήταν ευτυχισμένη, βέβαια δεν είχε δει ποτέ τον άντρα της και φυσικά δεν γνώριζε και την ταυτότητά του, αλλά κάποια στιγμή ένοιωσε την ανάγκη να δει τουλάχιστον την οικογένεια της. Παρακάλεσε τον σύζυγο της να επιτρέψει στις αδερφές της να την επισκεφθούν. Οι αδερφές, ζηλεύοντας την τύχη της Ψυχής, βάλθηκαν να την τρομάξουν και να την απογοητεύσουν. Την έπεισαν πως ο άντρας της είναι ένα τέρας και για αυτό τον λόγο δεν της παρουσιάζεται ποτέ, και πως το καλύτερο που έχει να κάνει είναι να τον σκοτώσει…

Τρομαγμένη πια η Ψυχή, κρύβει ένα λύχνο και ένα μαχαίρι, προκείμενου να πραγματοποιήσει το μακάβριο σχέδιο της. Όταν το βράδυ, υπό το αμυδρό φως της φλόγας έσκυψε πάνω από τον Έρωτα για να τον μαχαιρώσει, είδε την μορφή του και τα έχασε. Μία σταγόνα λάδι ξέφυγε τότε από το λυχνάρι και έπεσε πάνω στον Έρωτα με αποτέλεσμα να τον ξυπνήσει. Ο Έρως βλέποντας την Ψυχή να τον κοιτάει, πέταξε μακριά όπως την είχε προειδοποιήσει….
Απελπισμένη η Ψυχή άρχισε να τον ψάχνει…. Κάποια στιγμή έφτασε σε έναν ναό, αφιερωμένο στη Δήμητρα. Αναθαρρημένη πέρασε το κατώφλι και παρακάλεσε τη θεά να τη βοηθήσει. Η Δήμητρα, ανήμπορη, την παρέπεμψε στην Αφροδίτη, μητέρα του Έρωτα…
Η Αφροδίτη προκειμένου να βοηθήσει την Ψυχή της όρισε μια σειρά από εργασίες που θα δοκίμαζαν την υπομονή, την επιμονή και το θάρρος της και τη θεά θα βοηθούσαν στις δοκιμασίες αυτές η Ανησυχία και η Λύπη. Η τελευταία, από τις τρεις δοκιμασίες όριζε να πάει στον Άδη και να ζητήσει από την Περσεφόνη, εκ μέρους της Αφροδίτης να βάλει σε ένα κουτί λίγη από την ομορφιά της. Η Περσεφόνη δεν αρνήθηκε το αίτημα, γέμισε το κουτί και όρισε στην Ψυχή να μη το ανοίξει. Η περιέργεια όμως της Ψυχής υπερέβηκε τις οδηγίες και άνοιξε το κουτί που περιείχε τον ύπνο της Στυγός. Βυθίστηκε τότε η νέα σε βαθύ ύπνο…

Ο Έρως, όλο αυτό το διάστημα, ανάρρωνε, φυλακισμένος στο παλάτι της Αφροδίτης. Για καλή τύχη της Ψυχής, όταν εκείνη βυθίστηκε στον ύπνο, ο Έρως είχε καταφέρει να αποδράσει και σαν τρελλός έψαχνε να τη βρει. Έτσι μόλις την είδε, με τα βέλη του, μπόρεσε να τη σώσει. Τη συγχώρεσε, τη συμφιλίωσε με την Αφροδίτη και τέλος την οδήγησε στον Όλυμπο, όπου ο Δίας της πρόσφερε Αμβροσία και έγινε αθάνατη…

Ο Έρωτας και η Ψυχή, αγαπημένοι και μονιασμένοι, έφεραν κάποια στιγμή στον κόσμο και την κόρη τους… την Ηδονή.





Διαβάσαμε στο: http://gomedusa.blogspot.com

Διαβάστε Περισσότερα

Το Μάθημα της Πεταλούδας~Νίκος Καζαντζάκης.

Θυμήθηκα κάποιο πρωί,που είχα πετύχει σ’ένα πεύκο ένα κουκούλι πεταλούδας ,τη στιγμή που έσκαζε το τσόφλι κι ετοιμάζουνταν η μέσα ψυχή να προβάλει. 

Περίμενα,αργούσε κι εγώ βιαζόμουν. Έσκυψα τότε απάνω της κι άρχισα να τη ζεσταίνω με την ανάσα μου.Τη ζέσταινα ανυπόμονα, και το θάμα άρχισε να ξετυλίγεται μπροστά μου, με γοργό ρυθμό. Το τσόφλι άνοιξε όλο, η πεταλούδα πρόβαλε. Μα ποτέ δε θα ξεχάσω τη φρίκη μου,τα φτερά της έμεναν σγουρά,αξεδίπλωτα όλο όλο της το κορμάκι έτρεμε και μάχουνταν να τα ξετυλίξει. Μα δεν μπορούσε, μαχόμουν κι εγώ με την ανάσα μου να την βοηθήσω.Του κάκου ,είχε ανάγκη από υπομονετικό ωρίμασμα και ξετύλιγμα μέσα στον ήλιο και τώρα πια ήταν αργά. Η πνοή μου είχε ζορίσει την πεταλούδα να ξεπροβάλει πριν της ώρας, ζαρωμένη κι εφταμηνίτικη. Βγήκε αμέστωτη,κουνήθηκε απελπισμένη και σε λίγο πέθανε στην παλάμη μου.

Το πουπουλένιο κουφάρι αυτό της πεταλούδας θαρρώ πως είναι το μεγαλύτερο βάρος που έχω στη συνείδησή μου. Και να, σήμερα κατάλαβα βαθιά..

Είναι θανάσιμο αμάρτημα να βιάζεις τους αιώνιους νόμους, έχεις χρέος ν’ ακολουθείς τον αθάνατο ρυθμό μ’ εμπιστοσύνη.

Η μικρή ετούτη πεταλούδα, που σκότωσα γιατί παραβιάστηκα να την αναστήσω,ας ήταν να πετούσε πάντα μπροστά μου και να μου δείχνει το δρόμο.Κι έτσι μια πεταλούδα που πρόωρα πέθανε να βοηθήσει μιαν αδερφή της,μιαν ανθρώπινη ψυχή,να μη βιάζεται και να προφτάσει να ξετυλίξει με αργό ρυθμό τις φτερούγες!

Νίκος Καζαντζάκης.

Πηγή:http://panoramanews.gr/

Διαβάστε Περισσότερα

"...Η Αγάπη θα μας κρατάει το χέρι..." Ο Θάνος Ανεστόπουλος live στο Gagarin 205

Ο Θάνος Ανεστόπουλος στην ΕΤ 1 το Σάββατο 3 Μαρτίου 2012.
(Μαγνητοσκοπημένη μετάδοση παράστασης που δόθηκε στις 3-6-2011 στο Gagarin 205 Live Music Space).

Ο Θάνος Ανεστόπουλος (τραγουδιστής, συνθέτης και στιχουργός των Διάφανων Κρίνων) στη σκηνή του Gagarin 205 Live Music Space, μαζί με μία εκλεκτή παρέα μουσικών, συναντήθηκαν για μια βραδιά πολύ ιδιαίτερης οπτικοακουστικής απόλαυσης.
Επί 20, περίπου, χρόνια η φωνή του αποτελεί μια από τις πιο χαρακτηριστικές της εγχώριας μουσικής σκηνής. Λυρική, εκφραστική και έντονα φορτισμένη όσο λίγες κράτησε συντροφιά σε χιλιάδες μουσικόφιλους μέχρι και το τέλος της πορείας των Διάφανων Κρίνων, στις αρχές του 2009.

Μαζί του ήταν ο Τηλέμαχος Μούσας (κιθάρες, theremin), ο Χρήστος Λιάτσος (κρουστά), η Σοφία Ευκλείδου (βιολοντσέλο), ο Νίκος Γιούσεφ (μουσικό πριόνι) και ο Λάμπρος Πηγούνης, ενώ το μουσικό set, πότε ηλεκτρικό και πότε ακουστικό, συνοδευόταν από video projections, βασισμένα σε έργα ζωγραφικής του ίδιου του Θάνου Ανεστόπουλου, τα οποία αποτελούν οπτικοποίηση των τραγουδιών που ακούστηκαν.

ΠΗΓΗ...https://www.youtube.com/watch?v=Goq6pFigW-M

Διαβάστε Περισσότερα

Η παρέμβαση του Γιάννη Σηφάκη στη Βουλή στο νομοσχέδιο για τους Δασικούς Συνεταιρισμούς

 Το βίντεο της παρέμβασης του βουλευτή Γιάννη Σηφάκη   στην συζήτηση του νομοσχεδίου για τους δασικούς συνεταιρισμούς

Διαβάστε Περισσότερα

Αγιασμός στο Δημοτικό Σχολείο και το Γυμνάσιο Προμάχων

                                                
                                                               ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Γίνεται γνωστό ότι ο αγιασμός για τη νέα σχολική χρονιά στο Δημοτικό Σχολείο Προμάχων και στο Γυμνάσιο Προμάχων θα πραγματοποιηθεί τη Δευτέρα 12 Σεπτεμβρίου 2016 στις 09:00 π.μ.

Διαβάστε Περισσότερα

«Ξεγελώντας το θάνατο»: Η αυτοβιογραφία ενός νικητή του καρκίνου.

«Ξεγελώντας το θάνατο»: Η αυτοβιογραφία ενός νικητή του καρκίνου.
 
Αυτός είναι ο τίτλος ενός ιδιαίτερου βιβλίου που παρουσιάζεται την ερχόμενη Τρίτη 13 Σεπτεμβρίου ,στον ΙΑΝΟ.
 
Ο καρκίνος μπορεί να νικηθεί! Το πιστοποιεί μέσα από το δικό του βίωμα, μέσα από μία πραγματικά μυθιστορηματική αυτοβιογραφία ένας συμπατριώτης μας που σε πολύ νεαρή ηλικία, και ενώ υπηρετεί τη στρατιωτική του θητεία ως κομάντο, έρχεται αντιμέτωπος με κάτι το άγνωστο σε εκείνον –στην έως τότε ύπαρξή του– και σχεδόν δαιμονοποιημένο… τον καρκίνο.

 
 Από τη στιγμή εκείνη η ζωή του Γιώργου Αθανασιάδη πραγματικά αλλάζει, όλα κρέμονται από μια κλωστή, ο χρόνος γίνεται κινηματογραφικός- το ίδιο και η γραφή του! Απρόσμενες καταστάσεις, παιχνίδια της μοίρας και της τύχης, έρωτες – χωρισμοί, αντιξοότητες και προσωπικά αδιέξοδα.
 Όλο το βιβλίο έχει φοβερές εναλλαγές κυριολεκτικά μεταξύ ζωής και θανάτου -στην Ελλάδα και στις ΗΠΑ, μάχες, νίκες και ήττες.
 Σε μια ανατρεπτική εναλλαγή με στιγμές απρόσμενης χαράς και πληρότητας, έντονων προσωπικών βιωμάτων και αυτογνωσίας, ανέλπιστης βοήθειας από πρόσωπα άγνωστα  μέχρι τότε, αγγελιοφόρους μιας άλλης ζωής. Γεγονότα και καταστάσεις που τον αφήνουν κυριολεκτικά «ακάλυπτο», μπροστά στο μεγαλύτερο φόβο του ανθρώπου… το Θάνατο…, τον οποίο και τελικά ξορκίζει, μετουσιώνοντας τον σε πάθος για τη ζωή.
Παράλληλα αναδεικνύονται δείγματα εθελοντισμού και αλληλεγγύης, αδυναμίες των συστημάτων υγείας, η γραφειοκρατία,  μάχη για δικαίωση και σε δικαστικό επίπεδο...
 Το βιβλίο ''Ξεγελώντας το θάνατο'', που ξεκίνησε το ταξίδι του από την Θεσσαλονίκη, παρουσιάζεται την Τρίτη 13 Σεπτεμβρίου 2016 , στις 20.30, στον ΙΑΝΟ (Σταδίου 24).
Την παρουσίαση του αυτοβιογραφούμενου και του έργου του θα κάνουν ο γνωστός συγγραφέας Θανάσης Χειμωνάς, η  υπολοχαγός Υγειονομικού Ιωάννα Βραχωρίτη,ενώ αποσπάσματα θα διαβάσει η Ιωάννα Κατσαρού.
Τον συντονισμό της παρουσίασης και της συζήτησης θα κάνει ο δημοσιογράφος Λουκάς Δημάκας.
 
               ΔΥΟ ΛΟΓΙΑ   ΓΙΑ  ΤΟΝ    ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ
 
Δυο λόγια για τον συγγραφέα. Ο Γιώργος Αθανασιάδης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, ψηλά στα κάστρα, όπου σκαρφάλωνε μικρός και αγνάντευε την αγαπημένη του πόλη. Μεγάλωσε σε μία παραδοσιακή γειτονιά της Άνω Πόλης, περιτριγυρισμένος από πρόσωπα αγαπητά και πολύ καλούς φίλους.
 Στα εφηβικά του χρόνια υπήρξε αθλητής της πυγμαχίας. Υπηρέτησε στις Ειδικές Δυνάμεις ως ''Πρασινοσκούφης''. Εργάστηκε επί 14 χρόνια ως Χρηματοασφαλιστικός σύμβουλος.
 Δημιουργικά ανήσυχος, ελεύθερος και κοινωνικός χαρακτήρας, με χαμόγελο, θετική σκέψη και αισιοδοξία. Παρών στην κάθε στιγμή, με πάθος και ενέργεια, ζώντας συχνά στα όρια.
Αγάπησε και αγαπήθηκε, απλά και ανθρώπινα. Είναι λάτρης της Latin jazz μουσικής και του Μηχανοκίνητου Αθλητισμού. Σήμερα ασχολείται ταυτόχρονα με το σχέδιο σε ψηφιακή μορφή και με τη ζωγραφική, μέσω συστημάτων ηλεκτρονικού υπολογιστή.
 
 
          ΜΗΝΥΜΑ- ΚΑΛΕΣΜΑ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ

Γράφει στο μήνυμά του ο Γιώργος Αθανασιάδης: ''Έφτασε η στιγμή που θα πραγματοποιηθεί η παρουσίαση του βιβλίου μου με τίτλο, "Ξεγελώντας το Θάνατο", στις 13 Σεπτεμβρίου ημέρα Τρίτη και ώρα 8,30μμ στο βιβλιοπωλείο Ιανός στην οδό Σταδίου 24 Αθήνα.


Ο χώρος φιλόξενος. Οι ομιλητές εξαιρετικοί " Θανάσης Χειμωνάς, Λουκάς Δημάκας, Ιωάννα Κατσαρού, Ιωάννα Βραχωρίτη"
Η ατμόσφαιρα μοναδική...
Ανυπομονώ να δω τους παλιούς μου φίλους αλλά και νέους που γνώρισα και με στήριξαν κατά διάρκεια της συγγραφής του βιβλίου μου.
Ανυπομονώ να σας συναντήσω και να σας γνωρίσω από κοντά
Επίσης να ευχαριστήσω το βιβλιοπωλείο ΙΑΝΟΣ που μου παραχωρεί την αίθουσα και την κα Μαρία Λιαποπούλου για την στήριξη που μου προσέφερε!
Σας ευχαριστώ πολύ!''.

Διαβάστε Περισσότερα

ΚΚΕ - ΕΡΩΤΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΕΝΑΡΞΗ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΣ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΑΠΟ ΑΛΛΕΣ ΕΥΡΩΠΑΙΚΕΣ ΧΩΡΕΣ

Ερώτηση της Ευρωκοινοβουλευτικής Ομάδας του ΚΚΕ για την επανέναρξη της επιστροφής προσφύγων στην Ελλάδα από άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
Την επανέναρξη των επαναπροωθήσεων προσφύγων από άλλες ευρωπαϊκές χώρες προς την Ελλάδα καταγγέλλει ο ευρωβουλευτής του ΚΚΕ Κώστας Παπαδάκης με ερώτησή του προς την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το Συμβούλιο. Η ερώτηση έχει ως εξής : 
«Με τη συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας που προώθησαν ΕΕ και κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, όπως και την Ευρωπαϊκή Πολιτική Ασύλου, συνεχίζεται ο απαράδεκτος εγκλωβισμός στην Ελλάδα πάνω από 60.000 στη συντριπτική πλειοψηφία προσφύγων κάτω από άθλιες συνθήκες. 
Η ΕΕ απεργάζεται την επανέναρξη, μέχρι τέλος Δεκεμβρίου, των επαναπροωθήσεων προσφύγων από άλλες ευρωπαϊκές χώρες προς την Ελλάδα, με βάση τον Κανονισμό Δουβλίνο ΙΙI, που έχουν «παγώσει» εδώ και περίπου πέντε χρόνια. Η συζητούμενη επικαιροποίηση του Δουβλίνου στοχεύει στην επανέναρξη και εντατικοποίηση των επαναπροωθήσεων στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες πρώτης καταγραφής, καθώς και στις πιο γρήγορες διαδικασίες απέλασης.
Οι πρόσφατες δηλώσεις του Γερμανού Υπουργού Εσωτερικών Τόμας Ντε Μέζιερ όπως και της αρμόδιας εκπροσώπου της Κομισιόν Νατάσα Μπερτό το επιβεβαιώνουν.
Δεδομένου ότι με την πολιτική της ΕΕ ήδη δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες εγκλωβίζονται στην Ελλάδα παρότι έχουν άλλες χώρες ως προορισμό τους, σε συνθήκες όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών που δημιουργούν έδαφος για νέο μαζικό κύμα προσφύγων, 
πώς τοποθετείται η Επιτροπή :
- στους σχεδιασμούς για επαναπροώθηση προσφύγων στην Ελλάδα από άλλες χώρες, με πλήρη εφαρμογή του Δουβλίνου και παρά το ότι ήδη έχουν εγκατασταθεί σε αυτές τις χώρες;
- στο ότι η προωθούμενη επικαιροποίηση του Δουβλίνου θα εντείνει όχι μόνο τις επαναπροωθήσεις στα κράτη-μέλη πρώτης καταγραφής, αλλά και τις μαζικές απελάσεις σε βάρος προσφύγων και μεταναστών;».

08/09/2016           Η ΕΥΡΩΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΤΟΥ ΚΚΕ

Διαβάστε Περισσότερα

Το λεωφορείο

Τα φρένα του τεράστιου λεωφορείου στριγκλίζουν με έναν μακρόσυρτο εκκωφαντικό θόρυβο σταματώντας στη στάση της Βασιλίσσης Όλγας. Οι λιγοστοί επιβάτες ανεβαίνουν με βιασύνη τα σκαλιά του, στριμώχνοντας τους ήδη ανεβασμένους, δημιουργώντας μια εικόνα κονσερβαρισμένων σαρδέλων.

Είναι μια υγρή ομιχλώδης φθινοπωρινή βραδυά και νιώθοντας την υγρασία της θάλασσας, τυλιγμένοι όλοι στα χοντρά πανωφόρια τους, ανακουφίζονται στο γεμάτο χνώτα, ζεστό όχημα, που ξεκινάει απότομα για την επόμενη στάση. Οι τυχεροί που έχουν κάθισμα κοιτούν έξω, σκουπίζοντας τα θολά από υδρατμούς τζάμια, την φωταγωγημένη με τα κίτρινα φώτα της πόλης λεωφόρο, ενώ οι όρθιοι αγωνίζονται κατά της φυγόκεντρης, προσπαθώντας να ισορροπήσουν, γαντζωμένοι στα άσπρα κρεμαστά χερούλια του οκταξονικού πεπαλαιωμένου οχήματος.

Πλησιάζοντας στην επόμενη στάση της Μαρτίου, αχνοφαίνεται μια φιγούρα να κινεί το χέρι, κάνοντας σινιάλο στον εύσωμο οδηγό να σταματήσει. Είναι ένας ξερακιανός εξηντάρης άντρας, που στηριζόμενος σε δυο άσπρα μπαστούνια προσπαθεί με δυσκολία να κάνει δυο τρία βήματα μέχρι τη σκάλα του λεωφορείου, για να ανέβει σε αυτό. Μια μακρυά μπεζ φθαρμένη γκαμπαρντίνα τον τυλίγει και έτσι όπως τον μαστιγώνει με τις ριπές του ο παγωμένος Βαρδάρης, μοιάζει θαρρείς με φιγούρα βγαλμένη από καρτούν. Τα χαρακτηριστικά του προσώπου του σφιγμένα, και ένα ανεπαίσθητο αραιό μουσάκι στο πηγούνι, θυμίζει αποτύπωμα από φρενάρισμα ποδηλάτου. Το αριστερό μέρος του προσώπου του δείχνει παραμορφωμένο και τα χείλη του αγγίζουν θαρρείς το αυτί του, σημάδι οτι καποιο εγκεφαλικό ή νευρολογικό πρόβλημα τον έχει σημαδέψει.

Μετά από τρία λεπτά μάχης πραγματικής και με τη βοήθεια δυο ηλικιωμένων κυριών, ο ήρωάς μας κατορθώνει και μπαίνει στο κήτος του τεράστιου λεωφορείου και με την ευγενική παραχώρηση του καθίσματος από ένα νεαρό κορίτσι, σωριάζεται σε αυτό προσπαθώντας να αρθρώσει ένα ακαταλαβίστικο "ευχαριστώ". Μπορείς να διακρίνεις βλέμματα οίκτου και αποστροφής μεταξύ των επιβατών, οι οποίοι δεν μπορούν να κρύψουν τα αισθήματα που αποτυπώνονται στα πρόσωπά τους.

Το δρομολόγιο ξεκίνησε λοιπόν και το όχημα αγκομαχώντας ξεφορτώνει τους επιβάτες στις επόμενες στάσεις, ενώ έχει αδειάσει ικανοποιητικά, κάνοντας την κατάσταση υποφερτή. 

Σε μια επόμενη στάση μια ομάδα έξι νεαρών, τρια κορίτσια και τρία αγόρια, μπουκάρει στο λεωφορείο, με φωνές τραγούδια και ξεφωνητά, ενώ δυο από τα αγόρια κρατούν από το στόμιο δυο μισοάδεια μπουκάλια από ρετσίνα. Τα πρόσωπά τους κόκκινα και από τις διεσταλμένες κόρες των ματιών τους, καταλαβαίνεις, ότι είναι σε κατάσταση μέθης. Με τις δυνατές και φάλτσες φωνές τους επιφέρουν μια σχετική αναστάτωση στο ήρεμο κλίμα, που επικρατούσε και τραγουδώντας ένα τραγούδι του Τσιτσάνη, κάθονται στα άδεια καθίσματα απέναντι από τον ήρωά μας με τα μπαστούνια. Ένας μάλιστα κάθεται πίσω του.

Με το που τον βλέπουν , ξεσπούν σε γέλια και πειράγματα, ενώ ο από πίσω νεαρός με τα χέρια του προσπαθεί να του μοιάσει τραβώντας τα χείλη του.

Ακούγονται άσχημες, προσβλητικές κουβέντες, και ο ήρωάς μας συνηθισμένος φαίνεται σε τέτοιου είδους συμπεριφορές, δεν τους απαντάει, κοιτώντας κάτω στο βρώμικο πάτωμα του λεωφορείου, ενώ τα μάτια του έχουν υγρανθεί από τις κουβέντες των νεαρών.

Το μαρτύριο συνεχίζεται για πολλή ώρα και μάταια κάποια κυρία κάνει παρατηρήσεις στους νεαρούς να σταματήσουν, ακούγοντας κι αυτή τα "κομπλιμέντα" της για τα μεγάλα βυζιά της, από τους έξι. 

Επόμενη στάση και εισβάλλουν στο λεωφορείο ο ελεγκτης μαζί με έναν αστυνομικό και μόλις έρχεται η σειρά των νεαρών, επιβεβαιώνεται ότι παράνομα είναι στο λεωφορείο μη έχοντας κόψει τα απαραίτητα εισιτήρια. Επικρατεί ένας μεγάλος καυγάς, με τους νεαρούς να μη έχουν χρήματα, αφού τα ξόδεψαν όλα στα ποτά, ενώ ο ελεγκτής ειδοποιεί την ασφάλεια να τους περιμένει στην επόμενη στάση για να ακολουθήσουν οι απαραίτητες συλλήψεις.

Κι ενώ όλα έδειχναν, ότι οι νεαροί που "ξενέρωσαν" απότομα, θα ακολουθούσαν την αυτόφωρη διαδικασία με όλα τα συνεπακόλουθα, ξαφνικά ο ήρωάς μας με τα μπαστούνια, παραμερίζοντας τον μακρύ γιακά της γκαμπαρντίνας του, βγάζει από την εσωτερική τσέπη ένα παραφουσκωμένο πορτοφόλι και επιδεικνύοντάς το στον ελεγκτή του λέει με άναρθρη τρεμάμενη φωνή:

-"Σας παρακαλώ, αφήστε τα παιδιά. Είναι πάνω στην τρέλα της νιότης τους και το διασκεδάζουν. Ας μή το χαλάσουμε. Όλοι έχουμε κάνει τις παρασπονδίες μας και θα πρέπει να μάθουμε να συγχωρούμε.  Να πάρτε. Θα πληρώσω εγώ και για τα εισιτήρια και για το πρόστιμο." 

Διαβάστε Περισσότερα

"Οι δραπέτες του 313" μια αληθινή ιστορία

Εφημερία σήμερα στο μεγάλο νοσηλευτικό ίδρυμα και επικρατεί ένας εμπόλεμος πανικός σε όλες τις πτέρυγές του.

Πηγαδάκια γιατρών, να μελετούν εργαστηριακές εξετάσεις, νοσοκόμες να πηγαινοέρχονται στα δωμάτια των ασθενών, τραυματιοφορείς να σπρώχνουν με βιασύνη τα μακριά φορεία, καθαρίστριες με τις σκούπες να καθαρίζουν και να απολυμαίνουν τους χώρους, συνοδοί ασθενών να συνωστίζονται στα κυλικεία, αγοράζοντας τα απαραίτητα για τους ανθρώπους τους.

Ο Άγγελος ανοίγει τα μάτια του, κατακόκκινα από τη δύσκολη νύχτα που πέρασε και ρίχνοντας μια ματιά ολόγυρα στο δωμάτιό του, ανασηκώνεται με δυσκολία στα μαξιλάρια του κρεβατιού του, μορφάζοντας από τον πόνο στη μέση.

Όλα στη θέση τους, ο θάλαμος 313 της νευρολογικής κλινικής, είναι υπό έλεγχο.

Βρίσκεται εδώ μέσα κοντά 6 μήνες, μετά το ατύχημα, από το οποίο  κινδύνεψε να χάσει τη ζωή του, αλλά μετά από αδυσώπητη μάχη που έδωσε, βρίσκεται ακόμη εδώ, νικητής και θριαμβευτής της θέλησης. Είναι γύρω στα 62, με αρρενωπά χαρακτηριστικά, ψηλός με γκρίζα μαλλιά και με ένα διαπεραστικό βλέμμα, που υποδηλώνει πυγμή και ηγετικό χαρακτήρα. Πάλεψε σθεναρά και το μόνο που του επέφερε το ατύχημα, ήταν η αναπηρία στα κάτω άκρα, με αποτέλεσμα να κινείται με το καρότσι. Βρίσκεται εδώ στα τελευταία στάδια της αποθεραπείας και με τους φυσικοθεραπευτές του, δίνει καθημερινά τον αγώνα του για την αποκατάσταση και την βελτίωση των συνθηκών ζωής, που θα ακολουθήσει από δω και εμπρός.

Ρίχνοντας μια προσεκτικότερη ματιά στον θάλαμο, αντιλαμβάνεται στο ακριανό κρεβάτι έναν νέο ένοικο, να ξαπλώνει κουκουλωμένος με το σεντόνι και να κοιτάει με βλέμμα απλανές στο κενό. Γύρω στα 55 μελαχρινός, αδύναμος και με ένα βλέμμα μελαγχολικό, ο Μιχάλης έκανε εισαγωγή σήμερα το πρωί "χτυπημένος" από υποτροπή της σκλήρυνσης κατά πλάκας, που πάσχει εδώ και χρόνια. Ακινητοποιημένος με τεράστια δυσκολία να πάρει τα πόδια του, θα νοσηλευτεί κι αυτός ελπίζοντας να ανακάμψει.

Έγιναν οι απαραίτητες συστάσεις και ο Άγγελος, ομιλητικότατος και πρόσχαρος, προσπαθούσε μάταια όλη την ημέρα να φτιάξει ατμόσφαιρα, αλλά του κάκου, ο συγκάτοικός του τα έβαψε μαύρα και είχε ρίξει ένα σιωπηλό πέπλο , απαντώντας μονολεκτικά και νωθρά.

Έτσι κύλησαν τρείς τέσσερις ημέρες με τον Άγγελο να δίνει κουράγιο και δύναμη, τον δε Μιχάλη να δείχνει απρόθυμος, άβουλος, παραδομένος. Το μόνο που επαναλάμβανε , ήταν τη θέλησή του να περπατήσει ξανά και να μπορεί να κάνει τις μικρές έστω βολτίτσες του.

Ήταν δώδεκα τα μεσάνυχτα εκείνο το υγρό βράδυ, όταν ο Μιχάλης ένιωσε ένα χέρι να τον σκουντάει στον ώμο, ξυπνώντας τον, σχεδόν βίαια.

-Ξύπνα ρε μαλάκα, άιντε να σε πάω μια βόλτα.

Άνοιξε τρομαγμένος τα μάτια του και βλέπει στο προσκεφάλι του τον Άγγελο.

Ήταν καθισμένος στο αναπηρικό του καρότσι, ντυμένος με μια καφέ χοντρή ζακέτα και μια κουβέρτα να σκεπάζει τα πόδια του. Είχε μια λάμψη στα μάτια του και μια έξαψη, που νόμιζες ότι ήταν κάτι σαν ξωτικό.

-Άιντε σου λέω, μην αργείς, σήκω να πάμε μια βόλτα, τώρα που δεν μας βλέπει κανείς. Έχω υποκλέψει τον κωδικό της  πόρτας από τις νοσοκόμες και μπορούμε να βγούμε έξω.

Οι πόρτες των κλινικών έκλειναν τα βράδια, για λόγους ασφαλείας, αλλά ο πολυμήχανος Άγγελος βρήκε τον τρόπο του.

-Μα πώς να σε ακολουθήσω, απάντησε ο Μιχάλης, δεν υπάρχει ούτε δεύτερο καρότσι ούτε κι εγώ έχω τη δύναμη να περπατήσω.

-Σήκω πάνω, θα κρατιέσαι από τα χερούλια του καροτσιού, και θα ακουμπάς επάνω μου, όταν θα κουράζεσαι.

Με τα πολλά πείστηκε ο άβουλος και αδύναμος ασθενής και με αργές κινήσεις άρχισε να εκτελεί.

Στην αρχή διστακτικά, κατόπιν με πιο αποφασιστικές κινήσεις, οι δυο "έγκλειστοι" ξεκίνησαν για το ταξίδι τους προς την "ελευθερία".

34521 και το "κλικ" στην πόρτα, απέδειξε ότι ο κωδικός ήταν σωστός.

Με την αδρεναλίνη τους να χτυπάει κόκκινο και τους κροτάφους τους να σπάνε από τη γρήγορη ροή του αίματος, οι δυο φίλοι πλέον, ξεκίνησαν την διαδρομή προς τον ανελκυστήρα, που θα τους κατεβάσει κάτω στην αυλή του νοσοκομείου.

Ένιωθαν και οι δύο σαν να βρίσκονται σε τεράστια λεωφόρο και οι διάδρομοι να είναι πίστα αγώνων.

Σκουντουφλώντας και κοιτάζοντας πίσω με συνωμοτικό  βλέμμα, άρχισαν να απομακρύνονται και μετά από αρκετή ώρα βρέθηκαν στο προαύλιο.

Ο κρύος αέρας που έπνεε, τους έκανε να ανατριχιάσουν και ο ιδρώτας στα μέτωπά τους αμέσως εξαφανίστηκε.

Ψυχή δεν υπήρχε ολόγυρα, και το μόνο που ακούγονταν, ήταν ο θόρυβος και τα κορναρίσματα των αυτοκινήτων από τον μακρινό κεντρικό δρόμο της πόλης.

Πλησίασαν σε μια άκρη της αυλής, όπου υπήρχε ένα συντριβάνι με δυο παγκάκια και τελικά με μια υπερπροσπάθεια, ο Μιχάλης ανακάθισε στο ένα παγκάκι, έχοντας δίπλα τον σύντροφό του στο καρότσι.

Ψηλά στον ορίζοντα, ένα μεγάλο ολόγιομο φεγγάρι, έριχνε το ωχρό του φως και τα πρόσωπα των δυο ηρώων μας, έμοιαζαν λες και ήταν βγαλμένα από ταινίες του Αγγελόπουλου.

Κάθονταν και οι δύο εκεί, αγέρωχοι και αμίλητοι, με το ύφος του νικητή, έχοντας καταφέρει να κάνουν τέτοια μεγάλη διαδρομή, κυρίαρχοι του κόσμου.

Κατανικώντας την πάθησή τους, ξορκίζοντας την "αναπηρία".

Ενώνοντας τα ονόματά τους, κατέστησαν ο Αρχάγγελος Μιχαήλ.

-Έλα ρε φίλε, πάρε και αυτό το γλυκάκι που φύλαξα από προχθές, να το μοιραστούμε ελεύθερα.

Είμαστε ελεύθεροι και δυνατοί.

Ακούς;

ΔΥΝΑΤΟΙ.

Σ.Σ. Τα ονόματα της ιστορίας είναι φανταστικά. Τα γεγονότα είναι απολύτως πραγματικά.Ο άγγελος έχει ανακάμψει και ζει μια φυσιολογική ζωή χρησιμοποιώντας αναπηρικό καρότσι, ενώ ο Μιχάλης αντιμετωπίζει ακόμη προβλήματα, αλλά μετά τη γνωριμία του με τον επαναστάτη Άγγελο, άλλαξε την οπτική του και "αποδρά" όποτε οι περιστάσεις του το επιτρέπουν.

Διαβάστε Περισσότερα