Δημήτρης Ουρούμης: Ο Δάσκαλος.
Τώρα που το μυαλό και η ψυχή έχουν ηρεμήσει, και οι σκέψεις έχουν καταλαγιάσει κάπως, από το ξαφνικό θάνατο του αγαπημένου μας δασκάλου και φίλου Δημήτρη Ουρούμη, και ο πόνος του χαμού του έγινε πλέον συνήθεια, τώρα θα ήθελα να γράψω δύο λόγια κι εγώ, νομίζοντας ότι θα ξαλαφρώσω λιγάκι, από το βάρος που έχω τα στήθια μου.
Τον Δημήτρη τον γνώρισα πριν 18 χρόνια, τον ήξερα βέβαια σαν μουσικό από παληά, αλλά προσωπικά τον γνώρισα σε μια καφετέρια, στο στενό δρομάκι, πίσω από τον κινηματογράφο του Νοχουτίδη, που νομίζω εκείνα τα χρόνια λειτουργούσε και σαν αίθουσα διδασκαλίας χορωδίας. -«Γιατί δεν έρχεσαι στα μαθήματα που κάνουμε;» με ρώτησε, «έμαθα πως έχεις καλή φωνή». Πού καιρός γα χορωδία δάσκαλε, του είπα, «έλα να μας ακούσεις μια φορά, και εάν σου αρέσει φεύγεις», μου είπε, «εξάλλου δυο ώρες την εβδομάδα χρειάζεται να αφιερώσεις.»
Ἐτσι έγινε το ξεκίνημα με την χορωδία, τον Δεκέμβριο του 2004, που τότε γίνονταν τα μαθήματα στο 1ο Δημοτικό Σχολείο Αριδαίας. Από εκεί και ύστερα δεν έλειψα ούτε μια ημέρα από εκείνο το δίωρο. Πώς θα μπορούσα εξάλλου, αφού εκείνες οι στιγμές ήταν γεμάτες χαρά, ξεγνοιασιά και καλαμπούρι, με τους συναδέλφους χορωδούς, που τους αγάπησα όλους, σαν να ήταν μέλη μιας άλλης οικογένειας. Μιας Οικογένειας που την συνέδεαν κοινοί σκοποί, κοινό μεράκι και πολύ αγάπη για το τραγούδι.
Θυμάμαι, όταν προγραμματίζαμε κάποια χορωδιακή συνάντηση, και προσπαθούσαμε να βγάλουμε το ρεπερτόριο των τραγουδιών, φοβόμασταν ότι δεν θα μας πάρει ο χρόνος. Πόσο άγχος, πόση αγωνία είχαμε όλοι μας; Και ο δάσκαλος προσπαθούσε να μας καθησυχάσει, αλλά από την άλλη πλευρά τα ήθελε όλα τέλεια, και δώστου ξανά από την αρχή την «Βάρκα Γιαλό» του Τσιτσάνη, το «Άσπρο Περιστέρι» του Χατζηδάκη, το «Τι να πώ» του Λοΐζου, κάποιο του Θεοδωράκη, και πάει λέγοντας.
Ένας κύκλος ζωής έκλεισε για μένα, γιατί δεν είναι λίγα δεκαοκτώ (18) ολόκληρα χρόνια. Τις πρώτες ημέρες, μετά τον χαμό του δάσκαλου, είπα ότι εδώ τελειώνει και «η ζωή του Αρίωνα», αλλά το ξανασκέφθηκα και είπα μέσα μου: εάν άραγε μπορούσε να μου μιλήσει ο Δημήτρης γι’ αυτό το θέμα, τι θα μου έλεγε; Σίγουρα θα μου απαντούσε: «Όχι Πρόεδρε, εγώ έκανα τόσα και τόσα, για να αναδείξω αυτήν την χορωδία. Αφιέρωσα κόπο και χρόνο, ελπίδες και προσδοκίες, πήραμε βραβείο από τα χέρια του Μίμη Πλέσσα, και συ θέλεις τώρα να την βουβάνεις; Θέλω να συνεχίσετε να τραγουδάτε, σαν να είμαι κι εγώ παρών στα μαθήματα σας. Θέλω να συνεχίσετε να πηγαίνετε σε χορωδιακές συναντήσεις, κι από τα βραβεία και τα εύσημα που παίρνετε να αφιερώνετε κάτι και σε εμένα».
Αντίο αγαπημένε μας δάσκαλε. Θα συνεχίσουμε το έργο σου, και θα σε θυμόμαστε μέσα από τα τραγούδια που μας έμαθες.
Με Αγάπη. Ο Πρόεδρος του Συλλόγου «Ο Αρίων» Μπέτσος Τάσος.
