Γιώργος Καρασμάνης: «ΣΕ ΤΡΟΧΙΑ ΥΛΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΟ ΝΕΟ ΝΗΠΙΑΓΩΓΕΙΟ ΠΡΟΜΑΧΩΝ»

«ΣΕ ΤΡΟΧΙΑ ΥΛΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΟ ΝΕΟ ΝΗΠΙΑΓΩΓΕΙΟ ΠΡΟΜΑΧΩΝ»

Από την πρώτη στιγμή που ο Γιώργος Καρασμάνης ενημερώθηκε για τις τριτοκοσμικές συνθήκες υπό τις οποίες ¨λειτουργούσε¨ το Νηπιαγωγείο Προμάχων – το μεγαλύτερο και πιο ¨ζωντανό¨ χωριό της Αλμωπίας – έφερε το θέμα στη Βουλή. Ζήτησε πιεστικά από τα συναρμόδια υπουργεία να επιδείξουν την οφειλόμενη ευαισθησία και την υποχρέωση να βάλουν τέλος στην απαράδεκτη αυτή κατάσταση κινητοποιώντας άμεσα τις υπηρεσίες τους και, σε συνεργασία με την Τοπική Αυτοδιοίκηση, να προχωρήσουν στην ανέγερση ενός νέου και σύγχρονου Νηπιαγωγείου.
Αμέσως μετά, επισκεπτόμενος τους Προμάχους, παρουσία της Προέδρου της Τοπικής Κοινότητας Μαρίας Γιουρούκη και των δημοτικών συμβούλων, αείμνηστου Γιώργου Γούδη (¨Αμερικάνο¨), Δημήτρη Βέσκου και του – νυν Δημάρχου – Χρήστου Μπάτση, όπως επίσης και εκπροσώπων των γονέων, διαπίστωσε την πλήρη ακαταλληλότητα των – άνω των 70 ετών! – σημερινών εγκαταστάσεων. Επισκέφτηκαν και το οικόπεδο που είχε επιλεγεί για την κατασκευή του νέου κτιρίου, και ο πρώην Υπουργός δεσμεύτηκε ότι θα πράξει τα πάντα για την κατά το δυνατόν ταχύτερη ανέγερσή του, ενώ ταυτόχρονα ενημέρωσε τον Περιφερειάρχη Απόστολο Τζιτζικώστα ο οποίος αναγνώρισε την αναγκαιότητα της κατασκευής και δήλωσε ότι θα πράξει τα δέοντα προκειμένου να ικανοποιηθεί το καθολικό αίτημα των κάτοικων των Προμάχων.
Επανήλθε στη συνέχεια με νέα Ερώτηση στη Βουλή, ζητώντας να προσδιοριστεί το χρονοδιάγραμμα υλοποίησης του έργου. Ξεκίνησαν έτσι οι διαδικασίες υπό τον γενικό συντονισμό του τότε Αντιδημάρχου Γιώργου Τσιμτσιρίδη. Ορίστηκε τριμελής επιτροπή για να εξετάσει την καταλληλότητα του οικοπέδου η οποία και γνωμοδότησε θετικά, και η Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση Πέλλας εξέφρασε και τη σύμφωνη γνώμη σκοπιμότητας για την κατασκευή.
Από τον Δήμο προσκομίστηκαν τα απαιτούμενα δικαιολογητικά για τη σύνταξη της προμελέτης, όπως και απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου υπό τον τότε Δήμαρχο Δημήτρη Μπίνο για την παραχώρηση του οικοπέδου στις «ΚΤΙΡΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ Α.Ε.», η οποία και έγινε αποδεκτή από το Δ.Σ, και ξεκίνησαν οι διαδικασίες για την εκπόνηση της προμελέτης.

Στη νέα Διοίκηση της Εταιρίας «ΚΤΙΡΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ Α.Ε.» που ανέλαβε προς το τέλος του 2019, και η οποία πήρε την αναγκαία πίστωση χρόνου για την πλήρη ενημέρωσή της και, μετά την ύφεση της πανδημίας και την επάνοδο την ¨κανονικότητα¨, ο Γιώργος Καρασμάνης επανήλθε. Στις 10 Ιουνίου, σε συνεργασία με τον Διευθύνοντα Σύμβουλο της Εταιρίας Αθανάσιο Γιάνναρη και όλους τους αρμόδιους υπηρεσιακούς παράγοντες, κατέθεσε όλα τα στοιχεία για την εξέλιξη της πορείας του και επισήμανε για ακόμη μια φορά την ανάγκη για τάχιστη υλοποίησή του.
Κατόπιν αυτών των ενεργειών, την προηγούμενη εβδομάδα, ο πρώην Υπουργός ενημερώθηκε από τον Γενικό Διευθυντή Τεχνικών Έργων Θόδωρο Κυριαζόπουλο ότι η κατασκευή του νέου Νηπιαγωγείου Προμάχων μπήκε στον τελικό προγραμματισμό και, ότι μέχρι το τέλος του χρόνου θα υπάρξει έγκριση της οικοδομικής άδειας, όπως και τα τεύχη δημοπράτησης ώστε να δρομολογηθεί η ανέγερσή του.
Για όλες αυτές τις πιο πρόσφατες - από τις 10 Ιουνίου και μετά - ενέργειές του και για την θετική έκβασή τους, ο Γιώργος Καρασμάνης κρατούσε σε συνεχή ενημέρωση τόσο το Δήμαρχο Χρήστο Μπάτση όσο και τον ειδικό σύμβουλο Γιώργο Τσιμτσιρίδη – ο οποίος, όπως έχει προαναφερθεί, είχε εξ αρχής και τον γενικό συντονισμό της όλης προσπάθειας

Διαβάστε Περισσότερα

Ο Μάγος των φόβων

Ένας μύθος που μπορεί να θεραπεύσει,  να εκπαιδεύσει...

Αυτό το μικρό “παραμύθι” μιλάει για τον φόβο, αυτό το δύσκολο, και θα επέλεγα να το πω, οδυνηρό συναίσθημα.

Για κάθε αναγνώστη μπορεί να κάνει διαφορετικό νόημα αυτό που θα διαβάσει, μπορεί, ίσως, να ρίξει λίγο φως γι’ αυτό που κρύβεται πίσω από κάποιους  φόβους του και μπορεί κάτι να έχει να του πει, μπορεί πάλι όχι.

“Ακούστε το” λοιπόν…

Οι φόβοι που μας διακατέχουν συνιστούν ένα από τα ισχυρότερα δηλητήρια της ζωής μας. Έχουμε απίστευτη ικανότητα να δημιουργούμε νέους φόβους, να συντηρούμε τους παλιούς, να ανανεώνουμε και να ενημερώνουμε το αστείρευτο απόθεμα των φόβων μας.

Επειδή οι φόβοι μας είναι μια από τις μορφές έκφρασης που χρησιμοποιούν περισσότερο τα παιδιά, όσο και τα πρώην παιδιά, επινόησα αυτό το μικρό παραμύθι…

Μια φορά κι έναν καιρό, μόνο μια φορά, σε κάποια χώρα του κόσμου μας, ζούσε κάποιος που όλοι φώναζαν Μάγο των Φόβων. Αυτό που πρέπει να ξέρετε, πριν πούμε περισσότερα, είναι ότι όλες οι γυναίκες, όλοι οι άνδρες και όλα τα παιδιά ετούτης της χώρας διακατέχονταν από αμέτρητους φόβους.

Φόβους πανάρχαιους, προερχόμενους από τα βάθη της ιστορίας της ανθρωπότητας, τότε που οι άνθρωποι δε γνώριζαν ακόμα το γέλιο, την εγκατάλειψη, την εμπιστοσύνη και την αγάπη.

Φόβους πιο πρόσφατους, βγαλμένους από την παιδική ηλικία του καθενός, τότε που η αθωότητα ενός βλέμματος, η απορία μιας κουβέντας, ο θαυμασμός μιας χειρονομίας ή το ξόδεμα ενός χαμόγελου προσέκρουαν στην ακατανόητη πραγματικότητα.

Αυτό που είναι βέβαιο, είναι ότι όλοι τους, μόλις άκουγαν να γίνεται λόγος για το Μάγο των Φόβων, δε δίσταζαν καθόλου να κινήσουν για ένα μακρύ ταξίδι με σκοπό να τον συναντήσουν. Με την ελπίδα να μπορέσει να εξαφανίσει ή να διαλύσει τους φόβους που κουβαλούσαν στο σώμα τους, στο κεφάλι τους ή που απλώς συνόδευαν τη ζωή τους.

Κανείς τους δε γνώριζε πώς θα εξελισσόταν η συνάντηση. Όσοι γύριζαν από το ταξίδι έδειχναν μεγάλη συστολή προκειμένου να μοιραστούν την εμπειρία τους. Γεγονός είναι πάντως ότι το ταξίδι του γυρισμού ήταν πάντα πολύ μακρύτερο από τον πηγαιμό.

Κάποια μέρα, ένα παιδί μαρτύρησε το μυστικό του Μάγου των Φόβων. Αλλά αυτό που είπε φάνηκε τόσο απλό, τόσο απίστευτα απλό, που δεν το πίστεψε κανείς.

“Ήρθε κοντά μου, είπε το παιδί, πήρε τα δυο μου χέρια στα δικά του και μου ψιθύρισε:

- Πίσω από κάθε φόβο, υπάρχει ένας πόθος. Πάντα υπάρχει ένας πόθος κάτω από κάθε φόβο, όσο μικρός ή όσο τρομακτικός κι αν είναι αυτός! Πάντα υπάρχει ένας πόθος, να το ξέρεις.

Το στόμα του ήταν πολύ κοντά στο αυτί μου και μοσχομύριζε επιβεβαίωσε το παιδί.

Μου είπε ακόμα:

- Όλη μας τη ζωή κρύβουμε τους πόθους μας, γι’ αυτό και υπάρχουν τόσοι φόβοι στον κόσμο.

Μόνη μου δουλειά και μοναδικό μου μυστικό, είναι να επιτρέπω στον καθένα να τολμάει να ξαναβρίσκει, να τολμάει ν’ ακούει και να τολμάει να σέβεται τον πόθο που υπάρχει μέσα του, κάτω από κάθε φόβο του”

Λέγοντας όλα αυτά, το παιδί ένιωθε ότι δεν το πίστευε κανείς. Κι έτσι άρχισε ξανά να αμφιβάλλει για τους ίδιους του τους πόθους. Χρειάστηκε να περάσουν πολλά χρόνια μέχρι να ξαναβρεί την ελευθερία να τους ακούει και να τους αποδέχεται μέσα του, μα αυτή είναι πάλι μια άλλη ιστορία.

Ωστόσο, κάποια μέρα, ένας άνδρας αποφάσισε να φέρει το Μάγο των Φόβων σε δύσκολη θέση. Μάλιστα, ήθελε να κάνει να ζήσει μια αποτυχία. Ταξίδεψε, έφτασε κοντά στο Μάγο των Φόβων, κι ανακοίνωσε το φόβο του:

- Φοβάμαι τους πόθους μου!

Ο Μάγος των Φόβων τον ρώτησε:

- Μπορείς να μου πεις τον πιο τρομακτικό σου πόθο;

- Ποθώ να μην πεθάνω ποτέ, ψιθύρισε ο άνδρας.

- Πράγματι, τρομερός και φοβερός ο πόθος σου.

Αργότερα, μετά από μακριά σιωπή, ο Μάγος των Φόβων μίλησε:

- Και ποιος φόβος κρύβεται μέσα σου, πίσω από αυτόν τον πόθο; Διότι πίσω από κάθε πόθο κρύβεται επίσης ένας φόβος, πολλές φορές και περισσότεροι.

Ο άνδρας είπε μονομιάς:

- Φοβάμαι μήπως δεν προλάβω να ζήσω όλη μου τη ζωή.

- Και ποιος είναι ο πόθος αυτού του φόβου;

- Θα επιθυμούσα να ζήσω κάθε στιγμή της ζωής μου όσο πιο έντονα, πιο ζωντανά, πιο χαρούμενα γίνεται, χωρίς να σπαταλήσω τίποτα.

- Ιδού λοιπόν ο τρομερότερός σου πόθος, ψιθύρισε ο Μάγος των Φόβων. Άκουσέ με καλά. Φρόντισέ τον αυτόν τον πόθο, είναι ένας πόθος πολύτιμος, μοναδικός. Το να ζούμε κάθε στιγμή της ζωής μας όσο γίνεται πιο έντονα, πιο ζωντανά, πιο χαρούμενα… χωρίς να σπαταλάμε τίποτα είναι ένας πολύ ωραίος πόθος.

Αν σέβεσαι αυτόν τον πόθο, αν του παραχωρήσεις μια πραγματική θέση μέσα σου, δε θα φοβάσαι πια το θάνατο. Πήγαινε τώρα, μπορείς να γυρίσεις πίσω.

Αλλά εσείς που με διαβάζετε, που με ακούτε ίσως, αμέσως θα μου πείτε:

- Λοιπόν, ο καθένας μπορεί να γίνει ο Μάγος των φόβων του!

- Βεβαίως, γίνεται, αν ο καθένας από μας φροντίσει να ανακαλύψει, να κατονομάσει ή να προτείνει τους φόβους του. Υπό έναν όρο: να δεχτεί ότι δε θα εκπληρωθούν όλοι του οι πόθοι. Όλοι πρέπει να μάθουν τη διαφορά ανάμεσα σ’ ένα πόθο και στην πραγματοποίησή του.

- Δηλαδή, δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν όλοι οι πόθοι, ακόμα και αν το επιθυμούμε;

- Όχι δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν όλοι οι πόθοι, μερικοί μόνο. Και κανένας δε γνωρίζει εκ των προτέρων ποιος από τους πόθους του απλώς θα ακουστεί, ποιος θα εκπληρωθεί, ποιος θα απορριφθεί, ποιος θα μεγεθυνθεί ως το γέλιο των αστεριών».

Ιδού το μεγάλο μυστικό της ζωής. Η ζωή είναι απρόβλεπτη, πάντα αδάμαστη και, ταυτόχρονα, απείρως ανοιχτή και γενναιόδωρη απέναντι στους πόθους των ανθρώπων. Διότι υπάρχουν πόθοι που για να εκπληρωθούν απολύτως, έχουν ανάγκη να παραμείνουν στο στάδιο του πόθου.

Διαδίδεται ότι ο Μάγος των Φόβων μπορεί να περάσει κάποια μέρα από τα μέρη μας…

Από το βιβλίο του Jacques Salome, “Μύθοι που θεραπεύουν, μύθοι που εκπαιδεύουν”, εκδόσεις ΜΕΤΑ.

Εμείς το διαβάσαμε εδώ
Πηγή: therapeutikoergastiri.wordpress.com

Διαβάστε Περισσότερα

Τελειώνει η αγάπη;

Αγάπη είναι θα περάσει, ή αγάπη είναι και θα είναι εδώ για πάντα;

Οι σχέσεις αλλάζουν, οι συνθήκες της ζωής μας αναδιαμορφώνονται, εμείς οι ίδιοι αλλάζουμε. Οι ανάγκες και οι απαιτήσεις μας διαφοροποιούνται. Όλα αλλάζουν και φτάνει κάποια στιγμή που αναρωτιέσαι: «Τι έγινε; Άλλαξε και η αγάπη που νιώθαμε για κάποιους ανθρώπους ή απλά άλλαξαν οι καταστάσεις και οι συνθήκες;»
Πώς γίνεται να αλλάξει το συναίσθημα της αγάπης που είναι τόσο βαθύ; Μήπως ποτέ δεν ήταν αγάπη ή μπορεί και μια αγάπη να χαθεί; Πώς γίνεται να αλλάξει ο τρόπος που νιώθουμε για έναν άνθρωπο με τον οποίο έχουμε περάσει τόσα πολλά μαζί;

Κάποιες φορές καλούμαστε να κάνουμε επιλογές που αν ακούγαμε και ακολουθούσαμε αυτό που μας έλεγε η καρδιά δεν θα τις κάναμε ποτέ.
Όμως, αυτές οι επιλογές είναι καθοριστικές για τη ζωή μας, γιατί νιώθουμε την υποχρέωση να τις υπερασπιστούμε αφού είναι δικές μας.
Οι επιλογές μπορεί να βρίσκονται σε σύγκρουση με τα θέλω και τα συναισθήματά μας και τότε, μένει μέσα στην καρδιά μας το συναίσθημα της αγάπης που απλά κοιμάται, σιωπά και περιμένει, αφού δεν υπάρχει τρόπος να εκδηλωθεί.

Και τότε αναρωτιέσαι: «νιώθω αγάπη; Κι αν νιώθω αγάπη που είναι; Και υπάρχει αγάπη χωρίς κάποιο πρόσωπο αναφοράς απέναντί μας;»
Τι να την κάνω την αγάπη χωρίς αυτόν που αγαπώ; Και για πόσο καιρό μπορεί να διαρκέσει μια αγάπη που δεν αναπτύσσεται και δεν προχωρά με μικρά και σταθερή βήματα μέσα σε μια σχέση; Και τελικά: είναι αγάπη ή είναι απλά μια ψευδαίσθηση αγάπης, μπας και νιώσουμε λίγο καλύτερα, ή είναι απλά μια εμμονή σε κάτι που χάσαμε ή δεν κερδίσαμε ποτέ;

Μας τελειώνει η αγάπη για έναν άνθρωπο που θεωρούσαμε σημαντικό στη ζωή μας ή απλά κλείνει ο κύκλος μιας σχέσης και κρατάμε μια γλυκιά ανάμνηση στο μυαλό μας;
Αυτό εξαρτάται από την αλληλεπίδραση με το άτομο, τη σχέση που είχαμε και το βάθος των συναισθημάτων… αλλά και τον τρόπο που επεξεργαστήκαμε στο μυαλό μας όλα όσα συνέβησαν.
Τις αναμνήσεις εμείς οι ίδιοι τις διαμορφώνουμε, επομένως, το τι θα επιλέξουμε να κρατήσουμε εξαρτάται από εμάς.

Κάποια συναισθήματα αγάπης μπορεί να συνεχίζουν να υπάρχουν αλλά να μην είναι ικανά να κρατήσουν μια σχέση. Τότε μπορεί να επιλέξουμε να κρατήσουμε μέσα μας αυτά τα συναισθήματα και να σταματήσουμε να παλεύουμε για αυτή τη σχέση.
Το τέλος όμως μιας σχέσης δεν σημαίνει και τέλος της αγάπης για έναν άνθρωπο που για κάποια χρόνια αποτέλεσε ένα σημαντικό πρόσωπο για εμάς, ένα σημαντικό σημείο αναφοράς και προσδιορισμού.
Αρκεί να μην εμπλέξουμε σε όλα αυτά τον εγωισμό μας.
Μπορούμε να αναγνωρίσουμε όλα τα θετικά που μας πρόσφερε ένα άτομο για το οποίο νιώσαμε έντονα συναισθήματα αγάπης και να κρατήσουμε όλα τα όμορφα που περάσαμε μαζί, γνωρίζοντας ότι όλα αυτά είναι πλέον παρελθόν.

Η αγάπη μας για κάποια πρόσωπα μπορεί να υπάρχει πάντα, χωρίς να εκφράζεται, να εκδηλώνεται, να φαίνεται ή να κάνει αισθητή την παρουσία της, όταν δεν το επιτρέπουν οι συνθήκες, οι καταστάσεις, ή και τα ίδια τα πρόσωπα.
Τότε η αγάπη παραμένει κι ας μην φαίνεται, όμως, είναι μια αγάπη στην οποία δεν μπορούμε να επενδύσουμε, δεν μπορούμε να την εμπλουτίσουμε με άλλα συναισθήματα.

Είναι μια αγάπη του παρελθόντος που απλά κρατήσαμε σε μια γωνιά της καρδιάς μας, γιατί της είχαμε δώσει τόσα, που αν την διώχναμε, θα έπαιρνε κι ένα μέρος του εαυτού μας.

Κείμενο: Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγος- Κοινωνιολόγος, MSc.

Πηγή: papadopsixologos.blogspot.gr

Διαβάστε Περισσότερα

Υπηρέτες καλοσύνης

Κείμενο: Σάββας Ν. Σαλπιστής, Ph.D., Κλινικός Ψυχολόγος – Ψυχοθεραπευτής

Υπάρχουν ανάμεσά μας άτομα που δίνουν ένα συνεχή αγώνα επίδειξης καλοσύνης, ευγένειας και γενναιοδωρίας προς τους άλλους. Είναι αυτά που θυμούνται πάντα ποιο είναι το αγαπημένο σου λουλούδι, χρώμα ή φαγητό και που δεν ξεχνούν ποτέ την ημέρα των γενεθλίων ή της γιορτής σου. Αυτοί οι «υπηρέτες καλοσύνης» μοιάζει να έχουν ως κύριο μέλημά τους το να είναι καλοί με τους άλλους. Έχουν καταχωρημένες τις ημερομηνίες γενεθλίων όλων των ατόμων με τα οποία σχετίζονται, θυμούνται τα ονόματα όλων όσων έχουν συναντήσει και δεν μπερδεύουν ποτέ πρόσωπα και καταστάσεις. Όταν σε συναντούν, σε χαιρετούν με το μικρό σου όνομα και θυμούνται ακριβώς πότε συναντηθήκατε για τελευταία φορά, τι συζητήσατε και τι τους έκανε εντύπωση τότε. Τα άτομα αυτά μοιάζει να είναι κοινωνικά αλάνθαστα.

Αυτά τα φαινομενικά ανυστερόβουλα άτομα έχουν μια μοναδική ικανότητα να βρίσκουν για τους άλλους τα πιο πρωτότυπα δώρα ή να δίνουν τις πιο ξεχωριστές ευχές, αλλά, ταυτόχρονα, να καταγράφουν με τη μεγαλύτερη δυνατή επιμέλεια και ακρίβεια ακόμα και την παραμικρότερη εκδήλωση θαυμασμού και ευγνωμοσύνης των άλλων, για όλα όσα τους έχουν προσφέρει. Εξίσου επιμελώς όμως, καταγράφεται και το παραμικρότερο έλλειμμα ένδειξης ευγνωμοσύνης από την πλευρά των άλλων…

Στο βάθος, τα άτομα αυτά, μέσα από την τόση «καλοσύνη» τους, προσμένουν μία ανάλογη αντιμετώπιση και ανταπόδοση για όλα όσα έχουν προσφέρει, ακόμα και χωρίς να τους ζητηθεί. Κατά παράδοξο όμως τρόπο, σπάνια συμβαίνει κάτι τέτοιο. Μοιάζει πως αυτά, που με τόση προσπάθεια κάνουν για τους άλλους, ελάχιστα αναγνωρίζονται. Η οργή που ξυπνά εντός τους από αυτή την αγνωμοσύνη των άλλων τα οδηγεί σε όλο και μεγαλύτερες προσπάθειες να φανούν ακόμα καλύτεροι στα μάτια τους. Αυτό, όμως, που συνήθως καταφέρνουν με τη στάση τους αυτή είναι να «πνίγουν» και να «τρομοκρατούν» τους αποδέκτες της «καλοσύνης» τους, σε σημείο που οι τελευταίοι να τους ξεχνούν, να τους αγνοούν ή να μοιάζει να μην τους υπολογίζουν σχεδόν καθόλου. Με τον τρόπο αυτό, δημιουργείται τελικά ένας φαύλος κύκλος συνεχών προσπαθειών παροχής καλοσύνης χωρίς την προσδοκώμενη ή καθόλου ανταπόδοση, που έχει συχνά ως αποτέλεσμα τη συσσώρευση ενός δυσβάσταχτου ψυχικού φορτίου και κόστους, που με τη σειρά του οδηγεί στην εμφάνιση περιοδικών επεισοδίων κατάθλιψης και μιας μόνιμης αίσθησης αδικαίωτου…

Γιατί όμως δεν εκτιμώνται δεόντως οι «υπηρέτες καλοσύνης», τη στιγμή που φαίνονται πως είναι τόσο προσηλωμένοι στο καλό των άλλων;

Η εξήγηση βρίσκεται στο ότι τα άτομα αυτά μετατρέπουν ΟΛΑ τους τα συναισθήματα σε «δόσεις καλοσύνης και γενναιοδωρίας» προς τους άλλους. Ιδιαίτερα τα αισθήματα οργής τους είναι αυτά που μεταβολίζονται σε χείμαρρους καλοσύνης και δοτικότητας προς τους άλλους. Τα αισθήματα θλίψης και εγκατάλειψης μετατρέπονται σε έγνοια και συνδρομή μοναχικών ατόμων. Η μόνιμή τους αίσθηση πως παραμελούνται τα οδηγεί σε ακόμα μεγαλύτερες προσπάθειες και σε μια μόνιμη αγωνία και έγνοια να μην ξεχάσουν κανέναν.

Βιώματα εκνευρισμού και δυσφορίας από τις διάφορες απαιτήσεις των άλλων οδηγούν τους «υπηρέτες καλοσύνης» σε ένα συνεχή αγώνα κάλυψης των αναγκών αυτών, αγνοώντας τις δικές τους. Αισθήματα ζήλειας και οργής μπορεί να τους οδηγήσουν σε πράξεις φιλανθρωπίας ή συνδρομής φτωχών ή λιμοκτονούντων παιδιών. Τα άτομα αυτά βρίσκονται συχνά στην πρώτη γραμμή των αγώνων για τα δικαιώματα των καταπιεσμένων…

Και όμως, παρά τις εναγώνιες προσπάθειές τους να είναι καλοί στα μάτια των άλλων, οι «υπηρέτες καλοσύνης» δεν εισπράττουν συνήθως καμία ή, όπως το βιώνουν οι ίδιοι, ελάχιστη ανταπόδοση για τον αλτρουισμό τους αυτό. Οι εκδηλώσεις ευγνωμοσύνης προς το πρόσωπό τους συνήθως απουσιάζουν. Μοιάζει σαν οι περισσότεροι να θεωρούν αυτονόητη και δεδομένη την προσφορά τους ή σαν να μην έχει γίνει ποτέ, σαν η τούρτα γενεθλίων, που τους έχει προσφερθεί με τόση έγνοια, να πετιέται στο διπλανό σκουπιδοτενεκέ…

Οι «υπηρέτες καλοσύνης» δεν αντιλαμβάνονται πως η «καλοσύνη» τους αυτή ξυπνά συχνά αισθήματα οργής και δυσφορίας στους άλλους και πως τα τόσο καλά καλυμμένα μέσα στην «καλοσύνη» προσωπικά τους αισθήματα οργής και ανάγκης ανταπόδοσης προκαλούν και πυροδοτούν «αρνητικά» αισθήματα στον περίγυρο. Το να γίνεσαι αποδέκτης τόσης καλοσύνης ξυπνά αρχέγονα αισθήματα μίσους, φθόνου και οργής, που θυμίζουν ανάλογα αισθήματα που μπορεί να βιώσει το πεινασμένο βρέφος που κλαίει απεγνωσμένα, θέλοντας να δαγκώσει -και που το κάνει αν αυτό αργήσει- το καλό μητρικό στήθος, ακριβώς γιατί είναι τόσο καλό.

Το στήθος που έχει τόσο ανάγκη και από το οποίο εξαρτάται απόλυτα. Το στήθος που περιέχει τα ΠΑΝΤΑ, όλα όσα χρειάζεται, ζεστό και γλυκό γάλα, δηλαδή ΖΩΗ, και που του υπενθυμίζει πως το ίδιο δεν έχει τίποτα. Ένα τέτοιο βρέφος κλαίει συνεχώς και απελπισμένα στο υποσυνείδητο των «υπηρετών καλοσύνης». Η φροντίδα τους προς τους άλλους είναι στην ουσία φροντίδα προς τον ίδιο τους στερημένο από ουσιαστική αγάπη και ειλικρινή φροντίδα εαυτό. «Καταβροχθίζουν» κάθε πεινασμένο -κυριολεκτικά ή μεταφορικά- παιδί ή άτομο, ταΐζοντάς το δίχως μέτρο μέχρι σκασμού. «Για το καλό τους», όπως νομίζουν…

Πηγή : i-psyxologos.gr

Διαβάστε Περισσότερα

"Είμαστε περαστικοί, όχι αιώνιοι" Χόρχε Μπουκάι

Χρειάζεται δουλειά για να μπορέσεις να αφήσεις πίσω αυτό που δεν έχεις πια. Να αποδεσμευτείς και να αρχίσεις να σκέφτεσαι αυτό που ακολουθεί.

Πρόκειται, κατά τη γνώμη μου, για τη χειρότερη πρόκληση με την οποία βρίσκεσαι αντιμέτωπος όταν είσαι ένας υγιής ενήλικος. Να ξέρεις ότι μπορείς πραγματικά να αντιμετωπίσεις την απώλεια οποιουδήποτε πράγματος.

Αυτό είναι το κουράγιο, η δύναμη της ωριμότητας: να έχεις την πεποίθηση ότι μπορείς να αντιμετωπίσεις ό,τι και να σου συμβεί, ακόμη και την ιδέα ότι κάποια στιγμή κι εσύ ο ίδιος δεν θα υπάρχεις. 

Ίσως έτσι, μέσω της συνειδητοποίησης πως όλοι μου οι δεσμοί είναι προσωρινοί, μπορέσω να δεχτώ και ορισμένα άλλα πράγματα που είναι από τα δυσκολότερα να δεχτεί κανείς: ότι δεν είμαι αιώνιος, ότι είναι ορισμένος ο χρόνος για το πέρασμα μου από αυτόν τον κόσμο, από τον τόπο αυτό, το συγκεκριμένο διάστημα.

Λένε πως ήταν κάποιος μια φορά που πήγε να επισκεφθεί έναν διάσημο ραβίνο, να τον συμβουλευθεί για κάποιο θρησκευτικό ζήτημα. Μπαίνει στο σπίτι του ραβίνου και το βλέπει τελείως άδειο. Υπήρχαν μόνο δύο σκαμνάκια, ένα στρώμα ριγμένο στο πάτωμα κι ένα απλό τραπεζάκι.

Ο επισκέπτης αφού πήρε τις απαντήσεις που ήθελε στο ζήτημα που τον απασχολούσε, ρωτάει τον ραβίνο:

«Με συγχωρείτε, ραβίνε… Πού είναι τα έπιπλα σας;»
Ο ραβίνος του λέει:
«Τα δικά σου πού είναι;»

Ο επισκέπτης του απαντάει:
«Μα εγώ δεν είμαι από 'δω, είμαι περαστικός από αυτήν την πόλη.»
«Κι εγώ περαστικός είμαι…» του λέει ο ραβίνος.

Φαίνεται ότι ζούμε σ’ έναν κόσμο όπου αγοράζουμε, αποκτούμε ένα σωρό πράγματα και μένουμε δεμένοι σ’ αυτά. Ζούμε σ’ έναν κόσμο όπου, από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα, η βιομηχανική κοινωνία μας υποσχόταν κάτι που στην πραγματικότητα δεν θα μπορούσε ποτέ να πραγματοποιήσει — αλλά αυτό δεν μας το είπε κανείς.

Μας υποσχέθηκε ότι αν μπορέσουμε να αγοράσουμε όλα όσα θέλουμε, τότε θα είμαστε καλά, δεν θα υποφέρουμε, και τα λοιπά… και τα λοιπά… Μας ξεγέλασαν! Μας είπαν ψέματα! Καταλαβαίνεις; Ψέματα! Η ιστορία έδειξε ότι όλα ήταν ένα ψέμα!

Χόρχε Μπουκάι – Ο Δρόμος των Δακρύων 

Πηγή :enallaktikidrasi.com

Διαβάστε Περισσότερα

Γιατί τα αειθαλή δέντρα κρατούν τα φύλλα τους τον χειμώνα

Κάποτε, πριν πολύ πολύ καιρό, οι μέρες ήταν κρύες κι ο χειμώνας πλησίαζε γοργά. Και όλα τα πουλιά πέταξαν μακρυά στον ζεστό νότο, περιμένοντας να επιστρέψει η άνοιξη.

Ένα μικρό πουλί όμως, είχε σπασμένη φτερούγα και δεν μπορούσε να πετάξει. Δεν ήξερε τι να κάνει. Κοίταξε τριγύρω του, αναζητώντας ένα μέρος να το κρατήσει ζεστό. Αλλά δεν είδε τίποτε πέρα από τα δέντρα του μεγάλου δάσους.

«Ίσως τα δέντρα δεχτούν να με κρατήσουν ζεστό κατά τη διάρκεια του χειμώνα», είπε. Έτσι προχώρησε μέχρι την άκρη του δάσους, χοροπηδώντας και φτερουγίζοντας όσο καλύτερα μπορούσε με τη σπασμένη του φτερούγα. Το πρώτο δέντρο ήταν μια λεπτόκορμη ασήμοχρωμη σημύδα.

«Όμορφη σημύδα», είπε το πουλί, «θα μου επιτρέψεις να κουρνιάσω στα ζεστά κλαδιά σου μέχρι να έρθει η άνοιξη;»

«Αγαπητέ μου», είπε η σημύδα «τι είναι αυτό που ζητάς! ´Εχω να φροντίσω τα φύλλα μου κατά τη διάρκεια του χειμώνα – αυτό μου αρκεί. Φύγε μακρυά από 'δω».

Το μικρό πουλί χοροπήδησε και φτερούγισε όσο καλύτερα μπορούσε με τη σπασμένη του φτερούγα, μέχρι που έφτασε στο επόμενο δέντρο. Ήταν μια θαυμαστή, μεγάλη βελανιδιά.

«Ω μεγάλη βελανιδιά », είπε το μικρό πουλί «θα μου επιτρέψεις να σταθώ στα ζεστά κλαδιά σου μέχρι να έρθει η άνοιξη»;

«Αγαπητέ μου», είπε η βελανιδιά, «είναι πράγματα αυτά που ζητάς; Αν σταθείς στα κλαδιά μου όλο το χειμώνα, θα μου φας τα βελανίδια. Φύγε μακρυά από 'δω».

Έτσι το μικρό πουλί χοροπήδησε και φτερούγισε με τη σπασμένη φτερούγα του όσο καλύτερα μπορούσε μέχρι που έφτασε σε μια ιτιά στην όχθη του ρέμματος.

«Αχ, όμορφη ιτιά», είπε το μικρό πουλί, «θα μου επιτρέψεις να κάτσω στα ζεστά κλαδιά σου μέχρι να έρθει η άνοιξη;»

«Ε, όχι!», είπε η ιτιά, «εγώ δε μιλώ με ξένους. Φύγε μακρυά».

Το καημένο μικρό πουλί δεν ήξερε πια που να πάει. Όμως προχώρησε παρακάτω, χοροπηδώντας και φτερουγίζοντας με τη σπασμένη φτερούγα του όσο καλύτερα μπορούσε. Εκείνη τη στιγμή το πρόσεξε ένα έλατο και του ‘πε: «Πού πας μικρό πουλί»;

«Ούτε κι εγώ γνωρίζω», είπε το πουλί. «Τα δέντρα δε δέχονται να με φιλοξενήσουν και η φτερούγα μου είναι σπασμένη και δεν μπορώ να πετάξω».

«Μπορείς να ζήσεις σε ένα από τα κλαδιά μου», είπε το έλατο. «Ορίστε, αυτό είναι το πιο ζεστό».

«Μπορώ να μείνω όλο τον χειμώνα»;

«Ναι», είπε το έλατο. «Θα μου άρεσε να σε έχω παρέα». Μόλις το πεύκο που στεκόταν δίπλα στο έλατο είδε το μικρό πουλί να χοροπηδά και να φτερουγίζει με τη σπασμένη φτερούγα του όσο καλύτερα μπορούσε, του είπε: «Τα κλαδιά μου δεν είναι πολύ ζεστά, αλλά μπορώ να σε προστατέψω από τον άνεμο, γιατί είμαι μεγάλο και δυνατό».

Έτσι το μικρό πουλί φτερούγισε (όσο καλύτερα μπορούσε) μέχρι το πιο ζεστό κλαδί του ελάτου και το πεύκο κράτησε τον άνεμο μακρυά από τη φωλιά του και όταν ο κέδρος είδε τι συνέβαινε, είπε ότι αυτός θα προσφέρει στο μικρό πουλί κάτι να τρώει κατά τη διάρκεια του χειμώνα – τους καρπούς των κλαδιών του. Τα κεδρόμηλα είναι μια πολύ καλή τροφή για τα μικρά πουλιά...

Το μικρό πουλί ένιωθε άνετα μέσα στη φωλιά του, προστατευμένο από τον άνεμο κι έχοντας ένα σωρό κεδρόμηλα για φαγητό. Τα υπόλοιπα δέντρα στην άκρη του δάσους σχολίαζαν το ένα στο άλλο:

«Εμένα καρφάκι δεν μου καίγεται για τα ξένα πουλιά», είπε η σημύδα.

«Κι άσε που θα έπρεπε να χαραμίσω τα βελανίδια μου…», είπε η βελανιδιά.

«Κι εγώ δε μιλώ σε ξένους», συμπλήρωσε η ιτιά. Και τα τρία δέντρα κορδώθηκαν περήφανα με τον εαυτό τους. Εκείνη τη νύχτα ο Βόρειος Άνεμος έφτασε μέχρι τα δέντρα για να παίξει. Φύσηξε τα φύλλα τους με την παγωμένη ανάσα του κι όποιο φύλλο άγγιζε, έπεφτε στο έδαφος. Ήθελε ν’ αγγίξει κάθε φύλλο του δάσους, γιατί του άρεσε να βλέπει τα δέντρα γυμνά.

«Μπορώ να αγγίξω όλα τα φύλλα;», ρώτησε τον πατέρα του, το Βασιλιά της Παγωνιάς.

«Όχι», είπε ο Βασιλιάς. «Όσα δέντρα φέρθηκαν μ’ ευγένεια στο πουλί με τη σπασμένη φτερούγα θα κρατήσουν τα φύλλα τους».

Έτσι, ο Βόρειος Άνεμος τα άφησε στην ησυχία τους και το έλατο, το πεύκο και ο κέδρος κράτησαν όλα τα φύλλα τους κατά τη διάρκεια του χειμώνα εκείνου.

Κι έτσι συνεχίζει να συμβαίνει από τότε.

Αρχική πηγή: Πηγή: http://etc.usf.edu/lit2go/68/fairy-tales-and-other-traditional-stories/5109/why-the-evergreen-trees-keep-their-leaves-in-winter/

Εμείς το διαβάσαμε στο mythoplasieskiafigiseis.wordpress.com

Διαβάστε Περισσότερα

"Έκσταση" Μενέλαος Λουντέμης

Απόσπασμα

Την προσωπική σου ευτυχία δε θα βρεις υλικά να την φτιάξεις. Θα την ανακαλύψεις μόνος σου μέσα στην ξένη χαρά, στο ξένο τραγούδι. Πρέπει να συνηθίσεις να αγαπάς εκείνο που σου λείπει. Να συνηθίσεις να αντέχεις εκείνο που έχεις.

Αλλά τότε… Αν είναι έτσι όπως το λες, πως μπόρεσες, εσύ, χωρίς ευτυχία, να σύρεις ως εδώ την ύπαρξη σου; Σήμερα τελειώνει ένας αιώνας. Μήπως ανακάλυψες μέσα απ΄τα ρούμανια της ζωής, κανένα μονοπάτι που να μπορείς να το περάσεις χωρίς να ξεσκιστείς;

Όχι. Ανακάλυψες, όμως Κάτι άλλο: Τη μέθοδο να δίνεις λίγη ευτυχία στους άλλους. Τα λεξικά δεν τη γράφουν έτσι… Τη λένε μαρτύριο, αλλά ποιος ξέρει; -μπορεί αυτή να είναι η πραγματική- και η μόνη – Ευτυχία.
 

Μενέλαος Λουντέμης (1912 -22 Ιανουαρίου 1977), κατά κόσμον Δημήτριος (Τάκης) Βαλασιάδης, λογοτέχνης.

Πηγή: trickmetreatme.tumblr.com

Διαβάστε Περισσότερα

"Αυτοί παιδί μου δεν" Μιχάλης Γκανάς

Αυτοί παιδί μου δεν δεν σου χαρίζουν ούτε τη νύστα τους

όλο δεν και δεν και δέν-τρο δεν φύτεψαν τα χέρια τους

δεν χάιδεψαν σκυλί γατί πουλάκι πληγωμένο

γυναίκα άσχημη και στερημένη

αυτοί παιδί μου δεν δεν δίνουν τ’ Αγγέλου τους νερό

δεν άκουσαν ποτέ

ανάκουστο κιλαϊδισμό και λιποθυμισμένο

δεν έπιασαν με τα ρουθούνια τους

το άοσμο άνθος του θανάτου

δεν είδαν-κατάργησαν τα μάτια τους-

μια πιπεριά να γίνεται λιμπελούλα

αυτοί παιδί μου δεν

δεν ξέρουν δεν αγαπούν

ξέρουνε μόνο ν’ απαιτούν

περισσότεραπερισσότεραπερισσότερα

περί… που έτσι γράφεται το μέλλον μας.

Αυτοί παιδί μου δεν, από τον Μιχάλη Γκανά

  http://www.thessalonikiartsandculture.gr/

Διαβάστε Περισσότερα

Ο έρωτας, ο μυστικός δείπνος του καθενός μας, από την Κική Δημουλά

"Γιατί με λες απαισιόδοξη;

Ίσα ίσα που, όταν με ρώτησες για εκατοστή φορά τί είναι έρωτας, σου απέκρυψα τις απόψεις των θρήνων περί αυτού του αναθρώσκοντος αισθήματος.
Σου είπα ότι ο έρωτας είναι η ωραιότερη φωτογραφία που έβγαλε ποτέ της η μυθοποίηση, ότι είναι το πιό παγιδευτικό επιχείρημα που χρησιμοποίησε η φύση για να μας πείσει να δεχτούμε να υπάρξουμε.

Ότι παγιδευτήκαμε τόσο πρόθυμα, δείχνει πως η ζωή η ίδια είναι έρωτας.

Ο έρωτας. Ο μυστικός δείπνος του καθενός μας…"



*Κική Δημουλά*

Διαβάστε Περισσότερα