Κείμενο: Σάββας Ν. Σαλπιστής, Ph.D., Κλινικός Ψυχολόγος – Ψυχοθεραπευτής
Υπάρχουν ανάμεσά μας άτομα που δίνουν ένα συνεχή αγώνα επίδειξης καλοσύνης, ευγένειας και γενναιοδωρίας προς τους άλλους. Είναι αυτά που θυμούνται πάντα ποιο είναι το αγαπημένο σου λουλούδι, χρώμα ή φαγητό και που δεν ξεχνούν ποτέ την ημέρα των γενεθλίων ή της γιορτής σου. Αυτοί οι «υπηρέτες καλοσύνης» μοιάζει να έχουν ως κύριο μέλημά τους το να είναι καλοί με τους άλλους. Έχουν καταχωρημένες τις ημερομηνίες γενεθλίων όλων των ατόμων με τα οποία σχετίζονται, θυμούνται τα ονόματα όλων όσων έχουν συναντήσει και δεν μπερδεύουν ποτέ πρόσωπα και καταστάσεις. Όταν σε συναντούν, σε χαιρετούν με το μικρό σου όνομα και θυμούνται ακριβώς πότε συναντηθήκατε για τελευταία φορά, τι συζητήσατε και τι τους έκανε εντύπωση τότε. Τα άτομα αυτά μοιάζει να είναι κοινωνικά αλάνθαστα.
Αυτά τα φαινομενικά ανυστερόβουλα άτομα έχουν μια μοναδική ικανότητα να βρίσκουν για τους άλλους τα πιο πρωτότυπα δώρα ή να δίνουν τις πιο ξεχωριστές ευχές, αλλά, ταυτόχρονα, να καταγράφουν με τη μεγαλύτερη δυνατή επιμέλεια και ακρίβεια ακόμα και την παραμικρότερη εκδήλωση θαυμασμού και ευγνωμοσύνης των άλλων, για όλα όσα τους έχουν προσφέρει. Εξίσου επιμελώς όμως, καταγράφεται και το παραμικρότερο έλλειμμα ένδειξης ευγνωμοσύνης από την πλευρά των άλλων…
Στο βάθος, τα άτομα αυτά, μέσα από την τόση «καλοσύνη» τους, προσμένουν μία ανάλογη αντιμετώπιση και ανταπόδοση για όλα όσα έχουν προσφέρει, ακόμα και χωρίς να τους ζητηθεί. Κατά παράδοξο όμως τρόπο, σπάνια συμβαίνει κάτι τέτοιο. Μοιάζει πως αυτά, που με τόση προσπάθεια κάνουν για τους άλλους, ελάχιστα αναγνωρίζονται. Η οργή που ξυπνά εντός τους από αυτή την αγνωμοσύνη των άλλων τα οδηγεί σε όλο και μεγαλύτερες προσπάθειες να φανούν ακόμα καλύτεροι στα μάτια τους. Αυτό, όμως, που συνήθως καταφέρνουν με τη στάση τους αυτή είναι να «πνίγουν» και να «τρομοκρατούν» τους αποδέκτες της «καλοσύνης» τους, σε σημείο που οι τελευταίοι να τους ξεχνούν, να τους αγνοούν ή να μοιάζει να μην τους υπολογίζουν σχεδόν καθόλου. Με τον τρόπο αυτό, δημιουργείται τελικά ένας φαύλος κύκλος συνεχών προσπαθειών παροχής καλοσύνης χωρίς την προσδοκώμενη ή καθόλου ανταπόδοση, που έχει συχνά ως αποτέλεσμα τη συσσώρευση ενός δυσβάσταχτου ψυχικού φορτίου και κόστους, που με τη σειρά του οδηγεί στην εμφάνιση περιοδικών επεισοδίων κατάθλιψης και μιας μόνιμης αίσθησης αδικαίωτου…
Γιατί όμως δεν εκτιμώνται δεόντως οι «υπηρέτες καλοσύνης», τη στιγμή που φαίνονται πως είναι τόσο προσηλωμένοι στο καλό των άλλων;
Η εξήγηση βρίσκεται στο ότι τα άτομα αυτά μετατρέπουν ΟΛΑ τους τα συναισθήματα σε «δόσεις καλοσύνης και γενναιοδωρίας» προς τους άλλους. Ιδιαίτερα τα αισθήματα οργής τους είναι αυτά που μεταβολίζονται σε χείμαρρους καλοσύνης και δοτικότητας προς τους άλλους. Τα αισθήματα θλίψης και εγκατάλειψης μετατρέπονται σε έγνοια και συνδρομή μοναχικών ατόμων. Η μόνιμή τους αίσθηση πως παραμελούνται τα οδηγεί σε ακόμα μεγαλύτερες προσπάθειες και σε μια μόνιμη αγωνία και έγνοια να μην ξεχάσουν κανέναν.
Βιώματα εκνευρισμού και δυσφορίας από τις διάφορες απαιτήσεις των άλλων οδηγούν τους «υπηρέτες καλοσύνης» σε ένα συνεχή αγώνα κάλυψης των αναγκών αυτών, αγνοώντας τις δικές τους. Αισθήματα ζήλειας και οργής μπορεί να τους οδηγήσουν σε πράξεις φιλανθρωπίας ή συνδρομής φτωχών ή λιμοκτονούντων παιδιών. Τα άτομα αυτά βρίσκονται συχνά στην πρώτη γραμμή των αγώνων για τα δικαιώματα των καταπιεσμένων…
Και όμως, παρά τις εναγώνιες προσπάθειές τους να είναι καλοί στα μάτια των άλλων, οι «υπηρέτες καλοσύνης» δεν εισπράττουν συνήθως καμία ή, όπως το βιώνουν οι ίδιοι, ελάχιστη ανταπόδοση για τον αλτρουισμό τους αυτό. Οι εκδηλώσεις ευγνωμοσύνης προς το πρόσωπό τους συνήθως απουσιάζουν. Μοιάζει σαν οι περισσότεροι να θεωρούν αυτονόητη και δεδομένη την προσφορά τους ή σαν να μην έχει γίνει ποτέ, σαν η τούρτα γενεθλίων, που τους έχει προσφερθεί με τόση έγνοια, να πετιέται στο διπλανό σκουπιδοτενεκέ…
Οι «υπηρέτες καλοσύνης» δεν αντιλαμβάνονται πως η «καλοσύνη» τους αυτή ξυπνά συχνά αισθήματα οργής και δυσφορίας στους άλλους και πως τα τόσο καλά καλυμμένα μέσα στην «καλοσύνη» προσωπικά τους αισθήματα οργής και ανάγκης ανταπόδοσης προκαλούν και πυροδοτούν «αρνητικά» αισθήματα στον περίγυρο. Το να γίνεσαι αποδέκτης τόσης καλοσύνης ξυπνά αρχέγονα αισθήματα μίσους, φθόνου και οργής, που θυμίζουν ανάλογα αισθήματα που μπορεί να βιώσει το πεινασμένο βρέφος που κλαίει απεγνωσμένα, θέλοντας να δαγκώσει -και που το κάνει αν αυτό αργήσει- το καλό μητρικό στήθος, ακριβώς γιατί είναι τόσο καλό.
Το στήθος που έχει τόσο ανάγκη και από το οποίο εξαρτάται απόλυτα. Το στήθος που περιέχει τα ΠΑΝΤΑ, όλα όσα χρειάζεται, ζεστό και γλυκό γάλα, δηλαδή ΖΩΗ, και που του υπενθυμίζει πως το ίδιο δεν έχει τίποτα. Ένα τέτοιο βρέφος κλαίει συνεχώς και απελπισμένα στο υποσυνείδητο των «υπηρετών καλοσύνης». Η φροντίδα τους προς τους άλλους είναι στην ουσία φροντίδα προς τον ίδιο τους στερημένο από ουσιαστική αγάπη και ειλικρινή φροντίδα εαυτό. «Καταβροχθίζουν» κάθε πεινασμένο -κυριολεκτικά ή μεταφορικά- παιδί ή άτομο, ταΐζοντάς το δίχως μέτρο μέχρι σκασμού. «Για το καλό τους», όπως νομίζουν…
Πηγή : i-psyxologos.gr
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Οι όροι χρήσης που ισχύουν για τη δημοσίευση των σχολίων, έχουν ως εξής:
- Σχόλια τα οποία είναι υβριστικά ή περιέχουν χαρακτηρισμούς ή ανώνυμες καταγγελίες που δεν συνοδεύονται από αποδείξεις θα αφαιρούνται από τα Προμαχιώτικα Νεα .
- Τα Προμαχιώτικα Νέα διατηρούν το δικαίωμα να αφαιρέσουν οποιοδήποτε σχόλιο θεωρούν ότι εμπίπτει στις παραπάνω κατηγορίες.
- Τα Προμαχιώτικα Νέα δεν παρεμβαίνουν σε καμία περίπτωση για να αλλοιώσουν το περιεχόμενο ενός σχολίου.
- Τα σχόλια αναγνωστών σε καμιά περίπτωση δεν αντιπροσωπεύουν τα Προαχιώτικα Νέα.
- Με την αποστολή ενός σχολίου αυτόματα αποδέχεστε τους όρους χρήσης .
H συντακτική ομάδα των Προμαχιώτικων Νέων.