ΠΡΩΤΗ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΣ ΤΩΝ ΜΑΚΕΔΟΝΩΝ

Η πρώτη ιστορικά εκδήλωση της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Πολιτιστικών Συλλόγων Μακεδόνων είναι γεγονός. Οι Μακεδόνες αποκτούν το δικό τους πανελλήνιο συλλογικό όργανο όπως έχουν εδώ και χρόνια έχουν άλλες ελληνικές φυλετικές ομάδες όπως οι Βλάχοι, οι Ηπειρώτες, οι Πόντιοι, οι Σαρακατσανέοι κλπ.

Η Μακεδονία, το μεγαλύτερο διαμέρισμα της Ελλάδος μαζί με τις ομορφιές και τους θησαυρούς της κρύβει στα σπλάχνα της και την μεγαλύτερη μουσικοχορευτική παράδοση.

Την παράδοση αυτή θα τιμήσουν και θα αναδείξουν 3000 χορευτές από 140 συλλόγους και πάνω από 40 παραδοσιακοί οργανοπαίχτες στο μεγαλύτερο στάδιο της πρωτεύουσας της Μακεδονίας!

Σε καιρούς κρίσης ο πολιτισμός μας είναι όχι μόνον φάρμακο για την ψυχή αλλά και το κύριο στοιχείο της ταυτότητάς μας. Η τιμή σε αυτό που είμαστε δεν είναι ούτε πολυτέλεια ούτε ακραία ιδεοληπτική συμπεριφορά. Είναι ανάγκη! Μπορείς να δώσεις από τον εαυτό σου, μόνον όταν έχεις έναν εαυτό για να δώσεις.

1η ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΜΑΚΕΔΟΝΩΝ
Δημοσιεύτηκε από Πανελλήν Ομοσπονδ Πολιτιστικ Συλλόγων Μακεδόνων στις Τετάρτη, 6 Απριλίου 2016

Πηγή πληροφοριών: pemptousia.gr

Διαβάστε Περισσότερα

1η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΣΤΗΝ Π.Ε. ΠΕΛΛΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΩΝ ΕΚΔΗΛΩΣΕΩΝ ΜΝΗΜΗΣ ΤΗΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ

Θεόδωρος Θεοδωρίδης: Οι εκδηλώσεις Μνήμης της Γενοκτονίας αποδίδουν τιμή στην ιστορία των Ελλήνων του Πόντου

Συνάντηση για την οργάνωση των εκδηλώσεων Μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου πραγματοποιήθηκε στο Διοικητήριο

Συνάντηση με Ποντιακούς και Προσφυγικούς Συλλόγους της Περιφερειακής Ενότητας Πέλλας για την άρτια οργάνωση των εκδηλώσεων Μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου πραγματοποιήθηκε στο Διοικητήριο με πρωτοβουλία του Αντιπεριφερειάρχη Πέλλας κ. Θεόδωρου Θεοδωρίδη, ο οποίος συντόνισε τη συζήτηση. Στην συνάντηση συμμετείχε και η Περιφερειακή Σύμβουλος κα. Μαρία Ζωγράφου – Τσαντάκη, αρμόδια για θέματα πολιτισμού.

Ο Αντιπεριφερειάρχης κ. Θεοδωρίδης ευχαρίστησε τους εκπροσώπους των Συλλόγων που παραβρέθηκαν στην πρώτη συνάντηση οργάνωσης των εκδηλώσεων και ανέφερε το πλαίσιο στο οποίο θα «κινηθεί» η προετοιμασία, δηλαδή, η απότιση φόρου τιμής στους ήρωες και θύματα της Γενοκτονίας. Παράλληλα, ο κ. Θεοδωρίδης στάθηκε στις απόλυτα επιτυχημένες εκδηλώσεις των προηγούμενων χρόνων που ήταν αποτέλεσμα της καλής συνεργασίας της Περιφερειακής Ενότητας Πέλλας, των Δήμων και Ποντιακών και άλλων συλλόγων που συμμετείχαν.

Στη συνάντηση οι εκπρόσωποι των συλλόγων έκαναν τις προτάσεις τους και έγινε μια καταγραφή για την πλαισίωση του βασικού προγράμματος των εκδηλώσεων, που θα πραγματοποιηθούν την Κυριακή 22 Μαϊου 2016.

Ο κ. Αντιπεριφερειάρχης κάλεσε όλους τους συλλόγους σε παλλαϊκή συμμετοχή με τα μέλη τους ώστε οι εκδηλώσεις να είναι ευρείας απήχησης και να αναδείξουν την οικουμενικότητα του αιτήματος για αναγνώριση της Γενοκτονίας από όλα τα Κράτη και τους διεθνείς φορείς. Τελικά, ορίστηκε νέα συνάντηση για την κατάρτιση του τελικού προγράμματος αμέσως μετά το Πάσχα.

Διαβάστε Περισσότερα

ΑΠΟΡΙΑ

Απορία

Τόσες λέξεις γύρω μου

χτίζουν έναν απέραντο τοίχο

που προστατεύει τη σιωπή μου.

..................................................

Θεέ μου πόσο δύσκολο είναι

να ζήσει κανείς σ' αυτούς τους καιρούς

ψελίζοντας απορίες

αντί να κραυγάζει αλήθειες!

ΠΗΓΗ...http://aphorismoi.blogspot.gr/

Διαβάστε Περισσότερα

«Άρρητος Θρήνος – Λύπη Αμίλητη» - Το Μουσείο της Πέλλας ταξιδεύει… και συναντά το Βαφοπούλειο.

«Άρρητος Θρήνος – Λύπη Αμίλητη»

θεατρικό αναλόγιο

στo Βαφοπούλειο Πνευματικό Κέντρο

Ο Δήμαρχος Θεσσαλονίκης Γιάννης Μπουτάρης, ο Πρόεδρος και τα μέλη της Εφορευτικής Επιτροπής του Βαφοπούλειου Πνευματικού Κέντρου και η Προϊσταμένη της Εφορείας Αρχαιοτήτων Πέλλας σας προσκαλούν στο θ­εατρικό αναλόγιο «Άρρητος Θρήνος – Λύπη Αμίλητη», που θα παρουσιαστεί την Παρασκευή 22 Απριλίου 2016, ώρα 20.00, στο Βαφοπούλειο Πνευματικό Κέντρο (Αίθουσα Θεάτρου, Γ.Βαφόπουλου 3, τηλ. 2310 424132-3).

Το κείμενο και τη μουσική επιμέλεια έκανε ο Δρ. Νικόλαος Β. Παππάς, Αρχαιολόγος και τη σκηνοθετική επιμέλεια η Αφροδίτη Ιωαννίδου, Ηθοποιός.

Το παραπάνω θεατρικό αναλόγιο παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Πέλλας και τώρα, στο πλαίσιο εξωστρέφειας του Μουσείου και της συνέργειάς του με άλλους φορείς, παρουσιάζεται και στο Βαφοπούλειο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Θεσσαλονίκης. Το Μουσείο της Πέλλας ταξιδεύει… και συναντά το Βαφοπούλειο.

Κατόπιν τούτου, το κοινό του Βαφοπουλείου θα έχει τη δυνατότητα, μέσα από την εικόνα, τον αφηγηματικό και τον ποιητικό λόγο, να αντικρίσει τραγικές μορφές του παρελθόντος, που βίωσαν –με τον χαμό προσφιλών τους προσώπων– τον αφόρητο πόνο, την ανείπωτη οδύνη και με τον θρήνο μπόρεσαν να τον κατευνάσουν, με την Παναγία να πρωτοστατεί και να γίνεται σύμβολο της κάθε πονεμένης μάνας.

Συντελεστές της παράστασης

Κείμενο-Μουσική Επιμέλεια: Δρ. Νικόλαος Β. Παππάς

Σκηνοθετική Επιμέλεια: Αφροδίτη Ιωαννίδου

Αφηγητές

Νικόλαος Παππάς, Στέλλα Τσατσαρώνη, Βικτωρία Ιωσηφίδου.

Μουσικοί

Σάκης Δερμιτζάκης (πιάνο, ενορχήστρωση), Νίκος Τσοκαλίδης (βιολί), Μαρία Ελευθεράτου (βιολί), Σοφία Εμμανουηλίδου (φλάουτο),

 Ιλεάνα Τζιώνα (κλαρινέτο)

Διεύθυνση Μουσικού Συνόλου και Φωνητικού Συνόλου «ΜέΜνηΑ»

Σάκης Δερμιτζάκης

Φωνητικό σύνολο «ΜέΜνηΑ»

Νατάσα Κύρου, Εύα Πομπόρτση (σοπράνο), Νατάσα Λιάντα, Στέλλα Μωυσίδου (άλτο), Στέλιος Κοτζαμάνης, Κοσμάς Λαζαρίδης (τενόρο), Τάσος Δαρδαγιαννόπουλος (μπάσο).

Σχεδιασμός Αφίσας και Πρόσκλησης

Τερψιχόρη Ξανθοπούλου – Νικόλαος Παππάς

Είσοδος ελεύθερη για το κοινό.

Με την εθελοντική προσφορά τροφίμων μακράς διαρκείας

για τον παιδότοπο (προσφυγόπουλα) των Διαβατών.

Διαβάστε Περισσότερα

Το μαγικό μου το ραβδί - Κικη Κτενοπούλου

Σου το υπόσχομαι πως όλα θα γίνουν όπως πρώτα.

Μόλις κολλήσω το μαγικό μου το ραβδί.

Θυμάσαι; 

Το κράταγα εκείνη την βραδιά...που περπατούσαμε χέρι με χέρι.

Μου έδειχνες ένα χαρτάκι πεταμένο...κι εγώ τόκανα αμέσως μαργαρίτα.

Ενα αστέρι που τρεμόσβηνε...κι εγώ με λάμψη πενταπλή 

τόβαζα στα μαλλιά σου.

Ελεγες "τόση μας γύρω ερημιά" και μ ένα τσαφ,

ο δρόμος γέμιζε με γέλια...πάνω σε πρόσωπα που μας χαιρέταγαν.

"Ακου", σου είχα πει, "κάτι μας λένε τα φουρτουνιασμένα τα κλαδιά".

Μα εσύ χαιρόσουν τόσο με τα μαγικά μου...που έκλεισα κι εγώ τ αυτιά.

Και αλλάζαμε μορφή στο κάθε τι, που άσχημο μας φάνταζε.

Τα κουρέλια...σε νέες φορεσιές.

Της προσμονής το κλάμα...σ΄αγκάλιασμα συνάντησης.

Το αρρωστημένο γκρίζο...σε κόκκινο φλογάτο.

Την αδιάλεχτη μοναξιά...σε χτύπημα στην πόρτα.

"Ακου", μου είπες, "κάτι φωνάζουν τα κλαδιά".

Μα πρίν αφουγκραστώ.

Κύκλο μας γύρω... οι αποξηραμένοι ηθικολόγοι.

Και σπάσαν το ραβδί στο γόνατο.

Κικη Κτενοπούλου

Διαβάστε Περισσότερα

Ιωακείμ Παπαχρόνης, Τινάζω φτερών απομεινάρια από τα λιανισμένα όνειρα...

Τινάζω φτερών απομεινάρια από τα λιανισμένα όνειρα και σηκώνομαι από ένα στρώμα με μαχαίρια. Φορώ πουκάμισο λευκό με τέλεια λαιμόκοψη, λεπίδα. Το μαύρο μου κουστούμι καλοραμμένο στα σπλάχνα μου. Άψογα δεμένη η θηλειά, σε κόμπο διπλό να συγκρατεί τις ανάσες μη γίνουν αναστεναγμοί. Σ’ ένα ποτήρι συγκατάβαση, στιλβώνεται αποβραδίς το χαμόγελό μου. Το φορώ και δοκιμάζω χαμόγελα. Με λίγες επικύψεις γυμνάζω την ηθική μου. Με τη γνωστή κασέτα τεστάρω την φωνή μου: ναι, ναι, ναι, ναι, ναι, ναι. Όλα εντάξει. Με περιμένει μία καινούργια ημέρα. Κοιτάζω αδιάφορα το είδωλό μου στον καθρέφτη 

" Μην κάνεις τον κόπο. Δεν έχεις αλλάξει στο ελάχιστο από την τελευταία φορά που μ αντίκρυσες. Καινούργια ημέρα,το ίδιο ψέμα. Στην κούφια πλευρά των ονείρων σου ξυπνάς ένας άγνωστος. Η μάσκα στο πλάι περιμένει. Απλώνεις την ψαρόκολλα. Τη φοράς. Και έτσι επανέρχεσαι. Οικείος, έτοιμος, καθημερινός. Βεβαίως, δεν καλύπτονται τελείως τα μάτια σου - σκαμμένοι, έτοιμοι λάκκοι που περιμένουν τους νεκρούς της ημέρας-, τα λασπωμένα χαρακώματα των χειλιών με τις σαρωμένες λέξεις. Και κάνεις πως ξεκινάς.Φυσικά με το προσωπείο σου για πρόσωπο. Βέβαια είναι λιγάκι υγρή η μασκούλα σου στην κοίλη πλευρά της, από τα μύχια δάκρυα που χύνεις και χύνεις. Μα εσύ συνεχίζεις. Ως αυτός που δεν ήσουν. Αυτός που δεν είσαι. Κι ίσως αυτός που ποτέ δεν θα 'σαι. Αξιοπρεπής πάντως. Καλοσιδερωμένος. Σαν κόψη ξυραφιού. Εκεί που βαδίζεις. Διακριτικά. Μη τύχει και φανούν οι σπάγκοι που σου χαρίζουνε τις στάσεις σου -συσπάσεις αισθημάτων-. Εκεί ισορροπείς. Εξωστρεφής. Γιατί αν σκύψεις μέσα σου, θα δεις να σαλεύουν οι πνιγμένοι. Εκεί αγωνιάς για να συρθείς.Προσεχτικά. Γιατί έχεις απομείνει μια επιφάνεια από λεπτό γυαλί. Και ξεραμένο χώμα. Αργά -αργά. Προσεχτικά, μη γείρεις και κοπείς. Και συντριβείς και σωριαστείς σε σβώλους. Χτυποκάρδια στην κόψη του ξυραφιού. Εκεί πρέπει να ζήσεις. Για τα απομεινάρια μιας ημέρας. Για μιαν ολόκληρη ζωή."

Κλείνω τα μάτια. Σφιχτά, αρνούμενος να δω άλλο. Κι ακόμη πιο σφιχτά τα δόντια να πνίξω την κραυγή που με πνίγει. Xέρια πιέζουν σα μέγγενη τους κροτάφους μου και με κρατούν καθηλωμένο. Δεν ξέρω αν είναι δικά μου ή του καθρέφτη. 

" Ξέρω, το αληθινό –όσο κι αν είναι γεμάτο αγκάθια – μας είναι γνώριμο στα βάθη μας. Και κάθε υποψία πως έρχεται στην επιφάνεια μας τρομάζει, σαν κύμα που απειλεί να μας παρασύρει απ τη σιγουριά της άμμου που πιστεύουμε για στέρεη. Αλλά μέσα σου έχω αρχίσει να ασφυκτιώ. Ανυπόφορα πια. Γιατί πρέπει να κρύβεις το πρόσωπο σου κάθε που κάποια αλήθεια αντιφεγγίζει στις κουβέντες μας; Δες με και δες με καλά. Δεν είμαι εχθρός σου. Δε σου κανα τίποτε εγώ."

Ό,τι με έκαναν, ό,τι μου άφησα, μοιάζει στη μάνα μου την επιβίωση. Η μάσκα είναι κι αυτή μια λύση. Πώς θα διακινούμασταν με ραγισμένα πρόσωπα; Να τρομάζαμε και τους εαυτούς μας; Δε βλέπεις πόσοι γρονθοκοπούνε τον καθρέφτη μου, θέλοντας να εισχωρήσουν, ψάχνοντας μια θέση στην πίσω του όψη; Να επικρατήσουν, να διεκδικήσουν ένα κομμάτι μου από το σπασμένο μου είδωλο. Τι θες από μένα; Καλά συνηθίσαμε τη μάσκα. Άντε και γαμήσου, ανεύρετο μου είδωλο και καθρέφτισμα. Δεν είσαι παρά παραισθησιογόνο όνειρο, στις πυρετώδεις υποτροπές μου. Χτίζεις ένα γεφύρι κάθε βράδυ που καταρρέει ξυπνώντας στην πραγματικότητα. Μάρτυρας αυτόπτης του χαμού μου είσαι. Αν έχεις κότσια, θάψε με επιτέλους μέσα στα θεμέλια να στεριώσεις. Άντε πηδήξου λοιπόν ως τότε. 

"Εγώ;;…"

Εσύ ναι, εσύ κι όλοι οι άλλοι. Εσύ, οι άλλοι και η Κόλαση σας. Άντε γαμηθείτε θεοί του φόβου και του θανάτου, μάσκες στην απελπισία μας, τρόμοι σκαλισμένοι στο μυαλό μας, δεν θέλω έναν τυφλό κυνηγό του κακού, τιμωρό ενός ανύπαρκτου παράδεισου. Θέλω τη ζωή μου εδώ. Επί της γης. Αντε γαμηθείτε ποιήματα, χάρτινα καραβάκια σέρνεστε στων δρόμων τα ρείθρα με το αίμα που κυλάει. Άντε γαμήσου αδηφάγε, που αλέθεις το μέλλον μας για να ταΐσεις τα γουρούνια σου, που στοιβάζεις τα όνειρα σε τρένα αόρατα οδηγώντας τα σ’ αθέατο θάνατο. Γαμήσου κι εσύ με την άπλετη θέα στην επαναστατική σου ομίχλη, όλοι οι ιδεολογικοί τραβεστί με σώμα από οιστρογόνα απληστίας, τέκτονες συνειδήσεων με ιδέες προκάτ γυψοσανίδες. Άντε γαμήσου πολιτικάντη, καρέκλα με δυο πόδια και πουγγί για ψυχή, που βγαίνεις στους δρόμους μας πρεζόνι για τη δόση εξουσίας σου, με στοκ ψεμάτων για κάθε περίσταση, να ξεπουλάς και τα παιδιά σου. Και συ το ίδιο, οπαδέ βολεμένε, με ορίζοντα την τρύπα του λαγουμιού σου, που από το σύρσιμο έχεις χωθεί βαθιά μέσα της. Άντε γαμήσου κατατρεγμένε Ελληναρά, κάθε εσύ και μια κερκόπορτα του Εφιάλτη, μοίρασες την πατρίδα σου λάφυρο σ' αιώνιους Πέρσες, κι ό,τι απέμεινε το λεηλάτησες κι αυτό μονάχος σου, νικητής της ήττας σου, μα τώρα που ο καθρέφτης σου ράγισε με πάταγο ψεμάτων, βλέπεις πόσο γνωστοί είμαστε εμείς οι άγνωστοι εισβολείς - καταπατητές του μέλλοντός σου. Και γαμηθείτε κι εσείς, φύλακες του ονειροκομείου που βιάζατε κρυφά στο άσυλο μια καθυστερημένη ελλαδίτσα, γελώντας που γένναγε παιδιά που δεν μπορούσε να τα θρέψει. Άντε γαμήσου φακελάκια, πιστέ στον όρκο του πλουτοκράτη, στρατηγέ, φορτωμένε κομματικά παράσημα, κι εσύ παροξύτονε άνθρωπε που αποθεώνεις το τεράστιο ξύλινο άλογο του προαναγγελθέντος χαμού σου έξω από την πύλη της ζωής σου, κι εσύ αργυρώνητε χαφιέ που εμπορεύεσαι τις τυφλές κραυγές της αγωνίας μας, κι εσύ αυτιστικέ καλλιτέχνη, που παίζεις το βιολί σου στην ορχήστρα του Τιτανικού μας. Γαμήσου κι εσύ μισαλλόδοξε πνευματικέ ταΐστρα του δικού σου φυράματος, μαύρε φάρε που ρίχνεις μαύρο φως, στη μαύρη θάλασσα αφήνοντας καράβια λευκά να τσακίζονται σ όλα τα αύριο. Άντε γαμήσου αντιδραστικέ μπαχαλάκια, κοπρόμυγα δραστήρια μονάχα στη σαπίλα που σε τρέφει. Άντε γαμήσου μπάτσε απόφυση του κλομπ σου, κι εσύ και όλα τα κουφάρια πρησμένα πνιγμένων συνειδήσεων. 

"Μην παραπήρες φόρα και ξέχασες κανέναν άλλον να σου φταίει; Μην κρύβεσαι πίσω απ’ το θυμό σου κακομοίρη μου, κρυφέ ασφαλίτη του εαυτού σου, στη μούχλα του μυαλού που πουλάς προστασία στους εκπορνευμένους εαυτούς σου και χαίρεσαι να πνίγεις το άρωμα γιασεμιών καρδιών στη στυφή σου βαρβατίλα. Τι να πεις όμως όταν ποτέ δεν είσαι εσύ; Όταν όλα τα ψέματα σου έχουν ειπωθεί, όταν κατάντησες την αλήθεια σου κωφάλαλη; Άντε γαμήσου λοιπόν ΕΣΥ μαλάκα μπάτσε εαυτέ μου, που ενεδρεύεις στων ματιών τη γωνιά κάθε μου χτυποκάρδι, απαθή κλεπταποδόχε του κενού, συνωμότη του τίποτα, όταν άλλοι καταδικάζονται ερήμην σου σε θάνατο αργό εσύ είσαι ο δωσίλογος, φυγόδικε δραπέτη της μοίρας μου, τώρα που οι τοίχοι πλησιάζουν, νομίζεις θα ξεφύγεις; Άντε γαμήσου είδωλο και καθρέφτισμά μου, συνεπέστατο άδειο, λαθρεπιβάτη της ζωής σου, εσύ η παγίδα σου εσύ και το τυρί που σου έβαλες για να πιαστείς. Η εμποροπανήγυρη σου ήσουν. Που τέλειωσε. Θα αντέξεις το αβίωτο στη ζήση σου; Είσαι κουρασμένος, λες. Ναι. Σε καταλαβαίνω.Είναι εξαντλητικό να σκηνοθετείς τον ίδιο εφιάλτη κάθε μέρα. Να αναπαριστάς τη δολοφονία του εαυτού σου μπροστά στους μάρτυρες σου. Πώς τώρα να πάρεις στα χέρια τη σκιά του εαυτού σου; Που σπαρταράς κρεμασμένος στο στήθος εσύ από τη θηλιά των δικών σου χεριών. Και απ το ταβάνι τα κομμένα σου δάχτυλα να δείχνουνε εσένα. Να ξεκινήσεις σκέφτεσαι τη μέρα σου; Να πας πού ρε στον ύπνο σου; Με ποιον; «Χέρι με χέρι» με ποιους ρε αυτοακρωτηριασμένε; Α, ναι .. Να παραιτηθείς… Είναι ανώδυνο φαντάζεσαι με τη δικό σου απάθεια να υποφέρει ένας άλλος; Ανώδυνο νομίζεις μέσα στον ύπνο σου, τα παιδιά σου να ζούνε εφιάλτες; Αν ΕΤΣΙ ΝΟΜΙΖΕΙΣ,τότε ναι. Να παραιτηθείς. Κι εκείνα τα φτερά που τινάζεις κάθε πρωί απ’ τη μνήμη σου μην τυχόν και σου θυμίσουν ουρανό, ξέχνα τα οριστικά. Δεν είσαι εσύ για ύψη. Τρομάζει το πέταγμα βλέπεις. Σε ρίχνει ο αέρας. Σε προσ-γειώνει. Απότομα φορές. Μια ακόμα πέτρα, ανάμεσα στις πέτρες. Ακίνητη. Βαριά. Που σταθερά βυθίζεται στο χώμα. ΑΝ ΕΤΣΙ ΝΟΜΙΖΕΙΣ, να παραιτηθείς. Γιατί η ζωή δε θέλει ψίχουλα να ζήσει . Αλλά ψυχή. "

Ioakim Papachronis

Διαβάστε Περισσότερα

ΘΥΜΑ… ΠΟΣΟ ΑΘΩΟ; Της ΜΑΡΙΟΝ ΜΙΝΤΣΗ

Αμάν διαμαρτυρόμενο θύμα, πάλι στην κλάψα έστησες το μοιρολόι; Απηύδησα πια, τα ίδια ολημερίς να αναμοχλεύεις και την θλίψη σου ν΄αναμασάς.

Κι εγώ τι φταίω; Προξενήτρα της δυστυχίας σου έχεις καταντήσει, με το έτσι θέλω να της βρίσκεις συντροφιά.
Τα αυτιά του θύτη σου καλή μου, τα έχουν ακούσει αυτά που του προσάπτεις;
Εμ ,τότε; Αν δεν σταθείς ενώπιος ενωπίω με τον εξολοθρευτή σου και με τόλμη να τον πυροβολήσεις λεκτικά, σε ξένα τύμπανα, άδικα ψάχνεις να βρεις την γιατρειά.

Αλήθεια, αυτή η υστεροβουλία της ένοχης σιωπής σου, σε τι ελπίζει; Ότι στις φλόγες των δακρύων σου, θα αυτοπυρποληθεί αυτό το τέρας, για να σου φέρει πίσω της ψυχής τα δανεικά;
Α, ναι! Τώρα την δειλία, την βαπτίσαμε ανωτερότητα; Ξέρεις πόσοι ‘’ανώτεροι’’ βρίσκονται φυλακισμένοι στης κατάθλιψης τα κάγκελα, γιατί ο φόβος έθαψε την δικαίωση που καρτερούσαν;

Τόλμα επιτέλους να γίνεις ανυπότακτη και να σταθείς μπροστά του εχθρικά. Ως πότε θα πετάς το δίκιο σου, στ΄αζήτητα της τρομοκρατημένης οντότητάς σου;
Και πάψε πια με την βολική σου καραμέλα, ολημερίς να κλαψουρίζεις:
-Μα όλα τα κτήνη, πάντοτε σε μένα;
-Και βέβαια σε σένα. Εσύ τους προσελκύεις. Μέσα απ΄την φοβισμένη ανασφάλειά σου, η σφραγίδα του θύματος, έχει χαραχτεί στο μέτωπό σου. Η ανεπαρκής αυτοπεποίθησή σου, μαγνητίζει τους θύτες σου, να περιμένουν στην ουρά.

Βάλε στην ΤΟΛΜΗ σου φτερά, να ευνουχιστεί ο ΦΟΒΟΣ απ΄την ρίζα!

Τρέχα λοιπόν, προτού η ταπεινωτική στιγμή σε τιμωρήσει, όχι γι΄αυτά που ψέλλισες, αλλά για κείνα που εσιώπησες.

Αυτό το ξέρω πολύ καλά. Όλοι οι αχρείοι, νοιώθουν τόσο τιποτένιοι, που μέσα απ΄την ασημαντότητά τους, υψώνουν απειλητική φωνή, να σε τρομοκρατήσουν, και να βυθίσουν το θάρρος σου στην κρυψώνα της φυγοπονίας.

Α, να! Πάνω στην ώρα. Να΄τος με τσαμπουκά μπροστά, ‘’αθώος ο κατηγορούμενος’’ αφού ποτέ κανείς δεν τόλμησε να του ‘’τινάξει’’ στον αέρα τα αδίστακτα μυαλά.
Τι είναι; Συγγενής; Μα γιατί δεν μου το λες να καταλάβω!

Την Οικογένεια πολλοί Αγάπησαν, το φίδι της φαμίλιας, ποτέ κανείς.

Όρμα λοιπόν και μην λιποτακτείς. Σε μετωπική μονομαχία, δείξ΄του την ματωμένη μάχαιρα που σου βύθισε μέσα στην ψυχή.
Ασφαλώς και ο δήμιός σου τ΄ αγνοεί. Αυτός έμεινε αλώβητος, αφού η δική σου θλίψη αυτοκτόνησε στις λίμνες των ματιών σου.
Όχι, να τον νικήσεις, μην ελπίζεις. Είναι αήττητοι, όσοι έχουν κάνει κόμμα με τον σατανά. Ο μεγάλος Νικητής όμως θα είσαι Εσύ, ένας άνθρωπος Ελεύθερος, αποκομμένος από τον ομφάλιο λώρο της φοβίας.

Κι ύστερα, συγχώρεσέ τον σιωπηλά, βγάζοντας την κραυγή της απελευθέρωσής σου Δυνατά:
-Αυτά ‘’είχε’’ στην ψυχή του να μου δώσει, αυτά μου έδωσε. Πώς μπορούσε να βγάλει θησαυρό, από άδειο κουμπαρά;
Αν πάλι αρνηθείς ν΄απαλλαγείς απ΄την μνησικακία, τότε θα σημαίνει, ότι εσύ επέλεξες τις αλυσίδες της θυματοποίησής σου, εσαεί να προσκυνάς.

Και σαν στα στερνά σου νιώσεις, 

ότι αθώο θύμα δεν υπάρχει, 

τότε, διπλά θα ματωθείς 

απ΄της Αυτοταπείνωσης

την αγιάτρευτη πληγή, εκτός…

Εκτός, αν εγκαίρως θυμηθείς

Ότι ‘’η τέχνη της λησμονιάς’’

Και της συγχώρεσης το αντίδωρο,

χαρίζει την δύναμη στον άνθρωπο

για την Αυτοθεραπεία της Καρδιάς!!! 

Πίνακας: Εύα Πελεκίδου

Μάριον Μίντση

Διαβάστε Περισσότερα