Το εικονιζόμενο smartphone βρέθηκε στην περιοχή "Κοκκινιά" των Προμάχων.
Βρίσκεται στο "Πράσινο περίπτερο" για τον ενδιαφερόμενο ιδιοκτήτη.
Τρίτη 30 Ιουλίου 2019
9ήμερη εκδρομή στον Εύξεινο Πόντο με την Εύξεινο Λέσχη Αλμωπίας
9ήμερη εκδρομή στον Εύξεινο Πόντο με την Εύξεινο Λέσχη Αλμωπίας !!!
Για περισσότερες πληροφορίες καλέστε
στο 6976769676 κύριος Σταύρος !!!
Παρακάτω υπάρχει αναλυτικά το πρόγραμμα της εκδρομής.
"Αγάπη" Κώστας Καρυωτάκης
Αγάπη
Κι ήμουν στο σκοτάδι. Κι ήμουν το σκοτάδι.
Και με είδε μια αχτίδα
Δροσούλα το ιλαρό το πρόσωπό της
κι εγώ ήμουν το κατάξερο ασφοδίλι.
Πώς μ’ έσεισε το ξύπνημα μιας νιότης,
πώς εγελάσαν τα πικρά μου χείλη!
Σάμπως τα μάτια της να μου είπαν ότι
δεν είμαι πλέον ο ναυαγός κι ο μόνος,
κι ελύγισα σαν από τρυφερότη,
εγώ που μ’ είχε πέτρα κάνει ο πόνος.
"Άρχισε μια σιγανή βροχή" . Μανόλης Αναγνωστάκης
Άρχισε μια σιγανή βροχή αργά προς το βράδυ.
Στις πολιτείες ο ουρανός φαίνεται μιαν απέραντη λασπωμένη πεδιάδα.
Κι η βροχή είναι μια καλοσύνη, όσο να πεις, δε μοιάζει διόλου με το θάνατο.
Μπορείς να βαδίζεις κάποτε χωρίς κανένα σκοπό ή με σκοπό —σου είναι
αδιάφορο.
Μιαν εποχή μακρινή και νεκρή σα μια βίαια σκισμένη πολυτέλεια.
Εγώ συλλογίζομαι πως και γιατί άραγε μια βροχή μπορεί να σου θυμίζει τόσα
πράγματα.
—Χωρίς αμφιβολία είναι τόσο ανόητο να τα στοχάζεσαι όλα αυτά μια τέτοιαν ώρα.
Συλλογίζομαι όμως στις ζεστές χειμωνιάτικες κάμαρες μιαν αλλιώτικη μυρουδιά.
Ύστερα από τις 6 με τα κλειστά παραθυρόφυλλα και τ’ αναμμένο φως
ή μια γωνιά δίπλα στο τζάμι σ’ ένα μεγάλο καφενείο με τις αδιάφορες φωνές.
Τα συλλογίζεσαι όλα αυτά με τον πιο απλούστερο τρόπο ολωσδιόλου παιδιάστικα
μπορείς να λησμονείς το κάθε τι, τι τάχα να γυρεύεις εδώ μια τέτοιαν ώρα
εσύ, ο διπλανός σου, όλος αυτός ο κόσμος που πορεύεται δίπλα σου μες στο σκοτάδι.
Αυτή η ανήσυχη σιωπή που πληγώνει περισσότερο κι απ’ το πιο κοφτερό λεπίδι
να λησμονείς για μιαν ελάχιστη στιγμή πως ίσως δεν τέλειωσε ούτε και απόψε για
σένανε το κάθε τι τόσο π’ αν τρίξει κάτι αναπάντεχα είναι να σου ξυπνήσει την ακριβήν υπόθεση
μιας επιστροφής τη χειμωνιάτικη ζεστή κάμαρα, το καφενείο με τις πολύχρωμες φωνές.
Έτσι βρέχει λοιπόν μια κίτρινη βροχή χωρίς τέλος.
Μια κίτρινη παλιά βροχή, τη νύχτα, σα μαστίγιο.
" Γυναίκα" Οδυσσέας Ελύτης
Πριν απ’ τα μάτια μου ήσουν φως.
Πριν απ’ τον Έρωτα έρωτας.
Κι όταν σε πήρε το φιλί, Γυναίκα.
Οδυσσέας Ελύτης
"Το χάσαμε κι αυτό το ηλιοβασίλεμα" Pablo Neruda
Το χάσαμε κι αυτό το ηλιοβασίλεμα.
Κανείς δεν μας είδε εμάς χεράκι, χεράκι το βράδυ εκείνο
όπου έπεφτε η γαλάζια η νύχτα και εσκέπαζε τον κόσμο.
Απ' το παράθυρο μου είδα μόνος εγώ
τη φιέστα του ηλιογέρματος ψηλά στα χάη.
Και πότε, πότε σαν πυρακτωμένο κέρμα
κράταγα ένα κομματάκι ήλιο στην παλάμη μου.
Και σε συλλογιζόμουν με τη καρδιά σφιγμένη
από κείνο εκεί το σφίξιμο που ξέρεις πως με κυβερνάει.
Λέγε μου, που ήσουνα?
Με τι κόσμο?
Και τι τους έλεγες?
Και γιατί ακαριαία με κυριεύει ακέριος ο έρωτας εμένα
μόλις νιώσω μοναχός, με σένανε μακριά μου?
Μου 'φυγε το βιβλίο που πάντα ανοίγω το βραδάκι
και σα λαβωμένο κουτάβι γλίστρησε
κι έπεσε στα πόδια μου το παλτό.
Μα όλο φεύγεις εσύ, φεύγεις τα βράδια
με το δειλινό παρέα που πιλαλάει και αφανίζει τ' αγάλματα.
PABLO NERUDA
Όνειρο καλοκαιριάτικης Νύχτας, Ουίλιαμ Σαίξπηρ (απόσπασμα)
Πουκ:
Το ’βρες, μπράβο. Εγώ’ μαι αυτός
ο πρόσχαρος ο γυρολόγος της νυχτός
που κάνω χωρατά για να γελάει ο Όμπερον.
Πότε καβαλάω κάνα άλογο καλοθρεμμένο
χλμιντρώντας σαν φοράδα.
Πότε γίνομαι
ψητό καβούρι και λουφάζω στο ποτήρι
καμιάς γλωσσούς κυράτσας· καθώς πάει να πιει
χτυπάω στα χείλια της και χύνει το κρασί της
στο ζαρωμένο της προγούλι.
Η θεια η πολύξερη
κάποτε, εκεί που λέει το πιο φρικιαστικό της
παραμύθι, με παίρνει για σκαμνάκι. Τότε
εγώ γλιστρώ π’ τον πισινό της, πέφτει αυτή,
σκούζει «φτου, διάολε», και τηνε πιάνει βήχας.
Όλη ή παρέα τότε γελούν κρατώντας τα πλευρά τους
και δώσ’ του γέλια, ξόρκια και φτερνίσματα,
φαιδρότερη ώρα δεν περάσανε άλλοτε.
Όνειρο καλοκαιριάτικης Νύχτας, Ουίλιαμ Σαίξπηρ
Μετάφραση: Βασίλης Ρώτας
Η Ρομάντσα του Υπνοβάτη. Federicο García Lorca
Ρομάντσα του υπνοβάτη
Στην Γκλόρια Τζίνερ και στον Φερνάνδο ντε λος Ρίος
Πράσινο, πράσινο, πώς σ’ αγαπάω!
Πράσινο αγέρι. Πράσινα κλώνια.
Η βάρκα πάνω στη θάλασσα,
το άλογο πέρα στις ράχες.
Έχοντας ίσκιο στη ζώνη της
εκείνη ονειρεύεται στα κάγκελα
πράσινη σάρκα, πράσινη κόμη,
με μάτια από κρύο ασήμι.
Πράσινο, πράσινο πώς σ’ αγαπάω!
Στο φως της τσιγγάνας σελήνης
τα πράματα, να, την κοιτάζουν
που αυτή δεν μπορεί να κοιτάξει.
Πράσινο, πράσινο, πώς σ’ αγαπάω.
Διάπλατα αστέρια από πάχνη
έρχονται με του ίσκιου το ψάρι,
που ανοίγει το δρόμο στη μέρα.
Τρίβει η συκιά τον αγέρα
με των κλαδιών της τα λέπια,
και στο βουνό, γάτος κλέφτης,
τραχιές τις αγαύες του ορθώνει.
Μα ποιος θε νάρθει; Και πούθε;
Στη βίγλα κάθεται κι ονειρεύεται,
πράσινη σάρκα, πράσινη κόμη,
το πικρό κύμα όνειρό της.
Κουμπάρε, θέλω ν’ αλλάξω
το σπίτι σου με τ’ άλογό μου,
τη σέλα μου με τον καθρέφτη σου,
την κάπα σου με το σουγιά μου.
Κουμπάρε, έρχομαι λαβωμένος
από τα στενά της Κάμπρα.
Αν μπορούσα, παλικάρι,
θάκλεινα τη συμφωνία.
Αλλά εγώ δεν είμ’ εγώ
και μήτε το σπίτι μου ορίζω.
Κουμπάρε, λέω να πεθάνω
ήσυχα μες στο κρεβάτι μου.
Αν γίνεται, νάναι ατσαλένιο
και με σεντόνια απ’ την Ολλανδία.
Δε βλέπεις την πληγή που έχω
από το λαιμό ως τα στήθια;
Τρακόσια βαθύχρωμα ρόδα
έχει η άσπρη ποδιά σου.
Το αίμα σου αναβράει και μυρίζει
απ’ το ζωνάρι σου γύρω.
Αλλά εγώ δεν είμ’ εγώ
μήτε και το σπίτι μου ορίζω.
Αφήστε με ωστόσο ν’ ανέβω
ψηλά, ως εκεί πάνω στις βίγλες
αφήστε με ν’ ανέβω, αφήστε με,
απάνω στις πράσινες βίγλες!
Στα φεγγαρίσια μπαλκόνια
που ολούθε νερό αντιβουίζει.
Να, οι δυο κουμπάροι ανεβαίνουν
ψηλάμ ως εκεί πάνω στις βίγλες.
Αφήνουν ένα χνάρι από αίμα.
Αφήνουν ένα χνάρι από δάκρυα.
Τρεμόσβηναν πάνω στις στέγες
φανάρια τενεκεδένια.
Χίλια κρυστάλλινα ντέφια,
πλήγωναν την αυγή ολοένα.
Πράσινο, πράσινο, πώς σ’ αγαπάω,
πράσινο αγέρι, πράσινα κλώνια.
Οι δυο κουμπάροι ανέβηκαν.
Το διάπλατο άφηνε αγέρι
μια παράξενη γεύση στο στόμα
βασιλικού, χολής, μέντας.
Κουμπάρε! Πού είναι, πες μου,
πού είν’ η πικρή σου κόρη;
Πόσες φορές καρτερούσε,
πόσες σε πρόσμενε, πόσες,
δροσάτη όψη, μαύρη κόμη,
στην πράσινη ετούτη βίγλα!
Στο πρόσωπο πάνω της στέρνας
λικνίζονταν η γυφτοπούλα.
Πράσινη σάρκα, πράσινη κόμη,
με μάτια από κρύο ασήμι.
Ένα κρύσταλλο εκεί φεγγαρίσιοι
στο νερό την κρατάει.
Κι έγινε η νύχτα στενή
σαν μικρούλα πλατεία.
Μεθυσμένοι χωροφυλάκοι
χτυπούσαν την πόρτα ολοένα.
Πράσινο, πράσινο, πώς σ’ αγαπάω!
Πράσινο αγέρι. Πράσινα κλώνια.
Η βάρκα πάνω στη θάλασσα.
Το άλογο πάνω στις ράχες.
(Μετάφραση: Κ. Πολίτης)
Ο Αγιασμός του ΑΣ Πρόμαχοι.
Ξεκίνημα των ποδοσφαιρικών δραστηριοτήτων για τη νέα σεζόν
από τον ΑΣ Πρόμαχοι με τον καθιερωμένο Αγιασμό στο γήπεδο «Χρήστος Τζιβάνης».
Τον Αγιασμό τέλεσε ο Πατήρ Γεώργιος και παραβρέθηκαν μέλη
του Διοικητικού Συμβουλίου του Συλλόγου με επικεφαλής τον πρόεδρο Λευτέρη
Μεσκίνη, παλιοί και νεοαποκτηθέντες ποδοσφαιριστές, ο προπονητής Βασίλης
Σαμαράς και αρκετοί φίλοι της ομάδας.
Σε αυτό το πρώτο επίσημο προσκλητήριο, τέθηκαν οι στόχοι και
το χρονοδιάγραμμα του Συλλόγου και καθορίστηκαν οι προτεραιότητες, τα βασικά
καθήκοντα και οι υποχρεώσεις του καθενός, ενώ οι ευχές όλων ήταν για υγεία και
καλή επιτυχία, προσωπική και ομαδική.
Ο βασικός κορμός της ομάδας αποτελείται από περσινές
μονάδες, ενώ αναμένονται και ορισμένες νέες προσθήκες στο άμεσο μέλλον.
Διακρίναμε τους Άτζο, Μούγιο, Σαμσούρη, Σατζάκη, Τανούρη,
Μεσκίνη, Σέλκο, Νάνο, Σαμαρά, Τσιμτσιρίδη, Μιχαηλίδη, Μίτσκα, Μπελητάσιο,
Κοτζαμανώλη.
Νέα αποκτήματα του Συλλόγου που έδωσαν το παρόν ήταν ο Φαφούτης,
ο Ερυθρόπουλος, ο Αθανασιάδης και ο Μονογενίδης, ενώ "επαναπατρίστηκε" ποδοσφαιρικά και ο Gazy ο
οποίος θα ενταχθεί στο δυναμικό της ομάδας εντός των ημερών.
Καλή χρονιά με υγεία και πολλές επιτυχίες.
ΡΕΠΟΡΤΑΖ: Άλεξ Αμπάρης "Π. Ν."
