«Τα χαμένα λόγια των ονείρων» Του Χρήστου Μαγκλάση

Τα χαμένα λόγια των ονείρων

Κι εσύ τρελέ βοριά

Φτιάξ’ επιτέλους μια χωρίστρα,

εδώ στης γης τα χαμηλά,

να βρει δρόμο το φεγγάρι

να διαβεί ανάμεσα στα αναμαλλιασμένα.

Ξεβγάζει η νύχτα τα σπαρτά

στα τυφλά, στα σκοτεινά,

βροχή με το τουλούμι.

Δραπέτες τα’ αρώματα

της λεβάντας και του δεντρολίβανου,

που να βρει απάγκιο ο χαμένος στη μοναξιά,

να μεθύσει μια τζούρα ανάσα,

πριν ξεθυμάνει αβάφτιστη

η απελπισμένη του κραυγή.

Είναι κι εκείνη η παγωνιά,

που παρεμβάλλεται ανάμεσα

στο θαμπό των αστεριών

και τα χαμένα λόγια των ονείρων.

Συγνώμη διακοπή

ξεκρέμαστη η ελπίδα,

επειγόντως μια αστραπή,

να σκίσει το σκότος σαν λεπίδα.

…………………………………………………

Στο χάος σαν έμεινες μονή,

θες δεν θες, κάνε υπομονή.


Ο Χρήστος Μαγκλάσης είναι συνταξιούχος, Υποστράτηγος ε.α. με γνωστικές ανησυχίες, που ξεδίψασε σε πανεπιστημιακές σχολές της Αθήνας. Ασχολείται με την συγγραφή (λογοτεχνικά κείμενα, ποίηση, μελέτες ), έχοντας πληθώρα δημοσιεύσεων και με το blogging με ενδιαφέροντα λαογραφικά, ιστορικά, γλωσσολογικά, λογοτεχνικά.





ΠΗΓΗ...http://fractalart.gr

Διαβάστε Περισσότερα

Τα 4 στηρίγματα μιας υγιούς οικογένειας - Χόρχε Μπουκάι

Η οικογένεια ως βατήρας

Το σπίτι όπου έζησε το παιδάκι που ήμουν κάποτε, και τα πρόσωπα με τα οποία μοιράστηκα την οικογενειακή μου ζωή υπήρξαν ο βατήρας πάνω στον οποίο πάτησα για να εκτελέσω το άλμα προς την ενήλικη ζωή μου.

Η οικογένεια αποτελεί πάντοτε τον βατήρα, και κάποια στιγμή πρέπει να σταθούμε στην άκρη του και να πραγματοποιήσουμε το άλμα προς τον κόσμο και τη μετέπειτα ζωή.

Αν, καθώς πάω να πηδήξω από τον βατήρα, πιαστώ από κάπου και κρεμαστώ, θα μείνω εκεί να κρέμομαι και δεν θα πραγματοποιήσω το ταξίδι μου ποτέ.

Τι καλά που θα ήταν αν βρίσκαμε το θάρρος να πηδήξουμε από τον βατήρα μ’ έναν θεαματικό τρόπο! Αυτό μπορεί να γίνει αν ο βατήρας είναι υγιής. Αν η οικογενειακή σχέση είναι υγιής. Αν το ζευγάρι των γονιών είναι υποστηρικτικό.

Ο βατήρας αυτός πατάει πάνω σε τέσσερα βασικά στηρίγματα, τόσο σημαντικά, που αν δεν είναι στέρεα κανένα παιδάκι δεν μπορεί να περπατήσει πάνω του χωρίς να πέσει.

Το πρώτο στήριγμα είναι η αγάπη

Ένα παιδί που δεν ένιωσε ότι το αγάπησαν οι γονείς του, έχει μια θλιβερή ιστορία: θα του είναι πολύ δύσκολο να αγαπήσει τον εαυτό του. Η αγάπη για τον εαυτό μας μαθαίνεται μέσα από την αγάπη που δεχόμαστε από τους γονείς μας. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να διδαχτούμε και αλλιώς, λέω απλώς ότι αυτός είναι ο καλύτερος τόπος και τρόπος για να το μάθουμε. Και βέβαια, ένα παιδί που δεν αγαπήθηκε δεν μπορεί ούτε το ίδιο να αγαπήσει, κι αν έτσι έχει συμβεί στη ζωή του, τι μπορεί να κάνει αργότερα στις σχέσεις του με τους άλλους;

Ο βατήρας που δεν έχει αυτό το στήριγμα είναι επικίνδυνος. Είναι δύσκολο να βαδίσει κανείς πάνω του. Είναι ένας βατήρας χωρίς ισορροπία.

Το δεύτερο στήριγμα είναι η εκτίμηση

Αν η οικογένεια δεν έχει ένα καλό απόθεμα αυτοεκτίμησης, αν οι γονείς θεωρούν ότι οι ίδιοι είναι ένα τίποτα, τότε και το παιδί θα αισθάνεται ένα τίποτα. Αν προέρχεται κανείς από ένα σπίτι όπου δεν τον εκτιμούν και δεν θεωρούν ότι αξίζει, δυσκολεύεται να πιστέψει ο ίδιος για τον εαυτό του ότι αξίζει. Τα σπίτια με ένα καλό επίπεδο αυτοεκτίμησης διαθέτουν κατάλληλους βατήρες.

Η Βιρτζίνια Σατίρ λέει: «Στις καλές οικογένειες, η χύτρα της αυτοεκτίμησης του σπιτιού είναι γεμάτη». Που σημαίνει: οι γονείς πιστεύουν ότι είναι αξιόλογοι άνθρωποι, πιστεύουν ότι τα παιδιά τους αξίζουν, ο μπαμπάς πιστεύει ότι η μαμά αξίζει, η μαμά πιστεύει ότι ο μπαμπάς αξίζει, ο μπαμπάς και η μαμά πιστεύουν ότι έχουν μια οικογένεια που αξίζει, και είναι κι οι δύο υπερήφανοι για την ομάδα που έχουν φτιάξει.

Όταν έρχεται σπίτι το παιδί και λέει: «Τι ωραία που είναι αυτή η οικογένεια!» τότε ξέρουμε πως ο βατήρας είναι γερός.

Όταν έρχεται το παιδί σπίτι και λέει: «Μπορώ να πάω να μείνω στο σπίτι της θείας Μαργαρίτας;»… τότε έχουμε πρόβλημα.

Όταν λέει ο πατέρας στο παιδί: «Γιατί τότε δεν πας να μείνεις με τη θεία σου τη Μαργαρίτα;» πάλι κάτι συμβαίνει.

Το τρίτο στήριγμα είναι οι κανόνες

Στην οικογένεια πρέπει να υπάρχουν κανόνες, με τη μόνη προϋπόθεση ότι δεν θα είναι αυστηροί. Οι κανόνες πρέπει να είναι ευέλικτοι, ελαστικοί, αμφισβητήσιμοι, συζητήσιμοι και διαπραγματεύσιμοι. Πάντως, πρέπει να υπάρχουν. Ακριβώς όπως πιστεύω ότι οι κανόνες στην οικογένεια υπάρχουν για να μπορεί κανείς να τους παραβεί και είναι δική μας υποχρέωση να βάζουμε καινούργιους, πιστεύω και ότι η διαδικασία αυτή πρέπει να βασίζεται σε μια χρονική στιγμή που τα παιδιά έχουν μάθει να μεγαλώνουν και να ωριμάζουν σ’ ένα περιβάλλον με ασφάλεια και προστασία.

Αυτό είναι το περιβάλλον της οικογένειας. Οι κανόνες αποτελούν το πλαίσιο ασφάλειας και πρόβλεψης που είναι αναγκαίο για την ανάπτυξη μου. Ένα σπίτι χωρίς κανόνες δημιουργεί έναν βατήρα πάνω στον οποίο το παιδί δεν μπορεί να σταθεί για να κάνει το άλμα του στον κόσμο…

Το τελευταίο στήριγμα είναι η επικοινωνία

Για να μπορέσει να πραγματοποιηθεί το άλμα, είναι αναγκαίο να υπάρχει διαρκής και έντιμη επικοινωνία. Με κανένα άλλο θέμα δεν έχουν ασχοληθεί τόσο πολύ τα εγχειρίδια ψυχολογίας, όσο με αυτό της επικοινωνίας. Να διαβάζετε μαζί σαν ζευγάρι, να κουβεντιάζετε με τα παιδιά σας, να συζητάτε όλοι μεταξύ σας με την τηλεόραση κλειστή… Αυτός είναι ένας τρόπος για να ενισχυθεί η επικοινωνία, όχι όμως ο πιο σημαντικός.

Ουσιαστικό είναι αυτό που ξεκινάει με ερωτήσεις που κάνει κανείς με αληθινό ενδιαφέρον, μέσα από την καρδιά του: Πώς είσαι; Πώς τα πέρασες σήμερα; Θέλεις να κουβεντιάσουμε;

Και σ’ αυτό το στήριγμα —αποκλειστικά σ’ αυτό το στήριγμα—, στηρίζεται η δυνατότητα επανόρθωσης των υπολοίπων.

Αγάπη, εκτίμηση, κανόνες και επικοινωνία: πάνω σ’ αυτόν τον βατήρα στέκεται το παιδί νια να κάνει το άλμα του στη ζωή. Για να βαδίσει, καταρχάς, τον δρόμο της αυτοεξάρτησης και, στη συνέχεια, τον δρόμο της συνάντησης με τους άλλους.

Απόσπασμα από το βιβλίο του Χόρχε Μπουκάι «Ο Δρόμος της Συνάντησης» Εκδόσεις OPERA

Διαβάστε Περισσότερα

Η αγάπη είναι φως…

Βράδυ. Στο σαλόνι. Το αχνό φως, από τις λάμπες που βρισκόταν στο απέναντι πάρκο, γλιστρούσε από την ανοιχτή μπαλκονόπορτα και έγλειφε απαλά τις επιφάνειες των επίπλων. Ένα τσιγάρο καιγόταν στο τασάκι.

Θλίψη! Εντός και εκτός του. Δεν είχε περάσει ούτε ένας μήνας από τη στιγμή, που δίχως καμιά άλλη εξήγηση, του είπε πως η σχέση τους έπρεπε να τελειώσει.

«Και τώρα; Πώς συνεχίζεις; Πώς πας παρακάτω; Πού βρίσκεις τη δύναμη;» αναρωτιόταν κοιτάζοντας τη χάρτινη κούτα πάνω στο τραπεζάκι.

Όλη τους η κοινή πορεία, κλεισμένη σε μια χάρτινη κούτα. Φωτογραφίες, γράμματα, δώρα… Αποδείξεις μιας αγάπης της οποίας ο κύκλος έκλεισε. Τα όρια ξεπεράστηκαν. Η αντοχή εξατμίστηκε. Ο έρωτας εξατμίστηκε κι αυτός κι επήλθε το τέλος.

Ο αέναος κύκλος των σχέσεων. Γνωρίζεις, ερωτεύεσαι, αγαπάς, μοιράζεσαι, βυθίζεσαι, πονάς. Δίνεις τα πάντα χωρίς να ζητάς ανταλλάγματα. Ξεγυμνώνεις την ψυχή σου και τη χαρίζεις. Εξάρτηση. Ο έρωτας σε κάνει το μεγαλύτερο πρεζόνι. Κι εκεί που δεν μπορείς να ζεις χωρίς το άλλο σου μισό, γιατί πάντα αυτό πιστεύεις ότι βρήκες, έρχεται το τέλος.

Πόνος απώλειας. Πεθαμένες στιγμές μέσα σε μια χάρτινη κούτα ακουμπισμένη πάνω στο τραπεζάκι. Μέρες, μήνες, χρόνια…

«Τέρμα η αγάπη» είπε αποφασιστικά και κινήθηκε προς το τραπεζάκι. Πήρε τη χάρτινη κούτα, κάλεσε το ασανσέρ και κατέβηκε στο δρόμο. Στάθηκε μπροστά στον κάδο σκουπιδιών. Της έριξε μια τελευταία ματιά, πήρε μια βαθιά ανάσα και την πέταξε.

Γύρισε. Μπήκε στην πολυκατοικία. Ανέβηκε στον τρίτο και μπήκε στο διαμέρισμα. Ένιωσε την ανάγκη για ένα τσιγάρο. Τράβηξε το τελευταίο από το πακέτο.

Στάθηκε όρθιος μπροστά στο τζάμι. Άπλωσε το βλέμμα του στο πάρκο απέναντι. Που και που εμφανιζόταν κάποια ανθρώπινη φιγούρα, η οποία διέσχιζε γρήγορα τα πλακόστρωτα δρομάκια ανάμεσα στα δέντρα και χανόταν από το οπτικό του πεδίο. Τα πέντε λεπτέ που κράτησε το τσιγάρο εκείνος ένιωθε ανακουφισμένος, ανάλαφρος, σίγουρος για την απόφαση που είχε πάρει.

«Τέρμα η αγάπη» ψέλλισε ξανά μα ξαφνικά η διάθεση του άλλαξε. Το βλέμμα του καρφώθηκε σε μια λάμπα που άρχισε να τρεμοπαίζει. Η ψυχή του άρχισε να τρεμοπαίζει, να σκοτεινιάζει. Η αγάπη είναι φως και εκείνος μόλις είχε πάρει την απόφαση να ζήσει στο σκοτάδι.

Χάρης Γαντζούδης

ΠΗΓΗ...https://tovivlio.net

Διαβάστε Περισσότερα

Συνηθισμένη

Ήταν μια συνηθισμένη μέρα. Ίδια. Ξύπνησα πριν το ξυπνητήρι και μηχανικά το έκλεισα. Ο ήλιος είχε ήδη αρχίσει να τρυπώνει από τα ρολά κι ας ήταν πρωί ακόμα. Τέτοια ώρα θα κοιμάσαι, σκέφτηκα. Ύστερα σηκώθηκα με δυσκολία και πάτησα τα γυμνά μου πόδια στο παγωμένο πάτωμα. Δύσκολα με έβλεπες να φορώ παντόφλες. Άντε το πολύ πολύ να άρπαζα ένα ζευγάρι κάλτσες από το συρτάρι σε περίπτωση που την άκουγα από τους άλλους. Μα τώρα στεκόμουν μόνη μου στο κρύο δωμάτιο.

Άλλαξε ο καιρός, είπα όπως λένε οι γιαγιάδες όταν τους τρυπά ο αέρας στο δρόμο και τυλίγονται τα μαντήλια και το παλτό τους. Περπάτησα σχεδόν σέρνοντας τα πόδια μου. Κάθε μέρα που σηκώνομαι δίνω την υπόσχεση πως θα κοιμηθώ νωρίτερα. Τι περιμένω; αναρωτήθηκα. Αφού όλα έχουνε τελειώσει. Έφτασα ήδη στην κουζίνα. Γέμισα ένα ποτήρι νερό και το ήπια μονορούφι. Ύστερα κοίταξα το δρόμο από το παράθυρο. Στεγνός. Πάλι καλά. Δε θα γίνω παπί πάλι. Την ομπρέλα για αξεσουάρ την έχουμε; μου φωνάζουν στη δουλειά μα δεν μπορώ τις εξηγήσεις και πετώ ένα την ξέχασα.

Φτιάχνω ήδη ένα δυνατό καφέ στο μπρίκι και στέκω από πάνω του και παίρνω τζούρες. Λες και το άρωμα μπορεί να με ξυπνήσει. Από τι; αναρωτιέμαι αλλά δεν το συνεχίζω. Τέτοια ώρα θα κοιμάσαι ακόμα, κοίταξα το ρολόι. Χαζομάρα δεν είναι αυτό; μου είπα. Τι νόημα έχει; Σώθηκες, μου απάντησα. Εσύ με τα νοήματα έχεις τσαλακωθεί. Προχώρα. Προχώρησα και έριξα νερό στο πρόσωπό μου. Πότε γέρασα τόσο; Μέσα σε ένα μήνα.. δυο μήνες…τρεις δεν ξέρω. Μπορεί να ήταν και περισσότερο. Από πότε σε ερωτεύτηκα; ρωτάω δυνατά και η ηχώ στο μπάνιο με τρομάζει. Τι λες; ψιθυρίζω. Τι βαρύγδουπες αηδίες; Στρίβε. Κι έστριψα.

Στο δωμάτιο πια για να βρω τα σημερινά μου ρούχα. Μην το σκέφτεσαι. Μαύρα. Αμάν, κηδεία έχουμε πάλι; σαν να την ακούω τη Μαίρη στη γραμματεία. Ναι, κήδεψα τη μέρα, εντάξει; δε θα της απαντήσω μα θα το κρατήσω στο στόμα. Κι οι τσακωμοί θέλουνε ρέγουλα. Κοιμάσαι ακόμα, είδα ξανά το ρολόι. Χαζό. Το παραδέχομαι. Μα φτιάχνω μια εικόνα. Εσένα εξαντλημένο το ίδιο με εμένα. Στα σκεπάσματα. Με βλέφαρα να πεταρίζουν. Σαν και εμένα. Άραγε να είναι το ίδιο όνειρο; λέω πάλι φωναχτά και στέκω παγωμένη στον ολόσωμο καθρέφτη. Τι λες; τι λες; ξαναλέω με σαρκαστικό ύφος.

Φοράω το παλτό και αρπάζω ένα μήλο για το δρόμο. Στο αυτοκίνητο αλλάζω τους σταθμούς τόσο γρήγορα που δεν προλαβαίνω να ακούσω τίποτα. Ο καφές! λέω και ξαναγυρίζω πίσω. Χυμένος καφές στο μάτι της κουζίνας και μια μυρωδιά απαίσια. Θα σκοτωθείς μια μέρα, με μαλώνω. Θα σηκωθείς και δε θα βλέπεις τι σου γίνεται και θα πέσεις στην πρώτη μάντρα που θα βρεις με το αμάξι. Σύνελθε. Πόσο θα κρατήσει το πανηγύρι αυτό;

Τώρα μπορεί και να ξυπνάς, λέω. Σου χαμογελώ. Αστείο. Πώς χαμογελάς στο τίποτα. Ε, ναι εγώ το κάνω. Είμαι από αυτές. Ρίχνω ένα και το φυσώ. Ποιος ξέρει. Μπορεί να σε κάνει να γελάσεις χωρίς να ξέρεις το γιατί. Δανεικά. Με τα χέρια πάνω σε ένα παγωμένο γραφείο πακετάρω χαρτιά, οργανώνω ντοσιέ και περνάω πληκτικά την ώρα. Το τηλέφωνο δε θα χτυπήσει. Κι ας έχεις το νούμερο. Καλημέρα δε θα μου πεις. Κανένα νέο σου δε θα μάθω. Κι όμως η μέρα θα κυλήσει με την άγνοια αυτή. Δηλαδή τι περίμενες; μου λέω χωρίς φωνή. Κάτι τέτοιες ώρες η λογική μου τη σπάει. Της χώνω ένα στο διάολο και της κλείνω το στόμα. Τι περίμενα. Τίποτα και όλα, της λέω φιμώνοντάς την με ένα από τα σιλοτέιπ της συρταριέρας μου. Κάτσε εκεί και μη μιλάς. Μου λείπει. Και θα μου λείπει μια ζωή. Σαν το ψέλλισα τούτο η καρδιά μου πάγωσε. Τι είπα; Πάλι βαρύγδουπα λόγια. Τι αηδίες. Πώς τις ξεστομίζω έτσι; Σαν ψέματα. Τόση πολλή αλήθεια πώς να τη βαστήξει κανείς. Ψέματα το λιγότερο. Ψεύτρα, είπα δυνατά και γύρισαν όλοι. Τίποτα, λέω. Μια πελάτισσα... και δείχνω τα χαρτιά απελπισμένη. Τέτοια μέρα σου λέω. Απελπιστικά ίδια. Απελπιστικά αληθινή… και άκρως συνηθισμένη.

Μάχη Τζουγανάκη

ΠΗΓΗ...https://tovivlio.net

Διαβάστε Περισσότερα

Γερνάς ή περνάς;

Τα σημάδια που προσπαθείς να σβήσεις μήπως είναι αυτά που πρέπει να κρατήσεις;

Δύσκολο πράμα να μεγαλώνεις. Κακά τα Ψέματα. Χάνεις την απαλότητα από το πρόσωπο, την αντοχή από το σώμα, τη ζωτικότητα να ρισκάρεις παντού και με όλους. Οι γραμμές στο σώμα δεν είναι πια λείες, «γεμίζουν» τα σημεία που περηφανευόσουν ότι ήταν τορνευτά και οι ρυτίδες πληθαίνουν λες και τις ταΐζεις. Τα σκουρόχρωμα μαλλιά σου παύουν να έχουν απλώς ανταύγειες λίγες λευκές τρίχες και υποχωρούν μπροστά τους και παραδίδονται στην κυριαρχία τους. Στενοχωριέσαι. Γερνάς; Η Μεγαλώνεις; Το ίδιο δεν είναι; Εμ δεν είναι.

Πάντα με φρίκαρε όταν άνθρωποι που είχαν να με δουν χρόνια μου λέγανε: «Ίδια είσαι». Ίδια; (Ο καθένας με τον καημό του). Καλοπροαίρετα το λεν οι άνθρωποι αλλά εγώ άκουγα (ο καθένας ό,τι θέλει ακούει) ότι παρέμεινα εκεί που ήμουνα. Όχι εξωτερικά μόνο αλλά και εσωτερικά. Στάσιμη δηλαδή κι αμετακίνητη. Γι αυτό και φρίκαρα.

Βλέπω γυναίκες διάσημες αλλά και γνωστές μου να παραμένουν «ίδιες» στο πέρασμα του χρόνου, κάνοντας τα πάντα γι’ αυτό και χρησιμοποιώντας κάθε χειρουργική και μη μέθοδο. Σέβομαι τις αποφάσεις τους αλλά αναρωτιέμαι κιόλας… Δεν είναι μαγική η συνάντηση με το χρόνο και το αποτέλεσμα που μπορεί να δημιουργήσει πάνω σου; Γιατί να χάνουμε αυτή τη μαγεία; Το ξαναλέω… Σέβομαι την απόφαση της παρέμβασης που κάνει μια γυναίκα αλλά και έναν άντρα να «σβήνει» τα σημάδια του χρόνου από πάνω του. Μπορεί κάποια στιγμή να το κάνω κι εγώ.

Αλλά για την ώρα σκέφτομαι ότι κυκλοφορούν ανάμεσά μας γυναίκες και άντρες που φέρουν την ηλικία τους με περίσσια χάρη και δεν την κουβαλούν με βάρος που τους καταπονεί και θα ήθελα να τους μοιάσω. Χαμογελούν κι αφήνουν τα πρόσωπά τους να αυλακώνονται από πολλές ρυτίδες που τους κάνουν ευάλωτους και χαριτωμένους. Αφήνουν να φανεί ένας ώμος, μια γάμπα και το χαλαρωμένο τους δέρμα και αντί να αγχωθούν και να το κρύψουν, το χαιδεύουν με ευγνωμοσύνη για όσα τους προσφέρει.

Κι είναι αυτή η ευγνωμοσύνη, νομίζω, που κάνει τη διαφορά. Τεντώνοντας το δέρμα, βάζοντας επιθέματα, κάνοντας ενέσεις μοιάζει καμμιά φορά σαν να θέλουμε να σβήσουμε και τις μνήμες του. Αλλά αυτές οι μνήμες μας έφεραν εδώ. Τι απίστευτη φράση αυτή που είχε πει κάποτε η Άννα Μανιάνι, μεγάλη ηθοποιός και μούσα του Φελίνι «Τι; να «τραβήξω» τις ρυτίδες μου; μα ξέρετε τι κόπο έκανα για να τις δημιουργήσω;»

Στον κάματο, στον προβληματισμό, στα γέλια, στο θυμό, στη συγκίνηση, στις στιγμές γαλήνης το σώμα δίνει το παρόν και μας μιλάει με το δικό του τρόπο. Κι αυτά που μας λέει, όπως συμβαίνει ακόμα και με τους πιο καλούς μας φίλους, μερικές φορές δεν μας αρέσουν. Είναι σημάδια που μας ασχημαίνουν και μας βαραίνουν. Από την άλλη, έχετε κοιταχτεί στο καθρέφτη μετά από μια μεγάλη και απολαυστική πεζοπορία, αφού έχετε περάσει χρόνο με ανθρώπους που αγαπάτε ή με μια ασχολία που σας γαληνεύει τη ψυχή; Είναι ή δεν είναι αλήθεια πως βλέπετε το νεαρό εαυτό σας ή ακόμα και το παιδί που είστε; Δείτε τα μάτια σας και πως λάμπουν.

Και μπορεί να έχετε ρυτίδες πια, αλλά κι αυτές δεν είναι σαν να λένε στο παιδί αυτό: «Μη φοβάσαι τίποτα. Εγώ είμαι εδώ πια για να σε φροντίζω και να σε προστατεύω. Για να σου μάθω να ζεις φιλικά με το χρόνο. Σ’ ευγνωμονώ για όσα περάσαμε μαζί και ανυπομονώ γι αυτά που θα ‘ρθουν. Και δεσμεύομαι να αφήσω το αποτύπωμά μου σ αυτό το πέρασμά μου από τη ζωή».

Συγγραφέας Αγγελική Πλουμά

ΠΗΓΗ...http://enallaktikidrasi.com

Διαβάστε Περισσότερα

Και τώρα οι δυο μας

Και τώρα οι δυο μας

Γράφει ο Ψυχολόγος-Σύμβουλος Γάμου Γιάννης Ξηντάρας (simvouleftikigamou.gr)  

Τι να πρωτοπεί κανείς για τα ζευγάρια…

Θυμάστε πως ξεκίνησε? Ήταν τότε που γνωριστήκατε και αγαπήσατε ο ένας τον άλλον. Τότε που θέλατε να ευχαριστήσετε, να χαρείτε, να απολαύσετε ο ένας τον άλλον… Εκείνο τον καιρό, «παλιά» δεν χαλούσατε χατίρι, ήσασταν δοτικοί, συγχωρητικοί, χαιρόσασταν με την χαρά, τα κατορθώματα, ακόμα και τις αδυναμίες… ο ένας του άλλου.

Θυμάστε την ερωτική έλξη? Τα αγγίγματα, τις ματιές, τα βιώματα, τα βράδια… Είμαι σίγουρος ότι θυμάστε! Δεν μπορεί να μην θυμάστε…

Κι όμως τώρα τα πράγματα είναι αλλιώς. Τώρα υπάρχει κούραση, άγχος, αγωνία, υποχρεώσεις. Πολλές υποχρεώσεις. Υπάρχει πολύ δουλειά, φιλοδοξίες και πάλι υποχρεώσεις, και πάλι αγωνία… Τώρα υπάρχουν τα παιδιά, οι ανάγκες τους, οι προτεραιότητες, όλα όσα χρειάζονται – και δεν χρειάζονται.

Μετά τα παιδιά θα φύγουν, αλλά η κούραση θα μείνει. Το ίδιο και η απόσταση : η ψυχική απόσταση μεταξύ των δύο συντρόφων από μηδενική έχει γίνει χαώδης. Δεν βλέπουν καν ο ένας τον άλλον. Ή δεν θέλουν να τον δουν… Η απόσταση είναι η αδυναμία να ξαναθυμηθούμε, να ξαναεμπνευστούμε, να ξαναθελήσουμε ο ένας τον άλλον…

Από το «τότε», το «τώρα» και το «μετά», ας μείνουμε στο παρόν : Το περιβόητο «Εδώ και Τώρα». Και τώρα οι δυο σας λοιπόν. Με παιδιά, με υποχρεώσεις, με άγχος και αγωνίες. Ας μείνουμε στο παρόν, για να προλάβουμε το μέλλον : Αυτό που κανείς δεν θέλει κι όμως τόσοι πολλοί εκεί καταλήγουν. Γιατί το τέλος σημαίνει τον χωρισμό, τον «θάνατο» μιας σχέσης που ξεκίνησε για να νικήσει τον χρόνο.

Και τώρα οι δυο σας. Ενώπιων των ευθυνών, των δυνατοτήτων και των αδυναμιών σας. Και πάνω απ’ όλα ενώπιων της επιθυμίας να αγαπάτε και να σας αγαπούν…

Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι Ψυχολόγος-Σύμβουλος Γάμου, απόφοιτος Πανεπιστημίου Αθηνών και Strathclyde University. Μέλος του Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων και της Ελληνικής Προσωποκεντρικής και Βιωματικής Εταιρείας, επιστημονικός υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης “Επαφή”. 

Διαβάστε Περισσότερα

"Το νόημα της ζωής" Λέων Τολστόι

Ας φανταστούμε ένα δήμιο, ο οποίος έχει περάσει ολόκληρη τη ζωή του βασανίζοντας ανθρώπους και κόβοντας κεφάλια, ή έναν απελπισμένο μέθυσο, ή έναν τρελό που έχει περάσει ολόκληρη τη ζωή του σ” ένα σκοτεινό δωμάτιο το οποίο απεχθάνεται αλλά φαντάζεται ότι θα πεθάνει αν το εγκαταλείψει.

 Ας φανταστούμε ότι αυτοί οι άνθρωποι αναρωτιούνται: «Τι είναι ζωή;» Προφανώς, η μόνη απάντηση που μπορούν να δώσουν είναι ότι η ζωή είναι το μεγαλύτερο απ” όλα τα κακά. Η απάντηση του τρελού θα είναι απολύτως σωστή, αλλά μόνο σε ό,τι αφορά στον εαυτό του. Να υποθέσουμε ότι κι εγώ είμαι τρελός; Να υποθέσουμε ότι όλοι εμείς που είμαστε πλούσιοι και μορφωμένοι είμαστε τρελοί; Και συνειδητοποίησα ότι είμαστε πράγματι τρελοί. Εγώ πάντως ήμουν.

 Είναι αλήθεια ότι το πουλί δημιουργήθηκε για να μπορεί να πετάει, να μαζεύει τροφή και να φτιάχνει τη φωλιά του και όταν βλέπω ένα πουλί να κάνει αυτά τα πράγματα, ευφραίνεται η καρδιά μου. Τα κατσίκια, οι λαγοί και οι λύκοι δημιουργήθηκαν για να τρώνε, να πολλαπλασιάζονται και να ταΐζουν τις οικογένειές τους και όταν τα κάνουν αυτά είμαι απόλυτα σίγουρος ότι είναι ευτυχισμένα και οι ζωές τους έχουν νόημα.

 Τι πρέπει να κάνει ο άνθρωπος; Αυτό που πρέπει να κάνει είναι να εργαστεί για την ύπαρξή του όπως τα ζώα με τη διαφορά ότι αυτός, εάν το κάνει μόνος του, θα αφανιστεί, δεδομένου ότι πρέπει να εργαστεί για την ύπαρξη όχι μόνο τη δική του, αλλά όλων.

 Και όταν το κάνει αυτό, είμαι απόλυτα σίγουρος ότι θα είναι ευτυχισμένος και ότι η ζωή του θα έχει νόημα.

Λέων Τολστόι

Διαβάστε Περισσότερα

«Παντρεύτηκες από έρωτα ή χωρίς ιδέα από έρωτα. Αυτό ήταν λάθος, νομίζω.» - Λέων Τολστόι

Αξιοσημείωτα από το βιβλίο «αννα καρένινα» του Λέων Τολστόι

-…δεν τον βασάνιζε, όπως συμβαίνει συχνά, τόσο το ίδιο το γεγονός, όσο ο τρόπος που απάντησε στο λόγια αυτά της γυναίκας του.

-Μέσα του μια φωνή του έλεγε πως δε χρειάζεται να πάει, πως, εξόν από την υποκρισία εδώ δε μπορεί να γίνει τίποτα, ότι είναι αδύνατο να βελτιωθούν, να διορθωθούν οι σχέσεις τους, γιατί είναι αδύνατο να γίνει αυτή ξανά ελκυστική και άξια να εμπνεύσει  έρωτα, ή εκείνος να γίνει γεροντάκι, ανίκανο να ερωτευτεί.

–Αηδιάζω τις ναυαγισμένες γυναίκες. Συ φοβάσαι  τις αράχνες κι εγώ φοβάμαι αυτά τα ερπετά.

-Μα και στον πλατωνικό έρωτα δε μπορεί να υπάρχει δράμα, γιατί στον έρωτα αυτό όλα είναι καθαρά και ξάστερα, γιατί…

–Ο ένοχος νιώθει χειρότερα από τον αθώο, είπε, αν αισθάνεται πως από το δικό του σφάλμα προέρχεται όλο το κακό.

–Αρχίζω να κουράζομαι από τη μάταιη πάλη για την αλήθεια, κι έρχονται στιγμές που απογοητεύομαι.

-Αυτά τα ψεύτικα μαλλιά-τι ανοησία! Θέλεις να χαϊδέψεις τα μαλλιά της κόρης σου και χαϊδεύειες τα μαλλιά κάποιας μακαρίτισας γυναικούλας.

-…ο ρόλος ενός άντρα που έχει βάλει στο μάτι μια παντρεμένη γυναίκα και παίζει κορώνα γράμματα τη ζωή του για να την παρασύρει σε μοιχεία, ήξερε ότι έχει, ο ρόλος αυτός, κάτι το ωραίο, το μεγαλειώδες, και ποτέ δεν μπορεί να είναι γελοίος…

-Ναι, μα οι γυναίκες που δεν έχουν σκιά, έχουν συνήθως άσχημο τέλος...

–Τί φταίει αυτή, αν είναι όλοι ερωτευμένοι μαζί της και την ακολουθούν σαν τον ίσκιο της;

-Το πρόσωπό της ήταν συνέχεια όμορφο, και γι΄αυτό λιγότερο αξιολύπητο.

-…το μυαλό της δε γεννούσε σκέψεις για να τη βοηθήσει να καταλάβει τι γίνεται στην ψυχή της.

-Κάποιος μαθηματικός είπε πως η απόλαυση δε βρίσκεται στην ανακάλυψη της αλήθειας αλλά στην αναζήτησή της.

–Μόνο ένα πλάσμα ήταν στον κόσμο ικανό να συγκεντρώσει γι΄αυτόν όλο το φως και το νόημα της ζωής.

-Πρέπει να ξέρεις πως από τη μέρα που σ΄αγάπησα, όλα για μένα άλλαξαν. Για μένα περ΄από την αγάπη που νιώθω για σένα, δεν υπάρχει τίποτ΄άλλο. Με αυτή, νιώθω τον εαυτό μου, τόσο ψηλά, τόσο δυνατό που τίποτα για μένα δε μπορεί να είναι ταπεινωτικό.

–Είμαι ευτυχισμένος, και η ευτυχία μου δε μπορεί να είναι ούτε πιο μεγάλη, ούτε πιο μικρή, ότι και αν κάνετε.

-Να σου πω την αλήθεια  – έχω τρομερή αδυναμία στις ιδέες μου και στη δουλειά μου, μα στην ουσία- να σκεφτείς ένα πράμα: όλος αυτός ο δικός μας κόσμος δεν είναι παρά μια μικρή μούχλα που φύτρωσε πάνω στο μικροσκοπικό πλανήτη μας. Και μεις νομίζουμε πως μπορεί να΄χουμε κάτι μεγάλο-ιδέες, πράξεις! Όλ΄αυτά δεν είναι παρά κόκκος άμμου.

-Είμαι η ίδια πάντα…Μα μέσα μου υπάρχει μια άλλη, κι αυτή φοβάμαι – αυτή αγάπησε κείνον, κι εγώ ήθελα να σε μισήσω και δε μπορούσα να ξεχάσω κείνη που ήμουν παλιότερα. Κείνη κι όχι εγώ. Τώρα είμαι η πραγματική ολόκληρη.

-Την είδε καλά-καλά σ΄όλη τη διάρκεια της αρρώστιας της, γνώρισε την ψυχή της, και του φάνηκε πως ποτέ ως τώρα δεν την είχε αγαπήσει. Και τώρα ακριβώς που τη γνώρισε τόσο καλά, που την αγάπησε όσο της άξιζε ταπεινώθηκε μπροστά της και την έχασε για πάντα αφήνοντάς της μια αισχρή για τον εαυτό του ανάμνηση.

–Έχω ακούσει πως οι γυναίκες αγαπάνε τους άνδρες ακόμα και για τα ελαττώματά τους, άρχισε ξαφνικά να λέει η Άννα, μα εγώ τον μισώ για τις αρετές του.

–Παντρεύτηκες από έρωτα ή χωρίς ιδέα από έρωτα. Αυτό ήταν λάθος, νομίζω.

-Η πραγματοποίηση αυτή του έδειξε το αιώνιο λάθος που κάνουν οι άνθρωποι νομίζοντας πως ευτυχία είναι η πραγματοποίηση μιας επιθυμίας.

-Η λέξη «ταλέντο» που μ΄ αυτή εννοούσαν την έμφυτη, σχεδόν φυσική ικανότητα, ανεξάρτητη από το μυαλό και την καρδιά και που μ΄αυτή ήθελαν να ονομάσουν όλα όσα είχε ζήσει τα βιώματά του, ο καλλιτέχνης, ακουγόταν πολύ συχνά στη συζήτησή τους, τους ήταν απαραίτητη για να ονομάσουν κείνο που αυτοί αγνοούσαν τελείως, αλλά που ήθελαν να το λένε.

-…στην πράξη, πέρα από τη μεγάλη ευχαρίστηση, υπάρχουν και πολλές δυσκολίες.

-…το πρόσωπό του ξαναπήρε το αυστηρό παραπονιάρικο ύφος του ετοιμοθάνατου που ζηλεύει τους ζωντανούς.

-Ένιωθε πως η αγάπη τον έσωζε από την απελπισία και πως η αγάπη αυτή μπροστά στον κίνδυνο της απελπισίας γινόταν δυνατότερη και αγνότερη.

-Δε νομίζω τίποτα, εγώ πάντα σ΄αγαπούσα κι αν αγαπάς ένα πρόσωπο, το αγαπάς έτσι όπως είναι κι όχι όπως το ήθελες να είναι.

-Ενωθήκαμε με τα δεσμά του έρωτα που είναι τα πιο ιερά για μας.

–Για να με συγχωρήσει πρέπει να περάσει κείνα που πέρασα εγώ, κι αυτό, ο Θεός να μην της το χρωστάει.

-Ναι, απάντησε σκεφτηκώς ο Λεβίν, είναι μια σπάνια γυναίκα! Όχι τόσο για την εξυπνάδα της, όσο για την καταπληκτική ειλικρίνειά της. Τη λυπάμαι τρομερά!

–Πολλές οικογένειες παραμένουν για χρόνια στις παλιές αντιλήψεις, ανυπόφορες και στους δυο συζύγους, μόνο και μόνο γιατί δεν υπάρχει ούτε ρήξη, ούτε συμφωνία.

-Τον σεβασμό την βρήκαν για να κρύβουν το κενό όπου πρέπει να υπάρχει αγάπη.

-Μια γυναίκα που δεν είδε με τα μάτια της καρδιάς πού βρίσκεται η ευτυχία και η τιμή του γιού της η γυναίκα δεν έχει καρδιά.

ΠΗΓΗ...https://searchingthemeaningoflife.wordpress.com

Διαβάστε Περισσότερα

"Παγκόσμια Ημέρα Φιλοσοφίας". Κέντρο Τουριστικής Πληροφόρησης Έδεσσας

Παγκόσμια ημέρα Φιλοσοφίας

Παγκόσμια ημέρα φιλοσοφίας σήμερα και η εποχή είναι κατάλληλη για να φιλοσοφούμε, καθώς η πολύωρη διαμονή σπίτι μας οδηγεί στο να αναζητούμε περισσότερες διεξόδους και χόμπι όπως η ανάγνωση βιβλίων. Το αποτέλεσμα της ανάγνωσης βιβλίων, ηλεκτρονικών και συμβατικών, είναι η μάθηση και η ψυχαγωγία μέσω την διεύρυνσης οριζόντων. Εκεί φιλοσοφούμε την ζωή, την ελευθερία αλλά και τα ταξίδια του μυαλού που σήμερα είναι τα μόνα δεν είναι «απαγορευμένα» για αυτή την εποχή. Το διάβασμα προσφέρει μία νέα γνώση ή και επαλήθευση της ήδη υπάρχουσας. Όταν αναλογιστούμε αυτό που διαβάζουμε, τότε επέρχεται και το επιθυμητό αποτέλεσμα της κριτικής σκέψης η οποία οδηγεί στην φιλοσοφία, μία ολόκληρη επιστήμη στην οποία βασίζονται πολλές άλλες.

Όπως είπε και ο Θεόκριτος, αρχαίος Έλληνας ποιητής, τον 3^ο αιώνα π.Χ «πρέπει να έχετε θάρρος, γιατί το αύριο ίσως είναι καλύτερο» έτσι λοιπόν, καλό είναι σε αυτήν την εποχή να πορευόμαστε και να προσπαθούμε για κάτι καλύτερο με αυτό το σκεπτικό. Σκεφτείτε και φιλοσοφήστε τώρα, έτσι όταν όλα περάσουν, μην παραμερίσετε την ανάγκη σας για ελεύθερη σκέψη και ελεύθερη επιλογή στα ταξίδια και την επαφή με την φύση και τα στοιχεία της.

Προς το παρόν σας καλούμε να φιλοσοφήσετε και ονειρευτείτε την φύση, την υγεία κάτω από τους Καταρράκτες της Έδεσσας και τον κρύο αέρα στις χιονισμένες κορυφές του Καϊμάκτσαλαν. Γεμίστε θετική ενέργεια για το καλύτερο που έρχεται. Και τότε θα έχετε όλοι την ευκαιρία να ταξιδέψετε στους αγαπημένους σας προορισμούς, όλες τις εποχές του χρόνου με εναλλακτικές υπαίθριες δραστηριότητες, να δοκιμάστε τα φρούτα και τις γεύσεις και να χαρίσετε στους δικούς σας ανθρώπους όμορφες εμπειρίες και γλυκά χαμόγελα.

Η Έδεσσα η αιώνια πόλη του νερού θα είναι πάντα εδώ ως το σκαλοπάτι που πατά ο Θεός για να ανέβει στον ουρανό και σας περιμένει. Περισσότερες Πληροφορίες www.edessacity.gr Κέντρο Τουριστικής Πληροφόρησης Έδεσσας FB/Edessa Tourist Information Center

Διαβάστε Περισσότερα