Η νεράιδα που το ’βαλε στα πόδια – της George Sand

Μια μέρα, συνάντησα μια καλή νεράιδα που έτρεχε σαν τρελή παρά την ηλικία της.

– Βιάζεστε τόσο να μας εγκαταλείψετε, κυρά νεράιδα;

– Αχ, μην το συζητάτε! απάντησε. Θα ’χουν περάσει πάνω από εκατό χρόνια από τότε που επισκέφτηκα ξανά τον μικρό σας κόσμο, και πλέον αδυνατώ να τον κατανοήσω. Χαρίζω ομορφιά στα κορίτσια, τόλμη στ’ αγόρια, σοφία στους γέρους, υγεία στους αρρώστους, έρωτα στους νέους, εν πάση περιπτώσει, ό,τι μπορεί να χαρίσει μια άξια νεράιδα στους ανθρώπους, και με περιφρονούν όλοι τους.

 «Έχετε χρυσό κι ασήμι;» με ρωτούν. «Δεν θέλουμε τίποτε άλλο», μου λεν. Το βάζω, λοιπόν, στα πόδια γιατί φοβάμαι μη τυχόν μου ζητήσουν αδαμάντινα στολίδια οι θαμνώδεις τριανταφυλλιές κι απαιτήσουν λούσα οι πεταλούδες του αγρού!

-Όχι, όχι, καλή μου κυρία, αναφώνησαν μες στα γέλια τα τριανταφυλλάκια, ακούγοντας το παράπονο της νεράιδας: εμείς έχουμε δροσοσταλίδες πάνω στα φύλλα μας.

-Κι εμείς, χρυσό κι ασήμι πάνω στα φτερά μας, είπαν οι πεταλούδες παιχνιδίζοντας.

-Ιδού, τα μοναδικά μυαλωμένα πλάσματα επί γης, είπε φεύγοντας η νεράιδα.

 Η ιστορία της “Νεράιδας που το ’βαλε στα πόδια” (“La fée qui court”) περιλαμβάνεται στη συλλογή, Légendes Rustiques, George Sand, éd. Calmann Lévy, 1877.

Μετάφραση: Βίκυ Βασιλάτου

ΠΗΓΗ...http://frear.gr

Διαβάστε Περισσότερα

Χάινριχ Μπελ – Οι νεκροί δεν υπακούνε πια

Ο ανθυπολοχαγός είπε πως έπρεπε να ξαπλώσουμε, κι εμείς ξαπλώσαμε. Ήταν στην άκρη ενός δάσους, κι ο ήλιος έλαμπε, ήταν άνοιξη, όλα ήταν σιωπηλά, και ξέραμε ότι ο πόλεμος τελείωνε. Όσοι είχαν ακόμα καπνό, άρχισαν να καπνίζουν, κι εμείς οι άλλοι προσπαθούσαμε να κοιμηθούμε, γιατί ήμασταν κουρασμένοι, εδώ και τρεις μέρες είχαμε φάει ελάχιστα κι είχαμε κάνει πολλούς αντιπερισπασμούς.

Ήταν υπέροχα ήσυχα, και κάπου κελαηδούσαν και πουλιά, και ο αέρας ανέδινε μια απαλή, υγρή τρυφερότητα ...

Ξαφνικά ο ανθυπολοχαγός άρχισε να ουρλιάζει.

Ξεφώνιζε: «Ει!» Μετά μάνιασε και φώναξε: «Ει, εσύ εκεί!» Και μετά τον έπιασε μια λύσσα, και η φωνή του αναποδογυρισε: «Ει, εσύ, έι, εσύ εσύ!»

Και τότε είδαμε ποιον εννοούσε, Απέναντι, στην άλλη μεριά του μονοπατιού, καθόταν κάποιος και κοιμόταν. Ήταν ένας απλός γκρίζος φαντάρος, που είχε ακουμπήσει σ’ ένα δέντρο και κοιμόταν’ κι αυτός ο φαντάρος χαμογελούσε πολύ γλυκά με το φακιδιασμένο πρόσωπό του, κι εμείς σκεφτήκαμε πως ο ανθυπολοχαγός θα τρελαινόταν. Σκεφτήκαμε επίσης ότι κι ο κοιμισμένος θα τρελαινόταν, γιατί ο ανθυπολοχαγός τσίριζε όλο και πιο πολύ, κι ο κοιμισμένος χαμογελούσε όλο και πιο πολύ ...

Αυτοί που είχαν αρχίσει να καπνίζουν, έπαψαν τώρα να καπνίζουν, κι αυτοί που ήθελαν να κοιμηθούν, είχαν ξυπνησει, και μερικοί από μας χαμογελουσαν επίσης.’Ηταν άνοιξη, μαλακιά και γλυκιά, και ξέραμε πως ο πόλεμος τελείωνε.

Ξαφνικά ο ανθυπολοχαγός έπαψε να τσιρίζει, τινάχτηκε πάνω, διέσχισε με δυο βήματα το μονοπάτι, και χτύπησε τον κοιμισμένο στο πρόσωπο.

Τότε όμως είδαμε πως ο κοιμισμένος ήταν νεκρός.

Χωρίς να πει κουβέντα έπεσε κάτω, και δε χαμογελούσε πια: Στο πρόσωπό του σχηματίστηκε μια απαίσια γκριμάτσα, και τον ανθυπολοχαγό, που γύρισε πίσω άσπρος σαν το πανί, δεν τον λυπηθήκαμε καθόλου, γιατί δε νιώθαμε πια καμιά χαρά για τον ήλιο, ούτε και για τον απαλό, υγρό, τρυφερό ανοιξιάτικο αέρα, και μας φαινόταν αδιάφορο πια αν ο πόλεμος τελείωνε η όχι.

Ξαφνικά νιώσαμε πως ήμαστε όλοι νεκροί, ακόμα κι ο ανθυπολοχαγός, γιατί τώρα ψευτογελούσε και δε φορούσε πια στολή ...

Χάινριχ Μπελ, Οι νεκροί δεν υπακούνε πια.

ΠΗΓΗ...http://www.o-klooun.com

Διαβάστε Περισσότερα

Τα συμπαγή ανθρωπάκια

Υπάρχεις και δεν υπάρχεις.

Όλα έχουν ένα πέπλο αυτοπροστασίας. Σπάνια κάτι διαπερνάει τον πάγο μέσα σου. Θαρρείς και η ψυχή σου είναι μαύρη πιά.

Χαμογελάς και δεν χαμογελάς.

Κλαις και δεν κλαις.

Αλλάζουν οι άνθρωποι διάβασες. 

Δεν αλλάζουν οι άνθρωποι έλεγες. Αλλάζουν διάβασες έπειτα απο βαθύ πόνο. Αλλάζουν και γίνονται τοίχοι. Πέτρες. Συμπαγή άψυχα ανθρωπάκια.

Τα συμπαγή άψυχα ανθρωπάκια, χορεύουν στον ρυθμό της ζωής, των πρέπει, των επιφανειακών "θελω".

Ο τοίχος μέσα τους χτίστηκε χωρίς την θεληση τους. Αργά και σταθερά. Τούβλο στο τούβλο. Τσιμέντο στο τσιμέντο.

Μάζεψαν εικόνες όμορφες και συναισθήματα. 

Φιλίες προδομένες, αγάπες της άμμου και τα έκρυψαν στο βάθος. Στα θεμέλια. 

Από πάνω το μπετόν. Μετά οι τοίχοι. Αδιαπέραστοι. Βουβοί. Αδιαπέραστοι και ταυτόχρονα διάφανοι. 

Νομίζεις πως αν απλώσεις το χέρι σου, θα διαπεράσεις το κορμί τους. Ένα κορμί ολόγραμμα.

Τα συμπαγή άψυχα ανθρωπάκια, κάποτε ήταν άνθρωποι με "Α" όχι "α".

Αντιστεκόντουσαν στο λίγο δίνοντας πολύ. Χαμογελούσαν με το τίποτα. 

Έβαλαν το κεφάλι τους στην γκιλοτίνα και με ένα κρακ στριγκο τελείωσαν όλα.

Η λήθη σκέπασε τα πάντα.

Ένα τούλι γύρω απ το μυαλό τους φιλτράρει τις σκέψεις. Οι σκέψεις που γεννούν συναισθήματα πεθαίνουν με τη σύλληψή τους.

- Και αυτό που λένε πως όταν δίνεις, γεμίζεις;

- Ισχύει. Αρκεί να μην ξεπεράσεις τα όρια μέσα σου. Υπάρχει ένα σημείο στάθμης που σου φωνάζει: στοπ.

Αν το ξεπεράσεις, δεν έχει γυρισμό . Το ίδιο γίνεται παντού. 

Είναι σαν τη ζαχαροπλαστική. Όλα στις σωστές δοσολογίες και με τα κατάλληλα υλικά και σκεύη.

Να σε προσέχεις γιατι οι πιο γεροί τοίχοι χτίζονται από τις αδυναμίες μας.

Τα συμπαγή άψυχα ανθρωπάκια ήταν άνθρωποι που στέρεψαν βαφτίζοντας το σκουπίδι, ανακυκλώσιμο υλικό.

Διάλεξαν να γεμίσουν πιθάρι των Δαναΐδων .

- Κάνεις λάθος. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι! Να μάθεις να ξεχωρίζεις τους ανθρώπους.

- Σωστά! Δεν είναι όλοι ίδιοι. Υπάρχουν και χειρότεροι.

Ναι, κάνω λάθος. Τώρα έγινα χειρότερος κι εγω!

Κείμενο: Χαρά Μαζίδη

ΠΗΓΗ...http://www.thessalonikiartsandculture.gr

Διαβάστε Περισσότερα

Η τραγωδία του μήλου – του Τεντ Χιουζ

Kι έτσι την έβδομη μέρα

Το φίδι ξεκουράστηκε.

Ο Θεός πήγε σ΄αυτό.

«Έχω επινοήσει ένα νέο παιχνίδι», του είπε.

To φίδι τον κοίταξε με έκπληξη.

Στην υπόθεση παρεισδύον

Αλλά ο θεός είπε:«Bλέπεις αυτό το μήλο;

Το στίβω και το κοιτώ-Μηλίτης.»

Το φίδι ήπιε μια καλή γουλιά

Και κουλουριάστηκε παίρνοντας το σχήμα του ερωτηματικού.

Ο Αδάμ ήπιε και είπε: Να ο θεός μου!»

Η Εύα ήπιε και άνοιξε τα πόδια της

Και κάλεσε το πονηρό φίδι

Και του χάρισε ξέφρενες ηδονικές στιγμές

Ο Θεός έτρεξε και το είπε στον Αδάμ

Που σε μεθυσμένη οργή προσπάθησε να κρεμάσει τον εαυτό του στον οπωρώνα.

Το φίδι προσπαθούσε να εξηγήσει φωνάζοντας «Σταμάτα»

Αλλά το ποτό σκορπούσε τη φωνή του

Και η Εύα άρχισε να ουρλιάζει: «Βιασμός! Βιασμός!»

Και χτυπούσε με το πόδι της το κεφάλι του.

Τώρα όποτε το φίδι εμφανίζεται, αυτή ξεφωνίζει

«Εδώ έρχεται πάλι! Βοήθεια! Βοήθεια!»

Τότε ο Αδάμ σπάει μια καρέκλα στο κεφάλι του,

Και ο Θεός λέει: «Είμαι πολύ ευχαριστημένος»

Και όλα πάνε στην κόλαση.

Μετάφραση: Aσημίνα Ξηρογιάννη

[Ted Hughes, Crow.  Ζωγραφική: Lucas Cranach.]

ΠΗΓΗ...http://frear.gr/?p=16853

Διαβάστε Περισσότερα

Nαός Της Αγάπης

Nαός Της Αγάπης 

Με τη φωτιά των πυροτεχνημάτων άνωθέν μου

Με ένα όπλο για εραστή και μια σφαίρα ανά χείρας για τον πόνο

Για καταφύγιο τρέχεις μες στης αγάπης το ναό

Τρέχεις για κάποιον διαφορετικό που θα αποδειχτεί ο ίδιος

Γιατί ο άνεμος το όνομά μου θα φυσήξει απ' άκρη σ' άκρη αυτής της γης

Μες στης αγάπης το ναό όπου κρύβεστε μαζί

Πιστεύοντας πως πόνος και φόβος απέξω επικρατούν

Μα κάποιος δίπλα σας εξουσιάζει1 τον καιρό

Και τα δάκρυα που έχυσε βροχή θα πέσουν

Πάνω σε τοίχους τόσο διάπλατους όσο τα μάτια των εραστών

Μες στης αγάπης το ναό - σαν κεραυνός αστράφτω

Μες στης αγάπης το ναό - κλαίω σαν βροχή

Μες στης αγάπης το ναό - άκουσε το κάλεσμά μου

Μες στης αγάπης το ναό - άκουσε το όνομά μου

Και παρακολουθεί ο διάβολος, με ένα μαύρο φόρεμα ντυμένος,

Τον φύλακα άγγελό μου να αποχωρεί

Μικρή η ζωή και η αγάπη πάντοτε τελειώνει το πρωί

Άνεμε σκοτεινέ, έλα και πάρε με μακριά πολύ

Μαζί με το ηλιόφως πέθανε κι η νύχτα άνωθέν μου

Με ένα όπλο για εραστή και μια σφαίρα για τον εσώτερο πόνο

Για καταφύγιο τρέχεις μες στης αγάπης το ναό

Τρέχεις για κάποιον άλλο, όμως το ίδιο κάνει

Γιατί ο άνεμος θα φυσήξει και τους τοίχους σας παράμερα θα πετάξει

Με τη φωτιά των πυροτεχνημάτων άνωθέν μου2

Με ένα όπλο για εραστή και μια σφαίρα για τον πόνο

Για καταφύγιο τρέχεις μες στης αγάπης το ναό

Σαν κεραυνός αστράφτω, κλαίω σαν βροχή

Και της αγάπης ο ναός γερνά και δυναμώνει

Όμως πιο δυνατά φυσά ο άνεμος, ψυχρά και διαρκώς

Και της αγάπης ο ναός θα γκρεμιστεί

Πριν ο σκοτεινός άνεμος αυτός, πάψει να σου φωνάζει πλέον το όνομά μου

Στον μαύρο ουρανό ο κεραυνός ήχους κλαυθμών σαρώνει

Κάτω από το έδαφος και πάνω από το νερό

Θρηνώντας δεν πρόκειται να περισώσετε

Τη πίστη σας ως τούβλα και τα όνειρά σας ως σοβά

Όλες σας οι προσευχές σαν ένα τίποτα πρέπει να φαντάζουν

Ενενήντα έξι υπό του κύματος 3

Όταν σκόνη γίνει η πέτρα κι αέρας μόνο απομείνει

Μες στης αγάπης το ναό - σαν κεραυνός αστράφτω

Μες στης αγάπης το ναό - κλαίω σαν βροχή

Μες στης αγάπης το ναό - άκουσε το κάλεσμα

Μες στης αγάπης το ναό - πέφτει καταρρακτωδώς

Μες στης αγάπης το ναό - σαν κεραυνός αστράφτω

Μες στης αγάπης το ναό - κλαίω σαν βροχή

Μες στης αγάπης το ναό - άκουσε το κάλεσμά μου

Μες στης αγάπης το ναό - άκουσε το όνομά μου

Στον μαύρο ουρανό ο κεραυνός ήχους κλαυθμών σαρώνει

Κάτω από το έδαφος και πάνω από το νερό

Θρηνώντας δεν πρόκειται να περισώσετε

Τη πίστη σας ως τούβλα και τα όνειρά σας ως σοβά

Όλες σας οι προσευχές σαν ένα τίποτα πρέπει να φαντάζουν

Ενενήντα έξι υπό του κύματος

Όταν σκόνη γίνει η πέτρα κι αέρας απομείνει

Το μοναδικό σας αξιόπιστο απάγκιο

Και παρακολουθεί ο διάβολος, με ένα μαύρο φόρεμα ντυμένος,

Τον φύλακα άγγελό μου να αποχωρεί

Μικρή η ζωή και η αγάπη πάντοτε τελειώνει το πρωί

Άνεμε σκοτεινέ, έλα και πάρε με μακριά πολύ

Με τη φωτιά των πυροτεχνημάτων πάνω ψηλά

Με ένα όπλο για εραστή και μια σφαίρα για τον πόνο

Για καταφύγιο τρέχεις μες στης αγάπης το ναό

Σαν κεραυνός αστράφτω, κλαίω σαν βροχή

Και της αγάπης ο ναός γερνά και δυναμώνει

Όμως πιο δυνατά φυσά ο άνεμος, ψυχρά και διαρκώς

Και της αγάπης ο ναός θα γκρεμιστεί

Πριν ο σκοτεινός άνεμος αυτός, πάψει να σου φωνάζει πλέον το όνομά μου

Μες στης αγάπης το ναό κρύβεστε μαζί

Πιστεύοντας πως πόνος και φόβος απέξω επικρατούν

Μα κάποιος δίπλα σας είναι εκείνος που εξουσιάζει τον καιρό

Και τα δάκρυα που έχυσε βροχή θα πέσουν

Πάνω σε τοίχους τόσο διάπλατους όσο τα μάτια των εραστών

Μες στης αγάπης το ναό - σαν κεραυνός αστράφτω

Μες στης αγάπης το ναό - κλαίω σαν βροχή

Μες στης αγάπης το ναό - (βρίσκεσαι) κοντά στο κάλεσμα

Και καταρρέει της αγάπης ο ναός

1. Ακριβής μετάφραση: Που ιππεύει τον καιρό/τα στοιχεία της φύσης.

2. Έχω βρεί τον στίχο υπό αυτή τη μορφή σε διάφορα sites γι'αυτό κι έχει μεταφραστεί ανάλογα.

3. Δεν αναφέρεται μονάδα μέτρησης μετά από τον αριθμό 96 γιατί δεν έχει γίνει ποτέ ξεκάθαρο σε τί ακριβώς αναφέρεται ο συγκεκριμένος στίχος ή από πού πηγάζει.

Διαβάστε Περισσότερα

"Όλοι εμείς οι ζωντανοί" Φερνάντο Πεσσόα

Όλοι εμείς οι ζωντανοί ξοδεύουμε

Μία ζωή, στο να τη ζούμε,

Μια άλλη, στο να την σκεφτόμαστε.

Και η μόνη ζωή που έχουμε

Μοιράζεται ανάμεσα

Στην αληθινή και την ψεύτικη.

Αλλά ποια είναι η αληθινή

Και ποια είναι η ψεύτικη

Κανένας δεν μπορεί να εξηγήσει.

Και καθώς συνεχίζουμε ζώντας

Η ζωή που σπαταλάμε είναι αυτή

Που είναι καταδικασμένη σε σκέψη.

Φερνάντο Πεσσόα

Διαβάστε Περισσότερα

Τρεις Φορές η Αλήθεια - Οδ. Ελύτης

Μετατόπιζε το αγριοπούλι πιτ-πιτ πάνω στους βράχους την αλήθεια

Μες στις γούβες τ' αρμυρό νερό τλιπ-τλιπ όλο τσιμπολογούσε 

Κάτι κάτι Κάτι πρέπει οπωσδήποτε να υπάρχει

Μα την πίστη μου άγιασα να περιμένω

Πέταξα γένι καλογερικό που όλο χάιδευα κι έξυνα

Κάτι κάτι Κάτι άλλο να βρεθεί

Κάποια φορά το πήρ' απόφαση

Τράβηξα έτσι όπως τραβάς μια βάρκα στη στεριά τον άνθρωπο από μέρος που να βλέπεις μέσα του

-Ε ποιος είναι αυτός;- Ο φονιάς που πέρασε - Κι ο τόσος σαματάς

γιατί;-Το γεράκι το γεράκι φτάνει έφτασε - Καλά και ποιος ορίζει εδώ;

- Ούτις Ούτις - Δεν άκουσα ποιος λέει;

Αλλά κιόλας λιγόστευαν τα λόγια Τι να πεις πια Τέτοια η αλήθεια.

ΙΙ

Τέτοια η αλήθεια Όταν αποτραβήχτηκαν τα λόγια τι να πεις πια

φάνηκε περιτριγυρισμένο κυπαρίσσια σαν παλιό υποστατικό το πέλαγος

Καθισμένη στα ρηχά μια γυναίκα πέτρινη κει που χτενίζονταν

απόμεινε με το χέρι της ψηλά στον αέρα Δυο βαπόρια πέρα ταξιδεύανε

όλο καπνούς δίχως να προχωράνε Και παντού στις βρύσες

και στα δεντρολίβανα εκμυστηρευμένο ένα πάτερ ημών που ανέβαινε

πριχού σπάσει σε δρόσο

Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς εγώ που αγάπησα εγώ που τήρησα

το κορίτσι μου σαν όρκο που 'φτασα να πιάνω τον ήλιο απ' τα

φτερά σαν πεταλούδα Πάτερ ημών

Μ' ένα τίποτα έζησα.

III

Μ' ένα τίποτα έζησα Μονάχα οι λέξεις δε μου αρκούσανε Σ' ενός

περάσματος αέρα ξεγνέθοντας απόκοσμη φωνή τ' αυτιά μου φχιά

φχιού φχιού εσκαρφίστηκα τα μύρια όσα Τι γυαλόπετρες

φούχτες τι καλάθια φρέσκες μέλισσες και σταμνιά φουσκωτά όπου

άκουγες ββββ να σου βροντάει ο αιχμάλωτος αέρας

Κάτι κάτι Κάτι δαιμονικό μα που να πιάνεται σαν σε δίχτυ στο

σχήμα του Αρχαγγέλου Παραλαλούσα κι έτρεχα Έφτασα κι

αποτύπωνα τα κύματα στην ακοή απ' τη γλώσσα

-Ε καβάκια μαύρα φώναζα κι εσείς γαλάζια δέντρα τι ξέρετε από

μένα;-Θόη θόη θμος - Ε; Τι; - Αρίηω ηθύμως θμος - Δεν άκουσα 

τι πράγμα; - Θμος θμος άδυσος

Ώσπου τέλος ένιωσα κι ας πα' να μ' έλεγαν τρελό 

πως από 'να τίποτα γίνεται ο Παράδεισος.

Οδυσσέας Ελύτης

Διαβάστε Περισσότερα

Η σιωπή σε λα ματζόρε

Υπάρχουν κάποια βλέμματα που δεν έχουν διάθεση αντιπαράθεσης

- “Και τι ήχο κάνει η σιωπή;”, ρώτησε απορημένο το νυχτολούλουδο.

- “Εκκωφαντικό!”, του αποκρίθηκε η Ευανθία και συνέχισε..

“Υπάρχουν κάποια βλέμματα που δεν έχουν διάθεση αντιπαράθεσης. Αδικούνται, παραμελούνται, λυπούνται, αλλά στέκονται ορθάνοιχτα με κόρες σαν καλειδοσκόπιο να σε προκαλούν να υποκλιθείς στην ανωτερότητα της μεγαλοψυχίας τους.

Είναι βλέμματα που λες και μεγάλωσαν με την πλάνη ότι ομορφαίνουν όσο αδιόρατα δακρύζουν, γι’ αυτό συνηθίζουν να σε βλέπουν πάντα με μια υγρή, κρυστάλλινη ευθύτητα. Αυτή είναι η βιτρίνα τους. Η αλήθεια τους. Έχουν μια γενναιοδωρία αυτά τα βλέμματα, μία αριστοκρατία κι ας σε κοιτάζουν με ταπεινότητα. Ποτέ δε θέλουν να προκαλέσουν τον οίκτο ή την αμηχανία σου.

Γι’ αυτό, όταν μπλοκάρουν από αιφνίδιο συναισθηματισμό, προσπαθούν να διασκεδάσουν τις εντυπώσεις της υπερευαισθησίας χαμογελώντας. Και τα καταφέρνουν. Και σε συμπαρασύρουν στο γέλιο και την ευφορία που τόσο απόμακρη και άγνωστη έχει γίνει για σένα.

Είναι οι μαέστροι της χαράς σου κι ας έχουν συνθέσει πολλάκις το ρέκβιεμ της δικής τους χαράς. Όταν όμως γελούν αληθινά, το χαμόγελό τους φωταγωγεί το σύμπαν. Και φέρνουν την άνοιξη, γιατί φορούν την άνοιξη, γιατί είναι η Άνοιξη.

Τα βλέμματα αυτά είναι οι αοιδοί της ευτυχίας σου, αλλά είναι τόσο διακριτική η φωνή τους, που αν και μελωδική δε σε αφήνει η βοή της ζωής σου να την ακούσεις. Την διακρίνεις μόνο στην πλήρη ησυχία, τότε που όλες οι ανησυχίες σου ησυχάζουν και ζητούν το τραγούδι τους για να κοιμηθούν και να γαληνέψουν.

Είναι βλέμματα που από τη στιγμή που μπαίνουν στη ζωή σου, έστω και στιγμιαία, διεισδύουν ακαριαία στο υποσυνείδητό σου φωτίζοντας τα απύθμενα βάθη του νου σου. Σ’ αυτά ανατρέχεις, αυτά ψάχνεις στις μεγάλες άμπωτες και παλίρροιές σου, γιατί έχουν γίνει ασυναίσθητα το λιμάνι σου, το μεγάλο καράβι σου. Και όταν σε κοιτάζουν, νιώθεις μία συγχορδία αισθήσεων να σε διεγείρει σιωπηλά.

Αυτή η υπόκωφη ένταση, αυτή η σιωπή σε λα ματζόρε σε μαγεύει. Θέλεις να τα ξαναδείς, να μπεις μέσα τους, να χαρτογραφήσεις όλους τους αύλακες της σκέψης τους, να μάθεις το λεξιλόγιό τους, το τραγούδι τους, να τα κατακτήσεις, να τα κατοικήσεις..

Μην περιμένεις να σου λένε πολλά, να φωνασκούν άσκοπα, να φλυαρούν. Μόνο φυλλορροούν στους χειμώνες τους και τους παγετώνες τους, αλλά και αυτό το κάνουν αθόρυβα και μαζεύουν τις σκόνες και τις σκορπισμένες φυλλωσιές τους και ανθίζουν πάλι σιωπηλά και υπέροχα.”

- “Και τι μπορώ να κάνω για να ξανακούσω το τραγούδι τους, Ευανθία; Βιάστηκα και άλλαξα συχνότητα.”, είπε μετανιωμένο το νυχτολούλουδο.

- “Μη νιώθεις άβολα να τους ζητήσεις μία δεύτερη ακρόαση”, του απάντησε. “Ίσως σου ζητήσουν τον λόγο. Αλλά και πάλι μη διστάσεις. Οι επιθυμίες μας όσο παραμένουν αναποφάσιστες, η ίδια η ζωή τις φυγαδεύει σε άλλα στόματα να τις εκφράσουν κι εσύ μένεις χωρίς φωνή, χωρίς ζωή..Ζήτα τους μια δεύτερη ευκαιρία έτσι αγέρωχα και ταπεινά.”

- “Κι αν δε μου τη δώσουν, αν δε μ’ακούσουν..;”, ρώτησε αγχωμένο το νυχτολούλουδο.

-  “Ποια ταπείνωση δεν είναι αρετή..;”, του απάντησε η Ευανθία.

Και το νυχτολούλουδο χάθηκε μέσα στους μεγαλοπρεπείς στημόνές του..

Μόλις είχε ξημερώσει.

Γράφει η Xριστίνα Κυριακίδου

ΠΗΓΗ...http://www.thessalonikiartsandculture.gr

Διαβάστε Περισσότερα

Το λίγο

Και κάπως έτσι πίστεψα πως η μοναξιά μου ταιριάζει γάντι.

Λίγο εγώ, λίγο εσύ και λίγο η απουσία σου που μ'αναγκάζει να τριγυρίζω σε λάθος σοκάκια αγκαζέ με ανθρώπους τοξικούς για το "εγώ" μου.

Και κάπως έτσι πίστεψα σε τόσες υποθέσεις που ήθελαν τον άνθρωπο "ον μοναχικό".

Μάλλον κάποιος δαίμονας ανακάτευε το μυαλό μου σαν χιονοστιβάδα μήνα Ιούνη. Μάλλον εγώ δεν άντεχα το πολύ των άλλων, αλλά ούτε και το λίγο.

Και είναι και οι άνθρωποι που άλλα λένε κι άλλα εννοούν.

Είναι που τα εύκολα τους αρέσουν περισσότερο.

Και αυτό που ξεχνούν. Λες και το χθες δεν υπήρξε ποτέ και το αύριο θα περάσει σαν μια κούπα ζάχαρη που δεν πρόλαβες να πιάσεις πριν πέσει και γίνει θρύψαλα...

Είναι αυτό το λίγο που δεν ζήσαμε και το πολύ που είχα στο μυαλό μου.

Και λίγο εσύ, λίγο ο έρωτας και η μοναξιά. Λίγο η απουσία σου, και ο γείτονας με την φασαρία του κάθε βράδυ.

Είναι αυτό το αύριο που δεν ήρθε και το χθες που δεν βρεθήκαμε.

Είσαι κι εσύ.

Εσύ που ξέχασες.

Είμαι κι εγώ.

Εγώ που ξέρω να χαίρομαι μόνο όταν υποφέρω...

Γράφει η Ραφαέλα Συμεωνίδου

ΠΗΓΗ...http://www.thessalonikiartsandculture.gr

Διαβάστε Περισσότερα

Έλλειψη ερωτικής επιθυμίας: Ένας σύμβουλος γάμου μας εξηγεί και μας προτείνει διεξόδους

Έλλειψη ερωτικής επιθυμίας: Ένας σύμβουλος γάμου μας εξηγεί και μας προτείνει διεξόδους

Γράφει ο Ψυχολόγος-Σύμβουλος Γάμου  Γιάννης Ξηντάρας (xidaras.gr)  

Τι σημαίνει όταν δύο σύντροφοι καταλήγουν να ζουν σαν αδελφάκια; Ουσιαστικά, πρόκειται για δύο συντρόφους που δεν είναι πλέον εραστές, δηλαδή δεν έχουν πια ερωτική ζωή. Δεν υπάρχει μεταξύ τους το πάθος.

Γίνεται να διατηρηθεί μια τέτοια σχέση; Και κατά πόσο, είναι φυσιολογικό δυο άνθρωποι να θεωρούνται ζευγάρι χωρίς να έχουν πλέον ερωτική- σεξουαλική επιθυμία ο ένας για τον άλλον; Μπορεί μια τέτοια σχέση να έχει μέλλον;

Σαφέστατα όχι! Μία από τις συνθήκες που διαφοροποιεί τις σχέσεις των ανθρώπων  είναι η ερωτική επαφή. Η ύπαρξη της θα κάνει τη σχέση ξεχωριστή και η έλλειψη της θα την κάνει ελαττωματική. Όσο υπάρχει αναδεικνύει τη μοναδικότητα της σχέσης και όταν χάνεται ορίζει τον ουσιαστικό αφανισμό του ζευγαριού.

Η έλλειψη ερωτικής επιθυμίας, έστω κι αν αυτή προέρχεται μόνο από τον ένα σύντροφο είναι μια κατάσταση που θα ενοχλούσε. Για να δούμε τι μπορεί να κάνει ένα ζευγάρι που βρίσκεται σε αυτήν την κατάσταση:

1.      Για αρχή, να την αναγνωρίσει! Πολλές φορές τα ζευγάρια εθελοτυφλούν, «σφυρίζουν» αδιάφορα και μπορεί να συζητούν για το οτιδήποτε εκτός από την ουσία. Συνήθως γίνεται από φόβο για το τι θα ειπωθεί και για ποια συναισθήματα θα προκαλέσουν  ο ένας στον άλλον. Όμως, κερδίζουμε χρόνο και εμπιστοσύνη όταν τεθεί το θέμα επί τάπητος.

2.      Αφού αποφασίσει το ζευγάρι  να συζητήσει, θα πρέπει να πουν τι ανησυχίες έχουν , πως νιώθουν, τι πιστεύουν, τι επιθυμούν. Πρέπει να συζητιούνται όλα τα προβλήματα που μπορεί να προκύψουν στη συμβίωση τους, αλλιώς όταν κρύβονται κάτω από το χαλάκι μένουν απωθημένα, και αρχίζει να γκρεμίζεται το ιδανικό ΕΓΩ + ΕΣΥ = ΜΑΖΙ.

3.      Αν μετά από τις προσπάθειες τους, δεν μπορούν να βελτιώσουν  και να αλλάξουν την κατάσταση στην οποία έχουν φτάσει, θα ήταν φρόνιμο να απευθυνθούν σε κάποιον ειδικό για να τους βοηθήσει, μέσα από την διαδικασία της συμβουλευτική ζεύγους (ή θεραπεία γάμου). Ωστόσο, να τονίσουμε πως πρέπει και τα δύο μέλη να είναι θετικά, να επιθυμούν να βοηθήσουν να ξεμπλοκάρουν τη σχέση τους, για να λειτουργήσει με επιτυχία και αποτελεσματικότητα η θεραπεία ζεύγους!

Κρίμα είναι να ''βαλτώνουν'' οι σχέσεις  στην ρουτίνα και την αδιαφορία... Ας φροντίζουμε την σχέση μας με τον/την σύντροφο μας ως ένα παιδί που θέλει συνέχεια την προσοχή μας, την φροντίδα μας, την στοργή μας και την αγάπη μας. Έτσι θα μπορέσουμε να χαρούμε την κάθε στιγμή, όπως τότε στην αρχή…

Διαβάστε Περισσότερα

Υπομονή, τα πρώτα 18 χρόνια είναι δύσκολα! Τα απομνημονεύματα ενός παιδοψυχολόγου…

Υπομονή, τα πρώτα 18 χρόνια είναι δύσκολα! Τα απομνημονεύματα ενός παιδοψυχολόγου…

Γράφει ο Ψυχολόγος-Οικογενειακός Σύμβουλος Γιάννης Ξηντάρας (xidaras.gr) 

Τα παιδιά όλο ρωτάνε.

Γιατί το ένα και γιατί το άλλο…

Και εκεί που νομίζεις ότι έχει τελειώσει αυτά συνεχίζουν »γιατί αυτό, γιατί εκείνο, πότε, πού, πόσο, πώς», ρωτάνε τα πάντα για το κάθε τι. Και δεν έχουν σταματημό ούτε καθώς μεγαλώνουν, ίσα-ίσα αυξάνεται ο ρυθμός, το βάθος των ερωτήσεων, δεν ικανοποιούνται με τις πιο απλοϊκές απαντήσεις, δεν μπορείς ούτε να τα κοροϊδέψεις πια!

Κάποιες φορές καταντάει κουραστικό. Κι ενώ μέσα μας καμαρώνουμε που είναι περίεργα, φιλομαθή, που ενδιαφέρονται για τον κόσμο γύρω τους, υπάρχουν στιγμές που δεν μπορούμε, δεν έχουμε τον χρόνο ή έτσι απλά δεν θέλουμε να απαντήσουμε…

Υπομονή.

Όλο αυτό το »παιχνίδι» των ερωταποκρίσεων είναι μια πνευματική επένδυση, μια παρακαταθήκη καλής παιδείας για τα παιδιά μας. Εξηγούμε:

1. Γνωρίζουν καινούργια πράγματα. (λέγε-λέγε κάτι μένει…)

2. Μαθαίνουν να ενδιαφέρονται για το »τι» και το »πως». (Βασικό στοιχείο της κάθε επιστήμης για να πάει παρακάτω τη γνώση της. Τίποτα δεν είναι αυτονόητο μέχρι να το ανακαλύψουμε, μέχρι να αποδειχθεί – ακόμη κι ότι η γη γυρίζει!)

3. Αποκτώντας έναν τέτοιο μηχανισμό μάθησης τα παιδιά, μπορεί να ελπίζει κανείς ότι δεν θα τα πιάνουν κορόιδα, ότι δεν θα γίνουν »χάνοι».

4. Αντιθέτως, πιστεύω, ότι έτσι γίνονται -εξελίσσονται- πιο ενδιαφέροντες άνθρωποι ως ενήλικες…

Υπομονή, τα πρώτα 18 (πάνω-κάτω) χρόνια είναι δύσκολα, μετά φεύγουν, δεν ρωτάνε τίποτα και μας λείπουν…

Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι Ψυχολόγος-Παιδοψυχολόγος στην Αθήνα, τ.συνεργ. στο Νοσοκομείο Παίδων “Αγία Σοφία”, μέλος της Ελληνικής Εταιρίας Εφηβικής Ιατρικής και του Ευρωπαϊκού Συλλόγου Ψυχοθεραπείας. Απόφοιτος Ε.Κ.Π.Α, επιστημονικός υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης “Επαφή”.

Διαβάστε Περισσότερα

ΚΟΠΗ ΒΑΣΙΛΟΠΙΤΑΣ ΚΑΠΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ ΜΕΣΗΜΕΡΙΟΥ 2020

ΚΟΠΗ ΒΑΣΙΛΟΠΙΤΑΣ ΚΑΠΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ ΜΕΣΗΜΕΡΙΟΥ 2020

Την Πέμπτη 6/2/2020  στην αίθουσα εκδηλώσεων  κοινότητας Μεσημεριού πραγματοποιήθηκε η καθιερωμένη κοπή βασιλόπιτας του ΚΑΠΗ Μεσημερίου .Την εκδήλωση τίμησαν με την παρουσία τους ο Δήμαρχος Έδεσσας κ. Δημήτρης Γιάννου , η αντιδήμαρχος  Έδεσσας  κα Μαρουλα  Κατσαρα    ο Πρόεδρος της Κοινότητας Μεσημεριού κ. Κωνσταντίνος  Γιοντης  ο Πρόεδρος της  Κοινότητας Έδεσσας κ. Πέτρος Γαλανός ,οι απερχόμενοι πρόεδροι της κοινότητας Μεσημερίου κ. Αντώνης Βλαδικας και κ. Γεώργιος  Γιωρας  επίσης  πλήθος κόσμου κάθε ηλικίας . Το διοικητικό συμβούλιο ευχαριστεί τις γυναίκες του χωριού για την πολύτιμη βοήθεια τους κατά την προετοιμασία της εκδήλωσης .Επίσης ευχαριστεί όλους αυτούς  που παραβρέθηκαν στην εκδήλωση και εύχεται σε όλο το κόσμο καλή χρονιά με υγεία .Τυχεροί της βραδιάς η κα Τουλιοπουλου Παρασκευή ,ο κ Ζαφειριου Πέτρος ,η κα Γιαντση Αναστασία και ο  νεαρός Βλαδικας Κωνσταντίνος του Δημητρίου .

Διαβάστε Περισσότερα