"Ξένος πόνος" της Δέσποινας Τσουλφαΐδου

Βρήκε ο κυνηγός σε μια γωνιά

το ελάφι του να κλαίει.

'Ητανε πληγωμένο από αλλού,

μα σε 'κείνον δεν το λέει.

Το τραύμα δεν ήταν βαθύ,

το θήραμα εννοείται σώθηκε.

Μα στου σωτήρα του την καρδιά,

μια σφαίρα ήρθε και σφηνώθηκε.

Να το παρηγορήσει ήθελε με όλη την ψυχή του,

μα το ότι το τραύμα ήταν από αλλού

βάραινε το κορμί του

Δέσποινα Τσουλφαϊδου

ΠΗΓΗ...http://www.ialmopia.gr

Διαβάστε Περισσότερα

"Η ποίηση είναι..." της Βάσως Ρουμελή

Η ποίηση είναι η ενσάρκωση ενός χαμόγελου.

Είναι δάκρυα ψυχής, ένας στεναγμός, λύτρωση.

Είναι η ηχώ μιας σιωπηλής κραυγής που σχίζει τον

ουρανό και προσφέρει θυμίαμα στις ψυχές μας.

Είναι το νερό που κυλά στις φλέβες της ερήμου.

Η ποίηση έχει ζωή και δημιουργεί ζωή…

είναι πνοή αθανασίας.

Ας μας συγχωρέσουν οι μεγάλοι ποιητές

που τολμάμε.

Αλλά στην εποχή των τερατογεννήσεων,

χρειάζεται αρετή και τόλμη για να εξαγνιστεί το σκοτάδι.

Η ποίηση σήμερα παίρνει φως

από τα παιδιά και τους γονείς.

Επιστρέφει φως στην σακατεμένη

από τους δυνατούς της πλάσης, ελπίδα...

Ευωδία, στεναγμός, λυγμός, ύμνος, τιμή…

μέσα από ποιήματα που θα ακουστούν…

Συναισθήματα ανακατωμένα με δάκρυα…

Βάσω Ρουμελή

ΠΗΓΗ...http://www.ialmopia.gr

Διαβάστε Περισσότερα

"Παραίσθηση" του Μύρωνα Κομνηνού

Παραίσθηση

Στους ατμούς του πελάγους, ξεχωρίζω

την όψη σου.

Στο μαβί των στιγμών που εγκατέστησες,

εγκατέλειψα, μόλις το νωπό μας αμάρτημα.

Ματωμένο το σήμερα, στην αιχμή της απρόσμενης

κόψης, αν την φωνή μου θελήσεις, μη με

καλέσεις! Τα έκπληκτα μάτια σου, δεν θ’ αντέξουν

το ανάστροφο είδωλο μιας παλιάς προσδοκίας.

Καράβι ο κόσμος που χάνεται μέσα στην άπατη

πλάνη που οικοδόμησαν η κραυγή της ψυχής

και η δίψα του σώματος! 

Παραίσθηση ο έρωτας των στιγμών………

Μύρωνας Κομνηνός

ΠΗΓΗ...http://www.ialmopia.gr

Διαβάστε Περισσότερα

"Αργοπορημένος Διαβάτης" του Γιώργου Σαμαρτζίδη

Ήρθε στα ανεπάντεχα το σύννεφο

το μαύρο το βαρύ.

Και το ΄νοιωθα πως γρήγορα 

θα ξεθυμάνει,θα εκδικηθεί.

Σαν τα καρφιά μες τη καρδιά 

τις χοντρές σταγόνες θα καρφώσει.

Και πόνος πολύς θα πλημμυρήσει

στη Γη τη ταπεινή.

Βροχή θα πέσει και θα κρατήσει

για ώρες τόσες,όσες και οι αναμνήσεις.

Και όταν η τελευταία σταγόνα 

ανάμνησης περάσει

και η αναπάντεχη βροχή 

κι αυτή θα κοπάσει.

Και θα ΄ρθει γαλήνη στη ψυχή

όταν ο Ήλιος της ελπίδας 

ξανά θα λάμψει,θα φανεί.


                                     Γιώργος  Σαμαρτζίδης

ΠΗΓΗ...http://www.ialmopia.gr

Διαβάστε Περισσότερα

"Των εποχών η οσμή, της ηδονής η γεύση " Τσαβδάρης Ευάγγελος

Των εποχών η οσμή, της ηδονής η γεύση 


Χιλιάδες πρωτότυπα διαβαίνουν κουραστικά το κορμί μου 

Δίχως θόρυβο τις στιγμές κροταλίζουν 


Οι οσμές σου ανεξίτηλες δεσπόζουν στον χώρο 

Με συγκλονίζουν οι οσμές του κορμιού σου κι ας μην τις έχω μυρίσει ποτέ 


Σε ποιο νησί να σαι τώρα ξεχασμένη μου νεραΐδα 

Οι στίχοι που από μέσα σου βγαίνουν μέσα σου εισέρχονται. 

Πότε θα τους ξερνάς όπως η θάλασσα τα φύκια, πότε τους ανέχεσαι σαν τα αρρωστιάρικα ψυχρά μελτέμια, την θερμή λάβα της ηδονής μέσα στης θηλυκότητας τον κολπίσκο 


Οι οσμές σου δεσπόζουν στην αμήχανη σάρκα, την κατακυριεύουν 

Το ίδιο και οι εποχές θερμαίνουν και ψυχραίνουν τον βασιλικό πολτό στο κορμί σου


Το χιόνι σιγά σιγά σιγά προσφέρεις τα φθινοπωρινά σου φύλλα 

Στο κορμί αέρας, έξω ψύχρα 


Σταδιακά με το νερό σου των πρωτόπλαστων το βάμμα φέρνεις το καλοκαιράκι 

Έξω θέρμη, μέσα φωτιά 


Δεν ξεθυμαίνει πιότερο το πάθος, τις ωραιότερες στιγμές σου τις κρατώ για της εγκατάλειψης την ώρα


Μετά το μεθύσι της μέθεξης τα ιαματικά νερά του έρωτα στο νου εισβάλουν φέρνοντας την λήθη


Την λήθη στα εφήμερα, στους γόρδιους των αισθημάτων τους δεσμούς, στους ασίγαστους φραγμούς των παλμών, στις ατέλειωτες νοσταλγίες του αύριο


Στην ηδονή του τίποτα, στο τίποτα που το μπολιάζεις με έρωτα και γίνεται κάτι 


Τσαβδάρης Ευάγγελος

ΠΗΓΗ...http://www.ialmopia.gr

Διαβάστε Περισσότερα

Στα νοσοκομεία συχνάζει η «αγιότητα»…

*στην Μαρία που ανέβηκε στον Σταυρό από μικρό παιδί και περιμένει με χαμόγελο την ανάσταση... 

Του π. Λίβυου

Χρειάστηκε για μερικές μέρες, να μείνω στο νοσοκομείο κάνοντας συντροφιά σε έναν νέο άνθρωπο ο οποίος υποβλήθηκε σε σοβαρή χειρουργική επέμβαση. Και ομολογώ ότι αποκόμισα εμπειρίες και βιώματα που δεν μπορεί να στα προσφέρει κανένα βιβλίο και καμία ομιλία όσο υπέροχη ή «πνευματική» κι αν είναι.

Το να ζεις μέσα σε ένα νοσοκομείο όταν μάλιστα δεν υπάρχει εξοικείωση με επαγγελματική μορφή, δεν είναι μια συνηθισμένη εμπειρία. Βλέπεις, ακούς, κατανοείς και βιώνεις πολλά πράγματα,  σε διαφορετικά επίπεδα. Γνωρίζεις πραγματικότητες που έξω από αυτό το κτίριο σου διαφεύγουν. Όχι ότι δεν υπάρχουν αλλά οι καθημερινοί ρυθμοί σε οδηγούν στην λήθη τους.

Αυτό που ζεις με άμεσο τρόπο μέσα σε ένα νοσοκομείο, είναι ότι οι άνθρωποι στην εξουθένωση του πόνου, τις περισσότερες φορές γίνονται φιλάνθρωποι. Ο ένας έρχεται πιο κοντά στον άλλο. Μιλάνε περισσότερο και με μεγαλύτερη ευκολία. Αντικρίζεις την δίψα τους, να διηγηθεί ο καθένας την δική του ιστορία. Να μοιραστεί την εμπειρία του δικού του καημού. Και αυτή η διαδικασία ξεκουράζει και αναπαύει, όχι μονάχα εκείνον που την διηγείται, αλλά και αυτόν που την ακούει. Αισθάνεται ο ένας αλληλέγγυος του άλλου. Δεν νιώθεις αυτή την καταστροφική μοναξιά του πόνου. Λες μέσα σου, «ότι υπάρχουν κι άλλοι σαν κι εμένα. Δεν είμαι μόνος. Είμαστε πολλοί θα παλέψουμε και θα νικήσουμε.»

Μια κυρία από διπλανό δωμάτιο στο οποίο διαμέναμε εμείς, δίχως να μας γνωρίζει, μας μιλούσε με οικειότητα για την εμπειρία του άνδρα της σε σχέση με την ασθένεια. Για τα πολλαπλά χειρουργεία που τους κούρασαν αλλά δεν τους απογοήτευσαν. Προσπαθούσε με αγωνία να μας κοινωνήσει την ελπίδα της, ότι αξίζει να δώσουμε την μάχη. Αγωνιούσε σε κάθε της λέξη, να μεταδώσει κουράγιο, να διώξει τον φόβο και την απειλή από τις καρδιές μας. Στο τέλος άνοιξε την τσάντα της και έδωσε στην φίλη μου ασθενή, μαζί με ένα απίστευτο χαμόγελο, ένα πολύ ωραίο δώρο. Μια κούπα όπου η ίδια είχε δημιουργήσει. Την πρόσφερε ιεροτελεστικά. Με ένα φιλί γεμάτο αγάπη.



Μια άλλη κυρία του ορόφου, μας κοίταζε στο διάδρομο του νοσοκομείου να κινούμαστε αργά και βασανιστικά και δάκρυσε. Ποιος ξέρει άραγε τι σκεφτόταν; Για ποιο δικό της προσωπικό λόγο έρεαν τα δάκρυα από τα μάτια της; Και όμως ήταν αληθινή. Έπασχε για μια προσωπική της ιστορία και γινόταν πλησίον.

Πολλά θα μπορούσα να διηγηθώ για αυτές τις λίγες μέρες στο χώρο που ιερουργείται το μυστήριο του ανθρώπινου πόνου. Όμως θα περιοριστώ να αναφέρω ακόμη δυο  εμπειρίες που εμένα μου δίδαξαν πολλά σημαντικά.

Πρώτα για τον νέο αυτόν άνθρωπο που συνόδευσα στο νοσοκομείο και έμεινα δίπλα του. Έπασχε φοβερά. Υπέφερε απίστευτα και όμως, δεν μας άφησε ούτε εμένα ούτε τους επισκέπτες που ήρθαν να την δούν να νιώσουμε οίκτο, θλίψη και το σημαντικότερο απογοήτευση. Μας παρηγορούσε αντί να την παρηγορούμε. Μας ενδυνάμωνε ζωσμένη στην κυριολεξία με καλώδια, παροχές ορών, παυσίπονων και αντιβιοτικών. Όταν βλέπεις έναν άνθρωπο να υποφέρει οικτρά, να πονάει και να βασανίζεται ολοκληρωτικά από την αρρώστια και τις επιπτώσεις της και παραταύτα να χαμογελά μόνο και μόνο για να μην ανησυχήσει εσένα που αγαπά, τότε σαφώς και μιλάμε για μια μορφή αγιότητας, όπου η παρουσία του Θεού είναι έντονη ως κουράγιο και ελπίδα, θυσία και ανάσταση.

Το δεύτερο στο οποίο θέλω να αναφερθώ, είναι ότι μου έκανε απίστευτη εντύπωση, το γεγονός ότι εμφανίστηκαν άνθρωποι της εκκλησίας και όχι μόνο, από το πουθενά- και εξηγούμε- όταν λέω από το πουθενά εννοώ, πως δεν υπήρξαν φίλοι, γνωστοί ή έστω συγγενείς της αρρώστου, οι οποίοι όχι μόνο θέλησαν να προσφέρουν οικονομικά, αλλά το σημαντικότερο, φιλάνθρωπα προθυμοποιήθηκαν να μείνουν ένα βράδυ συντροφιά με την άρρωστη. Αυτό είναι αγιότητα.

Είναι μια βαθιά ελπίδα, ότι ο Θεός στις μέρες μας δεν άφησε αμαρτύρητο τον κόσμο του. Η αγιότητα του, σαρκώνεται δίπλα μας, πλησίον μας, στους σταυρωμένους που χαμογελάνε αναστάσιμα. Στους κουρασμένους, που δίνουν τον ύπνο τους και τον λιγοστό χρόνο τους, για να διακονήσουν και βοηθήσουν τον συνάνθρωπο τους. Εκεί μοσχοβολά παράδεισος.

Άγιοι άνθρωποι, υπάρχουν δίπλα μας. Στην καθημερινότητα μας, μόνο που δεν είναι απόλυτο να φοράνε ράσα και να έχουν μακριά γένια. Ούτε οπωσδήποτε να ζουν σε κάποιο μακρινό μοναστήρι. Είναι δίπλα στην πόρτα μας. Στο διπλανό κουδούνι της πολυκατοικίας μας. Είναι όλοι εκείνοι που σιωπηλά και αθόρυβα, δίχως τυμπανοκρουσίες και φαντασμαγορίες, βιώνουν σταυρική και αναστάσιμη αγάπη του Χριστού. Για εκείνους που η ζωή δεν είναι κέρδος και δύναμη, αλλά χάσιμο και δόσιμο στο όνομα της αγάπης. «Όποιος αναζητάει το ίχνος του Θεού σε αυτόν τον κόσμο, δεν θα το βρει παρά μόνο στο πρόσωπο των αρρώστων, των πεινασμένων, των φυλακισμένων, των ξένων… Όποιος έχει αγόγγυστα σκατοσκουπίσει άρρωστο είναι μείζων όλων των τιτάνων της θεολογίας.»*


* 1.Σ. Ζουμπουλάκης





Πηγή: http://plibyos.blogspot.gr/2015/10/blog-post_13.html

Διαβάστε Περισσότερα

Sugata Mitra: Το νέο πείραμα για την αυτοδιδασκαλία

Οι καλύτεροι δάσκαλοι και τα καλύτερα σχολεία δεν βρίσκονται εκεί όπου χρειάζονται περισσότερο.

Ο παιδαγωγός ερευνητής Sugata Mitra, προσεγγίζει ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της εκπαίδευσης.

Σε μια σειρά πειραμάτων πεδίου, από το Νέο Δελχί, ως τη Νότιο Αφρική και την Ιταλία, παρείχε στα παιδιά πρόσβαση στο διαδίκτυο με δική τους επίβλεψη και συνέλεξε αποτελέσματα που μπορούν να φέρουν επανάσταση στον τρόπο που σκεπτόμαστε για τη διδασκαλία.

Συγκεκριμένα, το 1999, ο Mitra και οι συνεργάτες του έσκαψαν μια τρύπα στον τοίχο σε μια αστική παραγκούπολη στο Νέο Δελχί και εγκατέστησαν έναν υπολογιστή συνδεδεμένο στο ίντερνετ. Το άφησαν εκεί με μια κρυφή κάμερα να κινηματογραφεί. Αυτό που είδαν, ήταν τα παιδιά από την παραγκούπολη να παίζουν με τον υπολογιστή και με τη διαδικασία εκμάθησης, πώς να μπαίνουν online και στη συνέχεια να διδάσκουν ο ένας τον άλλο.

Το πείραμά του "Hole in the Wall" έδειξε πως εν απουσία εποπτείας ή επίσημης διδασκαλίας, τα παιδιά μπορούν διδαχτούν από μόνα τους και μάλιστα να διδάξει ο ένας τον άλλο, με μόνο κίνητρο την περιέργεια και το ενδιαφέρον από τα υπόλοιπα παιδιά.

Ο εκπαιδευτικός ερευνητής Sugata Mitra είναι σήμερα καθηγητής της εκπαιδευτικής τεχνολογίας στο Πανεπιστήμιο του Newcastle (UK), και ο νικητής του TED Prize 2013.

Η επιθυμία του: Βοηθείστε να οικοδομήσουμε ένα μέρος όπου τα παιδιά μπορούν να εξερευνήσουν και να μάθουν από μόνοι τους - και να διδάξουν ο ένας τον άλλο - χρησιμοποιώντας πηγές από τον παγκόσμιο ιστόκοσμο.

Δείτε τί λέει ο ίδιος στο video που ακολουθεί:

πηγη...http://www.thessalonikiartsandculture.gr

Διαβάστε Περισσότερα

ΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΤΗΣ ΓΙΑΓΙΑΣ ΜΟΥ

μία γιαγιά

πολλή φροντίδα

το σκοτεινό δωμάτιο

το φως

που το παράθυρο

δεν καταλαβαίνει

το φως

που η χωμάτινη γούβα

δεν θα δεχτεί

ένα φάντασμα

που θα σταθεί εκεί

στο όριο του καφασωτού

νομίζοντας πως είναι

η γιαγιά μου

μα αυτό δεν είναι τώρα

παρά ένα γαρύφαλλο

με ρίζες

-αντίθετα με όσα πιστεύει κανείς-

στο φως

και το κεφάλι στο σκοτάδι

σε ένα παράθυρο

που δεν καταλαβαίνει

ΠΗΓΗ...http://irisfou.blogspot.gr

Διαβάστε Περισσότερα

Το στοίχημα!

-Τι τύπο έχεις εσύ..; Αλήθεια..!

-Ευχαριστώ πολύ! (χαμόγελο)

Αυτά τα όμορφα λόγια βγήκαν απ΄το στόμα ενός γλυκού ανθρώπου. Ένας ηλικιωμένος γεράκος ,μέτριου αναστήματος, παχουλός, γύρω στα 70, με μάτια γαλανά σαν τη θάλασσα. Ακτινοβολούσαν! Υπέκρυπταν την πραγματική του ηλικία και πρόδιδαν την ψυχή του! Αυτός ο γεράκος είναι ιδιοκτήτης ενός παζαριού με παλιά αντικείμενα στη γειτονιά μου που στεγάζεται σε ένα αρχοντικό, σκέτη ζωγραφιά. Απέξω είναι γεμάτο με αντικείμενα κάθε είδους: βιβλία, σερβίτσια, δίσκους, τηλέφωνα ,κάδρα και ότι άλλο μπορείς να φανταστείς. Πράγματα που κάποιοι δεν τα ήθελαν και επέλεξαν να τα δωρίσουν ή να τα πουλήσουν σε αυτό το παζάρι. Όταν κάνεις τη βόλτα σου στο μπροστινό μέρος ,μπορείς να ανέβεις τα σκαλάκια και να μπεις μέσα. Εκεί σίγουρα θα ταξιδέψεις στους αιώνες. Στους τοίχους έχει κρεμασμένους καθρέφτες , δεξιά και αριστερά μικρά τραπεζάκια με πολλά περίεργα αταίριαστα μεταξύ τους αντικείμενα.

Το μάτι μου πέφτει σε μια παλιά πολαρόιντ.

Αφού έχω ατενίσει όλο το δωμάτιο με τα μάτια μου βγαίνω έξω και πηγαίνω προς τα βιβλία. Είναι όλα σκονισμένα αλλά με ένα περίεργο τρόπο φαίνονται ολοκαίνουργια, άθικτα. Ξέρω πώς να βρω κάτι που να μου αρέσει και να επιλέξω να το αγοράσω είναι λίγο δύσκολο, ωστόσο συνεχίζω να τα ξεφυλλίζω.

Διαβάζοντας τη Χάννα. Έχει λαδί εξώφυλλο και πάνω μια κοπέλα να κρατάει στα χέρια της ένα βιβλίο.

Κάτι μου θυμίζει αυτό. Διαβάζω την ιστορία και αμέσως στο μυαλό μου έρχεται η ταινία Σφραγισμένα Χείλη. Το κρατάω στο αριστερό μου χέρι και τυχαία σταμπάρω ένα άλλο που λέγεται Ιστορία της Τέχνης. Τα αρπάζω και πηγαίνω στον γεράκο.

–Αυτά έτσι; Και βγάζει μια σακούλα. Τρία και τέσσερα… Ωραία δώσε μου έξι.

–Ευχαριστώ πολύ!

–Μη μου πεις ότι σπουδάζεις Ιστορία της Τέχνης.

.–Όχι μαθήτρια είμαι, τελειώνω το Λύκειο.

–Τι θέλεις να σπουδάσεις;

-Μάλλον δημοσιογραφία και να ασχοληθώ με τη φωτογραφία.

Ο γεράκος με κοίταξε και μου χαμογέλασε με έναν γλυκό τρόπο . Και σαν να μιλάει ο παππούς μου ,ο μπαμπάς μου, ο αδερφός μου ή ο φίλος μου μού είπε:

-Να κάνεις αυτό που πραγματικά θέλεις. Σε αυτόν τον κόσμο είμαστε περαστικοί. Τα δικά μας 80 χρόνια ,είναι κλάσματα του δευτερολέπτου για τούτου εδώ το σύμπαν. Να ζεις με όμορφο τρόπο.

Δεν έβρισκα τον λόγο να μου μιλήσει ένας ξένος με αυτόν τον τρόπο. Ήταν σαν να μου δίνει μια συμβολή που δεν ζήτησα, σαν μια υπενθύμιση για το πώς πρέπει να σκέφτομαι και να πράττω.

Σιωπή… Τον κοιτούσα μέσα στα μάτια που άστραφταν. Σαν να τον διάβαζα. Ενώ έδειχνε τόσο ήρεμος και κατασταλαγμένος φαινόταν πως είχε πολλά απωθημένα. Και συνέχισε:

-Να ζεις με βάση το σύμπαν και όχι με βάση τη ζωή. Αν στοχεύεις στο να κατακτήσεις το σύμπαν θα είσαι ευτυχισμένη, ενώ αν ζεις με βάση τους κανόνες της ζωής θα είσαι μίζερη, πρέπει να γίνεις ο ήρωας του εαυτού σου και να τον νικήσεις.

-Αφού πρώτα όμως τον γνωρίσεις στην ουσία του, απάντησα εγώ.

-Αυτό είναι το στοίχημα!

Με κοίταξε. Χαμογέλασε.











ΠΗΓΗ...https://pinelopimamai.wordpress.com/

Διαβάστε Περισσότερα

Γενική συνέλευση ΑΛΜΩΠΟΥ ΑΡΙΔΑΙΑΣ

Διαβάστε Περισσότερα