Η Διοίκηση και η Διεύθυνση Νοσηλευτικής Υπηρεσίας του Γ.Ν.Πέλλας της Ν.Μ.Γιαννιτσών για την Παγκόσμια ημέρα Νοσηλευτή.

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ ΝΟΣΗΛΕΥΤΗ

                                                  

Κάθε χρόνο η 12^η Μαΐου είναι παγκοσμίως αφιερωμένη στους Νοσηλευτές/τριες και στις Μαίες. Ανθρώπους που ασκούν την επιστήμη τους, αντιμετωπίζοντας το άτομο ως ολιστική οντότητα και περικλείοντας στο έργο τους την κοινωνική φροντίδα. Πρόκειται για μια εργασία αδιάκοπη, συχνά εξουθενωτική και απαιτητική σε σωματικά και κυρίως σε ψυχικά αποθέματα. Ταυτόχρονα όμως πρόκειται και για μια προσφορά στον συνάνθρωπο, που προσφέρει ηθική ικανοποίηση και προσωπική δικαίωση!

Το 2020 η ανταπόκρισή τους στην πανδημία Covid-19 έφερε τους Νοσηλευτές/τριες και Μαίες στην πρώτη γραμμή της δημοσιότητας και στην πρώτη γραμμή της μάχης για την παροχή υψηλής ποιότητας φροντίδας στους νοσούντες και για την συνεχή και επίπονη εργασία τους!

Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας, αναγνωρίζοντας την προσφορά τους, με σύνθημα

                                 «Σεβαστείτε τους, εκτιμήστε τους και στηρίξτε τους!»

πρότεινε ένα σχεδιασμό ενίσχυσης του εργατικού δυναμικού, με σκοπό την βελτίωση της υγείας και της ευημερίας όλων.

Το Διεθνές Συμβούλιο Νοσηλευτών – ICN, που αποτελεί την παγκόσμια φωνή της Νοσηλευτικής, επιλέγει φέτος ως θέμα των εκδηλώσεων με ευκαιρία τη Διεθνή Ημέρα Νοσηλευτών, τον τίτλο:

“Nurses: A voice to lead – Nursing the world to health”

«Νοσηλευτές/τριες: Ηγετική Φωνή – Φροντίζοντας την παγκόσμια υγεία».

Η φετινή ημέρα εορτασμών στέλνει σημαντικά μηνύματα για τους Νοσηλευτές/τριες και τις Μαίες:

§  Οι Νοσηλευτές/τριες και οι Μαίες σώζουν ζωές και βελτιώνουν, προστατεύουν και προάγουν την υγεία και την ευημερία.

§  Οι Νοσηλευτές/τριες και οι Μαίες είναι ζωτικής σημασίας παρέχοντας συνεχή φροντίδα σε όλους, 24 ώρες το 24ωρο, 7ημέρες την εβδομάδα, από την γέννηση έως το θάνατο.

§  Οι Νοσηλευτές/τριες και οι Μαίες αποτελούν το θεμέλιο για παροχή υψηλής ποιότητας υπηρεσιών.

§  Είναι γεγονός πως κάθε φορά οι Νοσηλευτές/τριες και Μαίες, αναλαμβάνοντας υπηρεσία, έχουν να αντιμετωπίσουν ένα απρόβλεπτο σενάριo.

Η Διοίκηση και η Διεύθυνση Νοσηλευτικής Υπηρεσίας του Γ.Ν.Πέλλας της Ν.Μ.Γιαννιτσών, εκφράζει θερμότατα συγχαρητήρια προς όλους τους Νοσηλευτές/τριες, τις Μαίες, για την αξιέπαινη συνεισφορά τους  στην αντιμετώπιση της πανδημίας, διασφαλίζοντας την υγεία του πληθυσμού. Οι Νοσηλευτές/τριες και οι Μαίες, που αποτελούν το  μεγαλύτερο  σύνολο του ανθρώπινου δυναμικού στο Σύστημα Υγείας μιας χώρας, μια δυνατή φωνή, εμπνέουν δύναμη, προσφέρουν υγεία σε όλους, μπορούν να προσφέρουν περισσότερα με λιγότερα, προσαρμόζονται αποτελεσματικά σε κάθε νέα πρόκληση!

 Γι’ αυτό αξίζουν από όλους εμάς ευχές για υγεία, δύναμη και δημιουργικότητα!

                                            Χρόνια Πολλά!

                                        Ο ΑΝΑΠΛΗΡΩΤΗΣ  ΔΙΟΙΚΗΤΗΣ

                             του Γ.Ν.ΠΕΛΛΑΣ-Ν.Μ.ΓΙΑΝΝΙΤΣΩΝ                                                               ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΛΟΓΓΟΣ

Διαβάστε Περισσότερα

Ζητούνται 6 άτομα για συγκομιδή κερασιών σε αγροκτήματα των Προμάχων.

Ζητούνται 6 άτομα για συγκομιδή κερασιών σε αγροκτήματα των Προμάχων.
Δυνατότητα εργασίας από 20 Μαΐου έως 20 Ιουνίου.

Πληροφορίες στο τηλέφωνο 6973006097 (κύριος Γιάννης).

Διαβάστε Περισσότερα

Νίκος Λυγερός: ανθρώπινα ερωτήματα

Γιατί δεν ψάχνουμε την ουσία; Ποιος ξέρει;

Οι φίλοι μας δεν ζουν πια. Οι εχθροί μας έχουν στόχο το εφήμερο της ζωής. Για ποιο λόγο; Για την ασφάλεια της κοινωνίας; Για την ασφάλεια του συστήματος ή της αδράνειας;

Γιατί τα άτομα είναι τόσο πολλά αλλά και ταυτόχρονα τόσο λίγα; Γιατί οι άνθρωποι είναι τόσο σπάνιοι; Υπάρχει λόγος; Ή τουλάχιστον αιτία; Γιατί έχει τόσο κόστος κάθε δημιουργία; Πώς το αντέχει η μικρή μάγισσα; Και πότε θα πεθάνει ο μοναδικός αλήτης;

Γιατί η λέξη εμπάθεια έγινε αρνητική με την πάροδο του χρόνου; Επειδή η ανθρωπιά δεν είναι της μόδας; Έως πότε θα κυριαρχεί στον κόσμο η κοινωνία του τίποτα; Θα υπάρχουν πάντα άνθρωποι να της αντιστέκονται; Ή θα γίνουμε μία άμορφη και ανώνυμη μάζα;

Τι περιμένουν τα άτομα από μία ζωή χωρίς αθώους και ηλίθιους; Δεν ξέρουν ακόμα τι σημαίνει σκλαβιά; Δεν καταλαβαίνουν το νόημα της γενοκτονίας; Πρέπει να γίνουν κι άλλες για ν’ αλλάξουν τα πράγματα; Πόσα εγκλήματα μπορεί ν’ αντέξει η ανθρωπότητα δίχως ν’ αυτοκτονήσει; Γιατί πιστεύουμε σ’ ένα θεό που δεν ακούμε; Γιατί να μην υπάρχει ο αλτρουισμός; Γιατί τόσες χειραψίες ενώ δεν ξέρουμε ν’ ανοίγουμε την αγκαλιά μας;

Γιατί να είναι τόσο μεγάλη η ζωή αν είναι να κάνουμε τόσο λίγα πράγματα; Ζούμε ή πεθαίνουμε με τις λεπτομέρειες; Γιατί τα άτομα υπάρχουν δίχως να ζουν; Ποιος είναι ο ρόλος των δασκάλων σε μία κοινωνία που δεν έχει μαθητές; Ποιος είναι ο ρόλος της ιστορίας μας αν είναι να την ξεχάσουμε; Πειράζει που θυμόμαστε τα βάσανα; Γιατί να μην έχουμε κι εμείς άσπρες μέρες;

Πότε θα πάψει η κοινωνική κατοχή; Γιατί σε περίοδο ειρήνης, ο άγνωστος στρατιώτης να είναι άνθρωπος; Γιατί να καταδικάζουμε τα εγκλήματα πολέμου και όχι τα εγκλήματα ειρήνης; Γιατί να κυριαρχούν οι απόψεις ενώ δεν υπάρχουν γνώμες; Γιατί ο γαλάζιος γίγαντας να είναι μόνο και μόνο μια πληγή; Για τους νεκρούς ή για τους αγέννητους; Γιατί οι ελεύθεροι να είναι πάντα δεύτεροι; Γιατί οι αγνοί να είναι καταδικασμένοι;

Γιατί τα σπίτια να είναι τόσο μεγάλα; Για να κυριαρχεί το κενό; Γιατί τα παγκάκια να είναι μόνο για τη μοναξιά; Πρέπει ή δεν πρέπει να μιλάμε στους άλλους όταν γνωρίζουμε ότι είναι μάταιο; Γιατί δεν νιώθουμε την ανάγκη και επιβιώνουμε μέσα στη ματαιότητα; Πώς αντέχουν τα λουλούδια το βάρος του ουρανού; Όπως αντέχουμε την ελαφρότητα των ατόμων;

Πόσους νεκρούς πρέπει να διαβάσουμε για να ζήσουμε; Για πόσους αγέννητους πρέπει να γράψουμε για να πεθάνουμε; Γιατί η νοημοσύνη φοβίζει ενώ είναι κοντά μας για την ανθρωπότητα; Γιατί η κοινωνία θεωρεί τις ιδιοφυίες επικίνδυνες; Ενώ ο κίνδυνος παρέχει ασφάλεια γιατί προτιμούμε την ασφάλεια που προκαλεί κινδύνους;

Γιατί φοβόμαστε το τέλος όταν έχουμε αρχές και τη γέννηση όταν έχουμε αξίες; Αφού δεν αλλάζει το σύστημα γιατί να μην πεθάνει για να ζήσουμε την αλλαγή; Και γιατί η ανθρωπιά δεν είναι μία αξία για τα άτομα;

Νίκος Λυγερός - Παιδικά ερωτήματα

ΠΗΓΗ...https://gerasimos-politis.blogspot.gr

Διαβάστε Περισσότερα

Τάσος Λειβαδίτης: συναισθήματα

Προσβολές που κάναμε τάχα πως δεν τις καταλάβαμε...

Μεγάλες αποφάσεις τη νύχτα που

τις έθαψε σε λίγο ο ύπνος,

Ένας τυφλός εγωισμός όταν

χρειαζόνταν λίγη κατανόηση και

Μια ηλίθια συγχώρεση όταν έπρεπε

να τους πιάσεις από το λαιμό

ΠΗΓΗ...https://mikreskathimerinesstories.wordpress.com

Διαβάστε Περισσότερα

Αναζητώντας τον Ιδανικό Άλλο

Η συντροφικότητα αποτελεί μια βασική ανθρώπινη επιλογή και πρακτική. Τείνουμε να επιλέγουμε συντρόφους με πρώτο κριτήριο, τη σωματική έλξη, συνήθως. Γνωριζόμαστε και σχετιζόμαστε συναισθηματικά με κάποιον, αν κρίνουμε πως μας ταιριάζει ο τρόπος σκέψης του, η κοσμοθεωρία του. Κι έτσι, ξεκινά ένα υπέροχο συναισθηματικό ταξίδι, που διαρκεί για πάντα..

Ή μήπως όχι;

Στην αρχή μιας σχέσης, ερωτευόμαστε κάθε μικρή λεπτομέρεια του ανθρώπου δίπλα μας. Βιώνουμε μια κατάσταση συνεχούς ευφορίας, διψάμε να παρατηρούμε κάθε μικροέκφρασή του, ακόμα και τον τρόπο που κάποιος αναπνέει, που γελά, που συμπεριφέρεται. Προσπαθούμε να ανακαλύψουμε κάθε πτυχή του και νιώθουμε οι πιο τυχεροί άνθρωποι του κόσμου. Τείνουμε να αποδίδουμε στη σχέση, μοτίβα που αποδεικνύουν πόσο υπέροχο ζευγάρι αποτελούμε: αν ταιριάζουμε, μιλάμε για το πόσο ταιριαστοί είμαστε. Αν διαφέρουμε σε πολλά, μιλάμε για το πόσο απίστευτα συμπληρωματικοί είμαστε.

Ο νέος σύντροφός μας, είναι ένας άνθρωπος που δεν γνωρίζουμε καλά. Ερωτευόμαστε με σφοδρότητα, μιας και δεν γνωρίζουμε τον ολόκληρο Άλλο απέναντί μας. Το μικρό κομμάτι της προσωπικότητας που έχουμε προλάβει να γνωρίσουμε, το αντιλαμβανόμαστε όπως θα θέλαμε : υπέροχο και αψεγάδιαστο.

Καθώς ο συναισθηματικός δεσμός προσκόλλησης με τον πρώτο φροντιστή μας, μας ακολουθεί σε όλη μας τη ζωή και το παιδί που κουβαλάμε μέσα μας φωνάζει για αγάπη, έχοντας ανάγκη να αγαπήσει και να αγαπηθεί, προβαίνουμε χωρίς να το καταλαβαίνουμε, σε μια διαδικασία εξιδανίκευσης του άλλου. Θέλουμε υποσυνείδητα να αναβιώσουμε την αρχετυπική σχέση με τη μητέρα και μάλιστα από τον πρώτο χρόνο της ζωής μας, όπως επισημαίνει ο Ματθαίος Γιωσαφάτ.

Προβάλλουμε στον άνθρωπο που έχουμε απέναντί μας, όλα όσα θέλαμε και όσα μας λείπουν. Οι γνωστικές πληροφορίες που έχουμε για τον άλλον, απλά.. διαστρεβλώνονται, συμπληρώνονται, εμπλουτίζονται κατά το δοκούν, δηλαδή, σύμφωνα με τις δικές μας προσωπικές συναισθηματικές ανάγκες. Ο σύντροφός μας μετατρέπεται, άθελά μας, σε όλα εκείνα που εμείς έχουμε ανάγκη να είναι. Και που απέχουν πολύ από όσα πραγματικά είναι.

Μετά την εξιδανίκευση, συνήθως ακολουθεί και η.. απομυθοποίηση. Αφήνουμε στην άκρη, αναπόφευκτα, τα διαστρεβλωτικά γυαλιά μέσα από τα οποία προσδίδαμε προβολικά στον σύντροφό μας, διάφορα χαρακτηριστικά. Παρατηρούμε πως και ο άνθρωπος πλάι μας έχει τρωτά σημεία, αδυναμίες, συμπλέγματα, ανασφάλειες. Το στάδιο της απομυθοποίησης επιφέρει συχνά χωρισμούς, αφού πολλοί δεν αντέχουν να βιώνουν ξανά και ξανά την απογοήτευση του ότι ο σύντροφός τους, τούς.. «εξαπάτησε», όντας διαφορετικός από τις αρχικές υψηλές προσδοκίες. Αναζητώντας πάντα μια αναβίωση της μητρικής σχέσης, απομακρύνονται απαρηγόρητοι και επικεντρώνονται ξανά στην αναζήτηση του απόλυτα ιδεατού «άλλου μισού».

Μια ουσιαστική σχέση δεν έχει συγκεκριμένα μοτίβα. Χρειάζεται ανθρώπους ώριμους, που μπαίνουν προσγειωμένοι και κοιτούν πραγματικά τον Άλλον, απαλλαγμένο από προβολικούς ρόλους και χαρακτηριστικά που εξυπηρετούν τις ανάγκες που οι ίδιοι θέλουν να καλύψουν.

Κάθε άνθρωπος θέλει να αγαπηθεί για αυτό που είναι και για την προσωπικότητα που έχει διαμορφωθεί στα χρόνια της ύπαρξής του. Εφόσον αποτελούμε όλοι κατασκευάσματα της ανατροφής μας, αναπόφευκτα διαμορφωμένοι από το περιβάλλον μας, με ανασφάλειες και τρωτά σημεία, γιατί αναλωνόμαστε στην αναζήτηση του Ιδανικού Άλλου; Είμαστε τόσο υπέροχα ιδανικοί ως μονάδες, που αναζητούμε συντροφικά τίποτα λιγότερο από το απόλυτο;

Εξάλλου, απόλυτα ιδανικός, δεν ήταν ποτέ κάποιος που επάνω του προβάλαμε για λίγο τις συναισθηματικές μας ανάγκες. Ιδανικός, γίνεται κανείς προοδευτικά, όταν αφαιρεθούν τα προβολικά , αυθαίρετα στοιχεία του πρώτου ενθουσιασμού σε μια σχέση κι εκείνη εξακολουθεί να υφίσταται, αλώβητη και πιο ουσιαστική. Οι σύντροφοι που έχουν περάσει τα αρχικά στάδια του έρωτα και έχουν κατορθώσει να δουν βαθιά την προσωπικότητα του συντρόφου τους, που αποδέχτηκαν τον Άλλον όπως είναι κι όχι όπως νόμιζαν πως είναι, που αγκάλιασαν αυτόν που απομυθοποίησαν, εκείνοι είναι ιδανικοί ο ένας για τον άλλον.

Μια σχέση ιδανική, λοιπόν, δεν ορίζεται εξ’ αρχής. Δομείται με το χρόνο και την καθημερινότητα, μέσα από την τριβή και την αποδοχή. Μέσα από την απομυθοποίηση και τη συμβατικότητα, που μας θυμίζουν πως αν και κανένας μας δεν είναι από μόνος του ιδανικός, υπάρχουν σχέσεις που πλησιάζουν πολύ σε αυτό.

Ηρώ Δημητρίου

Εκπαιδευτικός Π.Ε.

Προτεινόμενη βιβλιογραφία

Murray, Sandra L.; Holmes, John G.; Griffin, Dale W. (1996) . The self-fulfilling nature of positive illusions in romantic relationships: Love is not blind, but prescient. Journal of Personality and Social Psychology, Vol 71(6), Dec 1996, 1155-1180

Kayser Karen . (1993). When love dies. The Process of Marital Dissatisfaction. The Guilford Press

ΠΗΓΗ...http://www.animartists.com

Διαβάστε Περισσότερα

John Lennon: Υπάρχουν δύο δυνάμεις: Ο φόβος και η αγάπη

Υπάρχουν δύο βασικές κινητήριες δυνάμεις:

Ο φόβος και η αγάπη.

Όταν φοβόμαστε, απομακρυνόμαστε από τη ζωή.

Όταν είμαστε ερωτευμένοι, είμαστε ανοιχτοί σε όλα αυτά που έχει να μας προσφέρει η ζωή με πάθος, ενθουσιασμό και αποδοχή.

Πρέπει να μάθουμε να αγαπάμε πρώτα τον εαυτό μας, σε όλο του το μεγαλείο και με όλες του τις ατέλειες.

Αν δε μπορούμε να αγαπήσουμε τον εαυτό μας, δε μπορούμε να είμαστε εντελώς ανοιχτοί στο να αγαπήσουμε τους άλλους.

Η εξέλιξη και όλες μας οι ελπίδες για έναν καλύτερο κόσμο βασίζονται στο να είμαστε ατρόμητοι και ανοιχτόμυαλοι απέναντι σε αυτούς που αγκαλιάζουν τη ζωή.

John Lennon, 9/10/1940-8/12/1980

ΠΗΓΗ...https://www.facebook.com/

Διαβάστε Περισσότερα

Τότε που γυρίζαμε τις κασέτες με το μολύβι – θυμάσαι;

Ένα απόγευμα Κυριακής η παρέα της κόρης μου είχε κανονίσει να πάει στα secret rooms ή δωμάτια μυστηρίου, μια νέα τάση διασκέδασης των νεαρών αγοριών και κοριτσιών. Δεν θα αναλύσω λεπτομερώς τι είναι αυτό το παιχνίδι, λίγο πολύ όλοι ξέρουμε. Τα παιδιά καλούνται να λύσουν γρίφους μέσα σε ένα δωμάτιο μυστηρίου ώστε να μπορέσουν να ξεκλειδώσουν την πόρτα και να βγουν εφόσον έχουν λύσει όλους τους γρίφους.

Όταν πέρασε η προκαθορισμένη ώρα, περίπου δυο ώρες μετά, η πόρτα άνοιξε και βγήκαν μαζί με την βοήθεια της υπευθύνου των δωματίων. Βγαίνοντας τα παιδιά μας είπαν ότι δεν κέρδισαν διότι ο τελευταίος γρίφος έμεινε άλυτος. «Τι ήταν;» ρωτήσαμε εμείς οι γονείς. Η κόρη μου που είναι πολύ περιγραφική, μας απάντησε πως » ήταν ένα κουτί μαύρο κάτι σαν στερεοφωνικό ή CD player αλλά δεν ήταν και δίπλα υπήρχε κάτι με δυο μικρές τρύπες, μαύρο με κάτι γράμματα απέξω και έπρεπε να το βάλουμε μέσα στο κουτί». Αμέσως, εμείς της προηγούμενης γενιάς καταλάβαμε τι ήταν. «Αααα, κασετόφωνο. Και κασέτα» είπαμε με μια φωνή. » OMG, τι ειναι αυτό;;;» αναφωνεί η νεολαία  και τους εξηγήσαμε. Γέλαγαν με την ψυχή τους όταν άκουγαν την περιγραφή. Κοιτούσε το ένα παιδί το άλλο σαν να ήθελαν να πουν «μα πως ζούσατε έτσι; »

Που να καταλάβουν τι ζήσαμε εμείς παρέα με αυτά τα κασετόφωνα! Τι υπέροχες στιγμές μας χάρισαν! Ποσά χτυποκάρδια ακούστηκαν όταν η κασέτα έπαιζε Αλ Μπάνο και Χούιο Ινγλέσιας!

Ποσά μπλουζ χορεύτηκαν και πόσες σχέσεις ξεκίνησαν! Και χάλασαν επίσης. Αυτά τα κασετόφωνα που έπαιρναν και μπαταρίες και μας ακολουθούσαν στις διακοπές, στην παραλία, στις σχολικές εκδρομές.

Στα πάρτυ στα σχολικά αλλά και στα φοιτητικά χρόνια οι κασέτες είχαν την τιμητική τους. Τότε, γράφαμε και κασέτες, τραγούδια που θέλαμε να ακούσουμε, να χορέψουμε. Κυρίως μπλουζ. Τι ρομαντισμός τότε. Έπαιζε το μπλουζ και περίμενες ποιος θα σε ζητούσε για χορό. Ω, τι απογοήτευση όταν αυτός που ήθελες, χόρευε με κάποια άλλη.  Πάντα, τότε, σε όλα τα πάρτυ, σε όλες τις συνευρέσεις κάποιος αναλάμβανε να γράψει κασέτες. Κάτι σαν dj, ας πούμε. Τα τραγούδια ήταν μαγνητοφωνημένα από το ράδιο ή από τα βινύλια. Οι παραγγελίες έδιναν και έπαιρναν. Ο dj φρόντιζε να ικανοποιεί όλα τα γούστα. Police, Abba, Eric Clapton, Rolling Stones, Sting.

Πολλές φορές το κασετόφωνο «μάσαγε» την κασέτα και όλοι τρέχαμε με ένα στυλό BIC να την τυλίξουμε πάλι, και πάλι, και πάλι. Τότε, υπήρχαν και τα δισκοπωλεία, με δίσκους δηλαδή βινύλιο, πούλαγαν και κασέτες. Αλήθεια, κάπου τις έχω σε μια κούτα στο υπόγειο. Αλέξια, Μητροπάνος, Θεοδωράκης, Vaya Con Dios…σκαθάρια…για φαντάσου…

Το καλύτερο δώρο που μπορούσαμε να πάρουμε ή και να προσφέρουμε ήταν μια μαγνητοφωνημένη κασέτα. Με ερωτιάρικα, παθιάρικα τραγούδια και οι πεταλούδες έστηναν χορό στα στομάχια μας. Και όταν η κασέτα δεν τυλιγόταν σωστά ενώ έπαιζε, τρέχαμε να προλάβουμε. Να κλείσουμε το κασετόφωνο για να μην μασήσει την κασέτα. Του αγαπημένου μας.  Της τάξης μας, του πάρτυ μας. Παίρναμε το στιλό και τυλίγαμε προσεχτικά για να μπορέσουμε το σούρουπο να ακούμε, να χανόμαστε στα ροζ σύννεφα, να ονειρευτούμε.

Στο αυτοκίνητο, στις βόλτες, το ντουλαπάκι ήταν γεμάτο με κασέτες. Τότε, στα αυτοκίνητα, είχαμε ηχοσυστήματα της εποχής, με κασετόφωνα αποσπόμενης πρόσοψης. Αν δε, είχες pioneer, τότε, ήσουν πολύ γκατζετάκιας. Στο διαπασών οι μουσικές, τα μπάσα να σου ταράζουν το στομάχι. Τρυπάγαμε τα ταμπλό, τις πόρτες, για να μπουν όσα περισσότερα ηχεία γίνονταν. Οι κασέτες, μπαινόβγαιναν στο κασετόφωνο, μέχρι όλοι να αρχίσουν να τραγουδούν δυνατά στην διαδρομή. Οι φωνές αποδείκνυαν ότι το τραγούδι ήταν αποδεκτό από όλους. Εννοείται ότι μέσα  στο ντουλαπάκι μαζί με τις κασέτες υπήρχε και ένα στιλό. Για παν ενδεχόμενο. Θυμάμαι μια φορά, δεν βρίσκαμε πουθενά στο αυτοκίνητο στιλό ή μολύβι και μια κοπελιά έβγαλε από την τσάντα της το μολύβι των ματιών για να τυλίξουμε μια κασέτα. Τόσο απλά. Εννοείται επίσης ότι γίνονταν ομηρικές μάχες για να βάλει ο οδηγός κάποια κασέτα η οποία ήταν λίγο μασημένη. Φοβόταν μήπως του χαλάσει το pioneer.

Πάντα αναρωτιόμουν γιατί οι εταιρείες που κατασκεύαζαν και εμπορεύονταν κασετόφωνο μέσα στο κουτί δεν έβαζαν και ένα εργαλείο, κάτι σαν μολύβι. Ως αξεσουάρ. Πως έχουν τώρα κάποια τάμπλετ και κάποια κινητά; Έτσι.

Όλες αυτές οι κασέτες, οι τυλιγμένες με στυλό, πως χώρεσαν τόσες αναμνήσεις, τόσα πάρτυ, τόση αγάπη, τέτοια νιάτα! Πως φυλάκισαν τόσες πεταλούδες, τόσες εκδρομές! Σαν το στυλό που της τύλιγε να έγραφε την ιστορία μιας εποχής επάνω, μιας γενιάς. Αυτή η μακριά, καφέ, λεπτή γυαλιστερή ταινία έβγαζε τέτοιες νότες, τέτοια συναισθήματα λες και ήταν η αποτύπωση ενός καρδιογραφήματος.

«Καλά, γιατί δεν ακούγατε τραγούδια από το ραδιόφωνο;» ρωτούν τα παιδιά. Άντε να τους εξηγήσεις ότι οι ραδιοφωνικοί σταθμοί τότε ήταν ανύπαρκτοι. Όταν αυτό το είπα στην παρέα του παιδιού μου, αυτά ξανακοιτάχτηκαν με έκδηλη απορία. «Μα πως ζούσατε;» είπαν. Με κασέτες και ένα στυλό. Και μπαταρίες, όχι επαναφορτιζόμενες. Τώρα, ναι, είμαστε εξοπλισμένοι με ότι τελευταία κυκλοφορεί στην αγορά, στερεοφωνικά, iPod, υπολογιστές, Dolby surround systems, αλλά οι νότες βγαίνουν ξεψυχισμένες και τα τα σώματα δεν λικνίζονται.

Τζώρτζια Βρεττού

ΠΗΓΗ...http://www.themamagers.gr

Διαβάστε Περισσότερα

Εσείς πόσες φορές έχετε πει στο παιδί σας ότι είναι έξυπνο;

Ξέρετε τί νομίζουν τα παιδιά όταν οι γονείς τούς λένε ότι είναι έξυπνα;

Σύμφωνα με τα ερευνητικά δεδομένα της Δρος Carol S, Dweck, καθηγήτριας Ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο Stanford των ΗΠΑ, τα παιδιά

– Νομίζουν ότι πρέπει να είναι άριστα σε όλα χωρίς προσπάθεια. Η προσπάθεια και η δουλειά κάνει τα παιδιά να πιστεύουν ότι δεν είναι έξυπνα.

– Δεν δοκιμάζουν να κάνουν πράγματα στα οποία δεν είναι εξαρχής επιτυχημένα.

– Αισθάνονται λιγότερο σίγουρα για τον εαυτό τους όταν βρεθούν απέναντι σε κάτι δύσκολο που τους κάνει να νιώθουν λιγότερο έξυπνα.

– Δεν ψάχνουν για ευκαιρίες μάθησης, επειδή θεωρούν ότι, αν ήταν έξυπνα, θα τα ήξεραν αυτά τα πράγματα. Επομένως, μια τέτοια στάση είναι περιοριστική και υπονομεύει τη γνωστική τους ανάπτυξη.

– Πιστεύουν ότι η εξυπνάδα είναι απολύτως έμφυτη. Κατά συνέπεια, δεν καταβάλλουν προσπάθεια να την καλλιεργήσουν.

Τί πρέπει να κάνουν οι γονείς;

Σύμφωνα με την Δρα Carol Dweck, μπορούμε να στηρίζουμε και να επαινούμε το παιδί επικεντρώνοντας τα σχόλιά μας στην προσπάθεια και στην διαδικασία παρά στην έμφυτη ικανότητα. Τονίζοντας την προσπάθεια, δίνουμε στο παιδί να καταλάβει ότι πρόκειται για κάτι που ελέγχει μόνο του και μπορεί να το καλλιεργήσει. Επαινώντας αποκλειστικά την εξυπνάδα ή την έμφυτη ικανότητα, δεν επιτρέπουμε στο παιδί να νιώσει ότι υπάρχουν πράγματα που μπορεί να κάνει (πχ. μελέτη, δουλειά).

Ποιος γονιός δεν θέλει να παίρνει το παιδί του καλούς βαθμούς, να έχει άριστες σχολικές επιδόσεις, να αγαπάει τη μάθηση και το διάβασμα, να είναι δημιουργικό και να προχωράει στην ζωή του; Φυσικά και είναι σημαντικό να έχει το παιδί καλές σχολικές επιδόσεις, δε συνιστούν όμως αυτές μόνες τους το κλειδί για την επαγγελματική του επιτυχία και την προσωπική του ευτυχία. Ακόμα σημαντικότερο για ένα άτομο είναι να μάθει να αγαπάει την γνώση, το διάβασμα, να διατηρήσει την φυσική του περιέργεια και την αγάπη του για εξερεύνηση, ώστε να μπορεί να ανανεώνεται και να συνεχίζει δια βίου την προσωπική του ανάπτυξη.

Εσείς πόσες φορές έχετε πει στο παιδί σας ότι είναι έξυπνο;

Αν ανήκετε στην ίδια κατηγορία με τους συμμετέχοντες στη μεγάλη έρευνα του Πανεπιστημίου Κολούμπια των ΗΠΑ, είναι σίγουρο ότι το έχετε πει κάμποσες φορές! Το 85% των γονιών αισθάνονται ότι είναι σημαντικό να λένε συχνά στο παιδί τους:»Είσαι τόσο έξυπνο!».

Δυστυχώς άλλες έρευνες δείχνουν ότι αυτό τελικά δεν βοηθάει, επειδή το παιδί αγχώνεται, πιέζεται, θεωρεί ότι πρέπει να διατηρήσει την καλή του φήμη και αναρωτιέται αν πράγματι είναι έξυπνο. Για τα παιδιά η έννοια της εξυπνάδας είναι πολύπλοκη και δυσνόητη.

Οι στόχοι σας:

Α) Να μεγαλώσετε παιδιά που πιστεύουν στην ικανότητα που έχουν να ακονίσουν το μυαλό τους και να βελτιώσουν τις επιδόσεις τους.

Β) Να ενθαρρύνετε την φυσική περιέργεια του παιδιού σας και τα ενδιαφέροντά του αλλά και να του καλλιεργήσετε την ιδέα, ότι για να είναι έξυπνο, πρέπει να εξασκεί το μυαλό του και να προσπαθεί, χωρίς να θεωρεί ότι η εξυπνάδα είναι απλώς έμφυτη.

Επτά κλειδιά για να ενθαρρύνετε την δημιουργικότητα:

1. Αποκτήστε την καλή συνήθεια να συζητάτε και να ενθαρρύνετε το παιδί σας να βρει πολλές ιδέες για διάφορα πραγματικά ή φανταστικά θέματα.

2. Ενθαρρύνετε το παιδί να δοκιμάσει νέα πράγματα και επιτρέψτε του να κάνει λάθη.

3. Δώστε στο παιδί ελευθερία και αυτονομία να εξερευνήσει και να «παίξει» με τις ιδέες του.

4. Ενθαρρύνετε την ανάγνωση βιβλίων.

5. Αφήστε το παιδί να βρει τον προσωπικό του δημιουργικό δρόμο.

6. Στον τομέα της δημιουργικότητας ενδιαφερθείτε περισσότερο για την διαδικασία και λιγότερο για την ποσότητα.

7. Μάθετε να συζητάτε.

Μη λέτε στο παιδί σας ότι δεν έχει χρόνο για χάσιμο.

Απόσπασμα από το βιβλίο «Καταπληκτική Μαμά», Λίζα Βάρβογλη, εκδ. Mamaya

ΠΗΓΗ...http://www.themamagers.gr

Διαβάστε Περισσότερα

Μεγαλώνοντας ένα ευγενικό παιδί σ’ ένα κόσμο που δεν λέει «ευχαριστώ»

Μεγαλώνοντας ένα παιδί, κάθε μέρα περνάει από το μυαλό μας η βασανιστική ερώτηση «το κάνω σωστά;». Είναι αυτή η διαρκής αμφιβολία που άλλους τους κάνει να ψάχνουν και να διερωτώνται και να πηγαίνουν παρακάτω, και άλλους φορτίζει με ένα άγχος επάρκειας ως προς το γονεϊκό τους ρόλο.

Η δική μου προσπάθεια, της μέχρι σήμερα μητρικής μου καριέρας, είναι το μεγάλωμα παιδιών με συναισθηματική νοημοσύνη. Στόχος μου είναι να εμμένω στο συναίσθημα κάθε περίστασης και να παρακάμπτω το περιβάλλον σκηνικό. Προσπαθώ να ενθαρρύνω την έκφραση και αποδοχή του συναισθήματος και να ενισχύσω την ενσυναίσθηση. Τη δεξιότητα που σου επιτρέπει να μπεις στη θέση του άλλου να αντιληφθείς τι νιώθει και να αντιδράσεις ανάλογα.

Δυστυχώς πολλές φορές αναρωτιέμαι αν είναι σωστό αυτό που κάνω. Αναρωτιέμαι αν η έμφασή που δίνω στο κομμάτι της συναισθηματικής ανάπτυξης, είναι αυτό που πραγματικά θα βοηθήσει το δικό μου παιδί να είναι ευτυχισμένο και ολοκληρωμένο σαν προσωπικότητα.

Και έρχονται όλες εκείνες οι στιγμές που νιώθω σα να δημιουργώ έναν αριστοκράτη σε μια κοινωνία που βρίθει από μαγκιά, αγένεια και θράσος. Είναι όλες εκείνες οι φορές που αντιλαμβάνεσαι ότι δίνεις εφόδια που δυστυχώς δεν συμμερίζονται όλοι. Έτσι βρέθηκα να έχω ένα παιδί με υψηλή –κατά τη γνώμη της κουκουβάγιας μάνας- συναισθηματική νοημοσύνη, ευάλωτο όμως από τα βλήματα των υπολοίπων που η ανατροφή τους επικεντρώνεται στην προσωπική ανάδειξη, τη μαγκιά και τον εξευτελισμό κάθε συναισθήματος που νοείται ως αδυναμία.

Ωραία όλα αυτά, θα μπορούσε να μου πει κάποιος, αλλά θα έπρεπε θωρακίζεις ένα παιδί απέναντι σε τέτοιες περιπτώσεις. Η συναισθηματική νοημοσύνη, με ό,τι αυτή εμπεριέχει, βοηθάει στη δημιουργία ψυχικά ανθεκτικών ανθρώπων. Δεν παύει όμως όλο το σκηνικό να σε κάνει κάποιες στιγμές να νιώθεις σα να είσαι ο μόνος που φροντίζει το περιβάλλον, και γύρω τριγύρω οι υπόλοιποι να το μολύνουν, όπως μπορούν και με όσα μέσα έχουν. Η μάχη είναι άνιση. Και έρχεται πάλι η ίδια βασανιστική ερώτηση «κάνω το σωστό;».

Είναι η στιγμή που καλούμαστε να συνειδητοποιήσουμε την ανάγκη διαρκούς παρουσίας μας απέναντι στις συναισθηματικές ανάγκες ενός παιδιού που έρχεται αντιμέτωπο με άτομα που δεν διαθέτουν τις δικές τους συναισθηματικές δεξιότητες. Είναι η στιγμή που αντιλαμβάνεσαι ότι θωρακίζεις και προστατεύεις ένα παιδί από τα βέλη του συναισθηματικού υποκόσμου μιλώντας του. Μιλώντας του και εξηγώντας του τι είναι αυτό που συμβαίνει ακριβώς, για ποιο λόγο συμβαίνει και τι μπορεί να κάνει. Εμπλουτίζεις με αυτό τον τρόπο τις μπαταρίες της ανθεκτικότητάς του.

Ομολογώ ότι είναι φορές που πραγματικά μετανιώνω για όλη αυτή την έμφαση στη συναισθηματική νοημοσύνη των παιδιών μου. Γιατί τα βλέπω, αρκετές φορές να πληγώνονται και να μην βρίσκει αντίκρισμα η προσπάθεια που έχει γίνει. Άλλες φορές πάλι είμαι πραγματικά υπερήφανη για τον τρόπο που διαχειρίζονται καταστάσεις, και ιδιαίτερα καταστάσεις φορτισμένες με έντονο συναίσθημα. Τότε είναι που αποφασίζω να συνεχίσω να διαπαιδαγωγώ τον «αριστοκράτη» που θα κληθεί να αντιμετωπίσει όλες τις προβολές καταπιεσμένων γονιών στα παιδιά τους, γιατί στο τέλος ο κερδισμένος είναι εκείνος που νιώθει, εκφράζεται, μοιράζεται και συναισθάνεται.

Θέλει αρετή και τόλμη η ευαισθησία απέναντι στις ερινύες μιας κοινωνίας που καλλιεργεί τον τσαμπουκά, την υπεροψία και την αναλγησία. Θα είμαι εκεί για να στηρίζω όλο αυτό που με κόπο οικοδόμησα για να το δω να στέκεται στα πόδια του. Θα είμαι εκεί για να εξηγώ και να δικαιολογώ γιατί αυτό είναι το λειτουργικό και γιατί το άλλο είναι το δυσλειτουργικό, σε πείσμα των καιρών που αποζητούν ανθρώπους κενούς και άβουλους. Γιατί ένας υψηλός δείκτης συναισθηματικής νοημοσύνης μπορεί να μη σου εξασφαλίζει μια θέση στο Harvard, είναι όμως βέβαιο ότι σε προετοιμάζει για το μεγαλύτερο πανεπιστήμιο όλων των εποχών… την ζωή.

Αλεξία Μπακοπούλου

ΠΗΓΗ...http://www.themamagers.gr

Διαβάστε Περισσότερα

"Όλα είναι μοναξιά στο Καλέντζι" Νικηφόρος Βρεττάκος

Υπάρχουν σπίτια στον κόσμο

που δεν έχουν κανένα παράθυρο.

Ούτε καν για ένα άστρο,

ούτε για ένα κλωνάρι μυγδαλιάς, για έν στάχυ

ή για μιάν ηλιαχτίδα διπλωμένη στα τέσσερα,

σάν ένα γράμμα που το στέλνει ο Θεός.

(Τέτοιο γράμα δεν έλαβες.)

Δίχως θέα στο μέλλον,

περπατούσες στα νύχια, γονάτιζες,

αφουγκραζόσουν τον ύπνο μας τα μεσάνυχτα,

μας έλουζες και μας χτένιζες,

μας φορούσες καθαρά ρούχα την Κυριακή,

μας συνόδευες κάτου στην πόρτα

και μας κοίταζες άφωνη, ώσπου

μας έπαιρνε ο ήλιος.

Όλα ήταν για μας.

Για σένα δεν είχε τίποτα ο κόσμος.

Για μας τα λουλούδια κι η θάλασσα,

τα τραγούδια και η Λαμπρή.

Χωρίς δαχτυλίδι στο χέρι,

περιχαρακωμένη στη μοίρα σου, 

ψήλωνες μέσα στη μοναξιά σου,

μας μάλωνες με την πίκρα σου.

Κι ενώ τρέχαμε μείς

πιασμένοι απ'τα χέρια

ν'αγκαλιάσουμε τον ορίζοντα, εσύ

έψαχνες για παράθυρα,

σ'ένα σπίτι παράξενο και πικρό, που δεν είχε

τίποτε άλλο εκτός

από μια πόρτα να φύγεις.

Μα τα πλοία δεν σε παίρνανε 

γιατί είχες τον άνεμο και τη θάλασσα μέσα σου

γιατί είχες μιάν έρημο μέσα σου, δίχως

πουλί και τραγούδι.

Τα παιδιά μας διαβάζουν γύρω από τη σόμπα.

Γελούν τα τετράδια τους ανοιγμένα στο φώς.

Το τραπέζι είναι έτοιμο, κανένας δεν λείπει.

(Εσύ πάντα έλειπες.)

Τώρα θα βρέχει εκεί πάνω που βρίσκεσαι

έτσι δεν είναι; Μπορεί να χιονίζει.

Τι λέω; Άν χιονίζει; Χιονίζει

μέσα σ'όλη την έκταση της συλλογής σου.

Το ξέρουμε

κι όταν βγαίνει ο ήλιος

παρακαλούμε κι οι τρείς:

«Ήλιε μας, κόψε μια πήχυ απ'τη λάμψη σου,

ν'αναπάψει το χέρι

σταυρωμένο στο στήθος της.

Το σπίτι της είναι

κάτω απ'το σύννεφο».

Δεν έχουμε άλλο.

Οι δρόμοι είναι ανάστατοι.

Τα ποτάμια θολά.

Καληνύχτα σου.

Νικηφόρος Βρεττάκος,  «η εκλογή μου», εκδόσεις «ποταμός»

ΠΗΓΗ...http://monopatia-pou-diastavronontai.blogspot.gr

Διαβάστε Περισσότερα

Η αυτό-θυσιαζόμενη μητέρα: μαθήματα ζωής προς την κόρη

«Να ξέρεις να ζεις, σημαίνει να ξέρεις να ζεις με τους άλλους, δίχως να παραβιάζεις τις ανάγκες τις δικές σου ή τις δικές τους. Να ξέρεις να αναθρέψεις το παιδί σου, σημαίνει να το μάθεις να ζει.»

Το πρώτο καθρέφτισμα – η μητέρα ποιήτρια

Ο Winnicott μας μίλησε για τη σημασία του μητρικού καθρεφτίσματος: την ικανότητα της μητέρας να λειτουργεί ως καθρέφτης. Το βρέφος, καθώς καθρεφτίζεται στα μάτια της μητέρας του αρχίζει να βλέπει τον εαυτό του και αναπτύσσει τον εσωτερικό του κόσμο. Η μητέρα γίνεται «η πρώτη ποιήτρια που με τους χειρισμούς της, τη φωνή της, τα τραγούδια της» συνδέει το βρέφος με τον υπόλοιπο κόσμο. Στην αρχή της ζωής, η μητέρα και το βρέφος ζουν «συγκοιτιακά». Το βρέφος εξαρτάται απόλυτα από τη μητέρα του κι εκείνη χρειάζεται να υπερβεί τον εαυτό της, ώστε να του παρέχει την απαραίτητη ασφάλεια. Το απροϋπόθετο της αγάπης όμως είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από τη θυσία. Και στο σημείο αυτό ξεκινούν οι παρεξηγήσεις που γίνονται στο «όνομα της αγάπης».

Οδύνη και μητρότητα

Αυτή η υπέρβαση του εαυτού για πολλές μητέρες παίρνει τη μορφή της θυσίας σε όλη την υπόλοιπη ζωή τους. Πολλές γυναίκες θεωρούν ότι «καλή μητέρα» είναι η αυτοθυσιαζόμενη μητέρα. Η μητέρα που ταλαιπωρείται. Η μητέρα που στερείται για χάρη του παιδιού της.

Η στέρηση της χαράς στα πλαίσια του ρόλου της μητέρας έχει υπάρξει το δόγμα πολλών γενιών. Το «μαζοχιστικό πεπρωμένο των μητέρων» μας λέει ο Cramer, όπου μια καλή μητέρα όφειλε ακόμη και να απολαμβάνει τους πόνους της γέννας, μιας και «η οδύνη αποτελεί μέρος της γυναικείας φυσιολογίας». Αυτό βέβαια μοιάζει να αντιστοιχεί σε πολλές δεκαετίες πίσω. Είναι όμως; Μια γυναίκα στο γραφείο μου μου μεταφέρει με απόγνωση τα λόγια που της είπε η μητέρα της, όταν έγινε η ίδια μητέρα «Εσείς σήμερα έχετε την επισκληρήδιο. Δεν ξέρετε τι θα πει ο πόνος της γέννας». Τι σημαίνει αυτό; Ό, τι η επισκληρήδιος την κάνει λιγότερο μητέρα; Μια άλλη νέα μητέρα πάλι, χρειάστηκε να αντιμετωπίσει το θυμό της μητέρα της στο μαιευτήριο, γιατί της στέρησε το να είναι εκεί «που πονούσες. Να σου σταθώ στον πόνο σου». Ο πόνος είναι το σημαντικό; Όχι η νέα ζωή;

Στο ίδιο πλαίσιο της «οδύνης», νέες μητέρες που δεν θηλάζουν ή που έχουν γεννήσει με καισαρική τομή αντιμετωπίζονται με επικριτικό βλέμμα, γιατί παραβιάζουν τη «φύση». Όχι μόνο για το κομμάτι που αφορά τη διατροφή – το γάλα ή αντίστοιχα το κομμάτι του τοκετού. Αλλά γιατί δεν ξενυχτάνε τόσο, όσο εκείνες που θηλάζουν, δεν κουράζονται τόσο όσο εκείνες που θηλάζουν, δεν πόνεσαν τόσο, όσο εκείνες που γέννησαν φυσιολογικά, δεν είναι αρκετά «ηρωίδες»… Τις κάνει λιγότερο μητέρες αυτό;

Κάποτε η εικόνα της μητρότητας χρειαζόταν την οδύνη για να καταξιωθεί και να αποκτήσει κύρος. Σίγουρα αυτό έχει αλλάξει; Σίγουρα τελικά ανήκει στο παρελθόν η εικόνα της μητέρας που πρέπει να υποφέρει, όταν τόσες νέες γυναίκες ενοχοποιούνται τόσο εύκολα; Όταν άλλες τόσες νέες γυναίκες θεωρούν τον εαυτό της «ηρωίδες» επειδή ξενυχτάνε, στερούνται, ταλαιπωρούνται;

Ενοχοποιημένη και ενοχοποιητική φροντίδα

Με αυτούς τους όρους η μητρική λειτουργία χάνει τη λάμψη της και το παιδί βιώνεται σαν ένας τύραννος που επιβάλλεται και απαιτεί όρους εξάντλησης. Το δώρο ζωής μετατρέπεται σε δωρεά του εαυτού και στη συνέχεια σε υποχρέωση και υποταγή. Ο ύμνος στην αγάπη και στο θαύμα της ζωής μετατρέπεται σε ματαίωση, απογοήτευση, πίκρα και ταλαιπώρια.

Έτσι, πολλές μητέρες περιγράφουν ότι νοιώθουν φυλακισμένες από τα καθήκοντα της φροντίδας του μωρού. Πολλές μητέρες θεωρούν απαράδεκτο να δώσουν μια έτοιμη φρουτόκρεμα στο παιδί τους και να μην την φτιάξουν οι ίδιες, ακόμη κι όταν φωνάζουν «Δεν προλαβαίνω». Ενώ από τον τρόπο που το περιγράφουν είναι ξεκάθαρο, ότι ζηλεύουν τις μητέρες που το κάνουν, την ίδια στιγμή τις κατηγορούν και τις επικρίνουν και επιλέγουν να «τεντώνονται» προκειμένου να φροντίσουν το παιδί τους. Όταν της πω ότι «μια έτοιμη φρουτόκρεμα είναι πολύ πιο υγιεινή όταν την προσφέρει να μητέρα που μπορεί να χαρεί τη βόλτα της ή το χρόνο που θα κερδίσει, απ’ ότι μια σπιτική φρουτόκρεμα, όταν την προσφέρει μια τεντωμένη μητέρα» θα συμφωνήσει βουρκωμένα. Νοιώθει ενοχές να απολαύσει. Δεν ξέρει να φροντίζει, παρά μόνο κουρασμένα.

Η στέρηση της χαράς και η επικράτηση της αυτοθυσίας

Πώς φροντίζει μια μητέρα αυτοθυσιαζόμενη; Προλαβαίνει τις δυσκολίες του παιδιού της. Δεν αντέχει να το δει να μεγαλώνει. Βρεφοποιεί τους ανθρώπους γύρω της με τη συνεχή παροχή των υπηρεσιών της. Δεν φροντίζει, αλλά εξυπηρετεί καθιστώντας τον άλλον ανίκανο να σταθεί στα πόδια του.

Και οι άλλοι γύρω της θυμώνουν…. χωρίς να συνειδητοποιούν γιατί. «Θυμώνω με αυτή που κάνει τόσα για μένα;» «Θυμώνω με αυτή που θυσιάζει τόσα πράγματα;» Ναι.., γιατί δεν της το ζήτησες. Ναι, γιατί αυτό σε καθιστά ανάπηρο. Και θυμώνει και η ίδια, γιατί στερείται την ελευθερία της. Κατηγορεί αυτούς που φροντίζει ότι «τρέχει από πίσω» τους, ότι τους «υπηρετεί». Θα διεκδικήσει αργότερα το δικαίωμα στη δική τους ζωή «Έχω κι εγώ τη ζωή μου. Χρειάζεται επιτέλους να κάνω κάτι και για τον εαυτό μου».

Μαθήματα ζωής προς την κόρη

Το πρόσωπο χάνεται. Και αυτές οι κόρες ως ενήλικες βρίσκονται απλώς να υπερασπίζονται την προσωπική τους αυτονομία και ελευθερία. Φοβούνται να δεσμευτούν, γιατί είναι ήδη δέσμιες. «Ο φόβος εξάλλου για τη δέσμευση εδραιώνεται σε μια παιδική παντοδύναμη βουλιμική αίσθηση που δεν θέλει να χάσει τίποτα και που θεωρεί ότι μπορεί να τα έχει όλα». Ακριβώς αυτό που τους έμαθαν οι μητέρες τους.

Στερούν από τον εαυτό τους το πολύτιμο αγαθό του σχετίζεσθαι και του ανήκειν. Προτιμούν τις μοναξιές τους, χωρίς να συνειδητοποιούν ότι αυτή η στάση αποτελεί υπακοή στην εντολή της μητέρας «Μη με αφήσεις. Μη μεγαλώσεις». Όταν μια μητέρα δεν αντέχει από ενοχές να φροντίσει τον εαυτό της, θα φροντίσει ενοχοποιημένα την κόρη της. Κι έπειτα θα νοιώθει η κόρη ενοχές για την φροντίδα που παίρνει. Θα νοιώθει ενοχές για το προχώρημα της, γιατί αυτό θα καταγράφεται ως εγκατάλειψη. Μητέρες που θεωρούν ότι χρέος της κόρης είναι να την υπηρετεί. Μια μητέρα που δεν αυτονομήθηκε από τη δική της μητέρα ή μια γυναίκα που φοβάται ότι αν μείνει μόνη με τον άντρα της θα φανερωθεί πλέον σε όλη της τη μεγαλοπρέπεια η ανυπαρξία της συζυγικής σχέσης.

«Να ξέρεις να ζεις, σημαίνει να ξέρεις να ζεις με τους άλλους, δίχως να παραβιάζεις τις ανάγκες τις δικές σου ή τις δικές τους. Να ξέρεις να αναθρέψεις το παιδί σου, σημαίνει να το μάθεις να ζει.»

Τριανταφυλλιά Χαρίλα, Ψυχολόγος – Ψυχοθεραπεύτρια, MSc Εργασιακή Υγεία, Ειδίκευση στην Υπαρξιακή Συστημική & Οικογενειακή Ψυχοθεραπεία

ΠΗΓΗ...https://kepsy.gr

Διαβάστε Περισσότερα