Η ονλάιν έκδοση της εφημερίδας Νέα της Αλμωπίας.

Διαβάστε Περισσότερα

Σύσκεψη στην Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας για τον κορονοϊό΄.

Σύσκεψη στην Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας για τον κορονοϊό παρουσία του Περιφερειάρχη Απόστολου Τζιτζικώστα και του Υπουργού Υγείας Βασίλη Κικίλια

Σύσκεψη παρουσία του Περιφερειάρχη Κεντρικής Μακεδονίας Απόστολου Τζιτζικώστα και του Υπουργού Υγείας Βασίλη Κικίλια, με αφορμή το πρώτο επιβεβαιωμένο κρούσμα του κορονοϊού στη Θεσσαλονίκη θα πραγματοποιηθεί σήμερα Τετάρτη 26 Φεβρουαρίου 2020, στην έδρα της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας.

Η σύσκεψη θα πραγματοποιηθεί στην αίθουσα συσκέψεων της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας (Θεσσαλονίκη, Β. Όλγας 198, πρώτος όροφος), στις 17.00’.

Στη σύσκεψη, εκτός των κ.κ. Τζιτζικώστα και Κικίλια, θα συμμετέχουν η Αντιπεριφερειάρχης Θεσσαλονίκης Βούλα Πατουλίδου, ο Αντιπεριφερειάρχης Δημόσιας Υγείας Χρήστος Μήττας, ο Δήμαρχος Θεσσαλονίκης Κωνσταντίνος Ζέρβας, οι Διοικητές της 3^ης και 4^ης Υγειονομικής Περιφέρειας Ελλάδας και οι Διευθύνσεις Δημόσιας Υγείας και Πολιτικής Προστασίας της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας.

Διαβάστε Περισσότερα

Εδώ που βρίσκομαι είμαι καλά

Όλα μπορούμε τελικά να τα αντέξουμε

τη σκληρή δουλειά,

το δεκάωρο χωρίς πληρωμή,

την απόλυση.

Μπορούμε να αντέξουμε

χωρίς φαγητό,

χωρίς ηλεκτρικό,

χωρίς τραπέζι και υπολογιστή.

Το μυαλό μπορεί άνετα να κατασκευάζει

διαρκώς επιθυμίες,

να βρίσκετε σε κίνηση διαρκώς,

να σε απειλεί ότι θα πεθάνεις,

ότι θα αρρωστήσεις,

ότι θα καταστραφείς.

Όλα μπορούμε να τα αντέξουμε

την απώλεια, τον θάνατο, τον χωρισμό,

το ψέμα, τη μισή αλήθεια,

και το κάλπικο χτύπημα στη πλάτη.

Γνωρίζοντας πως δεν θα δικαιωθεί

κανένας πόθος,

είσαι πιο ήσυχος.

Μπορείς να πας μια βόλτα στα βουνά,

μπορείς να αγκαλιάσεις την μοναξιά

σαν την πιο όμορφη ερωμένη

και να επιστρέψεις πιο δυνατός.

Μπορούμε να αντέξουμε

τη θλίψη,

τις κρίσεις πανικού και την μελαγχολία,

χαμογελώντας τρανταχτά στο σκοτάδι.

Κάθε φορά που σκέφτομαι

όλα τελείωσαν,

–δεν θα το ξαναξεχάσω–

πάει δεν υπάρχει ελπίδα

δεν υπάρχει γυρισμός,

πάντα κάτι εκείνες τις στιγμές με δυναμώνει.

Σκέφτομαι πως άντεξα από χειρότερα

πράγματα,

από χειρότερες καταστάσεις.

Σκέφτομαι πως η ζωή είναι ένας κύκλος

και όλα θα ξαναέρθουν

απλώς εγώ θα είμαι έτοιμος αυτή τη φορά

να τα παρατηρήσω με άλλο μάτι,

αλλού θα στρέψω το φακό της κάμερας,

άλλη θα είναι η οπτική γωνία που θα φωτογραφίσω,

αλλιώς θα γράψω τις σκέψεις στο χαρτί.

Σκέφτομαι πως εδώ που βρίσκομαι

μετά από συνεχόμενες κατραπακιές

είναι καλά,

είναι πολύ καλά

και δεν γίνεται να είναι καλύτερα.

ΠΗΓΗ...https://pteroen.wordpress.com

Διαβάστε Περισσότερα

Άλαδο καντήλι

Ασθενική φλόγα παίρνει

σχήμα λιγνό

φυσογέρνει, ξεψυχά.

Κρίνο που αργά πλαγιάζει.

Το μνήμα αδάκρυτο

                αφρόντιστο

                στενό.

Τα κυπαρίσσια αναμάρτητα.

Εκτελούν αποστολή Υψίστου.

Αντώνης Μπουντούρης

από τη συλλογή Η αλλαξιά της θάλασσας, 2017

ΠΗΓΗ...http://dreaming-in-the-mist.blogspot.gr/

Διαβάστε Περισσότερα

Μακεδόνας για μία ημέρα

Θα’θελα να’μουν Μακεδόνας αυτές τις περίεργες ημέρες των διαβουλεύσεων και των αμφισβητήσεων.

 Θα’θελα να είχα την ατυχία να μου ακυρώνουν την ταυτότητα και να υπερασπίζομαι έναν Αλέξανδρο σαν να έδινε ακόμη μία μάχη, όχι στον Γρανικό, αλλά στον Αξιό ποταμό.

Να’μουν για μία ημέρα «καρντάσι» και όχι απλός φίλος και ένας Μητροπάνος να τραγούδαγε για μένα. Να καυχιέμαι ότι μόνο για τον Βορρά έπαιξε ο Χατζηπαναγής και ο Κούδας, ενώ ο Γκάλης έβαλε ένα τρίποντο για την πάρτη μου, που τον αποθέωνα από την κερκίδα.

Να’χα την τύχη να ξυπνήσω στην ομίχλη της Καστοριάς και να γίνω σκηνικό του Αγγελόπουλου σε μία χιονισμένη Φλώρινα. Να’πινα μπύρα με το όνομα Βεργίνα στα Λαδάδικα και να’λεγα ότι αυτόν τον μπαξέ με τις μηλιές και τις ροδακινιές στην Βέροια, τον έχω από τον παππού μου.

Να πικραθώ από το τσιγάρο και να στρίψω στην γωνία, στην πλατεία των Σερρών, για να φάω Ακανέ Λαϊλιά από τον Ρούμπο. Μία βόλτα να βρέξω τα πόδια μου στην θάλασσα της Χαλκιδικής και να ανέβω μέχρι τα Χαμάμ στο Άγκιστρο να νιώσω ότι αυτός ο τόπος της Μακεδονίας κοχλάζει από τα έγκατά της.

Αυτές τις πικρές ημέρες των συζητήσεων θα’θελα σαν Μακεδόνας να καθίσω στο σκαμνί του Παγκόσμιου Δικαστηρίου γιατί υπερασπίζομαι τα δάση της Δράμας αλλά και την τουλούμπα της Κατερίνης.

Να φωνάξω: είμαι ένοχος που αυτή την γη την υπερασπίστηκε ένας Παύλος Μελάς σαν να ήταν ο ίδιος Μακεδόνας, και ότι η μπουγάτσα είναι γλυκιά και αλμυρή γιατί, ως Μακεδόνας, έμαθα να τρώω το αλάτι της Ιστορίας όπως και την γλύκα της.

Να βγω ξημερώματα από το Μινουί, να περπατήσω δίπλα στην Καμάρα έχοντας στα αφτιά μου ακόμη τις πενιές του Καμπουρέλου ενώ η φωνή της Λιλής να γίνεται ένα με τον Βαρδάρη.

Να μάθω έναν χορό ποντιακό στα χωριά των προσφύγων και στα Γρεβενά να φάω ψητά κρέατα μέχρι η χοληστερίνη να χτυπήσει κόκκινο.

Να κυλιστώ μέσα στον κρόκο στα χωράφια της Κοζάνης και στους καταρράκτες της Έδεσσας να καθίσω σ’ ένα παγκάκι.

Θα’θελα ένα μεσημέρι να γίνω «αλύπητος» από ούζο στην Στοά του Μοδιάνου και να φάω με την χούφτα ελιές στο παζάρι του Σιδηρόκαστρου.

Θα’ θελα μια μέρα η μάνα μου να με ρωτήσει: «Να σε φτιάξω κεφτέδες;» και να της απαντήσω: «φτιάξε με γιαπράκια».

Μια μέρα να ήμουν Μακεδόνας για να έχω το καμάρι να λέω ότι όλα αυτά ήταν, είναι και θα είναι δικά μου.

του Simple Man

γράφτηκε  Νοέμβριο του 2008

ΠΗΓΗ...http://www.stontoixo.com

Διαβάστε Περισσότερα

Αγάπα το τέλος

Ο κόσμος λέει κάθε τέλος ισοδυναμεί με μία αρχή. Δε θα διαφωνήσω, θα συμπληρώσω όμως πως και κάθε αρχή ισοδυναμεί μ' ένα τέλος. Τίποτα δεν κρατάει παντοτινά και λυπάμαι αν σας απογοητεύω αλλά αυτή είναι και η πεμπτουσία της ίδιας της ύπαρξης μας· η προσωρινότητα, η αλλαγή και βραχυπρόθεσμα ή μακροπρόθεσμα το τέλος.

Είμαστε πάντα ενθουσιασμένοι (ίσως και λίγο τρομαγμένοι αλλά αναμφίβολα ενθουσιασμένοι) για κάθε αρχή. Ανυπομονούμε, την περιμένουμε, ευχόμαστε για αυτήν, μας συναρπάζει στο άκουσμά της. Είναι πάντα καλοδεχούμενη.

Πώς γίνεται όμως να μην είμαστε ποτέ έτοιμοι για ένα τέλος;

Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες το σκηνικό επαναλαμβάνεται. Άνθρωποι ενθουσιασμένοι, σχεδόν εκστασιασμένοι, περιμένουν ανυπόμονα τη νέα χρονιά· θέτουν στόχους, ανταλλάσσουν ευχές, θεοποιούν το επικείμενο έτος και του ζητούν όσα κρυφά και φανερά επιθυμούν.

Στο άκουσμα της αλλαγής σκορπούν χαμόγελα-πυροτεχνήματα.

Είναι οι ίδιοι που αφορίζουν και καταριούνται το έτος που φεύγει. Το κατηγορούν για όσα στερήθηκαν και του ρίχνουν την ευθύνη για κάθε κακοτοπιά κι αναποδιά. Του κρατάνε πεισματικά μούτρα για όσα ζήτησαν μα τελικά δεν απέκτησαν.

Έτσι είναι πάντα οι άνθρωποι, δεν το αγαπούν το τέλος. Ούτε καν το συμπαθούν. Αφήνουν τόση θετική ενέργεια να εξατμίζεται χωρίς να τη διοχετεύσουν στη μηχανή επιθυμιών τους· τη σκορπούν μονάχα σε προσευχές κι ευχολόγια.

Σχέσεις αρχίζουν απ' το πουθενά· από ένα τυχαίο κοίταγμα, ένα αμήχανο χαμόγελο. Οι σχέσεις συνεχίζονται και εμείς εξελισσόμαστε μέσα σ' αυτές. Μας χαρίζουν ευτυχισμένες στιγμές κι άλλες όχι και τόσο ευχάριστες, μας προσφέρουν, μας πληγώνουν, μας διδάσκουν.

Μας μαθαίνουν να αγαπάμε, να γελάμε, να μισούμε, να κλαίμε. Μας μαθαίνουν να αισθανόμαστε. Και έρχεται κάποια στιγμή μετά από πολύ ή λίγο καιρό που δεν κάνουν τίποτα απ' όλα αυτά ή ίσως μόνο ένα· σε πληγώνουν.

Φτάνει το σημείο που καμία εξέλιξη δεν είναι πλέον δυνατή, το σκηνικό επαναλαμβάνεται καθημερινά, η σχέση έχει βαλτώσει και δεν υπάρχει πλέον τίποτα νέο να σου προσφέρει.

Σε καμία περίπτωση δεν εννοώ να είσαι εκεί μόνο όσο παίρνεις, δεν μιλάμε για υλική, ούτε καν συναισθηματική προσφορά αλλά ηθική· και βλέπεις η ζωή είναι πολύ μικρή για να μένεις δίπλα σε ανθρώπους που δεν σε κάνουν πια ευτυχισμένο.

Δεν θα σου πω πως δεν σ' αγαπούν, γιατί δεν αποκλείεται και να σ' αγαπούν, έπαψαν όμως να στο δείχνουν ή απλά δεν σου αρκεί πια. Μην κατηγορείς τον εαυτό σου, μη σου δημιουργείς ενοχές. Δεν είσαι αχάριστος. Η εικόνα έχει πλέον παγώσει κι η σχέση έχει γίνει ένα επαναλαμβανόμενο βαρετό μοτίβο.

Πόσο ευτυχισμένο μπορεί να σε κάνει μια ακίνητη, παγωμένη εικόνα που δεν έχει πουθενά αλλού πια να πάει και τίποτα άλλο να σου προσφέρει; Καμιά καινούργια συγκίνηση, κανένα νέο συναίσθημα.

Μη βιαστείς να κάνεις τη σύνδεση αυτή με ερωτικές μόνο σχέσεις. Το ίδιο ισχύει και για τις φιλικές, ίσως και περισσότερο για αυτές, μιας κι οι φίλοι είναι αυτοί που πρέπει να σε βοηθάνε να εξελίσσεσαι, να προχωράς, να βελτιώνεσαι, να γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος.

Μην μένεις στα σίγουρα λοιπόν απλά και μόνο γιατί φοβάσαι να χάσεις ανθρώπους απ' τη ζωή σου. Αν το σκεφτείς, αυτό που σου λείπει δεν είναι τα άτομα αλλά τα συναισθήματα που σου γεννούσαν και αν έχουν πλέον σταματήσει να στα γεννούν, ποιος ο λόγος να είναι στη ζωή σου; Ποιος ο λόγος να μένεις ακίνητος; Ο χρόνος κι η ζωή πάντα τρέχουν, εσύ θα μείνεις άπραγος και θα τα αφήσεις να σε προσπεράσουν;

Βγάλε απ' τη ζωή σου τους φίλους που συναντάς μια φορά το μήνα, που δεν έχουν τίποτα καινούργιο να σου πουν και στην ουσία δε σου λείπουν. Διέγραψε τις σχέσεις ασφάλειας, μοναξιάς και συμφέροντος. Κράτα λίγους, ελάχιστους, αληθινούς!

Χώρισε τον άνθρωπο που δεν ακούς καμπανάκια όταν τον φιλάς, που δεν υποφέρεις μακριά του, που δεν πονάει το σώμα σου όταν περνάνε ώρες χωρίς το χάδι του, που δε θες συνέχεια δίπλα σου.

Κόψε κάθε επαφή αν δεν είναι αυτός που ανατριχιάζεις όταν σ' αγγίζει, αν δεν είναι αυτός που αναζητάς σαν εθισμένος το ναρκωτικό του. Σκότωσε τα μέτρια, πριν σε σκοτώσουν!

Κράτα μόνο ότι σε κρατάει ζωντανό. Μάθε να βάζεις μόνος σου το τέλος, μην περιμένεις απλά αυτό να έρθει. Τότε θα έχεις πραγματικά ωριμάσει. Τότε θα δώσεις την ευκαιρία στην αρχή που πάντα περίμενες.

Μην ξεχνάς πως η ζωή μας δεν είναι παρά ένα σύνολο ομόκεντρων κύκλων με πυρήνα τον ίδιο μας τον εαυτό.

Κύκλοι συνεχώς ανοίγουν και κλείνουν. Κάθε φορά που κλείνει ένας κύκλος όσο μικρός κι αν ήταν, πάντα θα πονάει, είναι φυσιολογικό, είναι κομμάτι σου.

Αν όμως αφήσεις τον κύκλο ανοιχτό και βάλεις τον διαβήτη της ζωή σου στην άκρη, δε θα σχεδιάσεις ποτέ νέους κύκλους.

Αγάπα το τέλος, μάθε να το επιλέγεις.

Πωλίνα Πανέρη

ΠΗΓΗ...http://www.pillowfights.gr

Διαβάστε Περισσότερα

" Θέλω να ξέρω " Ποίημα ανώνυμης Ινδιάνας

Δε μ'ενδιαφέρει τι δουλειά κάνεις

Δε μ'ενδιαφέρει πόσο χρονών είσαι

Δε μ'ενδιαφέρει ποιοί πλανήτες είναι γύρω απ'το φεγγάρι σου

Δε μ'ενδιαφέρει που και τι έχεις σπουδάσει..

Θέλω να ξέρω τι σε κάνει να πονάς

αν τολμάς να ονειρευτείς..αν θέλεις να κάνεις αυτό που η καρδιά σου λαχταρά..

Θέλω να ξέρω

αν έχεις αγγίξει το βάθος της δικής σου λύπης,

αν είσαι ανοιχτός στις προσδοκίες

ή αν έχεις ζαρώσει από το φόβο.

Θέλω να ξέρω

αν μπορείς να χορέψεις στην αγριάδα και ν'αφήσεις την έκσταση να σε γεμίσει

χωρίς να ανησυχείς για το αν πρέπει να προσέχεις και να θυμάσαι τα όριά σου..

Θέλω να ξέρω αν τολμάς ν'απογοητεύσεις κάποιον

με το να είσαι ο εαυτός σου..

Αν αντέχεις την κατηγορία αρκεί να μην προδώσεις τη δική σου ψυχή.

Θέλω να ξέρω...

αν μπορείς να δεις την ομορφιά ακόμη κι όταν δεν είναι όμορφη η μέρα.

Θέλω να ξέρω 

αν κάτι σε στηρίζει μέσα σου όταν όλα έξω καταρρέουν.

Θέλω να ξέρω αν μπορείς,όταν είσαι μόνος με τον εαυτό σου,

να απολαμβάνεις αυτές τις μοναχικές στιγμές.

Θέλω να ξέρω αν μπορείς να σταθείς στην άκρη της θάλασσας

και να φωνάξεις στο ασήμι της πανσέληνου

και στο χρυσάφι του ήλιου

"ναι,είμαι άνθρωπος σημαντικός

και η ζωή μου ανήκει".

Ποίημα ανώνυμης Ινδιάνας

ΠΗΓΗ...http://poihtikakailogotexnikaanalogia.blogspot.gr

Διαβάστε Περισσότερα

"Τα πενηντατρία λεπτά" Ο μικρός πρίγκιπας

Κεφ. ΧΧΙΙΙ

- Καλημέρα, είπε ο μικρός πρίγκιπας.

- Καλημέρα, είπε ο έμπορος.

Ήταν ένας έμπορος τελειοποιημένων χαπιών που έκοβαν τη δίψα. Έπινες ένα κάθε βδομάδα και έτσι δεν ένιωθες πια την ανάγκη να πιεις νερό.

- Γιατί τα πουλάς αυτά; είπε ο μικρός πρίγκιπας.

- Κάνεις μεγάλη οικονομία χρόνου, είπε ο έμπορος. Οι ειδικοί έχουν κάνει τους υπολογισμούς. Κερδίζεις πενηντατρία λεπτά τη βδομάδα.

- Και τι τα κάνεις αυτά τα πενηντατρία λεπτά;

- Τα κάνεις ότι θέλεις...

«Εγώ, είπε μέσα του ο μικρός πρίγκιπας, αν είχα πενηντατρία λεπτά σε χρόνο να ξοδέψω, θα έκανα σιγά-σιγά ένα ωραίο περίπατο μέχρι κάποια πηγή...

Όλο το βιβλίο του Μικρού Πρίγκιπα εδώ

Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ

Ο συγραφέας Antoine de Saint-Exupéry δημιούργησε ένα αριστούργημα ποίησης, ανθρωπισμού και συγκίνησης το οποίο πρωτοεκδόθηκε το 1943.

 Κάνει αρκετές στοχαστικές παρατηρήσεις για τη ζωή και την ανθρώπινη φύση που αποτελούν πρώτης τάξεως τροφή για σκέψη. Ένα βιβλίο που χτίζεται αριστοτεχνικά βήμα προς βήμα γύρω από ένα μυστικό ξεχασμένο εδώ και καιρό από τους περισσότερους ανθρώπους (μεγάλους όχι τα παιδιά).

 Το μυστικό είναι απλό, αλλά λίγοι το καταλαβαίνουν σε όλη του την σημασία:

 "Οι άνθρωποι βλέπουν καλά μόνο με την καρδιά. Το ουσιώδες είναι αόρατο για τα μάτια." 

Διαβάστε Περισσότερα

Irvin D. Yalom - "Όταν έκλαψε ο Νίτσε" (απόσπασμα)

Στο απόσπασμα απεικονίζεται μια υποθετική συζήτηση ανάμεσα στον Νίτσε και τον Μπρόιερ, γιατρό, φίλο και μέντορα του Φρόιντ, σχετικά με το αν πρέπει ή όχι να λέγεται η αλήθεια σε ασθενείς που πάσχουν από ανίατες ασθένειες.

Τέτοιο πάθος για την αλήθεια! Συγχωρήστε με, καθηγητά Νίτσε, αν ακούγομαι προκλητικός, αλλά συμφωνήσαμε να μιλήσουμε ειλικρινά. Εσείς μιλάτε για την αλήθεια σαν να ήταν κάτι ιερό, σαν να θέλετε ν' αντικαταστήσετε μια θρησκεία με μια άλλη. Επιτρέψτε μου να παραστήσω τον συνήγορο του διαβόλου. Επιτρέψτε μου να ρωτήσω: Γιατί τόσο πάθος, τόση ευλάβεια για την αλήθεια; Πώς θα βοηθήσει η αλήθεια τον άρρωστό μου;»

«Δεν είναι η αλήθεια ιερή, ιερή είναι η αναζήτηση της αλήθειας του καθενός μας! Μπορεί να υπάρχει πιο ιερή πράξη από την αυτοαναζήτηση; Το φιλοσοφικό μου έργο, λένε κάποιοι ότι είναι χτισμένο πάνω στην άμμο: οι απόψεις μου αλλάζουν συνεχώς. Αλλά μια από τις πάγιες φράσεις μου είναι: "Γίνε αυτό που είσαι". Και πώς μπορεί κανείς ν' ανακαλύψει ποιος είναι και τι είναι χωρίς την αλήθεια;»

«Η αλήθεια του αρρώστου μου όμως είναι ότι έχει πολύ λίγο χρόνο ζωής μπροστά του. Πρέπει εγώ να του προσφέρω αυτή την αυτογνωσία;»

«Η αληθινή εκλογή, η πλήρης εκλογή», απάντησε ο Νίτσε, «μόνο κάτω από τον ήλιο της αλήθειας μπορεί ν' ανθίσει. Πώς αλλιώς μπορεί να γίνει;»

Συνειδητοποιώντας ότι ο Νίτσε μπορούσε να επιχειρηματολογεί πειστικά —και ατελείωτα— σ' αυτή την αφηρημένη επικράτεια της αλήθειας και της εκλογής, ο Μπρόιερ είδε ότι έπρεπε να τον αναγκάσει να μιλήσει πιο συγκεκριμένα. «Κι ο σημερινός ασθενής μου; Ποιο είναι το φάσμα των επιλογών του; Ίσως η εμπιστοσύνη στον Θεό να είναι η δική του επιλογή!»

«Αυτό δεν αποτελεί επιλογή ενός άντρα. Δεν είναι ανθρώπινη επιλογή, αλλά μια προσπάθεια ν' αδράξεις μια ψευδαίσθηση έξω απ' τον εαυτό σου. Μια τέτοια εκλογή, η εκλογή του άλλου, του υπερφυσικού, πάντα σε αποδυναμώνει. Πάντα κάνει τον άνθρωπο μικρότερο απ' αυτό που είναι. Εγώ αγαπώ ό,τι μας κάνει μεγαλύτερους απ' αυτό που είμαστε!»

«Ας μη μιλάμε για τον άνθρωπο αφηρημένα», επέμεινε ο Μπρόιερ, «αλλά για έναν συγκεκριμένο άνθρωπο με σάρκα και οστά —αυτόν τον ασθενή μου. Σκεφτείτε την κατάστασή του. Θα ζήσει μόνο μερικές μέρες ή εβδομάδες! Τι νόημα έχει να του μιλήσει κανείς για επιλογή;»

Απτόητος ο Νίτσε απάντησε αμέσως: «Αν δεν γνωρίζει ότι πεθαίνει, τότε πώς μπορεί ο ασθενής σας ν' αποφασίσει πώς θα πεθάνει;»

«Πώς να πεθάνει, καθηγητά Νίτσε;»

«Ναι, πρέπει ν' αποφασίσει πώς θ' αντιμετωπίσει το θάνατο: να μιλήσει σε άλλους, να δώσει συμβουλές, να πει πράγματα που φύλαγε για να τα πει πριν το θάνατό του, να αποχαιρετήσει τους άλλους, ή να μείνει μόνος, να κλάψει, να περιφρονήσει το θάνατο, να τον καταραστεί, να του πει ευχαριστώ. »

Πηγή: I.D. Yalom, Όταν έκλαψε ο Νίτσε, εκδ. Άγρα, Αθήνα 2001, σ. 110-11]

Διαβάστε Περισσότερα

Δέκα τελευταία λεπτά...

Δέκα λεπτά

Εγώ.. Εγώ θα πεθάνω..

Ποιος είμαι; Που είμαι; Από που ήρθα; Kαι γιατί είμαι εδώ; Tόσα ερωτήματα τριβελίζουν τα ντουλάπια του μυαλού μου κι, όμως, όλα φαντάζουν μάταια πια.. Κάθε σκέψη, κάθε όνειρο, κάθε στόχος μετατρέπεται σε σκόνη μπροστά στην αδίστακτη φωτιά του επερχόμενου θανάτου..

Παρατηρώ τις αχτίδες του ηλίου να παίζουν κοροιδευτικά με τον ορίζοντα και τ' αστέρια να κυνηγιούνται, χαρίζοντας λιγοστό ακόμα φως στον τόσο απέραντο, αλλά και τόσο μικροσκοπικό, μου κόσμο, ταυτόχρονα. Υπάρχει άραγε κάποιος να κατηγορήσω; Ίσως κάποια αρχαία κατάρα με εγκλώβισε χαιρέκακα σ' αυτήν την τόσο πικρή ειρωνεία. Ξόδεψα κάθε λεπτό, κάθε δευτερόλεπτο της ζωής μου, αναρωτούμενος πόσο γλυκιά θα ήταν η άφιξη εδώ και πόσο ανυπερβλητο το θέαμα του πλανήτη που καλώ κατοικία από ψηλά, απ' το διάστημα. Κι όμως, σε δέκα μόνο λεπτά, όλα θα 'χουν τελειώσει. Σε δέκα μόνο λεπτά, όλα θα θυμίζουν ένα παρανάλωμα μιας άσβεστης ματαιοδοξίας.

Ψέματα, πλέον έμειναν μόνο εννέα.

Πόσο διαφορετικά κυλά ο χρόνος στο διάστημα.. Πόσο ανόητα μοιάζουν όλα, όταν κάθε στιγμή το οξυγόνο λιγοστεύει.. Ίσως, πάλι, δε θα 'πρεπε να παραπονιέμαι.. Ίσως θα 'πρεπε να συμβιβαστώ.. Μπορεί, τελικά, αυτός να 'ναι ο θάνατος που κάποιοι περιγράφουν ως "ήρεμο".. Εδώ πάνω, μόνος, ανάμεσα στα περιπλανώμενα σύννεφα, μακριά από κάθε ύπουλο δημιούργημα της ανθρωπότητας.. Ίσως πάλι να κάνω λάθος.. Κι όμως, δεν έχω περιθώρια επιλογής πλέον..

Οκτώ λεπτά

Είναι άδικο.. Ναι, είναι πολύ άδικο.. Κάθε εναπομένουσα φωνή μέσα μου, γεμάτη παράπονο κραυγάζει "Γιατί εγώ;;;" Η θολή εικόνα της γης μπροστά μου μού θυμίζει πόσο μόνος είμαι.. Δισεκατομμύρια άνθρωποι αυτή τη στιγμή απολαμβάνουν την καθημερινότητά τους, θεωρώντας κάθε στάλα οξυγόνου απολύτως δεδομένη.. 'Αλλοι γελούν ξέγνοιαστα, άλλοι τρέχουν, κάποιοι γράφουν, κάποιοι κοιμούνται, κάποιοι μάλιστα καβγαδίζουν.. Κανείς τους δεν φαντάζεται το δράμα ενός ζευγαριού, σχεδόν απενεργοποιημένων πνευμόνων, που αναζητούν απελπισμένα μια τζούρα ζωής..

Επτά λεπτά

Εντάξει, ξέρω πως δεν ήμουν ποτέ άγιος.. Λάθη φύτρωναν διαρκώς στον κήπο των πράξεών μου.. Μήπως όλα αυτά είναι τελικά η τιμωρία μου; Και ποιος την αποφάσισε; Ποιος με καταδίκασε; Δεν άξιζα άραγε ούτε μια τελευταία ευκαιρία; Είμαστε όλοι άνθρωποι και, στο ταξίδι αυτό που λέγεται ζωή, δυστυχώς ή ευτυχώς, θα πληγώσουμε και θα πληγωθούμε, θα προδώσουμε και θα προδοθούμε, θα τιμωρήσουμε και θα τιμωρηθούμε.. Ίσως εγώ να το παράκανα λιγάκι.. Ίσως τα κύματα της ίδιας μου της υπέρμετρης ματαιοφροσύνης να μ' έπνιξαν στον άγριο αυτό ωκεανό της καταστροφής..

Έξι λεπτά

Φοβάμαι.. Βαρέθηκα να προσποιούμαι τον γενναίο.. Φοβάμαι τόσο πολύ.. Για την ακρίβεια, είμαι τρομοκρατημένος.. Δε θέλω να πεθάνω έτσι, εδώ, μόνος.. Δε θέλω το σώμα μου να χαθεί, να περιπλανιέται, για πάντα, άσκοπα, μέσα στο ατελείωτο διάστημα.. Άλλα όνειρα είχα εγώ.. Κάποτε φύλαγα ένα κιτρινισμένο τετράδιο κάτω από το μαξιλάρι μου.. Ήθελα να ταξιδέψω, ήθελα να πιώ τις χαρές κάθε ροφήματος της ζωής.. Επιθυμούσα το όνομά μου να χαραχθεί με χρυσά γράμματα στη λίστα των πρωτοπόρων οδοιπόρων του διαστήματος.. Και τελικά..

Άλλα πέντε λεπτά

Θα με θυμάται άραγε κανείς; Η οικογένειά μου; Οι φίλοι; Οι γνωστοί; Oι συνεργάτες; Τι ήμουν για εκείνους; Ένας ανώριμος, ριψοκίνδυνος εγωιστής; Κάποιος πάντοτε χαμένος στους λαβυρίνθους της δικής του κενοδοξίας; Το πιο πιθανόν είναι να λησμονήσουν ακόμη και το όνομά μου..

Τέσσερα λεπτά

Τι θα απογίνει άραγε η ψυχή μου; Ποτέ δεν πίστευα στη ζωή μετά τον θάνατο.. Eδώ ψηλά, όλα όμως αλλάζουν.. Όσο μια-μια πέτρα απ' το ψηφιδωτό της τελευταίας μου ελπίδας κατεδαφίζεται, τόσο θέλω να υιοθετήσω την πεποίθηση ότι υπάρχει συνέχεια, ότι δεν τελειώνουν όλα εδώ.. Πάντοτε στο παρελθόν θεωρουσα τέτοιες ελπίδες αφελείς, αλλά και πάλι, τίποτε δεν είναι ίδιο με το παρελθόν πλέον..

Τρία λεπτά

Αισθάνομαι σιγά σιγά την έλλειψη οξυγόνου να γίνεται αφόρητη, το δέρμα μου σίγουρα θα έχει μελανιάσει ήδη.. Πρέπει να το αποδεχτώ, δε μου απομένει και πολλή ώρα, άλλωστε.. Είναι κακό στην άμμο να χτίζεις παλάτια, δε λένε; Έτσι, μάταιο είναι να περιμένεις ένα θαύμα, να ταλανίζεσαι από ανόητες ψευδαισθήσεις, μια τέτοια ώρα.

Δύο λεπτά

Τι όμορφη που είναι η θέα από εδώ πάνω..  Καμιά ταινία, καμιά περιγραφή δεν θα μπορέσει ποτέ να αγγίξει αυτό το πανδαιμόνιο ονειρικής, κρυστάλλινης γοητείας. Όπου κι αν προσανατολίσω το βλέμμα μου, θαμπώνομαι από το απαστράπτον κάλλος των μακρινών αστεριών, των πλανητών και του άρχοντα Ηλίου.. Μπορεί, τελικά, μ' έναν ολοκληρωτικά, εκνευριστικά μακάβριο τρόπο, να μπορούσα να χαρακτηριστώ εως και τυχερός.. Ποιός θα φανταζόταν ότι το σώμα του θα πλανιέται ατέρμονα μέσα στο χάος του σύμπαντος; Ίσως τελικά να είμαι και αχάριστος..

Ένα λεπτό

Η απελπισία έχει πλέον κλειδώσει πεισματικά σ' ένα αραχνιασμένο συρτάρι τον εναπομείναντα ειρμό μου.. Κατακρεουργημένα όνειρα, σκισμένες ελπίδες, συσσωρευμένες απογοητεύσεις και χειρουργημένα αισθήματα θάβονται κάπου βαθιά μες στο νεκροταφείο του μυαλού μου.. Όλα έχουν παγώσει.. Ας δώσει κάποιος ένα τέλος σ' αυτό το φριχτό μαρτύριο.. Δεν υπάρχει τίποτε να κάνω πια.. Δεν είμαι δυνατός.. Δεν είμαι ήρωας.. Συγν....

justwannafeel1995

ΠΗΓΗ...http://monopatistasteria.blogspot.gr

Διαβάστε Περισσότερα

Οι υπέροχοι άνθρωποι είναι...

Οι υπέροχοι άνθρωποι σου βγάζουν πάντα τον καλύτερο σου εαυτό.

Οι υπέροχοι άνθρωποι είναι πάντα γενναιόδωροι στις πράξεις και τα λόγια.

Οι υπέροχοι άνθρωποι είναι ανοιχτόμυαλοι.

Οι υπέροχοι άνθρωποι δεν λένε άσχημα πράγματα για τους άλλους.

Οι υπέροχοι άνθρωποι γνωρίζουν ότι στις ανθρώπινες σχέσεις σημασία έχουν οι λεπτομέρειες.

Οι υπέροχοι άνθρωποι δεν έχουν μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους.

Οι υπέροχοι άνθρωποι δεν διστάζουν να ρισκάρουν για να ακολουθήσουν τα όνειρα τους.

Οι υπέροχοι άνθρωποι αναλαβάνουν ευθύνη των πράξεων τους.

Οι υπέροχοι άνθρωποι ζουν την ζωή τους με πάθος.

Πως να γίνεις υπέροχος για κάποιον άλλο

Να φέρεσαι με τον καλύτερο τρόπο σε αυτούς που αγαπάς ..

Να μιλάς με αγάπη σε αυτούς και για αυτούς.

Να ζητάς συγνώμη και να το εννοείς.

Να έχεις ανοιχτή καρδιά.

Σε μια συζήτηση βρες κοινά στοιχεία και μετά δώσε το επιχείρημα σου.Μην γίνεσαι αμυντικός και μην έχεις ανάγκη να έχεις δίκιο.

Οταν συμβαίνουν καλά πράγματα χαίρεσαι τόσο πολύ σαν να έχουν συμβεί σε σένα.

Να ενισχύεις τους άλλους δείχνοντας τους ότι πιστεύει σε αυτούς.

Είσαι κοντά σε υπέροχους ανθρώπους;

Είσαι γεμάτος ενέργεια μετά την συνάντηση σου με αυτό το άτομο;

Αυτός ο άνθρωπος σε κάνει να αισθάνεσαι έξυπνος , άξιος σεβασμού ,σημαντικός;

Διαπιστώνεις ότι έχεις την διάθεση να κάνεις περισσότερα πράγματα όταν βρίσκεσαι με αυτό το άτομο;

Υπάρχει αμοιβαίος σεβασμός όταν μιλάτε;

Εχει την ικανότητα να σε ηρεμεί όταν νιώθεις αγχωμένος;

Είσαι αυθόρμητος και ο εαυτός σου όταν είσαι μαζί του;

Διάβασε τα παραπάνω προσεκτικά. Έχεις κοντά σσυ υπέροχους ανθρώπους; Είσαι εσύ υπέροχος για τους άλλους; Επιλέγεις να είσαι με τοξικούς ανθρώπους παρόλο που θα μπορούσες να τους αποφύγεις; Τότε να εστιαστείς στους λόγους που σε οδηγούν σε αυτή την επιλογή διότι δεν θα μπορέσεις εσύ να κάνεις τους αλλους υπέροχους για σένα .

Προτείνω να γίνεις υπέροχος με τον ευατό σου και να βελτιώσεις την σχέση με εσένα. Όταν εσύ ακτινοβολείς αγάπη για τον εαυτό σου θα προσελκύσεις υπέροχους ανθρώπους στην ζωή σου και η ενέργεα σου και ο αυτοσεβασμός θα απομακρύνει όσους δεν ταιριάζουν με την δική σου ενέργεια.

Αν πρέπει , αναγκαστικά να είσαι με μη υπέροχους ανθρώπους βρες τρόπους να μην πέφτει η ενέργεια σου. Τραγούδα νοητικά ένα τραγούδι ενώ σου μιλούν. Επίσης μπορείς να τους φανταστείς ότι είναι κλοόυν ή να φοράνε αστεία ρούχα ή να κάνουν κάτι γελείο όσο εσύ ανέχεσαι την τοξική τους συμπεριφορά.

Πηγή: sevastivola.blogspot.gr

Διαβάστε Περισσότερα

Φιλλίς και Δημοφών. Ο μύθος της Αμυγδαλιάς

Edward Burne-Jones (1833-1898)

Η ελληνική μυθολογία μας διηγείται τον μύθο της Αμυγδαλιάς που κάθε χρόνο την άνοιξη φοράει τα λευκά της..

Μετά την λήξη του τρωικού πολέμου ο βασιλεύς της πόλεως των Αθηνών Μενεσθεύς ή Μενεσθέας σκοτώθηκε στην Τροία και τον διαδέχθηκε ο Δημοφών ή Δημοφώντας. Ο Δημοφών ήταν γιος του Θησέα και της Φαίδρας.

Ταξιδεύοντας στο Αιγαίο με σκοπό να επιστρέψει στην Αθήνα, κάποτε έφθασε στις ακτές της Θράκης ίσως για να γλιτώσει από κάποια θαλασσοταραχή. Στην ακρογιαλιά έπαιζε μια παρέα κοριτσιών. Ανάμεσά τους ήταν και η Φυλλίδα η κόρη του βασιλιά Σίθωνα. Ο Δημοφώντας επικεφαλής των ναυτών ζήτησε από τα κορίτσια να μην φοβούνται. Οι άνδρες έψαχναν απλά μια πηγή για να γεμίσουν με νερό τα άδεια τους δοχεία. Η βασιλοπούλα γοητευμένη από τους ευγενικούς τρόπους του νεαρού Δημοφώντα και εμπιστευόμενη το ένστικτό της κάλεσε τους στρατιώτες στο παλάτι όπου τους φιλοξένησαν με τιμές. Η πριγκιποπούλα γοητεύτηκε από την στάση και το παράστημα του Δημοφώντα. Μα και κείνος δεν έμεινε αδιάφορος από την χάρη και την ομορφιά της κόρης. Ο Έρωτας δεν άργησε να έλθει. Ήταν φλογερός και αμοιβαίος. Τον γάμο των δυο νέων ευλόγησε ο βασιλιάς Σίθωνας εκτιμώντας το ήθος και την ευγενική καταγωγή του γαμπρού του. Τίμησε δε την ένωση αυτή με πλούτη και γη από το βασίλειο του φροντίζοντας να μην λείψει τίποτα από τους νεόνυμφους.

Όμως την χαρά και την ευτυχία του έγγαμου βίου τους, σκίαζε για το νεαρό βασιλόπουλο η νοσταλγία της πατρίδας του. Έτσι ζήτησε από την νεαρή σύντροφό του να του επιτρέψει να ταξιδέψει για λίγο μέχρι την Αθήνα. Η κοπέλα διστακτικά δέχτηκε και μετά από λίγο τον αποχαιρετούσε φιλώντας τον τρυφερά και κουνώντας του το μαντίλι του αποχαιρετισμού. Τον παρακάλεσε να μην καθυστερήσει διόλου την επιστροφή του μα να βρεθεί σύντομα πάλι κοντά της. Το ταξίδι, όμως, ήταν μακρύ και χρονοβόρο και στην Αθήνα φίλοι και συγγενείς καθυστερούσαν την αναχώρηση του νέου.

Οι μήνες περνούσαν και η γλυκιά προσμονή της κόρης μετατράπηκε σε αβάσταχτο μαρτύριο. Φοβόταν πως κάτι άσχημο είχε συμβεί στον καλό της και ανυπόφορος πόνος σκέπαζε την ψυχή της. Όμως ο ατελείωτος χρόνος της προσμονής και οι μαύρες σκέψεις δεν έσβηναν μέσα της την ελπίδα της επιστροφής του. Ήξερε πως τα αισθήματα και των δύο ήταν τόσο δυνατά που τίποτε στον κόσμο δεν θα μπορούσ να τα σβήσει. Γιατί όμως αργούσε τόσο πολύ; Πόθος και αγωνία κατέτρωγε την όμορφη πριγκιποπούλα. Κάθε ξημέρωμα πήγαινε στο σημείο του αποχαιρετισμού και περίμενε. Στέκονταν εκεί ακίνητη με το χέρι να σκιάζει τα μάτια της και το βλέμμα καρφωμένο στο βάθος του ορίζοντα εκεί ακριβώς που χάθηκε ο αγαπημένος της. Ήξερε πως δεν την είχε ξεχάσει. Όμως η κόρη έσβηνε μέρα με την μέρα. Είχε γίνει πια τόσο χλωμή και αδύνατη που οι θεοί την λυπήθηκαν και για να μην υποφέρει άλλο την μεταμόρφωσαν σε όμορφο λυγερόκορμο δέντρο, την Αμυγδαλιά.

Κι ο Δημοφώντας όμως δεν μπορούσε μακριά από την αγαπημένη του. Αγνοώντας τις νουθεσίες φίλων και συγγενών να παραμείνει μέχρι να ανοίξει ο καιρός, εκείνος ξεκίνησε μες στην καρδιά του χειμώνα το ταξίδι της επιστροφής. Για μέρες περπατούσε μες στον βοριά, το κρύο και το χιόνι ώσπου έφτασε στη Θράκη. Αναζητώντας την αγαπημένη του έφτασε στο σημείο του αποχαιρετισμού. Εκεί ακριβώς είδε να στέκεται ένα ψηλό ξεραμένο δέντρο χωρίς καρπούς και φύλλα. Ο νέος κατάλαβε τι είχε συμβεί και βγάζοντας μια κραυγή πόνου με δάκρυα στα μάτια αγκάλιασε σφιχτά τον ξερό κορμό σαν να αγκάλιαζε το σώμα της αγαπημένης του.

Και τότε σαν από θαύμα, ζωή πλημμύρισε το άψυχο ξύλο και τα γυμνά κλαδιά του δέντρου στολίστηκαν με πανέμορφα μικρά λευκά άνθη που ανέδυαν μια υπέροχη, ντελικάτη ευωδία..»

ΠΗΓΗ...http://blogs.sch.gr/

Διαβάστε Περισσότερα