Η αξιοποίηση του stress με σκοπό την ηρεμία - Γράφει ο Ψυχολόγος Γιάννης Ξηντάρας

 Η ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ STRESS ME ΣΚΟΠΟ ΤΗΝ ΗΡΕΜΙΑ...

Γράφει ο Ψυχολόγος Γιάννης Ξηντάρας, www.xidaras.gr   

Ας ξεκινήσουμε από μία μη-αφοριστική διαπίστωση: To stress δεν είναι απαραίτητα κάτι κακό! Stress μπορεί να έχουμε σε διάφορες στιγμές της ζωής μας, ακόμα και ολόκληρες φάσεις, όπως μία περίοδος εξετάσεων, πριν ή μετά από μία σημαντική ανακοίνωση, κατά την διάρκεια ενός αγώνα ή μίας κινητοποίησης... Το σώμα και ο νους μας είναι σε εγρήγορση, μας κρατούν έτοιμους να αντιδράσουμε σε ό,τι χρειαστεί. Αυτή μπορεί να είναι μία στρεσογόνα συνθήκη και δεν είναι απαραίτητα αρνητική.

Κατά συνέπεια μπορούμε να ηρεμήσουμε και μόνο αν συνειδητοποιήσουμε ότι το stress δεν είναι απαραίτητα πρόβλημα! Ίσως μάλιστα μπορεί κάποιες φορές να είναι μία καλοδεχούμενη λειτουργία που "έρχεται" να βοηθήσει τον εαυτό μας σε στιγμές δυσκολίας (φαινόμενο κινητοποίησης-εγρήγορσης).

Τι γίνεται όμως όταν το αίσθημα αυτό δεν μπορεί να ερμηνευτεί; Όταν δεν μπορούμε να εξηγήσουμε ούτε από που προέρχεται ούτε τι εξυπηρετεί ; Τότε προφανώς το stress δεν είναι ωφέλιμο, ούτε χρήσιμο. Και πάλι όμως "για να συμβαίνει κάτι σημαίνει!" Και αυτή είναι η χρησιμότητα του: Αυτή τη φορά το stress είναι ένα σημάδι, ένας συναγερμός που προειδοποιεί ότι κάτι δεν πάει καλά... 

Ψυχραιμία λοιπόν... γιατί αν κάτι δεν πάει καλά, αυτό που χρειάζεται είναι να το αντιμετωπίσουμε και να φέρουμε την πνευματική και ψυχική μας κατάσταση εκ νέου σε μία θέση ισορροπίας. Για παράδειγμα αν κάτι δεν πάει καλά στην σχέση μας, στην εργασία μας, αν δεν νοιώθουμε καλά σε μία παρέα, σε μία συνεργασία κλπ. (τότε το stress θα εκδηλωθεί συχνά ως ένα σφίξιμο στο στομάχι, είτε ως πονοκέφαλος...) θα χρειαστεί να αποκωδικοποιήσουμε το ¨μήνυμα¨" να μην μείνουμε μόνο στο σύμπτωμα, αλλά να αξιολογήσουμε την κατάσταση, τις δυνατότητες μας, τις επιλογές μας και να πράξουμε αναλόγως... Με απλά λόγια να κινητοποιηθούμε.

Σε κάθε περίπτωση αυτό που θα θέλαμε να επισημάνουμε είναι ότι αν το stress, που εκφράζεται κυρίως με ένα σωματικό σύμπτωμα, είναι η ένδειξη ενός βαθύτερου ψυχικού ή συναισθηματικού προβλήματος, τότε η μονομερής αντιμετώπιση του σωματικού συμπτώματος είναι σαν να κλείνουμε τα μάτια σε αυτό που μας δυσκολεύει, είναι σαν να χάνουμε μία ευκαιρία να "πάμε παρακάτω" τον εαυτό μας, τη ζωή μας και τις σχέσεις μας...

Έχουμε το δικαίωμα - παρότι δεν συνηθίζεται - να αναγάγουμε το stress και τα άγχη μας σε επίτιμους δημότες της ψυχής μας, να τους προσφέρουμε μία καλή κουβέντα κι "'ένα ποτήρι νερό" και τότε αυτοί, οι απρόσκλητοι μουσαφίρηδες μπορούν να γίνουν από εφιάλτες ακόμα και φίλοι μας, σύμμαχοι μας!!! 

 Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι  Ψυχολόγος- Ψυχοθεραπευτής, πτυχιούχος Πανεπιστημίου Αθηνών, μέλος του Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων και της Εθνικής Εταιρείας Ψυχοθεραπείας Ελλάδος.τ. συνεργ. στο Ευγενίδειο Νοσοκομείο. Επιστημονικός Υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης “Επαφή”.

Διαβάστε Περισσότερα

Οι άνθρωποι φαίνονται απ' τον τρόπο που φεύγουν απ' τη ζωή μας

Ποτέ μου δεν τα έβαλα μ’ εκείνους που φεύγουν, ελπίζω ούτε κι εσύ. Θέλει κότσια να μαζέψεις τα μπογαλάκια σου όταν φτάσει ο κόμπος στο χτένι, θέλει δύναμη ψυχής να πληγώσεις κάποιον μία και καλή αντί να τον πληγώνεις κάθε μέρα και θέλει γερό στομάχι να γίνεις ο κακός της υπόθεσης αντί να ρίχνεις ευθύνες δεξιά κι αριστερά παριστάνοντας πως δεν ξέρεις τι σου φταίει. Επειδή δεν είσαι καθίκι σαν τους πολλούς, επειδή σκέφτεσαι και ξέρεις. Πάντα ξέρεις.

Ξέρεις, επειδή σου το λέει κάτι μέσα σου ακόμα κι αν εσύ αρνείσαι να το ακούσεις. Όταν ένας άνθρωπος μοιάζει ακατάλληλος, όταν χωρίζεται η καρδιά και το μυαλό σου, όταν κάτι απλά δε σου κολλάει, απλά ξέρεις πως πρέπει να φύγεις. Δεν έχει σημασία αν θα φύγεις αμέσως ή θα βάλεις την επιθυμία σου στο κρεβάτι του Προκρούστη· το θέμα είναι πως θα φύγεις αργά η γρήγορα, τη στιγμή που θα συνειδητοποιήσεις πως αγαπάς τον εαυτό σου παραπάνω απ’ όσο αγαπάς τον άλλον και πως αυτό είναι απόλυτα υγιές κι ούτε κατά διάνοια αρρωστημένα εγωιστικό όπως σου μαθαίνει εκ γενετής ο πανάγιος περίγυρός σου.

Αυτό λοιπόν που φαντάζει λογικό κι επόμενο για εμάς, πρέπει να θεωρείται ισάξια λογικό κι επόμενο για οποιονδήποτε άνθρωπο περνάει το κατώφλι της καθημερινότητάς μας. Επειδή όσο αυταπόδεικτα αποδεκτό είναι για εμάς τους ίδιους να φεύγουμε από ξένες ζωές όταν έρχεται η ώρα, με την ίδια εγκαρτέρηση πρέπει να αποδεχόμαστε και τη φυγή των άλλων. Ναι, ξέρω, παρηγορεί ο ρόλος του θύματος, αλλά μην το παρακάνουμε κιόλας.

Βέβαια, φυγή με φυγή έχει διαφορά· μπορεί ο άλλος να φύγει νοικοκυρεμένα, πράγμα σπάνιο μεν, εφικτό δε. Να στριφογυρίζει η φυγή για κάποιο διάστημα στο μυαλό του, να εξετάζει πιθανές λύσεις, να το παλέψει όπως εκείνος ξέρει, να σκεφτεί, να δει πως δε γίνεται διαφορετικά καθώς δε γουστάρει στην τελική να βρει λύση (επειδή αν θέλεις λύσεις πάντα υπάρχουν, μη γελιόμαστε) και να έρθει μπροστά σου όμορφα κι ωραία να σου αραδιάσει τα «δεν αντέχω» του και τα «φεύγω» του με τον τρόπο που σου αρμόζει κι όλα καλά.

Πονάει, δε λέω, αλλά συμμορφώνει αυτή η φυγή. Ξέρεις πως ο άλλος σε σέβεται σαν προσωπικότητα, δε γουστάρει να σε αφήνει με ερωτηματικά, δεν αφήνει πίσω του πορτούλες μπας και ξυπνήσει μια μέρα αλλιώς κι έχει το δικαίωμα να σου πει πως κατάλαβες λάθος, δε θεωρεί, ρε παιδί μου, τη ζωή σου καφενείο, σε μετράει σαν ισάξιό του κι αν αυτό δε σου λέει κάτι τότε ψάξου λίγο με τον εαυτό σου.

Θα σε πληγώσει χωρίς αμφιβολία, αλλά ποιο «φεύγω» δεν πονάει, ας μην είμαστε υπερβολικοί. Να τις σέβεσαι αυτές τις συμπεριφορές όσο μισό κι αν σε αφήνουν, άλλωστε μέσα σου ξέρεις πόση έλλειψη έχουμε από ανθρώπους με ψυχή, έτσι;

Επειδή υπάρχει κι η άλλη η φυγή, η συνηθισμένη. Ξέρεις για ποια μιλάω, όλοι ξέρουμε, καθώς την επιλέγει η πλειοψηφία· λέω για εκείνα τα «φεύγω» τα μουγκά, με τα σούξου μούξου, τις εξαφανίσεις, τα «δεν είμαι καλά τελευταία» και τα «δε φταις εσύ, εγώ φταίω» ή όποια άλλη υπεκφυγή σου κάνει κέφι. Εκείνα που λέγονται και δε λέγονται στην ουσία, που συνοδεύονται από εξαφανίσεις ή στην καλύτερη περίπτωση μισόλογα, εκείνα που λένε οι άνθρωποι που όχι απλά δε σε μέτρησαν ποτέ σαν ίσο τους, αλλά σε υποτίμησαν κιόλας σε πολλές φάσεις της κοινής σας πορείας όσο μικρή ή μεγάλη κι αν ήταν αυτή.

Οι άνθρωποι αυτοί λοιπόν είναι σαδιστές και φυγόπονοι, συνδυασμός βλαβερός κι επιζήμιος για την πνευματική σου ισορροπία. Σε κάνουν να νιώθεις αδικαιολόγητα ένοχος, ανεπαρκής κι ανάξιος αγάπης, υποδύονται τέλεια τα θύματα, εφευρίσκουν πανεύκολα «κατηγορώ» και πάνω απ’ όλα αφήνουν πάντα πίσω τους μια αβεβαιότητα να πλανάται στον αέρα σε περίπτωση που τους λείψει κάτι από εσένα και σπεύσουν να επιστρέψουν στη ζωή σου, ιδιαίτερα σε περίπτωση που ψυχανεμιστούν πως διανοήθηκες να προχωρήσεις.

Γι’ αυτό σου λέω, φεύγω με φεύγω έχει διαφορά· κι ο τρόπος που επιλέγει να φύγει κάποιος απ’ τη ζωή σου δείχνει πολλά για τη θέση που είχες εσύ στη δική του. Αν σε σεβόταν ή αν απλά σε είχε εκεί για να γεμίζεις τα κενά του, αν στην τελική ερωτεύτηκε εσένα ή την αντανάκλαση του εαυτού του στον τρόπο που τον κοίταζες. Και μέσα σε όλα αυτά, σώος θα βγεις μόνο αν συνειδητοποιήσεις πως ο μοναδικός άνθρωπος που θα άξιζε να επενδύσεις θα είναι εκείνος που όταν είναι μαζί σου προτιμά να αποκλείσει τη φυγή απ’ το φάσμα των επιλογών του.

Συντάκτης: Φρόσω Μαγκαφοπούλου

Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη

ΠΗΓΗ...http://www.pillowfights.gr

Διαβάστε Περισσότερα

Αΰπνωτος - Θάνος Ανεστόπουλος

Στην ατοπία των εχθρών
στον παραλογισμό τους
στην ατρεμία των γαιών
και στους γαιομιγείδες
ορκίζομαι

Στου μάγου την υποβολή
και στο άρωμα της σόγιας
στην σμηναρχία του Θεού
και στου κακού το σκώμμα,
ορκίζομαι

Στον δεισιδαίμων τον φτωχό
στον δεισμό του σώφρον
στον εγκαστρύμυθο του νου
και στους ειδωλολάτρες
ορκίζομαι

Στο έχθιστο συναίσθημα
του Αίολου του οίνου
στην λάμψη του ηλίανθου
την θαμποφεγγοβόλα
ορκίζομαι

Στην κακοήθεια των θνητών
στου πρωινού το αγιάζι
στην μοχθηρία των τρανών
μη παστρικά φτιαγμένων
ορκίζομαι

Στου στεριανού τα ξέρατα
που του άφησε η ναυτία
στου ναυαγού τα φτύματα
που του’ βγαλε η αρμύρα
ορκίζομαι

Στην ξώπετσα του κουφαριού
Του πρόσφατα θαμμένου
στην δυσωδία των υγρών
που στάζουνε στο χώμα
ορκίζομαι

Στο ξύσιμο σάπιας πληγής
από αλλεργία φτιαγμένη
στα λερωμένα πρόσωπα
στα πονοφαγωμένα
ορκίζομαι

Στις καταχρήσεις της ψυχής
στα υγρά ανήθικα όργια
στην πεμπτουσία του οργασμού
που ο διάβολος δωρίζει
ορκίζομαι

Στον ρακοπότη τον φτωχό
που είδε ρακί να στάζει
απ’τα ρουθούνια του Θεού
στο στόμα των φθαρμένων
ορκίζομαι

Στους σκλάβους τους αύπνωτους
στους άυπνους τους δούλους
στου αρρώστου την υπνολαλιά
στην μαύρη αυπνία
ορκίζομαι

Πλευρό να αλλάξω ξαφνικά
μπας και υπνήσω αληθινά
στην υπνηλία μην μείνω.


O Θάνος Ανεστόπουλος είναι τραγουδιστής και στιχουργός. Ποιήματά του έχουν συμπεριληφθεί στο μουσικό βιβλίο των Διάφανων Κρίνων "Ο Γύρος της Μέρας σε 80 Κόσμους" (Ίνδικτος, 2005).

Διαβάστε Περισσότερα

L. Glück, «Η δύναμη της Κίρκης»

Ποτέ δεν μεταμόρφωσα κάποιον σε γουρούνι.
Κάποιοι άνθρωποι είναι γουρούνια· εγώ τους έδωσα και του γουρουνιού την όψη.

Με έχει κουράσει ο δικός σου κόσμος 
Που επιτρέπει σε μια μάσκα να συγκαλύπτει αυτό που υπάρχει από μέσα. Οι ναύτες σου δεν ήταν κακοί άνθρωποι·
Η απείθαρχη ζωή 
Τούς το έκανε αυτό. Ως γουρούνια,

Με τις δικές μου και των κοριτσιών μου τις φροντίδες, γλύκαναν αμέσως.

Τότε τα μάγια αντέστρεψα,
την καλοσύνη μου σου έδειξα
Μα και τη δύναμή μου. Είδα

Ότι θα μπορούσαμε να είμαστε ευτυχισμένοι εδώ,
Όπως ευτυχισμένοι είναι οι άντρες και οι γυναίκες 
Όταν οι ανάγκες τους είναι απλές. Την ίδια στιγμή,

Προέβλεψα την αναχώρησή σου,
Οι άντρες σου με τη βοήθεια μου να αντικρίζουν πλέον θαρρετά τον λυγμό και την οργή της θάλασσας.
Πιστεύεις πως

Μερικά δάκρυα με αναστάτωσαν; Καλέ μου,
Κάθε μάγισσα έχει στην καρδιά της μια πραγματίστρια. Δεν μπορεί να δει την ουσία εκείνος που αδυνατεί να αποδεχτεί τον περιορισμό. Αν ήθελα μόνο να μείνεις κοντά μου

Θα σε είχα κρατήσει φυλακισμένο.


L. Glück, «Η δύναμη της Κίρκης» (μτφ: Α. Αποστολοπούλου) || Κ. Γραμματόπουλος, «Ο Οδυσσέας στην Κίρκη»





ΠΗΓΗ...https://www.facebook.com/23oGramma/photos/a.1378745065684863.1073741828.1378044905754879/2304178853141475/?type=3&theater

Διαβάστε Περισσότερα

Τι τρέχει με τα "δύσκολα" παιδιά;

Από την Ψυχολόγο Δήμητρα Σταύρου

Πολλοί γονείς αναρρωτιούνται πως ένα παιδί τους μπορεί να έχει τόσο διαφορετικό χαρακτήρα από τα άλλα...

Συνήθως, το αποδίδουν σε γονιδιακούς και ιδιοσυγκρασιακούς παράγοντες. Με μία τέτοια υπόθεση προέλευσης, σταματούμε να ασχολούμαστε με την διαπροσωπική επιρροή που υπάρχει μέσα στην οικογένεια, θεωρώντας ότι η διαφορετικότητα ενός παιδιού είναι τέτοια από το πεπρωμένο (το DNA που υπάρχει στα γονίδιά του).

Όλο και περισσότερο όμως σήμερα τονίζεται η σημασία της αλληλεπίδρασης φύσης (nature) και διαπαιδαγώγησης (nurture), με τις σύγχρονες έρευνες να δείχνουν πόσο σημαντικά επιδρά το περιβάλλον και οι σχέσεις πάνω στο βιολογικό μας υπόβαθρο.

Το "δύσκολο" παιδί χαρακτηρίζεται ως τέτοιο συνήθως από την αρχή της ζωής του. Είναι παιδί που ως βρέφος είναι πολύ ανήσυχο, δεν ηρεμεί εύκολα, μπορεί να παρουσιάζει δυσκολίες στην τροφή και στον ύπνο του. Το σίγουρο είναι πώς το παιδί που χαρακτηρίζεται ως "δύσκολο" είναι αυτό που θέτει τον γονιό του σε δυσάρεστες περιπέτειες και σωματική αλλά και ψυχική κόπωση.

Ο χαρακτηρισμός "δύσκολο παιδί" αποδίδεται από το γονιό και είναι καταδεικνύει τη δυσκολία που ο ίδιος αντιμετωπίζει στο μεγάλωμα και τη φροντίδα αυτού του παιδιού. Δυστυχώς, είναι ένας χαρακτηρισμός που κατασκευάζει ένα ρόλο, από τον οποίο το παιδί σπάνια θα αποστασιοποιηθεί στο μέλλον και υποννοεί ότι οι δυσκολίες που οι γονείς αντιμετωπίζουν δεν πρόκειται σύντομα να περάσουν.

Τι γίνεται όμως με τα δύσκολα παιδιά; 

Το δύσκολο παιδί, ως ρόλος, κατασκευάζεται. Το συγκεκριμένο παιδί εμφανίζεται στη ζωή του γονιού συνήθως σε μία κακή στιγμή. Μπορεί ο γονιός να αντιμετωπίζει προβλήματα με τον σύντροφο, να έχει οικονομικά προβλήματα, ή η τεκνοποίηση να έρχεται σε χρόνο που ο ίδιος ο γονιός έχει άλλες προτεραιότητες (όπως την επαγγελματική αποκατάσταση ή άλλες). Είναι πιθανή επίσης η εμφάνιση προβλημάτων κατά την εγκυμοσύνη ή η εμφάνιση άλλων προβλημάτων υγείας των γονιών. Συχνά, προηγείται ένα πένθος αγαπημένου προσώπου (ιδιαίτερα της μητέρας) ή ένας θάνατος που μπορεί να συμβεί ενόσω κυοφορείται το βρέφος. Επίσης, συχνή είναι και η περίπτωση μίας πρόωρης εγκυμοσύνης, όταν οι γονείς αισθάνονται ψυχικά ανέτοιμοι να επωμιστούν την ευθύνη του γονεϊκού ρόλου. Μία άλλη περίπτωση είναι αυτή που ένας από τους δύο γονείς δεν επιθυμεί την εγκυμοσύνη ενώ ο άλλος την θέλει.

Τέτοια γεγονότα, και πλήθος άλλων, φτιάχνουν το περιβάλλον της άφιξης του νέου ανθρώπου στη ζωή κι έχουν ένα σοβαρό ψυχικό αντίκρυσμα στον γονιό, ιδιαίτερα στη μητέρα. Και όσο και να νομίζουμε ότι τα βρέφη δεν καταλαβαίνουν τι συμβαίνει στο περιβάλλον τους, στην πραγματικότητα αυτά είναι εξαιρετικοί δέκτες μη λεκτικών μηνυμάτων καθώς ως τα δύο χρόνια της ζωής υπάρχει η πρωτοκαθεδρία του δεξιού ημισφαιρίου του εγκεφάλου, του υπεύθυνου για τη διαίσθηση, την ανάγνωση της μη λεκτικής επικοινωνίας και το συναίσθημα.

Η κακή επιρροή διαφόρων αρνητικών γεγονότων ή διαπροσωπικών σχέσεων μέσα στην οικογένεια επιδρά με διαφορετικούς τρόπους στη σχέση μητέρας-βρέφους.

Έτσι, η μητέρα, όντας μέσα σε ένταση (και/ή μην έχοντας υποστήριξη) μπορεί να μην καταλαβαίνει 

τα μηνύματα του παιδιού, ή μπορεί να μην καταφέρνει να το παρηγορήσει όταν αυτό είναι σε υπερδιέγερση. Ο τρόπος που το παιδί φροντίζεται διαμεσολαβείται από τα κακά συναισθήματα της μητέρας και γίνεται μηχανικός ή περιλαμβάνει κοφτές-απότομες κινήσεις. Ο χρόνος παιχνιδιού με το βρέφος είναι μειωμένος αλλά και η ουσιαστική ενασχόληση (πλην των αναγκαίων) μαζί του είναι περιορισμένη. Το μυαλό της μητέρας μπορεί να είναι αλλού ενόσω βρίσκεται με το μωρό. Ο κακός συγχρονισμός (βλ. τις δουλειές κυρίως του Trevarthen για το συγκεκριμένο θέμα) μητέρας-βρέφους αποτελεί σημαντικό εμπόδιο στην ανακούφιση της βρεφικής έντασης και αντί να την μειώσει και να την εξαφανίσει, την ενδυναμώνει...

Το παιδί γίνεται αγχώδες και μένει απαρηγόρητο. Αυτό με τον καιρό ενισχύει την επιθετική συμπεριφορά προς το περιβάλλον, ιδιαίτερα προς τους γονείς και η κακή αυτή εμπειρία μαζί τους μεταφέρεται και σε άλλα κοινωνικά περιβάλλοντα, με πρώτο το σχολείο. Και ο φαύλος κύκλος έχει δημιουργηθεί.

Είναι εξαιρετικά σημαντική στη θεραπεία η στιγμή που ο γονιός αντιλαμβάνεται ότι το παιδί του δεν είναι αυτοφυώς δύσκολο, αλλά ότι έγινε δύσκολο εξαιτίας των κακών συνθηκών που επικρατούσαν εκείνη τη στιγμή στην οικογένεια. Από τη στιγμή αυτή και μετά, ο γονιός αλλάζει στάση απέναντι στο παιδί και συμπεριφορά. Η ενοχή είναι ένα συναίσθημα-παγίδα από το οποίο πρέπει να προφυλαχτεί ο γονιός γιατί όχι μόνο δεν πρόκειται να βελτιώσει τη σχέση με το παιδί του, αλλά θα την επιδεινώσει. Η σταθερότητα της νέας συμπεριφοράς και η κατανόηση είναι σε θέση να αλλάξουν τις σχέσεις γονιού-παιδιού, όποια ηλικία κι αν έχουν και οι δύο. Αρκεί να υπάρχει η βούληση...

ΠΗΓΗ...http://psyhismos.blogspot.gr

Διαβάστε Περισσότερα

Το σεληνόφως, λίγο πριν τον Αύγουστο

Το φως μέσα στη θάλασσα, σχεδόν Αύγουστος.

Το μαντήλι μιας κοπέλας, το παίρνει ο άνεμος. Εκείνη ξαφνιάζεται. Μετά το βλέπει να πετάει και γελάει. Εκείνος κοιτάει το γέλιο της, όχι το μαντήλι.

Τα βλέμματα των εραστών, λίγο πριν κοιμηθούν. Εκείνη τον κοιτάει νωχελικά, ράθυμα. Εκείνος σηκώνεται, στέκεται για λίγο και της λέει μόνο: «Ευτυχία».

~~

Να είναι τέσσερις το πρωι, τέσσερις και τέταρτο ίσως, και να μην μπορείς να κοιμηθείς. Όχι από άγχος ή ανησυχία, αλλά από πληρότητα. Να νιώθεις ότι θα χάσεις τόση πολλή ευτυχία αν κλείσεις τα μάτια.

Ν’ ακούς το clair de lune του Ντεμπισί κι η νύχτα να ‘ναι ολόγιομη, χωρίς ίχνος από ντροπή.

Ν’ αδειάζουν οι δρόμοι, να γεμίζουν τα σπίτια, κι όταν όλοι πέφτουν να κοιμηθούν εσείς να κοιτιέστε στα μάτια και να φιλιέστε.

Κι αν όλος ο κόσμος γκρεμιζόταν, κι αν όλος ο κόσμος άδειαζε, θα μένατε εσείς οι δύο. Μοναχικοί και απαραίτητοι, όπως οι νότες απ’ το πιάνο του Ντεμπισί, όπως το φως μες στη θάλασσα.

Ο χτύπος του ρολογιού μες στη σιγή και μια γάτα που τριγυρνάει. Τίποτα απ’ αυτά δεν έχει σημασία για κανέναν άλλο, ούτε για τον κόσμο ούτε για το σύμπαν. Μόνο για σας.

Γιατί εκείνη τη στιγμή, γύρω στις τέσσερις το πρωί, ο Ντεμπισί παίζει πιάνο για να χορεύει η Λάνα ντελ Ρέι.

Κι οι νύμφες με τ’ άσπρα μαγιό κρατάνε την ανάσα τους. Η σελήνη ακούγεται να παίζει μουσική όποτε κάνουν έρωτα δυο άνθρωποι.

Κι ίσως την επομένη όλα να ‘ναι αλλιώς, όλα να ‘ναι ποτισμένα από ήλιο και πραγματικότητα. Όμως οι νύχτες ανήκουν σ’ εκείνους που ερωτεύονται, σ’ εκείνους που κολυμπούν γυμνοί, σ’ εκείνους που καταλαβαίνουν ότι το τέλος είναι ένας οργασμός και μια αγκαλιά.

Έτσι ο κόσμος τελειώνει, όχι με έκρηξη, αλλά μ’ έναν στεναγμό.

~~

Κάποιος μύθος λέει ότι ο θεός έφτιαξε πρώτα τη γυναίκα.

Την άφησε να τριγυρνάει στον κήπο του και ξεχάστηκε στις παράξενες σκέψεις του. Έπειτα, κάποια στιγμή που χρονικά δεν μπορεί να προσδιοριστεί, θυμήθηκε το δημιούργημα του και στράφηκε να δει τι έκανε.

Τη βρήκε να κολυμπάει στον Φίσωνα ποταμό. Είδε τις ανθισμένες ρώγες της, το δέρμα της τσιτωμένο απ’ το κρύο νερό. Είδε τα χέρια της, τα δάκτυλα της, είδε το στόμα της και τη γλώσσα της, είδε τα πόδια της και τους γλουτούς της, είδε και το αιδοίο της μέσα στο νερό.

Και την πόθησε.

Δεν ήταν άντρας ο θεός ούτε και γυναίκα ήταν, δεν είχε φύλο, γιατί δεν είχε σώμα, ήταν καθαρή βούληση, μόνο βούληση. Αλλά σαν είδε την πρώτη γυναίκα θέλησε να συνευρεθεί μαζί της, ν’ αποκτήσει σώμα για να την αγγίξει.

Όπως το θέλησε έτσι κι έγινε. Απέκτησε φύλο, απέκτησε σώμα, απέκτησε θνητότητα. Μα καθόλου δεν τον πείραξε που θα πέθαινε, αρκεί να ένιωθε.

Όμως η γυναίκα δεν ήταν πια εκεί. Ο άντρας κολυμπούσε μόνος του στον Φίσωνα ποταμό.

~~

Τότε ο θεός είδε τον άντρα και τον πόθησε. Δεν ήταν γυναίκα ο θεός ούτε και άντρας ήταν, δεν είχε φύλο, γιατί δεν είχε σώμα, ήταν καθαρή βούληση, μόνο βούληση. Αλλά σαν είδε τον πρώτο άντρα θέλησε να συνευρεθεί μαζί του, ν’ αποκτήσει σώμα για να τον αγγίξει.

Όπως το θέλησε έτσι κι έγινε. Απέκτησε φύλο, απέκτησε σώμα, απέκτησε θνητότητα. Μα καθόλου δεν τον πείραξε που θα πέθαινε, αρκεί να ένιωθε.

Όμως ο άντρας δεν ήταν πια εκεί. Η γυναίκα κολυμπούσε μόνη της στον Φίσωνα ποταμό.

~~

Ο θεός έγινε γυναίκα για ν’ αγγίξει τη γυναίκα. Έγινε άντρας για ν’ αγγίξει τον άντρα. Όμως πάντα έμενε μόνος, ο θεός κι ο άνθρωπος, ο άντρας κι η γυναίκα, να κολυμπάει στον Φίσωνα ποταμό.

Ώσπου η Σελήνη τον λυπήθηκε, έτσι λέει ο μύθος. Κι έφτιαξε τη νύχτα, έφτιαξε τη θάλασσα, έφτιαξε τη μουσική, έφτιαξε το κρασί, έφτιαξε το σεληνόφωτο, έφτιαξε το γέλιο κι ένα μαντήλι που το ‘παιρνε ο αέρας.

Γιατί η βούληση του θεού κι η ομορφιά του ανθρώπου δεν αρκούσε, χρειαζόταν κάτι ακόμα για να σμίξουν.

Κι έχει χιλιάδες μορφές, δέκα χιλιάδες τρόπους, εκατοντάδες χιλιάδες δρόμους για να εμφανιστεί. Αλλά μόνο ένα όνομα: Έρωτας.

Ακούγεται σαν μουσική, έχει την έξαψη του κρασιού, φωτίζει απαλά σαν το κερί, ανατριχιάζει σαν δέρμα που το χαϊδεύουν, γελάει σαν να μην έχει τίποτα να χάσει.

Ο θεός κι ο άνθρωπος έτσι γίναν ταίρι, έτσι μόνο έφτασαν κοντά. Με τον έρωτα.

Έτσι λέει ο μύθος, κι είναι πολλοί που πιστεύουν ότι κάθε μύθος είναι ένας απλός τρόπος να μιλήσεις για όσα οι άνθρωποι δεν μπορούν να πουν.

ΠΗΓΗ...https://sanejoker.info

Διαβάστε Περισσότερα

Αόρατοι άνθρωποι

Αόρατοι άνθρωποι. Τους προσπερνάς καθημερινά στο δρόμο ή στο περιβάλλον σου. Ή σε προσπερνούν, δεν έχει σημασία. Μα δεν τους πρόσεξες ποτέ. Αν κάποιοι σου τους ανέφεραν σε μια πρόχειρη καταμέτρηση, δε θα ορκιζόσουν κιόλας ότι υπάρχουν. Ίσως να τους έπαιρνε πολύ να σε πείσουν ότι, ναι. Κινήθηκαν κάποτε μέσα στο οπτικό σου πεδίο, σε κάποια μονάδα μέτρησης του χρόνου, μα δεν τους «είδες» ποτέ πραγματικά. Κάτι σαν τον αέρα που σπρώχνει τα χνούδια στις γωνίες των πατωμάτων. Ούτε κι αυτό κατάφεραν, θαρρώ. Να φανούν τις στιγμές μιας κάποιας εκκαθάρισης, ακόμη και τότε που απομάκρυνες τα περιττά. Τόσο … αόρατοι.

Κι όμως ήταν πάντα εκεί. Τριγύρω σου. Δίπλα σου. Στη δουλειά ή στην ίδια παρέα. Σε κάποιον κοινωνικό κύκλο που τώρα (τι περίεργο!) σου διαφεύγει ακόμη κι αυτός. Ματιά δεύτερη ούτε που τους έριξες ποτέ. Κι ας τους έριξες ασυναίσθητα εκατοντάδες. Ματιά ουσιαστική, εννοώ. Κι ας σου απηύθυναν τον λόγο τόσες φορές. Κι ας αλλάξατε δεκάδες τυπικούς διαλόγους. Δεν τους «είδες» καν. Δεν πρόσεξες ποτέ το χρώμα των ματιών τους, δεν τους σκέφτηκες ποτέ ως άτομα με κάποια ιδιότητα ως προς εσένα, σε ρόλο ουσιαστικό στη ζωή σου.

Αόρατοι άνθρωποι, άνθρωποι που δε θα μπορούσαν ποτέ να σου είναι «κάτι». Δεν τους έδωσες ποτέ την ευκαιρία να αναμετρηθούν με τους άλλους, εκείνους που είχαν πιθανότητες να σου γίνουν «κάτι». Ενδεχομένως να πήρες πράγματα απ’ αυτούς, δεν μπορεί! Για κάποιο λόγο παρέμεναν κοντά σου, για κάποιον λόγο είχαν πρόσβαση στη ζωή σου. Μια σχετική αλληλεπίδραση υπήρχε. Μα παρέμειναν αόρατοι. Ποτέ δεν έφτασαν καν στην εξώπορτα της προσωπικής σου ζωής. Δεν τους είδες ποτέ σοβαρά ως υποψήφιους πρωταγωνιστές αυτής. Γιατί;

Ίσως δεν είχαν ένα ή περισσότερα από τα ικανά απαιτούμενα για να τους προσέξεις ουσιαστικά. Ξέρεις, εκείνη την άγραφη λίστα που καθένας έχει στο μυαλό του σαν κριτήρια για να προσέξει κάποιον. Για να αξιοποιήσει κάποιον. Ίσως στη συγκεκριμένη φάση να μην ήθελες καν να χρησιμοποιήσεις αυτή τη λίστα εκτός κι αν κάτι σε εντυπωσίαζε τρελά. Ίσως τον πήχη σου για τη διαλογή ανθρώπων να τον είχες εξαιρετικά ψηλά κι έτσι πολλοί να πέρασαν απαρατήρητοι. Να μην πέρασαν καν τα προκαταρκτικά. Ίσως πολλά, που μόνο εσύ ξέρεις. Κι ίσως τίποτα απ’ όλα αυτά.

Ποτέ δε σκέφτηκες ότι ίσως αυτή σου η λίστα να είναι όλη λάθος. Ότι φτιάχτηκε μιαν άλλη εποχή και τώρα δε θα έπρεπε να ισχύει. Ποτέ δε σκέφτηκες ότι αυτή σου η λίστα με τα κριτήρια ίσως και να είναι εντελώς άδικη για ορισμένους ανθρώπους. Ναι, ποτέ δεν σου πέρασε από το μυαλό αυτό. Γιατί ποτέ δεν μπόρεσες να διακρίνεις ότι πίσω απ’ αυτή σου τη μοναξιά, ίσως και να κρύβονται τα λανθασμένα σου κριτήρια. Μια ανούσια λίστα που με την πάροδο του χρόνου δεν μπόρεσες ποτέ να αναθεωρήσεις. Μια ματιά σου στο «τώρα» της ζωής σου θα αρκούσε για να το δεις. Μια ματιά σου μόνο και θα έβλεπες ότι αυτή σου η περιβόητη λίστα δε σε οδήγησε και κάπου αξιόλογα. Σε κάποιο πλούσιο σε απόθεμα παρόν.

Ίσως και να μη θέλησες ποτέ να παραδεχτείς ότι τελικά δεν είσαι και τόσο καλός στο να φτιάχνεις λίστες κριτηρίων. Κάτι τέτοιο θα πονούσε τον εγωισμό σου, μα ίσως και να αρκούσε μόνο αυτό. Να παραδεχτείς ότι έκανες λάθος όταν την έφτιαχνες. Χιλιάδες «ίσως» που έκαναν αυτούς τους ελάχιστους αόρατους ανθρώπους της ζωής σου να μη γίνουν ποτέ ορατοί στα δικά σου μάτια. Όσο κι αν πάσχισαν να τους «δεις». Όχι να τους αξιοποιήσεις. Απλά να τους «δεις». Να τους γνωρίσεις λίγο παραπάνω. Είναι μια ευκαιρία κι αυτή, μια ευκαιρία, όμως, που ποτέ δεν τους έδωσες.

Κι ας ήταν πάντα εκεί, χωμένοι πρόχειρα, στριμωγμένοι στην τόσο λαμπερή ζωή σου. Τις  συντεταγμένες τους δεν τις έφτασαν ποτέ οι προβολείς σου. Κι ας λαχτάρησαν όσο τίποτε άλλο μια ανάσα σου στο λαιμό τους. Κι ας πόθησαν όσο κανείς ένα σου φιλί. Κι ας παρίσταντο σε κάθε δυσκολία σου. Κι ας σου ψιθύριζαν πάντα διακριτικά «είμαι εδώ βλάκα, απλά γύρνα και κοίτα με». Κι ας μονολογούσαν «δες με, δες με, δες με επιτέλους!». Καμιά προστακτική δεν μπόρεσε ποτέ να φτάσει στ’ αυτιά σου. Έτσι κι εσύ, δεν μπόρεσες ποτέ να διαπιστώσεις ότι ανάμεσά τους, ίσως και να ήταν αυτό που πάντα έψαχνες. Παρέμεινες μόνος κι εκείνοι παρέμειναν αόρατοι στα μάτια σου. Ανεκμετάλλευτοι ακόμη κι ως ενδεχόμενα.

Είναι αργά πλέον, μην ψάξεις τώρα να τους βρεις. Τι να τους κάνεις τώρα που συνήθισες να μεμψιμοιρείς για όσα δε βρήκες; Άσ’ τους τώρα. Προχώρησαν σε άλλα οπτικά πεδία, συνέχισαν εκεί που έγιναν αμέσως αντιληπτοί. Ή απλά παρέμειναν κι εκείνοι μόνοι, δίπλα σ’ άλλους ανθρώπους, που κι εκείνοι με τη σειρά τους παρέμειναν σ’ αυτούς αόρατοι. Ειρωνεία ε; Ένα μάτσο μοναχικοί άνθρωποι να παίζουν την τυφλόμυγα, μα να μη σμίγουν ποτέ μεταξύ τους. Μοναχικοί ή μόνοι; Τίποτα από τα δύο. Απλά, αόρατοι άνθρωποι.

Ελευθερία Παπασάββα

ΠΗΓΗ...http://www.mindthetrap.gr

Διαβάστε Περισσότερα

Το κόκκινο μπαλόνι

Είναι μια εικόνα που έχουμε δει έστω και μια φορά στο ίντερνετ. Για κάποιους πέρασε σαν μια απλή εικόνα, κάποιοι στάθηκαν λίγα λεπτά ακόμα να την παρατηρήσουν. Καθετί κρύβει μια ιστορία, εγώ προσωπικά συνδέθηκα με την εικόνα χωρίς να ξέρω καν τι συμβολίζει.

Αν δεν ξέρεις την ιστορία, έχει και αυτό τη μαγεία του. Καθένας μπορεί να μεταφράσει διαφορετικά ένα κοριτσάκι και ένα κόκκινο μπαλόνι. Η εξήγηση καθενός προέρχεται από τα προσωπικά βιώματα και την ψυχολογία που έχει όταν αντικρίσει μια εικόνα. Κακά τα ψέματα, η ψυχολογία μας επηρεάζει τα μηνύματα που λαμβάνουμε από εξωτερικά ερεθίσματα. «Mια εικόνα ίσον χίλιες λέξεις», είναι μια φράση που χρησιμοποιείται συχνά και περιέχει όλο το νόημα. Τελικά έχει όμως νόημα να ξέρεις γιατί ο δημιουργός αποτύπωσε με αυτό τον τρόπο μια ιδέα του ή να το αφήσεις να αιωρείται;

Σε κάποιους, μόλις αντικρίσουν την εικόνα, θα δημιουργηθούν θλιβερά συναισθήματα. Το κόκκινο μπαλόνι που φεύγει από τα χέρια ενός παιδιού μπορεί να συμβολίζει πως αποχωρίζεται την παιδική του ηλικία. Αποχωρίζεται την παιδική αθωότητα, το παιχνίδι γιατί αναγκάστηκε να μπει σε άλλους δρόμους που δεν τους επέλεξε. Πάντως ο καλλιτέχνης χρησιμοποιεί ένα «δυνατό» χρώμα για το μπαλόνι, που είναι το κόκκινο, σε αντίθεση με το ασπρόμαυρο που επικρατεί στην εικόνα.

Μια άλλη εκδοχή όταν αντικρίζεις την εικόνα σου μεταφέρει ένα αισιόδοξο μήνυμα. Ένα παιδί αφήνει το μπαλόνι που κρατούσε να πετάξει μακριά μη γνωρίζοντας πού θα πάει. Θέλει να μεταφέρει τη χαρά που έδωσε αυτό το μπαλόνι στο επόμενο άτομο που θα φτάσει στα χέρια του. Όταν βλέπουμε ένα μπαλόνι στον ουρανό χαμογελάμε γιατί είναι το κάτι διαφορετικό που άλλαξε το αναμενόμενο, που είναι ένας ουρανός με σύννεφα. Ένα μπαλόνι που ταξιδεύει και πόσο πολύ θα θέλαμε να είμαστε στη θέση του και να ταξιδεύαμε μακριά από αυτά που μας θλίβουν και μας αναγκάζουν να ζούμε σε μια σκληρή και βαρετή καθημερινότητα.

Ας σας πω λοιπόν τώρα την ιστορία πίσω από αυτήν την εικόνα. Δημιουργός είναι ο Bansky, ένας street καλλιτέχνης που δημιουργεί graffiti. Το έργο του είναι ένα από τα πιο γνωστά και  συμβολίζει τη μεταφορά του μηνύματος πως «πάντα υπάρχει ελπίδα».

Ήρθε λοιπόν η ώρα για τη δική μου μικρή εξομολόγηση που έχει αργήσει σε αυτούς που με βλέπουν να τρελαίνομαι με τη συγκεκριμένη εικόνα. Ναι, θα σας μιλήσω τι σημαίνει για μένα αυτό το μικρό κόκκινο μπαλόνι. Σε μια δύσκολη φάση της ζωής μου είδα αυτήν την εικόνα και με έκανε να κολλήσω. Δεν ξέρω τι έφταιγε, πάντως την επεξεργαζόμουν για μέρες και με τραβούσε όλο και πιο πολύ. Ήμουν εγώ το κοριτσάκι εκείνο που έχανε το κόκκινο μπαλόνι. Όμως ήθελα να ξέρω τι παίρνει μακριά μου το μπαλόνι. Ήταν μια κομβική στιγμή της ζωής μου που έπρεπε να αποφασίσω πως θα συνέχιζα. Ήταν σαν να έκανα ένα μικρό restart.

Αποφάσισα λοιπόν πως το κόκκινο μπαλόνι θα έπαιρνε μακριά τον καρκίνο, τα μαλλιά που έπεσαν, τον πόνο, τις χημειοθεραπείες και γενικά τις δύσκολες ώρες που περνούσα. Είχαν όμως ζωγραφιστεί με το αγαπημένο μου χρώμα, το κόκκινο. Παράλογο, θα μου πείτε και θα έχετε δίκιο. Όμως όλα αυτά που χρωμάτισα με έκαναν το άτομο που είμαι σήμερα και δε γυρνάω πίσω στο παρελθόν. Μόνο βλέπω το μέλλον που απλώνεται μπροστά μου.

Αφήστε λοιπόν τα προβλήματά σας να τα πάρει μακριά ένα μικρό κόκκινο μπαλόνι. Όλα τα εμπόδια εμφανίζονται για καλό και μετά από τις πιο ισχυρές καταιγίδες έρχεται ο πιο λαμπρός ήλιος. Ζήστε την κάθε στιγμή.

Βασιλική Κόντε

ΠΗΓΗ...http://www.mindthetrap.gr

Διαβάστε Περισσότερα

Ο Μιχάλης Χατζηγιάννης σε μια μεγάλη συναυλία στην πόλη της Αριδαίας

Μία μεγάλη συναυλία στην πόλη της Αριδαίας ξανά!

 Όλοι μαζί να στηρίξουμε αυτή την προσπάθεια. Δευτέρα 7 Αυγούστου και ώρα έναρξης 21:00 στο Δημοτικό Στάδιο Αριδαίας ο Μιχάλης Χατζηγιάννης έρχεται για μια και μοναδική εμφάνιση κοντά μας. Όμως δεν σταματάμε μόνο εδώ, μετά το πέρας της συναυλίας ακολουθεί πάρτυ μέχρι πρωίας με τους dj C. Grigoriou - dj Maik Bereta - dj K. Meskinis - dj A. Lepitka.

ΠΡΟΠΩΛΗΣΗ 10€

ΤΑΜΕΙΟ 13€ 

Δωρεάν είσοδος για AMEA και παιδιά έως 12 ετών.

Ξεκίνησε η προπώληση και διατίθεται στα καταστήματα:

ΑΡΙΔΑΙΑ: Βιβλιοπωλείο Συμβολή - InfoTech - Coup Espresso Wine Bar - Οπτικά Μπαλκατζής - Αρτοζαχαροπλαστείο Βαδάς - Φροντιστήριο My Computer

ΕΞΑΠΛΑΤΑΝΟΣ: Αρτοζαχαροπλαστείo Βαδάς 

ΕΔΕΣΣΑ: Βιβλιοπωλείο Κράλλη 

ΣΚΥΔΡΑ: Cafe Event - Φούρνος "Σαββίδης"

ΓΙΑΝΝΙΤΣΑ: Ο παληός ο Φούρνος 

Ο Μιχάλης Χατζηγιάννης , ένας από τους σημαντικότερους δημιουργούς κ’ ερμηνευτές της σύγχρονης μουσικής σκηνής, συνεχίζει το μελωδικό του ταξίδι και αυτό το καλοκαίρι περιοδεύοντας στην Ελλάδα . Ένα ταξίδι με πολύ μουσική και αγαπημένα τραγούδια. Μαζί του η «Νεκταρήλια Τσομπάνογλου»

Το πρόγραμμα περιλαμβάνει τραγούδια του που όλοι έχουμε τραγουδήσει και που έχουν συνδεθεί με μερικές από τις πιο αγαπημένες στιγμές της ζωής μας.

«Άγγιγμα ψυχής», «Και θα χαθώ», «Χωρίς αναπνοή», «Ακατάλληλη σκηνή», «Πάρτι», «Το σ’ αγαπώ», «Το καλοκαίρι μου», «Δεν φεύγω», «Αν μου τηλεφωνούσες», «Εκδρομή», «Μοιάζουμε», «Χέρια Ψηλά», μέχρι και την τελευταία κυκλοφορία «Κοίτα με» από την συνεργασία του με την Λίνα Νικολακοπούλου. Ένα τραγούδι που βρίσκει τον Μιχάλη σε πλήρη συνθετική και ερμηνευτική ωριμότητα και τη Λίνα σε μια άκρως δημιουργική στιγμή όπου συλλαμβάνει ένα καθημερινό «στιγμιότυπο» και το μετασχηματίζει σε κάτι μοναδικό.

Το καλοκαίρι αυτό παρουσιάζει για πρώτη φορά μια νέα και πολύ ταλαντούχα τραγουδίστρια την «Νεκταρήλια Τσομπάνογλου».

Μαζί του οι μουσικοί:

Σόλωνας Αποστολάκης (πιάνο-πλήκτρα, ενορχήστρωση), Σπύρος Μάζης (μπάσο), Γιώργος Μητσοτάκης (τύμπανα), Χρήστος Γκάτσος (ηλεκτρική κιθάρα), Ιάσωνας Μαυρογεώργος (ακουστική κιθάρα), Μπάτης Πεφάνης (σαξόφωνο-κρουστά). 

Οι Τεχνικοί: Γιώργος Ρουπάκας

Διαβάστε Περισσότερα