Η μαγευτική διαδρομή στον κατάφυτο επαρχιακό δρόμο, με τις διάσπαρτες ροδιές, τις κατάφορτες με τους χρυσοκόκκινους καρπούς, σωστά ρουμπίνια, θύμησες των προαιώνιων θρύλων, για το αίμα του πληγωμένου, κυνηγημένου μοναχού.
Η μουντή ατμόσφαιρα και τα ανθρακόχρωμα σύννεφα, που στεφανώνουν τη "Μεγάλη Πέτρα", που αγέρωχη στέκει εκεί ψηλά και υπενθυμίζει στον εχθρό, να μην τολμήσει καμία επιβουλή.
Η καταπράσινη οροσειρά, με τα ευθυτενή πεύκα στα βόρεια του οικισμού, σωστή νατουραλιστική πινελιά μεγάλου ζωγράφου, να διανθίζει το ειδυλλιακό φθινοπωρινό τοπίο.
Τα μεγαλόσωμα τσομπανόσκυλα με τα απειλητικά γαβγίσματα και τα αμέριμνα αμνοερίφια, που σε καλωσορίζουν βελάζοντας χαρούμενα, αναμασώντας το τελευταίο φρέσκο χορτάρι της χρονιάς.
Ο μεταλλικός ήχος των χάλκινων παραδοσιακών μελωδιών, που σε υποδέχονται καθώς προσεγγίζεις την ιστορική πλατεία και ο δυνατός παλμός της καρδιάς σου, που ξεκινά να πάλλεται ανυπομονώντας να φτάσεις όσο πιο γρήγορα μπορείς.
Οι αυστηρές, επιβλητικές μορφές των Ηρώων Μακεδονομάχων, που ζωντανεύουν στα γρανιτένια τους βάθρα, και η αίσθηση υπερηφάνειας, που σε διακατέχει για τους αγώνες των προγόνων.
Η, με στρατιωτική τάξη και ακρίβεια, διάταξη των τραπεζιών και το σαν μελίσσι βουητό των εθελοντών, διοργανωτών, καθώς και το συνεχές ποδοβολητό πάνω κάτω, να προλάβουν τα πάντα.
Η σφιχτή χειραψία και το ζεστό, όλο λάμψη χαμόγελο του Τάσου, ο ζεστός Ελληνικός καφές δίπλα στο αναμμένο τζάκι και ο Λακωνικός διάλογος με τον "Πρύτανη".
Το ασφυκτικά γεμάτο πέτρινο αμφιθέατρο και ο πανύψηλος γερο πλάτανος με τα τεράστια απλωμένα κλαριά του να σκεπάζει σαν στοργικός πατέρας όλο τον διάκοσμο.
Ο χαμογελαστός πρόεδρος του "Κώστας Γαρέφης", οι ευχαριστίες προς όλους για την τιμή της επίσκεψης και οι διαβεβαιώσεις του για την άνομβρη εκδήλωση.
Το, σαν κολασμένος σιδηρόδρομος, στήσιμο των τραπεζιών, γεμάτα γαστριμαργικές αμαρτίες με κάθε λογής πιπεριές, μαγειρεμένες με δεκάδες εκδοχές και προτάσεις.
Οι πρόχειροι πάγκοι των πλανόδιων με τα φανταχτερά παιχνιδάκια και τα τρανταχτά κλάματα των μικρών, που τα θέλουν όλα, τραβώντας από το μανίκι τους παππούδες.
Η μελωδική τοπική παραδοσιακή μπάντα των χάλκινων και το γλυκόλαλο παίξιμο τους, σωστό Αγγελικό δοξάρι, κατευθείαν στο κέντρο, στα τρίσβαθα της ψυχής.
Το τσίτωμα του δέρματος και ο ανεπαίσθητος λυγμός, που δύσκολα συγκρατείται, στο αντίκρυσμα των μικρών χορευτών με το μετρημένο, σοβαρό τους χαμόγελο, άξιοι συνεχιστές της ιστορικής παράδοσης.
Οι λυγερόκορμοι χορευτές και χορεύτριες, απόγονοι του Γαρέφη από τον σύλλογο της Νήλειας και η αίσθηση του αδερφικού πνεύματος, που σου πλημμυρίζει τα σωθικά.
Οι εντυπωσιακές χορεύτριες και χορευτές των Αλησμόνητων πατρίδων με τις φανταχτερές φορεσιές και οι ρυθμικοί κροταλισμοί που σε ταξιδεύουν , πέρα στην άλλη άκρη του Αιγαίου, στις χρυσοφώτιστες ακτές της Μικρασίας.
Η Μακεδονική κορμοστασιά και οι γεωμετρικοί σχηματισμοί, χαραγμένοι λες με διαβήτη, και οι αλάνθαστες φιγούρες των μελών του συλλόγου Χρύσας-Τσάκων-Ροδωνιάς, και το συναισθηματικό ντελίριο που σε καταλαμβάνει, ανεμόσκαλα θαρρείς προς την Ουτοπία της παράδοσης.
Ο συγκινητικός λόγος του Δημάρχου, τέκνο της περιοχής, γέννημα θρέμμα, και η επιτακτική ανάγκη επίσπευσης των ενεργειών για την προώθηση του κόκκινου χρυσού του τόπου και την συστηματικότερη ανάπτυξη της καλλιέργειας .
Μα πάνω από όλα, οι μαυροφορεμένες γιαγιάδες, που κουρνιάζουν υπομονετικά στα πέτρινα σκαλοπάτια του αμφιθεάτρου, και το κρυφό δάκρυ στα ρυτιδιασμένα μάγουλα, που σκουπίζεται και ξανασκουπίζεται από την άκρη του μαύρου τσεμπεριού, και τα τρεμάμενα χείλη, που σιγοτραγουδούν και συνοδεύουν νοητικά την ορχήστρα, στους ντόπιους, Μακεδονικούς, Ελληνικούς σκοπούς.
