Βρισκόμαστε στη δεκαετία του 1960 και στο όμορφο χωριό των Προμάχων ο ήλιος ξεπροβάλει από τα ανατολικά βράχια της Μπάινας, φωτίζοντας με τις ζεστές του ακτίνες όλη την περιοχή, που έχει αρχίσει να πρασινίζει, υποδηλώνοντας ότι η άνοιξη έφτασε.
Ήδη κάποιες αμυγδαλιές και κάποιες σλίβες έχουν αρχίσει να ανθίζουν, χαρίζοντας υπέροχες ροζ ανταύγειες με τα άνθη τους.
Αν και πέρασε ο χειμώνας, οι κάτοικοι δεν έχουν αρχίσει να ασχολούνται με τα χωράφια τους και πολλοί από αυτούς, μαζεύουν δυνάμεις για την δύσκολη καλλιεργητική περίοδο, που θα ξεκινήσει σε λίγες εβδομάδες.
Από τα δυτικά του χωριού ακούγονται ήχοι περίεργοι, σημάδια ανθρώπινης δραστηριότητας.
Κάποια ομάδα εργατών, δουλεύει εντατικά και ο θόρυβος από αξίνες, φτυάρια και τσάπες, είναι ευδιάκριτος.
Διερχόμενος τον κεντρικό χωματόδρομο και περνώντας την δημόσια κοινοτική βρύση με το τρεχούμενο νερό, μπορείς να δεις, ότι στην αυλή, δίπλα από το σπίτι του Μπάι Γκιόργκε, δέκα γεροδεμένοι άντρες, σκάβουν σε τέσσερα σημεία, μεγάλες τρύπες ιδρώνοντας και αγκομαχώντας.
Σήμερα ξεκινάει το χτίσιμο του νεαρού γιου της οικογένειας, καθώς αρραβωνιάστηκε πρόσφατα και πρέπει σε λίγο καιρό να ανοίξει το δικό του σπιτικό.
Έτσι λοιπόν οι τέσσερις βάσεις του σπιτιού ετοιμάζονται και στην γύρω περιοχή επικρατεί ένας γιορτινός αναβρασμός. Οι μεν άντρες να πειράζονται μεταξύ τους, οι δε γυναίκες να πηγαινοέρχονται αλαφιασμένες, προσπαθώντας να ετοιμάσουν νόστιμους μεζέδες και πίτες για τους απαιτητικούς εργάτες. Τα πιάτα με τα ορεκτικά πάνε κι έρχονται, ενώ το δυνατό τσίπουρο ρέει άφθονο, δίνοντας δύναμη στους σκληροτράχηλους άντρες.
Ο παππούς της οικογένειας πηγαινοέρχεται νευρικά καπνίζοντας ένα σέρτικο σκέτο τσιγάρο και δίνει εντολές βήχοντας και ξύνοντας το αξύριστο πηγούνι του.
Κατά το απομεσήμερο η δουλειά κοντεύει να τελειώσει και ο αρχηγός της οικογένειας διαλέγοντας τον μεγαλύτερο πετεινό από το παρακείμενο κοτέτσι, το σφάζει και με το αίμα του ραντίζει τις βάσεις του νέου σπιτιού, τηρώντας το πατροπαράδοτο έθιμο.. Στη συνέχεια παραδίνει το μεγαλόσωμο πτηνό στην νοικοκυρά, για να το μαγειρέψει και να φάνε οι κατάκοποι μαστόροι.
Το απομεσήμερο, όταν πια η δουλειά έχει τελειώσει, στήνεται ένα τεράστιο τραπέζι, κάτω από το πλατάνι, στην άκρη της αυλής και όλοι μαζί κάθονται και απολαμβάνουν τα κάθε λογής εδέσματα, που στρώθηκαν από τις γυναίκες του σπιτιού και τις γειτόνισσες, που βοηθούν.
Τις επόμενες ημέρες και αφού ρίχτηκαν οι βάσεις, με τσιμέντο, ξεκινά η διαδικασία του χτισίματος περιμετρικά. Κι εδώ το ίδιο σκηνικό. Άντρες και γυναίκες, με μουλάρια και γαϊδούρια, κουβαλούν από τους γύρω χειμάρρους, πέτρες κάθε λογής, ενώ οι έμπειροι μαστόροι, πελεκώντας τα τεράστια βράχια, δίνουν σχήμα σε αυτά και οι χτίστες τα τοποθετούν με μαεστρία, δημιουργώντας γερά και ασφαλή πετροντούβαρα.
Φίλοι, συγγενείς και γείτονες, συμμετέχουν στην όλη επιχείρηση βοηθώντας όπως μπορεί ο καθένας και η "μυσταγωγία" θα διαρκέσει πολλές ημέρες.
Μόλις έρθει η ώρα για το "ρίξιμο της πλάκας(ταράτσα), ένα συνεργείο από έμπειρους εργάτες θα κατευθυνθεί στη Μπιτσκία, όπου με την βοήθεια του μοναδικού τρακτέρ του χωριού, θα ισιάξουν τα σίδερα, που απαιτούνται για να οπλιστεί το μπετόν.
Την ημέρα που θα "ρίξουν" την πλάκα, συνήθως επιλέγουν κάποια Κυριακή, ο τόπος θυμίζει γιορτή.
Δεκάδες εθελοντές βρίσκονται στον τόπο και ο καθένας στο πόστο του, σαν καλοκουρδισμένη μηχανή, εργάζονται και πειράζει ο ένας τον άλλον, ενώ το τσίπουρο έχει την τιμητική του.
Ένας βάζει νερό στην μπετονιέρα, άλλος τα τσιμέντα, άλλοι τη γεμίζουν με χαλίκια, ενώ επάνω στην ταράτσα, χειροδύναμοι νεαροί, σπρώχνουν με μανία τα καρότσια, γεμάτα με το έτοιμο μπετόν. Παραδίπλα, τα έμπειρα μαστόρια, κρατώντας μακριά ξύλινα "μαστάρια" σιάζουν το μπετόν, δίνοντας τις κατάλληλες κλίσεις.
Η διαδικασία θα κρατήσει πολλές ώρες και τελειώνοντας το πολυπληθές συνεργείο θα αποζημιωθεί από το "λουκούλλειο" γεύμα που ετοιμάζουν οι προκομμένες νοικοκυρές, υπό την αυστηρή επίβλεψη του Μπάι Γκιόργκε, ο οποίος δεν αφήνει να ξεχαστεί, ούτε η παραμικρή λεπτομέρεια.
Όταν έρθει η ώρα του χτισίματος των δωματίων και το σοβάτισμα, ανοίγουν μια τεράστια τρύπα σε μια άκρη της μικρής πλέον αυλής, και θα ρίξουν μέσα τεράστιους ασβεστόλιθους, που προμηθεύονται από την Πολυκάρπη. Στη συνέχεια ρίχνουν νερό και ανακατεύοντας, με μακριά ξύλινα κοντάρια, ετοιμάζουν τον ασβεστοπολτό που είναι απαραίτητος για το χτίσιμο. Σύννεφο από αναθυμιάσεις γεμίζει την γύρω ατμόσφαιρα, αλλά οι έμπειροι άντρες συνεχίζουν απτόητοι την επίπονη ασχολία τους.
Μερικές μέρες αργότερα ο ασβεστοπολτός αφού ξεθυμάνει, θα είναι έτοιμος προς χρήση.
Κάποιο σκυλί της γειτονιάς, μη προσέχοντας, θα πέσει μέσα στον καυστικό λάκκο και στριγκλίζοντας θα τρέξει προς το ποτάμι, για να ξεπλύνει τον ασβέστη που το κατακαίει.
Στο τελικό στάδιο πλέον, έχει απομείνει η κατασκευή της σκεπής, συνήθως με παλιά Τούρκικα κεραμίδια και η γιορτή κορυφώνεται.
Όλη η γειτονιά είναι στο πόδι, μιας και απαιτούνται πολλά χέρια και κανείς δεν αρνείται την συμμετοχή.
Ο πρωτομάστορας, σκαρφαλωμένος στο ψηλότερο σημείο, κάνοντας τον τελάλη, φωνάζει με όλη του τη δύναμη τα ονόματα αυτών που φέρνουν δώρα για τους εργάτες. Συνήθως αυτά είναι πετσέτες, κάλτσες και φανελάκια, τα οποία τα κρεμούν σε περίοπτη θέση. Εκείνα τα χρόνια έλλειπαν τα πολύβουα μηχανήματα που υπάρχουν τώρα, και δεδομένης της ησυχίας που επικρατούσε, όλο το χωριό μπορούσε να ακούσει την στεντόρεια φωνή του τελάλη.
Καθιερωμένο βέβαια σκηνικό και το πλούσιο τραπέζι στο τέλος της εργασίας και τα χαρούμενα και γεμάτα ικανοποίηση πρόσωπα των παρευρισκόμενων.
Λίγους μήνες αργότερα το καινούριο σπιτικό, το ποτισμένο με ιδρώτα και μόχθο, θα είναι έτοιμο να στεγάσει την αγάπη και τα όνειρα του νεαρού ζευγαριού, που θα συνεχίσει την αέναη και αιώνια παρουσία των υπερήφανων κατοίκων στον πολύπαθο και ευλογημένο τόπο.
Όμορφες εικόνες των περασμένων δεκαετιών, από την ταπεινή ζωή στο αγαπημένο μας χωριό και άλλη μια τρανή απόδειξη της αλληλεγγύης των κατοίκων και της αλληλοστήριξης που τους διακρίνει μέχρι και τις μέρες μας. .
2 σχόλια :
Τι ομορφο ταξίδι... σε χρόνια ξεγνοιαστα και σε εποχες που εφυγαν ανεπιστρεπτι μαζι με τους παππουδες κ τις γιαγιάδες μας... πες μας αν εχεις υποψιν, τι περιελαμβανε συνηθως το γιορτινο κυριακατικο τραπεζι-κερασμα;
Η ντόπικη κουζίνα μας δεν φημίζεται για τον πλούτο και την ποικιλία της, συνήθως το γιορτινό τραπέζι περιελάμβανε κοτόπουλο με ρύζι, ή χοιρινό με πρασα και πατάτες. Βέβαια το βαρύ πυροβολικό, ήταν η φασουλάδα σε όλες τις εκδοχές της, τα τουρσιά και το σπιτικό τυρί.
Δημοσίευση σχολίου
Οι όροι χρήσης που ισχύουν για τη δημοσίευση των σχολίων, έχουν ως εξής:
- Σχόλια τα οποία είναι υβριστικά ή περιέχουν χαρακτηρισμούς ή ανώνυμες καταγγελίες που δεν συνοδεύονται από αποδείξεις θα αφαιρούνται από τα Προμαχιώτικα Νεα .
- Τα Προμαχιώτικα Νέα διατηρούν το δικαίωμα να αφαιρέσουν οποιοδήποτε σχόλιο θεωρούν ότι εμπίπτει στις παραπάνω κατηγορίες.
- Τα Προμαχιώτικα Νέα δεν παρεμβαίνουν σε καμία περίπτωση για να αλλοιώσουν το περιεχόμενο ενός σχολίου.
- Τα σχόλια αναγνωστών σε καμιά περίπτωση δεν αντιπροσωπεύουν τα Προαχιώτικα Νέα.
- Με την αποστολή ενός σχολίου αυτόματα αποδέχεστε τους όρους χρήσης .
H συντακτική ομάδα των Προμαχιώτικων Νέων.