Ανακοίνωση Αντιδημαρχίας Πολιτικής Προστασίας

 

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΑΝΤΙΔΗΜΑΡΧΙΑΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ

Λόγω των έντονων βροχοπτώσεων που επικρατούν στο Δήμο μας τις τελευταίες ώρες, παρακαλούμε τους πολίτες να είναι ιδιαίτερα προσεκτικοί κατά τις μετακινήσεις τους καθώς υπάρχει μεγάλος όγκος νερού στο οδόστρωμα. Ακόμη, για τη δική σας ασφάλεια, αποφύγετε τη διέλευση των ιρλανδικών διαβάσεων, λόγω αύξησης της στάθμης του νερού.

Η ΑΝΤΙΔΗΜΑΡΧΟΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ

ΝΑΝΟΥ ΠΟΛΥΞΕΝΗ

Διαβάστε Περισσότερα

Στην ολοκλήρωση των διανομών προϊόντων με αναδιανομή προχωρά η Περιφερειακή Ενότητα Πέλλας

 

Έδεσσα, 9 Δεκεμβρίου 2020

 

 

Στην ολοκλήρωση των διανομών προϊόντων με αναδιανομή προχωρά η Περιφερειακή Ενότητα Πέλλας ως επικεφαλής εταίρος, στα πλαίσια υλοποίησης του Επιχειρησιακού Προγράμματος Επισιτιστικής και Βασικής Υλικής Συνδρομής(Ε.Π.ΕΒΥΣ.) του Ταμείου Ευρωπαϊκής Βοήθειας Απόρων (ΤΕΒΑ)

Η διανομή θα αρχίσει με τους ωφελούμενους του Δήμου Πέλλας και θα ολοκληρωθεί με τους υπόλοιπους ωφελούμενους του συνόλου των Δήμων της Π.Ε. Πέλλας.

Δεδομένων των συνθηκών της πανδημίας η διανομή θα γίνει κατ’ οίκον  έπειτα από τηλεφωνική επικοινωνία , κατά το χρονικό διάστημα από την Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου ως και την Κυριακή 20 Δεκεμβρίου 2020, κατά τις ώρες  09:00 –17:00. 

Πρόκειται για αναδιανομή προϊόντων τα οποία δεν έχουν παραληφθεί στις τακτικές διανομές από τους δικαιούχους, η δε  διάθεση τους θα γίνει «εξατομικευμένα» με κριτήριο τον αριθμό των μελών ανά οικογένεια.

Οι δικαιούχοι πρέπει να έχουν μαζί τους τον αριθμό ΑΜΚΑ, την αστυνομική τους ταυτότητα ή άλλο νομιμοποιητικό έγγραφο ταυτοπροσωπίας.

Κατά την παραλαβή ΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ  ΝΑ ΤΗΡΟΥΝΤΑΙ ΑΥΣΤΗΡΑ τα ατομικά μέτρα προστασίας (Μάσκα, γάντια, απολυμαντικά) και η απόσταση του 1,5 μέτρου τουλάχιστον,  στα πλαίσια προστασίας από τον Κορωνοϊό (Sars-Cov-2)) σύμφωνα με τις ισχύουσες οδηγίες του Ε.Ο.Δ.Υ.

 

 

Σε αντίθετη περίπτωση δεν θα υλοποιείται η παράδοση των προϊόντων.

Διαβάστε Περισσότερα

Οι περαστικοί - Φραντς Κάφκα

Οι περαστικοί

Όταν κάνουμε περίπατο τη νύχτα σε κάποιο σοκάκι και ένας άνδρας τρέχει καταπάνω μας, τον βλέπουμε ήδη από μακριά -γιατί ο δρόμος μπροστά μας είναι ανηφορικός και έχει πανσέληνο-, δεν θα τον αρπάξουμε, ακόμα κι αν είναι αδύναμος και ρακένδυτος, ακόμα κι αν τρέχει κάποιος άλλος στο κατόπι του και φωνάζει, αλλά θα τον αφήσουμε να συνεχίσει το τρεχαλητό του.

Γιατί είναι νύχτα, τι φταίμε εμείς που το δρομάκι, λουσμένο το φεγγάρι, ανηφορίζει μπροστά μας και, επιπλέον, ίσως να είναι για αυτούς τους δυο το κυνηγητό διασκέδαση, ίσως καταδιώκουν και οι δύο έναν τρίτο, ίσως άδικα καταδιώκεται ο πρώτος, ίσως θέλει ο δεύτερος να τον σκοτώσει κι εμείς θα γινόμασταν συνένοχοι στο φόνο, ίσως δεν γνωρίζονται καν οι δυο τους και ο καθένας βιάζεται μονάχα να φτάσει στο κρεβάτι του, ίσως να είναι υπνοβάτες, ίσως ο πρώτος να οπλοφορεί.
Και, επιτέλους, δεν επιτρέπεται να είμαστε κουρασμένοι, μήπως δεν ήπιαμε τόσο κρασί; Αισθανόμαστε ανακούφιση όταν δεν βλέπουμε πια ούτε τον δεύτερο. 



Οι περαστικοί - Φραντς Κάφκα (από τα διηγήματα και μικρά πεζά, εκδόσεις Ροές)

Διαβάστε Περισσότερα

Λεωφορείο ο Πόθος, Τένεσι Ουίλιαμς (απόσπασμα)

Μπλανς:

«Φλαμίνγκο»; Ποτέ, «Ταραντούλα» λεγότανε το ξενοδοχείο που έμενα. «Τα χέρια τής Ταραντούλα», το λέγανε. Ναι, «Ταραντούλα». Είναι μια μεγάλη αράχνη! Εκεί οδηγούσα τα θύματά μου. Ναι, είχα πολλές γνωριμίες με περαστικούς.

 Μετά το θάνατο του Άλλαν, οι γνωριμίες με τους περαστικούς νόμιζα πως ήταν το μόνο που μ’ απόμενε για να γεμίζω την άδεια μου καρδιά. Θαρρώ πως μ’ είχε πιάσει κάτι σαν πανικός, ένας πανικός που μ’ έσπρωχνε από τον ένα στον άλλον. Ζητούσα προστασία εδώ κι εκεί, στα πιο απίθανα μέρη! Ακόμα τώρα τελευταία μ’ ένα παιδί δεκαεφτά χρονών. Αλλά κάποιος έγραψε στον επιθεωρητή: αυτή η γυναίκα είναι ηθικώς ακατάλληλη για δασκάλα. Να ήταν αλήθεια; Έτσι μου φαίνεται. Από μια πλευρά - ήμουνα βέβαια, ακατάλληλη...

 Γι’ αυτό ήρθα εδώ. Δεν είχα πουθενά αλλού να πάω. Ήμουνα ένα κουρέλι. Ξέρεις τι θα πει να ’σαι κουρέλι; Τα νιάτα μου σβύσανε ξαφνικά και τότε γνώρισα εσένα. Μου είπες πως είχες ανάγκη από κάποιον. Είχα κι εγώ ανάγκη από κάποιον. Ευχαριστούσα το Θεό που σ’ έφερε κοντά μου, γιατί φαινόσουνα τόσο καλός – ένα άνοιγμα στο βράχο τού κόσμου, για να μπορέσω να κρυφτώ. Αλλά το νοιώθω, είχα πολλά ζητήσει κι είχα ελπίσει πάρα πολλά... 

Λεωφορείο ο Πόθος,  Τένεσι Ουίλιαμς, 

Μετάφραση: Γεράσιμος Σταύρου  

Διαβάστε Περισσότερα

Ντοστογιέφσκι: Όνειρα

«Ή ήρωας ή βούρκος, μέσος όρος δεν υπήρχε. Αυτό ήταν που με κατάστρεψε, γιατί στο βούρκο παρηγοριόμουν με το να ονειρεύομαι τον εαυτό μου ήρωα σ’ άλλες στιγμές κι ο ήρωας σκέπαζε όλο το βούρκο.

Ένας συνηθισμένος άνθρωπος, σκεφτόμουνα, ντρέπεται να βουτηχτεί στο βούρκο, μα ο ήρωας είναι πολύ ψηλός για να λασπωθεί ολόκληρος, επομένως μπορεί κανείς να μπαίνει στο βούρκο.

Είναι αξιοσημείωτο πως αυτές οι πλημμύρες κάθε ωραίου και υψηλού μ’ έβρισκαν και την ώρα της μικροπαρεκτροπής και κυρίως τη στιγμή που βρισκόμουν στο βυθό, μ’ έβρισκαν τμηματικά σε χωριστές μικρές αναλαμπές σα να ’θελαν να μου θυμίσουν τον εαυτό τους, δεν εξαφάνιζαν όμως την μικροπαρεκτροπή με την εμφάνισή τους.

Μα πόση αγάπη, Θεέ μου, πόση αγάπη δοκίμαζα σ’ αυτά τα όνειρά μου, σ’ αυτά τα ταξίδια μέσα στο κάθε «ωραίο και υψηλό».

Κι ας ήταν αγάπη φανταστική που σε τίποτε ανθρώπινο στην πραγματικότητα δεν προσαρμοζόταν, ήταν όμως τόσο πολλή, που ύστερα στην πραγματικότητα μήτε καν αισθανόμουν την ανάγκη να την προσαρμόσω κάπου – αυτό πια θα ’ταν μια περιττή πολυτέλεια.

Όλα, άλλωστε, ωραιότατα τέλειωναν με την οκνηρή και απολαυστική μεταπήδηση στην τέχνη, δηλαδή στις ομορφότερες φόρμες της ζωής, εντελώς έτοιμες, κατακλεμμένες απ’ τους ποιητές και τους μυθιστοριογράφους και προσαρμοσμένες σε κάθε λογής παραποιήσεις κι απαιτήσεις. Εγώ, π.χ., θριαμβεύω πάνω σ’ όλους.

Όλοι, εννοείται, πέφτουν μπρούμυτα κι αναγκάζονται θεληματικά ν’ αναγνωρίσουν όλες τις τελειότητές μου, κι εγώ πάλι τους συγχωρώ.

Ερωτεύομαι καθώς είμαι ένας διάσημος ποιητής και βαθμούχος.

Παίρνω αμέτρητα εκατομμύρια κι αμέσως τα θυσιάζω για τους ανθρώπους και ταυτόχρονα ξομολογιέμαι μπροστά σ’ όλον τον κόσμο τα αίσχη μου, που, εννοείται, δεν είναι απλώς αίσχη, μα περικλείουν πάρα πολύ από κάθε «ωραίο και υψηλό», κάτι το Μαμφρεδικό.

Όλοι κλαίνε και με φιλούν, (αλλιώς τι είδους βλάκες θα ’ταν;) κι εγώ προχωρώ ξυπόλητος και πεινασμένος να διδάξω τις νέες ιδέες».

Φιόντορ Ντοστογιέφσκι, Το υπόγειο (εκδ. Γκοβόστη).

Διαβάστε Περισσότερα

Το παράπονο - Οδυσσέας Ελύτης

Εδώ στου δρόμου τα μισά

έφτασε η ώρα να το πω

Άλλα είν' εκείνα που αγαπώ

γι' αλλού γι' αλλού ξεκίνησα

Στ' αληθινά στα ψεύτικα

το λέω και τ' ομολογώ

Σαν να 'μουν άλλος κι όχι εγώ

μες στη ζωή πορεύτηκα

Όσο κι αν κανείς προσέχει

όσο κι αν τα κυνηγά

Πάντα πάντα θα 'ναι αργά

δεύτερη ζωή δεν έχει.

Οδυσσέας Ελύτης

Διαβάστε Περισσότερα

Ερωτικός λόγος – Γιωργος Σεφερης (απόσπασμα)

Ερωτικός λόγος – Γιωργος Σεφερης (απόσπασμα)


Ρόδο της μοίρας, γύρευες να βρεις να μας πληγώσεις

μα έσκυβες σαν το μυστικό που πάει να λυτρωθεί

κι ήταν ωραίο το πρόσταγμα που δέχτηκες να δώσεις

κι ήταν το χαμογέλιο σου σαν έτοιμο σπαθί.

...

Λες κι είχα αναστηθεί γυμνή σε μια παρμένη θύμηση

σαν ήρθες γνώριμος και ξένος, ακριβέ μου

να μου χαρίσεις γέρνοντας την απέραντη λύτρωση

που γύρευα από τα γοργά σείστρα του ανέμου

Μες στον καθρέφτη η αγάπη μας, πώς πάει και λιγοστεύει

μέσα στον ύπνο τα όνειρα, σκολειό της λησμονιάς

μέσα στα βάθη του καιρού, πώς η καρδιά στενεύει

και χάνεται στο λίκνισμα μιας ξένης αγκαλιάς…

…

Ρόδο άλικο του ανέμου και της μοίρας,

μόνο στη μνήμη απέμεινες, ένας βαρύς ρυθμός

ρόδο της νύχτας πέρασες, τρικύμισμα πορφύρας

τρίκυμισμα της θάλασσας… Ο κόσμος είναι απλός.


Γιώργος Σεφέρης

Διαβάστε Περισσότερα

Θα σ΄ αγαπώ ό,τι κι αν γίνει…

Ο Μικρός ήταν πολύ κακόκεφος.
Κλείστηκε στο δωμάτιο
κι άρχιζε να στριφογυρίζει
κι όλα τα πράγματα ν΄ αναποδογυρίζει.
Τις ζωγραφιές από τον τοίχο ξεκολλούσε
Κι όλα τα παιχνίδια του χαλούσε.

«Θεέ μου!» είπε η Μαμά «τι έχεις πάθει;»

«Είμαι ένας ανάποδος
και γκρινιάρης μικρός
και κανείς δε μ΄αγαπάει» είπε ο Μικρός.

«Μικρέ μου» είπε η Μαμά «όπως και να ΄σαι,
εγώ πάντα θα σ΄ αγαπώ».

«Κι αν ήμουνα αρκούδος, πάλι θα με φρόντιζες
και θα μ΄ αγαπούσες;» ρώτησε ο Μικρός.

«Φυσικά» είπε η Μαμά.
«Εγώ θα σ΄ αγαπώ ό,τι κι αν γίνει».

«Αν όμως γινόμουν πράσινο έντομο,
πάλι θα μ΄ αγαπούσες,
πάλι θα με αγκάλιαζες και θα με φιλούσες;»

«Φυσικά» είπε η Μαμά.
«Εγώ θα σ΄ αγαπώ ό,τι κι αν γίνει»

«Ό,τι κι αν γίνει;» είπε ο Μικρός και χαμογέλασε.
«Κι αν ήμουνα κροκόδειλος;»

«Θα σ΄ αγκάλιαζα και θα σ΄ αγαπούσα
και τη νύχτα θα σου τραγουδούσα»
είπε η Μαμά.

«Χαλάει ποτέ η αγάπη;»
ρώτησε ο Μικρός.
«Λυγίζει άραγε ποτέ και σπάει;
Κι αν ναι, μπορείς άραγε να
την κολλήσεις,
να τη φτιάξεις και να τη χτίσεις;»

«Α, δεν ξέρω» είπε η Μαμά «το μόνο που ξέρω
είναι ότι θα σ΄ αγαπώ για πάντα».

«Κι όταν πεθάνουμε και χαθούμε,
θα μ΄ αγαπάς ακόμη;» είπε ο Μικρός.
«Θα υπάρχει ακόμα η αγάπη;»

Η Μαμά πήρε στην αγκαλιά της
τον Μικρό και κοίταξαν μαζί
από το παράθυρο τον ουρανό.
Το φεγγαράκι έφεγγε ψηλά
και τ΄ αστεράκια ήταν φωτεινά.
«Κοίτα, Μικρέ, τ΄ αστεράκια
πώς λάμπουνε στον ουρανό.
Ξέρεις πως πολλά απ΄αυτά
έχουν πεθάνει εδώ και χρόνια πια;»

«Τα βλέπεις όμως πώς φωτίζουν ακόμα στον ουρανό;
Η αγάπη είναι σαν τ΄ αστέρια: ποτέ δεν πεθαίνει
και πάντα φωτίζει».

Πηγή: Debi Gliori, No matter what (Bloomsburry, 2003). Στα ελληνικά: Θα σ΄αγαπώ για πάντα, σε μετάφραση Φ. Μανδηλαρά, από τις εκδόσεις Πατάκη. Η τρυφερή Σκωτσέζα συγγραφέας είναι πολυγραφότατη (δείτε  εδώ τα έργα  της) και εικονογραφεί εκπληκτικά η ίδια τα βιβλία της. Διαβάστε εδώ πόσο δημιουργικά και ευρηματικά προσεγγίζει την εικονογράφηση, αφήνοντας ελεύθερο να παίξει και να ζωγραφίσει το παιδί που «κρύβει» μέσα της.

https://newagemama.com

Διαβάστε Περισσότερα

Τρία συναισθήματα που μοιάζουν με αγάπη, αλλά δεν είναι…

Όταν ξεκινά κανείς μια σχέση αισθάνεται έντονα συναισθήματα, τα οποία δεν είναι πάντα απαραιτήτως αγάπη. Ωστόσο, το ερωτευμένο άτομο συχνά δεν αναγνωρίζει ότι συμβαίνει κάτι τέτοιο, και μπερδεύει αυτά τα συναισθήματα με την αληθινή αγάπη. Το αποτέλεσμα είναι ότι καταλήγει να βρίσκεται μπερδεμένο, απογοητευμένο, ή ακόμα και προδομένο από τον/τη σύντροφό του, γιατί έγινε παρεξήγηση και ο άλλος δεν εννοούσε αυτά που ο ερωτευμένος πίστεψε ότι άκουσε.

1. Πόθος/Ερωτική Έλξη 

Αυτό το έντονο συναίσθημα που τόσοι άνθρωποι έχουν νιώσει και σε τόσες πολλές περιπτώσεις το έχουν μπερδέψει με την αγάπη. Πρόκειται περισσότερο για έντονη «χημεία», οι φερομόνες (χημικά στοιχεία που έχει κάθε άνθρωπος) του ενός ατόμου που ταιριάζουν όπως το κλειδί στην κλειδαριά με τις φερομόνες ενός άλλου ατόμου και δημιουργούν τη σπίθα του σωματικού πάθους.

Αυτό το συναίσθημα της έντονης ερωτικής έλξης συχνά το αποκαλούμε «έρωτας με την πρώτη ματιά» ή «κεραυνοβόλος έρωτας», αφού πράγματι η ένταση του συναισθήματος είναι τέτοια, που συγκλονίζει αυτόν που το αισθάνεται.

Τρεις λόγοι που μπερδεύει κανείς τον πόθο με την αγάπη

Όταν κάποιος αισθάνεται πόθο για κάποιο άλλο άτομο, συνήθως μπερδεύει αυτό το συναίσθημα με την αγάπη για τρεις λόγους:

-Η έλξη είναι ακαριαία και εντονότατη, επομένως μοιάζει να είναι «μοιραίο γεγονός».

-Κατά δεύτερο λόγο, το ότι πρόκειται για δύο αγνώστους σημαίνει ότι κανείς μπορεί να φανταστεί ό,τι επιθυμεί για το άλλο άτομο (άρα δε βασίζεται στην πραγματικότητα του ποιος είναι ο άλλος, αλλά στο τι θα ήθελε να είναι ο άλλος) και, βέβαια, οι φαντασιώσεις είναι πάντα τέλειες.

-Τέλος, ο ερωτοχτυπημένος δεν έχει αντικρίσει το ποιος στ" αλήθεια είναι ο σύντροφός του, γιατί είναι παγιδευμένος στη δίνη της σεξουαλικής έντασης και του πάθους, οπότε βλέπει αυτό που θέλει να δει. Αν ο έρωτας είναι τυφλός, τότε το πάθος από μόνο του βγάζει τα μάτια αυτού που το αισθάνεται και δεν αφήνει χώρο για λογικές σκέψεις.

Είναι φυσιολογικό;

Είναι λοιπόν φυσιολογικό να αισθάνεται κανείς πόθο και έντονη ερωτική έλξη; Η απάντηση είναι: βεβαιότατα! Όμως, θα πρέπει κανείς να γνωρίζει τη διαφορά ανάμεσα στον πόθο και την αγάπη, ώστε να μην τα μπερδέψει.

Τον πρώτο καιρό μιας σχέσης είναι φυσιολογικό να αισθάνεται κανείς έντονο ερωτικό πόθο και να μην μπορεί να «ξεκολλήσει» από τον άλλον, όμως, καθώς η γνωριμία προχωράει και βλέπει κανείς τον χαρακτήρα και τα ελαττώματα του άλλου, αποφασίζει αν πρόκειται για αγάπη ή για πάθος.

Συχνά, όταν κανείς «δει» το αντικείμενο του πόθου του στο φως της ημέρας, συνειδητοποιεί ότι δεν του αρέσει όσο νόμιζε ή φανταζόταν, με αποτέλεσμα η σχέση να πάρει τέλος. Η αγάπη δεν είναι ταυτόσημε με την σκέτη σωματική έλξη (παρόλο που η ερωτική έλξη είναι σημαντικό στοιχείο της), αλλά χρειάζεται και άλλα συστατικά, και, κυρίως χρόνο και υπομονή για να καλλιεργηθεί.

Και βέβαια, πολλές φορές το ξεκίνημα της αγάπης και μιας βαθιάς, ουσιαστικής σχέσης ξεκινάει από έντονο σεξουαλικό πάθος (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το σεξουαλικό πάθος από μόνο του οδηγεί κάθε φορά στην αγάπη).

2. Έμμονη Ιδέα

Όταν το άλλο άτομο γίνει έμμονη ιδέα στον ερωτευμένο, συνήθως αυτός το εκλογικεύει λέγοντας «αφού δεν μπορώ να σκεφτώ κανέναν άλλον, άρα είμαι ερωτευμένος/η με και αγαπάω αυτό το άτομο». Η εμμονή είναι παρόμοια με το πάθος, αλλά είναι ακόμα πιο παραπλανητική και καταστροφική. Ενώ ο πόθος είναι περαστικός και ξεθωριάζει όταν οι ερωτευμένοι γνωριστούν καλύτερα και διαπιστώσουν τις διαφορές τους, η έμμονη ιδέα παραμένει, ακόμα και όταν ο ερωτευμένος δει τα ελαττώματα του άλλου. Και ενώ το σεξουαλικό πάθος μπορεί να οδηγήσει σε μια ουσιαστική ερωτική σχέση, η εμμονή σκοτώνει την αγάπη.

Η εμμονή σκοτώνει την αγάπη

Όσο περισσότερο χρόνο και προσπάθεια επενδύσει κανείς σε μια άρρωστη εμμονή για ένα πρόσωπο ή μια σχέση, τόσο πιο σίγουρο είναι ότι τα πράγματα θα πάνε από το κακό στο χειρότερο. Οι άνθρωποι που είναι σε κατάσταση έμμονης ιδέας με κάποιον άλλον, λόγω του ότι σκέφτονται μόνο σχετικά με τον άλλο και τη σχέση τους, συχνά χάνουν την επαφή με τον ίδιο τους τον εαυτό. Αυτή η απώλεια του εαυτού και της ατομικότητας δημιουργεί έναν φαύλο κύκλο συμπεριφοράς όπου το άτομο με την εμμονή γίνεται όλο και πιο εξαρτημένο από το αντικείμενο του έρωτά του και από τη σχέση.

Έρωτας χωρίς ανταπόκριση

Ακόμα και η αγάπη χωρίς ανταπόκριση (όπου ο ένας είναι μόνος ερωτευμένος και του έχει γίνει έμμονη ιδέα ο άλλος, ο οποίος δεν είναι ερωτευμένος) μπορεί να γίνει έμμονη ιδέα με καταστροφικές ψυχολογικές συνέπειες.

Όταν το ένα άτομο είναι ερωτευμένο φουλ και το άλλο δεν είναι, όταν πιστεύει ότι έχει μια σχέση και το άλλο άτομο δεν το πιστεύει, όταν το ένα άτομο είναι αφοσιωμένο και το άλλο δεν το έχει πάρει στα σοβαρά, τότε υπάρχει η βάση για να δημιουργηθεί εμμονή.

Τα σημάδια της εμμονής

-Αν όλος ο χρόνος και κόπος σας πηγαίνει σε ένα άτομο (που δεν ανταποκρίνεται)

-Αν διαρκώς προσπαθείτε να ευχαριστήσετε τον/τη σύντροφό σας

-Αν η σχέση σας δεν έχει αμοιβαιότητα (από άποψη σεβασμού, βαθμό αφοσίωσης) και διαρκώς κάνετε συμβιβασμούς και υποχωρήσεις, τότε, πιθανότατα η σχέση σας βασίζεται σε έμμονα συναισθήματα και όχι σε αληθινή αγάπη.

3. Ριμπάουντ (Rebound)

Όπως ο γνωστός όρος στο μπάσκετ, έτσι και στις σχέσεις: όταν μια σχέση ξεκινά ξαφνικά, πριν καλά-καλά τελειώσει η προηγούμενη. Αυτές οι σχέσεις σπάνια βασίζονται στην αγάπη και αποτελούν έναν τρόπο για να τονώσει το άτομο -του οποίου τελείωσε η σχέση- την αυτοπεποίθησή του και να νιώσει όμορφα και συντροφικά. Πολλές φορές το συναίσθημα μοιάζει με αγάπη, γιατί οι άνθρωποι που τελειώνουν μια σχέση θέλουν να ξαναγαπήσουν, όμως όταν αυτό γίνεται πολύ σύντομα, δεν προλαβαίνει να τελειώσει μέσα του η συναισθηματική αναταραχή της προηγούμενης σχέσης για να επενδύσουν στην επόμενη.

Το άτομο που βγαίνει από την προηγούμενη σχέση και αμέσως κάνει μια νέα, έχει συνηθίσει να είναι ερωτευμένο, θέλει να έχει μια σχέση και, χωρίς πολλή σκέψη, επιλέγει κάποιο νέο πρόσωπο για να είναι μαζί του, πείθοντας τον εαυτό του ότι έχει ερωτευτεί ξανά. Συχνά το άτομο αυτό επιθυμεί και αναπολεί ακόμα την προηγούμενή του σχέση, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θέλει πίσω τον παλιό του σύντροφο, απλώς θέλει μια σχέση. Σε μια τέτοια ριμπάουντ φάση, το άτομο θέλει απλώς κάποιον, οποιονδήποτε σύντροφο και δεν είναι έτοιμο να επενδύσει πραγματικά σε μια νέα σχέση. Έτσι, πρόκειται για σχέση-ψυχολογικό τραυμαπλάστ, αφού οι παλιές πληγές δεν έχουν ακόμα επουλωθεί.

Σημάδια της ριμπάουντ σχέσης

-Όταν η παλιά σχέση με κάποιον τρόπο μπερδεύεται με τη νέα

-Το άτομο φέρνει τα προβλήματα της προηγούμενης στη νέα σχέση

-Υπάρχουν εκκρεμότητες από την προηγούμενη σχέση

-Ο/η σύντροφος από την προηγούμενη σχέση επανεμφανίζεται (είτε ως φυσικό πρόσωπο είτε ως παράδειγμα)

Είναι λοιπόν σημαντικό να μπορεί κανείς να αξιολογήσει αν τα συναισθήματά του εμπίπτουν σε μία από τις τρεις κατηγορίες της έντονης ερωτικής έλξης, της εμμονής, ή της ριμπάουντ σχέσης, ώστε να ξέρει που βρίσκεται, τι ζητάει, και -κυρίως- τι μπορεί να πάρει από τη σχέση του.

Λίζα Βάρβογλη, Ph.D. Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπεύτρια

ΠΗΓΗ...https://sciencearchives.wordpress.com

Διαβάστε Περισσότερα

«Είμαστε κάτι...» - Κώστας Καρυωτάκης

Είμαστε κάτι ξεχαρβαλωμένες
κιθάρες. Ο άνεμος όταν περνάει,
στίχους, ήχους παράξενους ξυπνάει
στις χορδές που κρέμονται σαν καδένες.

Είμαστε κάτι απίστευτες αντένες.
Υψώνονται σαν δάχτυλα στα χάη,
στην κορυφή τους τ' άπειρο αντηχάει,
μα γρήγορα θα πέσουνε σπασμένες.

Είμαστε κάτι διάχυτες αισθήσεις,
χωρίς ελπίδα να συγκεντρωθούμε.
Στα νεύρα μας μπερδεύεται όλη η φύσις.

Στο σώμα, στην ενθύμηση πονούμε.
Μας διώχνουνε τα πράγματα, κι η ποίησις
είναι το καταφύγιο που φθονούμε



Κώστας Καρυωτάκης - «Είμαστε κάτι...»

Διαβάστε Περισσότερα

Όχι για την ψυχή μου, αλλά έτσι, γιατί είναι καλό και δίκαιο

-Να δεις που τώρα θα μας ανοίξουν. Για δες τριαντάφυλλα ο κήπος τους, μέσα στο καταχείμωνο! Δε στο ’χω πει. Το σπίτι τους, το βλέπω στα καλά μου όνειρα, που έρχεται και η μαμά. Και απόψε, έβλεπα πάλι ένα καλό όνειρο. Άκουσες τη γιαγιά, την ώρα που μας σταύρωνε να ξεκινήσουμε. «Τι όνειρο έβλεπες, Λευτεράκη μου και χαμογελούσες;»

-Δεν χάνουμε τίποτα, αν δοκιμάσουμε.

-Εγώ ανησυχώ, ρε Γιωργάκη, μην τους συμβαίνει κάτι… Αυτός, τόσα χρόνια, δεν έχει κλείσει ποτέ το μαγαζί του, και κάθε χρόνο, τέτοια μέρα, περιμένει όλα τα παιδιά με το τασάκι του γεμάτο κέρματα και το χαμόγελο στα χείλη. «Να τα πείτε παιδιά μου, ως το τέλος, όμως!» Ρε συ, δε θέλω να το χάσω αυτό. Θέλω να τον βλέπω πάλι να κάθεται, εκεί στην καρέκλα του, με ένα παπούτσι στο καλαπόδι, να χτυπάει με το σφυράκι του, όπως εμείς τα τρίγωνα, και να σηκώνει κάπου κάπου τα μάτια πάνω από τα γυαλιά του, να μας κοιτά κατάματα, χαμογελαστός, μια τον ένα μια τον άλλο… Κι ύστερα να κάνει πως ψάχνει το τασάκι που είναι εκεί, μπροστά του… «Αχ, νάτο μωρέ, εδώ το έχω… Χρόνια πολλά παιδιά μου. Και του χρόνου… Αυτά για σας… όχι για την ψυχή μου∙ αλλά έτσι, γιατί είναι καλό και δίκαιο». Μ’ αρέσει αυτό το τελευταίο, αλλά γιατί το λέει, έχεις καταλάβει;

-Όχι, αλλά μου αρέσει κι εμένα∙ μόνο ο θείος Νίκος μιλάει τόσο γλυκά κι ωραία. Μου αρέσουν και οι κουραμπιέδες και τα μελομακάρονα της κυρά Ματίνας. Μου αρέσει όπως βγαίνει από την πίσω πόρτα, με τους δυο σωρούς στον δίσκο της και τα μελομακάρονα καθαρά, χωρίς ασπρίλες από τους κουραμπιέδες. Σα θαύμα μου μοιάζουν όλα αυτά. Σα να γιορτάζουνε γενέθλια. Μου έχει καθίσει αυτή η σκέψη∙ τι μαραγκός, τι παπουτσής, τι Μαρία, τι Ματίνα. Το πιο μεγάλο χαρτζιλίκι και τα ωραιότερα γλυκά, εδώ τα παίρνουμε. Μακάρι να έχεις δίκιο εσύ και να μας ανοίξουν. Ρε συ, κοίτα εκεί… στα χωράφια. Αυτοί δεν είναι; Ο μπαρμπα-Σταμάτης κι η κυρά-Ματίνα! Πολύ αργά περπατάνε, κι ο μπαρμπα- Σταμάτης κάτι κουβαλάει στην πλάτη, ένα τσουβάλι. Τρέχα, ρε, να τους βοηθήσουμε. Μπάρμπα-Σταμάτηηηη, περίμενε, ερχόμαστεεε!

-Βρε, καλώς τους, τους Διόσκουρους! Γιώργο, Λευτέρη, τι μούτρα ειν’ αυτά;

-Άσε να σε βοηθήσουμε πρώτα μπάρμπα –Σταμάτη… Κι όσο για τα μούτρα, εσείς φταίτε και η κλειστή σας πόρτα. Πότε ξανάγινε αυτό;

-Μας λαχταρήσατε… Πάμε λοιπόν, να καθίσετε, να ξεκουραστείτε και να σας τα πούμε. Ο Γιωργάκης δεν κρατιέται… Πω πω, τι λάσπες στα παπούτσια σας!

-Ετούτα τα Χριστούγεννα, παιδιά μου, δεν είναι σαν τα άλλα. Θα μεγαλώσετε και το 61 δε θα το ξεχάσετε ποτέ. Εκεί που ήμασταν, εσείς μας στείλατε. Πήγαμε αξημέρωτα, να προλάβουμε και τα κάλαντά σας. Ξεχνάτε πόσες φορές μας ήρθατε, άλλοτε βουρκωμένοι κι άλλοτε με δάκρυα ποτάμι, να μας περιγράφετε τη δυστυχία που βλέπατε εκεί δίπλα, στο Μπουρνάζι;

-Εγώ, μόνο μια φορά έκλαιγα. Ο Γιωργάκης δεν λέω… Τα κρατάω τα δάκρυά μου, γιατί αν τα αφήσω, δε γίνεται μετά να σταματήσω. Για να ξεγελάω τον εαυτό μου, αυτά είναι ένα κακό όνειρο από έναν άλλο κόσμο, δε γίνονται σ’ αυτόν εδώ, του λέω.

-Αυτά τα παραμύθια τα ακούω βερεσέ. Εγώ δεν πετάω στα σύννεφα. Αληθινούς ανθρώπους βλέπω να κλαίνε και δεν μπορώ να μην κλάψω κι εγώ. Αφού έκλαιγε κι ο θείος Νίκος. Τον είδα να γράφει κι ένα γράμμα στον Θεό. Μη γελάς, ρε Λευτέρη! Έπεσε κάτω όταν βγήκε κι εγώ το μάζεψα και το ξανάβαλα στο τραπέζι. Άθελά μου το διάβασα αυτό: «Δεν χώραγε, Θεέ μου, κι αυτή η δυστυχία… ξεχείλισε και βάλτωσε και έπνιξε τη μέρα...». Έγραφε πολλά. Δεν τα διάβασα, δεν έπρεπε. Τα ‘χει χαμένα κι ο θείος από τη μεγάλη στεναχώρια… Πνίγεται η μέρα; Δεν καταλαβαίνω…

-Καλά, αφήστε τα τώρα αυτά κι ακούστε τι έχω να σας πω. Εμείς από δω, που σταθήκαμε τυχεροί και έχουμε τα παιδιά μας -μη με κοιτάτε μ΄ απορία, εγώ είμαι πολύτεκνος, έχω παιδιά όλους εσάς που έρχεστε εδώ, να φτιάχνω τα παπούτσια σας και κάθε τέτοια μέρα, να γεμίζετε τις ψυχές μας με τις ωραίες σας φωνές και τα κουδουνίσματά σας-εμείς, που έχουμε κι απείραχτα τα σπίτια μας, μπορούμε να ξεχνάμε; Οι άνθρωποι από κει, πεινάνε, τουρτουρίζουν μες στο κρύο, θρηνούν αγαπημένα πρόσωπα που δε θα ξαναδούν. Στέρεψαν τα δάκρυά τους μέσα στη λάσπη που γκρέμισε τις καλύβες τους –ξύλο και πισσόχαρτο, πώς να κρατήσουν; Τι λέτε εσείς, μπορούμε; Εφέτος, παιδιά μου, δεν έχει, για σας, χαρτζιλίκι –για τα γλυκά κάτι κατάφερε η Ματίνα μου. Καρφώσατε, βλέπω, τα μάτια σας στο τσουβάλι μου. Άδειο να το ‘φερνα πίσω; Το γέμισα πάλι με παπούτσια χαλασμένα, να κάνω ό, τι μπορώ. Όχι για την ψυχή μου, αλλά έτσι, γιατί είναι καλό και δίκαιο. Δεν τελειώνει εδώ, το ξέρω… Αλλά για τη συνέχεια, δε φτάνουμε εγώ και η Ματίνα μου∙ χρειάζονται πολλοί και πολλά… Άμποτε να έρθουν και να γίνουν!

-Να τα πούμε, Μπάρμπα- Σταμάτη; Βάλε παπούτσι στο καλαπόδι να αρχίσουμε!

-Και μη σε νοιάζει για το χαρτζιλίκι μας. Κι εμείς για το Μπουρνάζι τα μαζεύουμε. Τα δικά σου πήγαν κιόλας. Δε βλέπεις; Είμαστε χαρούμενοι σήμερα. Το είχαμε αποφασίσει, αλλά το σκέφτηκε και μας το είπε κι η γιαγιά μας. Για τις ψυχούλες σας, μας είπε εκείνη.

-Καλήν ημέραν άρχοντες…

_

γράφει ο  Απόστολος Παλιεράκης

ΠΗΓΗ...https://tovivlio.net

Διαβάστε Περισσότερα

Παλιάτσος πρώτης ευκαιρίας

Λοιπόν ποιος είσαι με το διπλό σου πρόσωπο, επιτέλους;

- Eίμαι ο παλιάτσος της δύναμης εκείνης που καταθέτω την αλήθεια και φωτίζω το γέλιο, το κλάμα και τον σπαραγμό του σήμερα.

- Είμαι ο παλιάτσος της δύναμης εκείνης που η προσβολή με κατατρέχει, η περιφρόνηση με χαρακτηρίζει και η αδιαφορία με καταστρέφει στην ιστορία της ίδιας μου της ζωής, στην ιστορία αυτού του κόσμου.

Ας πούμε ότι είμαι ένας παλιάτσος από το πουθενά στο κάτι και από το πουθενά στο οπουδήποτε. Ας πούμε ότι είμαι μια στρεβλωμένη μνήμη με σαράντα πυρετό, που καίει πρόσωπα παραμορφωμένα που δεν σημαίνουν τίποτα.

Ας πούμε ότι είμαι ένας φουκαράς ή ένας κουρασμένος παλιάτσος στην πραγματικότητα έξω από την αλήθεια και το θέμα, κάτι αδιάφορο, τέλος πάντων, γιατί γελάστηκες.

Ας πούμε πως είμαι ένα κομμάτι από την ζωή σου που θα ξυπνήσει τώρα τα μεσάνυχτα και θα μαζέψω τα αποδεκατισμένα τριαντάφυλλα, τρέμοντας από απελπισία.

Και τι μ’ αυτό, καλοί μου άνθρωποι, όταν μου στερείτε την προσωπική μου ελευθερία; Ας πούμε ότι θα ήθελα να γίνω ένας αναρχικός παλιάτσος, αλλά μου έλειπε το θάρρος και η δύναμη από την επαναστατική επιθετικότητα της εποχής στην γενική παραφροσύνη της ανθρωπότητας.

Δεν αδιαφορώ. Αρνούμαι τα σχισμένα ρούχα μου, τους ρόλους που αποκαλύπτουν τα όνειρα μου, τις κραυγές που στήνουν παγίδες στη ζωή μου, τις απάτες που προσπερνάνε τ' όνομά μου, με τις σκιές να σημαδεύουν την πρώτη γραμμή. Την αξιοπρέπεια μου.

Δεν χαμογελώ. Υποφέρω για τα τραύματα που χτυπάνε το πρόσωπό μου, την προσποιητή περηφάνια που σκεπάζει την γύμνια μου, το ξέσπασμα που διασκεδάζει την αμηχανία μου, με τις ρυτίδες να χαράζουν το μέτωπό μου. Την αλήθεια μου.

Δεν χειροκροτώ. Περιμένω με λαχτάρα να δω τον ήλιο να ρίχνει φως στην ντροπή μου, να χορτάσω την πείνα μου πάνω στην ατέλειωτη δίψα μου, να πληρώσω το κουσούρι μου στο ερμητικά κλειστό καβούκι μου, με τις αντιθέσεις να ζωγραφίζουν την δημιουργία μου. Την υποταγή μου.

Ας πούμε πως είμαι ένα πρίσμα, ένας φακός μεγεθυντικός στο μικροσκόπιο που αλλάζω ριζικά την οπτική των πραγμάτων για να μετατρέψω το καθημερινό και συνηθισμένο σε μεγαλειώδες και συναρπαστικό.

Ας πούμε ότι είμαι ένα υβρίδιο στο καρναβάλι της μετριότητας και της αφάνειας, πάνω από αδυναμίες, πάνω από δολιότητες και ευτέλεια, ένα ενδιαφέρον θεατρικό τερατίδιο με τους μηχανισμούς της φάρσας και τους καταιγιστικούς μου ρυθμούς.

Ας πούμε ότι η αυλαία του αυτοσχεδιαστικού μου οίστρου πέφτει στην αγκαλιά κάποιου από αγάπη για την ζωή και ξεσκεπάζει σε δάκρυ από συγκίνηση την αλήθεια μέσα σε πλήρη μοναξιά, χωρίς θορύβους ή ήχους άλλων ανθρώπων γύρω μου, να αναδημιουργώ τη ζωή πάνω σ' ένα διαφορετικό πλάνο.

Ας υποθέσουμε πως όλα αυτά τα δυσάρεστα είναι αληθινά μ' ένα απέραντο πλήθος από άλλα παρόμοια αστέρια. Και ας υποθέσουμε πως είμαι ο χωρίς παρουσιαστικό άνθρωπος που αναζητάει το βλέμμα του μ' ένα παλτό και μια ομπρέλα, μ' ένα αδιάβροχο κι ένα μαντήλι.

Ας υποθέσουμε πως περιφέρομαι από το πάρτι των μεταμφιέσεων στο χώρο του πλήθους του πεζοδρομίου. Να κρατώ το στόμα μου κλειστό και να παρακολουθώ το ρόλο μου ως το τέλος, που όμως πρέπει να τον στολίσω, να τον φωτίσω, να τον εξυμνήσω.

Μ' έναν κουβά να αυτοσχεδιάζω πάνω στο σανίδι για να βγάλω κάτι κραυγές και να πληρώνω χρόνια για τη στιγμή που θα μιλούσα. Να γυρίζω σαν άστεγος τους δρόμους με παλιόρουχα για να με παίρνουν σαν παλιάτσο, σχεδόν σαν ζητιάνο, να με περιπαίζουν και να με περιφρονούν.

Την ιστορία μου την φτιάχνω εγώ ο ίδιος μέσα από τις πιο απλές λέξεις. Όχι έτσι όπως θα ήθελα αλλά κάτω από τις περιστάσεις που βρίσκομαι σε κάθε περίσταση της ζωής μου.

Ας υποθέσουμε πως είμαι ένας σαρκαστικός παλιάτσος με μια ερευνητική ματιά της ιστορίας, θύμα και θύτης στον κόσμο του εμφυλίου, της ανοικοδόμησης, του εκσυγχρονισμού, της ασυδοσίας, της κατανάλωσης και των αυθαιρέτων.

Τι ικανοποίηση θα νιώθατε εσείς καλοί μου άνθρωποι, άμα μου κάνετε κομμάτια αυτό τον κόσμο μ' ένα περίπλοκο ρομάντζο – άμα μου τον αποκαλέσετε ψέμα στον γκρεμό της τρέλας.

Ένα θα σας πω, κι ακούστε εσείς που με θέλετε σκυφτό, ανήμπορο κι υποταγμένο. Δεν υπάρχουν άλλα ψέματα εκτός απ’ αυτά που βάζει το ανθρώπινο χέρι της ανάγκης και το δυνατό χαστούκι της φτώχειας, καλοί μου άνθρωποι του καπιταλιστικού καθεστώτος.

Αλλά εγώ ένας παλιάτσος είμαι με τα ναι μου και τα όχι μου στη χρυσή εποχή της μετριότητας και αναισθησίας, ενός πάθους για άγνοια και οκνηρία. Ένας παλιάτσος με φωνή καθαρή στην ελευθερία, στην δημοκρατία και στα ανθρώπινα δικαιώματα που μ' ενδιαφέρουν και δεν δίνω δεκάρα για όλα τ' άλλα με μια δόση ειρωνείας.

Τώρα ήρθε η ώρα για μάχη και για ζωή στα μυστικά που μιλάνε με γρίφους. Tώρα κουράστηκα να προσποιούμαι πως γελάω με μια νευρική έξαψη, ένα νευρικό ξέσπασμα, αφήνοντας κατά μέρος κάθε συστολή.

Είπα ό, τι είχα να πω στη γωνιά που κρύβομαι και δεν έχω χρήματα να σας δώσω, γι αυτό φύγετε κι αφήστε με να ΄μαι ο παλιάτσος που ονειρεύεται τη δικαιοσύνη την τυφλή στη δική σας λογική.

Μπορείτε, φυσικά, να με περιλάβετε ανάμεσα στους παλιάτσους, γιατί είστε εξαιρετικά έξυπνοι άνθρωποι, αν και κανένας στη θέση μου δε θα συμπεριφερόταν πιο έξυπνα στην προκειμένη περίπτωση.

Αλλά θα πρέπει να ξέρετε ότι είμαι ένας αξιολύπητος παλιάτσος που αγωνίζεται για δύναμη από το φανταστικό βασίλειο του ρομαντισμού στον εύλογο κόσμο της πραγματικότητας.

Ένας παλιάτσος μ' ένα βιβλίο ή μια εφημερίδα στο χέρι που κάνει τον κόσμο να γελάει στο μεγάλο τσίρκο ενός και μοναδικού θεάματος. Στο τσίρκο του 21ου αιώνα.

_

γράφει ο  Χρήστος Αθανασίου

ΠΗΓΗ...https://tovivlio.net

Διαβάστε Περισσότερα