Του Νεόφυτου Βασιλείου.
Ήταν «εκείνη» και «εκείνος», δίπλα δίπλα, ξαπλωμένοι στα κρεβάτια με τα λευκά σεντόνια. Ντυμένοι στα λευκά. Τα πάντα σε εκείνο το δωμάτιο ήταν λευκά. Κρατώντας τα χέρια τους, σφιχτά, με τις ιδρωμένες τους παλάμες, οι οποίες έτρεμαν. Έτρεμαν από πάθος, από πόθο, από αγαλλίαση αλλά και από μια μικρή δόση ανησυχίας. Δεν είχαν και πολύ χρόνο. Κατ’ ακρίβεια δεν ήξεραν ακριβώς πόσο, αλλά το σημαντικό είναι ότι γνώριζαν πολύ καλά και οι δυο τους ότι δε θα ήταν αρκετός. Καθόλου αρκετός… Δεν ήθελαν να κοιτάνε πια τους δείκτες του ρολογιού ούτε να ακούσουν κανέναν να τους το υπενθυμίζει. Το ήξεραν και οι δυο τους πολύ καλά. Κοίταζαν ο ένας τον άλλο με τις ώρες στα μάτια. Δεν μπορούσαν να μιλήσουν με τόση άνεση. Όχι γιατί δεν τους το επέτρεπε η αυτοπεποίθησή τους αλλά διότι μετά δυσκολίας έβγαζαν λέξη.
Ο γιατρός τους διέκοψε, τους είπε ευγενικά να αφήσουν τα χέρια τους, για να τη μεταφέρει στην άλλη αίθουσα. Έπρεπε να την πάρει. Ήξερε πως διέκοπτε μια πολύ σημαντική στιγμή, αλλά δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς… Για όλα δεν ήταν υπαίτιος αυτός ούτε κανείς άλλος. Ήταν η λευχαιμία, αυτό το τέρας που καταβρόχθιζε με αγενέστατη βουλιμία τη ζωή και των δυο. Οι χημειοθεραπείες που δεν είχαν τέλος τους τσάκισαν.
Γνωρίστηκαν και αντάλλαξαν ματιές για πρώτη φορά σε εκείνη την αίθουσα. Σε αυτή που η ζωή και ο θάνατος έχουν πολλά πάρε δώσε. Εδώ που κάθε τόσο έρχονταν φύλακες άγγελοι και πετούσαν γύρω γύρω από την αίθουσα. Δεν είχε τόση σημασία το χλωμό τους πρόσωπο, ούτε τα χαμένα τους μαλλιά. Αυτά τα κοκκινάδια και μεικ απ, τα φουντωτά μαλλιά ήταν πια πράγματα και συνήθειες του παρελθόντος. Για το αγόρι δεν είχε σημασία. Και για το κορίτσι δεν είχε σημασία η αδύναμη όψη του αγοριού. Πάλι ένιωθε ασφαλής μαζί του. Την καταλάβαινε περισσότερο από όλους. Και αυτό τους ένωνε ακόμη πιο πολύ.
Ήθελε να πάει να τελειώσει και αυτή τη χημειοθεραπεία. Κρατούσε όλη της την δύναμη για να μπορέσει να ανταλλάξει ακόμα ένα στοργικό φιλί με τα φουσκωμένα μωβ χείλη της με το που θα τέλειωνε. Με εκείνον. Ήταν ο πρώτος της -δεν ήταν ακόμα ενήλικας ούτε θα προλάβαινε να γίνει- και προφανώς και ο τελευταίος της… Της δόθηκε άλλη εμπειρία στον έρωτα, αλλιώτικη, διαφορετική. Άλλη γεύση, μεταλλική, γεύση των φαρμάκων της χημειοθεραπείας, μυρωδιά εμετού που τα αντάλλαξε με το φιλί. Δεν την ένοιαζε. Διότι αυτό της έδινε ακόμη λίγη δύναμη.
Πήγε, έδωσε ακόμα μια πάλη με την χημειοθεραπεία και βγήκε εξαντλημένη με ένα χαμόγελο στα χείλη. Εκείνος την περίμενε, αντάλλαξε ένα φιλί με εκείνη καθώς έμπαινε στην αίθουσα και εκείνη έβγαινε, με τα καροτσάκια. Ακόμα ένα φιλί, που μύριζε ζωή.
O έρωτας, δε γνωρίζει ηλικία, ούτε εμφάνιση, ούτε μυρωδιά σάρκας και ανάσας του καθενός και προφανώς δεν εξαρτάται από πόσα χρόνια ζωής απομένουν στον καθένα. Ίσως οι δυνατότεροι έρωτες που έχουν γραφτεί στην ιστορία, είναι οι πιο αθώοι, στα μέρη όπου ο θάνατος έχει πολλά πάρε δώσε. Στους έρωτες όπου ο ένας τρέμει κοιτώντας την αγάπη του στα μάτια, γνωρίζοντας πως σιμώνει η δικιά τους ώρα για τον άλλο κόσμο. Τελικά, αναμφίβολα, αυτοί είναι, οι δυνατότεροι και καθαρότεροι έρωτες…
Αφιερωμένο σε όσους χαροπαλεύουν να ζήσουν για λίγο ακόμα μαζί με το άλλο τους μισό αγκαλιά…
ΠΗΓΗ...http://www.anapnoes.gr
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Οι όροι χρήσης που ισχύουν για τη δημοσίευση των σχολίων, έχουν ως εξής:
- Σχόλια τα οποία είναι υβριστικά ή περιέχουν χαρακτηρισμούς ή ανώνυμες καταγγελίες που δεν συνοδεύονται από αποδείξεις θα αφαιρούνται από τα Προμαχιώτικα Νεα .
- Τα Προμαχιώτικα Νέα διατηρούν το δικαίωμα να αφαιρέσουν οποιοδήποτε σχόλιο θεωρούν ότι εμπίπτει στις παραπάνω κατηγορίες.
- Τα Προμαχιώτικα Νέα δεν παρεμβαίνουν σε καμία περίπτωση για να αλλοιώσουν το περιεχόμενο ενός σχολίου.
- Τα σχόλια αναγνωστών σε καμιά περίπτωση δεν αντιπροσωπεύουν τα Προαχιώτικα Νέα.
- Με την αποστολή ενός σχολίου αυτόματα αποδέχεστε τους όρους χρήσης .
H συντακτική ομάδα των Προμαχιώτικων Νέων.