Η ΔΑΦΝΗ

Η Δάφνη λοιπόν, ως δέντρο, η ευγενής ή του Απόλλωνος φύεται σποραδικά αυτοφυής κοντά σε ρυάκια και σχηματίζει μικρά δάση σ΄ όλη τη Μεσόγειο. Συναντάται κυρίως στην Φθιώτιδα, στην Μακεδονία και στον Άθω.


Σε πολλά όμως μέρη κηπεύεται ως καλλωπιστικό φυτό κήπων και πάρκων. Ανθοβολεί τον Μάρτη και τον Απρίλιο. Τα φύλλα της είναι βραχύμισχα, λίγο γυαλιστερά από την άνω και λίγο ωχρότερα από την κάτω πλευρά τους. Ακόμη έχουν σχήμα λογχοειδές με κυματοειδή χείλη ανάλογα με την ποικιλία της.

Ο καρπός της είναι ελλειψοειδής, μελανωπός στο μέγεθος περίπου του κερασιού, και από αυτόν παρασκευάζεται το δαφνέλαιο. Όμως και τα φύλλα της δάφνης, με απόσταξη, δίνουν τοξικό αιθέριο έλαιο, που χρησιμοποιείται στην φαρμακοποιϊα, στην σαπουνοποιϊα και στην θεραπεία άλλων φυτών από διάφορες ασθένειες. Με αραιή ακόμα διάλυση ως αφέψημα με τα φύλλα της, πλένονται το καλοκαίρι τα ζώα (άλογα κλπ) για να απαλλαγούν από τις αλογόμυγες και από άλλα ενοχλητικά έντομα. Αποτελεί δε εξαίρετο συντηρητικό κατά την συσκευασία ξηρών καρπών και φρούτων (σύκων, σταφίδων κλπ). Ακόμη δίνει με τα φύλλα της άρωμα, νοστιμιά και γεύση στα φαγητά μας κυρίως, του στιφάδου, του μαρινάτου κλπ.

Ακόμη γνωστό από την Μυθολογία μας, είναι ως το Ιερό φυτό του Θεού Απόλλωνα, ως θυγατέρα της Γής και του
Αρκαδικού ποταμού Λάδωνα ή του Θεσσαλικού Πηνειού. Τη Δάφνη την ερωτεύθηκε ο Απόλλωνας σφοδρότατα αλλά αυτή απέκρουσε τον ερωτά του και δεν είχε την δυνατότητα να του ξεφύγει και
έτσι ικέτευσε τη Μάνα της την Γη να την σώσει. Η Γη με τη σειρά της την αγκάλιασε και την μεταμόρφωσε σε Δάφνη. Ο Απόλλωνας, για να παρηγορηθεί έκοψε το κλαδί της και στεφανώθηκε. (Απόλλων Δαφναίος).

Ο μύθος αυτός πλάσθηκε; για να εξηγηθεί η χρήση της Δάφνης στην λατρεία του Απόλλωνα κατά τα Δαφνηφόρια. (Τα Δαφνηφόρια γιορτάζονταν κάθε εννέα έτη την 7η του μηνός Ηρακλείου στους Δελφούς, στα Τέμπη και στη Θήβα. Σύμφωνα με την παράδοση ο Απόλλων, αφού μολύνθηκε απ’ το φόνο του Πύθωνος, κατέφυγε, μετά απ’ την υπόδειξη του Διός, στην κοιλάδα των Τεμπών για να καθαρθεί. Μετά επανήλθε στους Δελφούς με συνοδεία ιερατικής πομπής και εστεμμένος με δάφνη και κλάδο αυτής στο χέρι. Προς αναπαράσταση του γεγονότος, οι Δελφοί έστελναν στα Τέμπη αριθμό εκλεκτών νέων με επί κεφαλής τον «Αρχιδαφνηφόρο», ακολουθώντας την Ιερά Οδό που ακολούθησε ο Απόλλων. Στα Τέμπη ο νέος που υπεδύετο τον Απόλλωνα υπεβάλλετο σε καθαρτήριες και εξιλαστήριες ιεροτελεστίες και μετά η Θεωρία στεφανωμένη με την Ιερά Δάφνη και με κλάδους της στο χέρι επέστρεφε στους Δελφούς εν μέσω πομπής που έψαλλε ύμνους και νικητήριους παιάνες.)

- Από τα πανάρχαια, λοιπόν, χρόνια επικράτησε η συνήθεια στους Έλληνες πρώτα και στους Ρωμαίους αργότερα μα και στις μέρες μας η Δάφνη να θεωρείται σύμβολο Νίκης και Δόξας. Με το χρόνο όμως, αφού τα πρώτα χρόνια δεν ήταν αρεστή η χρήση ανθέων στην Αρχαία Εκκλησία, επειδή τάχα ήταν υπερβολική η χρήση τους από τους "ειδωλολάτρες" επικράτησε η χρήση τους μαζί και της Δάφνης, είτε για διακόσμηση των Ναών είτε σε ορισμένες Τελετές και Γιορτές. Με Δάφνες καταστρώνονται τα δάπεδα των Ναών κατά την Κυριακή των Βαΐων και το Μέγα Σάββατο. 

Επίσης φύλλα της σκορπίζονται σ' όλους τους Ναούς μας κατά την "πρώτη" Ανάσταση. Αλλά ακόμη και στα γλυπτά (θωράκια, επιτύμβιες πλάκες κλπ) η χρήση της Δάφνης είτε σε φύλλα είτε σε στεφάνια είναι συχνή. Ειδικότερα δε προκειμένου περί μαρτύρων ο συμβολισμός της συμβολίζει την αειθαλή μαρτυρική Δόξα.

Αφού όλα τα πιο πάνω, είναι γνωστά σ' όλους μας και πως ακόμη κλαδιά της Δάφνης, που τόσος λόγος έγινε πια πάνω, από το Ιερό τούτο δέντρο αγκαλιάζουν πάρα πολύ εύστοχα και το Εθνικό Αιματοβαμμένο Σύμβολο της Δημοκρατίας μας, δεν θα ήταν καλύτερα αντί να βαρβαρίζουμε" (βαρβαρίζω*= συμπεριφέρομαι με βαρύ τρόπο, με απρέπεια , ασχημονώ) και να σκεπάζουμε με σκεπάσματα και χλαμύδες Ιστορικής άγνοιας, με διάφορες ημί-ελληνικούρες, ημί-Ισοκρατιζόμενοι να επιστρέψουμε τάχιστα στα Άριστα Μήτρια και Πάτρια των προγόνων μας (η Πατρότητα προϋποθέτει Μητρότητα) αποδίδοντας τιμές και μετά την κατάθεση "Στεφάνων Δάφνης", κατά τη διάρκεια Εθνικών Επετείων κυρίως, στα Μνημεία - Τύμβους και Ηρώα της γλυκιάς Πατρίδας;

Μια απλή και σεμνή τελετή, (από τους ίδιους φορείς που τα καταθέτουν!!!), θα έδινε τη λύση μια για πάντα με αποκομιδή και καταστροφής τους με πυρά, που θα ήταν και το πρέπον, και όχι (δυστυχώς) να αποτελούν τούτα τα Δάφνινα Σύμβολα, (τα πάντοτε Ελληνικά) για αρκετό καιρό ξεχασμένα "σκουπίδια" και απορρίμματα της δικής "μας" ιστορικής ασέβειας και άγνοιας στο βωμό των ήδη "καλοστημένων" (;) και πιθανών μελλοντικών σχεδίων των ανεγκέφαλων, που δρούν σε βάρος της υπόστασης και αξιοπρέπειάς μας;

-Απλά πράματα δηλαδή!!!

– Από την Αρτάνη

Υ.Γ. - Βαρβαρίζω* > βάρβαρος = [βαβαλίζω > βαβαρίζω > βαρβαρίζω] > ξένος προς τα Ελληνικά ήθη και κυρίως προς την γλώσσα, ξένος, μετά τα περσικά, κτηνώδης, αμαθής, αγροίκος (λόγω των πρωτοφανών βανδαλισμών που διέπραξαν),βαρβαρίζω, βαρβαρισμός, βαρβαρόω, βάρβιτος (βαίνω, αι>ι, πολύχορδο μουσικό όργανο. Οι Έλληνες απέφευγαν τις πολλές χορδές).

.visaltis.blogspot.com/

Posted in: ΣΠΙΤΙ ΚΑΙ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ