ΑΝΤΕ ΚΑΙ ΚΑΛΟ ΜΑΣ ΠΑΣΧΑ.

"Τα σκουπίδια σηκώθηκαν να μας φάνε..."

Επιτέλους, επιστρέψαμε σπίτι με τις σακούλες να σωριάζονται πάνω από τα κορμιά μας. Δεν λέω, ήταν κάπως κουραστικό να περιφέρεσαι ως οικογένεια για πάνω από τρεις ώρες στους τεράστιους διαδρόμους του αγαπημένου μας παιχνιδομάγαζου αλλά οπωσδήποτε άξιζε τον κόπο. Και τι δεν είδαμε εκεί μέσα.
Πέρα από τις απίθανες προσφορές κι εκπτώσεις, βρίσκεις, ρε παιδάκι μου, το καθετί για την κάθε παραμικρή χρήση. Ξεπετιούνται διαρκώς αντικείμενα που ούτε καν φανταζόσουν ότι μπορούν να υπάρξουν και ότι τα δημιούργησε πάλι αυτός ο δαιμόνιος ανθρώπινος νους. Κυρίως, το καταλαβαίνεις από τα παιδιά που κυριολεκτικά ξετρελαίνονται. Τα επιτραπέζια, οι μπάλες, οι κονσόλες, τα μαγικά σπαθιά και τόσα άλλα παιχνίδια για τους μικρούς μας φίλους κάνουν θραύση και, πως να το κάνουμε, δεν μπορείς να τους χαλάσεις το χατίρι έτσι που σε κοιτάνε με το βλέμμα της λαχτάρας κάθε φορά.
Αλλά και για εμάς, τους μεγάλους, είναι βαθιά η ικανοποίηση με τόσες επιλογές που έχουμε από ράφι σε ράφι. Φταίει που είναι όλα τόσο επιμελώς μελετημένα, από την πόρτα της εισόδου μέχρι τα ταμεία.
Ξεκινάς, λες, με ένα καλάθι και στο τέλος καταλήγεις να φεύγεις με δυο καρότσια από την ακατανίκητη αυτή αδυναμία σου να τα γεμίζεις συνεχώς με μικρά και μεγάλα καλούδια που δίνουν χρώμα στη ζωή μας τη μικρή. Για το μπάνιο, το σαλόνι, τη βεράντα, την κουζίνα, αχ, πόσο τέλεια αυτή η επαναφορτιζόμενη βούρτσα για το σκύλο, να μην ξεχάσουμε να πάρουμε εκείνη την άψογα κινούμενη ραφιέρα για τα χαρτιά υγείας. Ιδανική για 12 ρολά. Σαν την απόδειξη. Ρολό τα έξοδα.

Άντε τώρα να βάλεις στη θέση τους όλα αυτά τα ψώνια. Ειδικά όταν τα πιτσιρίκια βιάζονται να ανοίξουν τις συσκευασίες και ρίχνουν με ανυπομονησία στο πάτωμα όλο το περιεχόμενο και ο άντρας μου ο αχαΐρευτος πετάει τα παπούτσια του επιπόλαια από εδώ και από εκεί και ανάβει τσιγάρο ξύνοντας την ιδρωμένη αμασχάλη του κάτω από το λευκό φανελάκι, κάνοντας συνεχώς ερωτήσεις με ύφος ανακριτή.
“Να σου πω, με τι πλήρωσες; Μη μου πεις με την πιστωτική πάλι! Δεν σου είπα να πάρεις από τη σύνταξη της μάνας σου; Δεν έμεινε τίποτα; Την περικόψανε κι άλλο; Ε, καλά, κι έπρεπε να ψωνίσεις την κάθε παραμικρή μαλακία που έβλεπες ρε γυναίκα; Αύριο είναι να πληρώσουμε το νοίκι, είναι και τα φροντιστήρια του μεγάλου!”.
Ωχού, αγχώθηκα. Ας περιεργαστώ καλύτερα αυτά τα υπέροχα αυτοκόλλητα που πήρα για τα πλακάκια πάνω από το νεροχύτη, έχω σκοπό να τα βάλω σε καλό σημείο, να τα βλέπω κάθε φορά που θα πλένω τα πιάτα και, όταν θα κάνει πάλι το μυαλό μου ότι πιέζεται και θυμάται τις υποχρεώσεις, εγώ θα ξεχνιέμαι. Ωραία που είναι! Να, το ένα δείχνει ένα κοριτσάκι ζωγραφιστό να τρέχει μακριά. Σαν κι εμένα πριν χρόνια, όταν μπορούσα ακόμα να τρέξω, τότε που δεν ήξερα ότι μπορεί κάποια μέρα η ψυχή μου να πνίγεται σε ένα πλακάκι μέσα. Έλα, άστα αυτά, ας βάλουμε το ραδιόφωνο να παίζει, έρχονται μέρες άγιες και γιορτινές, να γλεντήσουμε, μακριά από σκοτούρες. Όλοι οι σταθμοί ειδήσεις παίζουν μόνο, που να πάρει. Ρε, βάλτε κανένα τραγουδάκι από εκείνα τα γνήσια, τα λαϊκά, να γελάσει λίγο το χειλάκι μας! Έκτακτα δελτία και σαχλαμάρες. Κάτσε, κάτι έπιασα. Στάχτη να γίνουνε όλα πια. Ώπα!

Δεν άκουσα. Είναι μέρες τώρα που δεν θέλω να ακούω, που προσπαθώ να επικεντρώνω τις αισθήσεις μου σε γεγονότα διαφορετικά από εκείνα που συνεχώς μας πλασάρουν ως δήθεν σπουδαία και σημαντικά. Απολύσεις, μειώσεις μισθών, κατασχέσεις, νισάφι πια! Λες και μπορεί να αλλάξει κάτι, λες και μπορούμε εμείς να ορίσουμε τη μοίρα μας. Αφού, μεταξύ μας, όλα είναι προαποφασισμένα.
Αν θέλετε την άποψή μου, στη θετική ενέργεια βρίσκεται η λύση. Αν ο κόσμος πάψει να διασκεδάζει, είναι τελειωμένος οριστικά. Αν δεν πάρεις τη φαμίλια σου να πάτε να χαλαρώσετε και να ξεχαστείτε, μην περιμένεις να δεις προκοπή. Όπως άλλοι πάνε κάθε Κυριακή στην εκκλησιά για να κοινωνήσουν και να ηρεμήσουν τα σωθικά τους, έτσι κι εμείς το έχουμε σαν τάμα, να ψωνίζουμε από το αγαπημένο μας παιχνιδάδικο μια φορά τη βδομάδα, κι ας έχουμε ύστερα χέρια γεμάτα και στομάχια αδειανά, δεν πειράζει, στην τελική μετράει πιο πολύ όταν είναι χορτάτο το πνεύμα, το λένε και οι Γραφές. “Μας κόψανε το ρεύμα ρε, τι θέλεις να κάνω επιτέλους, να πέσω από το μπαλκόνι;!”. Πάλι πλακώνονται οι από κάτω. Σκασμό δεν βάζουν μέσα τους τελευταία.
Κάποτε είχαμε μια-δυο κουβέντες, τώρα πια πάνε μήνες που κάνουμε να τους δούμε και να μας πουν τί τους συμβαίνει. Η μόνη μας επικοινωνία είναι τα κοπανήματα στον τοίχο του σπιτιού τους κι αυτές οι άναρθρες κραυγές πάνω από τους τσακωμούς. Στο τσακ είμαι να πάω και να τους πω ότι δεν τους αντέχω πια και ότι πρέπει κάποια στιγμή να το βουλώσουν. Ότι προτιμότερο είναι να μη λέμε λέξη όταν φτωχαίνουμε. Άλλωστε, η σιωπή είναι χρυσός.

Πως είπατε; Η χώρα μας τελειώνει και ξεπουλιέται σαν μινιατούρα παιχνιδιού που μπήκε σε προσφορά με ωραίο, εντυπωσιακό περιτύλιγμα; Υπερβάλλετε, θαρρώ. Δεν γίνεται, δεν μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο, ο πλανήτης όλος έχει προβλήματα. Τι να πουν στην Αφρική που ακόμα ψάχνουν να βρουν νερό και παπούτσια για τα κακόμοιρα τα πέλματά τους.
Α, τώρα που το θυμήθηκα, πάμε να σου δείξω τα υπέροχα ζευγάρια που πήρα για τ’ ανίψια μου. Με σχεδιάκια, με χρωματάκια, με άνετα λουράκια, να βολεύονται τα ποδαράκια. Τα αγαπάω, μωρέ, τι να κάνω, θέλω να δείχνω εμπράκτως την αγάπη μου, να μην περάσουν τα χρόνια και να μην έχουν ούτε ένα παπούτσι να με θυμούνται.
Ξέρω, έχει γεμίσει η ντουλάπα με κάμποσα, ίσως μερικά τα δώσω στους ζητιάνους. Έχουνε μαζευτεί πολλοί τελευταία, ρε συ, τι κατάσταση είναι αυτή, μπαστακώνονται στην είσοδο και βρωμοκοπάνε από την πολλή τη φτώχεια και, εντάξει, είπαμε, να κλείνω τα αυτιά μου, αλλά και τη μύτη μου; Αμάν, πια, που ζούμε, ρε συ; Θα δω μήπως τους δώσω και κανένα πεταμένο ρούχο μπας και ξεκουμπιστούν μια ώρα αρχύτερα. Έχουν απλώσει τα χαρτόκουτά τους και κοιμούνται συνέχεια, μέρα και νύχτα, στην ίδια πάντα στάση, με τις τρύπιες κάλτσες τους και τα άπλυτα τους δόντια. Προχτές έκανα να μιλήσω σε έναν από δαύτους γιατί δεν μπορούσα να περάσω, έτσι που ήμουν φορτωμένη, και κόντεψε να με δαγκώσει.
Όχι, δεν ήθελε τα ψώνια, άκου να τρελαθείς, ήθελε λέει τις σακούλες έτσι που είναι μεγάλες γιατί τον βολεύουν για κουβέρτα. Αφού σκαρφίστηκα και νέο διαφημιστικό σύνθημα. Σκεπάσου με JUMBO… τώρα!

Ορίστε; Δεν το πιστεύεις, ε; Πλέον φτάσαμε σε ένα σημείο που τα απίστευτα γίνονται πιστευτά. Όπως αυτός ο πανικός που συμβαίνει εδώ και λίγα λεπτά. Τι στο διάολο πάθανε όλοι και ξεχύνονται στους δρόμους μεσημεριάτικα; Να μην μπορείς ούτε να κλείσεις τα μάτια σου, έστω για καμιά ώρα, όλοι στην πρέσα συνεχώς, πανικόβλητοι.
Αν και σήμερα, φαίνονται περισσότεροι από κάθε άλλη φορά. Δεν μπορώ να καταλάβω, μήπως άραγε έγινε κανένας σεισμός και τρέχουν να σωθούνε; Έτσι που έριχνα τις πενιές μου πριν, δεν πήρα πρέφα τίποτα. Μπορεί πάλι να είναι καμιά από εκείνες τις πανάθλιες τις πορείες, που για χίλια άτομα, ταλαιπωρούνται εκατομμύρια, ειδικά όταν η αγορά είναι ανοιχτή και θίγεται η ανθρώπινη αξιοπρέπειά μας όσο δεν πάει.
Τις προάλλες έχασα την τελευταία μέρα των εκπτώσεων μ’ αυτήν την κατάσταση. Απίστευτος ο κόσμος και ο χαρακτήρας μας.
Ρε μπας και ο από κάτω πραγματοποίησε την απειλή του και φούνταρε και πηγαίνουν όλοι τώρα να δούνε απορημένοι το θέαμα; Πυροβολισμοί. Εκρήξεις. Σειρήνες εκκωφαντικές, που όσο και να θέλεις να κάνεις ότι δεν τις ακούς, σου τρυπάνε τον εγκέφαλο. Ποδοβολητά και ακαθόριστες φωνές μέσα από μεγάφωνα παραμορφωμένα λες και χρησιμοποιούνται μετά από δεκαετίες.
Ανοίγουμε την τηλεόραση. Ίδια εικόνα σε κάθε κανάλι. 
ΑΠΕΥΘΕΙΑΣ ΣΥΝΔΕΣΗ. Η ΕΛΛΑΣ ΕΠΙΣΗΜΩΣ ΣΕ ΠΤΩΧΕΥΣΗ. ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ ΤΡΕΧΟΥΝ ΠΑΝΙΚΟΒΛΗΤΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ. ΕΙΣΒΑΛΛΟΥΝ ΣΕ ΤΡΑΠΕΖΕΣ. ΟΙ ΕΝΟΠΛΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΕΛΑΒΑΝ ΑΥΣΤΗΡΗ ΕΝΤΟΛΗ ΝΑ ΕΠΙΒΑΛΟΥΝ ΤΗΝ ΤΑΞΗ. ΕΛΕΓΧΟΙ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΣΕ ΚΑΤΟΙΚΙΕΣ. ΠΡΟΣΑΓΩΓΕΣ. ΕΞΑΚΡΙΒΩΣΗ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝ.
Η πόρτα χτυπά. Ένας στρατιωτικός πατάει το νέο μας πατάκι που αναγράφει υπερήφανα “Με το δεξί!”. Όλοι στο Τμήμα, παρακαλώ.


Πάνος Μουχτερός για τα Κακώς Κείμενα

ΠΗΓΗ...http://www.ramnousia.com

Posted in: ΕΛΛΑΔΑ