BONITO: Ο ΑΓΙΟΣ!

 
 Του Zoetic 
Μια φορά και έναν καιρό μου είχαν διηγηθεί μια ιστορία, που τους είχαν διηγηθεί μια ιστορία...
 Από τη στιγμή που επικράτησε  η εκδοχή   που θα σας αφηγηθώ, όσα πειστήρια περί του αντιθέτου και να βρείτε, δύσκολα  θα διαψεύσετε τον μύθο που εμπότισε τη συλλογική  αντίληψη.  Ιστορία δεν είναι αυτό που συνέβη αλλά αυτό που μας μεταφέρθηκε σαν πληροφορία.  
 Λοιπόν, πάμε πάλι.
 Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένας κυνηγός, ένα βρέφος  και ο σκύλος τους.  Τον κυνηγό τον έλεγαν  Πιέρ  αλλά αν έχεις αμφιβολίες, δεν θα τα χαλάσουμε εκεί. Το μωρό ήταν αβάπτιστο και για αυτό δεν σηκώνω κουβέντα. Το όνομα του σκύλου ήταν Bonito, έτσι τον φώναζε το αφεντικό του. Ο Bonito  δεχόταν αυτή την ιδιοτροπία των ανθρώπων να τον αποκαλούν έτσι. Βέβαια, από το μυαλό του αφεντικού του, δεν πέρασε ποτέ η  σκέψη πως ο Bonito αποκαλούσε εκείνον. Εσάς, αλήθεια, πως σας αποκαλεί ο σκύλος σας;  
 Η μέρα, λοιπόν, ήταν ηλιόλουστη και ο κυνηγός είπε να απομακρυνθεί λίγο για να θηρέψει. «Bonito, το παιδί και τα μάτια σου», είπε στα ιταλικά καθώς  απομακρυνόταν. «Γαβ, γαβ, γαβ», απάντησε ο Bonito, στα σκυλάδικα. Ο Πιέρ είχε εναποθέσει το καλάθι με το μωρό στη σκιά ενός δέντρου, σε ένα σημείο στο οποίο η θέα της θάλασσας, σου έκοβε την ανάσα αν ήσουν άνθρωπος αλλά μάλλον  σε άφηνε αδιάφορο αν ήσουν Bonito. Ο Πιέρ, που λέτε, απομακρύνθηκε αλλά γρήγορα συνειδητοποίησε πως είχε ξεχάσει το παγούρι του.
 «Πρέπει να επιστρέψω», μουρμούρισε αναποφάσιστα και απογοητευμένα. Τη στιγμή που ολοκλήρωσε την πιρουέτα των 180 μοιρών και βρέθηκε και πάλι μέτωπο με το  δέντρο, η ανάσα του κόπηκε, τα μάτια του πάγωσαν, ο εγκέφαλός του κράσαρε. Ο Bonito είχε δαγκώσει από τον αυχένα το μωρό και το στριφογύριζε γρυλίζοντας. Ο Πιέρ μεθυσμένος από οργή και απελπισία, όπλισε και πυροβόλησε τον Bonito. Ο σκύλος σωριάστηκε στο έδαφος. 
  Αντιλαμβανόμενος  από το πρώτο δευτερόλεπτο ότι ο θάνατός του θα ήταν άμεσος, δεν μπήκε στη διαδικασία να παλέψει για τη ζωή του.  Αφιέρωσε ένα βλέμμα για το μωρό  και μόλις που πρόλαβε να φτάσει στα ρουθούνια του η μυρωδιά του Πιέρ,  που επέστρεφε. Αποπειράθηκε να χαμογελάσει. Ο Πιέρ έτρεξε δίπλα στο μωρό. Ήταν ζωντανό! Επέστρεψε στον Bonito  και τον ξαναπυροβόλησε. Ο Bonito τινάχτηκε στο χώμα και αισθάνθηκε μέσω της χημικής σύστασης του σάλιου του  πως κατάπιε αίμα. Η πληροφορία έφτασε μέσω των νευρικών απολήξεων του στόματός μου στον εγκέφαλο. Η θερμότητα, η γεύση, η επίγευση,  του μετέδιδαν  πληροφορίες για την βιολογική και ψυχολογική του  κατάσταση: ΘΑΝΑΤΟΣ! Δεν πρόλαβε να διορθώσει το χαμόγελο με το οποίο είχε ξεμείνει. Πέθανε. 
  Ο Πιέρ έτρεμε αλλά ένιωσε σίγουρος για την πράξη του. Λίγες ανάσες αργότερα, όμως,   είδε  με έκπληξη και πανικό ένα τεράστιο φίδι να χάνεται στη χλόη. Κεραυνοβολημένος στρέφει το βλέμμα του  και πάλι προς το σκύλο που είχε μόλις πεθάνει. «Ma che cazzo ho fatto», ούρλιαξε. O Bonito είχε προσπαθήσει να υπερασπιστεί το μωρό. Δολοφονήθηκε από παρεξήγηση. Ο Πιέρ έθαψε τον Bonito στην σκιά του δέντρου και χάραξε σε έναν  πρόχειρο σταυρό,  την ακόλουθη φράση: «Εδώ κείται ο Bonito. Τον σκότωσε η κακία του κόσμου.»  
 Δεν μίλησε για το συμβάν και έφυγε μακριά για να ξεχάσει. Κύλησαν  δεκαετίες, ίσως και αιώνες  -δεν  το πήρες χαμπάρι- και στο σημείο που είχε θαφτεί ο Bonito  κατασκευάστηκε οδικό δίκτυο. Πολλοί οδηγοί σταματούσαν για να θαυμάσουν τη θέα της απέραντης θάλασσας και τον ίσκιο του αιωνόβιου δέντρου. Κάποιοι από αυτούς, αντικρίζοντας τον τάφο του Bonito  και παρακινούμενοι από τη σπαραξικάρδια ομολογία  που ήταν χαραγμένη στο σταυρό προσεύχονταν σε αυτόν τον  άγνωστο.
   Ο καθένας έπλαθε τη δική του εκδοχή για το τι μπορεί να συνέβη και για το ποιος ήταν ο Bonito. Οι ιστορίες ποίκιλαν, αν και τελικά αυτές που επικράτησαν ήταν 2-3, πολύ διαφορετικές ωστόσο μεταξύ τους. Προϊόντος του χρόνου και με τη βοήθεια της τοπικής κοινωνίας, η οποία  μολονότι δεν γνώριζε την αληθινή ιστορία είχε φτιάξει μια δική της,  η φήμη του Bonito  εξαπλώθηκε πολύ πέρα του αναμενομένου.  Ήταν ένας άγνωστος, ανεπίσημος άγιος και για αυτό τόσο αγαπητός.
  Η πρώτη ομολογία περί θαύματος, ειλικρινής ή μη,  δεν άργησε να έρθει.  Ακολούθησαν και άλλες, σε αυτές τις περιπτώσεις,  είναι να μη γίνει η αρχή. Δεν ήταν λίγοι και εκείνοι που βάφτιζαν τα παιδιά τους Bonito.
 Μέσα σε λίγα χρόνια, ο τάφος του Bonito  έγινε προσκύνημα και ο τοπικός επίσκοπος πρότεινε με χαρά, στο Βατικάνο, την ανάδειξή του  σε άγιο. Η εκκλησία, βέβαια, είχε υιοθετήσει μια ιστορία που διέφερε σε ορισμένα σημεία από εκείνες που έπλαθε ο λαός αλλά κατάφερνε να μην αφήνει παραπονεμένο κανέναν. Γρήγορα χτίστηκε και ένα ξωκλήσι που άμεσα μετατράπηκε σε ναό με σημαντική εμβέλεια. Κάποια στιγμή   διατάχτηκε και η εκταφή του Bonito, σε κλίμα πανηγυρισμών και εφορίας. Η τοπική κοινωνία, για να εκμεταλλευτεί εμπορικά το γεγονός, οργάνωσε εορτασμούς με όλα τα κιτς  χαρακτηριστικά που φαντάζεστε. Ομιλίες επισήμων, παρέλαση όσων είχαν γίνει «καλά» από τον Bonito, υπαίθριο παζάρι με υφάσματα,  θαυματουργές κατσαρόλες, ψητό καλαμπόκι. 
  Όλα ήταν έτοιμα. Οι ουρές, των αυτοκίνητων που συνέρεαν έδιναν την εντύπωση πως η squadra azzurra είχε κατακτήσει το Μουντιάλ. Η εκταφή λάμβανε χώρα  μέσα σε  κορναρίσματα και προσευχές, λατρευτικός πανζουρλισμός.
 ΣΟΚ! O Bonito  είναι σκύλος! 
Ψέλλισαν με έκπληκτα μάτια οι ιερείς που ήταν παρόντες στην εκταφή. Δεν χρειάστηκαν παρά μερικά λεπτά για να μάθουν άπαντες το νέο. Μέχρι και η τοπική τηλεόραση διέκοψε το πρόγραμμά της για να μεταφέρει την είδηση.
 Το αρχικό ξάφνιασμα ακολούθησε προβληματισμός. Μπορεί ένας σκύλος να κάνει θαύματα; Αν ναι, μέσω ποιού θεού; Ενός  με ανθρώπινη μορφή ή με σκυλίσια; Ή μήπως δεν έχει σημασία; Ποια θα ήταν η επίσημη θέση της εκκλησίας; Πως θα δικαιολογούσε ότι προηγήθηκε;  Θα ζητούσε συγγνώμη ανακαλώντας τα θαύματα που «έγιναν»;
 Ξέρετε ποια «λέξη» απαντά ταυτόχρονα σε όλες αυτές τις ερωτήσεις;
ΓΑΒ! 



ΠΗΓΗ...http://www.lifo.gr

Posted in: ΚΟΣΜΟΣ