"ΘΑ ΖΗΣΩ ΤΗΝ ΟΥΣΙΑ"

ΤΟΥ ΒΑΓΓΕΛΗ ΜΑΚΡΗ 

Αφιερωμένο σε όλες τις σύντομες, αξέχαστες ζωες

   Να περπατάς μονάχος σου στους δρόμους του μυαλού σου, είναι μια εμπειρία όμορφη και τόσο κοντινή, που απορείς πώς δεν περπάτησες πιο πριν, τόσο κοντά και τόσο μέσα στον ίδιο σου τον εαυτό. Και υπάρχουν τόσοι άνθρωποι που δεν το έχουν κάνει αυτό, που αναρωτιέσαι, αν δεν τους το έφερε η ζωή, ή αν δεν έχουν δρόμο στο μυαλό τους.

Έχεις περπατήσει ποτέ μονάχος σου παραμιλώντας επί ώρες ό,τι σου ‘ρχεται; Καν’ το και θα δεις τον εαυτό σου να ορθώνεται, ν’ αποκτά το μεγαλείο, που όπως φαντάζεσαι αόριστα, έχει ο άνθρωπος.

Θ’ ακούσεις τα συναισθήματά σου να βγαίνουν στον αέρα, να τρέχουν με καταπληκτική ταχύτητα, για να φτάσουν στον ήλιο, στο φεγγάρι, στ’ άστρα. Να φτάσουν ίσως, σε μια ανθρώπινη ύπαρξη  που τυχαία ή σκόπιμα σ’ ακούει. Μετά αισθάνεσαι πως θέλεις να πετάξεις ή να ονειρευτείς. Καθαρίζεις αυτή την ουσία που λέγεται φαιά, απ’ τις πευκοβελόνες που παρασύρθηκαν ως εκεί απ’ τον αέρα της ζωής. 

Πως ήμουν λοξός σε σχέση με τους άλλους το ΄χα σίγουρο. Το πρόβλημα όμως και το μεγάλο ερώτημα ήταν το εξής:  Να μείνεις αυτό που είσαι ή να μην μείνεις; Να είσαι ο περίεργος ή ο φυσιολογικός τύπος; Σα να λέμε να ζήσεις ή να ψοφήσεις; Είναι όμως και το άλλο. Εντάξει να ζήσεις. Να ζήσεις την ουσία. Ποιος θα σε συντροφέψει όμως; Υπάρχει αυτός; Κι αν υπάρχει θα τον βρεις; Πόσο θα ψάξεις; Μέχρι πότε; Μέχρι να σβήσει η ελπίδα και χάσεις πια το τρένο με τους άλλους, χάσεις δηλαδή ό,τι άρπα-κόλλα δεν ήθελες να πάρεις; Κι αν πεις «Χαλάλι» κι οι άλλοι δε σε δουν ή δε σε καταλάβουν; 

 Κι όμως! Την ελπίδα δεν θα χάσω, το σύντροφο θα βρω, θα ζήσω την ουσία, θα βρω τον δρόμο τον καινούριο και θα τον περπατήσω. Κι αν’ είναι ο δρόμος ο σωστός, θα με ακολουθήσουν. Και τέλος θα δικαιωθώ. Και τώρα; Τι θα γίνει; Τι θα κάνω; Μπορείς να μου πείς; 

Αυτά γύριζαν στο κεφάλι μου σα σβούρα… 


Κρις Μακάντλες( Christofer McCandless).
 Γεννήθηκε στις 12 Φεβρουαρίου του 1968 στη Βιρτζίνια και πέθανε στις 19 Αυγούστου 1992 στην Αλάσκα. Ένας έξυπνος και πολυσχιδής έφηβος σύμφωνα με τις περιγραφές ανθρώπων που τον γνώρισαν από κοντά. Αμφισβητεί από νωρίς τον συμβατικό τρόπο ζωή των γονιών του. Αισθάνεται αηδία για την καριέρα και το κυνήγι του χρήματος 
Τελειώνει το κολέγιο με άριστα το καλοκαίρι του 1990. Αυτή είναι η τελευταία φορά που θα τον δουν οι δικοί του άνθρωποι. Μοιράζει τις οικονομίες του, αλλάζει το όνομα του σε Alexander Supertramp και διασχίζει τις ΗΠΑ με ένα Datsun από το Μεξικό μέχρι την Αλάσκα. Ήταν εξοπλισμένος μόνο με τα απαραίτητα χωρίς να λαμβάνει τις κατάλληλες προφυλάξεις. 
28 Απριλίου 1992: Αρχίζει την τελευταία του περιήγηση στην Αλάσκα, διαμέσω του "μονοπατιού του Πανικού" και διασχίζοντας τα νερά του επικίνδυνου ποταμού Τεκλανίκα. Είχε μαζί του μόλις 4,5 κιλά ρύζι, ένα τουφέκι και τα αγαπημένα του βιβλία, αλλά όχι πυξίδα ή χρήματα. 
Στις 6 Σεπτεμβρίου του 1992 μέσα σε ένα εγκαταλελειμμένο, σκουριασμένο λεωφορείο της γραμμής 142 (έκτοτε "Μαγικό Λεωφορείο" και σημείο προσκυνήματος θαυμαστών) το οποίο έγινε η τελευταία του κατοικία θα βρεθεί νεκρός. Σύμφωνα με τους γιατρούς είχε πεθάνει 18 μέρες νωρίτερα από έλλειψη τροφής. Είχε προλάβει να γράψει την λέξη “sos” στη μια πλευρά του λεωφορείου. Κάτι που έδειχνε ότι είχε πλήρη συναίσθηση του τέλους τους 
Το άρθρο του δημοσιογράφου Τζον Κρακάουερ «Death of an innocent» στο περιοδικό Outside, είναι η βάση για το best seller «Into the Wild» που θα γράψει αργότερα βασισμένο στην ιστορία του. Το επιτυχημένο βιβλίο θα διχάσει την κοινή γνώμη. Ο Κρακάουερ θα μπλέξει την πραγματικότητα με την φαντασία για να κάνει ακόμα πιο συναρπαστική την ιστορία του Μακάντλες. 
Ο Σον Πεν θα βασιστεί στο βιβλίο και θα σκηνοθετήσει το επιτυχημένο φιλμ «Into the Wild» το 2007, τοποθετώντας την ιστορία του ήρωα αρκετά κοντά στις πραγματικές της διαστάσεις.
Το 2010 η 29χρονη θαυμάστρια του Μακάντλες, Κλερ Άκερμαν χάνει την ζωή της στα ορμητικά νερά του ποταμού Τεκλανίκα στην προσπάθεια της να ακολουθήσει την διαδρομή του. 
Τι ήταν τελικά ο Κρις Μακάντλες; «Ένα βουτυρόπαιδο που αγνόησε τους κινδύνους και έγινε ήρωας στο μυαλό ενός δημοσιογράφου» όπως έγραφαν έξαλλοι αναγνώστες στο περιοδικό Outside; Ο ίδιος σε μια διακήρυξη Ανεξαρτησίας είχε γράψει: " Ένας ταξιδευτής, ο οποίος το μόνο σπίτι που γνωρίζει είναι ο δρόμος. Αφοσιωμένος σε έναν αγώνα εξόντωσης του απατηλού εαυτού του --Κρις Μακάντλες "Όλα είναι δρόμος" 



Απόσπασμα από το βιβλίο του Μίλτου Πρωτογερέλλη «Αυτά που Πρόλαβα…» εκδόσεις Ύψιλον. Ανακάλυψα το βιβλίο και τον συγγραφέα τυχαία πέρσι το καλοκαίρι όταν ένα απόγευμα καθώς περπατούσα στον δρόμο  μπήκα στην αυλή του Μουσείου Εξορίστων για να δω τι συμβαίνει. Αυτό που γινόταν ήταν η ετήσια εκδήλωση που έκαναν οι γονείς της Καίτης και του Μίλτου Πρωτογερελλή στην μνήμη των παιδιών τους. Το Δεκέμβριο του 1987, ένας ταξιτζής, βγαίνοντας αντικανονικά από την Σκιάθου στην Πατησίων, συγκρούστηκε με μια μοτοσικλέτα, τραυμάτισε θανάσιμα τον Μίλτο, 26 χρονών και την αδερφή του Καίτη, 30 χρόνων.
 Ο πατέρας των παιδιών ανακάλυψε τα κείμενα του Μίλτου στο δωμάτιο του μετά το θάνατο του. Δεν ήξερε ότι έγραφε. Ο Νίκος Ντόκας γράφει στην Ελευθεροτυπία τον Ιούνιο του 1995: « Ο Μίλτος Πρωτογερελλής σκοτώθηκε το Δεκέμβρη του 1987 και ήταν μόλις 26 ετών. Τα περισσότερα από τα κείμενα που φιλοξενούνται σε τούτο τον τόμο γράφτηκαν λίγους μήνες πριν. Είναι κείμενα πρώτης γραφής. Αδούλευτα, που λέμε. Κι όμως στα κείμενα αυτά, που συχνά δίνουν την εντύπωση ημερολογιακών καταχωρίσεων, ο αναγνώστης ανακαλύπτει τον ταλαντούχο συγγραφέα. Γιατί μόνο στην πρώτη γραφή μπορείς να δεις πόσες σπίθες πετάει ταυτόχρονα ένα μυαλό και πόσες από αυτές και πως προφταίνει το χέρι να καταγράψει». 
Αυτό που μου έμεινε περισσότερο όμως από εκείνο το απόγευμα, πέρα από το βιβλίο που μας χάρισαν, ήταν το κουράγιο αυτών των δυο γονιών. Το πώς  ο άνθρωπος βρίσκει την δύναμη να συνεχίσει να ζει ακόμα και αν του έχει συμβεί το χειρότερο:
 Να χάσει τα δυο μοναδικά παιδιά του. 



ΠΗΓΗ...http://www.lifo.gr/

Posted in: ΕΛΛΑΔΑ , ΚΟΣΜΟΣ