«Κυρία, τι είναι το πιο σημαντικό στη ζωή;»
Ο δωδεκάχρονος μαθητής μου είχε καταφέρει να με αιφνιδιάσει. Η ερώτησή του ήρθε εντελώς ξαφνικά και φυσικά, με έπιασε εντελώς απροετοίμαστη. Άφησα το βιβλίο που κρατούσα πάνω στο γραφείο του και τον κοίταξα.
«Τι εννοείς, αγάπη μου;»
«Εννοώ, τι είναι το πιο σημαντικό, οι γονείς, τα αδέλφια, οι φίλοι, ο άνθρωπος που θα παντρευτείς, τι;»
«Η απάντηση είναι διαφορετική για τον κάθε άνθρωπο, ο καθένας μας…»
«Για εσάς;»
Μάλιστα. Για μένα. Κανείς δε μου είχε κάνει ποτέ μια τέτοια ερώτηση. Πήρα τον χρόνο μου, όσο το παιδί με κοίταζε στα μάτια περιμένοντας την απάντησή μου.
«Για μένα το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή είναι η οικογένεια. Μόνο που ως οικογένεια δεν εννοώ μόνο τους ανθρώπους με τους οποίους μας συνδέουν δεσμοί αίματος. Οικογένεια μπορεί να νιώθεις κι έναν παιδικό σου φίλο με τον οποίο έχετε μεγαλώσει σαν αδέλφια… Ό,τι πιο σημαντικό για μένα είναι οι άνθρωποι με τους οποίους μπορείς να είσαι 100% αυθεντικός και να εισπράττεις την αγάπη και την αποδοχή τους. Κατάλαβες ή σε μπέρδεψα;»
«Νομίζω ότι κατάλαβα. Εσείς έχετε και άλλους ανθρώπους εκτός από την πραγματική σας οικογένεια που τους νιώθετε έτσι;»
«Ναι. Έχω μια φίλη με την οποία γνωρίζομαι 17 χρόνια. Την νιώθω αδελφή μου, είναι κάτι παραπάνω από κολλητή.»
«Φοβάστε ποτέ μήπως σας πληγώσει ή σας προδώσει κάποιος τόσο αγαπημένος;»
Εκείνη τη στιγμή ένιωσα έναν κόμπο στο λαιμό μου. Έκανα μια παύση, ήπια λίγο νερό, ανασυγκροτήθηκα και συνέχισα.
«Ναι, φοβάμαι. Ο φόβος είναι κομμάτι της ζωής μας. Όσο κι αν θα ήθελα να σου πω ότι δε με τρομάζει αυτή η σκέψη, δε θα στο πω, γιατί θα ήταν ψέμα.»
«Καλύτερα που είστε ειλικρινής.»
«Κι εγώ έτσι νομίζω.»
Χαμογελάσαμε και οι δύο και συνεχίσαμε το μάθημά μας.
Όλοι πιστεύουν ότι οι δάσκαλοι έχουν τη δύναμη να διαπλάθουν τις προσωπικότητες των παιδιών και δεν τους αδικώ. Έτσι είναι. Έχουμε μεγάλη δύναμη στα χέρια μας και είναι ευλογία το να μπορούμε να τη χρησιμοποιούμε σωστά.
Μήπως, όμως, η διαδικασία λειτουργεί και αντίστροφα; Ειδικά κάτι τέτοιες στιγμές που με τις ερωτήσεις τους σε αναγκάζουν να κοιτάξεις τόσο βαθιά μέσα σου, σαν να είναι οι καλύτεροι και οι πιο έμπειροι ψυχοθεραπευτές που θα μπορούσες να συναντήσεις στον δρόμο σου…
Αφήνομαι στους μαθητές μου να με διαπλάσουν. Εμπιστεύομαι τη ματιά τους, την κρίση τους, την «ακτινογραφία» από την οποία με περνάνε μόλις μπαίνω στην τάξη. Εμπιστεύομαι τις αγκαλιές τους, την άδολη αγάπη τους, τις δύσκολες ερωτήσεις τους, την επιθυμία τους ν’ ανακαλύψουν τον κόσμο.
Αν κάπου υπάρχει ένα κλειδί για την ευτυχία, σίγουρα τα χέρια που το κρατάνε είναι παιδικά.
_
γράφει η Ζωή Ναούμ
ΠΗΓΗ...https://tovivlio.net
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Οι όροι χρήσης που ισχύουν για τη δημοσίευση των σχολίων, έχουν ως εξής:
- Σχόλια τα οποία είναι υβριστικά ή περιέχουν χαρακτηρισμούς ή ανώνυμες καταγγελίες που δεν συνοδεύονται από αποδείξεις θα αφαιρούνται από τα Προμαχιώτικα Νεα .
- Τα Προμαχιώτικα Νέα διατηρούν το δικαίωμα να αφαιρέσουν οποιοδήποτε σχόλιο θεωρούν ότι εμπίπτει στις παραπάνω κατηγορίες.
- Τα Προμαχιώτικα Νέα δεν παρεμβαίνουν σε καμία περίπτωση για να αλλοιώσουν το περιεχόμενο ενός σχολίου.
- Τα σχόλια αναγνωστών σε καμιά περίπτωση δεν αντιπροσωπεύουν τα Προαχιώτικα Νέα.
- Με την αποστολή ενός σχολίου αυτόματα αποδέχεστε τους όρους χρήσης .
H συντακτική ομάδα των Προμαχιώτικων Νέων.