Είμαι
γενναιόδωρος, σημαίνει δίνω χώρο... προσωπικό.
Το κείμενο
επέλεξε και επιμελήθηκε ο Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπευτής Γιάννης Ξηντάρας (xidaras.gr)
Ο χώρος είναι πολύ διαφορετικός από τον
χρόνο, αφού τον έχουμε κάθε φορά όλον στη διάθεσή μας και μπορούμε να τον
εκμεταλλευτούμε όπως θέλουμε, ή να παραμείνουμε σε αυτόν χωρίς να κάνουμε
τίποτα. Δεν είναι σπάνιο αγαθό και, επιπλέον, ανακαλύπτονται συνεχώς συστήματα
για την επέκταση του διαθέσιμου χώρου: μπορούμε να πάρουμε το πρωινό μας στην
Ευρώπη, να γευματίσουμε στην Ασία και να δειπνήσουμε στην Αμερική, και σύντομα
θα είμαστε σε θέση να πηγαίνουμε διακοπές στο φεγγάρι ή και στον Άρη.
Όλα είναι δυνατά μέσα στο χώρο. Αν νιώθουμε
άβολα στην πόλη, πηγαίνουμε στην εξοχή, αν βαριόμαστε την παρθένα φύση,
περπατάμε ατελείωτα χιλιόμετρα πάνω στην άσφαλτο, αν δεν μας αρέσει η
ακρογιαλιά, στήνουμε το σπίτι μας στο βουνό.
Επομένως, πώς μπορούμε να είμαστε
γενναιόδωροι με τον χώρο μας, αν υπάρχει σε τόση ποσότητα; Είναι ένα αγαθό που
υπάρχει σε αφθονία, και το οποίο καταφέραμε να χωρίσουμε και να μοιράσουμε,
καθώς και να φυλάξουμε μερικά κομμάτια του για τη δική μας προσωπική χρήση.
Είναι ένας χώρος φυσικός, αλλά, συγχρόνως, και ένας χώρος προσωπικός. Βάζουμε
ένα κρυστάλλινο καμπανάκι για να τον προστατεύουμε και κρεμάμε και μία πινακίδα
που λέει «απαγορεύεται η είσοδος χωρίς άδεια».
Στην πραγματικότητα, έχουμε κάθε δικαίωμα
να το κάνουμε αυτό για να διασφαλίσουμε την ιδιωτική μας ζωή. Ωστόσο, ακριβώς
επειδή είναι ένα προσωπικό δικαίωμα, έχουμε τη δυνατότητα να ανοίγουμε αυτόν
τον ιδιαίτερο χώρο και να δεχόμαστε άλλους ανθρώπους. Αυτό δεν σημαίνει ότι
αφήνουμε τις πόρτες ανοιχτές για να μας αδειάσουν το σπίτι οι καταπατητές ξένης
περιουσίας. Σημαίνει ότι ανοίγουμε με τη θέλησή μας τις πόρτες του σπιτικού μας
στους φίλους μας, αλλά και σε αυτούς που δεν είναι και τόσο φίλοι.
Πρέπει να φροντίσουμε να είναι
καλοδεχούμενοι και να νιώθουν άνετα όταν μας κοιτάζουν στα μάτια, όλοι όσοι μας
χτυπούν την πόρτα. Αν εμφανιστεί κάποιος που χρειάζεται ένα μέρος για να
ξεκουράσει το κουρασμένο του πνεύμα, οφείλουμε να τον αφήσουμε να περάσει, και
επίσης να κάνουμε εκείνον που θα έρθει να ζητήσει λίγο αλάτι, ένα ανοιχτήρι ή
μία κουβέρτα, να νιώσει δηλαδή σαν στο σπίτι του.
Με τον ίδιο τρόπο, οι φίλοι των παιδιών μας
πρέπει να θεωρούν το σπίτι μας ένα μέρος που θα μπορούν να μαζεύονται για να
παίξουν, να φυλάξουν τα πράγματά τους ή και να κοιμηθούν εκεί.
Σε αυτή την περίπτωση η γενναιοδωρία έχει
να κάνει περισσότερο με αυτό που ονομάζουμε φιλοξενία…
Απόσπασμα από το βιβλίο «20 αξίες της
ζωής», των Εστέβε Πουχόλ Ι Πονς, Ινές Λουθ Γκονθάλεθ.
Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι Ψυχολόγος στο Περιστέρι, απόφοιτος Πανεπιστημίου Αθηνών και Strathclyde University. Μέλος του
Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων και της Ελληνικής Προσωποκεντρικής και Βιωματικής
Εταιρείας, επιστημονικός υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής
Υποστήριξης «Επαφή».
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Οι όροι χρήσης που ισχύουν για τη δημοσίευση των σχολίων, έχουν ως εξής:
- Σχόλια τα οποία είναι υβριστικά ή περιέχουν χαρακτηρισμούς ή ανώνυμες καταγγελίες που δεν συνοδεύονται από αποδείξεις θα αφαιρούνται από τα Προμαχιώτικα Νεα .
- Τα Προμαχιώτικα Νέα διατηρούν το δικαίωμα να αφαιρέσουν οποιοδήποτε σχόλιο θεωρούν ότι εμπίπτει στις παραπάνω κατηγορίες.
- Τα Προμαχιώτικα Νέα δεν παρεμβαίνουν σε καμία περίπτωση για να αλλοιώσουν το περιεχόμενο ενός σχολίου.
- Τα σχόλια αναγνωστών σε καμιά περίπτωση δεν αντιπροσωπεύουν τα Προαχιώτικα Νέα.
- Με την αποστολή ενός σχολίου αυτόματα αποδέχεστε τους όρους χρήσης .
H συντακτική ομάδα των Προμαχιώτικων Νέων.