NEFELI WALKING UNDERCOVER..."Η ΠΑΙΔΙΚΗ ΗΛΙΚΙΑ ΘΑ ΜΑΣ ΣΩΖΕΙ ΑΠΟ Ο,ΤΙ ΜΑΣ ΑΠΕΙΛΕΙ".

Η νεαρή και ταλαντούχα τραγουδοποιός μιλάει στο lifo.gr για τη μουσική, τη κρίση, τη βραβευσή της στους Αγώνες Ελληνικού Τραγουδιού στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών και τη σημασία του να διατηρείς τη παιδικότητα σου σε αντίξοους καιρούς.

Γεννήθηκα στην Αθήνα το '89. Στο σπίτι της Ν.Φιλαδέλφειας ήταν ο μεγάλος πορτοκαλής γάτος ο Λυδίας, το μπλε ελεκτρίκ καρεκλάκι για να τρώω το φαί μου και το κόκκινο γιογιό που όταν καθόσουν έβγαζε μουσική όταν σηκωνόσουν σταματούσε. Ο μπαμπάς με χόρευε στους ώμους από τα βινύλια κι η μαμά τις Κυριακές έκανε πρόβα με το σύνολο και κατέβαζε τα στόρια λίγο διαγώνια έτσι που να μπαίνει το φως και να μη μπαίνει και αυτό έκανε τον ήχο των βιολιών λίγο σαν φθινόπωρο λίγο σαν Κυριακή λίγο σαν την τελευταία μέρα του σχολείου. Όταν ήμουν 4 ξύπνησα και δίπλα στο κρεβάτι ήταν μια θήκη βιολιού – με το βιολί της μέσα. Αν το ζόριζες πολύ τσίριζε σα γάτα αν το ελάφρωνες έκανε “χου” και αν ήσουν σαν τους μεγάλους και ήξερες το έκανες να κάνει αυτό τον ήχο που ήταν μαλακός και λίγο γλυκός και λίγο βάλσαμο και σαν κάτι να σκέφτεται ακόμα και στα φωτεινά του.

φωτό Πάνος Μιχαήλ

Θυμάμαι όλα αυτά τα μεγάλα μουσικά παραμύθια μέσα στα βινύλια, η Λίμνη των Κύκνων, ο Πέτρος κι ο Λύκος, από πίσω έπαιζε κάτι που είχε πολλά βιολιά πολλά πνευστά πολλά κρουστά και από πάνω ένας κύριος έλεγε ιστορίες, και ήταν και το άλλο που μπροστά ήταν μια κυρία με πολύυυυ μακρυά ίσια μαλλιά και πίσω σαν χρώματα και έλεγε “τι θα κάνεις τις βιολέτες δεν περνάς δεν περνάς τι θα κάνεις τις βιολέτες δεν περνάς περνάς” και αυτό που έλεγε κογιαννησκατσει και με τρόμαζε και αυτό με τη μουσική του Νέου Κόσμου που άκουγα από την κοιλιά της μαμάς και είναι ακόμα η πιο αγαπημένη μου μουσική από όλες. Και όλα τα βράδια στο Παλλάς, στο Μέγαρο, σε ανοιχτά θέατρα, σε μουσικές σκηνές, σε μουσικά μπαρ, το βιολί της μαμάς ενωμένο με φωνές άλλων βιολιών, καμιά φορά το βιολί της μαμάς με φωνές, κάποιες φορές με τη φωνή του μπαμπά, στο τέλος με έπαιρνε γλυκά γλυκά ο ύπνος και ξυπνούσα λίγο πριν το χειροκρότημα που η μουσική ξαφνικά έδειχνε να έχει υπάρξει στον ύπνο μου τόσο ωραία σα να έχω χάσει τα πάντα όσο κοιμόμουν. Έτσι ανέπτυξα την απέχθεια για τον μεσημεριανό ύπνο.

Aρχισα πρώτα να τραγουδάω. Μαζί με τις κασέτες στο αυτοκίνητο στις γλώσσες που δεν ήξερα και την άλλη που ήξερα, τη φωνή που δεν μπορούσα να μιμηθώ εύκολα που έλεγε τι έγινε εκείνο το τρένο που έβλεπε τα άλλα τρένα να περνούν, τις φωνές των γυναικών στη μουσική από τη διπλή ζωή της Βερόνικα, τη φωνή που έλεγε a barca da fantasia, και μετά κάπως έγινε και σε εκείνες τις γιορτές σε εκείνο το σπίτι μου έλεγαν πες ένα τραγούδι κι εγώ τους έλεγα το αγαπημένο μου εκείνου του καιρού και χρόνια μετά άρχισα να φτιάχνω μουσική και να βάζω τη φωνή μου να λέει τα δικά μου. Εκείνη την εποχή λίγο ήξερα τι θέλω να γίνω όταν θα μεγαλώσω και τώρα αν με ρωτήσεις δεν θα ξέρω να σου πω. Μέχρι να μεγαλώσω όμως, μπορώ να σου πω οτι ξέρω πώς όλα αυτά που κάνω θα τα θέλω στις μέρες μου κι ας μην είναι ο κύριος δρόμος κι ας είναι και για λίγο.

Κάθε δευτερόλεπτο επιλέγουμε ανάμεσα σε πράγματα και διαλέγουμε το ένα. Το αν χθες πήρα λεωφορείο ή τρένο μπορεί να καθόρισε κάτι που δεν θα υποψιαζόμουν καν οτι υπήρξε σαν εναλλακτική. Ως ανθρώπινα όντα με βούληση και θέληση όμως νομίζω οτι αν σε όλα τα σταυροδρόμια είχαμε πάρει τον άλλο από τον δρόμο που πήραμε, θα τα είχαμε φέρει πάλι εδώ που θέλουμε, το οποίο δε σημαίνει απαραίτητα οτι θα μέναμε στο ίδιο σπίτι και θα είχαμε τα ίδια μαλλιά, σημαίνει οτι θα ενσαρκώναμε το ίδιο σκεπτικό πίσω από τις ζωές που ζούμε. Μπορώ να σου πω οτι είμαι πολύ τυχερή που υπήρξα η σύλληψη των ανθρώπων που υπήρξα.

Η δασκάλα μου στο δημοτικό έλεγε οτι όλοι ερχόμαστε από ένα αστέρικαι αυτό μας δίνει κάτι από το φως του να το συνεχίσουμε. Δεν μπορώ να σου πω από που ερχόμαστε και τι είναι αυτό που μας κάνει να παίρνουμε τους δρόμους που τραβάμε. Μάλλον ψηλαφίζουμε γύρω μας και μέσα και βαδίζουμε έτσι όπως θα το νιώσουμε στα δάχτυλά μας, η αφή των πραγμάτων και ο ήχος τους στα αυτιά μας. Εμένα με σπρώχνει αυτή ακριβώς η αγάπη εκείνης της δασκάλας για κάτι που θεωρεί το κατάδικό μου αστέρι και στα ψηλαφίσματά μου με τα αμήχανα πισωγυρίσματά πέφτω σε κάτι σαν φωλιά που με κρατάει στα ζεστά μέχρι να γυρίσω γύρω από τον εαυτό μου και να ξαναπάω προς τα εκεί που νιώθω δρόμο μου χωρίς ποτέ να το έχω συνειδητοποιήσει οτι το χαρακτήρισα έτσι.

Το πρώτο μου άλμπουμ προέκυψε κομμάτι κομμάτι. Είναι στην ουσία όλα αυτά, τα ρούχα στην ταράτσα, οι γιαγιάδες στο χωριό, οι κασέτες με τις επιλογές. Για αυτό και το ήθελα να το πάρω όλο πάνω μου, από τα όργανα που έπαιξα μέχρι το artwork που σχεδίασα και τον τρόπο που το κυκλοφόρησα, είναι μαζί τα παιδικά μου χρόνια και οι πρώτες μέρες της ενήλικης ζωής, με τα αντικείμενα και τους ήχους που ήταν μέσα σε αυτά και ήθελα να τα κλειδώσω μέσα, αυτός μάλλον ήταν και ο λόγος που για κρουστά χρησιμοποίησα αντικείμενα από το σπίτι, κατσαρόλες, το πάτωμα, τη λεκάνη του απλώματος των ρούχων. Λέγεται μολύβια – κομάντος γιατί πιστεύω οτι τα παιδικά μου χρόνια θα με σώζουν από ότι με απειλεί.

Στους Αγώνες Ελληνικού τραγουδιού που έγιναν στην Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών αποφάσισα να λάβω μέρος γιατί είδα οτι στην επιτροπή είναι άνθρωποι που έχω μεγαλώσει με ταινίες, βιβλία, κείμενά τους και ήθελα να έχω μαζί τους αυτή την επαφή. Με το καθαρό διαγωνιστικό θέμα λίγο ασχολήθηκα – για την ακρίβεια λίγο αφού έστειλα το μετάνιωσα, όχι λόγω της συγκεκριμένης εκδήλωσης, λόγω του οτι ήταν διαγωνισμόςκαι μέσα μου η σκέψη οτι κάτι που φτιάχνω από αγάπη, όπως και όλα αυτά που τα υπόλοιπα παιδιά έφτιαξαν από αγάπη, θα πρέπει τώρα να βρεθεί μπροστά σε επιτροπή κάπως με ξένισε. Τελικά όμως αυτό το διήμερο των πρόβών που βρέθηκα στη Στέγη μαζί με τους μουσικούς της ορχήστρας, τους άλλους φιναλίστ και τα παιδιά που βοήθησαν στο στήσιμο, ήταν ένα διήμερο που το ευχαριστήθηκα πολύ και έκανα φίλους που χαίρομαι πολύ που συναντήθηκαν οι δρόμοι μας. Το ότι κέρδισα το πρώτο βραβείο δεν μπορούσα ουτε να το περιμένω ούτε να μην το περιμένω, αν το δω εκ των υστέρων μάλλον προς το δεύτερο έκλινα, αφού όμως ήμουν εκεί που ήμουν έπρεπε να είμαι λίγο πιο προετοιμασμένη για το ενδεχόμενο, ώστε να έχω και μυαλό εκείνη τη στιγμή να πω κάτι που κοιτούσα το ακροατήριο σαν εξωγήινος.

Συμμετέχω και στη μουσική κολλεκτίβα του Leon, ναι. Η μουσική του Leon αν και είναι βασισμένη σε δυτικούς δρόμους και έχει αγγλικό στίχο, θεωρώ ότι έχει αρκετό από αυτό που θα λέγαμε πολυπολιτισμικό ήχο και προσωπικά βρίσκω αναφορές και στις δικές μου ρίζες, στις ενορχηστρώσεις ή ίσως και στις ιστορίες που θα πει. Η αγγλόφωνη σκηνή έχει βγάλει μερικά πολύ όμορφα πράγματα και έχω βρει καλλιτέχνες σε αυτήν που αγαπώ πολύ  μουσικά. Θα τα ήθελα πιο εξισορροπημένα – αυτή τη στιγμή η νέα γενιά κάνει κυρίως αγγλόφωνη μουσική και στο ελληνικό τραγούδι δραστηριοποιούνται μόνο οι προηγούμενες.

Προσωπικά νιώθω ελεύθερη καλλιτεχνικά καθώς μέχρι στιγμής αναμειγνύω όλες μου τις επιρροές, ξένες και ελληνικές, έθνικ και δυτικές, μιλώντας για βιώματα από οικείους τόπους χωρίς να νιώσω εγκλωβισμένη σε κάποιο από αυτά από μόνη μου ή κάτι έξω από αυτά, άλλωστε από τη στιγμή που δεν έχω τον άνθρωπο κάποιας εταιρείας κοντά μου δεν έχει χρειαστεί να μου ζητηθεί κάποια αλλαγή και εγώ να σκεφτώ αν πρέπει τώρα να τον ακούσω ή να τον αφήσω. Αυτό είναι καλό και κακό μαζί. Αν το έχω αισθανθεί σωστά, όσο πάνε οι μέρες τα μουσικά πράγματα τα αναλαμβάνουμε όλο και πιο πολύ μόνοι μας και πάνω μας, που από τη μία σημαίνει ελευθερία και ανεξαρτησία, από την άλλη στέρηση κάποιας βοήθειας στο κλείσιμο live και την ευρύτερη κυκλοφορία, που κάποιος με γνώσεις σε αυτό ενδέχεται να το έκανε καλύτερα.

Η κρίση με έχει κάνει να έχω πεισμώσει λίγο πιο πολύ. Οτι μπορώ να κάνω και με λίγα και δες το κι εσύ και προσπάθησε κι εσύ να κάνεις κι ας είναι δύσκολα, αφού το μπόρεσα εγώ το μπορείς κι εσύ. Το ξέρω οτι είναι σαν προεκλογικό μήνυμα. Η κρίση έφερε όλα αυτά που έφερε και είναι αυτό που είναι αλλά έφερε μαζί και κάτι άλλο που είναι επιστροφή σε κάποιες αξίες - είναι το διακοποδάνειο το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή μου ή είναι το να κάνουμε διακοπές μαζί χωρίς να κουνηθούμε ούτε ένα μέτρο; - , μετατόπιση του βάρους από τους άλλους τελικά στις δικές σου δυνάμεις, περισσότερη προσπάθεια να είσαι κοντά σε αυτούς που νοιάζεσαι και θες να κρατήσεις εδώ. Όλο αυτό δεν μπορεί να μην περάσει και στη δημιουργία – από τα μέσα που θα χρησιμοποιήσεις έως το στίχο και τα συναισθηματα της μουσικής.

Δημιουργία είναι ό, τι βγαίνει από μέσα σου σε κατάσταση βρασμού ή νηνεμία. Και το μάζεμα του σπιτιού δημιουργία μπορεί να είναι αν την ώρα που μαζεύεις είσαι σε χάος και μαζεύοντας έρχεσαι στα ίσα σου. Όταν τραγουδάω περνάω από όλες τις καταστάσεις. Αυτές που προτιμώ είναι αυτές που με τσιγκλάνε, οι φορές που θα νιώθω παράπονο, οι φορές που θα έχω χάσει κάτι που θα ήθελα να είναι εδώ, που δεν είπα κάτι που έπρεπε να πω, που δεν ταξίδεψα εκεί που μου έλειπε. Και οι φορές που θα έχω ταξιδέψει, θα έχω πει, θα έχω εδώ, θα έχω γλυκάνει το παράπονο. Τις φορές που τραγουδάω και από μέσα είμαι σαν ίσιο καρδιογράφημα θα προτιμούσα να μην τραγουδάω.

Έτσι επικοινωνούμε, δεν επικοινωνούμε; Και κάτι μας κρατάει. Και είμαστε και λίγο πιο όμορφοι. Και έχουμε τα κότσια πάνω στην στιγμή της τρέλας μας να φωνάξουμε ό,τι μας καίει με τα λόγια της φωτιάς χωρίς συμμάζεμα. Και έτσι να ζεματίσουμε αντί να χαιδέψουμε. Που καμιά φορά είναι απαραίτητο καμιά φορά άκαιρο. Όλα αυτά, τέχνη για την τέχνη ή τέχνη με σκοπό, δεν μπορώ να τα κρίνω και να υποδείξω τον ρόλο τους, είναι το τι θα νιώσει η ψυχούλα σου, το τι καημός σε σιγοκαίει, τι μεράκι κουβαλάς, τι από αυτά θα πηγάσει από τους δρόμους και θα καταλήξει να εκφράσει τελικά κάτι που στην αρχή το μυαλό δεν είχε καν συλλάβει.

Ταλέντο είναι να ξέρεις που αρχίζει και που τελειώνει κάτι. Μπορεί να έχεις 8.000 τόνους ικανότητας στην τεχνική και ασύλληπτη ταχύτητα στο σκάρωμα, αυτό δεν είναι τίποτα – ταλέντο θα είναι όλα αυτά που θέλεις να σου βγουν να ρέουν από μέσα και σε ένα τρίλεπτο να έχεις μπροστά σου το τέλος τους με την έννοια που δίνει στη λέξη “τέλος” ο Αριστοτέλης. Ίσως είμαι λίγο αυστηρή – ταλέντο για μένα είναι και η ικανότητα να καταλαβαίνεις το χιούμορ. Από τη στιγμή που αποφάσισα να βγάλω αυτό που κάνω λίγο έξω από το σπιτί πάει να πει πώς θέλω την επαφή με τους ανθρώπους σε όλο αυτό. Τα υπόλοιπα αρκετές φορές πάνε πίσω το πρωταρχικό και σε μετατρέπουν σε κάτι άλλο που ή διαλέγεις να κρατήσεις ή διαλέγεις να αφήσεις.

Ο καλλιτέχνης σε καιρούς σαν και αυτούς ή βυθίζεται στο προσωπικό του σκοτάδι ή βγάζει από αυτό κάτι που να ναι σαν λίγο φως – όχι απαραίτητα χαρούμενο, φως αχαρακτήριστο, έτσι σαν συγχορδία χωρίς την τρίτη της. Δε θα έφευγα στο εξωτερικο, όχι. Θα το προσπαθούσα όσο μπορούσα εδώ, έχω πολλά πράγματα ακόμα που δεν έχω γνωρίσει ούτε το 20% της ύπαρξής τους, θέλω να τα ξεζουμίσω, να τα μάθω από την καλή και την ανάποδη, ύστερα από χρόνια αν ένιωθα την ανάγκη μπορεί να έφευγα αν και μάλλον θα είχα πια ακόμα περισσότερους λόγους να θέλω να μείνω εδώ.

Με ενοχλούν καταστάσεις στην Αθήνα από πριν το 2008 – το '08 ήταν το μπαμ, όλα αυτά που υπήρξαν πριν από αυτό και το οδήγησαν να γίνει έτσι ήταν ενοχλητικά από τη βάση τους και διαμορφώθηκαν χρόνο το χρόνο – αυτό με ενοχλεί: που δημιουργούνται καταστάσεις για τις οποίες παραπονιόμαστε όμως με τον έναν ή τον άλλον τρόπο τις ενισχύουμε μέχρι να γίνουν ηφαίστειο που θα σκάσει και τότε θα αναστατωθούμε και θα βγούμε στους δρόμους σαν αυτό εκείνη τη στιγμή να τα διορθώσει όλα. Αυτό θα άλλαζα: θα μας έκανα λίγο πιο προνοητικούς, λιγότερο γκρινιάρηδες, έχουμε τόσες σοφές παροιμίες σαν λαός και απέχουμε από αυτές όσο η μέρα από τη νύχτα.

Μένω στη Νέα Φιλαδέλφεια. Μου αρέσει γιατί έχει χαμηλά σπίτια, νερατζιές και τριανταφυλλιές, τα προσφυγικά, το άλσος, φούρνους, μανάβικα, παλιατζήδες, ακορντεόν. Στην Αθήνα μου αρέσει το ότι από τετράγωνο σε τετράγωνο μπορώ να αισθανθώ γειτονιές σαν την δική μου.Συνήθως επικεντρώνω τη προσοχή μου στα σύννεφα, τις κεραίες, τα πουλιά που φτερουγίζουν σε σμήνη πέρα όλα μαζί, στα κτήρια τη νύχτα, στους ανθρώπους, μου αρέσει να παρατηρώ τα σώματά τους, τα βήματα, τα μάτια τους, το πώς θα περάσουν τα δάχτυλα μέσα από τα μαλλιά, πώς θα αφήσουν το κορμί τους να βρει τη θέση του στο χώρο. Η μεγαλύτερη δυσκολία αυτής της πόλης είναι βέβαια τα νεύρα που σου αφήνει το κυκλοφοριακό και ο τρόπος που μέσα από αυτό μαθαίνεις να κρατάς και να συσσωρεύεις πράγματα αντί να τα αφήνεις να εκραγούν - αν είσαι άνθρωπος που δεν εκρύγνηται. Η αγωνία και οι δυσκολίες της πόλης μου καλλιεργούν ένα υπόγειο άγχος που μπαίνει σιγά σιγά στον ύπνο μου και τον κάνει σαν το δωμάτιό μου όταν είναι ατακτοποίητο.

Μου αρέσει να παίρνω το Β8 από τη Φιλαδέλφεια, να κατεβαίνω Πολυτεχνείο, και μετά να περπατάω, Πατησίων, Πανεπιστημίου, Κοραή, Σταδίου, Κολοκοτρώνη, Αθηνάς, πλατεία Μοναστηρακίου, Αδριανού, Ερμού, μέχρι τη βουή της Πειραιώς και λίγο πίσω στον ξεαγχωμένο αέρα των Άνω Πετραλώνων. Τελευταία μου αρέσει να πηγαίνω στο Πολύγωνο, παίρνουμε με τα παιδιά σουβλάκια και καθόμαστε σε εκείνο το πάρκο που βλέπει μπροστά όλα αυτά τα σπίτια και τα φώτα από ψηλά.Η ιδεατή πόλη θα ήθελα να έχει πιο πολύ από το χωριό μου, πιο πολύ απ' το χωριό σου. Μετά όμως θα πήγαινα εκεί και δε θα είχε διαφορά. Άρα ίσως δεν είναι αυτό. Μήπως είναι οι άνθρωποι; Καμία φορά νομίζω οτι ζω στην ιδεατή μου πόλη.

Στον Νίξον σήμερα θα παρουσίασω για πρώτη φορά τα Μολύβια – Κομάντος. Από εκεί που τα έγραψα όλα μόνη μου τώρα συνεργάζομαι με ωραίους ανθρώπους που μου κάνουν την τιμή να φέρουν τα κομμάτια μου από το σπίτι στη σκηνή. Θα έχω μαζί μου τον μικρό μου αδερφό που θα παίξει ηλεκτρική κιθάρα, kalimba, steel drum και θα τραγουδήσει, τον Τριαντάφυλλο Μαρούγκα με το κλαρινέτο του, τον Αντρέα Κιλτσικσήπου θα παίξει ακουστική κιθάρα και θα τραγουδήσει και τον Θοδωρή Βρανά που δέχτηκε να παίξει κρουστά και με τις κατσαρόλες μου (αντί να μου τις φέρει δικαίως στο κεφάλι:-PP)

 πηγη  lifoteam

Posted in: ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ