Της Μαρίας Ιατρίδη
«Τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;» είναι μια από τις πλέον κλασικές ερωτήσεις που όλοι μας κάποια στιγμή δεχθήκαμε ή απευθύναμε.
Κι ενώ γίνεται τεράστιος αγώνας να κάνουμε τη σωστή επιλογή για τη ζωή μας και να έχουμε μαζί μας τα καλύτερα εφόδια, δε μας έμαθε ποτέ κανείς το πιο βασικό.
Πώς να γκρεμίζουμε μια γέφυρα.
Ούτε οι γονείς, ούτε το σχολείο, ούτε τα πανεπιστήμια.
Να χτίζουμε μάθαμε, ανεξαρτήτως επαγγέλματος που ακολουθήσαμε. Όλοι αν χρειαστεί και το θελήσουμε πάρα πολύ, θα βρούμε τα κατάλληλα υλικά, τον χρόνο και τον τόπο και θα τη φτιάξουμε τη γέφυρα. Λιθαράκι λιθαράκι. Ξυπνάς όμως μια μέρα ή και ένα βράδυ και συνειδητοποιείς ότι δε θέλεις πλέον να ξαναπεράσεις απέναντι. Δε θέλεις να κάνεις πάλι την ίδια διαδρομή. Ίσως να έχει πολλή κίνηση και τα κορναρίσματα να σε ζαλίζουν, ίσως να έχει πολύ κακό καιρό και να μη θες καν να βγεις από το σπίτι, ίσως η γέφυρα να μην είναι πλέον σταθερή, από το πέρας των χρόνων, και να φοβάσαι να τη διαβείς.
Ίσως… Ίσως… Ίσως…
Οι λόγοι μπορεί να είναι πάμπολλοι, όμως δεν είναι αυτό που μετράει. Όσους λόγους και να μετρήσεις, σημασία έχει το αποτέλεσμα. Πώς νιώθεις. Θέλεις να τη γκρεμίσεις! Όχι απλά να μην περάσεις απέναντι, αλλά να την κατεδαφίσεις. Για να μην μπεις ξανά στον πειρασμό να έρθεις σε επαφή με την άλλη μεριά.
Ήταν ωραία κάποτε εκεί ναι. Σαν τον χαμαιλέοντα το δέρμα σου είχε προσαρμοστεί στα χρώματα που υπήρχαν. Είχες καμουφλαριστεί. Να μη σε βρει κανείς άλλος. Βρήκες το λιμάνι σου, νόμιζες. Όμως ο εαυτός σου είναι ο μόνος από τον οποίο δεν μπορείς να κρυφτείς. Αυτός ήταν και που σε βρήκε. Που σου ξανασυστήθηκε.
Γιατί τον είχες χάσει. Και σου θύμισε ποιος είσαι και πού θέλεις να πας. Μακριά από αυτό το λιμάνι. Όλο κύματα είχε. Και θα αναρωτηθείτε ίσως: «Μα λιμάνι με κύματα;» Κι όμως δεν ξέρετε ποτέ και για κανέναν τι μπορεί να κρύβει. Αυτό βέβαια συγχωρείται. Να το ανακαλύπτεις όμως και να μη φεύγεις, δε συγχωρείται ποτέ.
Και τώρα, να, στέκεσαι στην άλλη πλευρά, στη δική σου πλευρά -να την κοιτάς καμιά φορά και αυτή, δεν είναι εγωιστικό- και είσαι έτοιμος να γκρεμίσεις τη γέφυρα. Μη φοβάσαι να γυρίσεις μόνος μετά. Μόνος δεν είσαι ποτέ όσο τα έχεις καλά με τον εαυτό σου. Μόνος σου είσαι όταν τον εγκαταλείπεις. Τώρα όμως που τον ξαναβρήκες, θα είναι πάντοτε εκεί για σένα.
Ο ήχος της κατεδάφισης ήταν εκκωφαντικός. Ταρακουνήθηκε όλο το σύμπαν σου. Τα συντρίμμια καλύφθηκαν πολύ σύντομα με καταπράσινα φυτά που φύτρωσαν. Από τις στάχτες πάντα ξαναγεννιέται κάτι. Ξαναγεννήθηκες λοιπόν. Άλλαξες δέρμα. Όνομα δεν άλλαξες. Στο ίδιο ακούς ακόμα. Η διαφορά όμως πλέον είναι ότι δε γυρίζεις σε οποιονδήποτε σε φωνάξει. Δεν ξαναγυρίζεις…
Σελίδα μόνο γυρνάς στο βιβλίο της ζωής σου και γράφεις νέο κεφάλαιο με τίτλο: «Τώρα που μεγάλωσα θα γίνω… εγώ».
ΠΗΓΗ...http://www.anapnoes.gr
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Οι όροι χρήσης που ισχύουν για τη δημοσίευση των σχολίων, έχουν ως εξής:
- Σχόλια τα οποία είναι υβριστικά ή περιέχουν χαρακτηρισμούς ή ανώνυμες καταγγελίες που δεν συνοδεύονται από αποδείξεις θα αφαιρούνται από τα Προμαχιώτικα Νεα .
- Τα Προμαχιώτικα Νέα διατηρούν το δικαίωμα να αφαιρέσουν οποιοδήποτε σχόλιο θεωρούν ότι εμπίπτει στις παραπάνω κατηγορίες.
- Τα Προμαχιώτικα Νέα δεν παρεμβαίνουν σε καμία περίπτωση για να αλλοιώσουν το περιεχόμενο ενός σχολίου.
- Τα σχόλια αναγνωστών σε καμιά περίπτωση δεν αντιπροσωπεύουν τα Προαχιώτικα Νέα.
- Με την αποστολή ενός σχολίου αυτόματα αποδέχεστε τους όρους χρήσης .
H συντακτική ομάδα των Προμαχιώτικων Νέων.